Αυτό ήταν λοιπόν; Έτσι τελειώνει μια αγάπη; Απλά μια μέρα ο ένας από τους δύο λέει τέλος και έρχεται... το τέλος; Δεν θα καταφέρω ποτέ να μάθω να αντέχω έναν χωρισμό κι ας λένε ότι μοιάζει με έναν μικρό θάνατο. Τον θάνατο τον παίρνεις απόφαση γιατί ο άνθρωπός σου δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Στον χωρισμό όμως υπάρχει πάντα αυτή η βασανιστική ελπίδα. Κι αν γυρίσει; Μήπως να περιμένω λίγο ακόμα;
Βέβαια τις περισσότερες φορές ποτέ δεν γυρνάει και τζάμπα τρέφεις ελπίδες αλλά δυστυχώς αυτές πεθαίνουν τελευταίες... Μέχρι να πεθάνουν απλά παριστάνεις ότι ζεις. Ή τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ...
Προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου και να σταθώ στα πόδια μου. Χωρίς να τον κατηγορήσω, χωρίς να τον μισήσω γιατί φοβάμαι πως θα μειώσω αυτό που είχαμε. Κάνω σχέδια και βάζω στόχους που δεν τον συμπεριλαμβάνουν αλλά και πάλι κάπου στο βάθος είναι πράγματα που θα είχαν και την δική του έγκριση.
Προσπαθώ να μην τον σκέφτομαι κι όταν το κάνω να μην στείλω, να μην πάρω τηλέφωνο, να μην ρωτήσω τους φίλους του αν ζει κι αν είναι καλά. Τον καταχωνιάζω στο βάθος του μυαλού μου και τον αφήνω εκεί για να μπορώ αν κάποια στιγμή γυρίσει να τον επαναφέρω στην επιφάνεια.
Προσπαθώ να φανώ ψύχραιμη στους άλλους λέγοντας κυνικότητες και μειώνοντάς τον αλλά μέσα μου ζει την απόλυτη αποθέωση. Μέσα μου είναι αυτός ο τέλειος άντρας που γνώρισα στις αρχές, που με φλέρταρε και προσπάθησε πολύ μέχρι να γίνουμε ζευγάρι.
Ο άντρας που νοιαζόταν και με έκανε να νιώθω η ιδανική γυναίκα. Μέσα μου κάνει κουμάντο ακόμα εκείνος. Τι κι αν η κοινή λογική λέει πως δεν αξίζει να τρελαίνομαι, εγώ εκεί!
Κανονικά θα έπρεπε να βάλω ένα μεγάλο χ, να κλείσω πόρτες και παράθυρα και να αλλάξω διαδρομή γιατί στην τελική εκείνος το αποφάσισε να μην είμαστε μαζί. Άρα το σκέφτηκε και το ζύγισε μέσα του. Άρα δεν με θέλει. Εγώ γιατί να θέλω έναν τέτοιο άνθρωπο;
Αν με αγαπούσε όπως έλεγε κι αν νοιαζόταν θα το έδειχνε μέχρι το τέλος. Έτσι δεν είναι; Χωρίζω κάποιον δεν σημαίνει διαγράφω όλα όσα περάσαμε μαζί. Κι αφού δεν το κάνω, οφείλω να δώσω στον πρώην αγαπημένο μου πια, τον σεβασμό που του αξίζει.
Βέβαια, δίκοπο μαχαίρι είναι κι αυτό γιατί όσο συνεχίζει να σου δείχνει ότι νοιάζεται μεγαλώνει εκείνη η βασανιστική ελπίδα. Και ξεκινάς πάλι από την αρχή και περιμένεις να γυρίσει....
Βέβαια τις περισσότερες φορές ποτέ δεν γυρνάει και τζάμπα τρέφεις ελπίδες αλλά δυστυχώς αυτές πεθαίνουν τελευταίες... Μέχρι να πεθάνουν απλά παριστάνεις ότι ζεις. Ή τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ...
Προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου και να σταθώ στα πόδια μου. Χωρίς να τον κατηγορήσω, χωρίς να τον μισήσω γιατί φοβάμαι πως θα μειώσω αυτό που είχαμε. Κάνω σχέδια και βάζω στόχους που δεν τον συμπεριλαμβάνουν αλλά και πάλι κάπου στο βάθος είναι πράγματα που θα είχαν και την δική του έγκριση.
Προσπαθώ να μην τον σκέφτομαι κι όταν το κάνω να μην στείλω, να μην πάρω τηλέφωνο, να μην ρωτήσω τους φίλους του αν ζει κι αν είναι καλά. Τον καταχωνιάζω στο βάθος του μυαλού μου και τον αφήνω εκεί για να μπορώ αν κάποια στιγμή γυρίσει να τον επαναφέρω στην επιφάνεια.Προσπαθώ να φανώ ψύχραιμη στους άλλους λέγοντας κυνικότητες και μειώνοντάς τον αλλά μέσα μου ζει την απόλυτη αποθέωση. Μέσα μου είναι αυτός ο τέλειος άντρας που γνώρισα στις αρχές, που με φλέρταρε και προσπάθησε πολύ μέχρι να γίνουμε ζευγάρι.
Ο άντρας που νοιαζόταν και με έκανε να νιώθω η ιδανική γυναίκα. Μέσα μου κάνει κουμάντο ακόμα εκείνος. Τι κι αν η κοινή λογική λέει πως δεν αξίζει να τρελαίνομαι, εγώ εκεί!
Κανονικά θα έπρεπε να βάλω ένα μεγάλο χ, να κλείσω πόρτες και παράθυρα και να αλλάξω διαδρομή γιατί στην τελική εκείνος το αποφάσισε να μην είμαστε μαζί. Άρα το σκέφτηκε και το ζύγισε μέσα του. Άρα δεν με θέλει. Εγώ γιατί να θέλω έναν τέτοιο άνθρωπο;
Αν με αγαπούσε όπως έλεγε κι αν νοιαζόταν θα το έδειχνε μέχρι το τέλος. Έτσι δεν είναι; Χωρίζω κάποιον δεν σημαίνει διαγράφω όλα όσα περάσαμε μαζί. Κι αφού δεν το κάνω, οφείλω να δώσω στον πρώην αγαπημένο μου πια, τον σεβασμό που του αξίζει.
Βέβαια, δίκοπο μαχαίρι είναι κι αυτό γιατί όσο συνεχίζει να σου δείχνει ότι νοιάζεται μεγαλώνει εκείνη η βασανιστική ελπίδα. Και ξεκινάς πάλι από την αρχή και περιμένεις να γυρίσει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες...