Ένα μαλταστικό ταξίδι με τον ιππότη της Playmobil!

Σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Αυτό προσπαθεί να μας πει ο Καβάφης μέσα από την "Ιθάκη" του. Μια αλήθεια που θα την συναντήσεις σε πολλές φάσεις της ζωής σου. Μια πραγματικότητα που εγώ την έζησα στη Μάλτα. Έναν προορισμό που δεν του έδωσα -δίκαια ή άδικα- μεγάλη σημασία γιατί έκανα ένα μαλταστικό ταξίδι! Και θα σου εξηγήσω τι και πώς. Παραλείποντας ωστόσο κάποιες λεπτομέρειες που θα μείνουν για πάντα ανάμεσα σε εμένα, τους συνταξιδιώτες μου και τη μικροσκοπική χώρα που επισκεφτήκαμε! 

Ο λόγος του ταξιδιού μας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "μη επαγγελματικός". Πήγαμε στη Μάλτα για να παίξουμε! Μια ομάδα από ανθρώπους που γνωρίστηκαν για πρώτη φορά στο Ελευθέριος Βενιζέλος, κατάφερε να περάσει δύο 24ωρα σε ένα νησί απολαμβάνοντας κάθε στιγμή. 8 δημοσιογράφοι, 2 επικεφαλής της δημοσιογραφικής αποστολής και ένας ιππότης που τον έλεγαν Wilson.

Πρόκειται για μία από αυτές τις φανταστικές φιγούρες της Playmobil που όλοι θέλουμε να πάρουμε σπίτι μας. Εμείς, την είχαμε για παρέα σε όλη τη διάρκεια της ξενάγησής μας στη μικροσκοπική αυτή χώρα που βρίσκεται στην καρδιά της Μεσογείου. 

The one in Malta by Slidely Slideshow

Μια μικρή αναζήτηση στο χάρτη θα σε κάνει να απορήσεις γιατί αποφάσισαν να χρίσουν εκεί ένα από τα δύο εργοστάσια της Playmobil όπου γίνεται η κεντρική παραγωγή (το δεύτερο βρίσκεται στη Γερμανία και υπάρχουν ακόμα εργοστάσια στην Τσεχία και την Ισπανία). Σίγουρα πάντως είναι ένας από τους σημαντικούς λόγους για να ταξιδέψεις μέχρι εκεί και να δεις από κοντά πως κατασκευάζονται οι αγαπημένες φιγούρες μικρών και μεγάλων. 

Playmobil factory @ Malta by Slidely Slideshow

Για την ιστορία, το πρώτο Playmobil δημιούργησε ο Hans Beck, το 1971. Η μαζική παραγωγή τους ξεκίνησε τρία χρόνια αργότερα, ενώ κομβική ημερομηνία είναι το 1976 που κατασκευάστηκε η πρώτη γυναικεία φιγούρα. Έκτοτε εκατομμύρια μικρά ανθρωπάκια, με πολλά και διαφορετικά χαρακτηριστικά, έχουν πλημμυρίσει τον πλανήτη μας σκορπώντας χαμόγελα.

Μέσα στα 42 χρόνια ζωής της Playmobil έχουν κατασκευαστεί τόσες φιγούρες που πλησιάζουν τον πληθυσμό της Κίνας και της Ινδίας μαζί. Σκέψου το εξής: Αν όλες οι φιγούρες πιανόντουσαν χέρι χέρι θα περικύκλωναν τη Γη περίπου 4 φορές!

Ίσως αυτό να είχαν κατά νου όταν στα 40α τους γενέθλια σκόρπισαν 40.000 φιγούρες σε όλο τον κόσμο (θυμήσου εδώ). Ήταν κάπου εκεί, που συνειδητοποίησα το μυστικό που κρύβουν αυτά τα μικρά ανθρωπάκια. Ποιο είναι αυτό; Η χαρά!

Έχεις δει ποτέ θλιμμένο Playmobil; Η απάντηση είναι όχι! Γιατί από τη γέννησή τους είχαν ως σκοπό να προσφέρουν χαμόγελα. Έχεις δει ποτέ άνθρωπο που κρατάει Playmobil να είναι θλιμμένος; Η απάντηση είναι και πάλι όχι.

Και θα σου φέρω ως απόδειξη τον μικρό μας φίλο από τη Μάλτα που έσβησε το κεράκι γενεθλίων του σε ένα φανταστικό cupcake με φάτσα Playmobil και ενθουσιάστηκε! Μπορείς να το καταλάβεις στο πρόσωπο του μπαμπά του.

Εμείς, βέβαια, περισσότερο κι ας ήμασταν απρόσκλητοι στο "party" του, στο Fun Park! Και απαθανατίσαμε τη στιγμή και αργότερα είχαμε τη χαρά να γευτούμε τα παρακάτω!

Μεταξύ μας όμως -sorry Μαλτέζοι φίλοι μου- το δικό μας Playmobil Fun Park στην Κηφισιά είναι πολύ καλύτερο! Θα σταθώ όμως στην ουσία του παιχνιδιού και της χαράς που προσφέρουν και τα δύο.

Στην ουσία του προσωπικού μας "fun park". Αυτό που στήνει ο καθένας με τις φιγούρες που ο ίδιος έχει επιλέξει. Εκεί που γεννιέται η χαρά μέσα από το παιχνίδι και αποτυπώνεται σε χαμόγελα. Σαν το δικό μου, σαν της Ανδρονίκης, της Λίνας, της Μαργαρίτας, της Μάτας, της Σοφίας, της Τασσούλας και του Βασίλη.

Από την ξενάγησή μας, πιστεύω όλοι θα συμφωνήσουν σε αυτό, λατρέψαμε το εργοστάσιο! Ωστόσο, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και μερικά -όσο προλάβαμε- από τα ξακουστά σημεία της χώρας.

Την πρώτη μέρα, φάγαμε εκπληκτική ψαρόσουπα στο γραφικό Marsaxlokk, ένα ψαροχώρι με τις χαρακτηριστικές χρωματιστές του βάρκες. Περπατήσαμε στους δρόμους της Valletta για να απολαύσουμε τη θέα από το Upper Barrakka Gardens. Εντυπωσιαστήκαμε στον St John's Co-Cathedral από τους περίφημους πίνακες του Ιταλού ζωγράφου Caravaggio και φτάσαμε, αργά το απόγευμα, στο ξενοδοχείο μας με όλη τη δημιουργική κούραση που έφερε η άφιξή μας στο νησί.

Η δεύτερη μέρα ήταν πιο γενναιόδωρη καθώς βρεθήκαμε σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της Μάλτας, τη Medina. Ειναι γνωστή και ως "Σιωπηλή Πόλη". Η ατμόσφαιρα που επικρατεί είναι... επική! Το βλέμμα μας τράβηξε αμέσως η μεσαιωνική πύλη η οποία "πρωταγωνιστεί" και στη σειρά Game Of Thrones αλλά και εκείνη που φέρει την ονομασία "Greeks Gates".

Όλοι μας φύγαμε από τη Μάλτα γεμάτοι συναισθήματα. Φυσικά, φροντίσαμε να αγοράσουμε και μερικές ακόμα φιγούρες για τις συλλογές μας που στολίζουν ήδη τα ράφια στη βιβλιοθήκη, τα γραφεία μας ή αυτά των φίλων μας. Και όλοι μαζί υποσχεθήκαμε να κρατήσουμε ένα μικρό μυστικό. Μέχρι τον Σεπτέμβρη. Τότε που το #PlaymobilTurnsGreek που συνόδευσε τις αναμνηστικές μας φωτογραφίες στα social media θα ξεδιπλωθεί μέσα από δύο νέες φιγούρες. Ανυπομονώ να σου μιλήσω γι' αυτές!

P. S. Κι επειδή "τίποτα δεν είναι τυχαίο" στο You Tube πρέπει να ψάξεις το "Ghostbusters" του  Ray Parker Jr. για να προετοιμαστείς για κάτι ακόμα που έρχεται! Spoiler alert!

By TLIFE

Πιστεύεις στον Batman;

Είναι κάποια πράγματα στη ζωή σου που δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις για αυτά. Απλά σου συμβαίνουν. Είναι αυτό που οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι αποκαλούν “Serendipity”. Αυτό που ένας σοφός φίλος μου εξηγεί ως εξής: “Τίποτα δεν είναι τυχαίο”! Έχω πει πολλές φορές αυτή τη φράση τελευταία στην καθημερινότητά μου και συνεχώς γίνονται διάφορα που την επιβεβαιώνουν. Πρόσφατα για παράδειγμα, βρέθηκα σε μία παράσταση που ήταν ακριβώς αυτό!

Πριν όμως σου πω για το έργο, να σου εκμυστηρευτώ την αδυναμία που έχω στους υπερήρωες και λίγο παραπάνω στον Βatman. (Κι ας έχω ταυτιστεί τελευταία λίγο παραπάνω με τον Robin) Η φιλοσοφία του σκοτεινού ιππότη ήρθε και κούμπωσε με διάφορες καταστάσεις στη ζωή μου. Γιατί όπως προείπαμε, “τίποτα δεν είναι τυχαίο”. 

Εννοείται πως ανυπομονώ να δω τη νέα ταινία “Batman V Superman: Η αυγή της Δικαιοσύνης” στην οποία πρωταγωνιστεί ο αγαπημένος μου Ben Affleck. Εννοείται επίσης, πως έχω κολλήσει με τη σειρά “Gotham” για την οποία έχω ξενυχτίσει πολλά βράδια! 

Κάπως έτσι αρχίσανε και οι φίλοι μου να μου στέλνουν ότι σχετικό μπορεί να συναντήσουν με τον αγαπημένο ήρωα της DC Comics. Ένας από αυτούς το έκανε χωρίς να γνωρίζει τη “λόξα” μου αυτή κι εδώ είναι που θα σου μιλήσω για την παράσταση που είδα στο Bios.

Πρόκειται για ένα θεατρικό ευρωπαϊκό δρώμενο μεταξύ Γαλλίας, Γερμανίας και Ελλάδας, με θέμα: “Πώς αντιμετωπίζουν οι νέοι την οικονομική κρίση, δίνοντας λύσεις για το μέλλον;”. Το project αυτό ονομάζεται Y.I.T.A.C. Και πραγματοποιήθηκε φέτος για δεύτερη χρονιά.



Μου το είχε αναφέρει αρχικά ο φίλος μου (ο πολύ ταλαντούχος ηθοποιός και φωτογενής τύπος της παραπάνω φωτογραφίας) Δημήτρης Κακαβούλας ο οποίος συμμετέχει σε αυτό. Πάνω κάτω μου είχε πει τα εξής: 

“Σε αυτό το project κάθε ομάδα εργάζεται μόνη της στη χώρα της, για ένα εξάμηνο, πάνω στο ίδιο θέμα – πιο συγκεκριμένα πάνω στο “Aiming at the future”. “Στοχεύοντας στο μέλλον”, λοιπόν, σκοπός αυτής της εργασίας ήταν μια συνάντηση όλων των συμμετεχόντων στην ίδια πόλη. Φέτος, αυτή η πόλη ήταν η Αθήνα. Κατά τη διάρκεια ενός δεκαήμερου σεμιναρίου, το υλικό που είχε ήδη δημιουργηθεί συγχωνεύτηκε και παρουσιάστηκε σε δύο παραστάσεις - την ίδια μέρα- ανοικτές για το κοινό.”

Δεν νομίζω ότι χρειάστηκε πολύ για να ενθουσιαστώ με το project και εννοείται είπα “ναι” να στηρίξω και την παράσταση. Το ραντεβού δόθηκε για τις 15 Σεπτεμβρίου. Oμολογώ πως έφτασα οριακά, λίγο πριν τη δεύτερη παράσταση, και ήμουν αρκετά κουρασμένη για να παρακολουθήσω με προσοχή αυτό που στο πρόγραμμα έλεγε: “Σε μια Ευρώπη που μαστίζεται από μια οικονομική και πολιτική κρίση, όπου η προκατάληψη, ο φόβος και η άγνοια απειλούν να συντρίψουν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών, επιλέγουμε να προσεγγίσουμε ο ένας τον άλλο και να δημιουργήσουμε κάτι από κοινού. Μέσα από το θέατρο αψηφούμε τα γλωσσικά εμπόδια και επενδύουμε στην πολιτιστική πολυμορφία, αντί να τη πολεμούμε, δίνοντας τη δική μας εκδοχή της Ευρώπης.”

Και η παράσταση ξεκίνησε και χάθηκα μέσα στο έργο! Δεν με ενόχλησε καθόλου ότι δεν καταλάβαινα τα γερμανικά ή ότι τα γαλλικά που έπιανα δεν ήταν παρά 3 με 4 λέξεις, μετρημένες. Το κείμενο του έργου ήταν σαφώς και στις 3 γλώσσες. Αλλά το μήνυμά του ήταν τόσο δυνατό που μπορεί και να μην το πρόσεχες. Εντάξει, υπερβάλλω αλλά προσπαθώ να σου δώσω να καταλάβεις πόσο πολύ χάθηκα μέσα στο έργο. Πόσο καλά κουρντισμένοι ήταν οι πρωταγωνσιτές του και πόσο δυνατό ήταν τελικά το συναίσθημα που έφτανε στον θεατή. Και τα τη διάρκεια της πλοκής, συνέβη κάτι μαγικό!

Όλη η σκηνή επικεντρώθηκε στο αν οι πρωταγωνιστές του έργου πιστεύουν στον Βatman. Τα ευκόλως εννοούμενα τα παραλείπω ή μάλλον θα τα συμπυκνώσω όλα στο moto αυτού του blog. “Τίποτα δεν είναι τυχαίο”!

Έχοντας τον ενθουσιασμό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου (περιττό να σου πω ότι ο Δημήτρης αλλά και όλα τα παιδιά ήταν απίθανοι στους ρόλους τους) αναζήτησα το φίλο μου να μάθω τι και πώς. Κυρίως, πώς σκέφτηκαν να μπλέξουν τον Batman μέσα στην πλοκή. 

Το όλο clue ήταν το αστείο που ό,τι κι αν γίνει, ό,τι και αν ρωτήσεις η απάντηση είναι “I am Batman”.

Η Ελλάδα μπορεί να σωθεί μόνο από έναν σούπερ ήρωα και αυτός που είναι πάνω από όλους είναι ο Batman. Οι συμβολισμοί μπορούν να είναι πολλοί. Εγώ κρατάω τον παρακάτω: “Πιστεύεις στον Batman; Άρα πιστεύεις στην ελπίδα. Πιστεύεις στον άνθρωπο, παρά το δύσκολο παρελθόν.” Αυτό, θα το καταλάβεις καλύτερα αν σκεφτείς ότι ο Batman παρόλο που ανήκει στους υπερήρωες δεν έχει υπερδυνάμεις! 

Και μετά, ρώτησα το Δημήτρη πώς έζησε εκείνος την όλη φάση. “Δε θα σου πω ψέματα. Το πρώτο βράδυ με έπιασε αγοραφοβία. Είχα ξαφνικά να διαχειριστώ 28 ξένους ανθρώπους με τις παραξενιές και τις επιθυμίες τους. Ναι, εντάξει δεν ήμουν ο μόνος από την ελληνική ομάδα ούτε με υποχρέωνε κάτι να ικανοποιήσω τα θέλω τους (πέρα από την ελληνική φιλοξενία), αλλά σε έμενα αυτό φάνταζε βουνό”, μου περιγράφει. “Την πρώτη μέρα δουλειάς τα πράγματα έγιναν πολύ καλύτερα. Υπήρχε μια σκηνική χημεία και μια επικοινωνία εντυπωσιακή για άγνωστους ανθρώπους που δε μιλούσαν καν την ίδια γλώσσα”.

Και μετά την πρώτη “κρυάδα”; “Όσο περνούσαν οι μέρες έπαψα να τους αντιμετωπίζω σαν ξένους. Βοήθησαν αυτά τα μικρά δεκάλεπτα στο φαγητό ή στη διαδρομή από και προς την πρόβα. Μικρά δεκάλεπτα χωριστά με τον καθένα που είχα την ευκαιρία να μάθω δυο πράγματα για τις ζωές τους και τις ανησυχίες τους και να τους μεταφέρω λίγη από την ελληνική πραγματικότητα. Και κάπως έτσι μέσα σε ένα δεκαήμερο ο χρόνος συμπιέστηκε και φάνταζε σαν να περάσαν 2-3 μήνες. Και με αυτούς τους ανθρώπους πλέον κάτι μας ένωνε. Ήταν φίλοι, συνεργάτες, συνοδοιπόροι και κοινωνοί της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Αυτό ήταν για μένα το YITAC 2.”

“Το αποτέλεσμα της δουλειάς ήταν σημαντικό αλλά αυτό το είδες μόνη σου και θα το περιγράψεις καλύτερα από μένα και πιο αντικειμενικά. Αλλά ακόμα πιο σημαντικό ήταν οι άνθρωποι και οι ιδέες. Τα πράγματα που γεννήθηκαν εντός αλλά και εκτός σκηνής. Και γιατί όχι, τα πράγματα που θα γεννηθούν στο μέλλον”, μου λέει κλείνοντας.

Τελικά, δεν ξέρω αν το μετέφερα με αντικειμενικότητα. Νομίζω καμία σημασία δεν έχει να το μεταφέρω με αντικειμενικότητα, γιατί το να πιστεύεις στο Batman (άρα στην ελπίδα) είναι κάτι πέρα από την αντικειμενική σκοπιά μιας κατάστασης. Η αποστολή μου θα είναι επιτυχής, αν κατάφερα να πείσω έστω και έναν να πιστέψει (στον Batman) και να δει τα πράγματα αλλιώς “στοχεύοντας στο μέλλον”. 



Και για να δεις πώς "τίποτα δεν είναι τυχαίο", αυτό το Σάββατο (26 Σεπτεμβρίου), είναι Batman Day. 

P.S. Στο YouTube θα ψάξεις να βρεις το "Superheroes" από το συγκρότημα "The Script. 

By TLIFE

What are you (th)inking?

Τα τατουάζ ή αλλιώς η τέχνη της δερματοστιξίας -γιατί στις περισσότερες των περιπτώσεων πρόκειται περί τέχνης- δεν είναι πια ταμπού. Ούτε καν στη χώρα μας. Ολοένα και συχνότερα βλέπεις ανθρώπους, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή κοινωνικού στάτους, να έχουν «χτυπήσει» στο κορμί τους διάφορα σχέδια. Βέβαια, υπάρχουν ακόμα αυτοί που θεωρούν ότι είναι απλά μία μόδα που θα περάσει ή ότι απλά δεν έχουν νόημα. 

Για μένα, πρόκειται για μία φιλοσοφία, έναν τρόπο έκφρασης αυτού που πρεσβεύει ο καθένας. Ακόμα κι αν το σχέδιο που κοσμεί το κορμί σου μοιάζει με κάποιου άλλου, είναι τόσο μοναδικό για σένα όσο και το δακτυλικό σου αποτύπωμα! Αν έχεις τατουάζ ή θέλεις να κάνεις, σίγουρα καταλαβαίνεις τι λέω. Σίγουρα είχες στην ατζέντα σου και το event που μετέτρεψε την Αθήνα, για ένα τριήμερο, σε παγκόσμια πρωτεύουσα του τατουάζ.

Φέτος, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, το 9ο κατά σειρά Διεθνές Συνέδριο Δερματοστιξίας a.k.a Athens Tattoo Convention. 


Ο μικρότερος επισκέπτης στην 2η μέρα του Athens Tattoo Convention 

Οι πύλες του γηπέδου Tae Kwon Do στον Ολυμπιακό Πόλο Φαλήρου πλημμύρισαν με κόσμο και μελάνι! Κάπου ανάμεσά τους κι εγώ με τον φωτογράφο του TLIFE, Πέτρο Χόντο. Και πολλοί ακόμα φίλοι μας που με-συγχωρείτε-ήταν-τυχαίο συναντήσαμε εκεί!



Η δημοσιογραφική μου ιδιότητα, που αν το δω πολύ ρομαντικά είναι συνυφασμένη με το μελάνι, μου έδωσε τη δυνατότητα να έχω πρόσβαση σε ένα από τα μεγαλύτερα event της άνοιξης και τις τρεις μέρες που διήρκησε. 

Σε αυτό, όπως και στη μεγάλη επιτυχία που είχε το Tattoo Convention, έβαλε το χεράκι του και ο διοργανωτής του, Κυριάκος Μπαλάσκας.



Ο Κυριάκος είχε διπλό ρόλο σε αυτή τη διοργάνωση αφού συμμετείχε και μέσα από το Dark Side Tattoo Society, το studio που διατηρεί από το 2014 στο Κολωνάκι, το οποίο είναι το πρώτο στη χώρα μας που ξεκίνησε την τεχνική watercolors tattoos.

Ο ίδιος, έκανε το πρώτο τατουάζ του σε ηλικία 15 ετών και μέχρι σήμερα έχει συνολικά 70 σχέδια στο κορμί του. Την αγάπη του αυτή έχει «κολλήσει» και στο κορίτσι του, τη Λυδία Παπαϊωάννου. Φυσικά, ήταν κι εκείνη εκεί!



Η Λυδία, αλλά και ο κάθε επισκέπτης, είχε τη δυνατότητα να παρακολουθήσει συναυλίες, pole dancing, BMX contests και γκραφίτι ανάμεσα σε άλλα δρώμενα. Παράλληλα, πάνω από 230 καταξιωμένοι εγχώριοι και διεθνείς καλλιτέχνες παρουσίασαν ζωντανά τη δουλειά τους. 



Για τους γνώστες, θα αναφέρουμε τέσσερα από τα μεγαλύτερα ονόματα του φεστιβάλ: Little Linda, Myke Chambers, Carlos Rojas, Nikko Hurtado. Ο τελευταίος, το χάρηκε τόσο πολύ που δεν παρέλειψε να εκφράσει την αγάπη του για την Ελλάδα και μέσα από τον λογαριασμό του στο instagram. 


Τον ενθουσιασμό των artist μοιράστηκε και το κοινό. Για την ακρίβεια, το κοινό είχε ΠΟΛΥ μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Αν με ρωτάς, για μένα μάλλον ήταν μεγαλύτερη η περιέργεια που είχα. Να δω, να γνωρίσω και να αφομοιώσω πράγματα. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε convention.

Έχουμε ξαναπεί, πόσο ωραίο είναι να κάνεις πράγματα που δεν έχεις ξανακάνει. Ειδικά όταν τα κάνεις μαζί με ανθρώπους που αγαπάς ή για ανθρώπους που αγαπάς. 



Αυτά που κρατάω και θα μοιραστώ μαζί σου χωρίς να μιλήσω/γράψω #ακατάπαυστα είναι: 
-Είναι ωραίο πράγμα να είσαι διαφορετικός αλλά και να δέχεσαι τη διαφορετικότητα του άλλου. 
-Το σώμα σου είναι δικό σου και μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με αυτό (αυτό θα μπορούσε να εκφραστεί και κάπως έτσι: δεν με νοιάζει αν δεν καταλαβαίνεις τα τατουάζ μου, δεν τα έκανα για σένα)
-Μη μασάς πουθενά! (άσχετο αλλά και σχετικό)



Α! Και τον ενθουσιασμό του φίλου μου που φωτογράφισε με τα μάτια του κάθε τετραγωνικό εκατοστό του Convention, που απαθανάτισε με το κινητό του 8.652 κρανιά (τα μισά ήταν ίδια μεταξύ τους!), που ήξερε όλους τους tattoo artist και την ιστορία τους και που αν μπορούσε θα τα παρατούσε όλα για να κάνει μόνο τατουάζ. Αν τον πετύχεις στο δρόμο και του ζητήσεις να σου δείξει τα τατουάζ του, να ξέρεις, θα το κάνει! 



Για το τέλος, σου φύλαξα και το παρακάτω βίντεο όπου παρουσιάζεται η ιστορία των τατουάζ σε λιγότερο από 6 λεπτά, από τον Addison Anderson.

P. S. Το τραγούδι που θα ψάξεις στο YouTube και ταιριάζει με το blog είναι το "Black" από τους Pearl Jam. 

By TLIFE

Τα παράτησα όλα κι έγινα barwoman!

Πόσες φορές δεν έχεις σκεφτεί να τα παρατήσεις όλα και να γίνεις κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό; Θα σου πω εγώ. Άπειρες! Όλοι μας. Λίγο η κούραση, λίγο το ένα, λίγο το άλλο… Κάποια στιγμή έχεις ανάγκη από μία αλλαγή σκηνικού. Εγώ για παράδειγμα διάλεξα να τοποθετήσω τον εαυτό μου πίσω από ένα bar! Τα παράτησα όλα κι έγινα barwoman!

Μαμά, μπαμπά δεν είναι αυτό που νομίζετε! Στην απόφαση αυτή συνέβαλε το «Ορέστης Μακρής» και αναφέρομαι στο πιο τέλειο κοκτέιλ που έχω δοκιμάσει το τελευταίο διάστημα. Και το όνομά του δεν το φαντάστηκα. Υπάρχει! Μπορείς να πας και να το παραγγέλλεις στον Νικόλα -γιατί τους ανθρώπους που δουλεύουν στο bar τους κάνεις φίλους σου- στα Χρώματα Βυθού. Το κύριο συστατικό του είναι το τσίπουρο και σερβίρεται σε ένα ακόμα πιο τέλειο «ποτήρι».



Τα υπόλοιπα υλικά είναι μαστίχα, πράσινο τσάι, μέλι, τζίντζερ, δυόσμος και αγγούρι. Αν αγαπάς τα κοκτέιλ όσο εγώ, σίγουρα αυτό πρέπει να μπει στη λίστα σου!


Το διπλανό έχει μέσα vanilia vodka, λικέρ καραμέλας,pasion fruit,λεμόνι και δυόσμο (και εννοείται πως το δοκίμασα και αυτό!)

Δεν χρειάζεται να πας στην Jamaica και να σε σερβίρει ο Tom Cruise, που ήταν barman στην ταινία Vanilla Sky. Μέχρι την Νέα Ερυθραία θα φτάσεις και θα νιώσεις το καλοκαίρι, ακόμα κι αν η θερμοκρασία έξω αγγίζει τους μηδέν βαθμούς. Γιατί, ξέρεις τι λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι: “Summer is not just a season but a state of mind”. Δεν χρειάζεται λοιπόν να περιμένεις να έρθει ημερολογιακά. (Αν και όπου να’ ναι φτάνει! Woohoo!) Φρόντισε να το κρατήσεις μέσα σου όλο το χρόνο. Άλλωστε το χρειάζεσαι σε αυτές τις περίεργες εποχές που ζούμε. Λίγο το ένα, λίγο το άλλο… Καμιά φορά ξεχνάς ότι η ζωή είναι ωραία. Την αφήνεις και αφήνεσαι. Τα παρατάς. Κάν' το όμως για λίγο. Κάν' το για να γίνεις πριγκίπισσα ή barwoman! Όπως εγώ, που τα παράτησα όλα κι έγινα barwoman (σε αυτό το επεισόδιο!). Για όσο κρατάει ένα κοκτέιλ... Ή και δύο... 

Στην υγεία μας!

P.S. Ψάξε στο YouTube το πιο ωραίο κομμάτι με τίτλο I'm a Believer από τους The Monkees.

By TLIFE

Ο απολογισμός της χρονιάς που φεύγει: #σκεψουλιγοθετικα

Είναι οι μέρες αυτές που μπαίνεις στη διαδικασία, ή σε βάζουν οι άλλοι, να κάνεις ένα μικρό απολογισμό. Τι σου άφησε η χρονιά που έφυγε; Τι θέλεις να σου φέρει αυτή που έρχεται; Το ένα συνήθως είναι αλληλένδετο με το άλλο, αφού ό,τι μας έλειψε το 2014 θέλουμε να το έχουμε μέσα στο 2015. 

Η αυθόρμητη, λοιπόν, απάντηση στην ερώτηση «πώς ήταν αυτή η χρονιά;» είναι το «δύσκολη». Για μένα, για σένα, για όλο τον κόσμο. Φτωχή σε χρήματα, αισθήματα και χρόνο… Δεν προλάβαμε να κάνουμε όλα αυτά που θέλαμε, δεν είχαμε αρκετά λεφτά, δεν βρήκαμε την όρεξη ούτε καν να τα προσπαθήσουμε! 

Είναι κι εκείνα όμως που ποθήσαμε αρκετά και τα κάναμε πραγματικότητα, εκείνα που μαγικά βρήκαν το δρόμο τους κι εκείνα που τα έφερε η ζωή έτσι όπως ακριβώς έπρεπε. Εγώ θα σταθώ σε εκείνα και θα σου ζητήσω να κάνεις κι εσύ το ίδιο αποχαιρετώντας το 2014. #σκεψουλιγοθετικα

Μέσα σε αυτή τη χρονιά έκανα τα πιο ωραία ταξίδια!

Ξεκινάω από το πιο πρόσφατο στη Ρώμη. Σε μία πόλη που την έχω ερωτευτεί παράφορα από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου. Χωρίς λόγο. Άλλωστε ο έρωτας δεν έχει ποτέ λογική εξήγηση, απλά συμβαίνει. Ακολουθώντας τον Θοδωρή Μαραντίνη στην αιώνια πόλη για το#TlifeGoesToItaly, έζησα μία ανεπανάληπτη εμπειρία. (πάρε εδώ μία γεύση)

Όσο ανεπανάληπτη ήταν και η εκδρομή στο Κυριάκι με τη φίλη μου την Έμη. Δυο τρελές και ένα αυτοκίνητο! Φτάσαμε στη μέση του πουθενά χάνοντας άπειρες φορές το δρόμο μας αλλά χωρίς να μας νοιάξει στιγμή. Η διαδρομή είχε μουσική υπόκρουση Μίλτο Πασχαλίδη και μετά από το απίθανο μέρος στο οποίο φτάσαμε, κάναμε και μία στάση στην Αράχωβα.

Στο ίδιο αυτοκίνητο, βρεθήκαμε και το καλοκαίρι κάνοντας roadtrip με μουσική υπόκρουση τους Beatles. Τελικός προορισμός τα μαγευτικά Λιχαδονήσια. Όλα τα ενδιάμεσα παραλείπονται αλλά μπορώ να σου πω ότι έχουν σχέση με 4 κορίτσια που αποφάσισαν να κάνουν εναλλακτικές διακοπές στην εξοχή! (δες εδώ φωτογραφίες)

Λίγο νωρίτερα, είχα ζήσει την απόλυτη εμπειρία του να γυρίσω τα νησάκια των βόρειων Σποράδων με ιστιοπλοϊκό. Στη μέση της θάλασσας, με το μυαλό σου άδειο και στα χέρια σου μια φέτα καρπούζι! (πάρε εδώ ιδέες)

Κάπου ανάμεσα, πέρασα έναν όμορφο 25αύγουστο στην Αίγινα τηρώντας μια παράδοση χρόνων να περνάω τα γενέθλιά μου εκτός Αθηνών. 

Από τα κορυφαία ταξίδια της χρονιάς, αλλά και της ζωής μου, ήταν η Βαρκελώνη. Διακοπές με την κολλητή στο εξωτερικό. Δώσαμε ραντεβού στην Ισπανία καθώς εκείνη μένει μόνιμα πια στην Ολλανδία. Όλες οι συνθήκες ήταν τέτοιες και αυτό το ταξίδι ήταν απλά τέλειο! Καλοκαίρι, σαγκριά και estupenda! 

Από τις πιο όμορφες εμπειρίες ήταν και η εκδρομή σε Δίστομο και Λιβαδειά. Ένα ταξίδι που ενώ φαινομενικά ήμασταν τρεις, ουσιαστικά ήμασταν 4! Η Χριστίνα ήταν ήδη έγκυος και λίγους μήνες αργότερα έφερε στον κόσμο το πρώτο μωράκι της παρέας! Το πιο όμορφο κορίτσι του κόσμου. Αντικειμενικά μιλώντας! 

Αν και μικρό, στη λίστα μου θα πρέπει να μπει και το ταξίδι αστραπή στη Θεσσαλονίκη! Επαγγελματικό ταξίδι αλλά σε μια πολή που έχω επισκεφτεί αρκετές φορές και δεν χρειάζομαι και πολύ χρόνο για να μπω στο «κλίμα». Φτάνει μια μικρή βόλτα στην Αριστοτέλους. Εκεί, που μυρίζει τσουρέκι και μπουγάτσα. Ξέρεις! (διάβασε εδώ λεπτομέρειες)

Γιατί η μπουγάτσα στη Θεσσαλονίκη είναι όπως το τσίπουρο στο Βόλο. Από τους αγαπημένους προορισμούς πια. Σε συνδυασμό με τις μικρές αποδράσεις σε Πορταριά και Μακρυνίτσα. Δεν σε νοιάζει η παρέα, σε νοιάζει μόνο το μπουκαλάκι και ο μεζές!

Φυσικά, μια καλή ταξιδιάρικη χρονιά από το πρώτο ταξίδι φαίνεται! Tour στην Εύβοια με τα bad boys και τη Λία. Γιατί, κάποτε είχαμε τη Χαλκίδα! (πάρε μία γεύση εδώ)

Και αν με αφήσεις, θα μπορούσα να σου βρω πολλά ακόμα όμορφα πράγματα που έχω να θυμάμαι. Όχι γιατί δεν έγιναν άσχημα ή δεν πέρασα και δύσκολα απλά γιατί είπα στον εαυτό μου #σκεψουλιγοθετικα! Γιατί τα ταξίδια ήταν ένας από τους στόχους στη λίστα που έφτιαξα πέρυσι. Κρατάς μυστικό; Είναι και στη φετινή!

 P.S. Ψάξε στο You Tube το τραγούδι «Κλεψύδρα» των Onirama. Έχει μείνει κολλημένο στο μυαλό μου από τη μέρα που γύρισα από Ρώμη.

By TLIFE

For coffee lovers and passionate people! Ραντεβού στο FLOCAFE Espresso Room στη Νέα Ερυθραία

Ρώτα έναν λάτρη του καφέ να σου δώσει 5 λόγους γιατί να πίνεις καφέ και θα βρεθείτε να μιλάτε όλη μέρα. Ο καφές λειτουργεί ως αγχολυτικό, είναι αντιοξειδωτικός, έχει οφέλη στην υγεία και φέρνει ευτυχία…Θα είναι μερικοί από αυτούς τους λόγους. Για μένα, ο κάθε καφές είναι εμπειρία. Κάθε φορά που πίνεις, γεννιέται μια ιστορία που αξίζει να διηγηθείς. Και όταν το μέρος όπου τον απολαμβάνεις είναι το ιδανικό, τότε μιλάμε για την απόλυτη εμπειρία του καφέ! Για μια τέτοια θα σου μιλήσω και τώρα…

Το μέρος είναι γνωστό για όσους αγαπούν τον καφέ ή έχουν την τύχη να μένουν ή να βγαίνουν στη Νέα Ερυθραία. Ένα κατάστημα που συνδυάζει την εγγυημένη ποιότητα Flocafé με ένα πρωτοποριακό concept που ονομάζεται FLOCAFE Espresso Room. Είναι η νέα τάση στο χώρο του καφέ που σίγουρα θα γίνει must γιατί δίνει έμφαση στην ποιότητα, την ποικιλία και την ατμόσφαιρα. 



Πρόκειται για το πρώτο κατάστημα αυτού του πρωτοποριακού concept που άνοιξε τις πόρτες του πρόσφατα και έχει καταφέρει να γίνει talk of the town. Κι επειδή εμείς πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε, πήγαμε να διαπιστώσουμε αν όλα αυτά που ακούγονται ισχύουν κιόλας. Δώσαμε λοιπόν ραντεβού στη Χαριλάου Τρικούπη και στο νούμερο 146, μύρισε καφές!



Ιδανικό μέρος για καφέ λέμε ακριβώς αυτό! Έναν χώρο όπου πλημμυρίζει από άρωμα φρεσκοαλεσμένου καφέ και έχει ιδιαίτερη αισθητική. 



Έχει πολλές και διαφορετικές γωνιές για κάθε γούστο και διάθεση. Έχει τσαχπινιές μοντέρνας διακόσμησης με πολλά στοιχεία της κλασικής. Θα σταθώ περισσότερο στις υπέροχες πολυθρόνες που θέλεις να βουλιάξεις μέσα τους και τα πρωτότυπα ξύλινα τραπέζια που δημιουργούν παρεΐστικη όσο και στιλιστικά άψογη ατμόσφαιρα. 

Κυριαρχούν οι λευκοί και οι μαύροι τόνοι και τα γήινα χρώματα, το ξύλο που δίνει μια ζεστασιά στο χώρο ενώ ιδιαίτερο χαρακτήρα δίνουν και τα τσουβάλια από λινάτσα που είναι γεμάτα κόκκους καφέ. Σε κάνουν να ονειρεύεσαι ένα από αυτά στο σαλόνι του δικού σου σπιτιού! 

Αυτό που μπορείς κατά κάποιον τρόπο να “πάρεις” μαζί σου και σίγουρα θα αγαπήσεις είναι οι σφραγίδες και τα πρωτότυπα μηνύματα στους τοίχους. Η χαρά του instagram και οι πιο τέλειες ιδέες για status σε facebook και twitter. (Κι επειδή μιλάμε με ντοκουμέντα, μπορείς να δεις εδώ κιεδώ)

Όλα αυτά όμως τα βλέπεις και στις φωτογραφίες που τραβήξαμε -γιατί μιλάμε με ντοκουμέντα- επισκεπτόμενοι τον χώρο. Πολύ σύντομα μάλιστα, υπολόγισε μέχρι το τέλος του 2014, θα υπάρχουν αντίστοιχα καταστήματα FLOCAFE Espresso Room σε ακόμα περισσότερα σημεία σε όλη την Ελλάδα. Αυτό που δεν βλέπεις, και που γι’ αυτό είμαι εγώ εδώ, είναι τα συναισθήματα που γεννιούνται σε αυτόν το νέο χώρο. Κράτα σημειώσεις!



Η ατμόσφαιρα δεν είναι ηλεκτρισμένη αλλά η ιδανική και μπορεί να ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό. Μπορείς να απολαύσεις τον καφέ σου έξω αν θες να βλέπεις τον ήλιο ή τον κόσμο και τα αυτοκίνητα που πηγαινοέρχονται στον κεντρικό δρόμο, να καθίσεις σε ψηλό τραπέζι με σκαμπό αν νιώθεις ότι έχεις τρελή ενέργεια, να αράξεις στους καναπέδες ή τις αεροπορικές καρέκλες, να πιεις ήσυχα τον καφέ σου διαβάζοντας βιβλία ή τον Τύπο ή να γίνεις μέρος του ρυθμού που δίνουν οι συζητήσεις των επισκεπτών..

Επιπλέον, έχεις την δυνατότητα να επιλέξεις το αγαπημένο σου φρεσκοαλεσμένο χαρμάνι on the go αλλά και για το σπίτι αφού μπορείς να το αγοράσεις μαζί με αυτές τις τέλειες συσκευασίες που είναι για...coffee lovers & passionate people!



Κι επειδή έχω κάνει το ρεπορτάζ μου, με την βοήθεια των εξειδικευμένων baristi, μπορώ να σου πω τις διαφορετικές ποικιλίες που θα βρεις. Το America Latina 100% Arabica που παρασκευάζεται αποκλειστικά για τα καταστήματα FLOCAFE Espresso Room από 100% κόκκους Arabica από τη Βραζιλία και Κολομβία, το African Earth από αφρικανικές ποικιλίες Arabica και Robusta και το εξαιρετικά σπάνιο χαρμάνι Honduras Premium, που καλλιεργείται σε περιορισμένη ποσότητα και σε μία μόνο single estate φάρμα. Για να καταλάβεις πόσο ξεχωριστό είναι, πρέπει να σου πω ότι για την παρασκευή του espresso χρησιμοποιείται η μοναδική μηχανή ELEKTRA.

Όλα αυτά θα τα βρεις να σε περιμένουν στα ράφια του ειδικά διαμορφωμένου corner που υπάρχει στο κατάστημα. Σίγουρα, εκεί θα περάσεις πολύ ώρα χαζεύοντάς τα και παλεύοντας με την επιθυμία να τα αγοράσεις όλα!

Εκτός από καφέ όμως και τις φανταστικές συσκευασίες, που είναι σαν αυτές που βλέπεις να κρατούν οι αγαπημένοι σου σταρ στις ταινίες, μπορείς να αγοράσεις εκλεκτές ποικιλίες τσάι απ’ όλο τον κόσμο, σπιτικές μαρμελάδες και χειροποίητα γλυκά του κουταλιού.



Και μιλώντας για γλυκά να σου πω ότι αν δεν φας τουλάχιστον λεμονόπιτα από το συγκεκριμένο κατάστημα θα χάσεις μια συγκλονιστική γευστική εμπειρία. Βέβαια, υπάρχει μεγάλη ποικιλία από γλυκά στον κατάλογο. Cake cappuccino με επικάλυψη λευκής σοκολάτας, cookies λεμόνι, μηλόπιτα και τάρτα σοκολάτας... Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψεις κι ακόμα καλύτερα θα τα γευτείς εκεί!



Το ίδιο ισχύει και για τα ελαφριά γεύματα που μπορείς να βρεις εμπνευσμένα από ιδιαίτερα πρωτότυπες συνταγές. Και μόνο που θα δεις ή θα σου σερβίρουν τραγανή μπρουσκέτα με σαλάμι και ψητό ταλαγάνι, tacos με κοτόπουλο και mini burger, αρκεί για να καταλάβεις πόσο λαχταριστά είναι! Είναι τα παρακάτω που βλέπεις στη φωτογραφία και τρέχει το σαλάκι σου. Όχι; Τα δοκίμασα για σένα και στα προτείνω!



Όλα αυτά λοιπόν σημαίνουν ότι μπορείς να ζήσεις την απόλυτη εμπειρία του καφέ από νωρίς το πρωί μέχρι το βράδυ. Επίσης, μπορείς να απολαύσεις ευφάνταστα cocktails με βάση τον καφέ! Τέλειο; Για αυτό σου λέω, στο FLOCAFE Espresso Room ο καφές είναι νέα εμπειρία! 

Εμείς, ζητήσαμε να δοκιμάσουμε και είδαμε με τα ματάκια μας να φτιάχνονται τα εξής: Marple Drop caldo με κρέμα και σφέρνδαμο, Flo White signature cappuccino caldo -σε αυτό μην ζητήσεις τη συνταγή γιατί μου είπαν είναι το μυστικό τους- White Cinnamon caldo με κρέμα και κανέλα.



Θα σου αποκαλύψω όμως ένα άλλο μυστικό! Μπορείς να παραγγείλεις cappuccino και ο barista θα σε μυήσει στη διαδικασία παρασκευής του, σύμφωνα με τα πρότυπα του WBC (World Barista Championship), αφού θα έρθει να τον φτιάξει μπροστά σου! Κάπως έτσι νιώθεις ότι είσαι σαν στο σπίτι σου και πλέον θα ξέρεις ότι αυτά τα εντυπωσιακά φλιτζάνια που έρχονται στο τραπέζι σου και έχουν απίστευτα σχέδια τα φτιάχνει άνθρωπος και όχι οι νεράιδες του καφέ. Αν και ο κάθε barista στα δικά μου μάτια μοιάζει λίγο με νεράιδα. Αν είσαι λάτρης του καφέ, σίγουρα με νιώθεις.



Κλείνοντας, να σου πω ότι στα συν είναι και η σωστή και γρήγορη εξυπηρέτηση. Ευγένεια και χαμόγελο ήταν αυτά που συνάντησα παρόλο που τους έκανα ένα εκατομμύριο ερωτήσεις. Για σένα δούλεψα! Λοιπόν, πάμε για καφέ;

Ραντεβού στη Χαριλάου Τρικούπη, στη Νέα Ερυθραία! Στο νούμερο 146.

P. S. Αυτές οι γραμμές γράφτηκαν πίνοντας καφέ και ακούγοντας το –πρέπει να το βρεις τώρα στο YouTube- “The Coffee song” του Frank Sinatra. It's all about coffee!

By  TLIFE

Λίγο Σάκη ακόμα…

Σάκης. Στο άκουσμα αυτού του ονόματος το μυαλό σου -εντάξει, το δικό μου- πηγαίνει μόνο σε έναν άνθρωπο. Δεν είναι μαγικό; Γι’αυτό και ο τίτλος μου σε αυτό το -προσοχή! πολύ προσωπικό- post είναι αυτός που βλέπεις. Και για έναν ακόμα λόγο. Γιατί ο κορυφαίος Έλληνας σταρ έχει γίνει από τον περασμένο Απρίλιο μέρος της καθημερινότητάς μου. Και ναι, δε με χάλασε καθόλου!

Όλα ξεκίνησαν, κάπου εδώ, όταν ο Σάκης Ρουβάς ανακοίνωσε την καλοκαιρινή του περιοδεία με τον πρωτότυπο τίτλο The Ace Of Hearts Tour. Τo συγκεκριμένο hashtag έγινε αναπόφευκτα ένα από τα αγαπημένα μου (καρδούλες παντού και τέτοια) και μετράει πάνω από 5.000 post -και λίγα λέω- στα social media. Φυσικά, ανάμεσα σε αυτά είμαι κι εγώ! Γιατί σε ό,τι έχει να κάνει με τον Σάκη, πάντα κάπου είμαι κι εγώ. Έμπρακτα, η πιο πιστή οπαδός του #FollowSakis. Γιατί όσες φορές και να τον δω, να τον ακούσω, να του μιλήσω, να γράψω γι’αυτόν πάντα θα θέλω «λίγο Σάκη ακόμα». 


Το μουσικό υπερθέαμα λοιπόν, που παρουσίασε με την ομάδα του -γιατί ο Σάκης είναι από αυτούς που του αρέσει να «παίζει» ομαδικά- σε πολλούς σταθμούς σε Ελλάδα και Κύπρο (δες εδώ όλους τους σταθμούς) αποδείχθηκε η καλύτερη περιοδεία της καριέρας του. Μία από τις πιο ωραίες εμπειρίες της ζωής του και το πιο Grand Finale στον κύκλο των live εμφανίσεών του. 

Αυτό σημαίνει ότι θα κάνουμε πολύ καιρό να τον ξαναδούμε στο stage να μας λέει «Πιο ψηλά», «Σε πεθύμησα», «Σ’έχω ερωτευτεί», «Μόνο για μια στιγμή», «Και σε θέλω», «Όλα καλά», «Δεν έχει σίδερα η καρδιά μου», «Ξανά», «Σε θέλω σαν τρελός», «Μην αντιστέκεσαι»… κι άμα συνεχίσω εύκολα θα μπορούσα να φτιάξω μια τεράστια playlist από τραγούδια του που αγαπώ. (Τραγούδια που τα σιγουτραγουδάω και στο γραφείο. Μετά τα κολλάω και στην Εβίτα και ξεκινάει να τα τραγουδάει εκείνη κι εγώ γελάω!)

Από το Νοέμβρη θα τον βλέπουμε στον ρόλο του Ηρακλή στη θεατρική παράσταση που συμμετέχει. Επίσης, θα κυκλοφορήσει σύντομα η νέα του ταινία «Chevalier», ενώ στα σκαριά είναι και οι «Ήρωες» στον ANT1. Γιατί ο Σάκης δεν μπορεί ποτέ να κάνει ένα μόνο πράγμα, αλλά ευτυχώς τα κάνει όλα μοναδικά! Δίνει το δικό του στίγμα…


Αυτό έκανε και στο The Ace Of Hearts Tour. Άφησε το σημάδι του κάνοντας κάτι τόσο μεγάλο, που σίγουρα θα είναι σημείο αναφοράς για πολλά χρόνια ακόμα. Και δε στο λέω σαν ρουβίτσα, αλλά σαν άνθρωπος που το έζησε όλο αυτό από πολύ κοντά.

Μπορώ να σου πω, χωρίς καμία επιφύλαξη και έχοντας ντοκουμέντα, ότι οι άνθρωποι που δούλεψαν για να στηθεί αυτή η υπερπαραγωγή το έκαναν με μεγάλη συνέπεια και πολλή όρεξη. Γιατί αν δουλεύεις με τον Σάκη δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνουν τα πράγματα. Μπορείς λοιπόν να φανταστείς και τη δική μου χαρά που κατά κάποιον τρόπο έγινα κομμάτι αυτού του tour ή καλύτερα έγινε αυτό κομμάτι δικό μου. Είναι τα καλά της δουλειάς μου! 


Έζησα την αγωνία του «πριν», την ένταση του πρώτου φαντασμαγορικού show στην Αθήνα (και σου έγραψα γι’αυτό), την πορεία και την αποθέωση του Σάκη σε κάθε σταθμό και φυσικά, το Grand Finale. Με τούτα και με κείνα, το Σάββατο στο Tae Kwon Do έκλεισα έναν κύκλο, επαγγελματικό ή και ζωής θα μπορούσα να πω, που θα μου λείψει αφάνταστα! Έχεις ακούσει αυτό που λένε ότι όλα τα καλά στη ζωή κάποτε τελειώνουν; Εγώ θα πω πως, όλα τα καλά κάποτε ολοκληρώνουν τον κύκλο τους. Και μετά τα σκέφτεσαι και χαίρεσαι που τα έζησες και τα νοσταλγείς και σου λείπουν.

Το ένιωσα ήδη από τη συνέντευξη Τύπου όταν μίλησα με τον Σάκη (ναι, πια μπορώ να λέω και αυτό) και τον ρώτησα ακριβώς αυτό. Η απάντηση που μου έδωσε ήταν ότι όλο αυτό που βίωσε ήταν τόσο δυνατό και η ενέργεια του κόσμου τόσο μεγάλη που θα την κρατήσει για πολύ καιρό σαν απόηχος του tour. Με λίγα και απλά λόγια, γέμισε το ρεζερβουάρ αγάπης και μπορεί να κάνει πολλά χιλιόμετρα ακόμα!


Εννοείται όμως πως θα του λείψει το να λέει ένα ολόκληρο στάδιο το όνομά του ρυθμικά και να ξεσηκώνεται με ένα απλό νεύμα του χεριού του! Το είπε και στο φινάλε της συναυλίας αφήνοντάς μας με την εικόνα που όλες οι ρουβίτσες θέλαμε να κρατήσουμε. Ένας τρελαμένος, από την ένταση της βραδιάς, και ημίγυμνος Σάκης να λέει «θα μου λείψετε».

Και από το τέλος, ας σε πάω στην αρχή. Για να σου πω τι μου άρεσε εμένα από το The Grand Finale. Έτσι, ανάποδα! Γιατί «έτσι γουστάρουμε κι όταν φρικάρουμε τον κόσμο ανάποδα γυρνάμε». Για τους δυνατούς λύτες, η ώρα αυτή είναι που θα σου μιλήσω για τους Onirama. Κυρίως για την «πληθωρική» παρουσία του Θοδωρή Μαραντίνη στη σκηνή. 


Πριν όμως, οφείλω να σου ομολογήσω ότι τον αγάπησα ένα «τσικ» -η πιο γνωστή μονάδα μέτρησης- παραπάνω μετά το νέο του τραγούδι «Τι είναι αγάπη». Το δεύτερο αγαπημένο μου hashtag τον τελευταίο καιρό, που με έβαλε στην διαδικασία να σκεφτώ. Εσύ, έχεις αναρωτηθεί #tieinaiagapi; Κι αν με διαβάζεις Θοδωρή, να ξέρεις ότι θέλω πολύ να παίξω στο video clip αυτού του τραγουδιού. Αλλιώς θα φτιάξω ένα δικό μου! Γιατί, όπως έγραψες κι εσύ, «η αγάπη είναι μια τρέλα». 

Και όλο αυτό με έναν περίεργο τρόπο με επαναφέρει σε αυτό που έλεγα πριν αυτοπροταθώ για το clip. Πριν το τέλος της συναυλίας, ο Θοδωρής εμφανίστηκε για δεύτερη φορά στη σκηνή. Όχι με την υπόλοιπη μπάντα αλλά μαζί με τον Σάκη και εκεί ένιωσα ότι ταιριάζει απόλυτα η τρέλα του ενός με του άλλου. 

Ο frontman του δυναμικού συγκροτήματος άλλωστε έχει αποδείξει ότι τα live του είναι ξεσηκωτικά. Όσοι έχουν πάει έχουν κάνει αυτή τη ρυθμική κίνηση με τα χέρια τους που έχει καθιερώσει στις εμφανίσεις τους κι έχουν χοροπηδήσει σαν πεντάχρονα κι έχουν νιώσει σαν να πηγαίνουν σε πάρτι με φίλους. Όσοι έχουν πάει ξέρουν!

Όμως αυτό που δεν ήξερε κανείς μας μέχρι εκείνο το βράδυ, ήταν ότι η Δούκισσα Νομικού θα μπορούσε να σταθεί επάξια στο πλευρό του Σάκη Ρουβά. Και να κάνει μαζί του ντουέτο. Σε δύο τραγούδια. Και μάλιστα από τα πιο αγαπημένα. Και να σου πω ότι και εκείνη δηλώνει: «Ήμουν, είμαι και θα είμαι μια ρουβίτσα και νομίζω πως όσο περνάει ο καιρός η αγάπη μου για τον Σάκη μεγαλώνει». Δες εδώ!

Εμφανίστηκε λοιπόν σαν rock star με την κιθάρα της και τραγούδησε «Εμένα θες». Και μετά ο Σάκης της πρότεινε να της φτιάξει μακαρόνια με κιμά. Πιστεύω δε θα βρεθεί ποτέ καμία γυναίκα –ακόμα κι αν είναι χορτοφάγος- που θα πει όχι στο Σάκη σε μια τέτοια πρόταση! 


Η μοναδική Δούκισσα τον συνόδευσε, όπως καταλαβαίνεις, στο «Έλα μου» και την επιβράβευσε με αγκαλιές, φιλιά, με πολλά μπράβο και με ένα… χτύπημα στα οπίσθια. Το αποτέλεσμα ήταν να τον κυνηγάει κι εκείνη στο stage για να ανταποδώσει. Τρέλα! Αλλά από εκείνη, την ακίνδυνη…

Από τις πολύ δυνατές στιγμές της βραδιάς ήταν όταν στη σκηνή ανέβηκε μία μικρή θαυμάστρια. Την ώρα ακριβώς που ο Σάκης τραγουδούσε το «Σ’ έχω ερωτευτεί», γονάτισε μπροστά της και της το αφιέρωσε. Και σκεφτόμουν: «Εγώ γιατί δεν έχω ανέβει ακόμα στο stage;». Ακολούθησαν κι άλλες θαυμάστριες που όρμησαν για να τον αγκαλιάσουν. Ούτε σε αυτές ήμουν. Η μεγαλύτερη απ’όλες ήταν από κάτω και τον θαύμαζε. 

Ξέρω, φαντάζεσαι θα πω για μένα, αλλά αυτή τη φορά αναφέρομαι στην Κάτια Ζυγούλη. Στο κορίτσι του! Του αφιέρωσε το ίδιο τραγούδι ανεβάζοντας μία φωτογραφία στο instagram. Δε γίνεται να μην τον ερωτεύεται κάθε φορά που τον βλέπει στη σκηνή. Δε γίνεται!


Αν έβλεπες κι εσύ τα μάτια της την ώρα που τραγουδούσε δεν χρειάζεσαι υπότιτλους για να καταλάβεις τι του έλεγαν… 

Πού καταλήγω μετά από όλα αυτά; Στο ότι η συναυλία αυτή είχε πολλή αγάπη και καρδούλες παντού, πέρασε το δικό της μήνυμα για το Όραμα Ελπίδας (να τα λέμε κι αυτά), είχε πολύ δημιουργική κούραση για όσους δούλεψαν για αυτήν –βλέπε ProgressivePr- και λίγο θλίψη. Γλυκιά. Για το τέλος… Για όλα όσα τελείωσαν εκείνο το βράδυ, για να αρχίσουν βέβαια άλλα, καινούρια. Για όσους (μου) έλειπαν από αυτή τη βραδιά. Για το "μαγικό συστατικό" και για την καλύτερη κολλητή του γαλαξία ολόκληρου. Ξέρετε εσείς!

P.S. Το σπουδαίο στη ζωή είναι να φτάνεις «πιο ψηλά» από τον εαυτό σου. (Ε) Ο Σάκης αυτό ακριβώς κάνει. Κάθε φορά! Τώρα, ξέρεις και ποιο τραγούδι του πρέπει να ψάξεις στο You Tube. Το ολοκαίνουριο «Πιο ψηλά» του Σάκη Ρουβά.

By TLIFE

Roadtrip με τα κορίτσια και τελικό προορισμό την Καραϊβική της Ελλάδας!

Φουλάραμε τον Θούλη (έτσι λέμε το Fiat της Έμης) με βενζίνη και ξεκινήσαμε από την Αθήνα για την καλοκαιρινή μας περιπέτεια! Roadtrip μόνο για κορίτσια. Η Δήμητρα (η κολλητή), η Έμη (η γαμάτη), η Βάσια (η ψαγμένη) κι εγώ (η τρελή).



Το σχεδιάζαμε καιρό και το πραγματοποιήσαμε λίγο πριν αποχαιρετήσουμε επίσημα το καλοκαίρι. Γιατί ανεπίσημα, το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ για μας! 

Βάλαμε λοιπόν στο cd player του αυτοκινήτου Beatles και φύγαμε! Με τελικό προορισμό τα Λιχαδονήσια, την Καραϊβική της Ελλάδας. Γιατί όλοι οι δρόμοι οδηγούν (κάπου) στην Εύβοια! Ειδικά το καλοκαίρι! Και αν έχεις τόσο μαγικά μέρη και τόσο κοντά σου, γιατί να ονειρεύεσαι άλλους εξωτικούς προορισμούς;



Κάνω skip όσα προηγήθηκαν και σε πάω κατευθείαν στην τελευταία μέρα του ταξιδιού. Στο αποκορύφωμα! Στο κερασάκι της τούρτας. Η στιγμή που ταξιδιού που ήταν legen... wait for it... dary!

Αποχαιρετώντας λοιπόν τα νερά του Παγασητικού, ξεκινήσαμε πρωί από τον Άγιο Δημήτριο στον Πτελεό και φτάσαμε, οριακά, στα Καμμένα Βούρλα. Εκεί, μας περίμενε το καραβάκι που θα μας πήγαινε στα μαγευτικά Λιχαδονήσια.



Είχαμε πάρει συμβουλές και οδηγίες από φίλους και γνωστούς για τα συγκεκριμένα νησάκια. Όταν η Έμη μας το πρότεινε, που της το πρότεινε ένας άλλος φίλος, είπαμε αμέσως ΝΑΙ! Σαν τον Λουκιανό Κελαηδόνη κι εμείς...

Γιατί το καλοκαίρι λες «ναι» σε κάθε τρέλα! Ειδικά όταν είσαι με φίλες. Και ακόμα περισσότερο όταν είσαι σε διακοπές με τις φίλες σου. Και η επιλογή μάς αποζημίωσε! Εμένα και για έναν λόγο παραπάνω γιατί είδα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ φωκάκι. Η αγαπημένη μου Μονάχους Μονάχους ξεπρόβαλε λίγο πριν πιάσουμε λιμάνι. 



Μπορεί να μην είδα πηγαίνοντας στην Αλόννησο αλλά το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα στα Λιχαδονήσια. (Θυμήσου εδώ όλα όσα είχαμε πει για τα φωκάκια και το πόσο κινδυνεύουν.) Κάπως έτσι βαφτίστηκε αυτό το μέρος «μαγικό» από την αρχή. 

Και ναι, είχε δίκιο ο φίλος μου ο Γιάννης όταν μου είπε ότι θα ξετρελαθώ γιατί πρόκειται για το πιο όμορφο κομμάτι του Αιγαίου. Γιατί είναι από την Εύβοια και την ξέρει καλά και την αγαπάει πολύ. Γιατί είναι φίλος μου και ξέρει τι με συγκινεί. Και γιατί για μένα είναι «μαγικό συστατικό» και είναι αυτός που μου έχει αποδείξει άπειρες φορές ότι υπάρχει μαγεία! 



Με τούτα και με κείνα, φτάσαμε στο πιο εξωτικό μέρος της χώρας και στο πιο μαγικό μέρος της Βόρειας Εύβοιας που οι ντόπιοι το αποκαλούν μικρές Σεϋχέλες. Το όνομα αυτό προέκυψε από τη σύγκριση των αεροφωτογραφιών που έκαναν κάποιοι επισκέπτες. Μια ανάσα από τη Λιχάδα. Εξακόσια μόλις μέτρα από την Εύβοια.

Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα νησιών που είναι αποτέλεσμα ηφαιστειακής δραστηριότητας και ένα μεγάλο τμήμα τους βυθίστηκε από σεισμό που έγινε το 426 π.Χ. 



Τα μεγαλύτερα από τα νησάκια είναι η Στρογγυλή και η Μανολιά, λίγο μικρότερα η Μικρή Στρογγυλή, το Στενό, η Βάγια και μερικά ακόμα μικρότερα που ονομάζονται ποντικονήσια. 

Σύμφωνα με τη μυθολογία, η σύζυγος του Ηρακλή η Διηάνειρα, πιστεύοντας ότι την απάτησε, του έστειλε με τον υπηρέτη τους, τον Λίχα έναν δηλητηριασμένο χιτώνα. Ο Ηρακλής τον φόρεσε και άρχισε να υποφέρει από τους πόνους και τον άρπαξε και όμορφα και ωραία τον εκσφενδόνισε προς την θάλασσα. Τα μέλη του έπεσαν γύρω από το ακρωτήρι Κήναιο, όπου ο Ποσειδώνας τα μεταμόρφωσε σε μικρά νησάκια, γνωστά σήμερα ως Λιχαδονήσια! 



Το σκάφος μας άφησε στο φυσικό λιμάνι της Μανολιάς όπου υπάρχει μία οργανωμένη παραλία και φυσικά η καντίνα που, όπως έμαθα εκ των υστέρων, την διαχειρίζεται τα τελευταία χρόνια η οικογένεια Λυμπέρη. Θα βρεις πεντανόστιμο φαγητό με θαλασσινά και σουβλάκια αναψυκτικά και φυσικά καφέ. Από παγωμένους καφέδες έχει βέβαια μόνο φραπέ οπότε ετοιμάσου για αυτό ή για ουζάκι με μεζέ! Να δοκιμάσεις οπωσδήποτε το σαγανάκι.

Επειδή όμως εμείς είμαστε λάτρεις της περιπέτειας περιηγηθήκαμε πέρα από αυτό το σημείο θέλοντας να κάνουμε πιο πριβέ βουτιές. 



Στο νότιο τμήμα της Μανoλιάς λοιπόν συναντήσαμε κτίσματα από τον οικισμό του νησιού. Μπορεί πλέον να μην είναι κατοικήσιμα τα νησάκια αλλά στο παρελθόν ο πληθυσμός τους έφτανε τους 70 κατοίκους. Ο οικισμός σχεδόν εγκαταλείφθηκε από την δεκαετία του 1960 και σήμερα έχουν μείνει μόνο το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου και κάποια μισογκρεμισμένα τείχη, θεμέλια σπιτιών και ερείπια. 



Έχουν φυσικά κηρυχθεί προστατευόμενοι αρχαιολογικοί χώροι αφού κατοικούνταν από την κλασική αρχαιότητα μέχρι τους βυζαντινούς χρόνους. 

Λίγο πιο κοντά με την ιστορία θα σε φέρει και η επίσκεψη στο ναυάγιο, δυτικά του νησιού, εκεί όπου σε μια σειρά από ξέρες ναυάγησε το 1943 ελληνικό φορτηγό πλοίο επιταγμένο από τους Γερμανούς. 



Η εξερεύνησή μας συνεχίστηκε στα υπόλοιπα γύρω νησάκια. Αφήσαμε τα πράγματά μας σττην ακτή της Μανολιάς και κάνοντας τρελή πατέντα για να πάρουμε μαζί μας την ψηφιακή φωτογραφίσαμε τα καταγάλανα νερά και το απίστευτης ομορφιάς τοπίο. Ένα από αυτά τα μικρούτσικα, το «πήρα» δικό μου! Το «κατέκτησα» και τώρα μου «ανήκει» . Εκτός αν είναι να πληρώσω ΕΝΦΙΑ οπότε το αφήνω στα ψάρια του!



Fun fact: Κολυμπώντας ανάμεσα στα νησάκια μας εντόπισε το καΐκι «Τα είδα όλα» και μας αποκάλεσε γοργόνες! Η αλήθεια είναι ότι νιώσαμε λίγο σαν να ανήκουμε εκεί, γίναμε ένα με το φυσικό περιβάλλον. Τσούχτρες κολυμπούσαν ακριβώς δίπλα μας, τα θαλασσοπούλια αδιαφορούσαν για την παρουσία μας και όλα τα κοράλια, τα φύκια και οι πέτρες πέρασαν κάτω από τα πόδια μας. Φύγαμε και με μερικά «παράσημα» στις πατούσες! Άξιζε τον κόπο και τον πόνο.



Προλαβαίνεις και τώρα να πας κι εσύ καθώς οι εκδρομές συνεχίζονται και τον Σεπτέμβριο, καιρού επιτρέποντος. Κι άμα πας, όποτε πας, ή αν έχεις ήδη πάει στείλε μου εδώ και τις δικές σου εντυπώσεις!

P. S. Σε αυτό το post μόνο Beatles πρέπει να ψάξεις στο You Tube και σου προτείνω, με τούτα και με κείνα, το «We Can Work It Out».

By TLIFE