Και τώρα Σωκράτη οι δυό μας!

Μια ακόμα βραδιά που έχασα ένα μικρό κομμάτι μου... ένα δικό σου! Μια ακόμα βραδιά που γυρίζω σπίτι μου και η μοναδική μου συντροφιά είναι ο Σωκράτης...

Πιασμένος σε παγίδα -κι έχουν περάσει χρόνια- στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί. Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω, βαριανασαίνω, θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί...Άραγε θυμάσαι εκείνη την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε; Από εκείνη την πρώτη φορά τα είχες υπολογίσει όλα. Όπως ακριβώς έκανες και μετά...

"Δε μένει εδώ κανείς,

μόνο τα δέντρα μείναν ίδια

κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια.

Δε μένει εδώ κανείς,

σκληρό το φώς που ξημερώνει,

σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει

και με λιώνει."

Τώρα αυτοί οι στίχοι και η μπάσα φωνή του Σωκράτη μου κάνουν συντροφιά. Άλλωτε ήταν η δική σου φωνή που μου έλεγε την τελευταία καληνύχτα, τώρα όμως την δίνεις αλλού...

Ξεπούλησα το νού μου -κορόϊδο του εαυτού μου -αράχνη σ' ακατοίκητο ουρανό- νομίζω τά 'χω χάσει δεν σ' έχω ξεπεράσει κοιτάζω το κουδούνι σου: αδειανό. Τίποτα πια δεν θυμίζει ότι τα πράγματα ήταν αλλιώς... Όλα στη ζωή σου έχουν πάει παρακάτω, στη δική μου έχουν αναγκαστικά αλλάξει αλλά όπως και να έχει όλα έχουν πάρει ένα δρόμο. 

Κι εδώ δεν μένει πια κανείς! Και τώρα Σωκράτη μείναμε και πάλι οι δυό μας,,,

Το καλοκαίρι αυτό στον ουρανό!

Θέλω, θέλω, θέλω! Να ερωτευτώ και να νιώσω ότι πετάω μέχρι τον ουρανό...

Πόσο δύσκολο είναι να έρθει ένας τέτοιος έρωτας στη ζωή μου; Ένας έρωτας που δεν θα μου δώσει παραπάνω από αυτά που θέλω και δεν θα μου πάρει παραπάνω από αυτά που έχω να δώσω... Και τι είναι αυτά που θέλω; Μια κουβέντα, ένα χάδι, ένα χαμόγελο, ένα γλυκό μήνυμα στο κινητό, μια ανοιχτή αγκαλιά γεμάτη υποσχέσεις... Ζητάω πολλά; Αυτά μπορώ να δώσω και αυτά μόνο ζητάω.

Έναν έρωτα που θα με κάνει να ξεκολλήσω από ένα παρελθόν που δεν μου άφησε κάτι πέρα από ωραίες αναμνήσεις. Ένα παρελθόν που με κράτησε πίσω, ίσως γιατί εγώ ήθελα να κρατηθώ, αλλά που δεν έχει τίποτα παραπάνω να προσθέσει στη ζωή μου. Αντίθετα μπορεί να μου αφαιρέσει την χαρούμενή μου διάθεση. Και δεν θέλω να συμβεί αυτό διάολε γιατί είναι καλοκαίρι!

Και το καλοκαίρι κρατάει τρεις μήνες μόνο άρα δεν είναι για να χάνεις χρόνο σε κολλήματα και σαχλαμάρες αλλά για να βλέπεις την ζωή λίγο πιο αισιόδοξα. Και αν χρειαστεί να πιεις κι ένα ποτηράκι παραπάνω να σε βοήθησει να "λυθείς".

Δεν είναι τυχαίο που υπάρχουν τόσα πολλά τραγούδια για καλοκαιρινούς έρωτες. Έρωτες που απλά δίνουν μία πινελιά χαράς στη ζωή σου. Ξέρεις πως θα τελειώσουν με το τέλος των διακοπών σου αλλά δεν σε πειράζει γιατί έχεις ρουφήξει κάθε στιγμή και έχεις περάσει τέλεια!

Αυτό είναι έρωτας άλλωστε! Να περνάς καλά και να μην έχεις τίποτα να σε κάνει να χάνεις το χαμόγελό σου. Να σε κάνει να ξεχνάς ότι μπορεί να σε πλήγωσε και να συνεχίζεις με περισσότερη όρεξη για ζωή...

Και όλοι αξίζουμε έναν τέτοιο έρωτα! Ειδικά όσοι έχουμε φάει τα μούτρα μας στο παρελθόν από κάτι που πιστέψαμε πως είναι πιο μαγικό από όσο ήταν στην πραγματικότητα. Είμαι κι εγώ ανάμεσα σε αυτούς. Είχα την ανάγκη να πιστέψω σε κάτι που είναι ιδανικό αλλά τελικά ίσως δεν άξιζε τον κόπο να εξιδανικεύσω κάτι που τελείωσε...

Καιρός να πάμε παρακάτω, με άλλα πιο ωραία πράγματα.... Με έρωτες αλήτες που μοσχοβολούν τεκίλα! Με έρωτες κλέφτες, έρωτες πειρατές, έρωτες αγιάτρευτους αλλά χωρίς καημούς αυτή τη φορά.

Θέλω, θέλω, θέλω! Να ερωτευτώ  και να νιώσω ότι πετάω μέχρι τον ουρανό... Και θέλω να γίνει μέσα στο καλοκαίρι αυτό!

Σ' αγαπάω, να προσέχεις...

Ήρθε αυτή η ώρα, η πιο μεγάλη... που δεν γεννιέται μια ζωή αλλά τελειώνει κάτι όμορφο! Έπεσαν μέσα μου οι τίτλοι του τέλους σε μία ταινία που είναι από τις αγαπημένες μου αλλά όταν θα την ξαναδώ θα είναι άλλα τα συναισθήματα που βγαίνουν. Μιλάω με γρίφους, θα έλεγε μία φίλη, αλλά μάλλον είμαι πια, πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Ξεκάθαρη μέσα μου, μετά από καιρό!

Όλα τέλειωσαν ξαφνικά όπως άρχισαν, αλλά η διάρκειά τους ήταν όσο δυνατή μπορούσε να είναι. Δεν μετανιώνω λεπτό. Ακόμα και το τέλος ίσως ήταν ότι πιο σωστό για να μείνει το καλύτερο κομμάτι από αυτό που ζήσαμε...

Όλα τα ενδιάμεσα, μέχρι αυτή εδώ τη στιγμή, ήταν στιγμές αμφιταλάντευσης, στιγμές πτώσης και ανόδου ή και ξεφτιλίκια στην αργκό! Στιγμές που δεν ήθελα να τελειώσει και το κρατούσα με νύχια και με δόντια, στιγμές που πίστευα ότι δεν πρέπει να σε αφήσω, στιγμές που ήθελα να με έχεις ανάγκη. Αλλά ότι αγαπάς πρέπει να το αφήνεις ελεύθερο!

Και τι μένει μετά από τόσες στιγμές; Ένα ξεχασμένο σ'αγαπώ που στο δίνω κι αυτό για να το έχεις φυλαχτό. Ίσως ποτέ δεν καταλάβεις πως ένιωσα, ίσως ποτέ δεν μάθω τι νιώθεις, δεν έχει όμως πια καμία σημασία. Αυτό που μετράει είναι ότι κρατάω το καλύτερο κομμάτι σου, εύχομαι να κάνεις κι εσύ το ίδιο για μένα.

Δεν ξέρω πως θα τα φέρει η ζωή, ελπίζω να συνεχίσει να είναι καλή μαζί μας και να μην χαθούμε... Θέλω όμως να μην με ξεχάσεις, να με νιώθεις άνθρωπό σου, όπως κι εγώ εσένα. Όταν με θυμάσαι να σχηματίζεται στα χείλη σου αυτό το γλυκό χαμόγελο που είχες όταν με κοιτούσες στα μάτια...

Κάποια πράγματα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ και κάποια δεν θα αλλάξουν ποτέ, να το θυμάσαι! Θα είσαι για πάντοτε το καλοκαίρι μου...

Σ'αγαπάω, να προσέχεις....

Και τώρα τι κάνουμε; Κο λυ μπάμε, κο λυ μπάμε...

Αυτό το τραγουδάκι της Ντόρι από την αγαπημένη μου ταινία κινουμένων σχεδίων το θυμάμαι συχνά... Προφανέστατα τα κάνω πολύ συχνά θάλασσα στη ζωή μου και χρειάζεται να λέω στον εαυτό μου πως πρέπει να συνεχίσω να κολυμπάω, αλλιώς θα πνιγώ. Και είναι τόσο εύκολο να πνιγώ ακόμα και σε μία κουταλιά νερό. Είναι εύκολο να πνιγώ, να χαθώ αλλά πολύ δύσκολο να συνεχίσω να κολυμπαω. Προς το παρόν απλά επιπλέω. Παίρνω το χρόνο μου, μαζεύω τις δυνάμεις για να μπορώ να συνεχίσω...

Οι καταστάσεις που με κράτησαν στάσιμη φαντάζουν τόσο πολύ μικρότερες. Ίσως γιατί τις βλέπω από μεγαλύτερη απόσταση. Ίσως γιατί απλά τις αποδέχτηκα και τώρα ζω με τα νέα δεδομένα αλλά κοιτώντας μπροστά και όχι πίσω.

Κοιτάω μπροστά και κινούμαι όπου με πάει το κύμα. Κύμα ήρεμο χωρίς ορμή άρα δεν φοβάμαι να μην σκάσω στα βράχια. Όχι πια. Τα βράχια τα έγλειψα πολλές φορές ως τώρα. Πλέον φιλάω τρυφερά την ακτή με τα κύματα και περιμένω κάτι ονειρεμένα καλοκαίρια που τα φιλιά μου αυτά θα κρύβουν μέσα ζωή. Και θα έρθουν τα καλοκαίρια αυτά...

Τι κι αν τα κάνω που και που θάλασσα; Άλλωστε είναι ωραία η θάλασσα, γιατί κινείται πάντα. Έτσι είναι και η ζωή, πάντα σε κίνηση! Έτσι είναι και τα κύματα. Όταν έρθουν είτε είναι σιγανά είτε τεράστια το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να θυμηθείς το τραγουδάκι της Ντόρις: ''Κο λυ μπάμε, κο λυ μπάμε...''

Όταν σε ψάχνω είσαι παντού κι όταν σε βρίσκω... είσαι αλλού!

Περνάει ο καιρός... είτε το θέλουμε είτε όχι! Πάντως είναι σίγουρα ο καλύτερος γιατρός. Όταν περάσει ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και καταφέρεις να αποστασιοποιηθείς επιτέλους από κάτι που σε πλήγωσε έρχεται και η λύτρωση. Σταδιακά και μερικές φορές επώδυνα. Αλλά έρχεται πάντα!

Το θέμα είναι να καταλάβεις τα λάθη που έχεις κάνει, γιατί κι εσύ έχεις κάνει. Θα ήταν πολύ απλό να φταίνε πάντα οι άλλοι αλλά η ζωή είναι πιο περίπλοκη τις περισσότερες φορές. Ίσως να έχεις κάνει τα λιγότερα αλλά σίγουρα έχεις κάνει λάθη.

Παραδέξου λοιπόν τα δικά σου και προχώρα παρακάτω. Δεν χρειάζεται να βγάλεις δελτίο τύπου ή να τα πεις σε κάποιον, αρκεί να τα ξέρεις εσύ. Όταν δεις τι πήγε στραβά δεν θα ξανακάνεις πράγματα που σε οδήγησαν εκεί. Το σημαντικό αυτό είναι. Να γίνεσαι ολοένα κια καλύτερος σε όλα τα επίπεδα κι αν είναι να κάνεις λάθη ας μην είναι συνέχεια τα ίδια. Πρέπει από κάθε κατάσταση που βιώνεις να βγαίνεις λιγουλάκι πιο ώριμος κάθε φορά.

Κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις... Τα δικά μου λάθη ήταν μαζί σου! Δεν τα έχω απαριθμήσει όλα ακόμα αλλά το μεγαλύτερο είναι που είμαι ακόμα "διαθέσιμη" για σένα. Έκανες ξεκάθαρο το γεγονός ότι δεν θες σε αυτή τη φάση της ζωής σου να είσαι μαζί μου. Κι εγώ τι πρέπει να κάνω; Να σε αφήσω φυσικά!

Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και αυτή ήταν η δική σου κι εγώ που σε αγαπάω θα πρέπει να την σεβαστώ. Η δική μου επιλογή θα είναι να δεχτώ αυτό που θες και να απομακρυνθώ. Άσε που υπάρχει και το πολύ ρομαντικό "όλα γίνονται για κάποιο λόγο"!

Το να συνεχίσω να σε διεκδικώ θα είναι ένα ακόμα λάθος που δεν είμαι διατεθειμένη να χρεωθώ! Δεν το αξίζεις άλλωστε...

Γιατί πολύ απλά αγαπάς περισσότερο τον εαυτό σου από κάθετι... Γιατί δεν ήσουν ποτέ εδώ στα δύσκολα... Γιατί με έψαχνες πάντα όταν χρειαζόσουν κάτι εσύ... Γιατί δεν μου άφησες μία θέση στην καρδιά σου... Γιατί όποτε μπαίνεις στη ζωή μου πάλι είναι για να πάρεις κάτι και να φύγεις... Γιατί ήταν πολυ εύκολο για σένα να κλείσεις πίσω σου την πόρτα... Γιατί δεν αφήνεις κανένα περιθώριο να μας πάει η ζωή σε άλλη φάση... Γιατί πολύ απλά εγώ σ'αγαπάω ακόμα και δεν σε νοιάζει καν!

Έτσι τελειώνει μια αγάπη;

Αυτό ήταν λοιπόν; Έτσι τελειώνει μια αγάπη; Απλά μια μέρα ο ένας από τους δύο λέει τέλος και έρχεται... το τέλος; Δεν θα καταφέρω ποτέ να μάθω να αντέχω έναν χωρισμό κι ας λένε ότι μοιάζει με έναν μικρό θάνατο. Τον θάνατο τον παίρνεις απόφαση γιατί ο άνθρωπός σου δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Στον χωρισμό όμως υπάρχει πάντα αυτή η βασανιστική ελπίδα. Κι αν γυρίσει; Μήπως να περιμένω λίγο ακόμα;

Βέβαια τις περισσότερες φορές ποτέ δεν γυρνάει και τζάμπα τρέφεις ελπίδες αλλά δυστυχώς αυτές πεθαίνουν τελευταίες... Μέχρι να πεθάνουν απλά παριστάνεις ότι ζεις. Ή τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ...

Προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου και να σταθώ στα πόδια μου. Χωρίς να τον κατηγορήσω, χωρίς να τον μισήσω γιατί φοβάμαι πως θα μειώσω αυτό που είχαμε. Κάνω σχέδια και βάζω στόχους που δεν τον συμπεριλαμβάνουν αλλά και πάλι κάπου στο βάθος είναι πράγματα που θα είχαν και την δική του έγκριση.

Προσπαθώ να μην τον σκέφτομαι κι όταν το κάνω να μην στείλω, να μην πάρω τηλέφωνο, να μην ρωτήσω τους φίλους του αν ζει κι αν είναι καλά. Τον καταχωνιάζω στο βάθος του μυαλού μου και τον αφήνω εκεί για να μπορώ αν κάποια στιγμή γυρίσει να τον επαναφέρω στην επιφάνεια.

Προσπαθώ να φανώ ψύχραιμη στους άλλους λέγοντας κυνικότητες και μειώνοντάς τον αλλά μέσα μου ζει την απόλυτη αποθέωση. Μέσα μου είναι αυτός ο τέλειος άντρας που γνώρισα στις αρχές, που με φλέρταρε και προσπάθησε πολύ μέχρι να γίνουμε ζευγάρι.

Ο άντρας που νοιαζόταν και με έκανε να νιώθω η ιδανική γυναίκα. Μέσα μου κάνει κουμάντο ακόμα εκείνος. Τι κι αν η κοινή λογική λέει πως δεν αξίζει να τρελαίνομαι, εγώ εκεί!

Κανονικά θα έπρεπε να βάλω ένα μεγάλο χ, να κλείσω πόρτες και παράθυρα και να αλλάξω διαδρομή γιατί στην τελική εκείνος το αποφάσισε να μην είμαστε μαζί. Άρα το σκέφτηκε και το ζύγισε μέσα του. Άρα δεν με θέλει. Εγώ γιατί να θέλω έναν τέτοιο άνθρωπο;

Αν με αγαπούσε όπως έλεγε κι αν νοιαζόταν θα το έδειχνε μέχρι το τέλος. Έτσι δεν είναι; Χωρίζω κάποιον δεν σημαίνει διαγράφω όλα όσα περάσαμε μαζί. Κι αφού δεν το κάνω, οφείλω να δώσω στον πρώην αγαπημένο μου πια, τον σεβασμό που του αξίζει.

Βέβαια, δίκοπο μαχαίρι είναι κι αυτό γιατί όσο συνεχίζει να σου δείχνει ότι νοιάζεται μεγαλώνει εκείνη η βασανιστική ελπίδα. Και ξεκινάς πάλι από την αρχή και περιμένεις να γυρίσει....

Το μεταβατικό στάδιο θέλει αξιοπρέπεια

Δεν έχω μπει ακόμα στην επόμενη φάση της ζωής μου. Βρίσκομαι σε αυτό που λένε μεταβατικό στάδιο και μάλιστα μπορώ να πω ότι μέχρι σήμερα πίστευα ότι θα με οδηγήσει και πάλι προς τα πίσω... Τελικά όμως έκανα λάθος! Όταν κάτι τελειώσει, πρέπει να αντικατασταθεί με κάτι άλλο. Δεν  μπορείς να χορτάσεις μαζεύοντας τα ψύχουλα από το τραπέζι... Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος ζώντας με αναμνήσεις ή με κατάλοιπα του χθες!

Σίγουρα είναι δύσκολο. Το ξέρω, το ζω... Αλλά οφείλουμε στον εαυτό μας να του προσφέρουμε όλα αυτά που δεν δίνουν οι άλλοι. Η αξιοπρέπεια στη ζωή μας είναι κάτι που εμείς θα βάλουμε. Ο σεβασμός στην προσωπικότητά, τα θέλω και τις ανάγκες μας είναι κάτι που εμείς θα απαιτήσουμε και πρώτα απ'ολους από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το να ξεφτιλιστούμε και να πέσουμε στα πατώματα για κάποιον ή για κάτι έχει νόημα μόνο αν το αντικείμενο του πόθου έχει αποδείξει ότι το αξίζει. Αν ξέρουμε ότι μια δουλειά είναι για μας η ιδανική τότε αξίζει να αφοσιωθούμε και να δουλέψουμε όσο πιο σκληρά μπορούμε. Το ίδιο και με τους ανθρώπους είτε πρόκειται για φίλους είτε πρόκειται για εραστές.

Κακά τα ψέματα όλοι περνάμε καθημερινά από τεστ στη ζωή μας. Κάθετι που κάνουμε έχει μία συγκεκριμένη ερμηνεία και ένα ιδιαίτερο νόημα για τους γύρω μας. Κι έτσι κομμάτι κομμάτι από αυτά τα νοήματα φτιάχνεται ένα παζλ που υποδηλώνει την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας ή εμείς για τους άλλους. Δεν είναι κακό. Το κακό είναι να νομίζεις ότι για κάποιον λόγο έχεις το ακαταλόγιστο και ότι αυτά που κάνεις δεν έχουν αντίκτυπο στους άλλους.

Η ουσία όμως σε όσα προσπαθώ να πω είναι ότι έχει μεγάλη σημασία να σεβόμαστε εμείς τον εαυτό μας πάνω απ' όλα και να διατηρούμε την αξιοπρέπειά μας ακόμα και σε καταστάσεις που δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια. Το να χρησιμοποιούμε δικαιολογίες γιατί την δεδομένη στιγμή μας βολεύει συμβαίνει συχνά. Στο τέλος της ημέρας όμως, όταν θα μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας, θα πέσουν οι μάσκες... Θα ξεγυμνωθεί η αλήθεια από τις δικαιολογίες και τότε θα αναρωτιόμαστε γιατί χάσαμε τόσο χρόνο προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας ότι τα πράγματα είναι κάπως αλλιώς.

Αν δεν συνειδητοποιήσεις την πραγματικότητα τότε θα πετάς στα σύννεφα και θα πέφτεις συνέχεια σε κενά αέρος, πράγμα που είναι ψυχοφθόρο. Και το να δεχτείς την πραγματικότητα είναι στενάχωρο αλλά είναι πιο αξιοπρεπές και πιο αντρίκειο ακόμα κι αν είσαι γυναίκα!