Τα αντίο που δεν ειπώθηκαν

Περνάει γρήγορα ο καιρός. Καμία φορά δεν προλαβαίνεις ούτε να καταλάβεις πώς έφτασαν τα πράγματα από το ένα σημείο στο άλλο ούτε πώς βρέθηκες να ζεις από τη μία κατάσταση την άλλη. Δεν έχεις το περιθώριο χρόνου να συνειδητοποιήσεις όλες εκείνες τος στιγμές που μεσολάβησαν μέχρι να φτάσεις από τη μία φάση της ζωής σου στην επόμενη. Κάπου εκεί δεν πρόλαβες να πεις κάποια απαραίτητα αντίο.

Είναι αλήθεια τόσο απαραίτητο να αποχαιρετήσεις το παλιό; Δεν μπορείς απλά να υποδεχτείς το καινούργιο σαν να μη σε νοιάζει για ότι προσπέρασες; Να υποκριθείς ότι δεν ένιωσες κάποια πράγματα, ότι δεν γνώρισες κάποιους ανθρώπους, ότι δεν έζησες κάποιες στιγμές. Δεν μπορείς. Δεν μπορώ. Έστω. Γιατί πάντα μέσα μου έχει επίδραση εκείνη η δύναμη που κρύβουν τα παλιά πράγματα, οι παλιές στιγμές και οι παλιές λέξεις. Το παλιό με γοητεύει γιατί είναι οικείο ακόμα κι αν δεν είναι γνώριμο.

Πολλές φορές θα ακούσεις να σου λένε: ξέχασέ τα τα παλιά! Δεν θέλω. Θέλω να τα βάλω απλά στο σεντούκι και να μπορώ να τα βγάλω από εκεί όταν μου κάνει κέφι. Να μπορώ να μυρίσω τα ίδια αρώματα, τα νιώσω τα ίδια ρίγη και να επαναλάβω τις ίδιες λέξεις ακόμα κι αν έχουν ξεφτίσει όλα.

Δεν μου αρέσει να λέω αντίο. Σε όλα όσα δεν αποτελούν πια το παρόν μου μπορώ να πω μόνο: αντίο προσωρινά. Γιατί όλα είναι μέσα μου. Σε αυτό το πολύτιμο σεντούκι.