24.1.12

Μ. Παναγιωτοπούλου: Μιλά για τον νεογέννητο γιο της, την ζωή στο Ντουμπάι και τα κιλά της εγκυμοσύνης!

Η Μαριλένα Παναγιωτοπούλου έφερε, πριν από λίγες μέρες, στον κόσμο τον δεύτερο γιο της. Η ίδια και ο σύντροφός της, Κωνσταντίνος Κοροξενίδης πλέουν σε πελάγη ευτυχίας!

Ο μικρός Αλέξανδρος γεννήθηκε στο Ντουμπάι, όπου μένει το ζευγάρι το τελευταίο διάστημα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Το παιδί γεννήθηκε αλλά και “δημιουργήθηκε” στο Ντουμπάι γιατί τον Απρίλιο το ζευγάρι είχε πάει εκεί για ένα γάμο. “Made in Dubai και Born in Dubai”, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε στο TLIFE η ευτυχής μανούλα. Μάλιστα, γεννήθηκε ακριβώς στα ίδια κιλά και στο ίδιο ύψος με τον αδερφό του Κωνσταντίνο.



Η οικογένεια θα παραμείνει στο εξωτικό αυτό μέρος για τους επόμενους δύο μήνες, αφού ο Κωνσταντίνος έχει εκεί μία εταιρεία που ασχολείται με σχεδιασμό φωτισμών. Ο ίδιος ουσιαστικά πηγαινοέρχεται αλλά η Μαριλένα λόγω του νεογέννητου δεν μπορεί να τον ακολουθεί. Γιατί όμως διάλεξε ο γιος της να γεννηθεί στο Ντουμπάι;

“Ο λόγος που αποφάσισα να μείνω εδώ κυρίως ήταν ο καιρός. Σκέφτηκα ότι επειδή εδώ έχει πάντα καλοκαίρι, ο χειμώνας τους είναι 24 βαθμοί, θα είναι πολύ καλύτερα για το μωρό. Για να μην ανησυχώ μήπως κρυώσει άμα το βγάλω μια βόλτα. Καθαρά για να είναι καλύτερα για το μωρό δηλαδή. Κι επειδή ο σύζυγός μου είναι λίγο περισσότερο καιρό εδώ από ότι στην Αθήνα, σκεφτήκαμε ότι είναι πιο λογικό να μείνω εδώ. Κι εκείνος να πηγαινοέρχεται. Οπότε προς το παρόν το κάνουμε έτσι”, εξηγεί στο TLIFE η ίδια.


“Η διαφορά με την πρώτη εγκυμοσύνη ήταν στη γέννα”

Ήμουν πάρα πολύ τυχερή και στην πρώτη και στη δεύτερη εγκυμοσύνη. Δεν είχα κανένα οργανικό πρόβλημα. Ούτε το πρώτο τρίμηνο που ας πούμε κάποιες γυναίκες περνάνε πολύ δύσκολα, είχα εύκολη εγκυμοσύνη και τις δύο φορές. Η διαφορά ήταν στην γέννα. Αυτή τη φορά αναγκάστηκα να γεννήσω με καισαρική γιατί το μωρό είχε θέση προς τα κάτω. Ήταν δηλαδή με τα πόδια κάτω και όχι με το κεφάλι οπότε δεν είχα επιλογή. Είναι μία εντελώς διαφορετική εμπειρία από την φυσιολογική γέννα. Στην πρώτη θυμάμαι ότι ήταν μεν δύσκολη γιατί ήταν αρκετές ώρες αλλά με το που γέννησα μετά κάναμε party, το ίδιο βράδυ. Με την καισαρική δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα γιατί είναι εγχείριση. Μου πήρε αρκετές μέρες για να συνέλθω και να νιώσω γερή για να κάνω τα πράγματα που είχα συνηθίσει. Αυτή ήταν και η μόνη διαφορά.



Όσον αφορά τα συναισθήματα και η όλη εμπειρία, σίγουρα όταν το έχεις ξαναπεράσει δεν έχεις τον πανικό της πρώτης φοράς. Σου φαίνονται τα πράγματα λίγο πιο εύκολα. Η ένταση όμως των συναισθημάτων είναι ακριβώς η ίδια. Παρόλο που δεν το πίστευα ότι θα μπορούσα να νιώσω το ίδιο και έλεγα ότι αποκλείεται να ξανανιώσω όπως ένιωσα με το πρώτο παιδί, τελικά την ώρα που γεννιέται ένα παιδί γίνεται ένα μικρό θαύμα. Τα συναισθήματα είναι ακριβώς τα ίδια.”


“Είμαι καταδικασμένη να περιτριγυρίζομαι από ωραίους άντρες”Ήθελα το δεύτερο να είναι κοριτσάκι αλλά τώρα τελείωσα, δεν μπαίνω σε διαδικασία τρίτου παιδιού. Ήδη το δεύτερο ήταν υπέρβαση για μένα γιατί είχα πει ότι και με ένα παιδί είμαι μια χαρά και ευτυχισμένη. Μας έφερε ο Θεός το δεύτερο αλλά τώρα είμαι εντάξει. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε. Με δύο παιδιά είναι και μία καλή ισορροπία στην οικογένεια πιστεύω και είμαι καταδικασμένη να με περιτριγυρίζουν ωραίοι άντρες οπότε θα δεχτώ την μοίρα μου και δεν θα αναζητήσω το κορίτσι. Έχω όμως δύο πολύ τυχερές βαφτιστήρες που θα πάρουν όλη την γκαρνταρόμπα μου οπότε εντάξει, δεν θα πάει χαμένη. Η μία είναι στην Αγγλία και η άλλη στην Αμερική οπότε περιμένω πως και πως τώρα να μεγαλώσουν και να αρχίσω να τους στέλνω πράγματα.


“Ο μικρός είναι πολύ τρυφερός με το νέο του αδερφάκι”
Όσο ήμουν έγκυος έκανε πως δεν καταλαβαίνει τι του λέμε, δεν καταλάβαινε τι σημαίνει μωρό, ήτα αδιάφορος. Με το που γεννήθηκε το μωρό τις πρώτες δύο μέρες ήταν επίσης αδιάφορος. Έμπαινε μέσα στο δωμάτιο, τον έβλεπε και ξανάβγαινε, απλά πιστοποιούσε την ύπαρξή του δηλαδή. Από την Τρίτη μέρα και μετά, εμείς δεν τον πιέσαμε καθόλου, μόνος του, άρχισε να του πηγαίνει παιχνιδάκια, να τον ταΐζει λίγο, να τον χαϊδεύει αλλά μόνος του. Τώρα κάθεται τουλάχιστον δυο τρεις ώρες μέσα και ασχολείται μαζί του. Όλα αυτά με δική του πρωτοβουλία, εγώ δεν τον πίεσα καθόλου να ασχοληθεί.
Το είχα συζητήσει μαζί του αλλά όταν το συζητούσα δεν ήθελε να ξέρει, άλλαζε θέμα αλλά προφανώς υποσυνείδητα το είχε βάλει στο μυαλό του ότι θα συμβεί κι αυτό και από μόνος του τώρα είναι πάρα πολύ τρυφερός μαζί του και του προσφέρει και δικά του παιχνίδια και γενικά αρχίζει και χτίζει μία σχέση μαζί του. Τελείως ανεξάρτητα, εμείς δεν τον βάζουμε σε καμία διαδικασία να κάνει τίποτα. Νομίζω ότι είναι ο καλύτερος τρόπος, να μην του επιβάλουμε από μόνος του από ένστικτο και μόνο το κάνει πλέον με πολύ μεγάλη χαρά.


“Ο Κωνσταντίνος είναι πιο κλασικός γονιός”Και τα δύο μου αγόρια είναι κλώνοι του συζύγου μου. Οπότε δεν έχει νόημα να τσακωθώ για το σε ποιον μοιάζει το μωρό. Θα το είδατε κι από τις φωτογραφίες. Εγώ είναι σαν να βλέπω αυτή τη στιγμή τον junior ξανά από την αρχή, είναι ίδιος και σαν μωρό και στη συμπεριφορά τα πάντα.
Ο Κωνσταντίνος ήταν πολύ πιο έτοιμος από μένα να γίνει γονιός και την πρώτη φορά και την δεύτερη. Εγώ είμαι λίγο πιο ανεξάρτητη. Και παλαιότερα έλεγα ότι δεν ξέρω καν αν θέλω να κάνω οικογένεια. Δεν ήταν το όνειρο της ζωής μου να κάνω παιδιά. Φυσικά, από τη στιγμή που τα έκανα είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί! Αλλά ο Κωνσταντίνος ήταν πιο κοντά στην ιδέα της οικογένειας και πολύ πιο έτοιμος. Είναι και πιο κλασικός γονιός. Είναι πολύ κοντά στα παιδιά, ασχολείται μαζί τους πάρα πολύ ώρα. Δεν κάνει τα πρακτικά γιατί εγώ δεν πιστεύω ότι πρέπει να βάζεις έναν άνδρα να αλλάζει πάνες και όλα αυτά που λένε. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει ένα όριο, δεν τον αφήνω εγώ να τα κάνει. Πιστεύω ότι πρέπει κάποιο ρόλοι να διατηρούνται δεν χρειάζεται δηλαδή να τα κάνουμε όλα. Είμαστε τυχεροί έχουμε και βοήθεια οπότε δεν χρειάζεται να κάνει τα πρακτικά αλλά είναι πολύ κοντά στα παιδιά. Σε ουσιαστικά πράγματα!

“Θα χάσω τα κιλά γρήγορα χωρίς εξαντλητικές δίαιτες”Πήρα ακριβώς τα ίδια κιλά και στην πρώτη και στην δεύτερη, σύνολο 8 κιλά και τα παιδιά γεννήθηκαν ακριβώς με το ίδιο βάρος και ύψος, δηλαδή 2850 και 49 εκατοστά.

Η εικόνα μου ήταν, είναι και θα είναι πολύ σημαντική οπότε ξέρω ότι θα τα χάσω κι αυτά που έχουν μείνει πολύ γρήγορα. Χωρίς εξαντλητικές δίαιτες και τέτοια πράγματα. Πιστεύω ότι όσο πιο ήρεμη είσαι και όσο πιο φυσιολογικά τρως , κινείσαι και κάνεις αυτά που έκανες πριν, φυσιολογικά θα χαθούν και τα κιλά. Δεν πιστεύω ούτε στις δίαιτες αστραπές ούτε σε τίποτα από όλα αυτά. Γυμναστική δεν μπορώ να κάνω έτσι κι αλλιώς εξαιτίας της καισαρικής θα ξεκινήσω σε δύο μήνες περίπου αλλά και γυμναστική δεν κάνω κάτι έντονο. Την προηγούμενη φορά έκανα πιλάτες και αυτή τη φορά θα κάνω ή πιλάτες η γιόγκα μου αρέσουν πιο πολύ αυτού του είδους η γυμναστική.

Εμένα η διατροφή μου ήταν έτσι κι αλλιώς πάντα υγιεινή, τα τελευταία χρόνια ειδικά έχω κόψει τελείως και το αλκοόλ και τα πολλά ξενύχτια. Δεν έτρωγα ποτέ ιδιαίτερες ποσότητες, ούτε βαριά φαγητά οπότε έτσι θα συνεχίσω να τρώω και τώρα, δεν αλλάζει κάτι.

By TLIFE

12.1.12

Χριστίνα Παππά: “Ανυπομονώ για τον τελικό του Dancing”

Η Χριστίνα Παππά μπορεί να αποχώρησε λόγω τραυματισμού από το χορευτικό show του ΑΝΤ1 αλλά αυτό δεν την έχει πτοήσει. Συνεχίζει να αγαπάει το πατινάζ και αναζητά ευκαιρίες να ξαναβρεθεί σε παγοδρόμιο για να κάνει τις... φιγούρες της! Το ΤLIFE την συνάντησε στο sushi restaurant Hama στη Γλυφάδα, που διατηρεί με το γιο της Δημήτρη και μας μίλησε για όλα...



Της λείπει το Dancing;
Μου λείπει το παιχνίδι σωματικά και ψυχολογικά επειδή ξαναβρήκα τον χαμένο μου εαυτό! Μου έδινε τρομερή ενέργεια στην καθημερινή μου ζωή και άλλαξα γενικώς. Ήταν κάτι που το ζούσα, το απολάμβανα κι αυτό μου λείπει!

Θα ξανάπαιρνε μέρος σε κάτι αντίστοιχο;
Αν μου το πρότειναν μόνο τέτοια θα έκανα;

Θα συνεχίσει το πατινάζ;
Εννοείται! Μετά αυτό γίνεται πώρωση και ψύχωση. Δώσαμε μάλιστα ραντεβού με την Πάμελα να πάμε σήμερα (Τετάρτη) μαζί.



Στον τελικό θα είναι;
Ο τραυματισμός μου ήταν απλά μια κακιά στιγμή. Ναι, θα είμαι και θα κάνω χορογραφία κανονικότατα! Το περιμένω πως και πως..

Έχει κρατήσει φιλίες από το παιχνίδι;
Με τον Κώστα Φραγκολιά έτσι κι αλλιώς δουλεύουμε μαζί. Με το Γιώργο Χειμωνέτο επειδή έχει τρομερό χιούμορ αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Με την Πάμελα έχουμε βγει αρκετές φορές, με την Μαριάννα έχουμε τρομερή επικοινωνία. Μόνο με την Πηνελόπη και την Ιωάννα δεν έχουμε κάνει τόσο πολύ παρέα κι αυτό λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεών τους.

Αρέσει το “Let's Talk About Sex” στο κοινό;

Είναι μία διαχρονική παράσταση γιατί μιλάει για sex, γάμο και σχέσεις. Είναι ευχάριστο γιατί είναι interactive. Με τόσα προβλήματα που υπάρχουν ο κόσμος έχει ανάγκη να διασκεδάσει και να γελάσει. Έχει ανάγκη να δει κάτι έστω “σοκαριστικό” και να συμμετέχει κιόλας. Φαίνεται ότι έχει ανάγκη να δει και να μιλήσει. 

Μετά την τελευταία της παράσταση στο Yaya και αφού ολοκληρωθεί και το Dancing θα φύγει για εξωτερικό! “Νιώθω αρκετά κουρασμένη και μετά το τελευταίο επεισόδιο του Dancing θα κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα ταξίδι. Ο προορισμός θα είναι το εξωτερικό, το έχω πολύ μεγάλη ανάγκη”, εκμυστηρεύεται στο TLIFE η ηθοποιός.


By TLIFE

24.12.11

Δεν αγαπάω κανέναν, δεν με αγαπάει κανένας! Είμαι ελεύθερη;

Κάτι με πιάνει τις γιορτές... Νομίζω όλους μας. Είναι το καθιερωμένο ραντεβού με την μελαγχολία.

Ακούω χριστουγεννιάτικα τραγούδια και όσα μιλάνε για χαρούμενες γιορτές τα σταματάω στη μέση. Δεν ταιριάζει η χαρούμενη διάθση στο δικό μου χριστουγεννιάτικο σκηνικό.Ακόμα και τα λαμπάκια του δέντρου φέτος δεν άναψαν. Δεν μπήκε ούτε ένα στολίδι και το χριστουγεννιάτικο δέντρο έμεινε στο πατάρι. Μελομακάρονα και κουραμπιέδες από κέρασμα και τέλειωσαν πριν καν προλάβουν να μπουν στο τραπέζι. Ένα τραπέζι καθημερινό και χωρίς plus λεπτομέρειες διακόσμησης...

Δεν βαριέσαι όμως; Η ουσία είναι στα μικρά και τα απλά πράγματα, στην αγάπη! Συνήθως αυτές τις μέρες συνειδητοποιούμε αν είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι και γεμάτοι ή απόλυτα δυστυχισμένοι και με ένα τεράστιο κενό. Ένα κενό που μεγαλώνει.

Πως γίνεται αυτό; Μέρες που είναι, όλοι αφήνουν πίσω τους τα προβλήματα και τις σκοτούρες και ασχολούνται με τους ανθρώπους που αγαπάνε. Πέρνουν δώρα, κάνουν σχέδια για ρεβεγιόν, όνειρα για μαγικά χριστούγεννα και όμορφες στιγμές με ανθρώπους που τους αγαπούν και αγαπάνε.

Αν δεν έχεις με κάποιον να ασχοληθείς τότε αυτό σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι ίσως είσαι μόνος...

Δεν αγαπάς κανέναν και δεν σε αγαπάει κανένας! Ουσιαστικά! Είσαι μια κουκίδα μέσα στο απέραντο σύμπαν που δεν έχεις καμία αξία γιατί κανείς δεν μπορεί να προσέξει ότι υπάρχεις. Κανείς δεν μπορεί να δει μέσα σου για να καταλάβει πως νιώθεις. Κανείς δεν μπορεί να δει την απόλυτη θλίψη που κρύβεις.

Ίσως και να μην θέλεις να σε προσέξουν στην τελική. Ίσως και να μην θέλω πια να με προσέξουν.

Πρώτη φορά νιώθω αυτή την ανάγκη. Να πατήσω ένα pause σε όλα γύρω μου και να κινούμαι μόνο εγώ. Με τον δικό μου ρυθμό. Χωρίς να επέμβει κανείς, χωρίς να επηρεάσω κανέναν! Η χρονιά που πέρασε έφερε πολλά πράγματα και κυρίως πόνο. Αλλά τον βουβό. Αυτόν που φοβάσαι να παραδεχτείς και τελικά που σου τρώει τα σωθικά. Ναι εντάξει, σε κάνει σοφότερο, ανθεκτικό στο επόμενο στραβοπάτημα. Όμως αυτό που μένει είναι ένα κενό...

Θέλω να το καλύψω αυτό το κενό. Να γεμίσω τα κουτάκια ένα ένα και να σταθώ και πάλι στα πόδια μου. Να σταθώ, αν όχι πάλι. Θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Να εμπιστευτώ και να με εμπιστευτούν. Θέλω οι γιορτές να έχουν ένα ιδιαίτερο νόημα για μένα γιατί απλά θα έχω κάποιον να τις μοιραστώ. Κάποιον που θα θέλει επίσης να τις μοιραστεί μαζί μου. Να κάτσει να δει μαζί μου μια χαζοχαρούμενη ταινία, να περπατήσουμε χέρι χέρι στην παγωμένη Αθήνα και να φιληθούμε για καληνύχτα ξέροντας πως δεν θα αντέξουμε να μην στείλουμε ο ένας στον άλλον ένα ακόμα μήνυμα.

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να βρω τον εαυτό μου. Και αυτό θα κάνω! Φέτος τις γιορτές θέλω να πατήσω ένα pause και να πάρω μια βαθιά ανάσα. Όταν όλα ξεκινήσουν να μπορώ να ξεκινήσω κι εγώ, πάλι από την αρχή. Να μπορώ να φτιάξω την λίστα με τα  new year's resolutions και να ξέρω πως κάτι από όλα αυτά θα γίνει γιατί δεν είμαι μόνη μου. Γιατί η ελευθερία έρχεται μέσα από την αγάπη, την αληθινή αγάπη....


23.10.11

Περνάμε κρίση φίλε μου!

Πες μου εσύ αν μπορείς έναν λόγο για να είμαι χαρούμενη. Βρες μου μία αφορμή για να φορέσω το καλύτερό χαμόγελό μου κι εγώ θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Δείξε μου τον τρόπο να βρω κάτι θετικό σε όλα αυτά που συμβαίνουν και σου ορκίζομαι πως θα βάλω όλες μου τις δυνάμεις για να τα βρω όλα.

Δεν μιλάς ε; Κατεβάζεις τα μάτια στο πάτωμα... Κρύβεται το μυστικό της ευτυχίας εκεί κάτω; Δεν νομίζω, απλά δεν έχεις καμία απάντηση ούτε εσύ σε όλα αυτά.

Δεν φταίς. Δεν θα σε κατηγορήσω. Στο ίδο καζάνι βράζουμε για να πιούνε το ζουμί μας στη συνέχεια.

Θα ήθελα να μπορώ να σου πω εγώ κάτι αισιόδοξο. Να διώξω για λίγο τα σύννεφα αλλά ειλικρινά δεν έχω τίποτα. Φοβάμαι να σου υποσχεθώ κάτι γιατί δεν μπορώ να είαι σίγουρη για τίποτα. Ούτε καν για σένα.

Μπορεί κάπου παρακάτω να αποφασίσεις ότι δεν αντέχεις και να με αφήσεις μόνη. Τότε θα χάσω το μοναδικό πράγμα στο οποί είχα στηριχτεί. Οπότε δεν στηρίζομαι ούτε σε εσένα. Συγνώμη αν σου ακούγεται άσχημο.

Ούτε εσύ μπορείς να στηριχτείς πάνω μου. Ίσως αποφασίσω ότι δεν θέλω να αντέξω τίποτα άλλο. Δεν θέλω να σέρνω κι εσένα μαζί μου.

Ναι, περνάμε κρίση φίλε μου. Όχι απλά οικονομική. Υπαρξιακή, συναισθηματική, κοινωνική, πολιτισμική, σεξουαλική...Η κρίση, της κρίσης, την κρίση, κρίση!

Φαρμάκι έχω στην ψυχή
... Φέρνει μαυρίλα θολερή
Στα στήθια μου

Νύχτα αξημέρωτη ξανά
Με το πιοτό της με κερνά
Εβίβα μου

Σκοτάδι πίνω για πιοτό
Πω πω πω πω πω πω πω πω

Ντέφι της λύσσας μου κρατώ
Πω πω πω πω πω πω πω πω

Και το μυαλό μου είναι θολό
Πω πω πω πω πω πω πω πω





16.10.11

Τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Πρακτικά δεν έχει αλλάξει τίποτα κι όμως έχουν αλλάξει τόσα πολλά... Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, σε λίγες ώρες, σε λίγα λεπτά. Τόσο χρειάζεται καμιά φορά για να γίνει η μεγαλύτερη αλλαγή, λίγα μόλις λεπτά.

Εξάλλου οι μεγάλες αλλαγές συνήθως δεν προυποθέτουν προετοιμασία. Έρχονται στα ξαφνικά ή υποβόσκουν ύπουλα. Γιατί πολλές φορές τις αλλαγές τις προκαλεί κάποιος άλλος και απλά είμαστε μέσα στο ντόμινο των εξελίξεων.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει λοιπόν και τίποτα δεν είναι όπως παλιά! Πόσο ωραία ήταν παλιά, που το μυαλό μου έχει μόνο δύο πράγματα κι αυτά ξεκάθαρα. Τώρα επικρατεί μία δεδαλώδης κατάσταση.

Ελπίζω να μην είναι πάντα έτσι όμως. Δεν μου αρέσει να φοβάμαι τους ανθρώπους και το μέλλον. Δεν μου αρέσει να κλείνομαι επειδή φοβάμαι να μην προδοθώ αλλά πολύ περισσότερο δεν μου αρέσει να με προδίδουν...

Σε ποιον αρέσει θα μου πεις; Η αλήθεια είναι πως σε κανέναν δεν αρέσει αλλά αν είσαι από τους τυχερούς και δεν το έχεις βιώσει δεν σε απασχολεί κιόλας. Αν είσαι από τους άλλους, το φυσάς και δεν κρυώνει.

Είναι τόσο περίπλοκη η διεργασία που γίνεται μέσα σου σε μία τέτοια κατάσταση που ποτέ δεν μπορείς να μαντέψεις ποιο θα είναι το "απόσταγμα". Κι εγώ αυτό περιμένω ακόμα να δώ.

Ελπίζω, κάποια στιγμή, τα πράγματα να έχουν αλλάξει και ουσιαστικά και πρακτικά αλλά προς το καλύτερο!

1.10.11

Μοναξιά, αγάπη μου

Η μοναξιά είναι κάτι που δεν το επιλέγεις ποτέ. Εκείνη όμως πάντα σε επιλέγει. Σου κλείνει πρώτο τραπέζι πίστα και σε περιμένει με μία βότκα λεμόνι. Πίνει στην υγειά σου και σε κερνάει! Τι να της πεις τώρα εσυ;

Στρώνεσαι λοιπόν και τα πίνεται παρέα. Αν γίνεις κομμάτια μπορεί να καταφέρεις να το φτιάξεις από την αρχή το παζλ της ζωής σου... Έχεις την ευκαιρία όσο είσαι μαζί της να δεις προσεχτικά ένα ένα τα κομμάτια και να καταλάβεις ποια είναι η θέση τους και γιατί...

Κακές παρέες σου λέει. Αλλά τουλάχιστον αυτή είναι πάντα εκεί όταν όλοι οι άλλοι είναι απασχολημένοι με άλλα πράγματα.

Εγώ την αφήνω στο παρόν μου και την κερνάω σφηνάκια! Ίσως να την χρειάζομαι κιόλας γιατί μάλλον κανείς άλλος δεν μπορεί να με αντέξει. Κανείς άλλος δεν με θέλει και δεν με διεκδικεί τόσο πολύ, όσο αυτή.

Οπότε της δίνω χώρο στη ζωή μου, την αφήνω να κάνει παιχνίδι και περιμένω να με βαρεθεί και να σηκωθεί να φύγει. Ή να την βαρεθώ εγώ και να την στείλω στα τσακίδια. Άλλωστε έτσι είναι οι μεγάλες αγάπες.

Μοναξιά, αγάπη μου, στην υγεία σου!

26.9.11

Οι αγάπες πάνε όντως στον παράδεισο;

Μερικές φορές κάποια πράγματα μοιάζουν τόσο ανούσια, τόσο χωρίς καθόλου λόγο ύπαρξης... Δεν μοιάζουν να είναι καν άξια σχολιασμού κι όμως σχολιάζονται, μας απασχολούν και κλέβουν από την πολύτιμη ενέργειά μας.

Η ουσία μην με ρωτάτε που κρύβεται γιατί δεν ξέρω ειλικρινά. Έχω μπερδέψει λιγουλάκι την αίσθηση με την ψευδαίσθηση κι όχι άδικα.

Περνάνε οι μέρες εδώ μες στη σιωπή. Φτιάχνω μονάχη μου ιστορίες με δράκους και νεράιδες που στο τέλος γίνονται ζευγάρι! Οι μεγάλες αγάπες δεν τελειώνουν ποτέ αλλά πάνε στον παράδεισο; Οξύμωρο δεν είναι; Αν δεν πεθάνει μια αγάπη μεγάλη πως πάει στον παράδεισο; Και πως ορίζεται το μεγάλη, από την διάρκεια, την ένταση ή κάτι άλλο; Οι παλιές αγάπες δεν μπορεί να είναι μεγάλες αφού κάνουν πίσω στα πιο μεγάλα θέλω;

Στην τελική, δεν έχουμε ξεκαθαρίσι ακόμα αν υπάρχει παράδειος! Το μόνο loud and clear είναι ότι όλα γύρω μου μοιάζουν να μην έχουν χρώμα, μυρωδιά, γεύση ή ήχο. Ίσως να φταίει που εγώ δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μυρίζω και δεν νιώθω τίποτα! Τίποτα. Σκέφτομαι μόνο του παραδείσου τα μπουζούκια που θα με πας. Αλλά πάλι, οι αγάπες πάνε όντως στον παράδεισο;

Τρελάθηκα. Κουράστηκα. Μπερδεύτηκα.Εγκλωβίστηκα μέσα στον δικό μου κόσμο και όχι προσωρινά. Θέλω όμως να βγω επιτέλους. Να πάρουν όλα νόημα και να έχουν σημασία. Μπορώ;

Όποιος πει οτι δεν μπορώ, θα το θυμάμαι!