Οι αγάπες πάνε όντως στον παράδεισο;

Μερικές φορές κάποια πράγματα μοιάζουν τόσο ανούσια, τόσο χωρίς καθόλου λόγο ύπαρξης... Δεν μοιάζουν να είναι καν άξια σχολιασμού κι όμως σχολιάζονται, μας απασχολούν και κλέβουν από την πολύτιμη ενέργειά μας.

Η ουσία μην με ρωτάτε που κρύβεται γιατί δεν ξέρω ειλικρινά. Έχω μπερδέψει λιγουλάκι την αίσθηση με την ψευδαίσθηση κι όχι άδικα.

Περνάνε οι μέρες εδώ μες στη σιωπή. Φτιάχνω μονάχη μου ιστορίες με δράκους και νεράιδες που στο τέλος γίνονται ζευγάρι! Οι μεγάλες αγάπες δεν τελειώνουν ποτέ αλλά πάνε στον παράδεισο; Οξύμωρο δεν είναι; Αν δεν πεθάνει μια αγάπη μεγάλη πως πάει στον παράδεισο; Και πως ορίζεται το μεγάλη, από την διάρκεια, την ένταση ή κάτι άλλο; Οι παλιές αγάπες δεν μπορεί να είναι μεγάλες αφού κάνουν πίσω στα πιο μεγάλα θέλω;

Στην τελική, δεν έχουμε ξεκαθαρίσι ακόμα αν υπάρχει παράδειος! Το μόνο loud and clear είναι ότι όλα γύρω μου μοιάζουν να μην έχουν χρώμα, μυρωδιά, γεύση ή ήχο. Ίσως να φταίει που εγώ δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μυρίζω και δεν νιώθω τίποτα! Τίποτα. Σκέφτομαι μόνο του παραδείσου τα μπουζούκια που θα με πας. Αλλά πάλι, οι αγάπες πάνε όντως στον παράδεισο;

Τρελάθηκα. Κουράστηκα. Μπερδεύτηκα.Εγκλωβίστηκα μέσα στον δικό μου κόσμο και όχι προσωρινά. Θέλω όμως να βγω επιτέλους. Να πάρουν όλα νόημα και να έχουν σημασία. Μπορώ;

Όποιος πει οτι δεν μπορώ, θα το θυμάμαι!