Τα αντίο που δεν ειπώθηκαν

Περνάει γρήγορα ο καιρός. Καμία φορά δεν προλαβαίνεις ούτε να καταλάβεις πώς έφτασαν τα πράγματα από το ένα σημείο στο άλλο ούτε πώς βρέθηκες να ζεις από τη μία κατάσταση την άλλη. Δεν έχεις το περιθώριο χρόνου να συνειδητοποιήσεις όλες εκείνες τος στιγμές που μεσολάβησαν μέχρι να φτάσεις από τη μία φάση της ζωής σου στην επόμενη. Κάπου εκεί δεν πρόλαβες να πεις κάποια απαραίτητα αντίο.

Είναι αλήθεια τόσο απαραίτητο να αποχαιρετήσεις το παλιό; Δεν μπορείς απλά να υποδεχτείς το καινούργιο σαν να μη σε νοιάζει για ότι προσπέρασες; Να υποκριθείς ότι δεν ένιωσες κάποια πράγματα, ότι δεν γνώρισες κάποιους ανθρώπους, ότι δεν έζησες κάποιες στιγμές. Δεν μπορείς. Δεν μπορώ. Έστω. Γιατί πάντα μέσα μου έχει επίδραση εκείνη η δύναμη που κρύβουν τα παλιά πράγματα, οι παλιές στιγμές και οι παλιές λέξεις. Το παλιό με γοητεύει γιατί είναι οικείο ακόμα κι αν δεν είναι γνώριμο.

Πολλές φορές θα ακούσεις να σου λένε: ξέχασέ τα τα παλιά! Δεν θέλω. Θέλω να τα βάλω απλά στο σεντούκι και να μπορώ να τα βγάλω από εκεί όταν μου κάνει κέφι. Να μπορώ να μυρίσω τα ίδια αρώματα, τα νιώσω τα ίδια ρίγη και να επαναλάβω τις ίδιες λέξεις ακόμα κι αν έχουν ξεφτίσει όλα.

Δεν μου αρέσει να λέω αντίο. Σε όλα όσα δεν αποτελούν πια το παρόν μου μπορώ να πω μόνο: αντίο προσωρινά. Γιατί όλα είναι μέσα μου. Σε αυτό το πολύτιμο σεντούκι.

Νερό κι αλάτι!

Λίγο πριν σβήσει το καλοκαίρι και μπει ημερολογιακά το φθινόπωρο το "νερό κι αλάτι" σε παραπέμπει στη θάλασσα. Στις διακοπές και στην ανεμελιά τους. Στα μπάνια. Στις βουτιές στο νερό που σου αφήνουν αυτή τη γλυκιά αλμύρα.

Αυτή την ίδια (γλυκιά) αλμύρα που σου αφήνουν και τα δάκρυα. Για κάποιους το νερό κι αλάτι σημαίνει και κλάμα. Βουτιά στο μέσα τους και ξαλάφρωμα.

Για μένα το "νερό κι αλάτι" είναι λέξεις από τους στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου που έχουν γράψει βαθιά μέσα μου.

"Κι αν σου' πα πως θα πέθαινα για σένα 
 κι αν κάποτε για μένα ήσουν κάτι 
 κι αν είχαμε τα πάντα μοιρασμένα 
 άσ' το αγάπη μου να πάει, νερό κι αλάτι"

"Νερό και αλάτι" για τους καλοκαιρινούς έρωτες που δεν κατάφεραν να φτάσουν μέχρι το φθινόπωρο. Γεννήθηκαν για να σου αφήσουν αυτή τη γλυκιά αλμύρα. Των δακρύων ή και της θάλασσας.

Τις ώρες που βουλιάζω

Πάντα μου έκανε εντύπωση πώς μπορεί ένας άνθρωπος, που είναι αφόρητα αισιόδοξος, να βουλιάζει. Σε μια στιγμή, χωρίς προειδοποίηση, να μπαίνει μέσα σε μία δίνη. Πώς γίνεται να κατεβαίνει ο διακόπτης με μιας, ενώ το αμέσως προηγούμενο λεπτό υπήρχε παντού φως; Γιατί το σκοτάδι καταπίνει την αισιοδοξία; Γιατί μερικές φορές νιώθω ότι δεν μπορώ να πάρω ανάσα;

Και βουλιάζω...

Στις χαοτικές σκέψεις μου. Αφορμή μπορεί να σταθεί κάτι μικρό που δεν ακολούθησε την προδιαγεγραμμένη τροχιά και "γρατζούνισε" στην λανθάνουσα πορεία ένα άλλο -εννοείται προβληματικό-κομμάτι. Η αρχή του τέλους. Του τέλους της λογικής. Γιατί μία ακολουθία υποθέσεων και ερωτηματικών θα σκάσει σαν pop up window στο κεφάλι μου. Σαν τα μπαλάκια του τένις στην μηχανή εκτόξευσης που προσπαθήσεις να πετύχεις. Δεν τα καταφέρνεις με όλα. Κάποια φεύγουν δεξιά κι αριστερά. Έτσι και οι σκέψεις. Δεν καταφέρνεις να τις "χτυπήσεις" όλες. Αυτές που μένουν δεξιά κι αριστερά σε αποδιοργανώνουν. Αυτές οι σκέψεις με τραβάνε στην άβυσσο.

Μια ανάσα μακριά είναι η πραγματικότητα. Την παίρνω και πάλι βγαίνω στην επιφάνεια. Με την υπόσχεση να μη ξαναβουλιάξω. Να μη χάσω τόσο χρόνο και ενέργεια. Και η υπόσχεση κρατά μέχρι την επόμενη βουτιά. Μέχρι να σκοτεινιάσουν όλα και να κοπεί η ανάσα.

Και βουλιάζω ξανά...

Σε άλλες χαοτικές σκέψεις. Κάνουν χορό μέσα στο κεφάλι μου. Χωρίς συγκεκριμένη χορογραφία. Άλλωστε ο χορογράφος, εγώ, εκείνη την ώρα προσπαθώ να μην πνιγώ. Παίρνω ανάσες και κατάκοπη βγαίνω στην επιφάνεια. Με την ίδια υπόσχεση. Με την ίδια ακολουθία.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος, 30 χρόνια τώρα, αυτό που κατάφερα ήταν τελικά να μάθω να επιβιώνω. Μεγάλη νίκη. Κάθε ανάσα μπορεί να είναι πιο δύσκολη αλλά η ανάδυση είναι ολοένα και πιο λυτρωτική. Σαν να γεννιέται κάτι από την αρχή.

Μπορεί αυτή να είναι η απάντηση στον αρχικό μου προβληματισμό. Ένας άνθρωπος που είναι αφόρητα αισιόδοξος, σαν εμένα, ίσως να χρειάζεται να βουλιάζει για να απελευθερωθεί. Ίσως μέσα από την άβυσσο να βρίσκεις τον παράδεισο. Τον προσωπικό σου.

Κι όσο βουλιάζω, τόσο αλλάζω και γίνομαι πιο δυνατή! 

Αυτά που δε λέμε

Δεν σημαίνει πάντα ότι όποιος δεν μιλάει, δεν καταλαβαίνει. Είναι κι αυτές οι περιπτώσεις που αυτός που δεν μιλάει έχει καταλάβει πολλά παραπάνω από όσα μπορεί να διαχειριστεί. Συνήθως αυτό συμβαίνει με τους εσωστρεφείς ανθρώπους. Με τους ανθρώπους που έχουν μία δυσκολία να επικοινωνήσουν ακριβώς αυτό που έχουν στο κεφάλι τους. Δεν το έχουν σε όλα τα ζητήματα. Γιατί κάποια είναι συναισθηματικά ανώδυνα ή εκ των πραγμάτων πιο ξεκάθαρα. Στα υπόλοιπα, υπάρχει κι ένα ρίσκο.

Δε θες να ξεκινήσεις να μιλάς και να αραδιάζεις λέξεις και να φτιάξεις προτάσεις που στη συνέχεια θα τις πάρεις πίσω. Πού θα τις βάλεις τις λέξεις που ξεστόμισες όταν χάσουν την ουσία τους; Δεν έχεις αποθήκη ορφανών λέξεων οπότε τις μετράς. Αθόρυβα μέσ στο κεφάλι σου, επιλέγεις να επικοινωνήσεις μόνο όσα πράγματα έχεις παντελώς ξεκάθαρα. Για να μη χρειαστεί να μαζέψεις. Φυσικά κι αυτό φαίνεται αδιαφορία. Φυσικά και αυτό μερικές φορές κάνει τους άλλους να θεωρούν ότι δεν σε ακουμπούν πράγματα και καταστάσεις, ότι δεν ενοχλείσαι από συμπεριφορές, ότι έχεις πάρει άλλες αποφάσεις. Κάπου στην πορεία, μοιραία, όλα τα προηγούμενα θα συμβούν.

Αυτά που δε λέμε όμως έχουν μέσα τους όλη την απελπισία και τη μιζέρια και το φόβο και την αγωνία που κάποιος περιμένει από εμάς. Μιλάω σαν εσωστρεφής άνθρωπος. Που δεν κατάφερα παρά μονάχα σε ελάχιστους ανθρώπους να αραδιάσω λέξεις χωρίς συνοχή. Γιατί εκεί, στους ελάχιστους, ένιωσα ότι θα καθίσουν μαζί μου και θα τις βάλουμε σε σειρά μία μία. Και έπιασε!

Έχω φίλους που έχουν κάνει τον ψυχολόγο στη θέση του ψυχολόγου. Που δέχτηκαν μηνύματα στις 3 τα ξημερώματα γιατί θυμήθηκα εκείνη τη συνομιλία που είχε πάει λάθος. Και μου απάντησαν ανεξάρτητα με τον παραλογισμό της στιγμής και της σκέψης. 

Έχω και φίλους που δεν χρειάζεται να κάνω ανάλυση μιας κατάστασης. Σέβονται ότι την βιώνω και με κάνουν να νιώθω ότι δεν διαπράττω κάποιο έγκλημα επιλέγοντας να κάνω πρώτα την εσωτερική μου αναζήτηση.

Κι άλλους που δεν μπόρεσαν να αντέξουν τη "σιωπή". Γιατί την ακούμπησαν στα δικά τους βιώματα. Μια σιωπή όμως που πια είναι επιλογή και δεν με γεμίζει ενοχές. 

Δεν είναι κακό να έχεις ανάγκη το χώρο σου και το χρόνο σου. Πια τα διεκδικώ επίμονα. Δεν είναι κακό να εκφράζεσαι με τον δικό σου τρόπο. Κι ας χρειάζεται κάποιες φορές να το υπογραμμίζεις. Δεν υπάρχει τίποτα λάθος στους ανθρώπους που δεν μπορούν να περιγράψουν την συναισθηματική τους κατάσταση ανά πάσα στιγμή και αρκούνται στο "δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτή τη στιγμή". Ούτε στους ανθρώπους που θέτουν τα δικά τους όρια και λένε "μέχρι εδώ αντέχω". Σε κάποιες περιπτώσεις θα φαίνεται περίεργο. Ας το δεχτούμε όμως πώς ο καθένας "μηδενίζει" σε άλλο σημείο.

Ξέρεις που είναι το κακό; Να περιμένουμε από τους ανθρώπους πράγματα που εμείς έχουμε φανταστεί ή ονειρευτεί και να απογοητευόμαστε επειδή δεν ήρθαν. Ποια; Τα πράγματα που οι ίδιοι θέσαμε σαν στόχο για τους άλλους. Βλέπεις το λάθος; Το' χω κάνει κι εγώ. Πολλάκις. Ευτυχώς όμως έμαθα να κάνω λίγο στην άκρη, να παίρνω ανάσα και να βλέπω και την άλλη μεριά. Έμαθα να μην κρίνω γιατί δεν ξέρω τι κουβαλάει ο άλλος μέσα του. Μαθαίνω -γιατί είναι μια διαδικασία σε εξέλιξη- να μη ζορίζω αλά ούτε και να ζορίζομαι.

Τα αβίαστα είναι τα καλύτερα! Τα αληθινά συναισθήματα δεν χρειάζονται λεζάντες. Η αγάπη επιβιώνει ακόμα κι αν ρίξεις πάνω της 8 τόνους λάσπη. Έτσι είναι η αγάπη. Βγάζει μάτι, ακόμα κι αν είναι σε αυτά που δε λέμε. Αλλιώς δεν είναι αγάπη... Είναι αυτό που βαφτίσαμε αγάπη γιατί έτσι νομίζαμε, έτσι βόλευε, έτσι μας είπαν ότι είναι.

Για αυτή (τη χρονιά) που φεύγει

Κάθε χρονιά που φεύγει, αφήνει κι από κάτι. Όσο καλή, στραβή κι ανάποδη κι αν ήταν. Μέσα στις 365 μέρες, αν ψάξεις καλά, θα βρεις πράγματα για τα οποία χάρηκες, πράγματα για τα οποία ένιωσες περήφανη. Όσα έχασες μπορεί να μην ήταν τελικά απώλεια -εξαιρώντας τον βιολογικό θάνατο- αλλά το άνοιγμα μιας θέσης για κάτι νέο που σε περιμένει.

Αποφάσισα, λίγο πριν μπει η νέα χρονιά, να μη φτιάξω λίστα με στόχους. Όσο κι αν αγαπώ τις λίστες. Θα επικεντρωθώ μονάχα στο να κάνω πράγματα που αποδεικνύουν ότι αγαπώ τον εαυτό μου. Από το να αγοράσω ένα τέλειο φούτερ και να κάνω ένα φανταστικό ταξίδι μέχρι το να κρατάω ώρες ή μέρες αποκλειστικά για μένα και αυτά που μου αρέσουν.

Στη χρονιά που φεύγει αναγνώρισα πολλά λάθη μου. Κατάφερα να πω πολλές φορές μπράβο στον εαυτό μου. Μέτρησα τους ανθρώπους μου ξανά και ξανά. Τους πιο πολλούς ίσως τους αδίκησα κατά τη διάρκεια της. Ίσως με αδίκησαν κι εκείνοι. Σημασία έχει ότι τους θέλω για να συνεχίσω μαζί τους στην επόμενη και στις επόμενες.

Ακόμα όμως κι από αυτούς που άφησα έξω από το μέτρημα πήρα πράγματα. Μερικές φορές χωρίς να το ξέρουν, γιατί με "δίδαξαν" με τον τρόπο τους. Χωρίς να με αλλάξουν. Ευτυχώς.

Αυτή η χρονιά που φεύγει με έκανε να είμαι περισσότερο ο εαυτός μου. Με λίγες περισσότερες κρίσεις άγχους. Με συνειδητές σιωπές. Με αθεράπευτη διάθεση να αλλάξω τον κόσμο ξεκινώντας από μένα. Κι ας έφαγα δεκάδες φορές τα μούτρα μου. Με στραπατσαρισμένη φάτσα σου γράφω κι αυτή τη στιγμή. Αλλά θα ισιώσει. Και η φάτσα και η φάση. Γιατί η χρονιά που φεύγει παίρνει μαζί της και όλα όσα με έκαναν να θυμώσω, να κλάψω και να χάσω την αισιοδοξία μου.

Και την αποχαιρετώ με ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου. Τη χρονιά που φεύγει.

"Ξεκρέμασε τη ζακέτα της δίχως να κλάψει κι έφυγε- σα να ξεκρέμασε το φεγγάρι απ’ τον καλοκαιριάτικο ουρανό.

 Αυτός δεν πίστευε. Περίμενε την ίδια νύχτα, την άλλη μέρα και την άλλη. Περίμενε.

Σαν κλείσαν δυο βδομάδες, με το γύρισμα του φεγγαριού, το ‘ξερε πως δε θα ‘ρθει. Μονάχα ο καθρέφτης έμεινε να θυμάται σαν παράθυρο ανοιχτό σ’ έναν ουρανό χωρίς φεγγάρι. Γιατί είχε πάρει μαζί της τη ζακέτα."

Δεν θέλω να είμαι συντριβάνι, θέλω να είμαι ωκεανός

Είχα πάντα αυτή την τάση να χαζεύω τα συντριβάνια στο δρόμο. Αυτή η ρυθμική κίνηση του νερού είναι το πιο μαγευτικό χορευτικό που μπορείς να απολαύσεις. Δεν ξέρω αν υπάρχουν κι άλλοι που αγαπούν να κάνουν χάζι το νερό να ανεβαίνει και να κατεβαίνει σε σταθερούς χρόνους, με τα φώτα να κρατούν το τέμπο. Είχα αυτή την τάση εξ απαλών ονύχων. Παιδιόθεν δηλαδή. Σήμερα όμως για πρώτη φορά πήγα αυτή την αγαπημένη μου συνήθειά σε ένα άλλο επίπεδο. Με σκέφτηκα λίγο σαν το νερό του συντριβανιού που συνάντησα τυχαία στο τέλος μιας βόλτας. Ανακυκλώσιμη, συναισθηματικά και πνευματικά. Πόσο κακό είναι για έναν άνθρωπο να περιορίζει τον εαυτό του σε μία τέτοια κυκλική ροή; Πόσο βαρετό να επαναλβάνεις το ίδιο και το ίδιο πράγμα αέναα; Πόσο μηδέν εξέλιξη; Πολύ!

Για τους ανθρώπους, οι κύκλοι κλείνουν για να ανοίξουν νέοι. Για τους ανθρώπους, το να ανακυκλώνουν τα ίδια συναισθήματα και τις ίδιες σκέψεις αλλά και πράξεις είναι ψυχοφθόρο. Για τους ανθρώπους, τα νερά πρέπει να χορεύουν σε μία μεγαλύτερη "σκηνή". Κάπως έτσι, συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να είμαι συντριβάνι, θέλω να είμαι ωκεανός.

Δεν θέλω να περιορίζω τις σκέψεις μου στα όρια που κάποιος άλλος έχει θέσει για μένα. Θέλω η καρδιά μου να φτάνει πέρα από εκεί που μπορούν τα μάτια να αγγίξουν. Δεν θέλω να παγιδευτώ σε μια ατέρμονη και μονότονη κίνηση. Θέλω να τα συναισθήματά μου να έχουν βάθος και έκταση και χρώμα μπλε. Το μπλε της θάλασσας αλλά και του ουρανού, που όταν κάπου κάπου συναντηθούν γίνονται ένα.

Θα μου πεις, ο ωκεανός είναι χαοτικός. Θα σου απαντήσω, ότι είναι ωραίο όμως να βρίσκεις την άκρη σου μέσα στο χάος. Στο χάος του μυαλού. Είναι ωραίο να είσαι ωκεανός σε ένα κόσμο που όλοι είναι συντριβάνια. Είναι ωραίο να γίνεσαι ωκεανός και για αυτούς που αγαπάς. Με βάθος, έκταση και χρώμα μπλε.

Μάθε να κρατάς τις αποστάσεις

Mind the gap! Μία φράση που "κυκλοφορεί" περισσότερο στο μετρό ή τον ηλεκτρικό. Όταν πας να επιβιβαστείς σε κάποιο από αυτά τα μέσα, θα πρέπει να προσέξεις το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Για την σωματική σου ακεραιότητα. Κάτι που πρέπει να κάνεις όμως και στη ζωή σου, για την ψυχική σου υγεία. Τα κενά υπάρχουν, από τον πιο κατασταλαγμένο άνθρωπο μέχρι τον τύπο που είναι υπερβολικά yolo.

Τα κενά τα δημιουργούν οι άνθρωποι γιατί δεν χειρίστηκαν σωστά μία κατάσταση ή ένα συναίσθημα. Μπορεί να ήταν από άγνοια ή από αδυναμία. Σε κάθε περίπτωση όμως τα κενά είναι εκεί και πρέπει να τα προσέχεις πριν κάνεις το βήμα. Κι ακριβώς επειδή τα δημιουργούν οι άνθρωποι, αυτοί μπορούν και να τα κλείσουν κιόλας. Ειδικά εκείνα που δεν τους αφήνουν να πάνε παρακάτω. 

Πώς κλείνει ένα κενό; Βρίσκοντας τον λόγο που υπάρχει. Είναι η αρχή του Ξυραφιού του Οκάμ. Μια θεωρία που διάβασα πρόσφατα, με αφορμή ένα τραγούδι (που έσκασε σαν αδέσποτη σφαίρα). Στην πιο εύκολη ανάλυσή της διατυπώνεται ως εξής: «Κανείς δεν θα πρέπει να προβαίνει σε περισσότερες εικασίες από όσες είναι απαραίτητες». Για να κλείσεις, λοιπόν, ένα κενό αρκεί να βρεις τι το δημιούργησε σε πρώτη φάση. 

Ένα συναισθηματικό κενό μπορεί να έχει πολλές πηγές. Δεν είναι απαραίτητο να τις σκαλίσεις όλες αν δεν είσαι σε φάση. Αυτό που χρειάζεσαι είναι να συνειδητοποιήσεις ότι ο τρόπος που ενεργείς οφείλεται σε αυτό.

Δεν επέλεξα τυχαία το συγκεκριμένο κενό. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου και το έχω συναντήσει κατά κόρον και σε εμένα και σε ανθρώπους που συναναστρέφομαι. Γιατί τα κενά δεν κλείνουν χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος να ξανανοίξουν.

Το συναισθηματικό κενό σε κάνει πολλές φορές να μετρήσεις λάθος ανθρώπους και καταστάσεις. Σε παρασύρει στο να μεγιστοποιήσεις συναισθήματα και να τα εξαργυρώσεις σε βαρύγδουπες εκφράσεις ή υπερβολικές κινήσεις. Αν το χειριστείς βεβιασμένα.

Το συναισθηματικό κενό μπορεί να σε διαλύσει. Το γέμισμά του απαιτεί απόσταση. Μάθε να κρατάς τις αποστάσεις. Από τους ανθρώπους, από τις καταστάσεις κι ακόμα κι από σένα. Φαντάσου τον εαυτό σου στην αποβάθρα. Εξασφάλισε το "χωροχρόνο ασφαλείας" μέχρι να μεταπηδήσεις στον συρμό. Mind the gap!

"Ένα πρωινό μαζί της, πίνοντας καφέ"

Αυτός είναι ο ορισμός που έδωσε κάποτε ο Johnny Cash για τον παράδεισο. Η εικόνα που είχε φτιάξει στο μυαλό του για την ευτυχία, είχε το πρόσωπο της June Carter. Αυτή τη γυναίκα ήθελε να βλέπει κάθε πρωί όταν ξυπνάει. Μαζί της ήθελε να μοιράζεται τον καφέ του. Εκείνη ήταν ο παράδεισός του. Για τουλάχιστον 35 χρόνια, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Ίσως, για μια αιωνιότητα μετά από αυτόν.

Δεν έχω κατασταλάξει σε κάποια θεωρία για τη μεταθανάτια ζωή. Δεν με έχει απασχολήσει αν υπάρχει κόλαση και παράδεισος μετά. Με ενδιαφέρει να μεταπηδώ από το ένα στο άλλο στην πραγματική ζωή. Γιατί και στην κόλαση έχει φως και στον παράδεισο έχει σκοτάδια.

Θα συμφωνήσω, λοιπόν, με τον Cash ως προς τον παράδεισο. Πόσο πολύ απέχει από τον δικό σου αυτή η προσέγγιση; Πάω στοίχημα, όχι και πάρα πολύ. Αυτό που χρειάζεσαι και χρειάζομαι, που χρειαζόμαστε, είναι ο ένας τον άλλον. Είναι το πιο απλό αλλά και ταυτόχρονα το πιο ψαγμένο πράγμα που θα μπορούσες να ακούσεις/διαβάσεις.

Ένα πρωινό, ένας καφές και αυτή/αυτός που αγαπάς είναι αρκετά. Για κάθε Johnny. Για κάθε June. Για το συγκεκριμένο ζευγάρι πάντως ήταν. Όχι από την αρχή, αλλά στο τέλος απέδειξαν ότι δεν διασταυρώθηκαν τυχαία οι δρόμοι τους.

Εκείνος, είχε χωρίσει με την μητέρα των παιδιών του έπειτα από 12 χρόνια γάμου. Η Vivian δεν άντεξε την τροπή που πήρε η ζωή του και κατέθεσε αίτηση διαζυγίου, το 1966, μεγαλώνοντας μόνη της τις 4 κόρες τους.

Με την καριέρα του στο αποκορύφωμά της, ο Cash βυθιζόταν ολοένα και περισσότερο στο σκοτάδι. Aλκοόλ, βαρβιτουρικά, ναρκωτικές και ηρεμιστικές ουσίες. Όταν έφτασε μέχρι και την απόπειρα αυτοκτονίας, αποφάσισε να σταματήσει την αυτοκαταστροφική πορεία. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και η June, με την οποία τα έφτιαξε το 1967.

Ο έρωτας του ξανάδωσε όρεξη για ζωή και δημιουργία. Ένας έρωτας όμως που ξεκίνησε ως παράνομος γιατί όταν γνωρίστηκαν τόσο ο 29χρονος Cash ήταν παντρεμένος και το ίδιο και η 32χρονη τραγουδίστρια, στιχουργός και ηθοποιός. Δεν ξεκίνησαν με τις ιδανικότερες συνθήκες αλλά και οι δύο -ο καθένας με τον δικό του τρόπο- πάλεψαν για αυτή τη σχέση.

Ο καθένας έκανε τις δικές του υπερβάσεις και φτάσαμε σήμερα να μιλάμε για το παρακάτω γράμμα του Cash, που χαρακτηρίστηκε το ωραιότερο ερωτικό κείμενο όλων των εποχών.

Και κάπου εδώ, ένα pop up window μου έσκασε στο μυαλό με το παρακάτω ποίημα που είχα γράψει κάπου, κάπως, κάποτε.

Καμιά αγάπη δε γεννήθηκε στο φως
Όλοι οι άνθρωποι ενωθήκαν στα σκοτάδια
Κι ενώ ξεκίνησε ο καθένας μοναχός
Γίναν παρέα, κάτι κουρασμένα βράδια.

Και πάλι, μόνοι θα φύγουμε από εδώ
Έτσι, βιώνουμε και κάποιες μας στιγμές
Μα, όλα αυτά που θα μου πεις και θα σου πω
Είναι αυτά που θα φέρουν αλλαγές…

Όλοι προσπάθησαν να ορίσουν τη ζωή σου
Λίγοι σου έδωσαν το χώρο να απλωθείς
Εκείνοι που άφησες να αγγίξουν την ψυχή σου
Είναι αυτοί που τελικά θα πορευτείς.

Όσοι ακούσουν τη φλύαρη σιωπή σου
Και θα διαβάσουν πίσω από τις λέξεις
Όσοι θα μείνουν τελικά μαζί σου
Αφού εκφράσεις τις πιο κρυφές σου σκέψεις.

Γιατί, καμιά αγάπη δε γεννήθηκε στο φως
Κι όλοι παλεύουμε μέσα μας με σκοτάδια…

Πριν βιαστείς να με χαρακτηρίσεις χαζορομαντική, θα σου ομολογήσω ότι είμαι! Παρολα αυτά, ξέρω ότι ο κόσμος που ζούμε δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Επιμένω όμως να τον γεμίζω χρυσόσκονη. Ξέρω κι αυτό με την οπτική του καθενός. Αυτό, που εσύ βλέπεις το 6 την ίδια ώρα που εγώ βλέπω το 9.

Δεν έχει να κάνει, λοιπόν, με το ποιος έχει δίκιο ή άδικο.Έχει να κάνει με το να αφήνεις στον άλλο το χώρο του και να σου αφήνει το δικό σου. Καμιά φορά, χρειάζεται να κάνεις κι ένα βήμα στην απέναντι μεριά για να καταλάβεις. Εγώ το κάνω συχνά αυτό το βήμα αλλά, για να σου είμαι ειλικρινής, παραμένω πιστή στον τρόπο που έμαθα να βλέπω τα πράγματα. Ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα, άρα δεν σκάω, πια, για όσους δεν μπορούν θέλουν να καταλάβουν.

Εγώ θα επιμένω πως ο ορισμός του παραδείσου είναι αυτό: "This morning, with her, having coffee."

Τι γίνεται όμως όταν δεν έχεις βρει τον άνθρωπο με τον οποίο θα μοιραστείς εκείνον τον καφέ; Θα βρεις τον παράδεισο μέσα σου! Σε αυτή την περίπτωση, θα χρειαστείς μόνο τον καφέ σου! Κι ένα από τα τραγούδια του Johny για να σε παρασύρει με την βαθιά και διακριτική μπάσα φωνή του. Για να σου πει: "You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy when skies are grey". Και με το "You" θα εννοείς με τόση γενναιοδωρία τον εαυτό σου!

“Δεν ξέρω τρόπο, ο μόνος δρόμος είν' ο δρόμος”

Σίγουρα σου έχει συμβεί να διαβάσεις κάτι που βάζει σε πλαίσιο κάτι που κι εσύ έχεις σκεφτεί ή έχεις νιώσει, αλλά δεν πρόλαβες να του δώσεις “ονομασία”. Εγώ το παθαίνω συνέχεια. Πρόσφατα,  (ξανα)διάβασα στο βιβλίο “Αγύριστο Κεφάλι” του Μίλτου Πασχαλίδη το εξής: “Τα τραγούδια είναι σαν σφαίρες αδέσποτες. Ποτέ δεν ξέρεις από πού σου' ρθαν και πού θα σε πετύχουν.” Πόσες φορές το' χω νιώσει! Δεν θα μπορούσα να το περιγράψω πιο εύστοχα. Τα τραγούδια είναι αδέσποτες σφαίρες. Οι στίχοι των τραγουδιών, αν μπορούσα να γίνω πιο συγκεκριμένη. Καμιά φορά σε σκοτώνουν, καμιά φορά απλά σε τραυματίζουν. Πολύ σπάνια περνούν χωρίς να σε αγγίξουν.

Μια τέτοια αδέσποτη σφαίρα έφαγα κι εγώ. Ξαναέφαγα. Είναι κάτι που μου συμβαίνει, όπως προείπα, τακτικά. Και όχι μόνο με τους στίχους ή τα τραγούδια, μιας και είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν βαθιά στο serendipity. Από τους ανθρώπους που δίνουν νόημα σε αυτά που συμβαίνουν -γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο- και προσπαθούν πάντα να δουν την θετική πλευρά. Γιατί, για κάποιο λόγο θεωρώ ότι η πραγματικότητά μας είναι κάτι που το φτιάχνουμε μόνοι μας.

Η σφαίρα αυτή, λοιπόν, πήγε και κρύφτηκε σε έναν στίχο του Άλκη Αλκαίου. “Δεν ξέρω τρόπο, ο μόνος δρόμος είν' ο δρόμος”. Τι στιχάρες έχει γράψει ο άνθρωπος! Τι φοβερά που βάζει λεζάντα στην πραγματικότητα της ζωής μου και ας μην το ξέρει και ας μην το μάθει ποτέ. Τι κι αν γράφτηκε για άλλους ανθρώπους, σε άλλο χρόνο και άλλες συνθήκες. Μόνο το πλαίσιο αλλάζει. Το συναίσθημα είναι κοινό.

Δεν ξέρω τρόπο. Σαν να λέμε δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο από αυτό που κάνω. Τουλάχιστον μέχρι να μου δείξει κάποιος -ίσως κι ο ίδιος μου ο εαυτός- κάτι άλλο. Μέχρι να με οδηγήσει κάπου αλλού το φως κάποιου φάρου.

Μέχρι τότε, δεν ξέρω τρόπο. Ο μόνος δρόμος είν' ο δρόμος. Γιατί ο δρόμος σε πάει παρακάτω. Όπου κι αν είναι αυτό. Συνεχίζεις το δρόμο που χάραξες ή σου χαράξανε. Συνεχίζεις το δρόμο που ξεκίνησες και ανοίγεται μπροστά σου γεμάτος προοπτικές (που ίσως σε τρομάζουν). Το νόημα είναι να συνεχίσεις να περπατάς. Να σταματάς μόνο για ανάσα και μετά ξανά στο δρόμο σου. 

 

Γιατί έτσι, ίσως κάποια στιγμή καταφέρεις να φτάσεις. Σε όλα αυτά που ονειρεύεσαι. Σε όλα αυτά που είναι για σένα. Σε όλα αυτά που σε περιμένουν, από καιρό.

Μη με ρωτάς. Δεν ξέρω τρόπο, ο μόνος δρόμος είν΄ο δρόμος.

Στις πόσες μπύρες λέγεται φιλία;

Πόσες φορές πρέπει να βγεις για μπύρα με κάποιον για να είναι φίλος σου; Ίσως και καμία. Όχι γιατί απλά είσαι λάτρης κάποιου άλλου είδους αλκοόλ, αλλά γιατί αυτό που σε δένει τελικά είναι το πόσα θα πεις και όχι πόσα θα πιεις. Πόσες από τις λέξεις που θα ανταλλάξεις θα σε αγγίξουν βαθιά και θα τις κουβαλάς μαζί σου. Πόσα από τα συναισθήματα που θα γεννηθούν θα έχουν βάση στην αλήθεια και όχι στην συγκυρία ή στον ενθουσιασμό. Γιατί μπορεί ο άλλος να είναι σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα ή και σε άλλη φάση -που εδώ που τα λέμε είναι η μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους- αλλά να έχει βρει όλα αυτά τα λόγια που χρειάζεσαι. Να έχει βρει όμως κι όλα αυτά που χρειάζεται από σένα. Να δίνει και να παίρνει συνειδητά κι από επιλογή. Ίσως να μην έχει τύχει ποτέ να βγείτε για μπύρα αλλά είναι σαν να έχετε πιει μαζί όλες τις μπύρες του κόσμου.

Όχι πως είναι κακό πράγμα η συγκυρία ή ο ενθουσιασμός, απλά δεν έχουν διάρκεια. Είναι τα πρώτα στάδια και συνήθως δεν οδηγούν από μόνα τους κάπου, θα πρέπει να ακολουθήσει προσπάθεια. Χωρίς την προσπάθεια δεν γεννιέται τίποτα αξιόλογο γιατί οι ιδανικές σχέσεις, είναι αυτές που χτίζονται.

Οι φιλίες χτίζονται μέσα από την τριβή. Οι φιλίες χτίζονται μέσα από την ανταλλαγή. Ιδεών, σκέψεων και συναισθημάτων. Θέλουν χρόνο. Και δοκιμάζονται στο χρόνο. Και δοκιμάζονται στην ανάγκη. Του ενός ή του άλλου. Χαλκεύονται στα καλά αλλά τελικά τεστάρονται στις σκοτεινές φάσεις της ζωής σου. Εκεί που φωνάζεις πως δεν θες κανέναν δίπλα σου αλλά τότε είναι που πραγματικά θες σαν τρελός. Να σου σταθούν. Να σε αγαπήσουν και να σου θυμίσουν όλα αυτά που είσαι.

Όλα αυτά που είσαι, δεν είναι αυτά που ονειρευόσουν στο Λύκειο να γίνεις. Δεν είναι τα όνειρα που είχαν οι γονείς σου για σένα. Ούτε καν αυτά που έκανες εσύ για τον ίδιο σου τον εαυτό. Όλα αυτά που είσαι, είναι αυτά που κουβαλάς τώρα μέσα σου. Χωρίς να έχει σημασία πώς τα απέκτησες. Σημασία έχει τι κουβαλάς. Τι σκέφτεσαι, τι νιώθεις, τι θέλεις, τι κάνεις για όλα τα προηγούμενα.

Οι φίλοι που σε ξέρουν καλύτερα, καμιά φορά, δεν χρειάζεται να έχουν συμπληρώσει πάνω από μια δεκαετία στη ζωή σου. Αρκεί να έχουν ξοδέψει λίγο χρόνο και ενέργεια για να βρουν την ψυχή σου. Οι φίλοι που σε ξέρουν καλύτερα, πάντα, είναι αυτοί που θέλουν να σε μάθουν και επιδιώκουν να βρουν την ψυχή σου.

Καμιά φορά οι φιλίες ή αυτό που ονομάσαμε έτσι, αποτυγχάνουν. Από λάθος προσανατολισμό. Γιατί ονομάστηκαν φιλίες από συγκυρία ή ενθουσιασμό. Γιατί παράλληλα χτίζουμε τον εαυτό μας μέσα από τους άλλους και μπερδεύουμε τα πράγματα. Εμείς χτίζουμε εμάς και οι άλλοι νομίζουν ότι χτίζουμε μαζί τους.

Το μπέρδεμα όμως ξεμπερδεύεται. Πάντα. Απλά χρειάζεται χρόνος και συνειδητοποίηση της κατάστασης. Χρειάζονται ανάσες. Χρειάζεται απόσταση. Για να δεις ότι τελικά δεν έχασες κάτι, σε όποια πλευρά και να είσαι. Έχεις φτιάξει έναν θωρακισμένο εαυτό και στις δύο περιπτώσεις.

Και τελικά, έκανες χώρο στη ζωή σου για κάτι που έχει όλες τις προδιαγραφές για να ονομαστεί φιλία. Ας πιούμε σε αυτό!

Όλα γίνονται για καλό!

Έχεις θυμώσει ποτέ τόσο πολύ που οι λέξεις, να φοβούνται και να φεύγουν; Είναι δειλές οι λέξεις ώρες ώρες. Δεν αντέχουν να σταθούν στο κείμενό σου όταν τις πληκτρολογείς. Διαγράφονται. Και έτσι, δεν χρησιμοποιούνται ποτέ για να μεταφέρεις όλα αυτά που έχεις μέσα σου. Όλα αυτά που σκέφτεσαι και νιώθεις.

Το καλό είναι ότι σε αφήνουν σε μία εξωτερική σιωπή. Δεν κάνεις θόρυβο. Και το ξέρεις, άρα δεν σε πειράζει που δεν ακούγεσαι. Καμιά φορά, αυτή η ησυχία είναι ευεργετική. Σιωπάς και είναι σαν όλα να μοιάζουν πιο απλά. Κι ας είναι σύνθετα. Να, σαν τα μαθηματικά. Που μπορείς να λύσεις το πιο δύσκολο πρόβλημα απλά χρησιμοποιώντας έναν απλό τύπο. Βέβαια, πρέπει να ξέρεις τον μαθηματικό τύπο που χρειάζεσαι στο εκάστοτε πρόβλημα.

Εγώ, σε κάποιες περιπτώσεις, τον ήξερα αλλά αρνήθηκα να τον χρησιμοποιήσω γιατί με βόλευε να μη το λύσω. Γιατί αρκέστηκα στο ότι κάποιος άλλος θα το λύσει για μένα. Και δεν το έλυσε κανείς! Και πόσο καλό μου έκανε αυτό, γιατί έμαθα.

Στη ζωή μαθαίνεις από όλα. Από τα λάθη, τα στραβά, τα σωστά, τα όμορφα... Αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και παρατηρείς γύρω σου θα βγεις πιο σοφός. Από όλα. Γιατί είναι αυτό που λένε, όλα γίνονται για καλό.

Δε το βλέπεις στην αρχή. Ούτε στη μέση. Καμία φορά ούτε και στο τέλος. Γιατί δε βλέπεις το τέλος. Γιατί έχεις προσπεράσει τη γραμμή χωρίς να έχεις καταλάβει. Το βλέπεις όμως στην επόμενη αρχή. Γιατί ξεκινάς με εφόδια και γνωρίζοντας πράγματα και καταστάσεις και έχεις τον αέρα σου. Και δεν στον παίρνει κανένας. Είναι δικός σου. Έχεις όσα αέρα χρειάζεσαι για να ανασαίνεις βαθιά, να γεμίζεις τα πνευμόνια σου και να ξεφυσάς με ανακούφιση.

Όλα, λοιπόν, γίνονται για καλό. Το κακό είναι ότι στη φάση που δεν μπορείς να το δεις μπορεί να είσαι μια πολύ κακή εκδοχή του εαυτού σου. Μια εκδοχή που δεν είχες φανταστεί ότι μπορεί να έχεις. Που όμως κι εδώ υπάρχει ένα καλό. Βγάζοντάς την προς τα έξω την ξορκίζεις. Γιατί οι άνθρωποι που νοιάζονται έχουν την τάση να γίνονται καλύτεροι. Σε όλα!

Γιατί η ουσία, κρύβεται στο νοιάξιμο. Για σένα και για τους άλλους. Για σένα πιο πολύ. Γιατί άμα παραμελείς εσένα δεν θα καταλάβεις ποτέ ότι σε παραμελούν και οι άλλοι. Το νοιάξιμο είναι η ουσία. Και την ουσία την βλέπεις με την καρδιά...

Εν τω μεταξύ

Είναι αυτή η φάση της ζωής σου που έχεις όλη την εικόνα. Βλέπεις και αναλύεις μέσα σου, κομμάτι κομμάτι, όλα αυτά που σε κράτησαν (ή δε σε κράτησαν). Δε λέω "πίσω" γιατί δε θα ήταν κάτι που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όχι στη δική μου. Αυτά που με κράτησαν, με κράτησαν στο "τώρα". Σε ένα όμορφο και γεμάτο "τώρα" που το έζησα αχόρταγα. Χωρίς ανάσα και πολλές φορές χωρίς δεύτερες σκέψεις. Μα οι δεύτερες σκέψεις ήρθαν. Πάντα έρχονται. Και ζητάνε απαντήσεις που δεν είσαι έτοιμη να δώσεις γιατί βρίσκεσαι στο "εν τω μεταξύ" σου.

Από εδώ, το μόνο που μπορείς να πεις με σιγουριά είναι ότι κάτι καλύτερο έρχεται. Η φαρέτρα σου γέμισε με βέλη. Το καθένα από αυτά αποκτήθηκε με κόπο. Δε σου χαρίστηκε. Δούλεψες σκληρά για να το αποκτήσεις.

Από εδώ, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να περιμένεις. Τι;

Περιμένεις να μπουν όλα τα κουτάκια στη θέση τους. Να κλείσεις με χρυσή κορδέλα αυτά που δεν θα ανοίξεις για πολύ καιρό και να τα βάλεις κάτω κάτω και να αφήσεις πιο πάνω χώρο για όσα δεν έχεις γεμίσει ακόμα. Για όσα χωράνε και κάτι τελευταίο.

Περιμένεις να δεις τι γίνεται όταν εσύ απλά περιμένεις. Πώς κινείται ο κόσμος γύρω σου εν τω μεταξύ; Ποιος θα σταθεί δίπλα σου στην αναμονή; Τι ήταν αληθινό και τι απλά το δημιούργησες μόνη σου από ανάγκη;

Η παγίδα είναι ότι μπορεί να είναι και οι άλλοι στην αναμονή. Απλά όχι στην ίδια σειρά. Μπορεί να περιμένουν κι εκείνοι να δουν πώς κινείται ο κόσμος. Απλά όχι γύρω σου. Η παγίδα όμως είναι και η πρόκλησή σου για να μην περιμένεις κάτι που δεν θα έρθει.

Εν τω μεταξύ, όμως, εσύ έχεις να φροντίσεις εσένα.

Γιατί αγαπάμε τους "λάθος" ανθρώπους

Αγαπάμε χωρίς να ξέρουμε, ευθύς εξ αρχής, ότι είναι "λάθος". Γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν μαζί και οδηγίες χρήσης με όσα πρέπει ή δεν πρέπει να κάνεις για να μην αντιμετωπίσεις δυσλειτουργικές καταστάσεις. Τους αγαπάμε χωρίς να ξέρουμε τίποτα άλλο πέρα από το "τώρα". Αυτό που ζούμε μαζί τους και που μοιάζει κάποιες φορές ασήκωτο φορτίο αλλά άλλες φορές με παράδεισο. Παράδεισος και κόλαση μαζί, στην πιο συνηθισμένη του εκδοχή.

Γι' αυτό δεν μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις την ουσία και μένεις να κοιτάς το πλαίσιο. Το πλαίσιο που εσύ έχεις βάλει. Και μένεις και επιμένεις σε κάτι που ξέρεις την κατάληξή του. Ελπίζεις όμως.

Ελπίζεις πως δεν είναι αυτό που νομίζεις. Εύχεσαι να είναι εκείνη η μοναδική φορά που το ένστικτό σου αποπροσανατολίστηκε, που χάλασε η πυξίδα της διαίσθησής σου. Τι κι αν δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά; Παραμυθιάζεσαι πως για όλα υπάρχει πρώτη φορά.

Τα σημάδια ερμηνεύονται αλλιώς και συνεχίζεις να επενδύεις στον ίδιο άνθρωπο και να ζεις το "τώρα". Αυτό το παραδεισοκολασένιο. Με όποιο κόστος. Δεν το έχεις υπολογίσει και μέχρι να φτάσεις στο ταμείο ούτε θέλεις να το κάνεις. Το ζεις.

Γιατί ελπίζεις. Ελπίζεις πως θα τα αλλάξεις όλα και θα φέρεις τα πράγματα στο σημείο που χρειάζεται, για να αρχίσουν να γίνονται λειτουργικά. Γιατί αγαπάς με τέτοια ένταση που πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μόνο και μόνο επειδή αγαπάς.

Και ζεις το "τώρα" σε μια διαρκή μάχη. Μια μάχη με την αλήθεια σου. Που προσπαθείς να καταπιέσεις για να μην παραδεχτείς δυνατά, στον εαυτό σου κυρίως, ότι έδωσες πολλά χωρίς να το αξίζει ο άλλος. Χωρίς να το αξίζει τη δεδομένη στιγμή. Χωρίς να το αξίζεις κι εσύ. Δυσκολεύεσαι ακόμα κι αυτό να πιστέψεις, για να έχεις το πλεονέκτημα της ανατροπής. Κάνεις τα στραβά μάτια για να μη δεις. Ότι μόνο εσύ δόθηκες άνευ όρων, χωρίς πισινές και ανταλλάγματα. Δόθηκες και έδωσες ακούραστα.

Μα και να ήξερες από την αρχή ότι είναι "λάθος", εδώ που τα λέμε, σίγουρα θα το έκανες. Γιατί φτάνοντας στο ταμείο και μετρώντας τη χασούρα, καταλαβαίνεις ότι κάπου, κάπως άξιζε. Γιατί για όλα κάποιος λόγος υπάρχει. Ή και πολλοί λόγοι αλλά ο σημαντικότερος είναι η συνειδητότητα.

Γιατί έχεις μάθει μέσα από αυτό να εκτιμάς τους "σωστούς". Τους ανθρώπους που είναι, με έναν μαγικό τρόπο, πάντα εκεί. Όχι απαραίτητα με τη φυσική τους παρουσία.

Θα βρεις ένα χέρι απλωμένο να σε περιμένει κάθε φορά που θα τρέξεις προς το μέρος τους. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν εκεί και πριν μπεις στη δίνη του "τώρα" και θα είναι εκεί και μετά από αυτό. Γιατί οι "σωστοί" άνθρωποι της ζωής σου έχουν τη χρυσόσκονη που χρειάζεσαι.

Ξέρεις πως θα πεις μία πρόταση και θα έχουν διαβάσει στα μάτια σου ολόκληρη την παράγραφο. Δεν θα κουραστείς εξιστορώντας πράγματα γιατί είτε τα ξέρουν ήδη είτε απλά δεν τα χρειάζονται για να σταθούν δίπλα σου. Αυτοί οι άνθρωποι ξεχωρίζουν από τους άλλους.

Αυτοί οι άνθρωποι σε κάνουν να νιώθεις ο εαυτός σου και θέλουν από σένα μόνο την καλύτερη εκδοχή του. Κι ας σε δέχονται με όλα σου τα "κουσούρια".

Δεν θα τους καταλάβεις με την πρώτη, αλλά αν είσαι τυχερός και τους εντοπίσεις, αυτοί οι άνθρωποι θα γιατρέψουν κάθε πληγή από τους "λάθος". Αυτοί οι άνθρωποι θα σε μάθουν να αγαπάς. Κυρίως τον εαυτό σου.

"Κολλάω" στους ανθρώπους που έχουν φως

Θυμάμαι πάντα να αγαπώ τα φώτα. Τα φώτα των Χριστουγέννων που αναβοσβήνουν ρυθμικά, τα φώτα των δρόμων και της πόλης τη νύχτα. Ακόμα έλκομαι από αυτά και κολλάω χαζεύοντάς τα. Το φως των κεριών είναι επίσης κάτι που με μαγεύει, το φως των αστεριών και ακόμα περισσότερο το φως των ανθρώπων. Αυτό που υπάρχει μέσα τους και πολλές φορές δεν είναι ευδιάκριτο από όλους. Για μένα, λειτουργεί λίγο όπως και στις πεταλούδες της νύχτας που είναι φωτοτροπικοί οργανισμοί. Γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο!

Η αντίδραση ενός οργανισμού με κίνηση προς το φως λέγεται φωτοτροπισμός ή φωτόταξη. Υπάρχουν, λοιπόν, οι θετικώς φωτοτροπικοί οργανισμοί που μετακινούνται προς τις πηγές φωτός. Επεμβαίνει με κάποιο τρόπο στον προσανατολισμό τους. Οι πεταλούδες για παράδειγμα χρησιμοποιούν το φως του φεγγαριού ή των άστρων για να προσανατολιστούν. Κρατούν τα σώματά τους σε μία συγκεκριμένη γωνία με την πηγή του φωτός. Όταν μιλάμε για μικρότερες πηγές φωτός, έχουν την τάση να πέφτουν πάνω τους και γι' αυτό πολλές φορές τις βλέπουμε να κινούνται γύρω γύρω από μία λάμπα.

Ακριβώς όπως κινούμαι κι εγώ γύρω από τις δικές μου πηγές φωτός. Οι άνθρωποι που έχω επιλέξει στη ζωή μου, στην πλειοψηφία τους, είναι τέτοιες πηγές. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που καταφέρνουν να ενεργοποιήσουν στο έπακρο τον φωτοτροπισμό μου.

Με κάνουν να "κολλάω" με αυτό που εκπέμπουν. Με το φως που βγαίνει από μέσα τους, τόσο έντονο. Ακόμα και το σκοτάδι που υπάρχει γύρω τους δεν μπορεί να πνίξει τη φωτεινή ψυχή τους. Είναι σαν τα αστέρια που λάμπουν περισσότερο σαν πέσει η νύχτα. Ποιος δεν έχει χαζέψει μια έναστρη νύχτα και να μην ένιωσε τουλάχιστον μαγεμένος;

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι μια έναστρη νύχτα από μόνοι τους! Σβήνουν και ανάβουν τα αστέρια τους ανάλογα με το πότε πιστεύουν ότι χρειάζονται "φόρτιση". Ακόμα και όταν δεν τους βλέπεις, είναι εκεί. Όταν όμως το φως τους ανάβει, τότε είναι μαγικά!

Τότε, εμπνέεσαι από αυτούς για να χαράξεις το δικό σου δρόμο. Παίρνεις δύναμη για να διεκδικήσεις αυτό που θέλεις. Λούζεις τα πιο σκοτεινά σου σημεία με το φως τους. Τότε, γίνεσαι κι εσύ φως!

Ας σταθούμε απέναντι!

Από τον εαυτό μας. Ας βγούμε από το σώμα μας και να κοιτάξουμε αυτό που είμαστε ή αν θες, αυτό που γίναμε και τον περιβάλλοντα χώρο. Αν σταθούμε απέναντι, θα διαπιστώσουμε πολλά πράγματα που χειριζόμαστε άστοχα. Και δεν χρησιμοποιώ τη λέξη "λάθος" γιατί πραγματικά, δεν την πιστεύω. Δεν είναι λάθος κάτι που νιώθεις μια δεδομένη στιγμή ούτε αυτό που κάνεις επειδή νιώθεις έτσι. Και υπάρχει και κάτι μαγικό με αυτά τα "λάθη", το γεγονός ότι διορθώνονται. Ημιτελείς πράξεις, που δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί. Αυτός είναι ο ορισμός που τους δίνω εγώ.

Όταν, λοιπόν, δεις από απόσταση αυτές τις πράξεις μπορείς και να καταλάβεις γιατί δεν είναι λειτουργικές και να αλλάξεις ρότα. Το να σπαταλάς ενέργεια σε κάτι που δεν σου τη διατηρεί δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.

Κάπου εδώ, σου σκάνε όλα αυτά που έμαθες στο σχολείο για την αρχή διατήρησης της ενέργειας. Όταν δίνεις ενέργεια σε κάτι ή κάποιον, θα πρέπει να τη βλέπεις να πηγαίνει κάπου. Αλλιώς απλά πετάς μπαλάκια σε τοίχο. Και στην αρχή δεν σε πειράζει, αλλά στην πορεία διαπιστώνεις το άδειασμα. Το κενό. Τη σιωπή. Κάπου εδώ, θα πρέπει να ενεργοποιήσεις την "αρχή διατήρησης του εαυτού σου".

Είσαι το πιο σημαντικό πράγμα μέσα στον μικρόκοσμό σου. Το να σε φροντίζεις (θα έπρεπε να) είναι  η προτεραιότητα σου και το να καθαρίζεις τον περιβάλλοντα χώρο σου από τα σκουπίδια είναι υποχρέωσή σου ως προς εσένα.

Μια φίλη μού έδωσε το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα πάνω σε αυτό. Φαντάσου τον εαυτό σου ως διοργανωτή ενός πάρτι. Πέρασες φανταστικά με την παρέα σου, γνώρισες κόσμο, βίωσες συναισθήματα και έζησες μια εμπειρία που θα μιλάς για μέρες για αυτή ή θα θυμάσαι για πάντα. Η επόμενη μέρα όμως σε βρίσκει με ένα σπίτι άνω κάτω και πεταμένα πράγματα παντού. Τι κάνεις; Παίρνεις μια σακούλα και πετάς τα σκουπίδια. Clean up your mess!

Σε αυτή τη διαδικασία μπορεί να σε βοηθήσει και κάποιος που σε νοιάζεται αλλά και πάλι, εσύ κρίνεις τι κρατάς και τι πετάς. Γιατί εσύ θα συνεχίσεις να ζεις με ό,τι μείνει. Γι' αυτό αποφάσισε με ψυχραιμία παίρνοντας το χρόνο σου. Άλλωστε, είναι πράγμα σχετικό...

Η αξία της ανάσας

Είναι κι αυτές οι φάσεις στη ζωή σου που ξεχνάς ποιος είσαι, πού πηγαίνεις και από πού ξεκίνησες. Ξεχνάς, γιατί η καθημερινότητά σου δεν σου δίνει ή καλύτερα, εσύ δεν "απαιτείς" τον χρόνο για να πάρεις μια βαθιά ανάσα. Και σε αυτές τις φάσεις είναι όλα όσα χρειάζεσαι. Να κλείσεις τα μάτια, να ρουφήξεις οξυγόνο μέχρι να νιώσεις τα πνευμόνια σου να ανεβαίνουν και να εκπνεύσεις. Σαν να θέλεις να διώξεις μαζί με το διοξείδιο του άνθρακα κάθε τι αρνητικό.

Έχεις σκεφτεί πόσο μαγική είναι αυτή η διαδικασία; Κάθε ανάσα, σου επιβεβαιώνει ότι είσαι ζωντανός. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στην κυριολεκτική της σημασία η αναπνοή είναι μια διαδικασία αυτοματοποιημένη για το σώμα μας. Μαγική μεν, αλλά την θεωρούμε αυτονόητη, όταν δεν έχουμε σχετικά προβλήματα υγείας.

Δεν περνάς κάποια εκπαίδευση για να μάθεις να αναπνέεις. Είναι η πρώτη μικρή κίνηση ανεξαρτησίας! Είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις από μόνος σου, όταν θα βγεις από την κοιλιά της μαμάς σου. Η πρώτη ανάσα που θα φέρει το πρώτο κλάμα και αυτό θα επιβεβαιώσει αυτόματα ένα θαύμα της φύσης. Γιατί η ζωή, είναι ένα θαύμα της φύσης. Στο οποίο όμως πρέπει να πιστέψεις. Αν δεν το πιστέψεις, θα αφαιρέσεις από τη ζωή σου τα πιο πολύτιμα συστατικά της.

Η αναπνοή, λοιπόν, είναι ζωή! Και στην μεταφορική της σημασία έχει την ίδια αξία. Μόνο που χάνει τον αυτοματοποιημένο χαρακτήρα της. Είναι κάτι στο οποίο θα πρέπει να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου. Συχνά, είναι κι όλα όσα χρειάζεσαι. Να πάρεις λίγο χρόνο για σένα. Να συγκεντρωθείς για λίγα δευτερόλεπτα μόνο στην εισπνοή και την εκπνοή. Να είσαι μόνο εσύ και το σώμα σου.

Σε αυτά τα λίγα μαγικά δευτερόλεπτα θα διαπιστώσεις πως έχεις τη δύναμη να ελέγξεις τα πάντα. Γιατί ελέγχοντας τον εαυτό σου, επανατοποθετείσαι μέσα στο χώρο και το χρόνο. Κάπου εκεί, θυμάσαι ποιος είσαι, πού πηγαίνεις και από πού ξεκίνησες.

Είσαι ο εαυτός σου, ακολουθείς το δρόμο της καρδιάς σου και ξεκίνησες από το τίποτα. Μη σε τρομάζει η λέξη. Σου δείχνει απλά ποσά πολλά κατέκτησες μέχρι εδώ. Από το μηδέν, έγινες αυτό που είσαι.

Αν δεν παίρνεις ανάσα όμως το ξεχνάς. Σε πιάνει ασφυξία. Πεθαίνεις. Σκοτώνεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Κι όταν είσαι ήδη νεκρός μεταφορικά, χάνεται η αξία της κυριολεκτικής σημασίας της αναπνοής. 

Τίποτα δεν είναι αμοιβαίο!

Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει ή ακόμα και πει την φράση «αμοιβαία τα αισθήματα»; Ας πούμε, αρκετές… Πόσες όμως από αυτές διαπίστωσες πόσο ψέμα είναι; Ίσως και καμία. Ούτε εγώ το είχα διαπιστώσει μέχρι σήμερα. Που το ένιωσα πιο πολύ από ποτέ στο πετσί μου. Γιατί τις μεγάλες αλήθειες της ζωής σου τις νιώθεις μόνο έτσι. Τίποτα δεν είναι αμοιβαίο!

Αυτό συμβαίνει διότι αυτό που νιώθει ο καθένας μας είναι μοναδικό. Κανένας δεν αγαπάει με τον ίδιο τρόπο που αγαπάει ο άλλος, δεν εκδηλώνεται με τον ίδιο τρόπο και ούτε καν σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο. Με παραπλήσιο μπορεί. Αλλά αυτό δεν κάνει αμοιβαίο το συναίσθημα, ούτε τα αισθήματα, μωρό μου!

Είναι φορές που δίνεις κάτι περισσότερο κι άλλες, κάτι λιγότερο σε μία σχέση. Σε όποια σχέση. Είναι φορές που το ζεις και μόνος σου. Κι έχει κι αυτό τη μαγεία του!

Γιατί στην αγάπη δεν ζυγίζεις πόσο σου δίνω, για να μου δώσεις τόσο. Στην αγάπη απλά δίνεις αυτό που σου περισσεύει. Αλλά και πάλι, για τον καθένα, η αγάπη έχει άλλο ορισμό. Το μόνο που μπορείς να βρεις, είναι συνώνυμα!

Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πως τίποτα δεν είναι αμοιβαίο γιατί κάθε τι (που νιώθουμε) είναι μοναδικό! Αν το πας ένα βήμα πιο πέρα, η μοναδικότητα υπάρχει και στον τρόπο που εμείς βιώνουμε κάθε φορά ένα συναίσθημα. Ανάλογα την ηλικία, τις εμπειρίες, την εκάστοτε ψυχολογική μας κατάσταση αλλά και το ποιον έχουμε απέναντί μας…

Αγαπάω στους ανθρώπους τα ψεγάδια τους

Είναι γεγονός ότι κανείς δεν είναι τέλειος. Αντικειμενικά κανείς. Γιατί για εμένα προσωπικά υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι και είναι αυτοί που έχω επιλέξει να είναι στη ζωή μου. Για μένα ο στενός κύκλος των ανθρώπων που συναναστρέφομαι στην προσωπική μου ζωή, είναι τέλειοι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν ψεγάδια.

Αυτά είναι που αγαπάω πιο πολύ σε εκείνους. Αυτά είναι που δεν αποδέχομαι με τίποτα σε εμένα. Περίεργο πράγμα ε; Αυτό που αγαπάς τόσο πολύ στους άλλους να μην το δέχεσαι για τον εαυτό σου.

Ίσως εκεί να υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια για τη ζωή μου τελικά. Θα μπω στη διαδικασία να την διαλευκάνω στα προσεχώς. Προς το παρόν ασχολούμαι με το «στα προηγούμενα επεισόδια».

Τα ψεγάδια, λοιπόν, των ανθρώπων είναι αυτά που τους κάνουν ξεχωριστούς. Αυτά που θα σε κάνουν να τους δώσεις μεγαλύτερη προσοχή γιατί ξέρεις ότι κάπου πονάει, κάπου υπάρχει κενό, κάπου θα βρεις…

Αν σκύψεις πάνω σε αυτά τα ψεγάδια και τα αποδεχτείς, στο τέλος θα τα αγαπήσεις και θα καταλάβεις πως όλοι οι άνθρωποι έχουν. Εγώ αυτά αγαπάω. Αγαπάω στους ανθρώπους τα ψεγάδια τους. Τους αγαπάω με αυτά. 

Είναι κάποια βράδια που νιώθεις διαφορετικά...

Είναι κάποια βράδια που νιώθεις διαφορετικά. Νιώθεις ότι η μέρα που θα ξημερώσει, θα είναι αυτή που θα αλλάξεις τον κόσμο. Ανυπομονείς να έρθει  το πρωί για να ξεκινήσεις να το κάνεις. Συνήθως δεν θες να κοιμηθείς από την ανυπομονησία. Αν το κάνεις, θα είναι εκβιαστικά για να περάσουν πιο γρήγορα οι ώρες μέχρι την ανατολή.

Είναι αυτά τα βράδια που έχεις «κατακτήσει»  κάτι. Μια ιδέα, ένα στόχο, έναν άνθρωπο…  Κυριαρχεί μέσα σου το συναίσθημα της πληρότητας. Έχεις κολλήσει τα δύσκολα κομμάτια του πάζλ για το νόημα της ζωής. Της δικής σου αλλά και γενικότερα.

Αν σε ρωτήσει κανείς , θα απαντήσεις πώς τα πράγματα είναι πολύ απλά. Και είναι. Εμείς τα κάνουμε πολύπλοκα. Πόσο κλισέ, μα και πόσο αλήθεια!

Αυτά τα βράδια είναι παραπάνω από ένα. Γιατί τελικά, ο κόσμος, δεν αλλάζει την επόμενη ημέρα. Χρειάζονται πολλές ανατολές  για να γεμίσουμε ήλιο!

Αλλάζουμε όμως εμείς. Κάθε φορά και λίγο παραπάνω. Κάθε φορά μια ηλιαχτίδα μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην ψυχή μας. Αλλάζουμε λίγο παραπάνω σε κάθε πρωινό που φέρνει ένα βράδυ σαν τα παραπάνω. 

Αυτά τα βράδια, κάποια στιγμή, θα φέρουν τη μέρα που θα αλλάξει ο κόσμος…

Πάρε ανάσα!

Όταν πάρεις απόσταση από τα γεγονότα μόνο τότε μπορείς να διαπιστώσεις την πραγματική διάσταση που έχουν για σένα. Απόσταση χρονική ή και γεωγραφική σε κάποιες περιπτώσεις. Όταν προσπαθείς να δώσεις ορισμούς σε κάτι που συμβαίνει τώρα, τη στιγμή που μιλάμε, το πιο πιθανό είναι να πέσεις έξω. Ειδικά αν η συναισθηματική σου φόρτιση είναι τέτοια, που σε κάνει να πιστεύεις ότι έχει έρθει το τέλος του κόσμου.

Γιατί πολλές φορές, νιώθεις ακριβώς έτσι. Ότι τα χειρότερα ήρθαν ή είναι δίπλα σου και θα ξεπροβάλλουν ανά πάσα στιγμή. Με έναν μαγικό τρόπο όμως η πραγματικότητα πάντα σε διαψεύδει. Έτσι δεν είναι; Τα πράγματα, με έναν μαγικό τρόπο, πάντα βρίσκουν τον δρόμο τους και καταλήγουν έτσι όπως θα έπρεπε να είναι.

Αυτό βέβαια το βλέπεις μόνο όταν καταλαγιάσει η ένταση αυτού που ζεις ή όταν πάρεις απόσταση. Το πιο σημαντικό όμως που πρέπει να κάνεις είναι ένα: Πάρε ανάσα!

Δώσε στον εαυτό σου αυτή τη λίγων δευτερολέπτων πίστωση χρόνου, που όμως είναι τόσο ζωτικής σημασίας. Κλείσε τα μάτια σου και πάρε ανάσα...