Ας μιλήσουμε για όρια…

Μεγάλη συζήτηση ανοίγω. Το ξέρω. Τα όρια και τα περιθώρια του καθενός εξαρτώνται από πολλά πράγματα. Το σημαντικό είναι ότι πρέπει να υπάρχουν. Οι διαχωριστικές γραμμές είναι καλό να υπάρχουν. Είναι σαν αυτές τις γραμμές που έχουν οι δρόμοι και ξέρεις που μπορείς να προσπεράσεις, που μπορείς να σταματήσεις και που δεν πρέπει να πας. Αν παρακούσεις αυτές τις γραμμές φυσικά υπάρχουν συνέπειες που στην καλύτερη περίπτωση είναι απλές κυρώσεις.

Κάπως έτσι γίνεται σε όλα τα πράγματα στη ζωή μας. Τα όρια που βάζεις ή που βάζει ο άλλος αντίστοιχα είναι αυτά που σε προστατεύουν. Αν τα ξεπεράσεις… ΜΠΑΜ!

Βέβαια, το ίδιο βασανιστικό είναι να φτάνεις συνεχώς στα όρια σου. Και ξέρεις ποιος φταίει; ΕΣΥ! Ή δεν τα  έθεσες σωστά ή δεν διεκδίκησες την τήρησή τους. Σε όποια και από τις δύο περιπτώσεις ανήκεις όμως δεν σημαίνει ότι είσαι καταδικασμένος. Τα όρια αλλάζουν. Όσο κι αν στενεύουν κάποιες φορές τα περιθώρια μπορείς να ξαναπατήσεις από πάνω τις διαχωριστικές σου γραμμές.

Πώς η Νατάσα Θεοδώριδου τραβάει λοιπόν σε όλα μια κόκκινη γραμμή; Κάτι τέτοιο… RESTART!

Τα όρια δεν είναι αυτά που σε χωρίζουν αλλά που σε ξεχωρίζουν. Τα όρια δεν σε εγκλωβίζουν αλλά σε απελευθερώνουν. Δεν σκοτώνουν τις ιδέες σου αλλά γεννούν άλλες. Ο σκοπός τους είναι ο σεβασμός και η ανάπτυξη της προσωπικότητας του ανθρώπου. Εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες, δεν αντιλέγω, αλλά είναι ζωτικής σημασίας. Τα όρια σου, η ζωή σου!

Πρώτα τα χαράζεις και μετά ''απαιτείς'' από τους άλλους να τα σεβαστούν...  Φυσικά, διανοητικά, συναισθηματικά, κοινωνικά, σεξουαλικά, οικονομικά, χρονικά αλλά και -γιατί όχι- προσωπικά όρια. Ας μιλήσουμε για όρια...