Ήταν όλα ένα όνειρο…

Ξυπνάς και σκέφτεσαι το πρόσωπό του. Τον τρόπο που μικραίνουν τα μάτια του όταν γελάει. Το σχήμα που παίρνουν τα χείλη του. Και χαμογελάς. Δεν είναι δίπλα σου. Δεν σε νοιάζει. Δεν το χρειάζεσαι για να νιώσεις την παρουσία του. Ξεκινάς, λοιπόν, τη μέρα σου χαρούμενη.

Επιδιώκεις να πεις το όνομά του πολλές φορές γιατί ο ήχος του στα αυτιά σου είναι σαν τις νότες. Νότες που γίνονται τραγούδι, όταν χτυπήσει το τηλέφωνο και στην άλλη γραμμή είναι αυτός.

Οι συνομιλίες κρατάνε από ένα δευτερόλεπτο μέχρι μια αιωνιότητα. Και όταν το τηλέφωνο κλείσει σου λείπει ήδη. Αλλά έχεις στο κεφάλι σου τη φωνή του σαν τα τραγουδάκια που σου κολλάνε και τα σιγοψιθυρίζεις non stop.

Δεν τον σκέφτεσαι απλά. Είναι μονίμως μέσα στο μυαλό σου. Σε ό,τι κάνεις. Σε ό,τι λες, κρύβεται ανάμεσα στις λέξεις. Αυτό σε κάνει να χαμογελάς. Χωρίς προφανή λόγο. Σε ανύποπτες στιγμές.

Υπάρχει μαγεία. Σε υπερβολική δόση την στιγμή της συνάντησης. Παγώνει ο χρόνος και σε όλα γύρω μπαίνει μπλερ. Είσαι μόνο εσύ κι αυτός. Μόνο αυτός για την ακρίβεια. Μετράς τις ανάσες του. Ζηλεύεις ακόμα και τον αέρα που αναπνέει γιατί δεν μπορείς να αγγίξεις αυτό το επίπεδο της ένωσης με το σώμα του. Λατρεύεις το κορμί του με τα χέρια σου. Σου φτάνει αυτή η στιγμή για χίλιες ζωές.

Όταν φεύγει όμως σου λείπει πάλι. Παίζεις σαν ταινία στο μυαλό σου τις στιγμές και χαμογελάς. Συνειδητά. Χαμογελάς ακόμα κι όταν κλείσεις τα μάτια σου για να κοιμηθείς. Του λες καληνύχτα. Δεν είναι δίπλα σου. Δεν σε νοιάζει. Δεν τον χρειάζεσαι για να νιώσεις την παρουσία του.

Και μετά ξυπνάς. Ήταν όλα ένα όνειρο…