28.4.15

Κάτια Ζυγούλη: "Δεν ήξερα από την αρχή αν θα κάνω οικογένεια μαζί του αλλά κατάλαβα ότι ο Σάκης θα είναι μεγάλο σχολείο"

«Πίσω από κάθε σπουδαίο άντρα κρύβεται μία ακόμα πιο σπουδαία γυναίκα». Χρησιμοποιώντας αυτή και μόνο τη φράση απαλλάσσομαι από κάθε ανάγκη να πω πολλά για την Κάτια Ζυγούλη. Όχι γιατί δεν έχω να πω, αλλά γιατί όλα αυτά τα χρόνια η πορεία της, μιλάει από μόνη της. 

Έκανε μια λαμπρή πορεία στο χώρο της μόδας, έχοντας περπατήσει στις πασαρέλες του εξωτερικού για διεθνείς οίκους και έχοντας ποζάρει για μεγάλες καμπάνιες. Έπειτα, γνώρισε τον Σάκη Ρουβά και αποφάσισε να τα αφήσει όλα για να ζήσει, με τον δικό της τρόπο, την οικογενειακή ευτυχία και να μεγαλώσει τα παιδιά της. 

Σήμερα, πιο ώριμη και κατασταλαγμένη, μητέρα τριών παιδιών, επιστρέφει να διεκδικήσει αυτό το κομμάτι που θα την ολοκληρώσει σαν άνθρωπο. Το TLIFE τη συνάντησε λίγες μόνο ώρες πριν από το Madwalk και μας μίλησε για όλα!



Δυναμική επιστροφή με το Madwalk! Το να πεις “ναι” σε μία τέτοια πρόταση είχε να κάνει με το ότι έχει σχέση με τη μόδα, που αγαπάς και σου αρέσει, ή με το γεγονός ότι είχε φτάσει απλά η χρονική στιγμή για να επιστρέψεις επαγγελματικά;
Ξεκίνησε πρώτα η ανάγκη, ήρθε η απόφαση από μέσα μου να επιστρέψω στη δουλειά και μία που το αποφάσισα και “τσουπ” ήρθε η πρόταση για το Madwalk. Οπότε τι καλύτερο αφού μιλάμε για μόδα και μουσική. Τι πιο όμορφο και τι πιο μέσα στη δική μου πραγματικότητα!

Οπότε δεν το φοβήθηκες.
Το φοβήθηκα, ναι. Το φοβήθηκα από την άποψη ότι δεν το έχω ξανακάνει. Η παρουσίαση είναι μία ευθύνη γιατί από πίσω υπάρχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δουλεύουν για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, οπότε ο παρουσιαστής είναι αυτός που ή θα το απογειώσει ή που θα το κάνει να πατώσει. Αλλά είπα, γιατί όχι; Είναι μεγάλη πρόκληση να το κάνεις αυτό. Για μένα ήταν τουλάχιστον και δεν το μετανιώνω. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη με όλο αυτό που ήδη συμβαίνει. Την Τετάρτη πιστεύω θα το ευχαριστηθώ πάρα πολύ, αφού ξεπεράσω το αρχικό άγχος.

Θα ήταν η επόμενη ερώτησή μου, αν έχεις άγχος.
Έχω άγχος. Θα προσπαθήσω να το μετατρέψω σε ενθουσιασμό και εύχομαι να τα πάω όσο καλά θέλω εγώ να τα καταφέρω. Για τον εαυτό μου αρχικά. 

Μπαίνοντας σε αυτή τη διαδικασία, έχει αρχίσει να σου αρέσει η παρουσίαση; Γιατί πολλοί βλέπουν στο πρόσωπό κι ένα μελλοντικό σχετικό βήμα. 
Δεν το έχω ζήσει ακόμα. Ακόμα είμαι στην προετοιμασία. Η προετοιμασία είναι πάρα πολύ ωραία, πολύπλευρη. Μου αρέσει όλη αυτή η τριβή με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, διότι κάνω συνεχώς διαφορετικά πράγματα. Την παρουσίαση όμως, την ανταλλαγή ενέργειας με το κοινό, τη δική μου ενέργεια, το πώς θα το διαχειριστώ και πώς θα το βιώσω, δεν τα έχω ζήσει ακόμα. Οπότε δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό ακόμα. 

Άρα δεν είναι κάτι που σου έχει προκύψει σαν επιθυμία. Αν ερχόταν για παράδειγμα μία πρόταση για κάποια εκπομπή;
Θέλω να δω πώς θα το νιώσω την Τετάρτη, πραγματικά.

Δεν το αποκλείεις όμως.
Δεν ξέρω. Μπορεί και να είναι εθιστικό. Μπορεί να είναι super καταπληκτικό και να θέλω να το ξαναζήσω.

Καταλαβαίνω λοιπόν ότι σίγουρα δεν είναι στα άμεσα σχέδια σου. Γιατί ξέρω ότι κάτι νέο ετοιμάζεις για τη συνέχεια...
Ναι ετοιμάζω κάτι αλλά δεν είναι ακόμα έτοιμο. Θέλω πρώτα να το στήσουμε και μετά θα επικοινωνηθεί. 

Σε αυτή την διαδικασία της επαγγελματικής επιστροφής που περνάς αρκετό χρόνο μακριά από τα παιδιά σου, σου δημιουργούνται ενοχές; Έχεις μεγαλύτερο άγχος που μένουν τόσες ώρες χωρίς εσένα;
Όχι. Αυτή η απόφαση έφτασε σε μία στιγμή που ένιωσα ότι και τα παιδιά είναι σε μία φάση που μπορούμε να επικοινωνήσουμε τα βασικά μας θέματα και να τα λύσουμε. Γιατί πλέον όλα επικοινωνούν. Επίσης, υπάρχει "υποστηρικτική ομάδα" στο σπίτι. Πίστεψέ με, τα παιδιά περνάνε πολύ καλύτερα με τους παππούδες από όσο θα περνούσαν με εμένα και είναι πολύ χαρούμενα. Άλλωστε δεν είναι και μεγάλο χρονικό διάστημα, θα τελειώσει αυτό την Τετάρτη.

Η καθημερινότητά σου με τα παιδιά πώς είναι; Πώς είναι μια συνηθισμένη μέρα για την Κάτια Ζυγούλη σαν μαμά;
Κρατάμε το πρόγραμμα ευλαβικά. Τα παιδιά ξυπνάνε το πρωί και πηγαίνουν στο σχολείο τους. Όλα, μικρά και μεγάλα. Όλα σπουδάζουν! (γέλια) Θα γυρίσουν το μεσημέρι και τα μικρά κοιμούνται, ενώ η μεγαλύτερη διαβάζει. Και κάθε μέρα έχουμε μια δραστηριότητα, μια βόλτα. Αυτό είναι το πρόγραμμα. Η πραγματικότητα είναι ότι η ζωή με τα παιδιά είναι γεμάτη φωνούλες, γελάκια, γκρίνιες, απαιτήσεις... Απαιτούν το 110% της ενέργειάς σου και της προσοχής σου κι αυτό επί 3. Μιλάμε για το 330% από ό,τι έχεις και δεν έχεις. (γέλια) Είναι στιγμές που λες “πόσο ευλογημένη είμαι” και είναι στιγμές που λες “Παναγία μου, να πάρω 5 λεπτά για τον εαυτό μου”. 



Το φανταζόσουν όλο αυτό; Ήθελες βασικά να κάνεις οικογένεια;
Το φανταζόμουν ότι κάποια στιγμή, ίσως να κάνω οικογένεια. Δεν φανταζόμουν τόσο μεγάλη οικογένεια. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι ο αριθμός που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή είναι ιδανικός, τα τρία παιδιά. Είμαστε μια μεγάλη παρέα.

Μα, εμείς περιμένουμε κι άλλο!
(γελάει) Καλά, όλοι περιμένουν κι άλλο αλλά είμαι πολύ ευτυχισμένη με αυτό που μου συμβαίνει. Πραγματικά είναι μια μεγάλη παρέα. Είναι το σπίτι γεμάτο ανθρώπους, χαρές, γεμάτο ενέργεια. Δεν θα ήθελα να φανταστώ να ζούσα τώρα σε ένα άλλο σπίτι, με εμένα και τα δικά μου θέματα μόνο. Όλα σου φαίνονται λιγότερο σημαντικά. Αυτά που σε απασχολούσαν παλαιότερα, τώρα βλέπεις ότι δεν έχουν καμία σημασία. Φεύγεις από τον μικρόκοσμό σου. Απομυθοποιείς πράγματα, τα απλοποιείς. Νομίζω ότι, αν το ζήσεις όμορφα, είναι πολύ μεγάλο μάθημα η μητρότητα.

Σε ενοχλεί που μερικές φορές, τα media κυρίως και λιγότερο ο κόσμος, μπαίνουν τόσο πολύ στη ζωή σου; Είτε λόγω του Σάκη είτε γιατί κι εσύ είσαι ένα από τα πρόσωπα που ενδιαφέρουν πολύ.
Όχι, δεν με ενοχλεί. Παλιότερα λίγο με ενοχλούσε γιατί δεν ήμουν τόσο συνηθισμένη. Τώρα, πραγματικά, δεν με ενοχλεί. 

Ακόμα και το θέμα του γάμου σας, ας πούμε, βλέπεις ότι το συζητάνε όλοι. Όπου κι αν πας θα σε ρωτήσουν, Κι εγώ θα σε ρωτήσω.
Εγώ θέλω να τα βλέπω θετικά τα πράγματα. Για να αναρωτιούνται και να ανυπομονούν οι άνθρωποι, προφανώς, το κάνουν γιατί, κατά κάποιον τρόπο, υπάρχει μία αγάπη. Ένα είδος αγάπης. Το θεωρούν χαρά αυτό το πράγμα και ανυπομονούν γι' αυτό. Δεν μπορώ να δώσω άλλη εξήγηση γιατί μπορεί να τους νοιάζει τόσο πολύ αν θα γίνει γάμος ή όχι. (γέλια)

Ήταν ίσως κι αυτός ένας λόγος που δεν έλεγες το “ναι”; Το γεγονός ότι θα πέσει πολύ προβολή πάνω σου;
Όχι. Για μένα ο γάμος είναι καθαρά θέμα του ζευγαριού.

Ο Σάκης είπε θα γίνει σύντομα. Είσαι σε φάση που ψάχνεις νυφικό;
Όχι, όχι! (γέλια) Αυτά γίνονται πάντα τελευταία στιγμή. Αυτή η διαδικασία με αγχώνει εμένα οπότε δεν θα ασχοληθώ πολύ με αυτό.



Σε πρόσφατη συνέντευξή του (ο Σάκης) είπε ότι αυτό που αγαπάει σε εσένα είναι ότι ζει τη σχέση νιώθοντας ελεύθερος
Αλήθεια είναι αυτό!

Επίσης, είπε ότι από την πρώτη στιγμή ένιωσε ότι είσαι ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορεί να ζήσει μαζί του. Ένιωσες κι εσύ το ίδιο από την αρχή;
Σίγουρα γνωρίζοντας τον Σάκη καλύτερα, πέρα από αυτό που έβλεπα σαν εικόνα, κατάλαβα ότι είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο θα υπάρξει εξέλιξη γενικότερα. Και σε προσωπικό επίπεδο και επαγγελματικά και συναισθηματικά υπάρχει πάντα δουλειά να γίνει και στόχοι να υλοποιηθούν. Από όλες τις απόψεις. Οπότε δεν ήταν κάτι που πήρα αψήφιστα, την ενέργεια αυτή του Σάκη. Στην πρώτη μας περίοδο, το κατάλαβα. Δεν ήξερα αν θα ζήσω ή αν θα κάνω οικογένεια μαζί του αλλά σίγουρα κατάλαβα ότι ο Σάκης θα είναι μεγάλο σχολείο. Και είναι! 

Η ανάγκη του για συνεχή εξέλιξη, που συνεχώς κάνει κάτι άλλο και κάνει μια υπέρβαση, σου δημιουργεί κι εσένα την ανάγκη να ξεπεράσεις τον εαυτό σου;
Όχι, γιατί άμα ακολουθήσω τους ρυθμούς του θα τρελαθώ. (γέλια) Δεν μπορείς να τρέξει στους ίδιους ρυθμούς. Είναι που ζεις διαφορετικά τα πράγματα. Ζεις τα ίδια, από διαφορετική πλευρά. Όταν εγώ λόγω μητρότητας σταμάτησα τη δουλειά μου, στον Σάκη συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Εκτοξεύτηκε το επαγγελματικό του κομμάτι. Ήταν σαν να του χαρίστηκε ένα καινούργιο φως, μια καινούργια δύναμη, ένα καινούριο πεδίο. Κι από μέσα του κι από γύρω γύρω. Εκεί πέρα έπρεπε λίγο να διαχωριστούν τα πράγματα. Οπότε δεν θα μπορούσα να ακολουθήσω και ούτε αυτός θα μπορούσε να ακολουθήσει αυτό που εγώ επέλεξα να κάνω. Το παν είναι μια σωστή επικοινωνία. Να επικοινωνείς αυτά που θέλεις κι αυτά που έχεις ανάγκη να τα λες και μαζί να αποφασίζετε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να διαχειριστείτε την καινούργια κατάσταση. 

Έχετε όμως κοινό το ότι κι εσύ έχεις ανάγκη να εξελίσσεσαι. Διάβασε σε πρόσφατη συνέντευξή σου που έλεγες ότι διαβάζεις βιβλία τονίζοντας ότι τα μοντέλα δεν είναι αυτό που νομίζουν.
Διάβαζα! Τώρα δε έχω χρόνο. (γέλια) Για χιούμορ το είπα αυτό γιατί όλοι λένε ότι το μοντέλο κάθεται απλά πίσω από το φακό. Επειδή τότε που δούλευα εγώ δεν υπήρχαν ούτε τα smartphones ούτε τα ipads η μόνη μας παρέα ήταν το βιβλίο. Οι ώρες μοναξιάς είναι άπειρες, μιλάμε για ταξίδια στην άλλη άκρη του κόσμου δυο φορές την εβδομάδα, τι άλλο να κάνεις. Διάβαζα, ναι! 

Ήταν ένα σχολείο όλη αυτή η εποχή; Ήταν λίγο “αλητεία” η ζωή σου; Ήσουν συνεχώς από πόλη σε πόλη, γνώριζες άλλους ανθρώπους, έμπαινες συνεχώς σε μία διαδικασία προσαρμογής...
Ήταν μεγάλο σχολείο. Αλητεία δεν ήταν γιατί δεν μπορούσα να είμαι πολύ χαλαρή. Αυτό που πάντα με βοήθησε ήταν ότι ήθελα να είμαι επαγγελματίας, που σημαίνει ήμουν στρατιώτης. Θα ταξίδευα πάρα πολλές ώρες, θα έπρεπε να ξεκουραστώ, να είμαι πανέτοιμη την επόμενη μέρα στη δουλειά γιατί η εμφάνισή είναι το νούμερο 1. Από εκεί και πέρα να ανταπεξέλθεις, να μάθεις πώς λειτουργεί κάθε ένας πελάτης από διαφορετική χώρα και κουλτούρα, αυτό ήταν το μεγαλύτερο σχολείο. Άλλο είναι να δουλεύεις με Γερμανό, που είσαι ένα κυριολεκτικά ρομπότ, άλλο να δουλεύεις με Αμερικάνους, να δουλεύεις με Ιταλούς, που το ταπεραμέντο τους είναι πιο κοντά σε εμάς. Οι Έλληνες είναι μια άλλη ιστορία που μόνο fun έχει. Όλο αυτό ήταν μεγάλο σχολείο και πάρα, πάρα πολύ ενδιαφέρον. Καταλαβαίνεις και προσαρμόζεσαι στους τρόπους λειτουργίας του κάθε ανθρώπου. 

Έχοντας ζήσει όλα αυτά και έχοντας ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, πιστεύεις ότι θα μπορούσες να ζήσεις έξω; Αν σου έλεγε, για παράδειγμα, ο Σάκης “πάμε να μείνουμε για πάντα στην Αμερική” θα σου άρεσε;
Θα μου άρεσε αλλά θα μου έλειπε τρομερά η Ελλάδα. Το ζήσαμε αυτό. Το κάναμε, επί 3,5 χρόνια ήμασταν στην Αμερική αλλά μας έλειπε πάρα πολύ η Ελλάδα. Με κάθε ευκαιρία γυρνούσαμε πίσω μέχρι που προέκυψε το μωρό. 



Κλείνοντας, θέλω να σε ρωτήσω για την ενασχόλησή σου με τα social media. Είδαμε ότι από την πρώτη στιγμή που σε “καλωσόρισε” ο Σάκης στο instagram απέκτησες χιλιάδες followers. Πώς το βιώνεις όλο αυτό;
Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό. Δεν είμαι πολύ της τεχνολογίας απλά μου αρέσει να βλέπω την ανταπόκριση του κόσμου. Μου αρέσει που υπάρχει αυτή η ευκαιρία να μοιραστείς πράγματα καθημερινά, με όποιον ενδιαφέρεται να τα δει. Μου αρέσει να βλέπω εγώ τι κάνουν οι φίλοι μου. Βρίσκω ανθρώπους που είχα να τους δω χρόνια. Έχει την πλάκα του αλλά κι αυτό θέλει το μέτρο του! 

By TLIFE

22.4.15

Να μιλάς ή να μη μιλάς;

Πάντα πίστευα ότι το να μιλάς σε βοηθάει να αδειάσεις το μυαλό σου. Φεύγουν οι αρνητικές σκέψεις και με ένα μαγικό τρόπο ηρεμεί η ψυχή σου. Να μιλάς όμως για αυτά που σε νοιάζουν, σε αυτούς που σε νοιάζονται.

Δεν γίνεται να κυκλοφορείς σαν την τρελή και να πιάνεις τους περαστικούς να μοιραστείς τον πόνο σου. Γίνεται βασικά, αλλά δεν είναι αποτελεσματικό. Η διαδικασία του να ανοίγεις την ψυχή σου και να μοιράζεσαι πράγματα είναι αμφίδρομη. Γιατί την ίδια ώρα, ο άνθρωπος που έχεις βάλει στη θέση του ακροατή γίνεται μέρος της ζωής σου. Γι’ αυτό οι φίλοι είναι σημαντικοί και τους επιλέγουμε με συγκεκριμένα κριτήρια. Γι’ αυτό η εμπιστοσύνη είναι σημαντική. Γι’ αυτό και τα δύο τα βρίσκουμε σε μικρά νούμερα.

Το να κερδίσει κάποιος την εμπιστοσύνη σου ή εσύ τη δική του είναι δύσκολο. Απαιτεί χρόνο και ενέργεια και απαιτεί μια συναναστροφή και μια ανταλλαγή σκέψεων, συναισθημάτων και πράξεων. Το κλειδί είναι να σου δείξει ότι σε νοιάζεται. Να στο δείξει, όχι να στο πει. Από εκεί και έπειτα, για μένα, ξεκινάει ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Αν εμπιστευτώ κάποιον, επειδή το έχω επιλέξει, το κάνω τυφλά. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς φιλτράρισμα, χωρίς δόλο.

Είναι ωραίο πράγμα να ξέρεις ότι, no matter what, υπάρχει κάποιος που έχεις «κερδίσει» και σε «υπερασπίζεται» χωρίς την να είναι απαραίτητη η παρουσία σου. Σου κάνει support και το βρίσκεις μπροστά σου σε ανύποπτη στιγμή. Είναι ωραίο να μην χρειάζεται να καταπιέζεις τα συναισθήματά σου και να λες όλα αυτά που σκέφτεσαι ελεύθερα και ακατάπαυστα. Γιατί αυτός που εμπιστεύεσαι δεν θα σε πουλήσει. Στον ιδανικό κόσμο που έχω φτιάξει στο μυαλό μου.

Θα μου πεις, δεν την έχεις πατήσει ποτέ; Φυσικά και την έχω πατήσει. Την πατάω ακόμα. Απογοητεύομαι. Καμιά φορά κλαίω. Την επόμενη φορά όμως, ξέρω καλύτερα. Θα την ξαναπατήσω σίγουρα. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Έτσι είναι οι άνθρωποι.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αξίζουν όλη αυτή την ενέργεια και τον χρόνο σου. Γιατί δεν έχουν εκτιμήσει το ρόλο σου. Γιατί δεν σου έχουν δώσει χώρο στη ζωή τους. Γιατί δεν σου μιλούν για όλα αυτά που εσύ μιλάς. Γιατί μιλάς σε ανθρώπους που δεν σε νοιάζονται. Και όταν κάποια στιγμή καταλάβεις κι εσύ –πάντα συμβαίνει κάποια στιγμή- ότι δεν αξίζουν τόσο, ακούς αυτό το μικρό «κρακ».



Σημασία έχει όμως αυτό το «κρακ» που γίνεται κάθε φορά μέσα σου να το επουλώνεις. Να μην μένεις μισός και με κενά μέσα σου. Σημασία έχει να συνεχίζεις και να μιλάς. Ή να γράφεις! Γιατί κι αυτό είναι ένας τρόπος έκφρασης και εκτόνωσης.

Οι σκέψεις σου παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από τις λέξεις. Γίνονται εικόνα και τις βλέπεις μπροστά σου. Στη συνέχεια αποφασίζεις αν σου αρέσει ή όχι αυτή η εικόνα και τι θα αλλάξεις.

17.4.15

Αδιαφορώ!

Για σένα που δεν δίνεις σημασία στις ανάγκες μου. Που λες ότι με αγαπάς και παρόλα αυτά, τα μεγάλα λόγια σου δεν εξαργυρώνονται ποτέ σε πράξεις. Που δεν κάνεις την παραμικρή προσπάθεια να καλύψεις έστω και ένα μικρό ποσοστό από τα κενά μου. Όχι ότι έχεις υποχρέωση αλλά να, επειδή λες ότι με αγαπάς. 
 
Για σένα που με χρησιμοποιείς. Που παίζεις τα παιχνίδια σου ενώ θα μπορούσες απλά να συνεργαστείς και να συμπλεύσεις μαζί μου. Που βάζεις το συμφέρον σου πάνω από την ανθρώπινη επαφή. Κάνεις τη δουλειά σου και αδιαφορείς για το τι μένει στο τέλος. Ε, αδιαφορώ κι εγώ!

Για σένα που με κάνεις να φαίνομαι κομπλεξική. Που προσπαθήσεις να μηδενίσεις τα πιστεύω μου με τις δικές σου ηλίθιες απόψεις. Που νομίζεις ότι είσαι ότι καλύτερο έχει βγάλει αυτός ο πλανήτης και πως ότι κάνεις είναι το σωστό. Σου έχω νέα! Δεν είσαι τόσο γαμάτος!

Για σένα που δεν σέβεσαι τα αισθήματά μου. Που δεν προσπαθείς καν να μπεις για μια στιγμή στη θέση μου και να με καταλάβεις. Που δεν σε νοιάζει αν έχω θυμώσει, αν έχω στεναχωρηθεί, αν έχω πειραχτεί με κάτι. Που με έχεις και λίγο δεδομένη και δεν μπαίνεις ούτε στη διαδικασία να μου εξηγήσεις κάποια πράγματα. 
 
Για σένα που ζητάς μόνο να παίρνεις κι έχω κάνει το “δεν πειράζει” καραμέλα. Ξέρεις κάτι; Πειράζει! Για να πάρεις πρέπει και να δώσεις. Κι εγώ, δεν έχω άλλο. Δώσαμε!

Για σένα που υπογραμμίζεις τις ανασφάλειές μου. Που ψάχνεις να βρεις το αρνητικό σε ότι θα κάνω, θα πω ή θα νιώσω. Τα δικά σου κόμπλεξ κράτα τα για τον εαυτό σου. 
 
Για σένα που εκμεταλλεύεσαι τη θέση εξουσίας. Που κάνεις ότι γουστάρεις γιατί απλά είσαι σε θέση υπεροχής και μόνο με αυτό τον τρόπο μπορείς να επιβάλεις την άποψή σου. Που αντιμετωπίζεις τους άλλους σαν σκουπίδια ή κατσαρίδες. 

Για σένα που απαιτείς να γίνονται όλα με τον δικό σου τρόπο. Που δεν αναγνωρίζεις το δικαίωμά μου στο να σκέφτομαι, να εκφράζομαι και να πράττω διαφορετικά. Ο καθένας ξέρεις έχει το δικό του αποτύπωμα.

Για όλους εσάς, στο εξής, αδιαφορώ!

 

Αδιαφορώ γιατί είναι καιρός να αρχίσω να νοιάζομαι για τον εαυτό μου αφού κανείς άλλος, από όλους εσάς, δεν θα το κάνει!


8.4.15

Ήταν όλα ένα όνειρο…

Ξυπνάς και σκέφτεσαι το πρόσωπό του. Τον τρόπο που μικραίνουν τα μάτια του όταν γελάει. Το σχήμα που παίρνουν τα χείλη του. Και χαμογελάς. Δεν είναι δίπλα σου. Δεν σε νοιάζει. Δεν το χρειάζεσαι για να νιώσεις την παρουσία του. Ξεκινάς, λοιπόν, τη μέρα σου χαρούμενη.

Επιδιώκεις να πεις το όνομά του πολλές φορές γιατί ο ήχος του στα αυτιά σου είναι σαν τις νότες. Νότες που γίνονται τραγούδι, όταν χτυπήσει το τηλέφωνο και στην άλλη γραμμή είναι αυτός.

Οι συνομιλίες κρατάνε από ένα δευτερόλεπτο μέχρι μια αιωνιότητα. Και όταν το τηλέφωνο κλείσει σου λείπει ήδη. Αλλά έχεις στο κεφάλι σου τη φωνή του σαν τα τραγουδάκια που σου κολλάνε και τα σιγοψιθυρίζεις non stop.

Δεν τον σκέφτεσαι απλά. Είναι μονίμως μέσα στο μυαλό σου. Σε ό,τι κάνεις. Σε ό,τι λες, κρύβεται ανάμεσα στις λέξεις. Αυτό σε κάνει να χαμογελάς. Χωρίς προφανή λόγο. Σε ανύποπτες στιγμές.

Υπάρχει μαγεία. Σε υπερβολική δόση την στιγμή της συνάντησης. Παγώνει ο χρόνος και σε όλα γύρω μπαίνει μπλερ. Είσαι μόνο εσύ κι αυτός. Μόνο αυτός για την ακρίβεια. Μετράς τις ανάσες του. Ζηλεύεις ακόμα και τον αέρα που αναπνέει γιατί δεν μπορείς να αγγίξεις αυτό το επίπεδο της ένωσης με το σώμα του. Λατρεύεις το κορμί του με τα χέρια σου. Σου φτάνει αυτή η στιγμή για χίλιες ζωές.

Όταν φεύγει όμως σου λείπει πάλι. Παίζεις σαν ταινία στο μυαλό σου τις στιγμές και χαμογελάς. Συνειδητά. Χαμογελάς ακόμα κι όταν κλείσεις τα μάτια σου για να κοιμηθείς. Του λες καληνύχτα. Δεν είναι δίπλα σου. Δεν σε νοιάζει. Δεν τον χρειάζεσαι για να νιώσεις την παρουσία του.


Και μετά ξυπνάς. Ήταν όλα ένα όνειρο…

7.4.15

Τα παράτησα όλα κι έγινα barwoman!

Πόσες φορές δεν έχεις σκεφτεί να τα παρατήσεις όλα και να γίνεις κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό; Θα σου πω εγώ. Άπειρες! Όλοι μας. Λίγο η κούραση, λίγο το ένα, λίγο το άλλο… Κάποια στιγμή έχεις ανάγκη από μία αλλαγή σκηνικού. Εγώ για παράδειγμα διάλεξα να τοποθετήσω τον εαυτό μου πίσω από ένα bar! Τα παράτησα όλα κι έγινα barwoman!

Μαμά, μπαμπά δεν είναι αυτό που νομίζετε! Στην απόφαση αυτή συνέβαλε το «Ορέστης Μακρής» και αναφέρομαι στο πιο τέλειο κοκτέιλ που έχω δοκιμάσει το τελευταίο διάστημα. Και το όνομά του δεν το φαντάστηκα. Υπάρχει! Μπορείς να πας και να το παραγγέλλεις στον Νικόλα -γιατί τους ανθρώπους που δουλεύουν στο bar τους κάνεις φίλους σου- στα Χρώματα Βυθού. Το κύριο συστατικό του είναι το τσίπουρο και σερβίρεται σε ένα ακόμα πιο τέλειο «ποτήρι».



Τα υπόλοιπα υλικά είναι μαστίχα, πράσινο τσάι, μέλι, τζίντζερ, δυόσμος και αγγούρι. Αν αγαπάς τα κοκτέιλ όσο εγώ, σίγουρα αυτό πρέπει να μπει στη λίστα σου!


Το διπλανό έχει μέσα vanilia vodka, λικέρ καραμέλας,pasion fruit,λεμόνι και δυόσμο (και εννοείται πως το δοκίμασα και αυτό!)

Δεν χρειάζεται να πας στην Jamaica και να σε σερβίρει ο Tom Cruise, που ήταν barman στην ταινία Vanilla Sky. Μέχρι την Νέα Ερυθραία θα φτάσεις και θα νιώσεις το καλοκαίρι, ακόμα κι αν η θερμοκρασία έξω αγγίζει τους μηδέν βαθμούς. Γιατί, ξέρεις τι λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι: “Summer is not just a season but a state of mind”. Δεν χρειάζεται λοιπόν να περιμένεις να έρθει ημερολογιακά. (Αν και όπου να’ ναι φτάνει! Woohoo!) Φρόντισε να το κρατήσεις μέσα σου όλο το χρόνο. Άλλωστε το χρειάζεσαι σε αυτές τις περίεργες εποχές που ζούμε. Λίγο το ένα, λίγο το άλλο… Καμιά φορά ξεχνάς ότι η ζωή είναι ωραία. Την αφήνεις και αφήνεσαι. Τα παρατάς. Κάν' το όμως για λίγο. Κάν' το για να γίνεις πριγκίπισσα ή barwoman! Όπως εγώ, που τα παράτησα όλα κι έγινα barwoman (σε αυτό το επεισόδιο!). Για όσο κρατάει ένα κοκτέιλ... Ή και δύο... 

Στην υγεία μας!

P.S. Ψάξε στο YouTube το πιο ωραίο κομμάτι με τίτλο I'm a Believer από τους The Monkees.

By TLIFE


29.3.15

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη!

Θα σου έχει συμβεί πολλές φορές να κάνεις σχέδια στη ζωή σου και τελικά στην πορεία να αλλάζουν. Καμία φορά αυτό είναι το απόλυτα σωστό. Γιατί όταν ξεκινάς, έχεις άλλα δεδομένα. Καμία φορά όμως, αυτό συμβαίνει γιατί απλά έχεις ξεχάσει στη διαδρομή, με τούτα και με εκείνα, ποιοι ήταν οι αρχικοί σου στόχοι.

Αυτοί οι στόχοι είναι που φωτίζουν σαν αστεράκι μέσα στη νύχτα και σε βοηθούν να ακολουθείς το σωστό δρόμο. Το σωστό για σένα. Είναι υποκειμενικό. Αν λοιπόν τους ξεχάσεις, αυτό το αστεράκι σβήνει και επικρατεί σκοτάδι. Άντε μετά εσύ, να βρεις το δρόμο σου!

Δεν λέω ότι δεν θα σου συμβεί. Υπάρχουν στιγμές που θα νιώσεις αδύναμος και σίγουρα θα βρεθείς εκτός πορείας. Δεν θα σε νοιάζει κιόλας. Σε αυτές τις στιγμές μπορεί να δηλώσεις παραίτηση. Αλλά θα βρεθεί κάποιος ή κάτι που θα σε «σπρώξει». Κάποιος άνθρωπος που πέρασε ακριβώς το ίδιο ή μία κατάσταση που θα σε «εμπνεύσει».



Στην τελική, «be your own hero» και δώσε εσύ στον εαυτό σου την ώθηση που χρειάζεται για να ξαναβρείς τα χαμένα σου όνειρα. Στην τελική, «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη». Δεν μπορεί να μην το βλέπεις! Όπου "Ρώμη" βλέπε το στόχο σου!

23.3.15

Martin Beatty, ο μπαμπάς του μικρού Jay

Ο Martin Beatty είναι ένας ξεχωριστός μπαμπάς -γι’ αυτό άλλωστε σου τoν παρουσιάζουμε στο dadsrules- με έναν ακόμα πιο ξεχωριστό γιο. Όλοι ξέρουμε τον μικρό Jay, μέσα από την φιλία που έχει αναπτύξει με τον διεθνή Έλληνα ποδοσφαιριστή Γιώργο Σαμαρά.
Ο 11χρονος φίλαθλος της Σέλτικ έχει καταφέρει με τον ενθουσιασμό και την αγάπη του για τον “Sami” να τραβήξει την προσοχή των media επάνω του και παράλληλα να ευαισθητοποιήσει χιλιάδες κόσμου για την ασθένειά του, το Σύνδρομο Down.
Κι επειδή πρόσφατα, στις 21 Μαρτίου, ήταν η Παγκόσμια Ημέρα για το Σύνδρομο Down, το θεωρήσαμε μία καλή αφορμή για να πούμε μερικά πράγματα παραπάνω με τον Martin. Γιατί, όπως λέει και ο δικός μας stardad, κάποιοι μπαμπάδες έχουν παιδιά… “υπερήρωες”.
Πόσο δύσκολο είναι να είσαι γονιός και ειδικά γονιός ενός ιδιαίτερου παιδιού σαν τον Jay;
Όλοι οι γονείς θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, να είναι καλά και να είναι υγιή. Όταν λοιπόν ο Jay γεννήθηκε και διαπιστώσαμε ότι πάσχει από σύνδρομο Down. Σοκαριστήκαμε αλλά, το να ανακαλύψουμε ότι σοβαρά θέματα με την καρδιά του μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι το σύνδρομο Down δεν θα ήταν ουσιαστικά το πρόβλημα. Υποσχεθήκαμε στον Jay ότι θα κάναμε τα πάντα για να εξασφαλίσουμε το ότι θα αντιμετωπιστεί όπως κάθε άλλο παιδί και αυτό συνεχίζουμε να κάνουμε μέχρι σήμερα. Είναι λογικό πώς όταν έχεις ένα παιδί με ιδιαίτερες ανάγκες υπάρχουν περισσότερες απαιτήσεις και οι προτεραιότητές σου αλλάζουν. Για μας ήταν το καλύτερο πράγμα που μας συνέβη και μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε αυτά που έχουν ουσία στη ζωή. Το να είσαι γονιός έχει τα πάνω του και τα κάτω του καθώς συνεχώς ανησυχείς για το παιδί σου αλλά δεν θα άλλαζα τίποτα, αν με ρωτάς. Είμαστε τόσο τυχεροί και κάθε πρόκληση που αντιμετωπίσαμε με τον Jay μας έκανε πιο αποφασισμένους να την ξεπεράσουμε.
Χάσατε ποτέ εσείς ή η σύζυγός σας Aine την πίστη σας;
Από την ημέρα που γεννήθηκε ο Jay, υπήρξαν στιγμές, ειδικά την περίοδο που βρισκόταν στο νοσοκομείο, που όλα πήγαιναν στραβά. Αυτό όμως μας έφερε πιο κοντά ως οικογένεια και δεν εγκαταλείψαμε ποτέ την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά με την υγεία του. Δεν παραιτήθηκα ποτέ και ούτε και η σύζυγός μου. Η αποφασιστικότητά της και η αγάπη της για τα παιδιά μας με κάνει πολύ περήφανο. Έχει πολεμήσει κάθε εμπόδιο που συνάντησε για να εξασφαλίσει ότι ο Jay και τα άλλα παιδιά σαν αυτόν θα έχουν ισότιμη αντιμετώπιση.
kerdiki
Πείτε μας μερικά πράγματα για την κοινότητα “Downs and proud” που έχετε δημιουργήσει.
Το “Downs and proud” δημιουργήθηκε σαν ομάδα υποστήριξης για οικογένειες που έχουν ασθενείς με σύνδρομο Down. Λίγο μετά τη γέννηση του Jay, ξεκίνησε ως συναντήσεις μαμάδων που έπιναν καφέ και εξελίχθηκε σε φιλανθρωπική οργάνωση με παραπάνω από 40 παιδιά να είναι μέλη. Ο στόχος μας είναι να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα υπάρχουν ρατσιστικές ή περίεργες συμπεριφορές απέναντι στα παιδιά με σύνδρομο Down και ότι τα παιδιά μας θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση με κάθε άλλο παιδί. Ότι θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες στη ζωή και θα είναι ευπρόσδεκτα στην κοινωνία. Είμαστε περήφανοι για αυτό που είμαστε. Είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας που έχουν σύνδρομο Down και θέλουμε ο κόσμος να το δει αυτό.
Ποιες είναι οι πιο σημαντικές στιγμές που περάσατε με τον Jay από την ημέρα που γεννήθηκε;
Από τη στιγμή που ο Jay ήρθε στον κόσμο, ξέραμε ότι οι ζωές μας δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιες. Τα τελευταία 11 χρόνια μας έδειξε, τόσο σε εμάς αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, τι μπορεί να επιτευχθεί. Υπάρχουν τόσες πολλές σημαντικές στιγμές… Η επιστροφή στο σπίτι μετά την επέμβαση που έκανε στην καρδιά του, τα πρώτα του βήματα στη Νέα Υόρκη, οι πρώτες λεξούλες που του μάθαμε, το ότι πήγε σχολείο και έπειτα όλο αυτό που συνέβη από την αγάπη του για την Σέλτικ. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχει καταφέρει στην μικρή διάρκεια της ζωής του και κάθε πρωί που ανοίγει τα μάτια του για μας είναι μία ακόμα απίστευτη μέρα!
Είναι σημαντικό ότι έχει και μία αδερφή;
Η Olivia είναι ένα εκπληκτικό κορίτσι και δεν της αρέσουν οι προβολείς αλλά είναι περήφανη για τον αδερφό της. Όταν γεννήθηκε ο Jay περνούσε κάθε Σαββατοκύριακο, για έξι μήνες, στο κρεβάτι του στο νοσοκομείο και δεν παραπονέθηκε ούτε μία φορά. Ξεκίνησε να κάνει καράτε σε πολύ μικρή ηλικία για να μπορεί να προστατεύει τον αδερφό της και συνεχίζει πια για τη μαύρη ζώνη. Ο Jay αγαπάει την μεγάλη του αδερφή αλλά όπως όλα τα αδέρφια έχουν και τις κακές τους στιγμές. Η Olivia μεγαλώνοντας γίνεται μία όμορφη δεσποινίδα που πηγαίνει τα παιδιά μας (σ.σ. του Downs and proud) στα μαθήματα ορθοφωνίας, ενώ διαχειρίζεται τις σελίδες μας στα social media ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος για το σύνδρομο Down και ως γονείς της είμαστε πολύ περήφανοι για εκείνη.
family
Περιμένατε όλη αυτή την ανταπόκριση του κόσμου;
Δεν την περιμέναμε και ούτε την επιδιώξαμε. Είναι απίθανο και συγκινητικό ότι μας ζητάνε συνεντεύξεις και διαπιστώνουμε την αγάπη που έχουν όλοι για τον Jay. Βοήθησε να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος και να αλλάξουν συμπεριφορές απέναντι στο σύνδρομο Down και αυτό μας χαροποιεί ιδιαιτέρως.
Πώς νιώθετε για την φιλία που αναπτύχθηκε με τον Sami (Γιώργο Σαμαρά);
Ο Sami ήταν και θα είναι πάντα ο ήρωας του Jay. Συνεχίζει να τον αγαπάει πολύ και η φιλία τους είναι κάτι που δεν έχω ξανασυναντήσει. Ο Sami έδειξε στον κόσμο πώς πρέπει να είναι οι ποδοσφαιριστές. Ένας πραγματικός gentleman που έκανε τη διαφορά στη ζωή ενός μικρού φιλάθλου. Δεν θα καταφέρουμε ποτέ να τον ευχαριστήσουμε επαρκώς και ολόκληρο τον ελληνικό λαό για την αγάπη και την καλοσύνη. Είστε στα αλήθεια απίστευτοι!
Τι συμβουλές θα δίνατε στους άλλους γονείς;
Να μην τα παρατάνε ποτέ… Οι καιροί είναι δύσκολοι και τα πράγματα μπορεί να χρειαστούν δύο βήματα πίσω για να γίνει ένα βήμα μπροστά, αλλά αν πιστεύουν στο παιδί τους θα τα καταφέρουν.
Τι όνειρα κάνετε για τα παιδιά σας;
Ονειρεύομαι να έχουν μία μεγάλη, υγιή και ευτυχισμένη ζωή κι εγώ με την γυναίκα μου να γεράσουμε μαζί και να τα φροντίζουμε καθώς θα μεγαλώνουν.