Μια ακόμα βραδιά που έχασα ένα μικρό κομμάτι μου... ένα δικό σου! Μια ακόμα βραδιά που γυρίζω σπίτι μου και η μοναδική μου συντροφιά είναι ο Σωκράτης...
Πιασμένος σε παγίδα -κι έχουν περάσει χρόνια- στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί. Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω, βαριανασαίνω, θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί...Άραγε θυμάσαι εκείνη την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε; Από εκείνη την πρώτη φορά τα είχες υπολογίσει όλα. Όπως ακριβώς έκανες και μετά...
Τώρα αυτοί οι στίχοι και η μπάσα φωνή του Σωκράτη μου κάνουν συντροφιά. Άλλωτε ήταν η δική σου φωνή που μου έλεγε την τελευταία καληνύχτα, τώρα όμως την δίνεις αλλού...
"Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια.
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φώς που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει
και με λιώνει."
Τώρα αυτοί οι στίχοι και η μπάσα φωνή του Σωκράτη μου κάνουν συντροφιά. Άλλωτε ήταν η δική σου φωνή που μου έλεγε την τελευταία καληνύχτα, τώρα όμως την δίνεις αλλού...
Ξεπούλησα το νού μου -κορόϊδο του εαυτού μου -αράχνη σ' ακατοίκητο ουρανό- νομίζω τά 'χω χάσει δεν σ' έχω ξεπεράσει κοιτάζω το κουδούνι σου: αδειανό. Τίποτα πια δεν θυμίζει ότι τα πράγματα ήταν αλλιώς... Όλα στη ζωή σου έχουν πάει παρακάτω, στη δική μου έχουν αναγκαστικά αλλάξει αλλά όπως και να έχει όλα έχουν πάρει ένα δρόμο.
Κι εδώ δεν μένει πια κανείς! Και τώρα Σωκράτη μείναμε και πάλι οι δυό μας,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες...