Η Σοφία Φαραζή θεωρεί τον εαυτό της τυχερό, όχι μόνο γιατί φέτος
συμμετέχει σε μία θεατρική δουλειά όπως είναι το “Όθων και Ποθούλα” αλλά
και γιατί δουλεύει με ανθρώπους όπως είναι ο Σταμάτης Φασουλής. Λίγους
μήνες μετά την γέννηση της κόρης της, η ηθοποιός μιλάει στο ΤLIFE για
την συνεργασία της αυτή αλλά και για τον τρόπο που άλλαξε το παιδί τη
ζωή της, μας αποκαλύπτει αν πέρασε επιλόχειο κατάθλιψη, αν θέλει δεύτερο
παιδί αλλά και το πόσο της λείπει η τηλεόραση.
Πείτε μας δυο λόγια για το έργο.
Το έργο ξεκινάει ως εξής: έχει μετακομίσει μία οικογένεια από τα βόρεια προάστια στο πατρικό της συζύγου, της μητέρας της οικογένειας λόγω οικονομικών δυσκολιών. Ο μπαμπάς, ο αρχηγός της οικογένειας παθαίνει στην πρώτη σκηνή ένα εγκεφαλικό, τα χάνει, μία λιποθυμία και ξυπνάει στο 1837, επί Όθωνος και Αμαλίας, μέσα στο ίδιο σπίτι. Εκεί, γνωρίζει την λήσταρχο Ποθούλα Ραρράκου την οποία υποδύεται η Σοφία Φιλιππίδου και αυτή οργανώνει μία επανάσταση κατά του βασιλιά και του προτείνει να γίνει ο αρχηγός της επανάστασης. Τον Όθων Μολοχάνθη, τον ήρωά μας, τον υποδύεται ο Σταμάτης Φασουλής, την γυναίκα του η Βέρα Κρούσκα, την κόρη του εγώ και συναντάμε μέσα στην ιστορία δύο ακόμα ήρωες. Τον Θανάση Αλευρά που υποδύεται στην πρώτη σκηνή τον φίλο μου, τον σύντροφό μου και το 1837 γίνεται αρχιφύλακας και δεξί χέρι της Ποθούλας και μέσα σε όλη αυτή την ιστορία συναντάμε και τον Κωνσταντίνο Καρβέλη ο οποίος υποδύεται ένα μέλος του ΕΑΜ από το 1942 μες στον εμφύλιο.
Πρόκειται λοιπόν για μία κωμωδία στην οποία γίνεται ένας παραλληλισμός με το σήμερα και το χθες, τι γινόταν τότε που πάλι οι Γερμανοί μας στείλανε με το ζόρι έναν βασιλιά στην Ελλάδα, τον πρώτο βασιλιά που είχαμε τον Όθωνα. Τότε πάλι χωστάγαμε και, ας πούμε, ότι γίνεται κάτι τέτοιο με αυτό που συμβαίνει και σήμερα.
Με τον Σταμάτη Φασουλή έχετε ξανασυνεργαστεί;
Ναι, έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές. Με σκηνοθέτησε πρώτη φορά στο “Τρεις φορές γυναίκα”, πριν από 7 χρόνια περίπου, δουλέψαμε μαζί στο “Το τρέντι θα σφυρίξει τρεις φορές”, στο “Κλουβί με τις τρελές” και τώρα είναι η τέταρτη φορά που δουλεύουμε μαζί.
Νιώθετε τυχερή που, σε αυτή την δύσκολη εποχή που το ποσοστό ανεργίας των ηθοποιών φτάνει στο 95%, δουλεύετε και μάλιστα με τέτοιους συνεργάτες;
Ναι, εννοείται. Φυσικά!
Πριν ξεκινήσετε την παράσταση, σας άγχωσε το γεγονός ότι ίσως φέτος δεν θα είσαστε κάπου;
Όχι, δεν με άγχωσε. Θεωρώ τον εαυτό που πολύ τυχερό γιατί είχα 2-3 προτάσεις για θέατρο από το Πάσχα οπότε είχα και την ευκαιρία της επιλογής για το που θα είμαι φέτος. Οπότε δεν έχω προλάβει να αγχωθώ. Και στην εγκυμοσύνη μου, πέρυσι, δεν το σκεφτόμουν καν το να μην δουλέψω και είναι ο μοναδικός χρόνος που έχω κάτσει εκτός δουλειάς και πάλι από επιλογή μου. Δεν έχω προλάβει να σκεφτώ τι θα κάνω αν δεν έχω δουλειά. Το σίγουρο πάντως είναι ότι κάτι θα σκεφτώ να κάνω. Με σταυρωμένα τα χέρια δεν θα κάτσω στο σπίτι. Αν δεν βρω δουλειά μου, κάτι άλλο θα βρω να κάνω.
Δηλαδή κάτι πέρα από το αντικείμενό σας;
Ναι! Είμαι πολύ ήρεμη σε αυτό το θέμα. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω προλάβει να το σκεφτώ γιατί δεν έχω βρεθεί σε αυτή τη θέση αλλά αν βρεθώ δεν θα μείνω άπραγη. Θα φροντίσω και να δουλέψω, γιατί μου αρέσει η δουλειά κι ας μην είναι στον χώρο μου.
Το γεγονός ότι είχατε μία αποχή, μέχρι η μικρή σας να είναι σε μία ηλικία που να μπορεί να είναι μόνη της, δεν σας προβλημάτισε μήπως μείνετε έξω από τα πράγματα;
Όχι, καθόλου. Δεν λείπω από τα πράγματα γιατί αποφάσισα να κάτσω στο σπίτι να κοιτάζω το ταβάνι. Λείπω από τα πράγματα γιατί αποφάσισα να είμαι πιο κοντά στο παιδί μου και ο συγκεκριμένος λόγος, που για μένα είναι ο πιο σημαντικός, ήταν και γιατί αποφάσισα να μην κάνω τηλεόραση φέτος. Είχα κάποια πρόταση για ένα από τα σήριαλ που έχει το Mega αλλά δεν θέλω καθόλου να λείψω από το παιδί μου τόσες πολλές ώρες.
Παρόλα αυτά η τηλεόραση σας λείπει;
Ναι αμέ, μου λείπει. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ η τηλεόραση και μου αρέσει. Όλη αυτή η διαδικασία του γυρίσματος. Όταν έχεις ένα ωραίο σενάριο χαίρεσαι ακόμα πιο πολύ και όταν είναι και καλή δουλειά, ανυπομονείς να πας. Δεν με κουράζει καθόλου η τηλεόραση και δεν την έκανα μόνο για τα χρήματα, την έκανα γιατί την αγαπάω. Βέβαια, μου λείπει απλά δεν μου λείπει τόσο πολύ, ακόμα, ώστε να μειώσω τον χρόνο που έχω με το παιδί μου για να πάω σε αυτήν.
Θυμάστε κάποια από τις τηλεοπτικές σας δουλειές πιο έντονα;
Δεν έχω κάνει και τόσες πολλές δουλειές, έχω κάνει μόνο 4 και τις θυμάμαι όλες για κάποιο λόγο. Στο Μανουσάκη και το “Μη μου λες αντίο” που ήταν η πρώτη μου, γιατί ήταν η πρώτη μου δουλειά και άρχισα να μαθαίνω την διαδικασία του γυρίσματος. Μετά το “Δυο μέρες μόνο” με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη ήταν ένας ιδιαίτερος ρόλος που αγάπησα πολύ και δούλεψα με έναν πολύ καλό μου φίλο, οπότε για μένα είναι πολύ ξεχωριστή δουλειά. Το “Big bang” επίσης ήταν πολύ ξεχωριστή δουλειά γιατί εκεί γνώρισα τον άντρα μου και είναι από τις αγαπημένες μου δουλειές, συν ότι δούλευα και με την κολλητή μου την Θάλεια (Ματίκα). Τέλος, στο “Λίτσα.com” νομίζω ότι χρωστάω πολλά. Ήταν ο πιο βασικός, πρωταγωνιστικός μου ρόλος, δούλεψα με την Όλγα Μαλέα και με τον Μάριο (Αθανασίου), δηλαδή παιδιά που τα αγάπησα πάρα πολύ και είναι μία σειρά που παίζετε ακόμα.
Ναι! Ο κόσμος σας έχει συνδέσει με αυτόν τον ρόλο. Φαντάζομαι πολλές φορές θα σας φωνάζουν στο δρόμο Λίτσα. Αυτή η οικειότητα που δίνει στο κοινό η αναγνωρισιμότητα σας αρέσει ή σας προκαλεί αμηχανία;
Ναι, με έχουν φωνάξει Λίτσα. Δεν μου δημιουργεί αμηχανία. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ηθοποιός που δεν τον χαροποιεί. Γι\' αυτό κάνουμε αυτό το επάγγελμα για να μπορέσει ο κόσμος να μας αναγνωρίσει κάποια στιγμή και για το αν αξίζουμε και για το αν έχουμε ταλέντο και για το αν έχουμε πετύχει σε αυτό που κάνουμε. Οπότε μία επιβράβευση δεν μπορεί να σου δημιουργεί αμηχανία. Αμηχανία μπορεί μερικές φορές να μου δημιουργεί μόνο το γεγονός ότι όταν θα κυκλοφορήσω στο δρόμο δεν είμαι ούτε στιλιζαρισμένη ούτε φτιαγμένη. Αν με καταλάβουν, που τις περισσότερες φορές δεν με καταλαβαίνουν έτσι όπως κυκλοφορώ έξω, συνέχεια με τα αθλητικά, το μαλλί πιασμένο και άβαφη -γιατί έτσι κυκλοφορώ-, θα σκεφτώ πως “πάλι έχω βγει χάλια έξω και πρέπει κάποια στιγμή να φροντίσω αυτό”. Κάτι που δεν κάνω ποτέ γιατί βαριέμαι.
Τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς λόγος για τις μητέρες και την επιλόχειο κατάθλιψη. Εσείς την αντιμετωπίσατε μετά την γέννηση της κόρη σας;
Όχι εγώ δεν πέρασα. Για να ξεχωρίσουμε όμως κάτι, επειδή το έχω ψάξει πολύ το συγκεκριμένο θέμα, ένα πολύ μικρό ποσοστό γυναικών περνάει επιλόχειο κατάθλιψη. Το 90% των γυναικών περνάνε μία μικροκατάθλιψη λόγω ορμονών. Επειδή όταν γεννάς, οι μορμόνε οι οποίες ανεβαίνανε 9 μήνες, πέφτουν μέσα σε μία ημέρα υπάρχει τέτοια αναστάτωση στο οργανισμό σου που μπορεί να σε οδηγήσει σε μία μικροκατάθλιψη. Να είσαι δηλαδή πιο ευσυγκίνητη από ότι ήσουνα, λίγο να τρομοκρατηθείς που θα γυρίσεις στο σπίτι με ένα μωρό, λίγο να φοβηθείς, λίγο... λίγο απ\' όλα. Η επιλόχειος κατάθλιψη είναι άλλο πράγμα το οποίο πιάνει ένα 10% των γυναικών και πρέπει να έχεις προδιάθεση σε κατάθλιψη για να σε πιάσει. Εκεί, θέλεις φαρμακευτική αγωγή και καλό είναι, αν μια γυναίκα δεν το καταλάβει, επειδή οι γύρω τους το καταλαβαίνουν πολύ πιο εύκολα ότι κάτι δεν πάει καλά, να γίνει μία διάγνωση πολύ σύντομα. Άμα πάρεις τα φάρμακα που πρέπει να πάρεις, συνεχίζεις κανονικά τη ζωή σου και δεν συμβαίνει και τίποτα. Το άσχημο είναι απλά να μην το παραδεχτείς και να μην σε βοηθήσουν και οι γύρω σου να το καταλάβεις οπότε αυτό το πράγμα επιδεινώνεται. Δεν μπορεί να μειωθεί η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι αν δεν πάρεις τα συγκεκριμένα χάπια. Τώρα για την μικροκατάθλιψη, εμένα δεν με έπιασε ούτε αυτό. Είχα βάλει σε διαδικασία τον εαυτό μου από πριν να πάω σε μία ψυχολόγο και να με προετοιμάσει για τον ερχομό του παιδιού. Οπότε όλα τα σημάδια που είχα, το ότι ήμουν ευσυγκίνητη, γιατί ήμουν όταν γύρισα σπίτι για τις πρώτες 4-5 μέρες, τα καταλάβαινα γιατί μου είχε πει όλα τα βήματα η ψυχολόγος μου που θα ακολουθήσουν μετά την γέννα του παιδιού. Φρόντισα από την πρώτη μέρα να έχω χρόνο και για μένα. Από την δεύτερη τρίτη μέρα βγήκα πήγα μία βόλτα και άφησα δύο ώρες το νεογέννητο παιδί στη μαμά μου και βγήκα με τον άντρα μου έξω να πάρω μία ανάσα οπότε δεν κλείστηκα μέσα στο σπίτι να σκέφτομαι τι θα κάνω ή να τρομοκρατούμαι με σκέψεις για το πως θα μεγαλώσω ένα παιδί.
Τα είχα συζητήσει, συνέχισα να τα συζητάω οπότε αυτό με βοήθησε. Όσο τα συζητάς μπαίνεις σε μία διαδικασία να τα κατανοήσεις πολύ πιο εύκολα τα πράγματα που έρχονται στη ζωή σου.
Άλλαξε κάτι, πέρα από την καθημερινότητα και τα πρακτικά, στη ζωή σας με τον ερχομό του παιδιού;
Πάντα αλλάζει. Όλα αλλάζουν. Από την ημέρα που γεννάς ένα παιδί, από τον ερχομό ενός παιδιού μέσα στο σπίτι αλλάζουν όλα. Από τις συνήθειες σου, τις προτεραιότητές σου, τον χρόνο που είχες με τον άντρα σου, τον χρόνο που είχες για τον εαυτό σου, από το πως σκέφτεσαι και το πως ωριμάζεις, από το πως βάζεις κάτω τα πράγματα πια και τα βλέπεις... Δηλαδή από το πως ζούσες για το τώρα πριν κάνεις ένα παιδί, μέχρι το ότι όταν κάνεις ένα παιδί ζεις για το αύριο γιατί φτιάχνεις και το μέλλον για έναν άνθρωπο που σε ενδιαφέρει, πολύ άμεσα όμως. Γίνεται η ζωή σου η ίδια! Εμένα κάτι που μπορεί να μην με απασχολούσε το τι θα κάνω σε 20 χρόνια, στα 25 μου, τώρα με απασχολεί που έχω το παιδί γιατί χτίζω κι ένα μέλλον για το παιδί μου. Όλα αλλάζουν, σου έρχονται τα πάνω κάτω!
Σχέδια για ένα ακόμη παιδάκι έχετε ή είναι νωρίς;
Νωρίς δεν είναι. Θα ήθελα να κάνω κι ένα δεύτερο παιδί αλλά τώρα έτσι όπως έχουν γίνει τα οικονομικά όλων και ο φόβος ο οποίος περνάει στην χώρα μας και σε όλους για το τι θα γίνει αύριο, δηλαδή τι ακόμα μειώσεις θα γίνουν και τα λοιπά, δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο να μεγαλώσεις δύο παιδιά. Μας φτάνουν σε ένα σημείο που νέοι άνθρωποι θέλουν να κάνουν παιδιά και δεν κάνουν ούτε το ένα γιατί φοβούνται για το τι θα γίνει οικονομικά στο μέλλον. Οπότε αυτό είναι κάτι που με φρενάρει.
By TLIFE
Πείτε μας δυο λόγια για το έργο.
Το έργο ξεκινάει ως εξής: έχει μετακομίσει μία οικογένεια από τα βόρεια προάστια στο πατρικό της συζύγου, της μητέρας της οικογένειας λόγω οικονομικών δυσκολιών. Ο μπαμπάς, ο αρχηγός της οικογένειας παθαίνει στην πρώτη σκηνή ένα εγκεφαλικό, τα χάνει, μία λιποθυμία και ξυπνάει στο 1837, επί Όθωνος και Αμαλίας, μέσα στο ίδιο σπίτι. Εκεί, γνωρίζει την λήσταρχο Ποθούλα Ραρράκου την οποία υποδύεται η Σοφία Φιλιππίδου και αυτή οργανώνει μία επανάσταση κατά του βασιλιά και του προτείνει να γίνει ο αρχηγός της επανάστασης. Τον Όθων Μολοχάνθη, τον ήρωά μας, τον υποδύεται ο Σταμάτης Φασουλής, την γυναίκα του η Βέρα Κρούσκα, την κόρη του εγώ και συναντάμε μέσα στην ιστορία δύο ακόμα ήρωες. Τον Θανάση Αλευρά που υποδύεται στην πρώτη σκηνή τον φίλο μου, τον σύντροφό μου και το 1837 γίνεται αρχιφύλακας και δεξί χέρι της Ποθούλας και μέσα σε όλη αυτή την ιστορία συναντάμε και τον Κωνσταντίνο Καρβέλη ο οποίος υποδύεται ένα μέλος του ΕΑΜ από το 1942 μες στον εμφύλιο.
Πρόκειται λοιπόν για μία κωμωδία στην οποία γίνεται ένας παραλληλισμός με το σήμερα και το χθες, τι γινόταν τότε που πάλι οι Γερμανοί μας στείλανε με το ζόρι έναν βασιλιά στην Ελλάδα, τον πρώτο βασιλιά που είχαμε τον Όθωνα. Τότε πάλι χωστάγαμε και, ας πούμε, ότι γίνεται κάτι τέτοιο με αυτό που συμβαίνει και σήμερα.
Με τον Σταμάτη Φασουλή έχετε ξανασυνεργαστεί;
Ναι, έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές. Με σκηνοθέτησε πρώτη φορά στο “Τρεις φορές γυναίκα”, πριν από 7 χρόνια περίπου, δουλέψαμε μαζί στο “Το τρέντι θα σφυρίξει τρεις φορές”, στο “Κλουβί με τις τρελές” και τώρα είναι η τέταρτη φορά που δουλεύουμε μαζί.
Νιώθετε τυχερή που, σε αυτή την δύσκολη εποχή που το ποσοστό ανεργίας των ηθοποιών φτάνει στο 95%, δουλεύετε και μάλιστα με τέτοιους συνεργάτες;
Ναι, εννοείται. Φυσικά!
Πριν ξεκινήσετε την παράσταση, σας άγχωσε το γεγονός ότι ίσως φέτος δεν θα είσαστε κάπου;
Όχι, δεν με άγχωσε. Θεωρώ τον εαυτό που πολύ τυχερό γιατί είχα 2-3 προτάσεις για θέατρο από το Πάσχα οπότε είχα και την ευκαιρία της επιλογής για το που θα είμαι φέτος. Οπότε δεν έχω προλάβει να αγχωθώ. Και στην εγκυμοσύνη μου, πέρυσι, δεν το σκεφτόμουν καν το να μην δουλέψω και είναι ο μοναδικός χρόνος που έχω κάτσει εκτός δουλειάς και πάλι από επιλογή μου. Δεν έχω προλάβει να σκεφτώ τι θα κάνω αν δεν έχω δουλειά. Το σίγουρο πάντως είναι ότι κάτι θα σκεφτώ να κάνω. Με σταυρωμένα τα χέρια δεν θα κάτσω στο σπίτι. Αν δεν βρω δουλειά μου, κάτι άλλο θα βρω να κάνω.
Δηλαδή κάτι πέρα από το αντικείμενό σας;
Ναι! Είμαι πολύ ήρεμη σε αυτό το θέμα. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω προλάβει να το σκεφτώ γιατί δεν έχω βρεθεί σε αυτή τη θέση αλλά αν βρεθώ δεν θα μείνω άπραγη. Θα φροντίσω και να δουλέψω, γιατί μου αρέσει η δουλειά κι ας μην είναι στον χώρο μου.
Το γεγονός ότι είχατε μία αποχή, μέχρι η μικρή σας να είναι σε μία ηλικία που να μπορεί να είναι μόνη της, δεν σας προβλημάτισε μήπως μείνετε έξω από τα πράγματα;
Όχι, καθόλου. Δεν λείπω από τα πράγματα γιατί αποφάσισα να κάτσω στο σπίτι να κοιτάζω το ταβάνι. Λείπω από τα πράγματα γιατί αποφάσισα να είμαι πιο κοντά στο παιδί μου και ο συγκεκριμένος λόγος, που για μένα είναι ο πιο σημαντικός, ήταν και γιατί αποφάσισα να μην κάνω τηλεόραση φέτος. Είχα κάποια πρόταση για ένα από τα σήριαλ που έχει το Mega αλλά δεν θέλω καθόλου να λείψω από το παιδί μου τόσες πολλές ώρες.
Παρόλα αυτά η τηλεόραση σας λείπει;
Ναι αμέ, μου λείπει. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ η τηλεόραση και μου αρέσει. Όλη αυτή η διαδικασία του γυρίσματος. Όταν έχεις ένα ωραίο σενάριο χαίρεσαι ακόμα πιο πολύ και όταν είναι και καλή δουλειά, ανυπομονείς να πας. Δεν με κουράζει καθόλου η τηλεόραση και δεν την έκανα μόνο για τα χρήματα, την έκανα γιατί την αγαπάω. Βέβαια, μου λείπει απλά δεν μου λείπει τόσο πολύ, ακόμα, ώστε να μειώσω τον χρόνο που έχω με το παιδί μου για να πάω σε αυτήν.
Θυμάστε κάποια από τις τηλεοπτικές σας δουλειές πιο έντονα;
Δεν έχω κάνει και τόσες πολλές δουλειές, έχω κάνει μόνο 4 και τις θυμάμαι όλες για κάποιο λόγο. Στο Μανουσάκη και το “Μη μου λες αντίο” που ήταν η πρώτη μου, γιατί ήταν η πρώτη μου δουλειά και άρχισα να μαθαίνω την διαδικασία του γυρίσματος. Μετά το “Δυο μέρες μόνο” με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη ήταν ένας ιδιαίτερος ρόλος που αγάπησα πολύ και δούλεψα με έναν πολύ καλό μου φίλο, οπότε για μένα είναι πολύ ξεχωριστή δουλειά. Το “Big bang” επίσης ήταν πολύ ξεχωριστή δουλειά γιατί εκεί γνώρισα τον άντρα μου και είναι από τις αγαπημένες μου δουλειές, συν ότι δούλευα και με την κολλητή μου την Θάλεια (Ματίκα). Τέλος, στο “Λίτσα.com” νομίζω ότι χρωστάω πολλά. Ήταν ο πιο βασικός, πρωταγωνιστικός μου ρόλος, δούλεψα με την Όλγα Μαλέα και με τον Μάριο (Αθανασίου), δηλαδή παιδιά που τα αγάπησα πάρα πολύ και είναι μία σειρά που παίζετε ακόμα.
Ναι! Ο κόσμος σας έχει συνδέσει με αυτόν τον ρόλο. Φαντάζομαι πολλές φορές θα σας φωνάζουν στο δρόμο Λίτσα. Αυτή η οικειότητα που δίνει στο κοινό η αναγνωρισιμότητα σας αρέσει ή σας προκαλεί αμηχανία;
Ναι, με έχουν φωνάξει Λίτσα. Δεν μου δημιουργεί αμηχανία. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ηθοποιός που δεν τον χαροποιεί. Γι\' αυτό κάνουμε αυτό το επάγγελμα για να μπορέσει ο κόσμος να μας αναγνωρίσει κάποια στιγμή και για το αν αξίζουμε και για το αν έχουμε ταλέντο και για το αν έχουμε πετύχει σε αυτό που κάνουμε. Οπότε μία επιβράβευση δεν μπορεί να σου δημιουργεί αμηχανία. Αμηχανία μπορεί μερικές φορές να μου δημιουργεί μόνο το γεγονός ότι όταν θα κυκλοφορήσω στο δρόμο δεν είμαι ούτε στιλιζαρισμένη ούτε φτιαγμένη. Αν με καταλάβουν, που τις περισσότερες φορές δεν με καταλαβαίνουν έτσι όπως κυκλοφορώ έξω, συνέχεια με τα αθλητικά, το μαλλί πιασμένο και άβαφη -γιατί έτσι κυκλοφορώ-, θα σκεφτώ πως “πάλι έχω βγει χάλια έξω και πρέπει κάποια στιγμή να φροντίσω αυτό”. Κάτι που δεν κάνω ποτέ γιατί βαριέμαι.
Τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς λόγος για τις μητέρες και την επιλόχειο κατάθλιψη. Εσείς την αντιμετωπίσατε μετά την γέννηση της κόρη σας;
Όχι εγώ δεν πέρασα. Για να ξεχωρίσουμε όμως κάτι, επειδή το έχω ψάξει πολύ το συγκεκριμένο θέμα, ένα πολύ μικρό ποσοστό γυναικών περνάει επιλόχειο κατάθλιψη. Το 90% των γυναικών περνάνε μία μικροκατάθλιψη λόγω ορμονών. Επειδή όταν γεννάς, οι μορμόνε οι οποίες ανεβαίνανε 9 μήνες, πέφτουν μέσα σε μία ημέρα υπάρχει τέτοια αναστάτωση στο οργανισμό σου που μπορεί να σε οδηγήσει σε μία μικροκατάθλιψη. Να είσαι δηλαδή πιο ευσυγκίνητη από ότι ήσουνα, λίγο να τρομοκρατηθείς που θα γυρίσεις στο σπίτι με ένα μωρό, λίγο να φοβηθείς, λίγο... λίγο απ\' όλα. Η επιλόχειος κατάθλιψη είναι άλλο πράγμα το οποίο πιάνει ένα 10% των γυναικών και πρέπει να έχεις προδιάθεση σε κατάθλιψη για να σε πιάσει. Εκεί, θέλεις φαρμακευτική αγωγή και καλό είναι, αν μια γυναίκα δεν το καταλάβει, επειδή οι γύρω τους το καταλαβαίνουν πολύ πιο εύκολα ότι κάτι δεν πάει καλά, να γίνει μία διάγνωση πολύ σύντομα. Άμα πάρεις τα φάρμακα που πρέπει να πάρεις, συνεχίζεις κανονικά τη ζωή σου και δεν συμβαίνει και τίποτα. Το άσχημο είναι απλά να μην το παραδεχτείς και να μην σε βοηθήσουν και οι γύρω σου να το καταλάβεις οπότε αυτό το πράγμα επιδεινώνεται. Δεν μπορεί να μειωθεί η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι αν δεν πάρεις τα συγκεκριμένα χάπια. Τώρα για την μικροκατάθλιψη, εμένα δεν με έπιασε ούτε αυτό. Είχα βάλει σε διαδικασία τον εαυτό μου από πριν να πάω σε μία ψυχολόγο και να με προετοιμάσει για τον ερχομό του παιδιού. Οπότε όλα τα σημάδια που είχα, το ότι ήμουν ευσυγκίνητη, γιατί ήμουν όταν γύρισα σπίτι για τις πρώτες 4-5 μέρες, τα καταλάβαινα γιατί μου είχε πει όλα τα βήματα η ψυχολόγος μου που θα ακολουθήσουν μετά την γέννα του παιδιού. Φρόντισα από την πρώτη μέρα να έχω χρόνο και για μένα. Από την δεύτερη τρίτη μέρα βγήκα πήγα μία βόλτα και άφησα δύο ώρες το νεογέννητο παιδί στη μαμά μου και βγήκα με τον άντρα μου έξω να πάρω μία ανάσα οπότε δεν κλείστηκα μέσα στο σπίτι να σκέφτομαι τι θα κάνω ή να τρομοκρατούμαι με σκέψεις για το πως θα μεγαλώσω ένα παιδί.
Τα είχα συζητήσει, συνέχισα να τα συζητάω οπότε αυτό με βοήθησε. Όσο τα συζητάς μπαίνεις σε μία διαδικασία να τα κατανοήσεις πολύ πιο εύκολα τα πράγματα που έρχονται στη ζωή σου.
Άλλαξε κάτι, πέρα από την καθημερινότητα και τα πρακτικά, στη ζωή σας με τον ερχομό του παιδιού;
Πάντα αλλάζει. Όλα αλλάζουν. Από την ημέρα που γεννάς ένα παιδί, από τον ερχομό ενός παιδιού μέσα στο σπίτι αλλάζουν όλα. Από τις συνήθειες σου, τις προτεραιότητές σου, τον χρόνο που είχες με τον άντρα σου, τον χρόνο που είχες για τον εαυτό σου, από το πως σκέφτεσαι και το πως ωριμάζεις, από το πως βάζεις κάτω τα πράγματα πια και τα βλέπεις... Δηλαδή από το πως ζούσες για το τώρα πριν κάνεις ένα παιδί, μέχρι το ότι όταν κάνεις ένα παιδί ζεις για το αύριο γιατί φτιάχνεις και το μέλλον για έναν άνθρωπο που σε ενδιαφέρει, πολύ άμεσα όμως. Γίνεται η ζωή σου η ίδια! Εμένα κάτι που μπορεί να μην με απασχολούσε το τι θα κάνω σε 20 χρόνια, στα 25 μου, τώρα με απασχολεί που έχω το παιδί γιατί χτίζω κι ένα μέλλον για το παιδί μου. Όλα αλλάζουν, σου έρχονται τα πάνω κάτω!
Σχέδια για ένα ακόμη παιδάκι έχετε ή είναι νωρίς;
Νωρίς δεν είναι. Θα ήθελα να κάνω κι ένα δεύτερο παιδί αλλά τώρα έτσι όπως έχουν γίνει τα οικονομικά όλων και ο φόβος ο οποίος περνάει στην χώρα μας και σε όλους για το τι θα γίνει αύριο, δηλαδή τι ακόμα μειώσεις θα γίνουν και τα λοιπά, δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο να μεγαλώσεις δύο παιδιά. Μας φτάνουν σε ένα σημείο που νέοι άνθρωποι θέλουν να κάνουν παιδιά και δεν κάνουν ούτε το ένα γιατί φοβούνται για το τι θα γίνει οικονομικά στο μέλλον. Οπότε αυτό είναι κάτι που με φρενάρει.
By TLIFE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες...