Θοδωρής Μαραντίνης: Αποκαλύπτει γιατί δεν θα είναι στο Dancing!

Για την εμφάνισή τους στο The Ace Of Hearts Tour ετοιμάζονται οι Onirama στην οποία έχουν ετοιμάσει μια ξεχωριστή έκπληξη για το κοινό. Το δυναμικό συγκρότημα θα ερμηνεύσει για πρώτη φορά live το νέο του τραγούδι “Τι είναι αγάπη” για το οποίο τόσο γλυκά μας βασάνισε ο Θοδωρής Μαραντίνης τις προηγούμενες ημέρες. Δεν έχουν κανένα άγχος για το μουσικό υπερθέαμα που θα πάρουν μέρος αλλά ανυπομονούν να δουν την ανταπόκριση του κόσμου στο νέο τους κομμάτι. Άκουσέ το εδώ!

Τελικά, ο frontman των Onirama κατάφερε να απαντήσει στην ερώτηση “τι είναι αγάπη”; “Αυτός ίσως είναι ο λόγος που κινείται η γη. Είναι ένα ερώτημα ρητορικό αλλά και ερώτημα που μπορείς να το απαντάς και στις καθημερινές στιγμές”, μας εκμυστηρεύτηκε ο Θοδωρής κατά την διάρκεια της συνέντευξης Τύπου για το The Grand Finale του φαντασμαγορικού show που θα πραγματοποιηθεί το ερχόμενο Σάββατο στο Tae Kwon Do.



Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι σε στίχους και μουσική του ίδιου και σίγουρα το αγαπάει ιδιαίτερα. Είναι ένα κομμάτι που έχει την ενέργεια και την αισιοδοξία που έχουν όλα τα τραγούδια των Onirama αλλά ταυτόχρονα και εντελώς διαφορετικά στοιχεία. “Ναι, έχει ένα διαφορετικό στυλ και παρόλο που μοιάζει με καλοκαιρινό τραγούδι εμείς θέλαμε να μπούμε στον χειμώνα πιο αισιόδοξα. Το είχα και εγώ πολύ ανάγκη, ίσως να είναι αυθυποβολή ότι θέλω να είμαι καλά και μας άρεσε που είναι τόσο happy. Ταιριάζει με αυτό που θέλουμε να κάνουμε στον καινούριο χώρο που θα βρισκόμαστε, με πιο χαλαρή διάθεση. Κι επειδή το έγραψα εγώ είναι και λίγο πιο προσωπικό”, μας λέει.

Ο καινούριος χώρος στον οποίο αναφέρεται είναι το πρώην Kalua όπου θα εμφανίζονται κάθε Παρασκευή και Σάββατο.”Σκεφτόμαστε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Ο στόχος μας είναι η διασκέδαση. Ίσως είναι και λίγο πιο σκηνοθετικό”, μας αποκάλυψε ενώ συμπλήρωσε πως κάθε Πέμπτη θα εμφανίζονται στο Barbarella στη Θεσσαλονίκη.



Ουσιαστικά, θα συνεχίσουν τα επιτυχημένα live που έκαναν όλο το καλοκαίρι! Μπορεί οι Onirama να μην ήταν σε όλους τους σταθμούς του φαντασμαγορικού The Ace Of Hearts Tour αλλά δεν ζήλεψαν καθόλου. “Ήμουν σε κάποιες από τις πολύ δυνατές συναυλίες, στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και περάσαμε καταπληκτικά. Είχαμε να κάνουμε κι άλλα πράγματα με το group οπότε ισοσταθμίστηκε έτσι”, μας είπε.

Τέλος, ο Θοδωρής μας αποκάλυψε γιατί δεν θα είναι τελικά στο Dancing with the stars παρόλο που το όνομά του ακούστηκε τόσο έντονα. Ο λόγος είναι οι πολλές υποχρεώσεις που έχει! “Το συζητήσαμε και λόγω των παραστάσεων, των παιδιών και των ταξιδιών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη δεν θα είχα χρόνο να ασχοληθώ όπως θα έπρεπε”, ανέφερε χαρακτηριστικά. 

By TLIFE

Καμιά φορά, μια αγκαλιά είναι όλα όσα χρειάζεσαι!

Πέρασαν αρκετές μέρες από εκείνη τη μαγική βραδιά στο Μέγαρο Μουσικής αλλά ακόμα βασανίζει γλυκά το μυαλό μου. Όχι μόνο γιατί ήταν οΜίλτος Πασχαλίδης –που όλοι πια ξέρετε ότι είναι το αγόρι μου- αλλά γιατί τα είχε όλα! 



Ήταν η πρώτη μου συναυλία στον Κήπο του Μεγάρου. Απορώ γιατί αφού μένω τόσο κοντά. Η πρώτη φορά που κι ο Μίλτος κάνει live εκεί. Δεν γινόταν να μην το αναφέρω! Βασικά, η πρώτη φορά που κάνει μόνος του γιατί μέσα στο καλοκαίρι έχει κάνει guest σε άλλους. Ήταν η πρώτη φορά που η Δάφνη, ο Βασίλης, η Χριστιάνα, η Λία, η Έμη, ο Πέτρος κι εγώ βρεθήκαμε, με τούτα και με εκείνα, όλοι μαζί σε ένα τέτοιο γεγονός. Και ήταν ακριβώς αυτοί με τους οποίους ήθελα να το μοιραστώ.

Ο χώρος αυτός είναι το ιδανικότερο μέρος για να ζήσεις τις πιο όμορφες καλοκαιρινές νύχτες με τα πιο μακρινά μουσικά ταξίδια. Εσύ που ξέρεις ότι η συναυλία «Αυτοί μου λείπουν πιο πολύ» έγινε στις 27 Σεπτεμβρίου σου ακούγεται περίεργο να μιλάω για καλοκαίρι στις αρχές του φθινοπώρου. Το καλοκαίρι όμως, για μένα τουλάχιστον, δεν τελειώνει ποτέ!

Είναι λίγο σαν τον χωρισμό που δεν παίρνεις απόφαση και το τραβάς και το τραβάς… Συνεχίζω να τρώω παγωτά -ποιος μπορεί να σταματήσει;- και να κάνω όνειρα για τις επόμενες διακοπές. Εννοείται, συνεχίζω να μιλάω σε φίλους και γνωστούς «ακαταπαυστά» για τις φετινές διακοπές μου. 

Κι όλα αυτά ενώ έξω μπορεί να κάνει κρύο και να βρέχει. Κάπως έτσι ήταν και την ημέρα της συναυλίας. Έβρεχε λίγες ώρες νωρίτερα και έβρεξε και λίγες ώρες αργότερα. Κατά τη διάρκεια, υπήρχε μόνο η φωνή του Μίλτου και όλων όσων κάλεσε στη σκηνή για να τραγουδήσουν μαζί του. Φωνές που ενώθηκαν με τους στίχους και τα τραγούδια αυτών που λείπουν, του Μάνου Ξυδούς, του Άλκη Αλκαίου, του Μάριου Τόκα, του Δημήτρη Μητροπάνου και του Σάκη Μπουλά. 



Ήταν ένα από τα καλύτερα live του, που το γούσταρε κι εκείνος τόσο όσο και ο κόσμος από κάτω. Και μιλάμε για πολύ κόσμο, καθισμένο στο γρασίδι του Μεγάρου να απολαμβάνει κομμάτια όπως το «Νανούρισμα», το «Κακές συνήθειες», το «Μπλουζ της άγριας νιότης» ή το «Σαράκι του Ρεμπώ». Πολλοί δεν άντεξαν και σηκώθηκαν σε αρκετά κομμάτια. Μέχρι να τους φωνάξει κάποιος από πίσω ότι δεν βλέπει. Τουλάχιστον, όλοι άκουγαν όσα τραγουδούσε και έλεγε ο Μίλτος, γιατί είπε πολλά. Για τις ιστορίες των τραγουδιών και για τους φίλους του. Για αυτούς που του λείπουν αλλά κυρίως για αυτούς που ήταν εκεί.


Η Μιρέλλα Πάχου, μία από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς που υπάρχoυν, είναι πάντα στο πλευρό του Μίλτου 

Από τις πιο όμορφες στιγμές ήταν όταν στη σκηνή ανέβηκε ο μπαμπάς του. Τον πήρε αγκαλιά και σαν ο κόσμος όλος να άρχισε εκείνη τη στιγμή! Γιατί όσο χρονών και να είσαι κι ακόμα και να έχεις κάνει δικά σου παιδιά, αυτή η αγκαλιά από τον μπαμπά σου είναι κάτι μαγικό. Σαν κορίτσι μπορεί να τα βλέπω λίγο διαφορετικά τα πράγματα (είμαι άλλωστε το κορίτσι του μπαμπά) αλλά αν διαβάσεις εδώ τις σκέψεις του Κωνσταντίνου θα δεις ότι δεν επέχει πολύ από αυτό που σου λέω.



Ωστόσο, αλλού θέλω να καταλήξω! Στη δύναμη της αγκαλιάς. Όχι μόνο των γονιών σου αλλά και αυτή των φίλων σου, του συντρόφου σου ή απλά μιας ανοιχτής αγκαλιάς που βρήκες να μπεις. Το διαβάζεις και χαμογελάς, είμαι σίγουρη! 

Αν είσαι από αυτούς που δεν δίνουν μεγάλη σημασία στις αγκαλιές να σου πω ότι είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι τις χρειαζόμαστε. Η αμερικανίδα ψυχοθεραπεύτρια Virginia Satir έχει πει: «Χρειαζόμαστε τέσσερις αγκαλιές την ημέρα για να επιβιώσουμε, οκτώ αγκαλιές την ημέρα για να συντηρηθούμε και δώδεκα αγκαλιές την ημέρα για να αναπτυχθούμε.» Με απλά μαθηματικά, η ημερίσια δόση αγκαλιάς που χρειάζεσαι ανέρχεται στις 24. Ώρα είναι τώρα να αμφισβητήσεις και την επιστήμη! 

Καμιά φορά, μια αγκαλιά είναι όλα όσα χρειάζεσαι… Για να γεμίσεις ενέργεια, να πάρεις κουράγιο, να πάρεις φόρα. Για να νιώσεις αγάπη, να δείξεις αγάπη. (Το λέει και ο Μίλτος στο τραγούδι "Του φθινοπώρου τα φιλιά": Η αγάπη θέλει μια αγκαλιά, λίγο κρασί κι ένα ζεστό κρεβάτι...) Για να κλάψεις όταν πονάς, να κουρνιάξεις όταν φοβάσαι, να αράξεις όταν νιώθεις χαμένος. Για να μοιραστείς τη χαρά και τον ενθουσιασμό, για να τελειώσεις ή να αρχίσεις κάτι…

Και επειδή φαντάζομαι τις ενστάσεις σου, θα σου πω πως πάντα υπάρχει κάποιος που θα έχει μια ανοιχτή αγκαλιά για σένα. Ή γίνε εσύ η ανοιχτή αγκαλιά για κάποιον… Για αυτούς που είναι εδώ! Ή και μια φανταστική αγκαλιά για αυτούς που λείπουν… 

P.S. Καμία ανατροπή. Το τραγούδι που θα ψάξεις στο You Tube θα είναι από Μίλτο Πασχαλίδη, το «Παρουσία». Είναι το «ταίρι» της μεγάλης επιτυχίας «Απουσία», που έχει γράψει ο Μίλτος και ερμηνεύει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.

By TLIFE

«Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα» part 2

Δεν χρειάζεται να έχεις δικά σου παιδιά για να τα αγαπήσεις. Φυσικά, ούτε είναι αυτό προϋπόθεση για να τα βοηθήσεις όπου, όπως και όποτε μπορείς. «Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα», σου είπα πριν από λίγες εβδομάδες (διάβασε εδώ περισσότερα) δανειζόμενη τον στίχο από το τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου. Κι αυτό θα σου επαναλάβω και τώρα θέλοντας να σου μιλήσω για αυτό που έχουν καταφέρει ο Έλπις και η Δώρα. Το ζευγάρι που τα παράτησε όλα και ξεκίνησε, με μόνο εφόδιο τα σακίδιά του και την τρέλα του, να γυρίσει την Αφρική. 

Το ζευγάρι που τα άφησε όλα για να διασχίσει την Αφρική με μια σκηνή και δυο σακίδια, μιλάει στο TLIFE!

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους έρχονται σε επαφή με τις δύσκολες συνθήκες που βιώνουν οι άνθρωποι της κάθε χώρας της Μαύρης Ηπείρου. Σε αυτό που στέκονται πιο πολύ είναι οι χαμογελαστές φατσούλες των παιδιών που ενθουσιάζονται με την παρουσία τους αλλά και με όσα κάνουν για αυτά. Γιατί ο Έλπις και η Δώρα κάνουν για αυτά το άπιαστο πραγματικότητα!



Βοηθούν με όποιον τρόπο μπορούν έτσι ώστε να έχουν πρόσβαση στο δικαίωμα της εκπαίδευσης όσο περισσότερα παιδιά γίνεται. Από το να χτίσουν και να βάψουν σχολικές αίθουσες, μέχρι το να συγκεντρώσουν λεφτά για όλα αυτά που χρειάζονται. O Nelson Mandela είχε πει: "Education is the most powerful weapon which you can use to change the world." Αυτό το ενστερνίζονται απόλυτα και το αποδεικνύουν συνεισφέροντας σε αυτή την αλλαγή. Χρειάζονται όμως και τη δική σου βοήθεια…



Ξεκίνησαν λοιπόν εδώ και λίγες μέρες μια ιντερνετική καμπάνια με τίτλο #help2learn. Δες ΕΔΩ! Έχουν πιάσει από νωρίς τον αρχικό στόχο τους αλλά θέλουν να δώσουν το κάτι παραπάνω στα νέα τους φιλαράκια στο Nairobi. 

Γιατί η χαρά στα μάτια αυτών των παιδιών δεν περιγράφεται με λέξεις. Ένα στυλό ή ένα τετράδιο -κάτι που για τα δικά μας παιδιά είναι δεδομένο και αυτονόητο- μπορεί να τους φτιάξει τη μέρα, το μήνα, το χρόνο…Αν μπορείς να συμβάλεις κι εσύ σε όλο αυτό θα δώσεις χαμόγελο στους μικρούς αλλά και στον Ελπιδοφόρο και τη Δώρα. Ίσως σε αυτούς ακόμα πιο μεγάλο! 

Εγώ, χαίρομαι και μόνο που έχεις φτάσει διαβάζοντας μέχρι εδώ και έμαθες για τους δύο νέους μου φίλους -γιατί νιώθω ήδη έτσι- αλλά και το πόσο σπουδαία πράγματα μπορεί να κάνει κάποιος αν έχει όρεξη και ανάγκη να προσφέρει. Γιατί δεν έχει σημασία αν το παιδί μιλάει άλλη γλώσσα, έχει άλλο χρώμα δέρματος, έχει άλλα χαρακτηριστικά, άλλη θρησκεία ή δεν ζει καν στη δική σου χώρα. Το παιδί είναι το μέλλον! «Υπερασπίσου» το μέλλον σου/μου/τους.

P.S. Έχεις ήδη καταλάβει πως σε αυτό το post το μόνο τραγούδι που ταιριάζει και πρέπει να ψάξεις στο You Tube είναι το Κάποτε θα\'ρθουν του Παύλου Σιδηρόπουλου

By TLIFE

Τι να κάνεις όταν όλοι σου λένε να κάνεις υπομονή κι εσύ δεν μπορείς!

Το έχεις ακούσει εκατομμύρια φορές στην μέχρι τώρα ζωή σου. Και βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι θα το ακούσεις άλλες τόσες στη συνέχεια. «Κάνε υπομονή». Και; Ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός; Μια λεμονιά θα ανθίσει στη γειτονιά; Και τι με νοιάζει;

Αν είσαι έστω και λίγο ανυπόμονη σαν κι εμένα η φράση αυτή μόνο τα λαμπάκια μπορεί να σου ανάψει. Όλων των χρωμάτων. Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε… Σαν τα καραβάκια στο Αιγαίο.

«Τι να κάνεις; Υπομονή…» Γαϊδουρινή. Δεν ξέρω με τι τρόπο υπομένουν τα αξιολάτρευτα γαϊδουράκια αλλά μάλλον  έχουν την καλύτερη συνταγή μέχρι τώρα και γι’ αυτό έχουν ταυτιστεί απόλυτα με την λέξη.

«Υπομονή και όλα θα γίνουν…», σου λέει. Και πού το ξέρεις; Κι αφού θα γίνουν γιατί να κάνω υπομονή και να μην γίνουν τώρα να τελειώνουμε και «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα; Δεν βγάζεις άκρη.

Οπότε τι σου μένει να κάνεις; Πολύ σωστά μάντεψες! Υπομονή.

Αυτές οι στιγμές που τίποτα δεν έχει νόημα

Δεν ξέρω με τι συχνότητα τις ζεις εσύ αυτές τις στιγμές αλλά σίγουρα υπάρχουν στη ζωή σου. Αν πεις όχι, απλά δεν θα σε πιστέψω. Είναι ανθρώπινο να κουραστείς, να απογοητευτείς και να νιώσεις ότι τραβάς σε αδιέξοδο.

Κάποιες στιγμές όλα μοιάζουν ανούσια. Αυτά που κάνεις, αυτά που λες κι ακόμα κι αυτά που σκέφτεσαι. Αυτά που θέλεις δεν τα βλέπεις να έρχονται, αυτά που προσπαθείς δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις και αναρωτιέσαι γιατί να περιμένεις και να ελπίζεις.

When you expect nothing you get everything… Σου λέει! Και σκέφτεσαι μήπως τελικά εκεί είναι το λάθος που κάνεις. Μήπως επειδή εσύ δημιουργείς προσδοκίες, αυτόματα αφήνεις πάτημα για την απογοήτευση. Μήπως δηλαδή βάζεις τα χεράκια σου και βγάζεις τα ματάκια σου. Μήπως;

Μπορεί. Ίσως. Δεν ξέρω, δεν απαντώ. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι αυτές οι στιγμές που τίποτα δεν έχει νόημα υπάρχουν. Σε περιμένουν στη γωνία και σε καλούν για καφέ ή ένα ποτό. Κι εσύ πας. Και μετά φεύγουν…

Τότε, καταλαβαίνεις ότι το νόημα το δίνεις εσύ στα πράγματα, στις λέξεις, στα συναισθήματα, στους ανθρώπους. Κι αυτό είναι ότι πιο αισιόδοξο μπορώ να σου πω για αυτές τις στιγμές.

Roadtrip με τα κορίτσια και τελικό προορισμό την Καραϊβική της Ελλάδας!

Φουλάραμε τον Θούλη (έτσι λέμε το Fiat της Έμης) με βενζίνη και ξεκινήσαμε από την Αθήνα για την καλοκαιρινή μας περιπέτεια! Roadtrip μόνο για κορίτσια. Η Δήμητρα (η κολλητή), η Έμη (η γαμάτη), η Βάσια (η ψαγμένη) κι εγώ (η τρελή).



Το σχεδιάζαμε καιρό και το πραγματοποιήσαμε λίγο πριν αποχαιρετήσουμε επίσημα το καλοκαίρι. Γιατί ανεπίσημα, το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ για μας! 

Βάλαμε λοιπόν στο cd player του αυτοκινήτου Beatles και φύγαμε! Με τελικό προορισμό τα Λιχαδονήσια, την Καραϊβική της Ελλάδας. Γιατί όλοι οι δρόμοι οδηγούν (κάπου) στην Εύβοια! Ειδικά το καλοκαίρι! Και αν έχεις τόσο μαγικά μέρη και τόσο κοντά σου, γιατί να ονειρεύεσαι άλλους εξωτικούς προορισμούς;



Κάνω skip όσα προηγήθηκαν και σε πάω κατευθείαν στην τελευταία μέρα του ταξιδιού. Στο αποκορύφωμα! Στο κερασάκι της τούρτας. Η στιγμή που ταξιδιού που ήταν legen... wait for it... dary!

Αποχαιρετώντας λοιπόν τα νερά του Παγασητικού, ξεκινήσαμε πρωί από τον Άγιο Δημήτριο στον Πτελεό και φτάσαμε, οριακά, στα Καμμένα Βούρλα. Εκεί, μας περίμενε το καραβάκι που θα μας πήγαινε στα μαγευτικά Λιχαδονήσια.



Είχαμε πάρει συμβουλές και οδηγίες από φίλους και γνωστούς για τα συγκεκριμένα νησάκια. Όταν η Έμη μας το πρότεινε, που της το πρότεινε ένας άλλος φίλος, είπαμε αμέσως ΝΑΙ! Σαν τον Λουκιανό Κελαηδόνη κι εμείς...

Γιατί το καλοκαίρι λες «ναι» σε κάθε τρέλα! Ειδικά όταν είσαι με φίλες. Και ακόμα περισσότερο όταν είσαι σε διακοπές με τις φίλες σου. Και η επιλογή μάς αποζημίωσε! Εμένα και για έναν λόγο παραπάνω γιατί είδα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ φωκάκι. Η αγαπημένη μου Μονάχους Μονάχους ξεπρόβαλε λίγο πριν πιάσουμε λιμάνι. 



Μπορεί να μην είδα πηγαίνοντας στην Αλόννησο αλλά το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα στα Λιχαδονήσια. (Θυμήσου εδώ όλα όσα είχαμε πει για τα φωκάκια και το πόσο κινδυνεύουν.) Κάπως έτσι βαφτίστηκε αυτό το μέρος «μαγικό» από την αρχή. 

Και ναι, είχε δίκιο ο φίλος μου ο Γιάννης όταν μου είπε ότι θα ξετρελαθώ γιατί πρόκειται για το πιο όμορφο κομμάτι του Αιγαίου. Γιατί είναι από την Εύβοια και την ξέρει καλά και την αγαπάει πολύ. Γιατί είναι φίλος μου και ξέρει τι με συγκινεί. Και γιατί για μένα είναι «μαγικό συστατικό» και είναι αυτός που μου έχει αποδείξει άπειρες φορές ότι υπάρχει μαγεία! 



Με τούτα και με κείνα, φτάσαμε στο πιο εξωτικό μέρος της χώρας και στο πιο μαγικό μέρος της Βόρειας Εύβοιας που οι ντόπιοι το αποκαλούν μικρές Σεϋχέλες. Το όνομα αυτό προέκυψε από τη σύγκριση των αεροφωτογραφιών που έκαναν κάποιοι επισκέπτες. Μια ανάσα από τη Λιχάδα. Εξακόσια μόλις μέτρα από την Εύβοια.

Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα νησιών που είναι αποτέλεσμα ηφαιστειακής δραστηριότητας και ένα μεγάλο τμήμα τους βυθίστηκε από σεισμό που έγινε το 426 π.Χ. 



Τα μεγαλύτερα από τα νησάκια είναι η Στρογγυλή και η Μανολιά, λίγο μικρότερα η Μικρή Στρογγυλή, το Στενό, η Βάγια και μερικά ακόμα μικρότερα που ονομάζονται ποντικονήσια. 

Σύμφωνα με τη μυθολογία, η σύζυγος του Ηρακλή η Διηάνειρα, πιστεύοντας ότι την απάτησε, του έστειλε με τον υπηρέτη τους, τον Λίχα έναν δηλητηριασμένο χιτώνα. Ο Ηρακλής τον φόρεσε και άρχισε να υποφέρει από τους πόνους και τον άρπαξε και όμορφα και ωραία τον εκσφενδόνισε προς την θάλασσα. Τα μέλη του έπεσαν γύρω από το ακρωτήρι Κήναιο, όπου ο Ποσειδώνας τα μεταμόρφωσε σε μικρά νησάκια, γνωστά σήμερα ως Λιχαδονήσια! 



Το σκάφος μας άφησε στο φυσικό λιμάνι της Μανολιάς όπου υπάρχει μία οργανωμένη παραλία και φυσικά η καντίνα που, όπως έμαθα εκ των υστέρων, την διαχειρίζεται τα τελευταία χρόνια η οικογένεια Λυμπέρη. Θα βρεις πεντανόστιμο φαγητό με θαλασσινά και σουβλάκια αναψυκτικά και φυσικά καφέ. Από παγωμένους καφέδες έχει βέβαια μόνο φραπέ οπότε ετοιμάσου για αυτό ή για ουζάκι με μεζέ! Να δοκιμάσεις οπωσδήποτε το σαγανάκι.

Επειδή όμως εμείς είμαστε λάτρεις της περιπέτειας περιηγηθήκαμε πέρα από αυτό το σημείο θέλοντας να κάνουμε πιο πριβέ βουτιές. 



Στο νότιο τμήμα της Μανoλιάς λοιπόν συναντήσαμε κτίσματα από τον οικισμό του νησιού. Μπορεί πλέον να μην είναι κατοικήσιμα τα νησάκια αλλά στο παρελθόν ο πληθυσμός τους έφτανε τους 70 κατοίκους. Ο οικισμός σχεδόν εγκαταλείφθηκε από την δεκαετία του 1960 και σήμερα έχουν μείνει μόνο το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου και κάποια μισογκρεμισμένα τείχη, θεμέλια σπιτιών και ερείπια. 



Έχουν φυσικά κηρυχθεί προστατευόμενοι αρχαιολογικοί χώροι αφού κατοικούνταν από την κλασική αρχαιότητα μέχρι τους βυζαντινούς χρόνους. 

Λίγο πιο κοντά με την ιστορία θα σε φέρει και η επίσκεψη στο ναυάγιο, δυτικά του νησιού, εκεί όπου σε μια σειρά από ξέρες ναυάγησε το 1943 ελληνικό φορτηγό πλοίο επιταγμένο από τους Γερμανούς. 



Η εξερεύνησή μας συνεχίστηκε στα υπόλοιπα γύρω νησάκια. Αφήσαμε τα πράγματά μας σττην ακτή της Μανολιάς και κάνοντας τρελή πατέντα για να πάρουμε μαζί μας την ψηφιακή φωτογραφίσαμε τα καταγάλανα νερά και το απίστευτης ομορφιάς τοπίο. Ένα από αυτά τα μικρούτσικα, το «πήρα» δικό μου! Το «κατέκτησα» και τώρα μου «ανήκει» . Εκτός αν είναι να πληρώσω ΕΝΦΙΑ οπότε το αφήνω στα ψάρια του!



Fun fact: Κολυμπώντας ανάμεσα στα νησάκια μας εντόπισε το καΐκι «Τα είδα όλα» και μας αποκάλεσε γοργόνες! Η αλήθεια είναι ότι νιώσαμε λίγο σαν να ανήκουμε εκεί, γίναμε ένα με το φυσικό περιβάλλον. Τσούχτρες κολυμπούσαν ακριβώς δίπλα μας, τα θαλασσοπούλια αδιαφορούσαν για την παρουσία μας και όλα τα κοράλια, τα φύκια και οι πέτρες πέρασαν κάτω από τα πόδια μας. Φύγαμε και με μερικά «παράσημα» στις πατούσες! Άξιζε τον κόπο και τον πόνο.



Προλαβαίνεις και τώρα να πας κι εσύ καθώς οι εκδρομές συνεχίζονται και τον Σεπτέμβριο, καιρού επιτρέποντος. Κι άμα πας, όποτε πας, ή αν έχεις ήδη πάει στείλε μου εδώ και τις δικές σου εντυπώσεις!

P. S. Σε αυτό το post μόνο Beatles πρέπει να ψάξεις στο You Tube και σου προτείνω, με τούτα και με κείνα, το «We Can Work It Out».

By TLIFE

To ''μαγικό συστατικό''

Ονόματα λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε. Γιατί αυτά που νιώθουμε πρέπει να τα λέμε κι αν δεν μπορούμε, να τα γράφουμε τέλος πάντων. Και γι’ αυτό θα σου πω για το φίλο μου τον Γιάννη, το «μαγικό συστατικό» για πολλά πράγματα που έχουν συμβεί στην ζωή μου τα τελευταία περίπου 4 χρόνια. Οι γνωρίζοντες έχουν καταλάβει αμέσως ποιον εννοώ. 

Τον άνθρωπο που ήταν πανταχού παρών. Ναι, σαν το Θεό ένα πράμα! Τουλάχιστον στη δική μου τη ζωή. Κι αυτό είναι πράγμα σπάνιο για συνεργάτη. Γιατί ο Γιάννης είναι σπάνιο παιδί. Το ξέρει, δεν περιμένει να του το επιβεβαιώσω. Αυτό που δεν ξέρει είναι η αλληλεπίδραση που προκαλεί. Γιατί είναι η πεταλούδα που κινεί τα φτερά της στον Αμαζόνιο και φέρνει βροχή στην Κίνα!

Δεν τον ξέρω τόσο πολύ αλλά τον νιώθω πολύ κοντά μου. Δεν τον ξέρω τόσο καλά αλλά τον αγαπώ πολύ! Αυτοί οι άνθρωποι είναι η καλύτερη συνάντηση που μπορείς να έχεις στη ζωή σου. Γιατί η χημεία κάνει την συνύπαρξη ευκολάκι και η συνεργασία είναι… μαγική! 

Μα, όπως όλα τα ωραία, θα φτάσει κι αυτό στο τέλος του. Ελπίζω μονάχα ως προς το παρόν. Γιατί θα μου λείψουν αφάνταστα τα συνεχόμενα τηλεφωνήματα για να μου υπογραμμίσει και την πιο μικρή λεπτομέρεια. Γιατί οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και το ξέρουμε και οι δυο! Θα μου λείψουν οι οσκαρικού επιπέδου στιχομυθίες μας, οι ατάκες και τα hashtags. Αυτά τα hashtags που έκαναν σάλο! Θα μου λείψουν οι εμπνευσμένες ιδέες του και αυτή η ιδιαίτερη πινελιά που βάζει στα πράγματα. Θα μου λείψει το «πάντα εκεί», ακόμα και σε αργίες, διακοπές και μεταμεσονύκτιες ώρες ή σε στιγμές τρελού πανικού που ξεχνούσε ακόμα και το όνομά του. Ναι, το όνομά του αλλά ευτυχώς όχι τη δουλειά του! Θα μου λείψει η hakuna matata φάση του που ακόμα και στις μεγάλες γκρίνιες του, υπάρχει. Θα μου λείψει το «κάνω το αδύνατο, δυνατό». Θα μου λείψει γενικώς και ειδικώς!

Μπορώ να βρω πολλούς λόγους, μπορώ να γράψω εκατοντάδες πράγματα γιατί είμαι από αυτούς που κολλάνε στα μικρά. Δεν θα πω όμως τίποτα άλλο. Ακόμα. Μονάχα ένα «ευχαριστώ» για όσες «βροχές» έχει φέρει στη ζωή μου.