Έχεις θυμώσει ποτέ τόσο πολύ που οι λέξεις, να φοβούνται και να φεύγουν; Είναι δειλές οι λέξεις ώρες ώρες. Δεν αντέχουν να σταθούν στο κείμενό σου όταν τις πληκτρολογείς. Διαγράφονται. Και έτσι, δεν χρησιμοποιούνται ποτέ για να μεταφέρεις όλα αυτά που έχεις μέσα σου. Όλα αυτά που σκέφτεσαι και νιώθεις.
Το καλό είναι ότι σε αφήνουν σε μία εξωτερική σιωπή. Δεν κάνεις θόρυβο. Και το ξέρεις, άρα δεν σε πειράζει που δεν ακούγεσαι. Καμιά φορά, αυτή η ησυχία είναι ευεργετική. Σιωπάς και είναι σαν όλα να μοιάζουν πιο απλά. Κι ας είναι σύνθετα. Να, σαν τα μαθηματικά. Που μπορείς να λύσεις το πιο δύσκολο πρόβλημα απλά χρησιμοποιώντας έναν απλό τύπο. Βέβαια, πρέπει να ξέρεις τον μαθηματικό τύπο που χρειάζεσαι στο εκάστοτε πρόβλημα.
Εγώ, σε κάποιες περιπτώσεις, τον ήξερα αλλά αρνήθηκα να τον χρησιμοποιήσω γιατί με βόλευε να μη το λύσω. Γιατί αρκέστηκα στο ότι κάποιος άλλος θα το λύσει για μένα. Και δεν το έλυσε κανείς! Και πόσο καλό μου έκανε αυτό, γιατί έμαθα.
Στη ζωή μαθαίνεις από όλα. Από τα λάθη, τα στραβά, τα σωστά, τα όμορφα... Αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και παρατηρείς γύρω σου θα βγεις πιο σοφός. Από όλα. Γιατί είναι αυτό που λένε, όλα γίνονται για καλό.
Δε το βλέπεις στην αρχή. Ούτε στη μέση. Καμία φορά ούτε και στο τέλος. Γιατί δε βλέπεις το τέλος. Γιατί έχεις προσπεράσει τη γραμμή χωρίς να έχεις καταλάβει. Το βλέπεις όμως στην επόμενη αρχή. Γιατί ξεκινάς με εφόδια και γνωρίζοντας πράγματα και καταστάσεις και έχεις τον αέρα σου. Και δεν στον παίρνει κανένας. Είναι δικός σου. Έχεις όσα αέρα χρειάζεσαι για να ανασαίνεις βαθιά, να γεμίζεις τα πνευμόνια σου και να ξεφυσάς με ανακούφιση.
Όλα, λοιπόν, γίνονται για καλό. Το κακό είναι ότι στη φάση που δεν μπορείς να το δεις μπορεί να είσαι μια πολύ κακή εκδοχή του εαυτού σου. Μια εκδοχή που δεν είχες φανταστεί ότι μπορεί να έχεις. Που όμως κι εδώ υπάρχει ένα καλό. Βγάζοντάς την προς τα έξω την ξορκίζεις. Γιατί οι άνθρωποι που νοιάζονται έχουν την τάση να γίνονται καλύτεροι. Σε όλα!
Γιατί η ουσία, κρύβεται στο νοιάξιμο. Για σένα και για τους άλλους. Για σένα πιο πολύ. Γιατί άμα παραμελείς εσένα δεν θα καταλάβεις ποτέ ότι σε παραμελούν και οι άλλοι. Το νοιάξιμο είναι η ουσία. Και την ουσία την βλέπεις με την καρδιά...
Το καλό είναι ότι σε αφήνουν σε μία εξωτερική σιωπή. Δεν κάνεις θόρυβο. Και το ξέρεις, άρα δεν σε πειράζει που δεν ακούγεσαι. Καμιά φορά, αυτή η ησυχία είναι ευεργετική. Σιωπάς και είναι σαν όλα να μοιάζουν πιο απλά. Κι ας είναι σύνθετα. Να, σαν τα μαθηματικά. Που μπορείς να λύσεις το πιο δύσκολο πρόβλημα απλά χρησιμοποιώντας έναν απλό τύπο. Βέβαια, πρέπει να ξέρεις τον μαθηματικό τύπο που χρειάζεσαι στο εκάστοτε πρόβλημα.
Εγώ, σε κάποιες περιπτώσεις, τον ήξερα αλλά αρνήθηκα να τον χρησιμοποιήσω γιατί με βόλευε να μη το λύσω. Γιατί αρκέστηκα στο ότι κάποιος άλλος θα το λύσει για μένα. Και δεν το έλυσε κανείς! Και πόσο καλό μου έκανε αυτό, γιατί έμαθα.
Στη ζωή μαθαίνεις από όλα. Από τα λάθη, τα στραβά, τα σωστά, τα όμορφα... Αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και παρατηρείς γύρω σου θα βγεις πιο σοφός. Από όλα. Γιατί είναι αυτό που λένε, όλα γίνονται για καλό.
Δε το βλέπεις στην αρχή. Ούτε στη μέση. Καμία φορά ούτε και στο τέλος. Γιατί δε βλέπεις το τέλος. Γιατί έχεις προσπεράσει τη γραμμή χωρίς να έχεις καταλάβει. Το βλέπεις όμως στην επόμενη αρχή. Γιατί ξεκινάς με εφόδια και γνωρίζοντας πράγματα και καταστάσεις και έχεις τον αέρα σου. Και δεν στον παίρνει κανένας. Είναι δικός σου. Έχεις όσα αέρα χρειάζεσαι για να ανασαίνεις βαθιά, να γεμίζεις τα πνευμόνια σου και να ξεφυσάς με ανακούφιση.
Όλα, λοιπόν, γίνονται για καλό. Το κακό είναι ότι στη φάση που δεν μπορείς να το δεις μπορεί να είσαι μια πολύ κακή εκδοχή του εαυτού σου. Μια εκδοχή που δεν είχες φανταστεί ότι μπορεί να έχεις. Που όμως κι εδώ υπάρχει ένα καλό. Βγάζοντάς την προς τα έξω την ξορκίζεις. Γιατί οι άνθρωποι που νοιάζονται έχουν την τάση να γίνονται καλύτεροι. Σε όλα!
Γιατί η ουσία, κρύβεται στο νοιάξιμο. Για σένα και για τους άλλους. Για σένα πιο πολύ. Γιατί άμα παραμελείς εσένα δεν θα καταλάβεις ποτέ ότι σε παραμελούν και οι άλλοι. Το νοιάξιμο είναι η ουσία. Και την ουσία την βλέπεις με την καρδιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες...