Αυτές οι στιγμές που τίποτα δεν έχει νόημα

Δεν ξέρω με τι συχνότητα τις ζεις εσύ αυτές τις στιγμές αλλά σίγουρα υπάρχουν στη ζωή σου. Αν πεις όχι, απλά δεν θα σε πιστέψω. Είναι ανθρώπινο να κουραστείς, να απογοητευτείς και να νιώσεις ότι τραβάς σε αδιέξοδο.

Κάποιες στιγμές όλα μοιάζουν ανούσια. Αυτά που κάνεις, αυτά που λες κι ακόμα κι αυτά που σκέφτεσαι. Αυτά που θέλεις δεν τα βλέπεις να έρχονται, αυτά που προσπαθείς δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις και αναρωτιέσαι γιατί να περιμένεις και να ελπίζεις.

When you expect nothing you get everything… Σου λέει! Και σκέφτεσαι μήπως τελικά εκεί είναι το λάθος που κάνεις. Μήπως επειδή εσύ δημιουργείς προσδοκίες, αυτόματα αφήνεις πάτημα για την απογοήτευση. Μήπως δηλαδή βάζεις τα χεράκια σου και βγάζεις τα ματάκια σου. Μήπως;

Μπορεί. Ίσως. Δεν ξέρω, δεν απαντώ. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι αυτές οι στιγμές που τίποτα δεν έχει νόημα υπάρχουν. Σε περιμένουν στη γωνία και σε καλούν για καφέ ή ένα ποτό. Κι εσύ πας. Και μετά φεύγουν…

Τότε, καταλαβαίνεις ότι το νόημα το δίνεις εσύ στα πράγματα, στις λέξεις, στα συναισθήματα, στους ανθρώπους. Κι αυτό είναι ότι πιο αισιόδοξο μπορώ να σου πω για αυτές τις στιγμές.

Roadtrip με τα κορίτσια και τελικό προορισμό την Καραϊβική της Ελλάδας!

Φουλάραμε τον Θούλη (έτσι λέμε το Fiat της Έμης) με βενζίνη και ξεκινήσαμε από την Αθήνα για την καλοκαιρινή μας περιπέτεια! Roadtrip μόνο για κορίτσια. Η Δήμητρα (η κολλητή), η Έμη (η γαμάτη), η Βάσια (η ψαγμένη) κι εγώ (η τρελή).



Το σχεδιάζαμε καιρό και το πραγματοποιήσαμε λίγο πριν αποχαιρετήσουμε επίσημα το καλοκαίρι. Γιατί ανεπίσημα, το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ για μας! 

Βάλαμε λοιπόν στο cd player του αυτοκινήτου Beatles και φύγαμε! Με τελικό προορισμό τα Λιχαδονήσια, την Καραϊβική της Ελλάδας. Γιατί όλοι οι δρόμοι οδηγούν (κάπου) στην Εύβοια! Ειδικά το καλοκαίρι! Και αν έχεις τόσο μαγικά μέρη και τόσο κοντά σου, γιατί να ονειρεύεσαι άλλους εξωτικούς προορισμούς;



Κάνω skip όσα προηγήθηκαν και σε πάω κατευθείαν στην τελευταία μέρα του ταξιδιού. Στο αποκορύφωμα! Στο κερασάκι της τούρτας. Η στιγμή που ταξιδιού που ήταν legen... wait for it... dary!

Αποχαιρετώντας λοιπόν τα νερά του Παγασητικού, ξεκινήσαμε πρωί από τον Άγιο Δημήτριο στον Πτελεό και φτάσαμε, οριακά, στα Καμμένα Βούρλα. Εκεί, μας περίμενε το καραβάκι που θα μας πήγαινε στα μαγευτικά Λιχαδονήσια.



Είχαμε πάρει συμβουλές και οδηγίες από φίλους και γνωστούς για τα συγκεκριμένα νησάκια. Όταν η Έμη μας το πρότεινε, που της το πρότεινε ένας άλλος φίλος, είπαμε αμέσως ΝΑΙ! Σαν τον Λουκιανό Κελαηδόνη κι εμείς...

Γιατί το καλοκαίρι λες «ναι» σε κάθε τρέλα! Ειδικά όταν είσαι με φίλες. Και ακόμα περισσότερο όταν είσαι σε διακοπές με τις φίλες σου. Και η επιλογή μάς αποζημίωσε! Εμένα και για έναν λόγο παραπάνω γιατί είδα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ φωκάκι. Η αγαπημένη μου Μονάχους Μονάχους ξεπρόβαλε λίγο πριν πιάσουμε λιμάνι. 



Μπορεί να μην είδα πηγαίνοντας στην Αλόννησο αλλά το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα στα Λιχαδονήσια. (Θυμήσου εδώ όλα όσα είχαμε πει για τα φωκάκια και το πόσο κινδυνεύουν.) Κάπως έτσι βαφτίστηκε αυτό το μέρος «μαγικό» από την αρχή. 

Και ναι, είχε δίκιο ο φίλος μου ο Γιάννης όταν μου είπε ότι θα ξετρελαθώ γιατί πρόκειται για το πιο όμορφο κομμάτι του Αιγαίου. Γιατί είναι από την Εύβοια και την ξέρει καλά και την αγαπάει πολύ. Γιατί είναι φίλος μου και ξέρει τι με συγκινεί. Και γιατί για μένα είναι «μαγικό συστατικό» και είναι αυτός που μου έχει αποδείξει άπειρες φορές ότι υπάρχει μαγεία! 



Με τούτα και με κείνα, φτάσαμε στο πιο εξωτικό μέρος της χώρας και στο πιο μαγικό μέρος της Βόρειας Εύβοιας που οι ντόπιοι το αποκαλούν μικρές Σεϋχέλες. Το όνομα αυτό προέκυψε από τη σύγκριση των αεροφωτογραφιών που έκαναν κάποιοι επισκέπτες. Μια ανάσα από τη Λιχάδα. Εξακόσια μόλις μέτρα από την Εύβοια.

Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα νησιών που είναι αποτέλεσμα ηφαιστειακής δραστηριότητας και ένα μεγάλο τμήμα τους βυθίστηκε από σεισμό που έγινε το 426 π.Χ. 



Τα μεγαλύτερα από τα νησάκια είναι η Στρογγυλή και η Μανολιά, λίγο μικρότερα η Μικρή Στρογγυλή, το Στενό, η Βάγια και μερικά ακόμα μικρότερα που ονομάζονται ποντικονήσια. 

Σύμφωνα με τη μυθολογία, η σύζυγος του Ηρακλή η Διηάνειρα, πιστεύοντας ότι την απάτησε, του έστειλε με τον υπηρέτη τους, τον Λίχα έναν δηλητηριασμένο χιτώνα. Ο Ηρακλής τον φόρεσε και άρχισε να υποφέρει από τους πόνους και τον άρπαξε και όμορφα και ωραία τον εκσφενδόνισε προς την θάλασσα. Τα μέλη του έπεσαν γύρω από το ακρωτήρι Κήναιο, όπου ο Ποσειδώνας τα μεταμόρφωσε σε μικρά νησάκια, γνωστά σήμερα ως Λιχαδονήσια! 



Το σκάφος μας άφησε στο φυσικό λιμάνι της Μανολιάς όπου υπάρχει μία οργανωμένη παραλία και φυσικά η καντίνα που, όπως έμαθα εκ των υστέρων, την διαχειρίζεται τα τελευταία χρόνια η οικογένεια Λυμπέρη. Θα βρεις πεντανόστιμο φαγητό με θαλασσινά και σουβλάκια αναψυκτικά και φυσικά καφέ. Από παγωμένους καφέδες έχει βέβαια μόνο φραπέ οπότε ετοιμάσου για αυτό ή για ουζάκι με μεζέ! Να δοκιμάσεις οπωσδήποτε το σαγανάκι.

Επειδή όμως εμείς είμαστε λάτρεις της περιπέτειας περιηγηθήκαμε πέρα από αυτό το σημείο θέλοντας να κάνουμε πιο πριβέ βουτιές. 



Στο νότιο τμήμα της Μανoλιάς λοιπόν συναντήσαμε κτίσματα από τον οικισμό του νησιού. Μπορεί πλέον να μην είναι κατοικήσιμα τα νησάκια αλλά στο παρελθόν ο πληθυσμός τους έφτανε τους 70 κατοίκους. Ο οικισμός σχεδόν εγκαταλείφθηκε από την δεκαετία του 1960 και σήμερα έχουν μείνει μόνο το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου και κάποια μισογκρεμισμένα τείχη, θεμέλια σπιτιών και ερείπια. 



Έχουν φυσικά κηρυχθεί προστατευόμενοι αρχαιολογικοί χώροι αφού κατοικούνταν από την κλασική αρχαιότητα μέχρι τους βυζαντινούς χρόνους. 

Λίγο πιο κοντά με την ιστορία θα σε φέρει και η επίσκεψη στο ναυάγιο, δυτικά του νησιού, εκεί όπου σε μια σειρά από ξέρες ναυάγησε το 1943 ελληνικό φορτηγό πλοίο επιταγμένο από τους Γερμανούς. 



Η εξερεύνησή μας συνεχίστηκε στα υπόλοιπα γύρω νησάκια. Αφήσαμε τα πράγματά μας σττην ακτή της Μανολιάς και κάνοντας τρελή πατέντα για να πάρουμε μαζί μας την ψηφιακή φωτογραφίσαμε τα καταγάλανα νερά και το απίστευτης ομορφιάς τοπίο. Ένα από αυτά τα μικρούτσικα, το «πήρα» δικό μου! Το «κατέκτησα» και τώρα μου «ανήκει» . Εκτός αν είναι να πληρώσω ΕΝΦΙΑ οπότε το αφήνω στα ψάρια του!



Fun fact: Κολυμπώντας ανάμεσα στα νησάκια μας εντόπισε το καΐκι «Τα είδα όλα» και μας αποκάλεσε γοργόνες! Η αλήθεια είναι ότι νιώσαμε λίγο σαν να ανήκουμε εκεί, γίναμε ένα με το φυσικό περιβάλλον. Τσούχτρες κολυμπούσαν ακριβώς δίπλα μας, τα θαλασσοπούλια αδιαφορούσαν για την παρουσία μας και όλα τα κοράλια, τα φύκια και οι πέτρες πέρασαν κάτω από τα πόδια μας. Φύγαμε και με μερικά «παράσημα» στις πατούσες! Άξιζε τον κόπο και τον πόνο.



Προλαβαίνεις και τώρα να πας κι εσύ καθώς οι εκδρομές συνεχίζονται και τον Σεπτέμβριο, καιρού επιτρέποντος. Κι άμα πας, όποτε πας, ή αν έχεις ήδη πάει στείλε μου εδώ και τις δικές σου εντυπώσεις!

P. S. Σε αυτό το post μόνο Beatles πρέπει να ψάξεις στο You Tube και σου προτείνω, με τούτα και με κείνα, το «We Can Work It Out».

By TLIFE

To ''μαγικό συστατικό''

Ονόματα λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε. Γιατί αυτά που νιώθουμε πρέπει να τα λέμε κι αν δεν μπορούμε, να τα γράφουμε τέλος πάντων. Και γι’ αυτό θα σου πω για το φίλο μου τον Γιάννη, το «μαγικό συστατικό» για πολλά πράγματα που έχουν συμβεί στην ζωή μου τα τελευταία περίπου 4 χρόνια. Οι γνωρίζοντες έχουν καταλάβει αμέσως ποιον εννοώ. 

Τον άνθρωπο που ήταν πανταχού παρών. Ναι, σαν το Θεό ένα πράμα! Τουλάχιστον στη δική μου τη ζωή. Κι αυτό είναι πράγμα σπάνιο για συνεργάτη. Γιατί ο Γιάννης είναι σπάνιο παιδί. Το ξέρει, δεν περιμένει να του το επιβεβαιώσω. Αυτό που δεν ξέρει είναι η αλληλεπίδραση που προκαλεί. Γιατί είναι η πεταλούδα που κινεί τα φτερά της στον Αμαζόνιο και φέρνει βροχή στην Κίνα!

Δεν τον ξέρω τόσο πολύ αλλά τον νιώθω πολύ κοντά μου. Δεν τον ξέρω τόσο καλά αλλά τον αγαπώ πολύ! Αυτοί οι άνθρωποι είναι η καλύτερη συνάντηση που μπορείς να έχεις στη ζωή σου. Γιατί η χημεία κάνει την συνύπαρξη ευκολάκι και η συνεργασία είναι… μαγική! 

Μα, όπως όλα τα ωραία, θα φτάσει κι αυτό στο τέλος του. Ελπίζω μονάχα ως προς το παρόν. Γιατί θα μου λείψουν αφάνταστα τα συνεχόμενα τηλεφωνήματα για να μου υπογραμμίσει και την πιο μικρή λεπτομέρεια. Γιατί οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και το ξέρουμε και οι δυο! Θα μου λείψουν οι οσκαρικού επιπέδου στιχομυθίες μας, οι ατάκες και τα hashtags. Αυτά τα hashtags που έκαναν σάλο! Θα μου λείψουν οι εμπνευσμένες ιδέες του και αυτή η ιδιαίτερη πινελιά που βάζει στα πράγματα. Θα μου λείψει το «πάντα εκεί», ακόμα και σε αργίες, διακοπές και μεταμεσονύκτιες ώρες ή σε στιγμές τρελού πανικού που ξεχνούσε ακόμα και το όνομά του. Ναι, το όνομά του αλλά ευτυχώς όχι τη δουλειά του! Θα μου λείψει η hakuna matata φάση του που ακόμα και στις μεγάλες γκρίνιες του, υπάρχει. Θα μου λείψει το «κάνω το αδύνατο, δυνατό». Θα μου λείψει γενικώς και ειδικώς!

Μπορώ να βρω πολλούς λόγους, μπορώ να γράψω εκατοντάδες πράγματα γιατί είμαι από αυτούς που κολλάνε στα μικρά. Δεν θα πω όμως τίποτα άλλο. Ακόμα. Μονάχα ένα «ευχαριστώ» για όσες «βροχές» έχει φέρει στη ζωή μου. 

Ταξιδεύοντας με ιστιοπλοϊκό στα νησιά των Βόρειων Σποράδων

Για την ομορφιά των Σποράδων σου έχουμε μιλήσει πολλές φορές στο TLIFE. Είχαμε τη χαρά πολλές φορές στο παρελθόν να μαγευτούμε -γιατί μόνο αυτό μπορείς να πάθεις σε αυτό το νησί- από την Αλόννησο αλλά και να χαρούμε την καταπράσινη Σκόπελο και την περισσότερο κοσμοπολίτικη Σκιάθο. Δες εδώ κι εδώ! Για μένα, η επιστροφή στην Αλόννησο ήταν και μία υπόσχεση που είχα δώσει πέρυσι.

Αυτή τη φορά όμως εξερεύνησα και κάποια άλλα νησάκια των Βόρειων Σποράδων. Εκεί δεν μπορείς να πας με το πλοίο της γραμμής. Κι αυτό το κάνει ακόμα πιο μαγικό!

Ξεκινήσαμε λοιπόν από το γραφικό Πατητήρι με τον «Πλανήτη». Το πιο όμορφο ιστιοπλοϊκό που, όταν δεν κάνει ξενάγηση στους τουρίστες του, είναι αραγμένο στο λιμάνι του νησιού. Μπορείς εκεί να ρωτήσεις ότι πληροφορία θες για τις εκδρομές που κάνει ή να πας απέναντι στο Alonissos Travel που θα σε περιμένει το ζεστό χαμόγελο του Διογένη και των κοριτσιών του!



Κι αφού τα μάθεις όλα, ξεκινάς το ταξίδι σου στο Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο των Σποράδων. Πρόκειται για το πρώτο Θαλάσσιο Πάρκο της Ελλάδας και είναι η μεγαλύτερη προστατευμένη θαλάσσια περιοχή στην Ευρώπη! Αμέ! Εκτός από τη θαλάσσια περιοχή, το Πάρκο περιλαμβάνει την Αλόννησο, 6 μικρότερα νησιά καθώς και 22 βραχονησίδες!

Τα μικρά νησάκια είναι η Περιστέρα, η Κυρά Παναγιά, η Ψαθούρα, το Πιπέρι (αποτελεί τον πυρήνα του πάρκου και είναι εκεί που ζουν τα αγαπημένα μου φωκάκια), τα Σκάτζουρα και τα Γιούρα και μπορείς να τα προσεγγίσεις μόνο με πλοιάριο. Και όχι όλα! Εμείς, βρεθήκαμε με τον «Πλανήτη» σε κάποια από αυτά τα ερημονήσια.

Μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χάσεις αν βρεθείς για διακοπές στην Αλόννησο γιατί και μόνο το ταξίδι με ιστιοπλοϊκό είναι από μόνο του εμπειρία. Αλήθεια, ποια ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για πρώτη φορά; Θυμάσαι το συναίσθημα της ανανέωσης που αυτό φέρνει μαζί του; Αξίζει! Και μην σκεφτείς ότι είναι διακοπές πολυτελείας γιατί πραγματικά το ποσό που δίνεις για όλες τις παροχές που έχεις είναι μικρό και αξίζει μέχρι και το τελευταίο ευρώ σου!

Η πρώτη στάση της θαλάσσιας εκδρομής είναι στη Μπλε Σπηλιά. Η στιγμή που οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά γιατί το τοπίο είναι πραγματικά έργο τέχνης. Έργο της φύσης για την ακρίβεια γιατί μιλάμε για σημεία που το ανθρώπινο χέρι -ευτυχώς- δεν έχει παρέμβει. Η χαρά του instagram! Και η δική μου βέβαια, αφού για ακόμη μία φορά το καλοκαιρινό μου album γέμισε με το αγαπημένο μου μπλε της θάλασσας.



Η όλη διαδρομή κρατάει αρκετές ώρες -βέβαια εσύ νομίζεις ότι δεν κράτησε παρα μόνο λίγα λεπτά- και περιλαμβάνει πολλές στάσεις για βουτιές στις καταπράσινες παραλίες είτε πέφτοντας από το σκάφος είτε δένοντας στην ακτή. Ναι, σαν τις σκηνές που βλέπεις στις ταινίες!

Από τις πιο όμορφες παραλίες, που συναντήσαμε και κολυμπήσαμε στα νερά τους, ήταν ο Άγιος Πέτρος και τα Λαδάδικα που βρίσκεται στο κάτω μέρος της Περιστέρας.



Το αποκορύφωμα της ξενάγησης όμως είναι η Κυρά Παναγιά ή αλλιώς Πελαγονήσι. Είναι το μεγαλύτερο ακατοίκητο νησί των Βόρειων Σποράδων με έκταση 25 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Θα χρειαστεί να εξασκήσεις λίγο τις ορειβατικές σου ικανότητες για να φτάσεις στην κορυφή αλλά αυτό που θα δεις φτάνοντας θα σε αποζημιώσει...

Για την ιστορία, κατά τη Βυζαντινή περίοδο το νησί αυτό αποτελούσε σταθμό διερχόμενων πλοίων και λέγεται ότι κάποιο ναυάγησε εκεί. Παρόλα αυτά το ναυάγιο δεν έχει εξερευνηθεί ακόμα. Το 963 μ.Χ. ο Άγιος Αθανάσιος Αθωνίτης το αγόρασε από τους Βυζαντινούς άρχοντες, για να αποτελέσει μετόχι της Μονής της Αγίας Λαύρας. Μέχρι σήμερα λοιπόν ανήκει στο Άγιο Όρος.

Νοτιοανατολικά του νησιού βρίσκεται το μοναστήρι που χτίστηκε το 1100 και οι εγκαταστάσεις του. Ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει πάνω σε αυτό με την πάροδο του χρόνου αφού έχει γίνει μονάχα και σταδιακά μία μικρή ανακαίνιση. Όλα τα υπόλοιπα παραμένουν ίδια με την εποχή που πρωτοχτίστηκε.



Εκεί, ζει και ο μοναδικός άνθρωπος του νησιού που δεν είναι άλλος από τον πάτερ Χαρίτωνα. Ο πιο γήινος μοναχός που θα συναντήσεις ποτέ και θα σε υποδεχτεί και θα σου μιλήσει για την ιστορία του νησιού αλλά και την καθημερινότητά του στο Μοναστήρι. Και θα σε κάνει να θες να ξαναπάς ακόμα κι αν η σχέση σου με την θρησκεία δεν είναι τόσο έντονη.


Ο "Πλανήτης" αραγμένος στο ομώνυμο λιμάνι στην Κυρά Παναγιά

Το μέρος αυτό σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα, να αδειάσει το μυαλό σου ενώ παράλληλα η τοποθεσία του προσφέρει μία μοναδική θέα στα γύρω νησάκια. Κάπου εκεί κοντά θα βρίσκεται και ο Παράδεισος, σκέφτεσαι.

Γυρνώντας στο Πατητήρι, λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, είσαι άλλος άνθρωπος! Γεμάτος και ευτυχισμένος. Την ευτυχία σου αυτή θα ολοκληρώσει μια βόλτα στο Παλιό Χωριό και στο ιδανικότερο μέρος για να δεις τον ήλιο να χάνεται μέσα στη θάλασσα και να δίνει τη σκυτάλη στο φεγγάρι, που δεν είναι άλλο από το Χαγιάτι.

Ένα υπέροχο piano bar που φέτος ενισχύθηκε μουσικά με την υπέροχη φωνή του νεαρού Ιορδάνη Σιδηρόπουλου. Κράτα το όνομά του γιατί σίγουρα στο μέλλον θα τον συναντήσεις! Αν κάνεις ένα google search θα δεις ότι έχει βγάλει ήδη και τον πρώτο του δίσκο.

P.S. Το μόνο τραγούδι που ταιριάζει σε αυτό το post και πρέπει οπωσδήποτε να ψάξεις στο YouTube είναι το "Βυθισμένες άγκυρες" του Μίλτου Πασχαλίδη.

By TLIFE

Every summer has a story…

Οι καλοκαιρινές ιστορίες είναι αυτές που ζεσταίνουν την καρδιά σου όλο το χειμώνα. Όλα όσα ζεις και όσα κάνεις, ειδικά στις διακοπές, είναι οι καλύτερες αναμνήσεις της χρονιάς. Και έχουν πάντα την αύρα από το θαλασσινό αεράκι, γεύση από την αλμύρα της ακρογιαλιάς και τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Οι δικές μου ιστορίες είναι αδιαπραγμάτευτα έτσι ενώ έχουν και μουσική υπόκρουση. Συνήθως από κάποιο τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη.

Αυτό κάνει μαγικό το καλοκαίρι σου είναι λοιπόν αυτές οι ιστορίες. Πολλές φορές δεν τις περιγράφεις σε κανέναν ή επιλέγεις να τις μοιραστείς με πολύ λίγους για να μην φύγει η χρυσόσκονη από πάνω τους. Άλλωστε η μαγεία δεν περιγράφεται με λόγια απλά συμβαίνει…

The story of the summer is the story of my life! Φέτος, έζησα πράγματα που δεν έχω ξαναζήσει ή που τέλος πάντων δεν τα είχα βιώσει ποτέ έτσι. Ακόμη και οι βόλτες στη θάλασσα είχαν άλλη νοημοδότηση.

Η μελαγχολία που έφερε η επιστροφή στην Αθήνα ενισχύει την αξία των ημερών αυτών στο νησί. Και αυτό που κατάλαβα είναι ότι, πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή στο έπακρο! Κάπως έτσι γράφονται οι καλύτερες καλοκαιρινές ιστορίες…

«Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα»

Αυτή τη ''φράση'' την ξαναείδα πρόσφατα γραμμένη σε ένα πανό που έφτιαξαν εκπαιδευτικοί και μαθητές στην Κρήτη. Ήταν στο πλαίσιο μίας κινητοποίησης που έκαναν με αφορμή τα όσα έγιναν την περασμένη χρονιά στον χώρο της παιδείας. (δες εδώ περισσότερα) Και κρύβει μία τόσο μεγάλη αλήθεια. «Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα». Γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον και χωρίς αυτά, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να υπάρξει. Ή μήπως όχι για όλους;

Σίγουρα όχι για αυτούς που ευθύνονται για όσα γίνονται στη Γάζα. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Unicef σκοτώθηκαν τον τελευταίο μήνα (και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) 419 παιδιά.

Τα νούμερα από μόνα τους είναι σοκαριστικά. Γιατί δεν μιλάμε απλά για νεκρούς πολέμου. Μιλάμε για παιδιά. Για ψυχούλες που θα έπρεπε να τους νοιάζει μόνο το δικό τους παιχνίδι και όχι αυτό των συμφερόντων, κάθε είδους.



Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο με σκοπό να τον αλλάξουν, να τον κάνουν καλύτερο. Δεν έχω δικά μου παιδιά αλλά αν αξιωθώ να αποκτήσω θα φροντίσω να τα προστατεύω και να τα προσέχω σαν τον μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου.

Γιατί η ελπίδα μας πηγάζει από εκείνα. Μια ελπίδα που στη Γάζα αργοσβήνει. Εκεί, τα παιδιά πεθαίνουν από αληθινές οβίδες, δεν παίζουν “πόλεμο” με τους φίλους τους. Ανοίγοντας τα μάτια τους το πρωί δεν βλέπουν τον ήλιο, βλέπουν τη σκόνη που αφήνουν πίσω τους οι βομβαρδισμοί. Κι αν σε κάποιες στιγμές οι μεγάλοι αποφασίσουν εκεχειρία, ζουν με τον φόβο για το τι θα τους φέρει η επόμενη μέρα. Ρε, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι ο κόσμος σου λέω!



Αυτά που σου λέω, ίσως είναι απλά άμεσης κατανάλωσης για σένα. Θα σε προβληματίσουν για λίγο και μετά θα συνεχίσεις να ζεις έτσι όπως ζούσες μέχρι σήμερα. Γιατί έχεις κι εσύ τα δικά σου προβλήματα και τις δικές σου μάχες. Κι ο φίλος σου τραβάει τα δικά του ζόρια. Κι ο φίλος του φίλου σου τα βγάζει δύσκολα βόλτα. Όλοι ζούμε, λίγο ή πολύ, στην ίδια καθημερινότητα που σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με αυτή στη Γάζα.

Δεν έχω στόχο να σε κάνω να νιώσεις ενοχικά. Κι εγώ ετοιμάζομαι να πάω διακοπές και ονειρεύομαι όλο το χρόνο παραλίες και παγωτά, ηλιομάζεμα και μετά κοκτεϊλάρες. Έτσι είναι η ζωή! Αλλά μπορείς παρόλα αυτά να αλλάξεις λίγο τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα...

Να, δες εδώ, εδώ κι εδώ τρία από τα πιο ωραία κείμενα γνώμης που διάβασα πρόσφατα. Γροθιά στο στομάχι! Εγώ έτσι τα ένιωσα. Πριν καν δω τις σοκαριστικές εικόνες με τα αιμόφυρτα παιδάκια και τα ξεψυχισμένα κορμάκια τους.



Και με αφορμή το ειδικό, ας το κάνουμε και πιο γενικό. «Υπερασπίσου» το παιδί... που πέφτει θύμα ξυλοδαρμού και σεξουαλικής κακοποίησης ακόμα και από την ίδια του την οικογένεια, που δέχεται bullying, που μένει ορφανό, που μένει άστεγο, που δεν μπορεί να πάει σχολείο ενώ το θέλει, που είναι άρρωστο. «Υπερασπίσου» το παιδί… κι ας μην μιλάει την ίδια γλώσσα με εσένα κι ας μην έχετε το ίδιο χρώμα δέρματος ή την ίδια θρησκεία κι ακόμα κι αν δεν ζείτε στην ίδια χώρα.

Υπάρχουν πολλά τέτοια παιδιά εκεί έξω και ανήκουν κι αυτά στην «ελπίδα» μας. Υπάρχουν τρόποι για να τα «υπερασπιστείς» και θα σου πω έτσι στα γρήγορα επτά από αυτούς: «Action Aid», «Unicef», «Το χαμόγελο του Παιδιού», «Παιδικά Χωριά SOS”, «Μαζί για το παιδί», «Φλόγα» και «Σύλλογος Ελπίδα».

P.S. Ψάξε στο You Tube το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου με τίτλο "Τα παιδιά που χάθηκαν".

By TLIFE 

Ας μιλήσουμε για όρια…

Μεγάλη συζήτηση ανοίγω. Το ξέρω. Τα όρια και τα περιθώρια του καθενός εξαρτώνται από πολλά πράγματα. Το σημαντικό είναι ότι πρέπει να υπάρχουν. Οι διαχωριστικές γραμμές είναι καλό να υπάρχουν. Είναι σαν αυτές τις γραμμές που έχουν οι δρόμοι και ξέρεις που μπορείς να προσπεράσεις, που μπορείς να σταματήσεις και που δεν πρέπει να πας. Αν παρακούσεις αυτές τις γραμμές φυσικά υπάρχουν συνέπειες που στην καλύτερη περίπτωση είναι απλές κυρώσεις.

Κάπως έτσι γίνεται σε όλα τα πράγματα στη ζωή μας. Τα όρια που βάζεις ή που βάζει ο άλλος αντίστοιχα είναι αυτά που σε προστατεύουν. Αν τα ξεπεράσεις… ΜΠΑΜ!

Βέβαια, το ίδιο βασανιστικό είναι να φτάνεις συνεχώς στα όρια σου. Και ξέρεις ποιος φταίει; ΕΣΥ! Ή δεν τα  έθεσες σωστά ή δεν διεκδίκησες την τήρησή τους. Σε όποια και από τις δύο περιπτώσεις ανήκεις όμως δεν σημαίνει ότι είσαι καταδικασμένος. Τα όρια αλλάζουν. Όσο κι αν στενεύουν κάποιες φορές τα περιθώρια μπορείς να ξαναπατήσεις από πάνω τις διαχωριστικές σου γραμμές.

Πώς η Νατάσα Θεοδώριδου τραβάει λοιπόν σε όλα μια κόκκινη γραμμή; Κάτι τέτοιο… RESTART!

Τα όρια δεν είναι αυτά που σε χωρίζουν αλλά που σε ξεχωρίζουν. Τα όρια δεν σε εγκλωβίζουν αλλά σε απελευθερώνουν. Δεν σκοτώνουν τις ιδέες σου αλλά γεννούν άλλες. Ο σκοπός τους είναι ο σεβασμός και η ανάπτυξη της προσωπικότητας του ανθρώπου. Εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες, δεν αντιλέγω, αλλά είναι ζωτικής σημασίας. Τα όρια σου, η ζωή σου!

Πρώτα τα χαράζεις και μετά ''απαιτείς'' από τους άλλους να τα σεβαστούν...  Φυσικά, διανοητικά, συναισθηματικά, κοινωνικά, σεξουαλικά, οικονομικά, χρονικά αλλά και -γιατί όχι- προσωπικά όρια. Ας μιλήσουμε για όρια...