«Όταν ένα τραγούδι σε πιάνει στα πράσα,
όταν σκέφτεται τη σκέψη σου,
και την τραγουδάει πριν την ξεστομίσεις,
τότε σωστά νιώθεις ότι έχει γραφτεί για σένα..
Έστω και ερήμην του στιχουργού και του συνθέτη..
Αυτό το τραγούδι έχει γραφτεί για σένα...»
Δεν θα μπορούσα να το περιγράψω καλύτερα από τον Μίλτο
Πασχαλίδη, στο νέο του βιβλίο «Αγύριστο κεφάλι». Κάποια τραγούδια σε κάνουν να
νιώθεις τόσο έντονα ακόμα κι αν τα ακούς για πρώτη φορά. Ακόμα κι αν δεν
υπάρχει προφανής λόγος. Ακόμα κι αν είναι από καλλιτέχνες που υπό άλλες
συνθήκες δεν θα άκουγες ποτέ. Εμένα μου συμβαίνει πολύ συχνά. Ειδικά τελευταία.
Έχω κι αυτή την τάση να κολλάω άσχημα με τα κομμάτια που μου
αρέσουν. Αν ένα τραγούδι μου αρέσει θα το ακούω στo repeat μέχρι να νιώσω ότι το
«κατέκτησα». Μέχρι να μπορώ απλά να ακούω τη μουσική του τυχαία -σε κάποια
σειρά για παράδειγμα- και να μπορώ να το αναγνωρίσω. Μέχρι να μην χρειάζεται
πια να πατήσω play γιατί έχει μπει σε autoplay μέσα στο κεφάλι μου.
Κολλάω άσχημα με τα τραγούδια. Το ίδιο άσχημα κολλάω και με
τους ανθρώπους. Ευτυχώς, τα τραγούδια δεν τα βαριέμαι ποτέ και ούτε τα
σιχαίνομαι με την πολύ επανάληψη. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους, όπου η
επανάληψη κάποιων πραγμάτων μπορεί να με κάνει να τους απομυθοποιήσω τελείως. And the magic is lost!
Στη μουσική όμως, η μαγεία είναι επανατροφοδοτούμενη. Τα
τραγούδια που αγαπώ, τα αγαπώ για ΠΑΝΤΑ. Ένα από αυτά που αγάπησα τελευταία
είναι το παρακάτω. Από ένα συγκρότημα που δεν θα άκουγα ποτέ από μόνη μου,
παρόλο που «δεν κρίνω από εξώφυλλο». Το «Snuff» μπήκε στην playlist
του μυαλού ένα βράδυ από ένα φίλο. Ε, και κόλλησα!
Το άκουσα ξανά και ξανά και ξανά και ξανά! Α! Και ξανά...
Ξεχώρισα τους στίχους που μου αρέσουν. Προσπάθησα να τους απομνημονεύσω -χωρίς
μεγάλη επιτυχία- και συνεχίζω να το ακούω. Μέχρι να κολλήσω με κάποιο άλλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες...