1.10.11

Μοναξιά, αγάπη μου

Η μοναξιά είναι κάτι που δεν το επιλέγεις ποτέ. Εκείνη όμως πάντα σε επιλέγει. Σου κλείνει πρώτο τραπέζι πίστα και σε περιμένει με μία βότκα λεμόνι. Πίνει στην υγειά σου και σε κερνάει! Τι να της πεις τώρα εσυ;

Στρώνεσαι λοιπόν και τα πίνεται παρέα. Αν γίνεις κομμάτια μπορεί να καταφέρεις να το φτιάξεις από την αρχή το παζλ της ζωής σου... Έχεις την ευκαιρία όσο είσαι μαζί της να δεις προσεχτικά ένα ένα τα κομμάτια και να καταλάβεις ποια είναι η θέση τους και γιατί...

Κακές παρέες σου λέει. Αλλά τουλάχιστον αυτή είναι πάντα εκεί όταν όλοι οι άλλοι είναι απασχολημένοι με άλλα πράγματα.

Εγώ την αφήνω στο παρόν μου και την κερνάω σφηνάκια! Ίσως να την χρειάζομαι κιόλας γιατί μάλλον κανείς άλλος δεν μπορεί να με αντέξει. Κανείς άλλος δεν με θέλει και δεν με διεκδικεί τόσο πολύ, όσο αυτή.

Οπότε της δίνω χώρο στη ζωή μου, την αφήνω να κάνει παιχνίδι και περιμένω να με βαρεθεί και να σηκωθεί να φύγει. Ή να την βαρεθώ εγώ και να την στείλω στα τσακίδια. Άλλωστε έτσι είναι οι μεγάλες αγάπες.

Μοναξιά, αγάπη μου, στην υγεία σου!

26.9.11

Οι αγάπες πάνε όντως στον παράδεισο;

Μερικές φορές κάποια πράγματα μοιάζουν τόσο ανούσια, τόσο χωρίς καθόλου λόγο ύπαρξης... Δεν μοιάζουν να είναι καν άξια σχολιασμού κι όμως σχολιάζονται, μας απασχολούν και κλέβουν από την πολύτιμη ενέργειά μας.

Η ουσία μην με ρωτάτε που κρύβεται γιατί δεν ξέρω ειλικρινά. Έχω μπερδέψει λιγουλάκι την αίσθηση με την ψευδαίσθηση κι όχι άδικα.

Περνάνε οι μέρες εδώ μες στη σιωπή. Φτιάχνω μονάχη μου ιστορίες με δράκους και νεράιδες που στο τέλος γίνονται ζευγάρι! Οι μεγάλες αγάπες δεν τελειώνουν ποτέ αλλά πάνε στον παράδεισο; Οξύμωρο δεν είναι; Αν δεν πεθάνει μια αγάπη μεγάλη πως πάει στον παράδεισο; Και πως ορίζεται το μεγάλη, από την διάρκεια, την ένταση ή κάτι άλλο; Οι παλιές αγάπες δεν μπορεί να είναι μεγάλες αφού κάνουν πίσω στα πιο μεγάλα θέλω;

Στην τελική, δεν έχουμε ξεκαθαρίσι ακόμα αν υπάρχει παράδειος! Το μόνο loud and clear είναι ότι όλα γύρω μου μοιάζουν να μην έχουν χρώμα, μυρωδιά, γεύση ή ήχο. Ίσως να φταίει που εγώ δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μυρίζω και δεν νιώθω τίποτα! Τίποτα. Σκέφτομαι μόνο του παραδείσου τα μπουζούκια που θα με πας. Αλλά πάλι, οι αγάπες πάνε όντως στον παράδεισο;

Τρελάθηκα. Κουράστηκα. Μπερδεύτηκα.Εγκλωβίστηκα μέσα στον δικό μου κόσμο και όχι προσωρινά. Θέλω όμως να βγω επιτέλους. Να πάρουν όλα νόημα και να έχουν σημασία. Μπορώ;

Όποιος πει οτι δεν μπορώ, θα το θυμάμαι!

18.9.11

Πέταξα τα πράγματά σου μα δεν φτάνει

Ξεφορτώθηκα τα πράγματα που είχα κρατήσει από εσένα.... Όσα από αυτά έβλεπεα κάθε μέρα μπροστά μου και μου μιλούσαν για σένα και μου θύμιζαν στιγμές που είχαμε περάσει μαζί. Κράτησα ότι δεν έχει πάρει ακόμα το μάτι μου και ότι έχει χάσει την δική σου ταυτότητα από πάνω του, ότι δεν έχει ακόμα το αρωμά σου και ότι είναι μόνο δικό μου πια. Κράτησα δυο πράγματα για την τιμή των όπλων και πέταξα όλα τα άλλα...

Πέταξα το μακό μπλουζάκι σου μου μου είχες δώσει να φορέσει το πρώτο μας βράδυ και κουβαλούσε πάνω του την δύσκολη αλλά γεμάτη προσδοκίες αρχή μας. Θυμάμαι ακόμα εκείνο το βράδυ τόσο έντονα και το μπλουζάκι σου από τότε έγινε χειμώνα καλοκαίρι κομμάτι στη ντουλάπα μου. Μύριζε ακόμα λίγο από εσένα...

Πέταξα τα κουταλάκια που είχαμε φάει μαζί λουκουμάδες στο πρώτο μας διήμερο στη Ραφήνα. Είχες γκρινιάξει που σε έπεισα να πάρουμε γιατί τελικά δεν μας άρεσαν καθόλου. Αλλά μετά με πήγες βόλτα περπατώντας κι αν μην σου αρέσει να μετακινείσαι χωρίς το αμάξι. Και βγάλαμε εκείνες τις κουνιμένες φωτογραφίες στο λιμάνι.

Πέταξα το CD του Παπακωνσταντίνου "Πες μου ένα ψέμα ν'αποκοιμηθώ" που είχε επάνω τα γράμματά σου και το είχα καβατζώσει από το σπίτι σου. Μόνο αυτό είχα πάρει από όσα είχες μέσα στην κασετίνα. Μάλλον ήταν προφητικό για την συνέχεια της σχέσης μας...

Πέταξα το περιοδικό με τα σταυρόλεξα που λύναμε μαζί στις πρώτες μας διακοπές. Μου το είες κάνει δώρο, θυμάσαι; Με την γνωστή μέθοδο! Είχε πλάκα που έβαζες τις λέξεις που εσύ ήθελες στα περισσότερα από αυτά. Άλωστε έτσι τελειώναμε πιο γρήγορα και πηγαίναμε στο επόμενο.

Πέταξα εκείνο το αρκουδάκι που μου έφερες δώρο από το ταξίδι σου στη Βουλγαρία και που το είχες πάρει μαζί με τους φίλους σου από ένα μηχάνημα που "αδειάσατε". Μου έλειπες τόσο πολύ εκείνες τις μέρες που δεν σταμάτησα να σου γκρινιάζω ούτε λεπτό.

Πέταξε την μπλούζα που μου χάρισες με το ονομά σου, από την παλιά σου ομάδα και που φορούσα κάποια βράδια για να σε νιώθω δίπλα μου. Ήθελα να την φορέσω μια φορά σε κάποιον από τους αγώνες σου για να σου κάνω κερκίδα αλλά δεν πρόλαβα. Θα έβγαζα το όνομα της άλλης ομάδας, δεν είμαι τόσο χαζή!

Πέταξα τις δεκάδες αποδείξεις από τα διόδια που πετούσες στην τσάντα μου όταν πηγαίναμε στη Ραφήνα. Τις μάζευε όλες σαν να ήταν κάτι σημαντικό γιατί κάθε μας εκδρομή ήταν τότε κάτι σημαντικό.

Πέταξα τα κοχύλια που είχα μαζέψει τότε που είχαμε πάει για μπάνιο. Τότε ήθελα να θυμάμαι το "καλοκαίρι" μας αλλά τώρα ήταν το πρώτο που θέλησα να ξεχάσω, όλες τις στιγμές στην αμμουδιά και τις καρδούλες στην άμμο και τα γεμάτα αρμύρα φιλιά σου...

Πέταξα εκείνο το άσχημο μπρελόκ που είχες διαλέξει για τα κλειδιά μου και μου είπες ότι μόνο εμένα σκέφτηκες στις διακοπές σου με τους φίλους σου. Σου είχα κάνει μεγάλη σκηνή τότε που μου το έδωσες αλλά είχα χαρεί κιόλας. Που να ήξερα!

Πέταξα εκείνο το καπέλο που μου έφερες από τις τελευταίες σου διακοπές στο Μεγανήσι και μου είπες ότι απλά σκέφτηκες να μου φέρεις κάτι. Θα μπορούσες να μου φέρεις ΚΑΤΙ καλύτερο και όχι κάτι που απλά δεν το χρειαζόσουν.

Πέταξα με όλα αυτά τα όνειρα που είχα κάνει, τις σκέψεις για το μέλλον, τα όμορφα σενάρια και τις χαρούμενες εκδοχές. Άδειασα το μυαλό μου από όλα αυτά και κάποια από τα αρχεία με τις κοινές μας φωτογραφίες, το ιστορικό μου στη σελίδα στο facebook από την ημέρα που σε γνώρισα και μετά, εισιτήρια, αποκκόμματα, χαρτάκια, σκατουλάκια.

Ξέχασα όμως να πετάξω εσένα από την καρδιά μου... Ότι και ν ακάνω είσαι παντού, στα τραγούδια που ακούω, στις ταινίες που βλέπω, στα βιβλία που διαβάζω, στα ζευγαράκια που χαζεύω στους δρόμους, στο παρελθόν μου και στο τώρα μου!

Δεν μπορώ να το ελέγξω και στην τελική δεν θέλω πια...Μείνε εκεί που είσαι στην καρδιά μου. Εσύ έχασες έτσι κι αλλιώς έναν άνθρωπο που σε αγαπησε στα αλήθεια. Εγώ δεν έχασα τίποτα γιατί δεν ήσουν παρά ένας Ξένος τελικά στη ζωή μου...

11.9.11

Πώς να τα πω όλα αυτά;

Τόσα πράγματα που έχω στο κεφάλι που και πως να τα εκφράσω... Θα μπορούσε κανείς να με παρεξηγήσει και να με θεωρήσει σκεπτόμενη αλλά δεν είμαι. Είμαι μία μπερδεμένη ύπαρξη. Τόσο μπερδεμένη που δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι είναι αυτό που πραγματικά θέλω σε σχέση με αυτό που μου λένε οι άλλοι ότι θέλω, τι είναι αυτό που έχω ανάγκη σε σχέση με αυτό που προσπαθούν οι άλλοι να μου περάσουν ότι έχω ανάγκη...

Τόσα πολλα συναισθήματα, τόσες πολλές σκέψεις που αν αποτυπώνονταν σε χαρτί θα έμοιαζαν σίγουρα με μουντζούρες. Αυτές οι μουτζούρες προς το παρόν όμως είναι μέσα στο κεφάλι μου και δεν με αφήνουν να ησυχάσω. Δεν ξερω αν ήμουν και ποτέ χωρίς τέτοιες στο κεφάλι μου αλλά σίγουρα ήταν πολύ λιγότερες.

Η ζωή μου συνήθιζε να είναι πιο απλή. Τα πράγματα μέσα σε αυτή πιο ξεκάθαρα και οι άνθρωποι ήταν όλοι όπως θα έπρεπε να είναι. Τώρα ίσως να άλλαξα εγώ και να φαίνονται όλα διαφορετικά. Ίσως να άλλαξαν οι άλλοι. Ίσως να άλλαξαν και οι δυό μεταβλητές. Πάντως η ζωή δεν είναι το ίδιο απλή...

Όλα αυτά που σκέφτομαι και νιώθω δεν μπορώ να να εκφράσω με λίγες γραμμές σε ένα κείμενο. Ούτε καν με εικόνες που το άθροισμά τους σε λέξεις ξεπερνά τις χίλιες! Πώς να πω όλα αυτά που νιώθω και σκέφτομαι; Πώς να εκφράσω και την πιο μικρή πτυχή των συναισθημάτων μου που με κάνουν να λειτουργώ με συγκεκριμένο τρόπο;

Ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου δεν μπορώ...

10.9.11

Κλασική περίπτωση... απάτης!

Η ζωή κάνει κύκλους! Ισχύει... Όλες οι ιστορίες στο βάθος τους είναι ίδιες. Aπλά αλλάζουν οι πρωταγωνιστές και το background! Όλες ξεκινούν κάπως έτσι...

Ένα κορίτσι γνωρίζει ένα αγόρι. Δεν πιστεύει ότι αξίζει να τον αγαπήσει. Το αγόρι ερωετεύεται το κορίτσι και κολλάει μαζί του και κάνει τα πάντα να την πείσει ότι αξίζει. Το κορίτσι αργά ή γρήγορα πιστεύει όσα λέει το αγόρι και τον αγαπάει τελικά. Τότε το αγόρι σιγουρεύεται και βαριέται με το κορίτσι και βρίσκει νέο κορίτσι να ερωτευτεί και να προσπαθήσει να το πείσει....

Η διαφορά σε κάποιες από τις ιστορίες είναι ότι κάποια αγόρια εκτιμούν το πρώτο κορίτσι και πριν ερωτευτούν το δεύτερο εξηγούν ότι κάτι πάει στραβά. Σε κάποιες άλλες όμως περιπτώσεις, καλή ώρα, το αγόρι δεν σέβεται το κορίτσι και λέει ψέματα. Τόσα ψέματα που στο τέλος μπερδεύεται και το ίδιο μέσα σε αυτά και το αποτέλεσμα είναι να πληγωθούν άνθρωποι. Ο αριθμός των πληγέντων είναι ανάλογος με το πόσοι πιστέψανε ή είχαν την ανάγκη να πιστέψουν τα ψέματα.

Σημασία έχει όμως πως αυτό είναι μία κλασική περίπτωση... απάτης και δεν χρειάζεται να σε πάει πίσω απλά να σε δυναμώσει και να σε πείσει ότι ο καθένας τελικά παίρνει ότι του αξίζει!!! Αν κάτι σε πληγώνει πάει να πει ότι δεν κάνει για σένα. Γιατί η αγάπη είναι πολύ πιο απλή απ' ότι θέλουμε να την περιγράφουμε.

Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται αληθινά και πολύ δεν βλέπουν εμπόδια, μόνο δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίσουν μαζί. Η αγάπη είναι ωραίο συναίσθημα και δεν πληγώνει. Πληγώνουν όλα αυτά που οι άνθρωποι θέλουν να βαφτίζουν αγάπη. Πληγώνουν τα "αληθινά" ψέματα...

Υπάρχουν βέβαια και οι ιστορίες αγάπης με happy end αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο!

4.9.11

Η σελίδα γύρισε...

Έτσι απλά, χωρίς πολλά λόγια! Πατώντας απλά ένα κουμπί unfollow από τη ζωή μου. Κάνοντάς σε unfriend στην καρδιά μου και block στο μυαλό μου. Άλλωστε είχαν μείνει πια τα τυπικά. Η όλη διαδικασία είχε ξεκινήσει καιρό πριν, πολύ πριν καν ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση.

Δεν λέω με παίδεψες πολύ διάολε αλλά τελικά κατάφερα να παιλέψω με τα δαιμόνια που έκρυβα μέσα μου και σε νίκησα. Σε νίκησα σε μία μάχη που ήταν άνιση. Σε ξεγύμνωσα και σε άφησα μπροστά μου έτσι γυμνό και απομυθοποιημένο...

Σε νίκησα! Η σελίδα γύρισε και ένα καινούριο κεφάλαιο θα ξεκινήσει. Δεν θα είναι εύκολο αλλά θα είναι ένα κεφάλαιο χωρίς ψέματα.



Μέχρι χθες με κρατούσες αγκαλιά και μου έλεγες σ'αγαπώ αλλά με δυσκολία μπορώ να πιστέψω ότι το εννοούσες. Ίσως είναι καλύτερα για σένα να μην το εννούσες για να σου είναι πιο εύκολο. Δεν με νοιάζει όμως κιόλας. Εγώ μαζί σου τελείωσα...

30.8.11

Μια από τα ίδια; Δεν ξέρω, έτσι μοιάζει. Αλλά δεν είμαι σίγουρη

Αυτή τη φορά έχω χωθεί πιο πολύ από ποτέ μέσα στα σκατά και το τρελό είναι ότι δεν βιάζομαι να βγω από αυτά. Άραγε να είμαι τρελή; Έτσι νιώθουν οι τρελοί;

Λειτουργώ αυτοκαταστροφικά, το ξέρω, το βλέπω και το αφήνω να εξελίσσεται. Μέχρι που, δεν ξέρω. Μέχρι εκεί που δεν θα αντέχω άλλο ή που οι γύρω μου δεν θα με αντέχουν άλλο.

Άκουσα τον χτύπο της πτώσης μου στον συναισθηματικό πάτο. Δεν πόνεσα, δεν ένιωσα την πτώση, μόνο άκουσα εκείνο το εκκωφαντικό "γκντουπ" που τραβάει την προσοχή. Κυρίως την προσοχή των άλλων απ' ότι φαίνεται όμως γιατί εγώ έμεινα απερίσπαστη σε αυτό που έκανα και πριν. Τι είναι αυτό;

Κάτι που μέσα στο μυαλό μου το ονομάζω αγάπη αλλά μάλλον δεν είναι. Δεν μπορεί να είναι. Δεν μπορεί η αγάπη να πληγώνει τόσο πολύ, δεν μπορεί να τελειώνει έτσι, δεν μπορεί να μην σου αφήνει τίποτα.

Θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο, θα το ήθελα να είναι πιο ξεκάθαρο το τοπίο. Θα ήθελα να ήξερα ότι αύριο θα ξυπνήσω και θα είμαι καλά, ότι θα ξέρω τι θέλω και αυτό που νιώθω και σκέφτομαι θα είναι ίδιο με αυτό που εκφράζω. Τώρα είναι περίπου ίδιο και κάθε φορά αλλάζει ανάλογα με τα ερεθίσματα που δέχομαι.

Ίσως να μην θέλω να αφήσω τον εαυτό μου να να βυθιστεί στο τίποτα, ίσως προσπαθώ να μην τον πληγώσω λέγοντάς του πως δεν ήταν όλα όπως τα περίμενε, ότι δεν άξιζε, ότι δεν πήρε ότι έδωσε.

Δεν ξέρω αν είναι απλά εγωισμός και το γεγονός ότι δεν δέχομαι να ήταν κάτι λιγότερο από αυτό που πίστεψα η όλη ιστορία. Θα ήθελα να είναι αλλά μπορεί να μην είναι και απλά κάνω πως δεν το βλέπω.

Κι εκεί έρχεται το καλό αγγελάκι και λέει: Κι αν όντως υπάρχει μια τέτοια αγάπη που ξέρει να κρύβεται καλά κι απλά θέλει τον χρόνο της να βγει στην επιφάνεια; Κι εκεί έρχεται το κακό αγγελάκι και λέει: Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να κρυφτεί. Αν δεν την βλέπεις είναι γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει!



Κάτσε εσύ τώρα και βγάλει άκρη με τα αγγελάκια και τα παπαγαλάκια. Κάτσε και βρες την φωνή της καρδιάς σου μέσα σε τόση φασαρία. Κάτσε να περιμένεις να δεις τι θα γίνει και η ζωή να τρέχει χωρίς εσένα...

Ας ήξερα τουλάχιστον ότι άξιζε τον κόπο να κάτσω για πάντα! Ας ήξερα τον τρόπο να βρω την άκρη στο κουβάρι... Μια από τα ίδια; Δεν ξέρω έτσι μοιάζει. Αλλά δεν είμαι σίγουρη.