Να μιλάς ή να μη μιλάς;

Πάντα πίστευα ότι το να μιλάς σε βοηθάει να αδειάσεις το μυαλό σου. Φεύγουν οι αρνητικές σκέψεις και με ένα μαγικό τρόπο ηρεμεί η ψυχή σου. Να μιλάς όμως για αυτά που σε νοιάζουν, σε αυτούς που σε νοιάζονται.

Δεν γίνεται να κυκλοφορείς σαν την τρελή και να πιάνεις τους περαστικούς να μοιραστείς τον πόνο σου. Γίνεται βασικά, αλλά δεν είναι αποτελεσματικό. Η διαδικασία του να ανοίγεις την ψυχή σου και να μοιράζεσαι πράγματα είναι αμφίδρομη. Γιατί την ίδια ώρα, ο άνθρωπος που έχεις βάλει στη θέση του ακροατή γίνεται μέρος της ζωής σου. Γι’ αυτό οι φίλοι είναι σημαντικοί και τους επιλέγουμε με συγκεκριμένα κριτήρια. Γι’ αυτό η εμπιστοσύνη είναι σημαντική. Γι’ αυτό και τα δύο τα βρίσκουμε σε μικρά νούμερα.

Το να κερδίσει κάποιος την εμπιστοσύνη σου ή εσύ τη δική του είναι δύσκολο. Απαιτεί χρόνο και ενέργεια και απαιτεί μια συναναστροφή και μια ανταλλαγή σκέψεων, συναισθημάτων και πράξεων. Το κλειδί είναι να σου δείξει ότι σε νοιάζεται. Να στο δείξει, όχι να στο πει. Από εκεί και έπειτα, για μένα, ξεκινάει ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Αν εμπιστευτώ κάποιον, επειδή το έχω επιλέξει, το κάνω τυφλά. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς φιλτράρισμα, χωρίς δόλο.

Είναι ωραίο πράγμα να ξέρεις ότι, no matter what, υπάρχει κάποιος που έχεις «κερδίσει» και σε «υπερασπίζεται» χωρίς την να είναι απαραίτητη η παρουσία σου. Σου κάνει support και το βρίσκεις μπροστά σου σε ανύποπτη στιγμή. Είναι ωραίο να μην χρειάζεται να καταπιέζεις τα συναισθήματά σου και να λες όλα αυτά που σκέφτεσαι ελεύθερα και ακατάπαυστα. Γιατί αυτός που εμπιστεύεσαι δεν θα σε πουλήσει. Στον ιδανικό κόσμο που έχω φτιάξει στο μυαλό μου.

Θα μου πεις, δεν την έχεις πατήσει ποτέ; Φυσικά και την έχω πατήσει. Την πατάω ακόμα. Απογοητεύομαι. Καμιά φορά κλαίω. Την επόμενη φορά όμως, ξέρω καλύτερα. Θα την ξαναπατήσω σίγουρα. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Έτσι είναι οι άνθρωποι.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αξίζουν όλη αυτή την ενέργεια και τον χρόνο σου. Γιατί δεν έχουν εκτιμήσει το ρόλο σου. Γιατί δεν σου έχουν δώσει χώρο στη ζωή τους. Γιατί δεν σου μιλούν για όλα αυτά που εσύ μιλάς. Γιατί μιλάς σε ανθρώπους που δεν σε νοιάζονται. Και όταν κάποια στιγμή καταλάβεις κι εσύ –πάντα συμβαίνει κάποια στιγμή- ότι δεν αξίζουν τόσο, ακούς αυτό το μικρό «κρακ».

Σημασία έχει όμως αυτό το «κρακ» που γίνεται κάθε φορά μέσα σου να το επουλώνεις. Να μην μένεις μισός και με κενά μέσα σου. Σημασία έχει να συνεχίζεις και να μιλάς. Ή να γράφεις! Γιατί κι αυτό είναι ένας τρόπος έκφρασης και εκτόνωσης.

Οι σκέψεις σου παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από τις λέξεις. Γίνονται εικόνα και τις βλέπεις μπροστά σου. Στη συνέχεια αποφασίζεις αν σου αρέσει ή όχι αυτή η εικόνα και τι θα αλλάξεις.