«Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα» part 2

Δεν χρειάζεται να έχεις δικά σου παιδιά για να τα αγαπήσεις. Φυσικά, ούτε είναι αυτό προϋπόθεση για να τα βοηθήσεις όπου, όπως και όποτε μπορείς. «Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα», σου είπα πριν από λίγες εβδομάδες (διάβασε εδώ περισσότερα) δανειζόμενη τον στίχο από το τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου. Κι αυτό θα σου επαναλάβω και τώρα θέλοντας να σου μιλήσω για αυτό που έχουν καταφέρει ο Έλπις και η Δώρα. Το ζευγάρι που τα παράτησε όλα και ξεκίνησε, με μόνο εφόδιο τα σακίδιά του και την τρέλα του, να γυρίσει την Αφρική. 

Το ζευγάρι που τα άφησε όλα για να διασχίσει την Αφρική με μια σκηνή και δυο σακίδια, μιλάει στο TLIFE!

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους έρχονται σε επαφή με τις δύσκολες συνθήκες που βιώνουν οι άνθρωποι της κάθε χώρας της Μαύρης Ηπείρου. Σε αυτό που στέκονται πιο πολύ είναι οι χαμογελαστές φατσούλες των παιδιών που ενθουσιάζονται με την παρουσία τους αλλά και με όσα κάνουν για αυτά. Γιατί ο Έλπις και η Δώρα κάνουν για αυτά το άπιαστο πραγματικότητα!



Βοηθούν με όποιον τρόπο μπορούν έτσι ώστε να έχουν πρόσβαση στο δικαίωμα της εκπαίδευσης όσο περισσότερα παιδιά γίνεται. Από το να χτίσουν και να βάψουν σχολικές αίθουσες, μέχρι το να συγκεντρώσουν λεφτά για όλα αυτά που χρειάζονται. O Nelson Mandela είχε πει: "Education is the most powerful weapon which you can use to change the world." Αυτό το ενστερνίζονται απόλυτα και το αποδεικνύουν συνεισφέροντας σε αυτή την αλλαγή. Χρειάζονται όμως και τη δική σου βοήθεια…



Ξεκίνησαν λοιπόν εδώ και λίγες μέρες μια ιντερνετική καμπάνια με τίτλο #help2learn. Δες ΕΔΩ! Έχουν πιάσει από νωρίς τον αρχικό στόχο τους αλλά θέλουν να δώσουν το κάτι παραπάνω στα νέα τους φιλαράκια στο Nairobi. 

Γιατί η χαρά στα μάτια αυτών των παιδιών δεν περιγράφεται με λέξεις. Ένα στυλό ή ένα τετράδιο -κάτι που για τα δικά μας παιδιά είναι δεδομένο και αυτονόητο- μπορεί να τους φτιάξει τη μέρα, το μήνα, το χρόνο…Αν μπορείς να συμβάλεις κι εσύ σε όλο αυτό θα δώσεις χαμόγελο στους μικρούς αλλά και στον Ελπιδοφόρο και τη Δώρα. Ίσως σε αυτούς ακόμα πιο μεγάλο! 

Εγώ, χαίρομαι και μόνο που έχεις φτάσει διαβάζοντας μέχρι εδώ και έμαθες για τους δύο νέους μου φίλους -γιατί νιώθω ήδη έτσι- αλλά και το πόσο σπουδαία πράγματα μπορεί να κάνει κάποιος αν έχει όρεξη και ανάγκη να προσφέρει. Γιατί δεν έχει σημασία αν το παιδί μιλάει άλλη γλώσσα, έχει άλλο χρώμα δέρματος, έχει άλλα χαρακτηριστικά, άλλη θρησκεία ή δεν ζει καν στη δική σου χώρα. Το παιδί είναι το μέλλον! «Υπερασπίσου» το μέλλον σου/μου/τους.

P.S. Έχεις ήδη καταλάβει πως σε αυτό το post το μόνο τραγούδι που ταιριάζει και πρέπει να ψάξεις στο You Tube είναι το Κάποτε θα\'ρθουν του Παύλου Σιδηρόπουλου

By TLIFE

Τι να κάνεις όταν όλοι σου λένε να κάνεις υπομονή κι εσύ δεν μπορείς!

Το έχεις ακούσει εκατομμύρια φορές στην μέχρι τώρα ζωή σου. Και βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι θα το ακούσεις άλλες τόσες στη συνέχεια. «Κάνε υπομονή». Και; Ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός; Μια λεμονιά θα ανθίσει στη γειτονιά; Και τι με νοιάζει;

Αν είσαι έστω και λίγο ανυπόμονη σαν κι εμένα η φράση αυτή μόνο τα λαμπάκια μπορεί να σου ανάψει. Όλων των χρωμάτων. Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε… Σαν τα καραβάκια στο Αιγαίο.

«Τι να κάνεις; Υπομονή…» Γαϊδουρινή. Δεν ξέρω με τι τρόπο υπομένουν τα αξιολάτρευτα γαϊδουράκια αλλά μάλλον  έχουν την καλύτερη συνταγή μέχρι τώρα και γι’ αυτό έχουν ταυτιστεί απόλυτα με την λέξη.

«Υπομονή και όλα θα γίνουν…», σου λέει. Και πού το ξέρεις; Κι αφού θα γίνουν γιατί να κάνω υπομονή και να μην γίνουν τώρα να τελειώνουμε και «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα; Δεν βγάζεις άκρη.

Οπότε τι σου μένει να κάνεις; Πολύ σωστά μάντεψες! Υπομονή.

Αυτές οι στιγμές που τίποτα δεν έχει νόημα

Δεν ξέρω με τι συχνότητα τις ζεις εσύ αυτές τις στιγμές αλλά σίγουρα υπάρχουν στη ζωή σου. Αν πεις όχι, απλά δεν θα σε πιστέψω. Είναι ανθρώπινο να κουραστείς, να απογοητευτείς και να νιώσεις ότι τραβάς σε αδιέξοδο.

Κάποιες στιγμές όλα μοιάζουν ανούσια. Αυτά που κάνεις, αυτά που λες κι ακόμα κι αυτά που σκέφτεσαι. Αυτά που θέλεις δεν τα βλέπεις να έρχονται, αυτά που προσπαθείς δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις και αναρωτιέσαι γιατί να περιμένεις και να ελπίζεις.

When you expect nothing you get everything… Σου λέει! Και σκέφτεσαι μήπως τελικά εκεί είναι το λάθος που κάνεις. Μήπως επειδή εσύ δημιουργείς προσδοκίες, αυτόματα αφήνεις πάτημα για την απογοήτευση. Μήπως δηλαδή βάζεις τα χεράκια σου και βγάζεις τα ματάκια σου. Μήπως;

Μπορεί. Ίσως. Δεν ξέρω, δεν απαντώ. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι αυτές οι στιγμές που τίποτα δεν έχει νόημα υπάρχουν. Σε περιμένουν στη γωνία και σε καλούν για καφέ ή ένα ποτό. Κι εσύ πας. Και μετά φεύγουν…

Τότε, καταλαβαίνεις ότι το νόημα το δίνεις εσύ στα πράγματα, στις λέξεις, στα συναισθήματα, στους ανθρώπους. Κι αυτό είναι ότι πιο αισιόδοξο μπορώ να σου πω για αυτές τις στιγμές.

Roadtrip με τα κορίτσια και τελικό προορισμό την Καραϊβική της Ελλάδας!

Φουλάραμε τον Θούλη (έτσι λέμε το Fiat της Έμης) με βενζίνη και ξεκινήσαμε από την Αθήνα για την καλοκαιρινή μας περιπέτεια! Roadtrip μόνο για κορίτσια. Η Δήμητρα (η κολλητή), η Έμη (η γαμάτη), η Βάσια (η ψαγμένη) κι εγώ (η τρελή).



Το σχεδιάζαμε καιρό και το πραγματοποιήσαμε λίγο πριν αποχαιρετήσουμε επίσημα το καλοκαίρι. Γιατί ανεπίσημα, το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ για μας! 

Βάλαμε λοιπόν στο cd player του αυτοκινήτου Beatles και φύγαμε! Με τελικό προορισμό τα Λιχαδονήσια, την Καραϊβική της Ελλάδας. Γιατί όλοι οι δρόμοι οδηγούν (κάπου) στην Εύβοια! Ειδικά το καλοκαίρι! Και αν έχεις τόσο μαγικά μέρη και τόσο κοντά σου, γιατί να ονειρεύεσαι άλλους εξωτικούς προορισμούς;



Κάνω skip όσα προηγήθηκαν και σε πάω κατευθείαν στην τελευταία μέρα του ταξιδιού. Στο αποκορύφωμα! Στο κερασάκι της τούρτας. Η στιγμή που ταξιδιού που ήταν legen... wait for it... dary!

Αποχαιρετώντας λοιπόν τα νερά του Παγασητικού, ξεκινήσαμε πρωί από τον Άγιο Δημήτριο στον Πτελεό και φτάσαμε, οριακά, στα Καμμένα Βούρλα. Εκεί, μας περίμενε το καραβάκι που θα μας πήγαινε στα μαγευτικά Λιχαδονήσια.



Είχαμε πάρει συμβουλές και οδηγίες από φίλους και γνωστούς για τα συγκεκριμένα νησάκια. Όταν η Έμη μας το πρότεινε, που της το πρότεινε ένας άλλος φίλος, είπαμε αμέσως ΝΑΙ! Σαν τον Λουκιανό Κελαηδόνη κι εμείς...

Γιατί το καλοκαίρι λες «ναι» σε κάθε τρέλα! Ειδικά όταν είσαι με φίλες. Και ακόμα περισσότερο όταν είσαι σε διακοπές με τις φίλες σου. Και η επιλογή μάς αποζημίωσε! Εμένα και για έναν λόγο παραπάνω γιατί είδα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ φωκάκι. Η αγαπημένη μου Μονάχους Μονάχους ξεπρόβαλε λίγο πριν πιάσουμε λιμάνι. 



Μπορεί να μην είδα πηγαίνοντας στην Αλόννησο αλλά το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα στα Λιχαδονήσια. (Θυμήσου εδώ όλα όσα είχαμε πει για τα φωκάκια και το πόσο κινδυνεύουν.) Κάπως έτσι βαφτίστηκε αυτό το μέρος «μαγικό» από την αρχή. 

Και ναι, είχε δίκιο ο φίλος μου ο Γιάννης όταν μου είπε ότι θα ξετρελαθώ γιατί πρόκειται για το πιο όμορφο κομμάτι του Αιγαίου. Γιατί είναι από την Εύβοια και την ξέρει καλά και την αγαπάει πολύ. Γιατί είναι φίλος μου και ξέρει τι με συγκινεί. Και γιατί για μένα είναι «μαγικό συστατικό» και είναι αυτός που μου έχει αποδείξει άπειρες φορές ότι υπάρχει μαγεία! 



Με τούτα και με κείνα, φτάσαμε στο πιο εξωτικό μέρος της χώρας και στο πιο μαγικό μέρος της Βόρειας Εύβοιας που οι ντόπιοι το αποκαλούν μικρές Σεϋχέλες. Το όνομα αυτό προέκυψε από τη σύγκριση των αεροφωτογραφιών που έκαναν κάποιοι επισκέπτες. Μια ανάσα από τη Λιχάδα. Εξακόσια μόλις μέτρα από την Εύβοια.

Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα νησιών που είναι αποτέλεσμα ηφαιστειακής δραστηριότητας και ένα μεγάλο τμήμα τους βυθίστηκε από σεισμό που έγινε το 426 π.Χ. 



Τα μεγαλύτερα από τα νησάκια είναι η Στρογγυλή και η Μανολιά, λίγο μικρότερα η Μικρή Στρογγυλή, το Στενό, η Βάγια και μερικά ακόμα μικρότερα που ονομάζονται ποντικονήσια. 

Σύμφωνα με τη μυθολογία, η σύζυγος του Ηρακλή η Διηάνειρα, πιστεύοντας ότι την απάτησε, του έστειλε με τον υπηρέτη τους, τον Λίχα έναν δηλητηριασμένο χιτώνα. Ο Ηρακλής τον φόρεσε και άρχισε να υποφέρει από τους πόνους και τον άρπαξε και όμορφα και ωραία τον εκσφενδόνισε προς την θάλασσα. Τα μέλη του έπεσαν γύρω από το ακρωτήρι Κήναιο, όπου ο Ποσειδώνας τα μεταμόρφωσε σε μικρά νησάκια, γνωστά σήμερα ως Λιχαδονήσια! 



Το σκάφος μας άφησε στο φυσικό λιμάνι της Μανολιάς όπου υπάρχει μία οργανωμένη παραλία και φυσικά η καντίνα που, όπως έμαθα εκ των υστέρων, την διαχειρίζεται τα τελευταία χρόνια η οικογένεια Λυμπέρη. Θα βρεις πεντανόστιμο φαγητό με θαλασσινά και σουβλάκια αναψυκτικά και φυσικά καφέ. Από παγωμένους καφέδες έχει βέβαια μόνο φραπέ οπότε ετοιμάσου για αυτό ή για ουζάκι με μεζέ! Να δοκιμάσεις οπωσδήποτε το σαγανάκι.

Επειδή όμως εμείς είμαστε λάτρεις της περιπέτειας περιηγηθήκαμε πέρα από αυτό το σημείο θέλοντας να κάνουμε πιο πριβέ βουτιές. 



Στο νότιο τμήμα της Μανoλιάς λοιπόν συναντήσαμε κτίσματα από τον οικισμό του νησιού. Μπορεί πλέον να μην είναι κατοικήσιμα τα νησάκια αλλά στο παρελθόν ο πληθυσμός τους έφτανε τους 70 κατοίκους. Ο οικισμός σχεδόν εγκαταλείφθηκε από την δεκαετία του 1960 και σήμερα έχουν μείνει μόνο το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου και κάποια μισογκρεμισμένα τείχη, θεμέλια σπιτιών και ερείπια. 



Έχουν φυσικά κηρυχθεί προστατευόμενοι αρχαιολογικοί χώροι αφού κατοικούνταν από την κλασική αρχαιότητα μέχρι τους βυζαντινούς χρόνους. 

Λίγο πιο κοντά με την ιστορία θα σε φέρει και η επίσκεψη στο ναυάγιο, δυτικά του νησιού, εκεί όπου σε μια σειρά από ξέρες ναυάγησε το 1943 ελληνικό φορτηγό πλοίο επιταγμένο από τους Γερμανούς. 



Η εξερεύνησή μας συνεχίστηκε στα υπόλοιπα γύρω νησάκια. Αφήσαμε τα πράγματά μας σττην ακτή της Μανολιάς και κάνοντας τρελή πατέντα για να πάρουμε μαζί μας την ψηφιακή φωτογραφίσαμε τα καταγάλανα νερά και το απίστευτης ομορφιάς τοπίο. Ένα από αυτά τα μικρούτσικα, το «πήρα» δικό μου! Το «κατέκτησα» και τώρα μου «ανήκει» . Εκτός αν είναι να πληρώσω ΕΝΦΙΑ οπότε το αφήνω στα ψάρια του!



Fun fact: Κολυμπώντας ανάμεσα στα νησάκια μας εντόπισε το καΐκι «Τα είδα όλα» και μας αποκάλεσε γοργόνες! Η αλήθεια είναι ότι νιώσαμε λίγο σαν να ανήκουμε εκεί, γίναμε ένα με το φυσικό περιβάλλον. Τσούχτρες κολυμπούσαν ακριβώς δίπλα μας, τα θαλασσοπούλια αδιαφορούσαν για την παρουσία μας και όλα τα κοράλια, τα φύκια και οι πέτρες πέρασαν κάτω από τα πόδια μας. Φύγαμε και με μερικά «παράσημα» στις πατούσες! Άξιζε τον κόπο και τον πόνο.



Προλαβαίνεις και τώρα να πας κι εσύ καθώς οι εκδρομές συνεχίζονται και τον Σεπτέμβριο, καιρού επιτρέποντος. Κι άμα πας, όποτε πας, ή αν έχεις ήδη πάει στείλε μου εδώ και τις δικές σου εντυπώσεις!

P. S. Σε αυτό το post μόνο Beatles πρέπει να ψάξεις στο You Tube και σου προτείνω, με τούτα και με κείνα, το «We Can Work It Out».

By TLIFE

To ''μαγικό συστατικό''

Ονόματα λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε. Γιατί αυτά που νιώθουμε πρέπει να τα λέμε κι αν δεν μπορούμε, να τα γράφουμε τέλος πάντων. Και γι’ αυτό θα σου πω για το φίλο μου τον Γιάννη, το «μαγικό συστατικό» για πολλά πράγματα που έχουν συμβεί στην ζωή μου τα τελευταία περίπου 4 χρόνια. Οι γνωρίζοντες έχουν καταλάβει αμέσως ποιον εννοώ. 

Τον άνθρωπο που ήταν πανταχού παρών. Ναι, σαν το Θεό ένα πράμα! Τουλάχιστον στη δική μου τη ζωή. Κι αυτό είναι πράγμα σπάνιο για συνεργάτη. Γιατί ο Γιάννης είναι σπάνιο παιδί. Το ξέρει, δεν περιμένει να του το επιβεβαιώσω. Αυτό που δεν ξέρει είναι η αλληλεπίδραση που προκαλεί. Γιατί είναι η πεταλούδα που κινεί τα φτερά της στον Αμαζόνιο και φέρνει βροχή στην Κίνα!

Δεν τον ξέρω τόσο πολύ αλλά τον νιώθω πολύ κοντά μου. Δεν τον ξέρω τόσο καλά αλλά τον αγαπώ πολύ! Αυτοί οι άνθρωποι είναι η καλύτερη συνάντηση που μπορείς να έχεις στη ζωή σου. Γιατί η χημεία κάνει την συνύπαρξη ευκολάκι και η συνεργασία είναι… μαγική! 

Μα, όπως όλα τα ωραία, θα φτάσει κι αυτό στο τέλος του. Ελπίζω μονάχα ως προς το παρόν. Γιατί θα μου λείψουν αφάνταστα τα συνεχόμενα τηλεφωνήματα για να μου υπογραμμίσει και την πιο μικρή λεπτομέρεια. Γιατί οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και το ξέρουμε και οι δυο! Θα μου λείψουν οι οσκαρικού επιπέδου στιχομυθίες μας, οι ατάκες και τα hashtags. Αυτά τα hashtags που έκαναν σάλο! Θα μου λείψουν οι εμπνευσμένες ιδέες του και αυτή η ιδιαίτερη πινελιά που βάζει στα πράγματα. Θα μου λείψει το «πάντα εκεί», ακόμα και σε αργίες, διακοπές και μεταμεσονύκτιες ώρες ή σε στιγμές τρελού πανικού που ξεχνούσε ακόμα και το όνομά του. Ναι, το όνομά του αλλά ευτυχώς όχι τη δουλειά του! Θα μου λείψει η hakuna matata φάση του που ακόμα και στις μεγάλες γκρίνιες του, υπάρχει. Θα μου λείψει το «κάνω το αδύνατο, δυνατό». Θα μου λείψει γενικώς και ειδικώς!

Μπορώ να βρω πολλούς λόγους, μπορώ να γράψω εκατοντάδες πράγματα γιατί είμαι από αυτούς που κολλάνε στα μικρά. Δεν θα πω όμως τίποτα άλλο. Ακόμα. Μονάχα ένα «ευχαριστώ» για όσες «βροχές» έχει φέρει στη ζωή μου. 

Ταξιδεύοντας με ιστιοπλοϊκό στα νησιά των Βόρειων Σποράδων

Για την ομορφιά των Σποράδων σου έχουμε μιλήσει πολλές φορές στο TLIFE. Είχαμε τη χαρά πολλές φορές στο παρελθόν να μαγευτούμε -γιατί μόνο αυτό μπορείς να πάθεις σε αυτό το νησί- από την Αλόννησο αλλά και να χαρούμε την καταπράσινη Σκόπελο και την περισσότερο κοσμοπολίτικη Σκιάθο. Δες εδώ κι εδώ! Για μένα, η επιστροφή στην Αλόννησο ήταν και μία υπόσχεση που είχα δώσει πέρυσι.

Αυτή τη φορά όμως εξερεύνησα και κάποια άλλα νησάκια των Βόρειων Σποράδων. Εκεί δεν μπορείς να πας με το πλοίο της γραμμής. Κι αυτό το κάνει ακόμα πιο μαγικό!

Ξεκινήσαμε λοιπόν από το γραφικό Πατητήρι με τον «Πλανήτη». Το πιο όμορφο ιστιοπλοϊκό που, όταν δεν κάνει ξενάγηση στους τουρίστες του, είναι αραγμένο στο λιμάνι του νησιού. Μπορείς εκεί να ρωτήσεις ότι πληροφορία θες για τις εκδρομές που κάνει ή να πας απέναντι στο Alonissos Travel που θα σε περιμένει το ζεστό χαμόγελο του Διογένη και των κοριτσιών του!



Κι αφού τα μάθεις όλα, ξεκινάς το ταξίδι σου στο Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο των Σποράδων. Πρόκειται για το πρώτο Θαλάσσιο Πάρκο της Ελλάδας και είναι η μεγαλύτερη προστατευμένη θαλάσσια περιοχή στην Ευρώπη! Αμέ! Εκτός από τη θαλάσσια περιοχή, το Πάρκο περιλαμβάνει την Αλόννησο, 6 μικρότερα νησιά καθώς και 22 βραχονησίδες!

Τα μικρά νησάκια είναι η Περιστέρα, η Κυρά Παναγιά, η Ψαθούρα, το Πιπέρι (αποτελεί τον πυρήνα του πάρκου και είναι εκεί που ζουν τα αγαπημένα μου φωκάκια), τα Σκάτζουρα και τα Γιούρα και μπορείς να τα προσεγγίσεις μόνο με πλοιάριο. Και όχι όλα! Εμείς, βρεθήκαμε με τον «Πλανήτη» σε κάποια από αυτά τα ερημονήσια.

Μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χάσεις αν βρεθείς για διακοπές στην Αλόννησο γιατί και μόνο το ταξίδι με ιστιοπλοϊκό είναι από μόνο του εμπειρία. Αλήθεια, ποια ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για πρώτη φορά; Θυμάσαι το συναίσθημα της ανανέωσης που αυτό φέρνει μαζί του; Αξίζει! Και μην σκεφτείς ότι είναι διακοπές πολυτελείας γιατί πραγματικά το ποσό που δίνεις για όλες τις παροχές που έχεις είναι μικρό και αξίζει μέχρι και το τελευταίο ευρώ σου!

Η πρώτη στάση της θαλάσσιας εκδρομής είναι στη Μπλε Σπηλιά. Η στιγμή που οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά γιατί το τοπίο είναι πραγματικά έργο τέχνης. Έργο της φύσης για την ακρίβεια γιατί μιλάμε για σημεία που το ανθρώπινο χέρι -ευτυχώς- δεν έχει παρέμβει. Η χαρά του instagram! Και η δική μου βέβαια, αφού για ακόμη μία φορά το καλοκαιρινό μου album γέμισε με το αγαπημένο μου μπλε της θάλασσας.



Η όλη διαδρομή κρατάει αρκετές ώρες -βέβαια εσύ νομίζεις ότι δεν κράτησε παρα μόνο λίγα λεπτά- και περιλαμβάνει πολλές στάσεις για βουτιές στις καταπράσινες παραλίες είτε πέφτοντας από το σκάφος είτε δένοντας στην ακτή. Ναι, σαν τις σκηνές που βλέπεις στις ταινίες!

Από τις πιο όμορφες παραλίες, που συναντήσαμε και κολυμπήσαμε στα νερά τους, ήταν ο Άγιος Πέτρος και τα Λαδάδικα που βρίσκεται στο κάτω μέρος της Περιστέρας.



Το αποκορύφωμα της ξενάγησης όμως είναι η Κυρά Παναγιά ή αλλιώς Πελαγονήσι. Είναι το μεγαλύτερο ακατοίκητο νησί των Βόρειων Σποράδων με έκταση 25 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Θα χρειαστεί να εξασκήσεις λίγο τις ορειβατικές σου ικανότητες για να φτάσεις στην κορυφή αλλά αυτό που θα δεις φτάνοντας θα σε αποζημιώσει...

Για την ιστορία, κατά τη Βυζαντινή περίοδο το νησί αυτό αποτελούσε σταθμό διερχόμενων πλοίων και λέγεται ότι κάποιο ναυάγησε εκεί. Παρόλα αυτά το ναυάγιο δεν έχει εξερευνηθεί ακόμα. Το 963 μ.Χ. ο Άγιος Αθανάσιος Αθωνίτης το αγόρασε από τους Βυζαντινούς άρχοντες, για να αποτελέσει μετόχι της Μονής της Αγίας Λαύρας. Μέχρι σήμερα λοιπόν ανήκει στο Άγιο Όρος.

Νοτιοανατολικά του νησιού βρίσκεται το μοναστήρι που χτίστηκε το 1100 και οι εγκαταστάσεις του. Ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει πάνω σε αυτό με την πάροδο του χρόνου αφού έχει γίνει μονάχα και σταδιακά μία μικρή ανακαίνιση. Όλα τα υπόλοιπα παραμένουν ίδια με την εποχή που πρωτοχτίστηκε.



Εκεί, ζει και ο μοναδικός άνθρωπος του νησιού που δεν είναι άλλος από τον πάτερ Χαρίτωνα. Ο πιο γήινος μοναχός που θα συναντήσεις ποτέ και θα σε υποδεχτεί και θα σου μιλήσει για την ιστορία του νησιού αλλά και την καθημερινότητά του στο Μοναστήρι. Και θα σε κάνει να θες να ξαναπάς ακόμα κι αν η σχέση σου με την θρησκεία δεν είναι τόσο έντονη.


Ο "Πλανήτης" αραγμένος στο ομώνυμο λιμάνι στην Κυρά Παναγιά

Το μέρος αυτό σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα, να αδειάσει το μυαλό σου ενώ παράλληλα η τοποθεσία του προσφέρει μία μοναδική θέα στα γύρω νησάκια. Κάπου εκεί κοντά θα βρίσκεται και ο Παράδεισος, σκέφτεσαι.

Γυρνώντας στο Πατητήρι, λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, είσαι άλλος άνθρωπος! Γεμάτος και ευτυχισμένος. Την ευτυχία σου αυτή θα ολοκληρώσει μια βόλτα στο Παλιό Χωριό και στο ιδανικότερο μέρος για να δεις τον ήλιο να χάνεται μέσα στη θάλασσα και να δίνει τη σκυτάλη στο φεγγάρι, που δεν είναι άλλο από το Χαγιάτι.

Ένα υπέροχο piano bar που φέτος ενισχύθηκε μουσικά με την υπέροχη φωνή του νεαρού Ιορδάνη Σιδηρόπουλου. Κράτα το όνομά του γιατί σίγουρα στο μέλλον θα τον συναντήσεις! Αν κάνεις ένα google search θα δεις ότι έχει βγάλει ήδη και τον πρώτο του δίσκο.

P.S. Το μόνο τραγούδι που ταιριάζει σε αυτό το post και πρέπει οπωσδήποτε να ψάξεις στο YouTube είναι το "Βυθισμένες άγκυρες" του Μίλτου Πασχαλίδη.

By TLIFE

Every summer has a story…

Οι καλοκαιρινές ιστορίες είναι αυτές που ζεσταίνουν την καρδιά σου όλο το χειμώνα. Όλα όσα ζεις και όσα κάνεις, ειδικά στις διακοπές, είναι οι καλύτερες αναμνήσεις της χρονιάς. Και έχουν πάντα την αύρα από το θαλασσινό αεράκι, γεύση από την αλμύρα της ακρογιαλιάς και τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Οι δικές μου ιστορίες είναι αδιαπραγμάτευτα έτσι ενώ έχουν και μουσική υπόκρουση. Συνήθως από κάποιο τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη.

Αυτό κάνει μαγικό το καλοκαίρι σου είναι λοιπόν αυτές οι ιστορίες. Πολλές φορές δεν τις περιγράφεις σε κανέναν ή επιλέγεις να τις μοιραστείς με πολύ λίγους για να μην φύγει η χρυσόσκονη από πάνω τους. Άλλωστε η μαγεία δεν περιγράφεται με λόγια απλά συμβαίνει…

The story of the summer is the story of my life! Φέτος, έζησα πράγματα που δεν έχω ξαναζήσει ή που τέλος πάντων δεν τα είχα βιώσει ποτέ έτσι. Ακόμη και οι βόλτες στη θάλασσα είχαν άλλη νοημοδότηση.

Η μελαγχολία που έφερε η επιστροφή στην Αθήνα ενισχύει την αξία των ημερών αυτών στο νησί. Και αυτό που κατάλαβα είναι ότι, πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή στο έπακρο! Κάπως έτσι γράφονται οι καλύτερες καλοκαιρινές ιστορίες…