Δεν αγαπάω κανέναν, δεν με αγαπάει κανένας! Είμαι ελεύθερη;

Κάτι με πιάνει τις γιορτές... Νομίζω όλους μας. Είναι το καθιερωμένο ραντεβού με την μελαγχολία.

Ακούω χριστουγεννιάτικα τραγούδια και όσα μιλάνε για χαρούμενες γιορτές τα σταματάω στη μέση. Δεν ταιριάζει η χαρούμενη διάθση στο δικό μου χριστουγεννιάτικο σκηνικό.Ακόμα και τα λαμπάκια του δέντρου φέτος δεν άναψαν. Δεν μπήκε ούτε ένα στολίδι και το χριστουγεννιάτικο δέντρο έμεινε στο πατάρι. Μελομακάρονα και κουραμπιέδες από κέρασμα και τέλειωσαν πριν καν προλάβουν να μπουν στο τραπέζι. Ένα τραπέζι καθημερινό και χωρίς plus λεπτομέρειες διακόσμησης...

Δεν βαριέσαι όμως; Η ουσία είναι στα μικρά και τα απλά πράγματα, στην αγάπη! Συνήθως αυτές τις μέρες συνειδητοποιούμε αν είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι και γεμάτοι ή απόλυτα δυστυχισμένοι και με ένα τεράστιο κενό. Ένα κενό που μεγαλώνει.

Πως γίνεται αυτό; Μέρες που είναι, όλοι αφήνουν πίσω τους τα προβλήματα και τις σκοτούρες και ασχολούνται με τους ανθρώπους που αγαπάνε. Πέρνουν δώρα, κάνουν σχέδια για ρεβεγιόν, όνειρα για μαγικά χριστούγεννα και όμορφες στιγμές με ανθρώπους που τους αγαπούν και αγαπάνε.

Αν δεν έχεις με κάποιον να ασχοληθείς τότε αυτό σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι ίσως είσαι μόνος...

Δεν αγαπάς κανέναν και δεν σε αγαπάει κανένας! Ουσιαστικά! Είσαι μια κουκίδα μέσα στο απέραντο σύμπαν που δεν έχεις καμία αξία γιατί κανείς δεν μπορεί να προσέξει ότι υπάρχεις. Κανείς δεν μπορεί να δει μέσα σου για να καταλάβει πως νιώθεις. Κανείς δεν μπορεί να δει την απόλυτη θλίψη που κρύβεις.

Ίσως και να μην θέλεις να σε προσέξουν στην τελική. Ίσως και να μην θέλω πια να με προσέξουν.

Πρώτη φορά νιώθω αυτή την ανάγκη. Να πατήσω ένα pause σε όλα γύρω μου και να κινούμαι μόνο εγώ. Με τον δικό μου ρυθμό. Χωρίς να επέμβει κανείς, χωρίς να επηρεάσω κανέναν! Η χρονιά που πέρασε έφερε πολλά πράγματα και κυρίως πόνο. Αλλά τον βουβό. Αυτόν που φοβάσαι να παραδεχτείς και τελικά που σου τρώει τα σωθικά. Ναι εντάξει, σε κάνει σοφότερο, ανθεκτικό στο επόμενο στραβοπάτημα. Όμως αυτό που μένει είναι ένα κενό...

Θέλω να το καλύψω αυτό το κενό. Να γεμίσω τα κουτάκια ένα ένα και να σταθώ και πάλι στα πόδια μου. Να σταθώ, αν όχι πάλι. Θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Να εμπιστευτώ και να με εμπιστευτούν. Θέλω οι γιορτές να έχουν ένα ιδιαίτερο νόημα για μένα γιατί απλά θα έχω κάποιον να τις μοιραστώ. Κάποιον που θα θέλει επίσης να τις μοιραστεί μαζί μου. Να κάτσει να δει μαζί μου μια χαζοχαρούμενη ταινία, να περπατήσουμε χέρι χέρι στην παγωμένη Αθήνα και να φιληθούμε για καληνύχτα ξέροντας πως δεν θα αντέξουμε να μην στείλουμε ο ένας στον άλλον ένα ακόμα μήνυμα.

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να βρω τον εαυτό μου. Και αυτό θα κάνω! Φέτος τις γιορτές θέλω να πατήσω ένα pause και να πάρω μια βαθιά ανάσα. Όταν όλα ξεκινήσουν να μπορώ να ξεκινήσω κι εγώ, πάλι από την αρχή. Να μπορώ να φτιάξω την λίστα με τα  new year's resolutions και να ξέρω πως κάτι από όλα αυτά θα γίνει γιατί δεν είμαι μόνη μου. Γιατί η ελευθερία έρχεται μέσα από την αγάπη, την αληθινή αγάπη....

Περνάμε κρίση φίλε μου!

Πες μου εσύ αν μπορείς έναν λόγο για να είμαι χαρούμενη. Βρες μου μία αφορμή για να φορέσω το καλύτερό χαμόγελό μου κι εγώ θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Δείξε μου τον τρόπο να βρω κάτι θετικό σε όλα αυτά που συμβαίνουν και σου ορκίζομαι πως θα βάλω όλες μου τις δυνάμεις για να τα βρω όλα.

Δεν μιλάς ε; Κατεβάζεις τα μάτια στο πάτωμα... Κρύβεται το μυστικό της ευτυχίας εκεί κάτω; Δεν νομίζω, απλά δεν έχεις καμία απάντηση ούτε εσύ σε όλα αυτά.

Δεν φταίς. Δεν θα σε κατηγορήσω. Στο ίδο καζάνι βράζουμε για να πιούνε το ζουμί μας στη συνέχεια.

Θα ήθελα να μπορώ να σου πω εγώ κάτι αισιόδοξο. Να διώξω για λίγο τα σύννεφα αλλά ειλικρινά δεν έχω τίποτα. Φοβάμαι να σου υποσχεθώ κάτι γιατί δεν μπορώ να είαι σίγουρη για τίποτα. Ούτε καν για σένα.

Μπορεί κάπου παρακάτω να αποφασίσεις ότι δεν αντέχεις και να με αφήσεις μόνη. Τότε θα χάσω το μοναδικό πράγμα στο οποί είχα στηριχτεί. Οπότε δεν στηρίζομαι ούτε σε εσένα. Συγνώμη αν σου ακούγεται άσχημο.

Ούτε εσύ μπορείς να στηριχτείς πάνω μου. Ίσως αποφασίσω ότι δεν θέλω να αντέξω τίποτα άλλο. Δεν θέλω να σέρνω κι εσένα μαζί μου.

Ναι, περνάμε κρίση φίλε μου. Όχι απλά οικονομική. Υπαρξιακή, συναισθηματική, κοινωνική, πολιτισμική, σεξουαλική...Η κρίση, της κρίσης, την κρίση, κρίση!

Φαρμάκι έχω στην ψυχή
... Φέρνει μαυρίλα θολερή
Στα στήθια μου

Νύχτα αξημέρωτη ξανά
Με το πιοτό της με κερνά
Εβίβα μου

Σκοτάδι πίνω για πιοτό
Πω πω πω πω πω πω πω πω

Ντέφι της λύσσας μου κρατώ
Πω πω πω πω πω πω πω πω

Και το μυαλό μου είναι θολό
Πω πω πω πω πω πω πω πω

Τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Πρακτικά δεν έχει αλλάξει τίποτα κι όμως έχουν αλλάξει τόσα πολλά... Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, σε λίγες ώρες, σε λίγα λεπτά. Τόσο χρειάζεται καμιά φορά για να γίνει η μεγαλύτερη αλλαγή, λίγα μόλις λεπτά.

Εξάλλου οι μεγάλες αλλαγές συνήθως δεν προυποθέτουν προετοιμασία. Έρχονται στα ξαφνικά ή υποβόσκουν ύπουλα. Γιατί πολλές φορές τις αλλαγές τις προκαλεί κάποιος άλλος και απλά είμαστε μέσα στο ντόμινο των εξελίξεων.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει λοιπόν και τίποτα δεν είναι όπως παλιά! Πόσο ωραία ήταν παλιά, που το μυαλό μου έχει μόνο δύο πράγματα κι αυτά ξεκάθαρα. Τώρα επικρατεί μία δεδαλώδης κατάσταση.

Ελπίζω να μην είναι πάντα έτσι όμως. Δεν μου αρέσει να φοβάμαι τους ανθρώπους και το μέλλον. Δεν μου αρέσει να κλείνομαι επειδή φοβάμαι να μην προδοθώ αλλά πολύ περισσότερο δεν μου αρέσει να με προδίδουν...

Σε ποιον αρέσει θα μου πεις; Η αλήθεια είναι πως σε κανέναν δεν αρέσει αλλά αν είσαι από τους τυχερούς και δεν το έχεις βιώσει δεν σε απασχολεί κιόλας. Αν είσαι από τους άλλους, το φυσάς και δεν κρυώνει.

Είναι τόσο περίπλοκη η διεργασία που γίνεται μέσα σου σε μία τέτοια κατάσταση που ποτέ δεν μπορείς να μαντέψεις ποιο θα είναι το "απόσταγμα". Κι εγώ αυτό περιμένω ακόμα να δώ.

Ελπίζω, κάποια στιγμή, τα πράγματα να έχουν αλλάξει και ουσιαστικά και πρακτικά αλλά προς το καλύτερο!

Μοναξιά, αγάπη μου

Η μοναξιά είναι κάτι που δεν το επιλέγεις ποτέ. Εκείνη όμως πάντα σε επιλέγει. Σου κλείνει πρώτο τραπέζι πίστα και σε περιμένει με μία βότκα λεμόνι. Πίνει στην υγειά σου και σε κερνάει! Τι να της πεις τώρα εσυ;

Στρώνεσαι λοιπόν και τα πίνεται παρέα. Αν γίνεις κομμάτια μπορεί να καταφέρεις να το φτιάξεις από την αρχή το παζλ της ζωής σου... Έχεις την ευκαιρία όσο είσαι μαζί της να δεις προσεχτικά ένα ένα τα κομμάτια και να καταλάβεις ποια είναι η θέση τους και γιατί...

Κακές παρέες σου λέει. Αλλά τουλάχιστον αυτή είναι πάντα εκεί όταν όλοι οι άλλοι είναι απασχολημένοι με άλλα πράγματα.

Εγώ την αφήνω στο παρόν μου και την κερνάω σφηνάκια! Ίσως να την χρειάζομαι κιόλας γιατί μάλλον κανείς άλλος δεν μπορεί να με αντέξει. Κανείς άλλος δεν με θέλει και δεν με διεκδικεί τόσο πολύ, όσο αυτή.

Οπότε της δίνω χώρο στη ζωή μου, την αφήνω να κάνει παιχνίδι και περιμένω να με βαρεθεί και να σηκωθεί να φύγει. Ή να την βαρεθώ εγώ και να την στείλω στα τσακίδια. Άλλωστε έτσι είναι οι μεγάλες αγάπες.

Μοναξιά, αγάπη μου, στην υγεία σου!

Οι αγάπες πάνε όντως στον παράδεισο;

Μερικές φορές κάποια πράγματα μοιάζουν τόσο ανούσια, τόσο χωρίς καθόλου λόγο ύπαρξης... Δεν μοιάζουν να είναι καν άξια σχολιασμού κι όμως σχολιάζονται, μας απασχολούν και κλέβουν από την πολύτιμη ενέργειά μας.

Η ουσία μην με ρωτάτε που κρύβεται γιατί δεν ξέρω ειλικρινά. Έχω μπερδέψει λιγουλάκι την αίσθηση με την ψευδαίσθηση κι όχι άδικα.

Περνάνε οι μέρες εδώ μες στη σιωπή. Φτιάχνω μονάχη μου ιστορίες με δράκους και νεράιδες που στο τέλος γίνονται ζευγάρι! Οι μεγάλες αγάπες δεν τελειώνουν ποτέ αλλά πάνε στον παράδεισο; Οξύμωρο δεν είναι; Αν δεν πεθάνει μια αγάπη μεγάλη πως πάει στον παράδεισο; Και πως ορίζεται το μεγάλη, από την διάρκεια, την ένταση ή κάτι άλλο; Οι παλιές αγάπες δεν μπορεί να είναι μεγάλες αφού κάνουν πίσω στα πιο μεγάλα θέλω;

Στην τελική, δεν έχουμε ξεκαθαρίσι ακόμα αν υπάρχει παράδειος! Το μόνο loud and clear είναι ότι όλα γύρω μου μοιάζουν να μην έχουν χρώμα, μυρωδιά, γεύση ή ήχο. Ίσως να φταίει που εγώ δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μυρίζω και δεν νιώθω τίποτα! Τίποτα. Σκέφτομαι μόνο του παραδείσου τα μπουζούκια που θα με πας. Αλλά πάλι, οι αγάπες πάνε όντως στον παράδεισο;

Τρελάθηκα. Κουράστηκα. Μπερδεύτηκα.Εγκλωβίστηκα μέσα στον δικό μου κόσμο και όχι προσωρινά. Θέλω όμως να βγω επιτέλους. Να πάρουν όλα νόημα και να έχουν σημασία. Μπορώ;

Όποιος πει οτι δεν μπορώ, θα το θυμάμαι!

Πέταξα τα πράγματά σου μα δεν φτάνει

Ξεφορτώθηκα τα πράγματα που είχα κρατήσει από εσένα.... Όσα από αυτά έβλεπεα κάθε μέρα μπροστά μου και μου μιλούσαν για σένα και μου θύμιζαν στιγμές που είχαμε περάσει μαζί. Κράτησα ότι δεν έχει πάρει ακόμα το μάτι μου και ότι έχει χάσει την δική σου ταυτότητα από πάνω του, ότι δεν έχει ακόμα το αρωμά σου και ότι είναι μόνο δικό μου πια. Κράτησα δυο πράγματα για την τιμή των όπλων και πέταξα όλα τα άλλα...

Πέταξα το μακό μπλουζάκι σου μου μου είχες δώσει να φορέσει το πρώτο μας βράδυ και κουβαλούσε πάνω του την δύσκολη αλλά γεμάτη προσδοκίες αρχή μας. Θυμάμαι ακόμα εκείνο το βράδυ τόσο έντονα και το μπλουζάκι σου από τότε έγινε χειμώνα καλοκαίρι κομμάτι στη ντουλάπα μου. Μύριζε ακόμα λίγο από εσένα...

Πέταξα τα κουταλάκια που είχαμε φάει μαζί λουκουμάδες στο πρώτο μας διήμερο στη Ραφήνα. Είχες γκρινιάξει που σε έπεισα να πάρουμε γιατί τελικά δεν μας άρεσαν καθόλου. Αλλά μετά με πήγες βόλτα περπατώντας κι αν μην σου αρέσει να μετακινείσαι χωρίς το αμάξι. Και βγάλαμε εκείνες τις κουνιμένες φωτογραφίες στο λιμάνι.

Πέταξα το CD του Παπακωνσταντίνου "Πες μου ένα ψέμα ν'αποκοιμηθώ" που είχε επάνω τα γράμματά σου και το είχα καβατζώσει από το σπίτι σου. Μόνο αυτό είχα πάρει από όσα είχες μέσα στην κασετίνα. Μάλλον ήταν προφητικό για την συνέχεια της σχέσης μας...

Πέταξα το περιοδικό με τα σταυρόλεξα που λύναμε μαζί στις πρώτες μας διακοπές. Μου το είες κάνει δώρο, θυμάσαι; Με την γνωστή μέθοδο! Είχε πλάκα που έβαζες τις λέξεις που εσύ ήθελες στα περισσότερα από αυτά. Άλωστε έτσι τελειώναμε πιο γρήγορα και πηγαίναμε στο επόμενο.

Πέταξα εκείνο το αρκουδάκι που μου έφερες δώρο από το ταξίδι σου στη Βουλγαρία και που το είχες πάρει μαζί με τους φίλους σου από ένα μηχάνημα που "αδειάσατε". Μου έλειπες τόσο πολύ εκείνες τις μέρες που δεν σταμάτησα να σου γκρινιάζω ούτε λεπτό.

Πέταξε την μπλούζα που μου χάρισες με το ονομά σου, από την παλιά σου ομάδα και που φορούσα κάποια βράδια για να σε νιώθω δίπλα μου. Ήθελα να την φορέσω μια φορά σε κάποιον από τους αγώνες σου για να σου κάνω κερκίδα αλλά δεν πρόλαβα. Θα έβγαζα το όνομα της άλλης ομάδας, δεν είμαι τόσο χαζή!

Πέταξα τις δεκάδες αποδείξεις από τα διόδια που πετούσες στην τσάντα μου όταν πηγαίναμε στη Ραφήνα. Τις μάζευε όλες σαν να ήταν κάτι σημαντικό γιατί κάθε μας εκδρομή ήταν τότε κάτι σημαντικό.

Πέταξα τα κοχύλια που είχα μαζέψει τότε που είχαμε πάει για μπάνιο. Τότε ήθελα να θυμάμαι το "καλοκαίρι" μας αλλά τώρα ήταν το πρώτο που θέλησα να ξεχάσω, όλες τις στιγμές στην αμμουδιά και τις καρδούλες στην άμμο και τα γεμάτα αρμύρα φιλιά σου...

Πέταξα εκείνο το άσχημο μπρελόκ που είχες διαλέξει για τα κλειδιά μου και μου είπες ότι μόνο εμένα σκέφτηκες στις διακοπές σου με τους φίλους σου. Σου είχα κάνει μεγάλη σκηνή τότε που μου το έδωσες αλλά είχα χαρεί κιόλας. Που να ήξερα!

Πέταξα εκείνο το καπέλο που μου έφερες από τις τελευταίες σου διακοπές στο Μεγανήσι και μου είπες ότι απλά σκέφτηκες να μου φέρεις κάτι. Θα μπορούσες να μου φέρεις ΚΑΤΙ καλύτερο και όχι κάτι που απλά δεν το χρειαζόσουν.

Πέταξα με όλα αυτά τα όνειρα που είχα κάνει, τις σκέψεις για το μέλλον, τα όμορφα σενάρια και τις χαρούμενες εκδοχές. Άδειασα το μυαλό μου από όλα αυτά και κάποια από τα αρχεία με τις κοινές μας φωτογραφίες, το ιστορικό μου στη σελίδα στο facebook από την ημέρα που σε γνώρισα και μετά, εισιτήρια, αποκκόμματα, χαρτάκια, σκατουλάκια.

Ξέχασα όμως να πετάξω εσένα από την καρδιά μου... Ότι και ν ακάνω είσαι παντού, στα τραγούδια που ακούω, στις ταινίες που βλέπω, στα βιβλία που διαβάζω, στα ζευγαράκια που χαζεύω στους δρόμους, στο παρελθόν μου και στο τώρα μου!

Δεν μπορώ να το ελέγξω και στην τελική δεν θέλω πια...Μείνε εκεί που είσαι στην καρδιά μου. Εσύ έχασες έτσι κι αλλιώς έναν άνθρωπο που σε αγαπησε στα αλήθεια. Εγώ δεν έχασα τίποτα γιατί δεν ήσουν παρά ένας Ξένος τελικά στη ζωή μου...

Πώς να τα πω όλα αυτά;

Τόσα πράγματα που έχω στο κεφάλι που και πως να τα εκφράσω... Θα μπορούσε κανείς να με παρεξηγήσει και να με θεωρήσει σκεπτόμενη αλλά δεν είμαι. Είμαι μία μπερδεμένη ύπαρξη. Τόσο μπερδεμένη που δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι είναι αυτό που πραγματικά θέλω σε σχέση με αυτό που μου λένε οι άλλοι ότι θέλω, τι είναι αυτό που έχω ανάγκη σε σχέση με αυτό που προσπαθούν οι άλλοι να μου περάσουν ότι έχω ανάγκη...

Τόσα πολλα συναισθήματα, τόσες πολλές σκέψεις που αν αποτυπώνονταν σε χαρτί θα έμοιαζαν σίγουρα με μουντζούρες. Αυτές οι μουτζούρες προς το παρόν όμως είναι μέσα στο κεφάλι μου και δεν με αφήνουν να ησυχάσω. Δεν ξερω αν ήμουν και ποτέ χωρίς τέτοιες στο κεφάλι μου αλλά σίγουρα ήταν πολύ λιγότερες.

Η ζωή μου συνήθιζε να είναι πιο απλή. Τα πράγματα μέσα σε αυτή πιο ξεκάθαρα και οι άνθρωποι ήταν όλοι όπως θα έπρεπε να είναι. Τώρα ίσως να άλλαξα εγώ και να φαίνονται όλα διαφορετικά. Ίσως να άλλαξαν οι άλλοι. Ίσως να άλλαξαν και οι δυό μεταβλητές. Πάντως η ζωή δεν είναι το ίδιο απλή...

Όλα αυτά που σκέφτομαι και νιώθω δεν μπορώ να να εκφράσω με λίγες γραμμές σε ένα κείμενο. Ούτε καν με εικόνες που το άθροισμά τους σε λέξεις ξεπερνά τις χίλιες! Πώς να πω όλα αυτά που νιώθω και σκέφτομαι; Πώς να εκφράσω και την πιο μικρή πτυχή των συναισθημάτων μου που με κάνουν να λειτουργώ με συγκεκριμένο τρόπο;

Ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου δεν μπορώ...

Κλασική περίπτωση... απάτης!

Η ζωή κάνει κύκλους! Ισχύει... Όλες οι ιστορίες στο βάθος τους είναι ίδιες. Aπλά αλλάζουν οι πρωταγωνιστές και το background! Όλες ξεκινούν κάπως έτσι...

Ένα κορίτσι γνωρίζει ένα αγόρι. Δεν πιστεύει ότι αξίζει να τον αγαπήσει. Το αγόρι ερωετεύεται το κορίτσι και κολλάει μαζί του και κάνει τα πάντα να την πείσει ότι αξίζει. Το κορίτσι αργά ή γρήγορα πιστεύει όσα λέει το αγόρι και τον αγαπάει τελικά. Τότε το αγόρι σιγουρεύεται και βαριέται με το κορίτσι και βρίσκει νέο κορίτσι να ερωτευτεί και να προσπαθήσει να το πείσει....

Η διαφορά σε κάποιες από τις ιστορίες είναι ότι κάποια αγόρια εκτιμούν το πρώτο κορίτσι και πριν ερωτευτούν το δεύτερο εξηγούν ότι κάτι πάει στραβά. Σε κάποιες άλλες όμως περιπτώσεις, καλή ώρα, το αγόρι δεν σέβεται το κορίτσι και λέει ψέματα. Τόσα ψέματα που στο τέλος μπερδεύεται και το ίδιο μέσα σε αυτά και το αποτέλεσμα είναι να πληγωθούν άνθρωποι. Ο αριθμός των πληγέντων είναι ανάλογος με το πόσοι πιστέψανε ή είχαν την ανάγκη να πιστέψουν τα ψέματα.

Σημασία έχει όμως πως αυτό είναι μία κλασική περίπτωση... απάτης και δεν χρειάζεται να σε πάει πίσω απλά να σε δυναμώσει και να σε πείσει ότι ο καθένας τελικά παίρνει ότι του αξίζει!!! Αν κάτι σε πληγώνει πάει να πει ότι δεν κάνει για σένα. Γιατί η αγάπη είναι πολύ πιο απλή απ' ότι θέλουμε να την περιγράφουμε.

Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται αληθινά και πολύ δεν βλέπουν εμπόδια, μόνο δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίσουν μαζί. Η αγάπη είναι ωραίο συναίσθημα και δεν πληγώνει. Πληγώνουν όλα αυτά που οι άνθρωποι θέλουν να βαφτίζουν αγάπη. Πληγώνουν τα "αληθινά" ψέματα...

Υπάρχουν βέβαια και οι ιστορίες αγάπης με happy end αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο!

Η σελίδα γύρισε...

Έτσι απλά, χωρίς πολλά λόγια! Πατώντας απλά ένα κουμπί unfollow από τη ζωή μου. Κάνοντάς σε unfriend στην καρδιά μου και block στο μυαλό μου. Άλλωστε είχαν μείνει πια τα τυπικά. Η όλη διαδικασία είχε ξεκινήσει καιρό πριν, πολύ πριν καν ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση.

Δεν λέω με παίδεψες πολύ διάολε αλλά τελικά κατάφερα να παιλέψω με τα δαιμόνια που έκρυβα μέσα μου και σε νίκησα. Σε νίκησα σε μία μάχη που ήταν άνιση. Σε ξεγύμνωσα και σε άφησα μπροστά μου έτσι γυμνό και απομυθοποιημένο...

Σε νίκησα! Η σελίδα γύρισε και ένα καινούριο κεφάλαιο θα ξεκινήσει. Δεν θα είναι εύκολο αλλά θα είναι ένα κεφάλαιο χωρίς ψέματα.

Μέχρι χθες με κρατούσες αγκαλιά και μου έλεγες σ'αγαπώ αλλά με δυσκολία μπορώ να πιστέψω ότι το εννοούσες. Ίσως είναι καλύτερα για σένα να μην το εννούσες για να σου είναι πιο εύκολο. Δεν με νοιάζει όμως κιόλας. Εγώ μαζί σου τελείωσα...

Μια από τα ίδια; Δεν ξέρω, έτσι μοιάζει. Αλλά δεν είμαι σίγουρη

Αυτή τη φορά έχω χωθεί πιο πολύ από ποτέ μέσα στα σκατά και το τρελό είναι ότι δεν βιάζομαι να βγω από αυτά. Άραγε να είμαι τρελή; Έτσι νιώθουν οι τρελοί;

Λειτουργώ αυτοκαταστροφικά, το ξέρω, το βλέπω και το αφήνω να εξελίσσεται. Μέχρι που, δεν ξέρω. Μέχρι εκεί που δεν θα αντέχω άλλο ή που οι γύρω μου δεν θα με αντέχουν άλλο.

Άκουσα τον χτύπο της πτώσης μου στον συναισθηματικό πάτο. Δεν πόνεσα, δεν ένιωσα την πτώση, μόνο άκουσα εκείνο το εκκωφαντικό "γκντουπ" που τραβάει την προσοχή. Κυρίως την προσοχή των άλλων απ' ότι φαίνεται όμως γιατί εγώ έμεινα απερίσπαστη σε αυτό που έκανα και πριν. Τι είναι αυτό;

Κάτι που μέσα στο μυαλό μου το ονομάζω αγάπη αλλά μάλλον δεν είναι. Δεν μπορεί να είναι. Δεν μπορεί η αγάπη να πληγώνει τόσο πολύ, δεν μπορεί να τελειώνει έτσι, δεν μπορεί να μην σου αφήνει τίποτα.

Θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο, θα το ήθελα να είναι πιο ξεκάθαρο το τοπίο. Θα ήθελα να ήξερα ότι αύριο θα ξυπνήσω και θα είμαι καλά, ότι θα ξέρω τι θέλω και αυτό που νιώθω και σκέφτομαι θα είναι ίδιο με αυτό που εκφράζω. Τώρα είναι περίπου ίδιο και κάθε φορά αλλάζει ανάλογα με τα ερεθίσματα που δέχομαι.

Ίσως να μην θέλω να αφήσω τον εαυτό μου να να βυθιστεί στο τίποτα, ίσως προσπαθώ να μην τον πληγώσω λέγοντάς του πως δεν ήταν όλα όπως τα περίμενε, ότι δεν άξιζε, ότι δεν πήρε ότι έδωσε.

Δεν ξέρω αν είναι απλά εγωισμός και το γεγονός ότι δεν δέχομαι να ήταν κάτι λιγότερο από αυτό που πίστεψα η όλη ιστορία. Θα ήθελα να είναι αλλά μπορεί να μην είναι και απλά κάνω πως δεν το βλέπω.

Κι εκεί έρχεται το καλό αγγελάκι και λέει: Κι αν όντως υπάρχει μια τέτοια αγάπη που ξέρει να κρύβεται καλά κι απλά θέλει τον χρόνο της να βγει στην επιφάνεια; Κι εκεί έρχεται το κακό αγγελάκι και λέει: Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να κρυφτεί. Αν δεν την βλέπεις είναι γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει!

Κάτσε εσύ τώρα και βγάλει άκρη με τα αγγελάκια και τα παπαγαλάκια. Κάτσε και βρες την φωνή της καρδιάς σου μέσα σε τόση φασαρία. Κάτσε να περιμένεις να δεις τι θα γίνει και η ζωή να τρέχει χωρίς εσένα...

Ας ήξερα τουλάχιστον ότι άξιζε τον κόπο να κάτσω για πάντα! Ας ήξερα τον τρόπο να βρω την άκρη στο κουβάρι... Μια από τα ίδια; Δεν ξέρω έτσι μοιάζει. Αλλά δεν είμαι σίγουρη.

Birthday girl!

Ήρθαν κι αυτά τα άτιμα τα 25! Δεν μπορώ να πω ότι δεν το περίμενα αλλά σίγουρα δεν ανυπομονούσα κιόλας να τα φτάσω αφού πνευματικά έχω μείνει ακόμα στην ηλικία των 20. Το μυαλό μου ίσως να έχει ωριμάσει σε κάποια θέματα αλλά το πνεύμα μου είναι ακόμα λίγο μετά την εφηβεία...

Πάντως η χρονιά αυτή που έρχεται είναι ορόσημο για την υπόλοιπη ζωή μου, χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία το γιατί και το πως. Ξεκίνησε άλλωστε τόσο όμορφα όσο θέλω να είναι και η υπόλοιπη χρονιά αλλά και η υπόλοιπη ζωή μου...

Χθες, ήμουν το birthday girl σε ένα surprise party που για μένα σημαίνει πιο πολλά από μια απλή γιορτή. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάτι καλύτερο γιατί τελικά δεν έχει σημασία που είσαι και τι κάνεις αλλά με ποιον είσαι και με ποιον το κάνεις. Και χθες ήμουν με ανθρώπους που αγαπώ και πέρασα τα πιο όμορφα γενέθλια.

Τα είχα όλα... Μπαλόνια με αστείες, ειλικρινείς και αγαπημένες ευχές να κατακλίζουν το χώρο, φαγητά φτιαγμένα με τα πιο αγνά υλικά και από τους καλύτερους chef, ποτά προσεκτικά επιλεγμένα από τους ειδικούς, μουσική από τους καλύτερους dj's και φυσικά την καλύτερη παρέα!!! Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου όλους μαζί και καθέναν ξεχωριστά!

Today is the firts day of the rest of my life... και θέλω να έχω πάντα στη ζωή μου ανθρώπους σαν κι εσάς!

Μ. Πατέλη: Μόλις 21 κι όμως ντύνει τις μεγαλύτερες Ελληνίδες star! Ti λέει η ίδια στο TLIFE

Δέσποινα Βανδή, Τάμτα, Ζέτα Μακρυπούλια, Νάντια Μπουλέ, Έρρικα Πρεζεράκου, Αγγελική Ηλιάδη... Αυτές είναι μόνο μερικές από τις star τις οποίες έχει ντύσει η Μαρία Πατέλη. Η νεαρή σχεδιάστρια που παρά την ηλικία της έχει καταφέρει να κερδίσει τις εντυπώσεις αλλά και την αναγνώριση μέσα στο χώρο της. Το TLIFE βρήκε λίγο πριν ξεκινήσει την φωτογράφηση για την τελευταία της συλλογή και μας τα είπε όλα...



Τι είναι αυτό που σε έκανε να αποφασίσεις ότι θέλεις να κάνεις αυτή τη δουλειά;
Δεν μπορώ να σου πω κάτι συγκεκριμένο, από πολύ νωρίς ,το είχα ήδη αποφασίσει! Δεν μπορώ να με φανταστώ να κάνω κάτι άλλο..Πάντα σχεδίαζα..Είναι το χόμπι μου που έγινε η δουλειά μου,  που ίσως δεν βαριέμαι ποτέ!

Πως νιώθεις που αν και τόσο νέα έχεις καταφέρει να δουλέψεις με μεγάλες star της ελληνικής showbiz;
Είναι πολύ σημαντικό να με επιλέγουν αυτές οι γυναίκες. Χαίρομαι που είχα τέτοια ανταπόκριση απ την πρώτη μου συλλογή! Είναι μια επιβεβαίωση ακόμη για την δουλειά μου κι έτσι συνεχίζω πιο δυναμικά.



Σε έχουν αντιμετωπίσει περίεργα ή με αμφισβήτηση λόγω ηλικίας;
Όχι!! Ίσα ίσα είναι ωραίο να είμαι η μικρή!! Αλλά δεν νομίζω ότι παίζει ρόλο η ηλικία, όταν είσαι σωστός στην δουλειά σου και ξέρεις τι θέλεις κερδίζεις την εμπιστοσύνη κ την εκτίμηση ανθρώπων που είναι χρόνια στο χώρο!!

Πως ένιωσες την πρώτη φορά που έδωσες ένα από τα κομμάτια σου σε μία διάσημη και ποια ήταν αυτή;
Ήταν η Ζέτα Μακρυπούλια! Ξαφνικά βλέπω ρούχο μου σε ένα πολύ μεγάλο περιοδικό το Status και να το φοράει μια από τις ωραιότερες Ελληνίδες,!! ‘Ήταν μαγικό γιατί ήταν απ τα πρώτα πρώτα σχέδια μου, που υλοποιήθηκαν!



Τι προσόντα πιστεύεις ότι πρέπει να έχει κάποιος για να καταξιωθεί στο αντικείμενο που έχεις διαλέξει;
Πάνω απ όλα πρέπει να το λατρεύεις!!! Για να μπορείς να αποδώσεις πρέπει να έχεις όρεξη για δουλειά, αλλιώς δεν γίνεται τίποτα!

Ένιωσες ποτέ ότι θέλεις να τα παρατήσεις όλα και να ασχοληθείς με κάτι άλλο;
Όχι! Δεν αφήνω τις δυσκολίες να σταθούν εμπόδιο σε αυτό που θέλω να κάνω, δεν τις υπολογίζω. Από μικρή είχα αποφασίσει τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και είμαι αποφασισμένη να δουλέψω σκληρά και να κυνηγήσω το όνειρό μου για να πετύχω.



Τι σου δίνει έμπνευση;
Έμπνευση μπορώ να πάρω απ΄ τα πάντα..! Από ένα ύφασμα, ένα υλικό, μια εικόνα, από ένα άνθρωπο που θα δω στον δρόμο! Και φυσικά απ΄ την μουσική, η μουσική με ταξιδεύει σε ένα άλλο κόσμο!

Τα ρούχα σου είναι κι ένας τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων σου; Άμα δει κάποιος μία καινούρια κολεξιόν σου θα καταλάβει σε τι διάθεση είσαι;
Σίγουρα!!!Αυτά τα δυο συνδέονται 100%! Ανάλογα με το πώς αισθάνομαι , σχεδιάζω κιόλας! Κάθε σχέδιο είναι μοναδικό, όπως και τα συναισθήματα εκείνη την στιγμή!



Μίλησε μας για την τελευταία σου συλλογή…
Η τελευταία συλλογή μου είναι για το Α/W 2011-12 .. Κυριαρχεί το μαύρο!! Διαφάνιες, δέρμα που μοιάζει με δαντέλα, κρόσσια, λαμπερά handmade pieces και φυσικά κόκκινες και λεοπαρ πινελιές!

Πιστεύεις ότι οι ελληνίδες είναι καλοντυμένες γενικά;
Θεωρώ ότι οι Έλληνιδες έχουν αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, προσέχουν πολύ περισσότερο απ’ ότι παλιά τον εαυτό τους! Έχουν αρχίσει να ενημερώνονται πιο πολύ για το στυλ τους.



Δουλεύεις σκληρά και πολύ. Χρόνο για τους φίλους και για να κάνεις πράγματα που κάνουν άλλα παιδιά της ηλικίας σου έχεις;
Κάνω αυτό π πάντα ήθελα, δεν μου λείπει απολύτως τίποτα! Η αλήθεια είναι ότι οι φίλοι μου, σπουδάζουν ακόμα και έχουμε λίγο διαφορετικούς ρυθμούς. Αλλά το θέμα είναι ότι πάντα υπάρχει χρόνος να βρισκόμαστε!!

Είσαι από την Κέρκυρα και μένεις μακριά από τους δικούς σου; Πόσο δύσκολο είναι αυτό για κάποιον που κάνει ξεκίνημα στην καριέρα του;
Είμαι απ’ τα 17 μου στην Αθήνα κι έχω συνηθίσει! Το δύσκολο κομμάτι είναι ότι μου λείπουν αλλά μιλάω όλη μέρα στο τηλέφωνο και skype , οπότε η απόσταση μειώνεται!!

Οι γονείς σου σε έχουν στηρίξει σε όλο αυτό που κάνεις;
Αν δεν είχα τους γονείς μου και αν δεν πίστευαν σε μένα δεν θα τα είχα καταφέρει!! Με στηρίζουν στα πάντα, απ’ την πρώτη στιγμή, όποτε τους χρειαστώ είναι δίπλα μου!!Το ότι είναι μικροί σε ηλικία, πιστεύω παίζει πολύ σημαντικό ρόλο γιατί με καταλαβαίνουν απόλυτα!

Ποιο είναι για σένα η απόλυτη καταξίωση στον επαγγελματικό τομέα; Μέχρι που θέλεις να φτάσεις;
Δεν σκέφτομαι μέχρι που θέλω να φτάσω! Κάνω μικρά και σταθερά βήματα.. Καταξίωση θα ήταν να μπορώ να συνεχίσω να κάνω αυτή την δουλειά και να μπορώ να ζήσω απ’ αυτή!



Υπάρχει κάτι που να σου έχει μείνει έντονα από την συνεργασία σου με κάποια διάσημη star;
Ναι! Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να πιστέψω πώς μία πολύ πολύ ΗΟΤ γυναίκα καλλιτέχνης, κούκλα και με τέλειο σώμα αισθάνθηκε ανασφάλεια…… ευτυχώς ήτανε για λίγο!!!!! Και από την άλλη με εντυπωσίασε η Τάμτα επειδή εμπιστεύεται τυφλά την στυλίστριά της, ξέρει ακριβώς τι θέλει και τι της πηγαίνει και τα ρούχα γίνονται πάνω της χωρίς καν πρόβα! απλά μαγικό!!

by TLIFE

Κι όμως πάντα ξέρεις την αλήθεια!

Κι όμως! Πάντα ξέρεις τι είναι σωστό και τι λάθος και τις περισσότερες φορές που θα σε οδηγήσουν κιόλας. Πάντα ξέρεις αλλά κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Βρίσκεις δικαιολογίες για να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα! Η λογική σου σού λέει τι ακριβώς πρέπει να κάνεις κι εσύ ακολουθείς ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση.

Αυτό κάνω κι εγώ... Ακολουθώ ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτό που μου λέει η λογική μου. Χωρίς να μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο επιλέγω να μην την ακούω. Βάζω στο pause την φωνή της συνείδησης και προχωράω, στο πουθενά με βάρκα την ελπίδα!

Όταν όμως η ελπίδα πεθάνει, θα πάρει μαζί της κι άλλα πράγματα που ίσως είναι ουσιαστικά. Ίσως και όχι, ποτέ δεν ξέρεις αν άξιζε τον κόπο να θυσιάσεις κάτι αν δεν ολοκληρωθεί πρώτα. Ξέρεις όμως ότι δεν θα έπρεπε να το αρχίσεις. Όταν το κάνεις, απλά συνεχίζεις για να μην σε πουν λιποτάκτη. Το "ποτέ δεν είναι αργά" ακούγεται βερεσέ σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συνεχίσεις το κολύμπι!

Η αλήθεια όμως θα στοιχειώνει πάντα την καρδιά σου. Όσο κι αν την κουκουλώσεις, πάντα θα υπάρχει! Θα στην στήνει στη γωνιά όταν θα σε βρίσκει ευάλωτο. Θα σε κάνει κομμάτια και θα σε αναγκάζει να τα μαζέψεις πάλι ένα ένα και να ξεκινήσεις από την αρχή και μετά θα λες στον εαυτό σου: "Κι όμως πάντα ήξερα την αλήθεια".

Και τώρα Σωκράτη οι δυό μας!

Μια ακόμα βραδιά που έχασα ένα μικρό κομμάτι μου... ένα δικό σου! Μια ακόμα βραδιά που γυρίζω σπίτι μου και η μοναδική μου συντροφιά είναι ο Σωκράτης...

Πιασμένος σε παγίδα -κι έχουν περάσει χρόνια- στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί. Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω, βαριανασαίνω, θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί...Άραγε θυμάσαι εκείνη την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε; Από εκείνη την πρώτη φορά τα είχες υπολογίσει όλα. Όπως ακριβώς έκανες και μετά...

"Δε μένει εδώ κανείς,

μόνο τα δέντρα μείναν ίδια

κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια.

Δε μένει εδώ κανείς,

σκληρό το φώς που ξημερώνει,

σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει

και με λιώνει."

Τώρα αυτοί οι στίχοι και η μπάσα φωνή του Σωκράτη μου κάνουν συντροφιά. Άλλωτε ήταν η δική σου φωνή που μου έλεγε την τελευταία καληνύχτα, τώρα όμως την δίνεις αλλού...

Ξεπούλησα το νού μου -κορόϊδο του εαυτού μου -αράχνη σ' ακατοίκητο ουρανό- νομίζω τά 'χω χάσει δεν σ' έχω ξεπεράσει κοιτάζω το κουδούνι σου: αδειανό. Τίποτα πια δεν θυμίζει ότι τα πράγματα ήταν αλλιώς... Όλα στη ζωή σου έχουν πάει παρακάτω, στη δική μου έχουν αναγκαστικά αλλάξει αλλά όπως και να έχει όλα έχουν πάρει ένα δρόμο. 

Κι εδώ δεν μένει πια κανείς! Και τώρα Σωκράτη μείναμε και πάλι οι δυό μας,,,

Το καλοκαίρι αυτό στον ουρανό!

Θέλω, θέλω, θέλω! Να ερωτευτώ και να νιώσω ότι πετάω μέχρι τον ουρανό...

Πόσο δύσκολο είναι να έρθει ένας τέτοιος έρωτας στη ζωή μου; Ένας έρωτας που δεν θα μου δώσει παραπάνω από αυτά που θέλω και δεν θα μου πάρει παραπάνω από αυτά που έχω να δώσω... Και τι είναι αυτά που θέλω; Μια κουβέντα, ένα χάδι, ένα χαμόγελο, ένα γλυκό μήνυμα στο κινητό, μια ανοιχτή αγκαλιά γεμάτη υποσχέσεις... Ζητάω πολλά; Αυτά μπορώ να δώσω και αυτά μόνο ζητάω.

Έναν έρωτα που θα με κάνει να ξεκολλήσω από ένα παρελθόν που δεν μου άφησε κάτι πέρα από ωραίες αναμνήσεις. Ένα παρελθόν που με κράτησε πίσω, ίσως γιατί εγώ ήθελα να κρατηθώ, αλλά που δεν έχει τίποτα παραπάνω να προσθέσει στη ζωή μου. Αντίθετα μπορεί να μου αφαιρέσει την χαρούμενή μου διάθεση. Και δεν θέλω να συμβεί αυτό διάολε γιατί είναι καλοκαίρι!

Και το καλοκαίρι κρατάει τρεις μήνες μόνο άρα δεν είναι για να χάνεις χρόνο σε κολλήματα και σαχλαμάρες αλλά για να βλέπεις την ζωή λίγο πιο αισιόδοξα. Και αν χρειαστεί να πιεις κι ένα ποτηράκι παραπάνω να σε βοήθησει να "λυθείς".

Δεν είναι τυχαίο που υπάρχουν τόσα πολλά τραγούδια για καλοκαιρινούς έρωτες. Έρωτες που απλά δίνουν μία πινελιά χαράς στη ζωή σου. Ξέρεις πως θα τελειώσουν με το τέλος των διακοπών σου αλλά δεν σε πειράζει γιατί έχεις ρουφήξει κάθε στιγμή και έχεις περάσει τέλεια!

Αυτό είναι έρωτας άλλωστε! Να περνάς καλά και να μην έχεις τίποτα να σε κάνει να χάνεις το χαμόγελό σου. Να σε κάνει να ξεχνάς ότι μπορεί να σε πλήγωσε και να συνεχίζεις με περισσότερη όρεξη για ζωή...

Και όλοι αξίζουμε έναν τέτοιο έρωτα! Ειδικά όσοι έχουμε φάει τα μούτρα μας στο παρελθόν από κάτι που πιστέψαμε πως είναι πιο μαγικό από όσο ήταν στην πραγματικότητα. Είμαι κι εγώ ανάμεσα σε αυτούς. Είχα την ανάγκη να πιστέψω σε κάτι που είναι ιδανικό αλλά τελικά ίσως δεν άξιζε τον κόπο να εξιδανικεύσω κάτι που τελείωσε...

Καιρός να πάμε παρακάτω, με άλλα πιο ωραία πράγματα.... Με έρωτες αλήτες που μοσχοβολούν τεκίλα! Με έρωτες κλέφτες, έρωτες πειρατές, έρωτες αγιάτρευτους αλλά χωρίς καημούς αυτή τη φορά.

Θέλω, θέλω, θέλω! Να ερωτευτώ  και να νιώσω ότι πετάω μέχρι τον ουρανό... Και θέλω να γίνει μέσα στο καλοκαίρι αυτό!

Σ' αγαπάω, να προσέχεις...

Ήρθε αυτή η ώρα, η πιο μεγάλη... που δεν γεννιέται μια ζωή αλλά τελειώνει κάτι όμορφο! Έπεσαν μέσα μου οι τίτλοι του τέλους σε μία ταινία που είναι από τις αγαπημένες μου αλλά όταν θα την ξαναδώ θα είναι άλλα τα συναισθήματα που βγαίνουν. Μιλάω με γρίφους, θα έλεγε μία φίλη, αλλά μάλλον είμαι πια, πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Ξεκάθαρη μέσα μου, μετά από καιρό!

Όλα τέλειωσαν ξαφνικά όπως άρχισαν, αλλά η διάρκειά τους ήταν όσο δυνατή μπορούσε να είναι. Δεν μετανιώνω λεπτό. Ακόμα και το τέλος ίσως ήταν ότι πιο σωστό για να μείνει το καλύτερο κομμάτι από αυτό που ζήσαμε...

Όλα τα ενδιάμεσα, μέχρι αυτή εδώ τη στιγμή, ήταν στιγμές αμφιταλάντευσης, στιγμές πτώσης και ανόδου ή και ξεφτιλίκια στην αργκό! Στιγμές που δεν ήθελα να τελειώσει και το κρατούσα με νύχια και με δόντια, στιγμές που πίστευα ότι δεν πρέπει να σε αφήσω, στιγμές που ήθελα να με έχεις ανάγκη. Αλλά ότι αγαπάς πρέπει να το αφήνεις ελεύθερο!

Και τι μένει μετά από τόσες στιγμές; Ένα ξεχασμένο σ'αγαπώ που στο δίνω κι αυτό για να το έχεις φυλαχτό. Ίσως ποτέ δεν καταλάβεις πως ένιωσα, ίσως ποτέ δεν μάθω τι νιώθεις, δεν έχει όμως πια καμία σημασία. Αυτό που μετράει είναι ότι κρατάω το καλύτερο κομμάτι σου, εύχομαι να κάνεις κι εσύ το ίδιο για μένα.

Δεν ξέρω πως θα τα φέρει η ζωή, ελπίζω να συνεχίσει να είναι καλή μαζί μας και να μην χαθούμε... Θέλω όμως να μην με ξεχάσεις, να με νιώθεις άνθρωπό σου, όπως κι εγώ εσένα. Όταν με θυμάσαι να σχηματίζεται στα χείλη σου αυτό το γλυκό χαμόγελο που είχες όταν με κοιτούσες στα μάτια...

Κάποια πράγματα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ και κάποια δεν θα αλλάξουν ποτέ, να το θυμάσαι! Θα είσαι για πάντοτε το καλοκαίρι μου...

Σ'αγαπάω, να προσέχεις....

Και τώρα τι κάνουμε; Κο λυ μπάμε, κο λυ μπάμε...

Αυτό το τραγουδάκι της Ντόρι από την αγαπημένη μου ταινία κινουμένων σχεδίων το θυμάμαι συχνά... Προφανέστατα τα κάνω πολύ συχνά θάλασσα στη ζωή μου και χρειάζεται να λέω στον εαυτό μου πως πρέπει να συνεχίσω να κολυμπάω, αλλιώς θα πνιγώ. Και είναι τόσο εύκολο να πνιγώ ακόμα και σε μία κουταλιά νερό. Είναι εύκολο να πνιγώ, να χαθώ αλλά πολύ δύσκολο να συνεχίσω να κολυμπαω. Προς το παρόν απλά επιπλέω. Παίρνω το χρόνο μου, μαζεύω τις δυνάμεις για να μπορώ να συνεχίσω...

Οι καταστάσεις που με κράτησαν στάσιμη φαντάζουν τόσο πολύ μικρότερες. Ίσως γιατί τις βλέπω από μεγαλύτερη απόσταση. Ίσως γιατί απλά τις αποδέχτηκα και τώρα ζω με τα νέα δεδομένα αλλά κοιτώντας μπροστά και όχι πίσω.

Κοιτάω μπροστά και κινούμαι όπου με πάει το κύμα. Κύμα ήρεμο χωρίς ορμή άρα δεν φοβάμαι να μην σκάσω στα βράχια. Όχι πια. Τα βράχια τα έγλειψα πολλές φορές ως τώρα. Πλέον φιλάω τρυφερά την ακτή με τα κύματα και περιμένω κάτι ονειρεμένα καλοκαίρια που τα φιλιά μου αυτά θα κρύβουν μέσα ζωή. Και θα έρθουν τα καλοκαίρια αυτά...

Τι κι αν τα κάνω που και που θάλασσα; Άλλωστε είναι ωραία η θάλασσα, γιατί κινείται πάντα. Έτσι είναι και η ζωή, πάντα σε κίνηση! Έτσι είναι και τα κύματα. Όταν έρθουν είτε είναι σιγανά είτε τεράστια το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να θυμηθείς το τραγουδάκι της Ντόρις: ''Κο λυ μπάμε, κο λυ μπάμε...''

Όταν σε ψάχνω είσαι παντού κι όταν σε βρίσκω... είσαι αλλού!

Περνάει ο καιρός... είτε το θέλουμε είτε όχι! Πάντως είναι σίγουρα ο καλύτερος γιατρός. Όταν περάσει ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και καταφέρεις να αποστασιοποιηθείς επιτέλους από κάτι που σε πλήγωσε έρχεται και η λύτρωση. Σταδιακά και μερικές φορές επώδυνα. Αλλά έρχεται πάντα!

Το θέμα είναι να καταλάβεις τα λάθη που έχεις κάνει, γιατί κι εσύ έχεις κάνει. Θα ήταν πολύ απλό να φταίνε πάντα οι άλλοι αλλά η ζωή είναι πιο περίπλοκη τις περισσότερες φορές. Ίσως να έχεις κάνει τα λιγότερα αλλά σίγουρα έχεις κάνει λάθη.

Παραδέξου λοιπόν τα δικά σου και προχώρα παρακάτω. Δεν χρειάζεται να βγάλεις δελτίο τύπου ή να τα πεις σε κάποιον, αρκεί να τα ξέρεις εσύ. Όταν δεις τι πήγε στραβά δεν θα ξανακάνεις πράγματα που σε οδήγησαν εκεί. Το σημαντικό αυτό είναι. Να γίνεσαι ολοένα κια καλύτερος σε όλα τα επίπεδα κι αν είναι να κάνεις λάθη ας μην είναι συνέχεια τα ίδια. Πρέπει από κάθε κατάσταση που βιώνεις να βγαίνεις λιγουλάκι πιο ώριμος κάθε φορά.

Κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις... Τα δικά μου λάθη ήταν μαζί σου! Δεν τα έχω απαριθμήσει όλα ακόμα αλλά το μεγαλύτερο είναι που είμαι ακόμα "διαθέσιμη" για σένα. Έκανες ξεκάθαρο το γεγονός ότι δεν θες σε αυτή τη φάση της ζωής σου να είσαι μαζί μου. Κι εγώ τι πρέπει να κάνω; Να σε αφήσω φυσικά!

Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και αυτή ήταν η δική σου κι εγώ που σε αγαπάω θα πρέπει να την σεβαστώ. Η δική μου επιλογή θα είναι να δεχτώ αυτό που θες και να απομακρυνθώ. Άσε που υπάρχει και το πολύ ρομαντικό "όλα γίνονται για κάποιο λόγο"!

Το να συνεχίσω να σε διεκδικώ θα είναι ένα ακόμα λάθος που δεν είμαι διατεθειμένη να χρεωθώ! Δεν το αξίζεις άλλωστε...

Γιατί πολύ απλά αγαπάς περισσότερο τον εαυτό σου από κάθετι... Γιατί δεν ήσουν ποτέ εδώ στα δύσκολα... Γιατί με έψαχνες πάντα όταν χρειαζόσουν κάτι εσύ... Γιατί δεν μου άφησες μία θέση στην καρδιά σου... Γιατί όποτε μπαίνεις στη ζωή μου πάλι είναι για να πάρεις κάτι και να φύγεις... Γιατί ήταν πολυ εύκολο για σένα να κλείσεις πίσω σου την πόρτα... Γιατί δεν αφήνεις κανένα περιθώριο να μας πάει η ζωή σε άλλη φάση... Γιατί πολύ απλά εγώ σ'αγαπάω ακόμα και δεν σε νοιάζει καν!

Έτσι τελειώνει μια αγάπη;

Αυτό ήταν λοιπόν; Έτσι τελειώνει μια αγάπη; Απλά μια μέρα ο ένας από τους δύο λέει τέλος και έρχεται... το τέλος; Δεν θα καταφέρω ποτέ να μάθω να αντέχω έναν χωρισμό κι ας λένε ότι μοιάζει με έναν μικρό θάνατο. Τον θάνατο τον παίρνεις απόφαση γιατί ο άνθρωπός σου δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Στον χωρισμό όμως υπάρχει πάντα αυτή η βασανιστική ελπίδα. Κι αν γυρίσει; Μήπως να περιμένω λίγο ακόμα;

Βέβαια τις περισσότερες φορές ποτέ δεν γυρνάει και τζάμπα τρέφεις ελπίδες αλλά δυστυχώς αυτές πεθαίνουν τελευταίες... Μέχρι να πεθάνουν απλά παριστάνεις ότι ζεις. Ή τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ...

Προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου και να σταθώ στα πόδια μου. Χωρίς να τον κατηγορήσω, χωρίς να τον μισήσω γιατί φοβάμαι πως θα μειώσω αυτό που είχαμε. Κάνω σχέδια και βάζω στόχους που δεν τον συμπεριλαμβάνουν αλλά και πάλι κάπου στο βάθος είναι πράγματα που θα είχαν και την δική του έγκριση.

Προσπαθώ να μην τον σκέφτομαι κι όταν το κάνω να μην στείλω, να μην πάρω τηλέφωνο, να μην ρωτήσω τους φίλους του αν ζει κι αν είναι καλά. Τον καταχωνιάζω στο βάθος του μυαλού μου και τον αφήνω εκεί για να μπορώ αν κάποια στιγμή γυρίσει να τον επαναφέρω στην επιφάνεια.

Προσπαθώ να φανώ ψύχραιμη στους άλλους λέγοντας κυνικότητες και μειώνοντάς τον αλλά μέσα μου ζει την απόλυτη αποθέωση. Μέσα μου είναι αυτός ο τέλειος άντρας που γνώρισα στις αρχές, που με φλέρταρε και προσπάθησε πολύ μέχρι να γίνουμε ζευγάρι.

Ο άντρας που νοιαζόταν και με έκανε να νιώθω η ιδανική γυναίκα. Μέσα μου κάνει κουμάντο ακόμα εκείνος. Τι κι αν η κοινή λογική λέει πως δεν αξίζει να τρελαίνομαι, εγώ εκεί!

Κανονικά θα έπρεπε να βάλω ένα μεγάλο χ, να κλείσω πόρτες και παράθυρα και να αλλάξω διαδρομή γιατί στην τελική εκείνος το αποφάσισε να μην είμαστε μαζί. Άρα το σκέφτηκε και το ζύγισε μέσα του. Άρα δεν με θέλει. Εγώ γιατί να θέλω έναν τέτοιο άνθρωπο;

Αν με αγαπούσε όπως έλεγε κι αν νοιαζόταν θα το έδειχνε μέχρι το τέλος. Έτσι δεν είναι; Χωρίζω κάποιον δεν σημαίνει διαγράφω όλα όσα περάσαμε μαζί. Κι αφού δεν το κάνω, οφείλω να δώσω στον πρώην αγαπημένο μου πια, τον σεβασμό που του αξίζει.

Βέβαια, δίκοπο μαχαίρι είναι κι αυτό γιατί όσο συνεχίζει να σου δείχνει ότι νοιάζεται μεγαλώνει εκείνη η βασανιστική ελπίδα. Και ξεκινάς πάλι από την αρχή και περιμένεις να γυρίσει....

Το μεταβατικό στάδιο θέλει αξιοπρέπεια

Δεν έχω μπει ακόμα στην επόμενη φάση της ζωής μου. Βρίσκομαι σε αυτό που λένε μεταβατικό στάδιο και μάλιστα μπορώ να πω ότι μέχρι σήμερα πίστευα ότι θα με οδηγήσει και πάλι προς τα πίσω... Τελικά όμως έκανα λάθος! Όταν κάτι τελειώσει, πρέπει να αντικατασταθεί με κάτι άλλο. Δεν  μπορείς να χορτάσεις μαζεύοντας τα ψύχουλα από το τραπέζι... Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος ζώντας με αναμνήσεις ή με κατάλοιπα του χθες!

Σίγουρα είναι δύσκολο. Το ξέρω, το ζω... Αλλά οφείλουμε στον εαυτό μας να του προσφέρουμε όλα αυτά που δεν δίνουν οι άλλοι. Η αξιοπρέπεια στη ζωή μας είναι κάτι που εμείς θα βάλουμε. Ο σεβασμός στην προσωπικότητά, τα θέλω και τις ανάγκες μας είναι κάτι που εμείς θα απαιτήσουμε και πρώτα απ'ολους από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το να ξεφτιλιστούμε και να πέσουμε στα πατώματα για κάποιον ή για κάτι έχει νόημα μόνο αν το αντικείμενο του πόθου έχει αποδείξει ότι το αξίζει. Αν ξέρουμε ότι μια δουλειά είναι για μας η ιδανική τότε αξίζει να αφοσιωθούμε και να δουλέψουμε όσο πιο σκληρά μπορούμε. Το ίδιο και με τους ανθρώπους είτε πρόκειται για φίλους είτε πρόκειται για εραστές.

Κακά τα ψέματα όλοι περνάμε καθημερινά από τεστ στη ζωή μας. Κάθετι που κάνουμε έχει μία συγκεκριμένη ερμηνεία και ένα ιδιαίτερο νόημα για τους γύρω μας. Κι έτσι κομμάτι κομμάτι από αυτά τα νοήματα φτιάχνεται ένα παζλ που υποδηλώνει την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας ή εμείς για τους άλλους. Δεν είναι κακό. Το κακό είναι να νομίζεις ότι για κάποιον λόγο έχεις το ακαταλόγιστο και ότι αυτά που κάνεις δεν έχουν αντίκτυπο στους άλλους.

Η ουσία όμως σε όσα προσπαθώ να πω είναι ότι έχει μεγάλη σημασία να σεβόμαστε εμείς τον εαυτό μας πάνω απ' όλα και να διατηρούμε την αξιοπρέπειά μας ακόμα και σε καταστάσεις που δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια. Το να χρησιμοποιούμε δικαιολογίες γιατί την δεδομένη στιγμή μας βολεύει συμβαίνει συχνά. Στο τέλος της ημέρας όμως, όταν θα μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας, θα πέσουν οι μάσκες... Θα ξεγυμνωθεί η αλήθεια από τις δικαιολογίες και τότε θα αναρωτιόμαστε γιατί χάσαμε τόσο χρόνο προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας ότι τα πράγματα είναι κάπως αλλιώς.

Αν δεν συνειδητοποιήσεις την πραγματικότητα τότε θα πετάς στα σύννεφα και θα πέφτεις συνέχεια σε κενά αέρος, πράγμα που είναι ψυχοφθόρο. Και το να δεχτείς την πραγματικότητα είναι στενάχωρο αλλά είναι πιο αξιοπρεπές και πιο αντρίκειο ακόμα κι αν είσαι γυναίκα!

H Αντιγόνη Ψυχράμη λίγο πριν τον τελικό της Eurovision!

Υπάρχουν άνθρωποι που σε φωνάζουν ακόμα "Πόπη" ή θεωρείς ότι δύσκολα ταυτίζουν την sexy εμφάνιση του τώρα με το μικρό κοριτσάκι που ήσουν τότε; "Τώρα πια όχι, αλλα πολύς κόσμος το έχει σαν σημείο αναφοράς. Οντως επειδή έχουν περάσει πολά χρόνια δεν υπάρχει κάποια ομοιότητα. Οταν όμως ακούνε το όνομα μου το πρώτο πράγμα που τους έρχεται στο μυαλό είναι αυτό. Η Πόπη με έχει βοηθήσει πολύ."

Τι θα ήθελες να ξέρει ο κόσμος για σένα που δεν σου δόθηκε η ευκαιρία ποτέ να το πεις;
"Έχω καλή καρδιά."

Πως νιώθεις που είσαι υποψήφια για την Eurovision; Θεωρείς ότι είναι κάτι που θα σε βοηθήσει στην καριέρα σου ή είναι κι ένα ρίσκο;"Ρίσκο δεν είναι γιατί δεν έχω να αποδείξω κάτι. Τώρα ξεκινάω και πιστεύω πως η Eurovision μπορεί να με βοηθήσει σε αυτό. Είναι μία εμπειρία που πιστεύω πως μόνο θετικά μπορεί να προσφέρει στους νέους καλλιτέχνες"

Αν ήσουν απλός θεατής ποιο τραγούδι θα ψήφιζες;

"Είναι δύσκολο να ερθω στην θέση του απλού θεατή γιατί βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Όλα τα τραγουδια μου αρέσουν γιατί όλα είναι διαφορετικά."

Μια ερώτηση λιγάκι πιο προσωπική. Με τα νέα πρότυπα ομορφιάς, τις αψεγάδιαστες σιλουέτες τα ιδανικά χαρακτηριστικά και το μοντέλο μιας γυναικάς βιονικής που δεν γερνάει ποτέ, εσύ θα έπεφτες ποτέ στην παγίδα να κάνεις κάποια αισθητική επέμβαση;
"Δεν ξέρω εαν είναι παγίδα. Εχει να κάνει με το πως αισθάνεσαι με τον εαυτό σου. Αυτήν τη στιγμη ειναι κάτι που δεν με απασχολεί, αργότερα δεν ξέρω."

Πιστεύεις ότι είναι καλό να το παραδέχεσαι ή είναι καλύτερα να το κρατάς για σένα; Για παράδειγμα η Χρύσπα πρόσφατα εξομολογήθηκε τις επεμβάσεις που έκανε για χάρη της δουλειάς της.
"Οπως είπα και πριν έχει να κάνει με το πως αισθάνεσαι με τον εαυτό σου. Είναι κάτι εντελως προσωπικό, εάν αισθάνεσαι καλά με αυτό δεν έχεις πρόβλημα να το μοιραστείς."

Σε ενοχλεί να ασχολούνται τα μέσα με την προσωπική σου ζωή;

"Λόγο της δημοσιότητας ξέρω οτι κάποια πράγματα είναι δύσκολο να τα αποφύγεις.Ομως πιστεύω οτι δεν ενδιαφέρει τον κόσμο τι κάνει κάποιος στην προσωπικη του ζωή. Επιλογή του καθενός είναιτι θέλει να μαθαίνει ο κόσμος. Εγω προσωπικά θέλω να βγάζω προς τα έξω την δουλειά μου"

Πως είναι να μεγαλώνεις σε μία τόσο μεγάλη οικογένεια; Ποια εικόνα σου έρχεται στο μυαλό όταν μιλάς για τα αδέρφια σου;

"Εχει και τα καλά του έχει και τα κακά του.Τα καλά βέβαια είναι περισσότερα. Μαζεμένοι όλοι στο σπίτι μας να τραγουδάμε και να περνάμε καλά. τα αδέρφια μου δεν είναι μόνο αδέρφια μου αλλα και φίλοι μου για μένα είναι τα πάντα"

Όλοι έχετε κάποιο ταλέντο στη μουσική. Είχατε σκεφτεί ποτέ να κάνετε κάτι αντίστοιχο με τους «Jackson 5»;

"Ετσι και αλλιώς με τα αδέρφια μου μαζί ξεκινήσαμε να τραγουδάμε στην χορωδία, και εχουμε συνεργαστεί πολλές φορές σε διάφορες δουλείες.Το έχουμε συζητήσει και πιστεύω οτι κάποια στιγμή θα έρθει μόνο του με την πάροδο του χρόνου."

Τι συμβουλές σου δίνουν τα μεγαλύτερα αδέρφια σου όσον αφορά τα επαγγελματικά σου;
"Πάντα μου λένε να είμαι ο εαυτός μου, να μην κουράζομαι πολύ και να δουλεύω συνέχεια ωστε να γίνομαι καλύτερη."

Αν καταφέρεις να πας στην Γερμανία και κερδίσεις την πρώτη θέση, σε ποιον θα αφιερώσεις τη νίκη σου;"Στους ανθρώπους που με υποστηρίζουν και πιστεύουν σε εμένα, στους ανθρώπους που με βοήθησαν να φτάσω ως εδώ και στην οικογενειά μου."

By TLIFE

Κάθε τέλος, μια αρχή!

Τέλος! Μπορεί αυτή η λέξη να είναι η αρχή της ζωής σου, όπως μπορεί εύκολα να γίνει η αρχή ενός κειμένου; Μπορεί να σου προσφέρει προοπτικές και να προσπεράσεις την σημασία της;

Κάθε τέλος, μια αρχή...κάπως έτσι γίνονται όλα. Κάθε που τελειώνει κάτι ξεκινάει κάτι καινούριο. Απλά οι άνθρωποι δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι κάτι που αγαπάμε, θέλουμε ή συνηθήσαμε ολοκληρώνεται. Δεν μπορούμε να φτάσουμε με το μυαλό μας στο επόμενο στάδιο όπως είναι φυσικό και προτιμάμε το γνώριμο, το γνωστό.

Αλλά η ζωή έρχεται πάντα να σε διαψεύσει... είτε θετικά είτε αρνητικά! Το τέλος έρχεται και η επόμενη σκηνή της ζωής σου θα παιχτεί σε λίγο. Φρόντισε να μην έχεις κολλήσει πίσω και χάσεις όλη την δράση!