Λίλα Μπακλέση: Η πρώτη της τηλεοπτική εμπειρία στο Ταμάμ και η αυστηρότητα των γονιών της!

Έκανε το ντεμπούτο της μέσα από τη σειρά του ΑΝΤ1. Φαίνεται όμως πως η Λίλα Μπακλέση κατάφερε να κερδίσει το “εισιτήριο” για πολλές ακόμα δουλειές και όχι μόνο στην τηλεόραση. Αν και η ίδια δηλώνει περισσότερο θαυμάστρια του κινηματογράφου, δεν θα έλεγε όχι σε μία τηλεοπτική δουλειά που θα είχε αντίστοιχες συνθήκες με αυτή του Ταμάμ.

Είναι πολύ ξεκάθαρη στις απαντήσεις της. Μοιάζει πολύ συγκροτημένη στη σκέψη της και ένας άνθρωπος που αγαπάει πολύ και αντιμετωπίζει με μεγάλη σοβαρότητα και συνέπεια αυτό που κάνει. Το TLIFE τη συνάντησε στα γυρίσματα της σειράς και μας μίλησε για όλα αυτά που σκέφτεται για τη ζωή και την καριέρα της.

Τι κοινά έχεις με την Έλλη;
Την τρέλα της, ότι είναι λίγο παρορμητική και έχει έναν δικό της ηθικό κώδικα.

Το Ταμάμ είναι η πρώτη σου τηλεοπτική δουλειά. Πώς είναι η εμπειρία;
Ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί δουλεύουμε στην τηλεόραση με πολύ καλές συνθήκες. Αρκετοί συντελεστές είναι κινηματογραφιστές οπότε είναι -επειδή έχω κάνει κάποιες ταινίες πριν- πολύ κοντά σε αυτό που κάνεις στον κινηματογράφο. Φυσικά, πολύ πιο γρήγορα αλλά είναι πάρα πολύ καλές οι συνθήκες. Είμαι πάρα πολύ τυχερή.

Άρα θα ήθελες να ξανακάνεις τηλεόραση.

Κάποια στιγμή αργότερα, ίσως, αλλά μόνο με τέτοιους όρους. Γιατί εδώ έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Και τεχνικά. Γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα για τους ηθοποιούς δεν έχουμε σχολή κινηματογράφου. Ήταν φοβερή εμπειρία για μένα. Σαν να συνέχισα τις σπουδές μου.

Υπάρχει κάτι που να σε δυσκόλεψε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;
Ότι έπρεπε ταυτόχρονα να κάνω γυρίσματα και μετά παράσταση ή πρόβες. Η αλλαγή από τον τρόπο που παίζεις στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο με αυτό που κάνεις στο θέατρο είναι, για μένα, πολύ δύσκολη μετάβαση.

Αν σου έθετα το δίλημμα τηλεόραση ή θέατρο θα ήταν εύκολη απάντηση;
Το δίλημμα είναι κινηματογράφος ή θέατρο. Είναι τόσο διαφορετικός ο τρόπος που παίζεις και που γίνονται τα πράγματα που είναι σαν να κάνεις άλλη δουλειά. Ναι, έχουν κάποια κοινά αλλά είναι άλλη δουλειά. Δεν θα ήθελα να μπω σε αυτό το δίλημμα.

Πώς έγινες ηθοποιός; Πώς μπήκε στη ζωή σου το μικρόβιο της υποκριτικής;
Πήγαινα σε ένα σχολείο, στην Πάτρα, που είχε μέσα θέατρο και κάναμε διάφορες παραστάσεις στο δημοτικό και μου άρεσε πάρα πολύ. Εκεί ένιωθα καλά. Μετά, πέρασα σε μία σχολή άσχετη με το αντικείμενο. Πήγα σε μια ερασιτεχνική ομάδα κι εκεί με είδε ένας σκηνοθέτης, ο Παναγιώτης Φαφούτης και κάναμε μία ταινία μαζί. Αυτό. Μετά, έκανα μια άλλη ταινία με τον Έκτορα Λυγίζο και μετά έδωσα στο Εθνικό.

Οι γονείς σου αντέδρασαν στην απόφασή σου; Συνήθως υπάρχουν ενδοιασμοί σε τέτοια επαγγέλματα.
Όχι, οι γονείς μου στήριξαν.

Σε έχουν δει σε παραστάσεις;
Με βλέπουν, φυσικά. Έρχονται.

Σου κάνουν σχόλια; Είναι αυστηροί μαζί σου;
Είναι, πολύ αυστηροί μαζί μου. Είδαν όμως ότι δουλεύω πάρα πολύ και ότι αυτό είναι που με ενδιαφέρει και είναι αρκετά ικανοποιημένοι.

Οπότε κι εσύ με τη σειρά σου, δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου να κάνεις μία άλλη δουλειά;
Τώρα όχι, αλλά ποτέ μη λες ποτέ γιατί η ζωή είναι περίεργη. Δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει, πως μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Τώρα όμως, που είμαι και στην αρχή μου, με ενδιαφέρει πάρα πολύ να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο και το θέατρο.



Σε έχουμε δει αρκετές φορές να βγαίνεις με τους συμπρωταγωνιστές σου σε επίσημες πρεμιέρες...
Με τη Τζωρτζίνα (Λιώση) κυρίως. Κάνουμε αρκετή παρέα.

Η συνεργασία σας πώς είναι;
Με τη Τζωρτζίνα δέσαμε από τις πρώτες συναντήσεις μας. Πιστεύω πάρα πολύ σε αυτήν. Έχει μία εξέλιξη, καθημερινά. Βλέπω την αλλαγή της. Το ήθος της είναι κάτι σπάνιο για τις μέρες μας και νομίζω θα πάει πάρα πολύ καλά. Πιστεύω πάρα πολύ σε αυτήν.
Ο Γιάννης είναι ένας τελείως διαφορετικός χαρακτήρας. Κι αυτός ξεκίνησε τώρα μαζί μας και συνεργαζόμαστε πολύ καλά.

Κάτι για την εξέλιξη της σειράς μπορείς να μας αποκαλύψεις;
Επιστρέφει ο Αλέξης. Έρχεται η κολλητή της Έλλης, η Κατερίνα που είναι στο Ντουμπάι. Την υποδύεται η Νατάσα Εξηνταβελώνη με την οποία είμαστε πολύ φίλες, ήμασταν μαζί από το Εθνικό. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που μπορούμε να συνεργαστούμε.
Και... υπάρχει ένα πέρασμα χρόνου. Βλέπουμε την Έλλη και τον Τζεμ να ενηλικιώνονται και φυσικά πάρα πολλές αλλαγές. Γίνονται άλλοι άνθρωποι, πιο ώριμοι άνθρωποι. Φυσικά έχουν τα ξεσπάσματά τους αλλά νομίζω, έτσι όπως το έχουν γράψει ο Βασίλςη Ρίσβας και η Δήμητρα Σακαλή το σενάριο, βλέπουμε την αλλαγή τους στα επόμενα επεισόδια.

Είπες, χαίρεσαι που έρχεται μια φίλη στη σειρά. Σου είναι πιο εύκολο να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που τους ξέρεις;
Όχι, δεν έχει τόσο σημασία αυτό. Νομίζω μπορείς να έχεις επαγγελματική χημεία και με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις ή που μπορεί και να μην συμπαθείς κιόλας. Αυτό δεν έχει σημασία.

Σου έχει τύχει;
Ναι! Και στη σχολή μου έχει τύχει. Συμβαίνει αυτό. Μπορεί να μην τον συμπαθείς αλλά να έχεις φοβερή χημεία, αν είναι και ο άλλος επαγγελματίας. Δεν χρειάζεται να κάνεις φίλους. Δεν το συζητώ, είναι πάρα πολύ ωραίο να κάνεις φίλους αλλά δεν συμβαίνει πάντα. Απλά η Νατάσα είναι ένας άνθρωπος που έχουμε δουλέψει πολύ μαζί και την αγαπώ και την εκτιμώ για τη δουλειά της. Οπότε είχαμε έναν κοινό κώδικα λόγω του ότι ήμασταν και στην ίδια σχολή.

Περίμενες ότι η σειρά θα είχε αυτή την ανταπόκριση;
Όχι, δεν μπορείς να το ξέρεις αυτό. Είμαι όμως πάρα πολύ χαρούμενη.

Στο δρόμο φαντάζομαι ο κόσμος σε αναγνωρίζει και σε σταματάει.
Ναι! Παίρνω πάρα πολύ χαρά κι αγάπη από τον κόσμο κι αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο. Πάρα πολύ!

By TLIFE

Η αξία της ανάσας

Είναι κι αυτές οι φάσεις στη ζωή σου που ξεχνάς ποιος είσαι, πού πηγαίνεις και από πού ξεκίνησες. Ξεχνάς, γιατί η καθημερινότητά σου δεν σου δίνει ή καλύτερα, εσύ δεν "απαιτείς" τον χρόνο για να πάρεις μια βαθιά ανάσα. Και σε αυτές τις φάσεις είναι όλα όσα χρειάζεσαι. Να κλείσεις τα μάτια, να ρουφήξεις οξυγόνο μέχρι να νιώσεις τα πνευμόνια σου να ανεβαίνουν και να εκπνεύσεις. Σαν να θέλεις να διώξεις μαζί με το διοξείδιο του άνθρακα κάθε τι αρνητικό.

Έχεις σκεφτεί πόσο μαγική είναι αυτή η διαδικασία; Κάθε ανάσα, σου επιβεβαιώνει ότι είσαι ζωντανός. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στην κυριολεκτική της σημασία η αναπνοή είναι μια διαδικασία αυτοματοποιημένη για το σώμα μας. Μαγική μεν, αλλά την θεωρούμε αυτονόητη, όταν δεν έχουμε σχετικά προβλήματα υγείας.

Δεν περνάς κάποια εκπαίδευση για να μάθεις να αναπνέεις. Είναι η πρώτη μικρή κίνηση ανεξαρτησίας! Είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις από μόνος σου, όταν θα βγεις από την κοιλιά της μαμάς σου. Η πρώτη ανάσα που θα φέρει το πρώτο κλάμα και αυτό θα επιβεβαιώσει αυτόματα ένα θαύμα της φύσης. Γιατί η ζωή, είναι ένα θαύμα της φύσης. Στο οποίο όμως πρέπει να πιστέψεις. Αν δεν το πιστέψεις, θα αφαιρέσεις από τη ζωή σου τα πιο πολύτιμα συστατικά της.

Η αναπνοή, λοιπόν, είναι ζωή! Και στην μεταφορική της σημασία έχει την ίδια αξία. Μόνο που χάνει τον αυτοματοποιημένο χαρακτήρα της. Είναι κάτι στο οποίο θα πρέπει να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου. Συχνά, είναι κι όλα όσα χρειάζεσαι. Να πάρεις λίγο χρόνο για σένα. Να συγκεντρωθείς για λίγα δευτερόλεπτα μόνο στην εισπνοή και την εκπνοή. Να είσαι μόνο εσύ και το σώμα σου.

Σε αυτά τα λίγα μαγικά δευτερόλεπτα θα διαπιστώσεις πως έχεις τη δύναμη να ελέγξεις τα πάντα. Γιατί ελέγχοντας τον εαυτό σου, επανατοποθετείσαι μέσα στο χώρο και το χρόνο. Κάπου εκεί, θυμάσαι ποιος είσαι, πού πηγαίνεις και από πού ξεκίνησες.

Είσαι ο εαυτός σου, ακολουθείς το δρόμο της καρδιάς σου και ξεκίνησες από το τίποτα. Μη σε τρομάζει η λέξη. Σου δείχνει απλά ποσά πολλά κατέκτησες μέχρι εδώ. Από το μηδέν, έγινες αυτό που είσαι.

Αν δεν παίρνεις ανάσα όμως το ξεχνάς. Σε πιάνει ασφυξία. Πεθαίνεις. Σκοτώνεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Κι όταν είσαι ήδη νεκρός μεταφορικά, χάνεται η αξία της κυριολεκτικής σημασίας της αναπνοής. 

Νατάσα Εξηνταβελώνη: Το νέο πρόσωπο του Ταμάμ αποκαλύπτεται

Αν είσαι από τους φανατικούς της επιτυχημένης σειράς του ΑΝΤ1, σίγουρα ξέρεις ήδη το νέο πρόσωπο που μπαίνει στο Ταμάμ. Από τον προηγούμενο κύκλο η Έλλη στέλνει συνέχεια βίντεο στην κολλητή φίλη της που βρίσκεται στο Ντουμπάι. Το Κατερινάκι επιστρέφει στην Ελλάδα και θα παίξει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις. Τον ρόλο της αναλαμβάνει η Νατάσα Εξηνταβελώνη.

Η όμορφη ηθοποιός, που γνωρίσαμε την προηγούμενη χρονιά μέσα από τη “Μάνα X Ουρανού” του Mega, είναι και στην πραγματικότητα φίλη με την Λίλα Μπακλέση. Το TLIFE τη συνάντησε στα γυρίσματα της σειράς και μας μίλησε για τη συνεργασία τους, για τη συμμετοχή της στη σειρά αλλά και τη δική της πορεία στο χώρο της υποκριτικής.

“Είμαι το Κατερινάκι, το γνωστό Κατερινάκι, έρχεται μετέπειτα, κολλητή φίλη της Έλλης από πολύ μικρή ηλικία, δηλαδή αδελφικές φίλες, γι’ αυτό και βλέπουμε την Έλλη να μιλάει στην Κατερίνα μέσω Skype και να της λέει τα νέα της. Η Κατερίνα μένει στο Ντουμπάι μέχρι που επιστρέφει για να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία καλή ώρα και σιγά σιγά εφόσον μένει πλέον σταθερά στην Αθήνα αποκτά πλέον μια κοινή καθημερινότητα με την Έλλη, η οποία φυσικά δεν μπορεί να είναι εκεί που την άφησαν, δηλαδή η φιλία τους. Έχουν αλλάξει πάρα πολλά, η Έλλη έχει αλλάξει πάρα πολύ και η Κατερίνα από τότε που την ήξερε η Έλλη”, μας περιγράφει για το ρόλο της.

Μέχρι τώρα έχει περάσει πολλές ώρες στο τηλεοπτικό της σπίτι. Φυσικά, στην ερώτηση αν απολαμβάνει τη διαδικασία των γυρισμάτων η απάντησή της είναι θετική. “Ναι μου αρέσει πολύ εδώ. Δηλαδή είμαι με τη Λίλα, είμαστε κολλητές φίλες έτσι κι αλλιώς, ήμασταν μαζί συμφοιτήτριες στο Εθνικό, οπότε ναι απολαμβάνω τη διαδικασία γιατί έχω πολλά λυμένα προβλήματα ας πούμε, είναι χαρά μου να παίζω με τη Λίλα, αλλά και γενικότερα όλο το κλίμα εδώ, τον Πιέρο, αγάπη μεγάλη.”

Θεωρείς ότι είναι καλό στοιχείο να έχεις στη συνεργασία σου ανθρώπους με τους οποίους, καλή ώρα, είσαι φίλη; Βοηθάει;Ναι, ανάλογα βέβαια. Τώρα σε σχέση με τη δεδομένη κατάσταση βοηθάει πάρα πολύ. Είναι ωραίο να γνωρίζεις και καινούριους ανθρώπους. Δεν είναι ότι γενικά θα επεδίωκα να συνεργάζομαι μόνο με φίλους, είναι εύκολο να βρίσκεις φίλους σε αυτό το χώρο, ανθρώπους που τους ξέρεις από πριν. Θεωρώ εξίσου ενδιαφέρον να γνωρίζεις νέους, δηλαδή θα με τρόμαζε αν συνεχώς είχα τους ίδιους ανθρώπους γύρω μου, θέλω να έχω και καινούριους. Αλλά εδώ ναι, βοηθάει πάρα πολύ.

Πριν μπεις στο casting της σειράς την παρακολουθούσες στην τηλεόραση; Τι είναι αυτό που σου αρέσει εσένα και τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι την έχει κάνει να ξεχωρίσει;
Ναι. Και πέρσι έκανα τηλεόραση οπότε η αλήθεια είναι ότι από την αρχή ξεχώρισα τη σειρά αυτή. Θεωρώ ότι ποιοτικά και καλλιτεχνικά έχει πετύχει πολλά πράγματα, γιατί κακά τα ψέματα η τηλεόραση είναι ένα μέσο που στηρίζεται στην ταχύτητα, να γίνουν γρήγορα τα πράγματα, να τρέξει το πράγμα. Θεωρώ ότι στο «Ταμάμ» έχουν κρατήσει πολύ καλές ισορροπίες κι ήταν και ένας από τους λόγους που μου άρεσε να βλέπω. Δεν παρακολουθούσα, γιατί δεν έχω τηλεόραση καν, οπότε κάπου στο Ίντερνετ κλπ. Θεωρώ όμως ότι δε βλέπεις πολλές σειρές πια που να ισορροπούν τόσο καλά στο να βγαίνει η δουλειά και να βγαίνει και σωστά και όπως πρέπει και να δίνουν κι αξία στην ποιότητα. Κατάλαβες τι θέλω να πω...

Σου αρέσει η τηλεόραση; Δηλαδή θα έλεγες εύκολα “ναι” σε μια επόμενη σειρά;
Όχι, δεν θα έλεγα εύκολα.

Παρότι έχεις περάσει καλά και στις δύο δουλειές;
Ναι, έχω περάσει καλά, αλλά βλέπεις και τις δυσκολίες, οι οποίες δεν είναι λίγες και επικεντρώνομαι κυρίως στην ταχύτητα με την οποία γίνονται τα πράγματα. Το “Ταμάμ” είναι ένα από τα πράγματα που είπα ναι, γιατί μου άρεσε πραγματικά πολύ αυτή η σειρά. Δε θεωρώ ότι ο καθένας μπορεί να τα κάνει όλα και να λέει σε όλα ναι. Πιστεύω ότι καλό είναι να επιλέγουμε αυτά που θέλουμε να κάνουμε, σίγουρα δε θέλουμε να τα κάνουμε όλα.

Νιώθεις πιο κοντά τον εαυτό σου σε θεατρικά πράγματα;
Ναι. Μ’ αρέσει πιο πολύ το θέατρο, σίγουρα. Όμως, ξέρεις, κι εκεί ποικίλλει το πράγμα. Υπάρχουν πράγματα και πράγματα που μπορείς να κάνεις στο θέατρο.
Πράγματα στα οποία θα περνάς πολύ ωραία και συνεργασίες υποθέτω, δεν μου έχει συμβεί, η αλήθεια είναι, ποτέ μέχρι τώρα, στις οποίες μπορεί να δυσκολεύεσαι πάρα πολύ. Και επειδή έχω και μια άλλη ευαισθησία σε σχέση με το θέατρο πιστεύω αν κάτι δεν ήταν αυτό που θα ήθελα μπορεί να μυ κόστιζε πολύ. Το θέατρο έχει άλλο βαθμό εμπλοκής και αυτό με γοητεύει παραπάνω. Αλλά μου αρναι μια δουλο λια πράγματα. Το "μβεέσει πολύ και ο κινηματογράφος, που δεν έχω κάνει σχεδόν τίποτα.

Το «σχεδόν» τι σημαίνει;
Ε, τίποτα, η απάντηση είναι τίποτα! Άστα! (γέλια)

Από τα θεατρικά σου ποια δουλειά σου ξεχωρίζεις;
Τη δουλειά που είμαι τώρα, τη “Στέλλα με τα κόκκινα γάντια” του Δημήτρη Λάλου στο θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος. Δεν το λέω επειδή είμαι τώρα, αλήθεια είναι μια δουλειά που την ξεχωρίζω, όχι απαραίτητα ως προς το αποτέλεσμα, γιατί αυτό είναι κάτι το οποίο θα το δεις εσύ αν έρθεις να δεις την παράσταση, αλλά κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε, παρακολουθώ τα σεμινάρια του Δημήτρη Λάλου, που είναι ο σκηνοθέτης μας, είμαστε μια πολύ δεμένη ομάδα και γενικά πραγματικά έχουμε δουλέψει πάρα πολύ.

Πώς μπήκε στη ζωή σου η υποκριτική;
‘Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, έγραψα πολύ καλά. Δεν ήμουν από τα παιδιά που ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν, ήμουν σε φάση που ήθελα να το ψάξω, μέχρι τελευταία στιγμή δηλαδή, ενώ είχα τα μόρια δεν ήξερα τι να δηλώσω και πολύ διερευνητικά πήγα σε κάποιο σεμινάριο για να δω τι γίνεται. Μετά έδωσα στη Δραματική Σχολή, στο Εθνικό Θέατρο που ήμουν, πέρασα και από τη στιγμή που μπεις κυλάνε όλα... και κύλησε το πράγμα! Η αγάπη μου ήρθε προοδευτικά, δηλαδή αυξάνεται όσο ασχολούμαι με αυτό. Πιστεύω ότι αυτό, σίγουρα λέω για τον εαυτό μου, δεν το είχα σε τέτοιο βαθμό από την αρχή. Κατακτιέται μέρα με τη μέρα κι όσο πιο πολύ δουλεύεις, όσο πιο πολύ μπαίνεις μέσα σε αυτό, τόση πιο πολλή όρεξη αποκτάς. Δεν κουράζεσαι.

Οι δικοί σου είχαν ενστάσεις στην επιλογή αυτή;
Όχι. Οι δικοί μου είναι πολύ διαλλακτικοί, έχουν περάσει πολύ δύσκολα εξαιτίας μου(γέλια) γιατί πάντα ήμουν πολύ σοβαρό παιδί, τα κατάφερνα, ήμουν καλή μαθήτρια, αυτό που ήθελα το πετύχαινα, αλλά ήμουν κιόλας πολύ...

Επαναστάτρια;
Δεν μπήκαν στη διαδικασία να μου εναντιωθούν! Ίσως γιατί μου είχαν εμπιστοσύνη βέβαια, σκέφτομαι ότι μπορεί κι εγώ να τους το έβγαζα αυτό, αλλά ποτέ, σε τίποτα! Και η γνώμη τους διακριτικά μπαίνει στη ζωή μου. Είναι ωραίο αυτό.

Θέλεις κλείνοντας να μου πεις και δυο λόγια για τα παιδιά, την Λίλα, τη Τζωρζτίνα και τον Γιάννη, όσο τους έχεις ζήσει;
Οι περισσότερες σκηνές μου που έχω κάνει εδώ στα γυρίσματα είναι με τη Λίλα, που η αλήθεια είναι ότι παρά ότι είμαστε φίλες και έχουμε ξαναδουλέψει μαζί στη σχολή κλπ ήταν εντυπωσιακό για μένα να τη βλέπω να είναι εδώ, τη νιώθω πραγματικά ότι είναι στο χώρο της και μου δημιουργεί μεγάλη χαρά αυτό που βλέπω. Με τα υπόλοιπα παιδιά δεν είχαμε κάνει ιδιαίτερα πολλά γυρίσματα. Έχουμε κάνει κάποιες σκηνές με τον Ντένη Μακρή, με το Γιάννη, πολύ ωραία... Για τον Πιέρο έχω να πω, το σκηνοθέτη, ότι ειλικρινά, ο άνθρωπος αυτός είναι χαρούμενος με αυτό που κάνει. Πάλι αυτό δεν το συναντάς συχνά. Έρχεσαι στο γύρισμα και είναι μια πηγή θετικής ενέργειας αυτός ο άνθρωπος! Αυτό δεν μπορείς να μην το λάβεις υπόψη σου, δεν μπορεί να μη σε επηρεάσει όταν θα έρθεις για γύρισμα. Θέλει να είναι εδώ και, γενικά, αυτό που παρατηρώ σε αυτή τη δουλειά είναι ότι οι άνθρωποι θέλουν και είναι... είναι πολύ ευχάριστο. 
Έρχεσαι εδώ και βλέπεις ότι έχουν περάσει ώρες –εγώ έρχομαι πιο αραιά, είμαι πιο ξεκούραστη όταν έρχομαι, είναι εδώ και είναι πολύ καλά με αυτό που είναι. Ή καμιά φορά φεύγεις κι αυτοί συνεχίζουν το γύρισμα και νιώθεις και λίγο -τύψεις; Ναι! Ότι κάτι χάνεις. Αυτό είναι πολύ ωραίο!

By TLIFE

Χριστίνα Παύλου: Το διαζύγιο, οι δύσκολες στιγμές και ο νέος έρωτας!

Την γνωρίσαμε ως το κορίτσι του καιρού του Star. Η Χριστίνα Παύλου έκλεψε τις εντυπώσεις από το πρώτο κιόλας δελτίο του σταθμού και λίγο καιρό αργότερα ο γάμος της με τον Ανδρέα Μπέκιο έγινε πρωτοσέλιδο. Ένας πραγματικά λαμπερός γάμος που συζητήθηκε. Κράτησε όμως μονάχα 5 χρόνια. Την ευτυχία διαδέχτηκε ένας δύσκολος χωρισμός.

Η Χριστίνα διαπίστωσε από πρώτο χέρι ότι τα παραμύθια δεν έχουν πάντα happy end.Κατάφερε όμως να ξεπεράσει τις δύσκολες στιγμές, όπως εξομολογείται στοTLIFE, έχοντας δίπλα της ανθρώπους που αγαπά. Σήμερα, είναι ξανά ευτυχισμένη και ερωτευμένη και κάνει όνειρα για το μέλλον της.

Όσα πέρασε την έκαναν πιο δυνατή. Τα εξομολογείται με απόλυτη ειλικρίνεια στοTLIFE και με διάθεση να ξορκίσει τις κακές στιγμές του παρελθόντος για να δώσει θέση μόνο στις χαρούμενες που ζει στο παρόν κι αυτές που θα ακολουθήσουν στο μέλλον!

Μετά από έναν τόσο λαμπερό γάμο, κανείς δεν θα περίμενε να έρθει οχωρισμός και μάλιστα τόσο γρήγορα. Τι συνέβη;
Πράγματι, ο γάμος μου ήταν λαμπερός, σχεδόν παραμυθένιος. Έζησα 5 χρόνια ονειρεμένα δίπλα στον άνθρωπο που αγάπησα πολύ. Περνάγαμε πολύ όμορφα μεταξύ μας. Λίγες μέρες πριν χωρίσουμε, η συμπεριφορά του άρχισε να αλλάζει ξαφνικά, χωρίς λόγο, και κάποιο πρωινό, μου είπε “φεύγω”, και απλά εγκατέλειψε το σπίτι μας, τον γάμο μας, και απλά εξαφανίστηκε. Τον έπαιρνα τηλέφωνο να ζητήσω μια εξήγηση αλλά δεν μου απαντούσε. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ήταν μεγάλο σοκ αφού δεν είχαμε προβλήματα στον γάμο μας. Δεν μου έδωσε την ευκαιρία να μάθω το γιατί με εγκατέλειψε τόσο άκαρδα. Λίγες μέρες μετά, έμαθα ότι είχε συνεχίσει την ζωή του με άλλη γυναίκα και μάλιστα είχαν μετακομίσει μαζί. Εκεί, συνειδητοποίησα ότι τα παραμύθια δεν έχουν πάντα happy end.

Προσπάθησες να δώσεις δεύτερη ευκαιρία;
Το θεωρώ αυτονόητο, όταν αγαπάς, να δίνεις ευκαιρίες ειδικά όταν τα προβλήματα προκύπτουν μέσα σε ένα γάμο, ένα θεσμό τον οποίο πιστεύω και σέβομαι. Ένας γάμος δεν είναι μόνο καλές στιγμές. Απαιτεί προσπάθεια και υπομονή στα δύσκολα. Θεωρώ, βέβαια, ότι αν αγαπάς αληθινά, κάνεις τα πάντα να τα βρεις με τον άνθρωπό σου... Δεν είναι όμως όλοι για τα δύσκολα... Και μια σχέση γάμου για να κρατήσει, προϋποθέτει θέληση και δύναμη ψυχής από τους δυο.



Πώς στάθηκες ξανά στα πόδια σου; 
Στάθηκα με πολύ μεγάλη δυσκολία στα πόδια μου. Ήταν πολύ επώδυνο για μένα γιατί πέραν του προσωπικού, είχα vα αντιμετωπίσω και άλλα θέματα που μας συνέδεαν.

Ποιοι ήταν δίπλα σου;
Στα δύσκολα είχα την οικογένεια μου και τις φίλες μου. Τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι να έχεις αληθινούς ανθρώπους διπλά σου.

Ποια είναι η σχέση σου τώρα με τον πρώην σύζυγό σου;
Μετά από όλα αυτά που πέρασα, προφανώς, οι σχέσεις μας είναι ανύπαρκτες.

Ήταν εύκολο να ξαναβρείς τους ρυθμούς μετά το διαζύγιο;
Πέρασε αρκετός καιρός για να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου και τον εαυτό μου. Έχω μάθει στην ζωή μου να αντέχω στα δύσκολα. Είμαι από την φύση μου αισιόδοξη και πιστεύω πως ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.



Πιστεύεις αυτό που λένε ότι τελικά όλα γίνονται για καλό;
Φυσικά. . .λένε πως όταν μια πόρτα κλείνει, ανοίγει κάποια άλλη. .. Όταν έρχεται η συνειδητοποίηση, τότε τοποθετείς τα πράγματα εκεί που πρέπει. Ωριμάζεις από κάθε εμπειρία και προχωράς πιο δυναμικά στη ζωή σου.

Τώρα σε τι φάση σε πετυχαίνουμε; Είσαι και πάλι ερωτευμένη;
Ζω μια πολύ όμορφη φάση αυτή την περίοδο της ζωής μου. Είμαι ερωτευμένη με έναν άνθρωπο που με κάνει να χαμογελάω και στέκεται δίπλα μου και στα εύκολα και στα δύσκολα. Για μένα αυτό είναι ευλογία.

Τι σχέδια κάνεις για το μέλλον;
Σχέδια υπάρχουν πολλά! Σίγουρα θα ήθελα να αποκτήσω μια ευτυχισμένη οικογένεια γιατί θεωρώ ότι είναι το σημαντικότερο γεγονός που ολοκληρώνει την ζωή ενός ευτυχισμένου ζευγαριού. 

Η τηλεόραση σου λείπει; Θα ήθελες να επιστρέψεις σε μία εκπομπή;
Έζησα πολλές όμορφες στιγμές στην τηλεόραση. Γέμισα με εμπειρίες, γνώρισα και δούλεψα με αξιόλογους ανθρώπους και πάνω από όλα αγαπούσα αυτό που έκανα... Δεν αποκλείω κάτι εφόσον θα υπήρχε κάτι που θα με ενδιέφερε και θα ταίριαζε σε μένα και στην προσωπικότητα μου.

By TLIFE

The καλημέρα project: Η Αθήνα γέμισε με post it και ξέρουμε γιατί

Στη ζωή δεν μετράει μόνο να έχεις ιδέες αλλά και το πώς θα τις κάνεις πραγματικότητα. Αυτό, σε συνδυασμό με το πόσο εύκολα μπορείς να επηρεάσεις θετικά τους άλλους, μπορεί να είναι και το μυστικό της μαγείας! Και πιστεύω ότι τα παιδιά που κρύβονται πίσω από το “The καλημέρα project” το έχουν ανακαλύψει πρώτοι. Για αυτό άλλωστε και γέμισαν τους δρόμους της Αθήνας με post it που γράφουν επάνω “Καλημέρα” ή άλλα αισιόδοξα μηνύματα.

Αν δεν είχες την τύχη να συναντήσεις κάποιο από αυτά στις καθημερινές σου διαδρομές, μπορείς να τα δεις να κατακλύζουν τα social media με το#thekalimeraproject. To TLIFE επικοινώνησε με τον “πυρήνα” της ομάδας και έμαθε λεπτομέρειες για το πώς καταφέρνουν να γεμίσουν την πόλη με “καλημέρες”!

Μέσα από όσα μας είπαν, θα διαπιστώσεις κι εσύ πόσο εύκολο είναι να αλλάξεις τη διάθεσή σου αλλά και των ανθρώπων γύρω σου. Καμιά φορά, αρκεί ένα post it!

Πώς και πότε γεννήθηκε αυτή η ιδέα;
Σε πρωτόλεια μορφή, ξεκίνησε περισσότερα από 2.5 χρόνια πριν, από έναν από εμάς, λιγότερο οργανωμένο και συστηματικό. Στην μορφή αυτή ξεκίνησε πριν από λίγους μήνες, με την ταυτόχρονη δημιουργία των λογαριασμών στα social media, για να μοιραστούμε την ιδέα μας με όσον περισσότερο κόσμο μπορούμε και να αποκτήσουμε επαφή με αυτούς που βρίσκουν τις καλημέρες μας και τις μοιράζονται.
Ο πρώτος από εμάς, αυτός που ξεκίνησε το πρότζεκτ, πέτυχε στο διαδίκτυο μια φωτογραφία ενός "take a smile" με ζωγραφισμένα μικρά χαμόγελα για να τραβήξει και να πάρει κανείς. Ταυτόχρονα με την γενικότερη δράση "random acts of kindness" που ήδη γνώριζε και του άρεσε, εμπνεύστηκε να δημιουργήσει κάτι αντίστοιχο, επικεντρώνοντας στην "καλημέρα" ως βασικότερο μήνυμα της δράσης. (σ. σ. Για την πρώτη έμπνευση, μπορείς να δεις περισσότερα εδώ)

Σε ποιες περιοχές θα βρουν οι Αθηναίοι τα post it;
Σε ολόκληρη την πόλη! Τα μέλη του The Καλημέρα Project έχουμε κάνει καθημερινή μας συνήθεια να αφήνουμε όσα περισσότερα θετικά μηνύματα μπορούμε σε κάθε μέρος που περνάμε. Έτσι, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι σταθμοί και οι στάσεις, οι κεντρικοί δρόμοι της πόλης και της γειτονιάς του κάθε ένα, οι πλατείες, τα φανάρια στις διαβάσεις πεζών, οι σχολές μας, είναι αυτά που φιλοξενούν τα περισσότερα μηνύματα, καθώς είναι αυτά που επισκεπτόμαστε συχνότερα. Διατηρούμε, όμως, αυτή τη συνήθεια οπουδήποτε πάμε και οποιαδήποτε στιγμή, έτσι έχουν βρεθεί δικά μας μηνύματα στις περισσότερες περιοχές της Αθήνας, και όχι μόνο.

Ονειρεύεστε κάποια στιγμή να εξαπλωθεί η δράση σε όλη την Ελλάδα;
Ονειρευόμαστε και προσπαθούμε να εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο! Ήδη έχουμε "ταξιδέψει" πολλά μηνύματα σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού, είτε σε ταξίδια που κάνουμε οι ίδιοι είτε δίνοντας post it σε φίλους. Πολλοί καλοί μας φίλοι μένουν ή σπουδάζουν στην επαρχία ή στο εξωτερικό, οπότε στέλνουμε τακτικά όσα περισσότερα post it μπορούμε, καθώς χαίρονται να τα χρησιμοποιούν.
Επίσης, ήδη έχουν επικοινωνήσει μαζί μας άνθρωποι από όλον τον κόσμο που θέλουν να συνεχίσουν τη δράση στην περιοχή τους, και είναι βέβαια μεγάλη μας χαρά να τους βοηθάμε όπως μπορούμε.

 

Οι μέχρι τώρα αντιδράσεις του κόσμου ήταν θετικές; Υπήρξαν κάποιοι που ενοχλήθηκαν; 
Φυσικά υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε. Έχουμε λάβει και αρνητικά σχόλια, αλλά τα ξεχνάμε εύκολα βλέποντας την απήχηση που έχει το πρότζεκτ μας. Λαμβάνουμε συνέχεια μηνύματα από ανθρώπους που εκμυστηρεύονται ότι τους φτιάξαμε την ημέρα, τους κάναμε να χαμογελάσουν. Αυτό μας κάνει να μην απογοητευόμαστε και να συνεχίζουμε αυτό που κάνουμε. 

Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο σε αυτό το project; 
Μόνο προβλήματα πρακτικής φύσεως υπήρξαν. Αλλά ακόμα και η τοποθέτηση των μηνυμάτων (σκεφτείτε να πρέπει να κολλήσετε ένα post it σε έναν κατάμεστο σταθμό του μετρό!) έχει γίνει πλέον για εμάς ένα παιχνίδι.

Πιστεύετε ότι η θετική στάση στα πράγματα θα μας σώσει;
Σίγουρα δεν είναι πανάκεια, ούτε θα δώσει λύση σε όλα. Πιστεύουμε όμως πολύ στη φράση που αποδίδεται στον Αίσωπο: Καμία καλή πράξη, όσο μικρή και αν είναι, δεν πηγαίνει ποτέ χαμένη. Έτσι, προσπαθούμε να κάνουμε λίγο πιο φωτεινές τις ημέρες των συνανθρώπων μας, των αγνώστων γύρω μας, ελπίζοντας κάποιοι από αυτούς να προσπαθήσουν με τη σειρά τους να ομορφύνουν την ημέρα κάποιου άλλου.

Aν φτιάχνατε τώρα ένα post it τι θα έγραφε επάνω;
Οποιαδήποτε στιγμή έχουμε λίγο ελεύθερο χρόνο φτιάχνουμε post it ! Έτσι και τώρα, είμαστε ξανά περιτριγυρισμένοι από μαρκαδόρους, post it , χρησιμοποιημένα Α4 (ανακυκλώνουμε παλιές σημειώσεις, εκτυπώσεις, άχρηστα πλέον έγγραφα με το να χρησιμοποιούμε την λευκή πλευρά τους για τα μηνύματα του project), συνδετήρες και φακέλους, πολλά έτοιμα post it και ακόμη περισσότερα ημιτελή. Η πλειοψηφία αυτών γράφουν "καλημέρα" και πολλά από αυτά "have a great day" και "you are loved". Ανανεώνουμε τα μηνύματά μας συνεχώς, προσθέτοντας ό,τι νέο σκεφτούμε -η τελευταία μας προσθήκη ήταν το "BElieve THEre is GOOD in the world"- αλλά κρατάμε τα βασικότερα μηνύματα που έχουμε και έχετε αγαπήσει.

By TLIFE

Ντίνος Καρύδης: «Ποτέ δεν τη συμβούλεψα τη Σμαράγδα. Πιο πολύ με συμβουλεύει εκείνη»

Από όλες τις ιδιώτες που έχει ο Ντίνος Καρύδης, αυτή που τον χαρακτηρίζει πιο έντονα είναι εκείνη του μπαμπά. Όχι απλά καμαρώνει για την κόρη του Σμαράγδα Καρύδη αλλά μιλώντας για εκείνη συγκινείται. Το TLIFE τον συνάντησε λίγο πριν ανέβει στη σκηνή, για την παράσταση στην οποία συμμετέχει φέτος, στο θέατρο Βεάκη. Όταν η κουβέντα έφτασε στην κόρη του βούρκωσε.

Στη συνέχεια, τον ακολουθήσαμε με τον φωτογράφο στο καμαρίνι του. Δεν μας προκάλεσε καμία έκπληξη το γεγονός ότι στον τοίχο είχε φωτογραφίες της. Αυτό που εμένα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όμως ήταν η «γενναιοδωρία» του, σαν ηθοποιός και σαν άνθρωπος. Το γεγονός ότι δηλώνει ακόμα μαθητής κι ας έχει διαγράψει μια λαμπρή πορεία και δε διστάζει να εκθειάσει τους συνεργάτες του. και τη δουλειά τους



«Συμμετέχω σε μία σπουδαία παράσταση με έναν πάρα πολύ μικρό ρόλο τον οποίο τον δέχτηκα επειδή ακριβώς είχα δει την παράσταση πριν από πάρα πολλά χρόνια που είχε σκηνοθετήσει ο -δάσκαλος να τον πω γιατί είναι δάσκαλος- ο Γιάννης Βούρος», μου εξηγεί, για την προηγούμενη φορά που ανέβηκε το έργο «Παιδιά ενός κατώτερου θεού». «Σπουδαίος ηθοποιός, αλλά δεν ήξερα ότι είναι και δάσκαλος. Δάσκαλος υποκριτικής, σκηνοθεσίας…», συμπληρώνει.

«Συμμετέχω διότι είναι προτιμότερο να κάνεις έναν μικρό ρόλο σε μία σπουδαία παράσταση παρά πρωταγωνιστής σε μία μέτρια ή κακή παράσταση», τονίζει.

«Τα «Παιδιά ενός κατώτερου θεού» με έξι θαυμάσιους ηθοποιούς». Μου διευκρινίζει ότι είναι 7 αλλά δεν συμπεριλαμβάνει τον εαυτό του στον χαρακτηρισμό. Κάνει χιούμορ, όπως και σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης. Μάλλον και σε όλη τη διάρκεια της συνύπαρξής του με τους συναδέλφους του γιατί όλοι κάνουν λόγο για έναν πολύ γλυκό άνθρωπο.

«Είμαι πολύ ευτυχής φέτος. Και το λέω και αλλού, συνέντευξη κανονικά θα έπρεπε να πάρετε από το κοινό το οποίο στο τέλος της παράστασης φωνάζει «μπράβο, μπράβο», σηκώνεται όρθιο και χειροκροτεί», μου λέει.

«Ο Γιάννης μας έχει κάνει να βρούμε την αλήθεια. Εγώ, έχω μια ηλικία βέβαια, είμαι πιο μεγάλος από όλα τα παιδιά εδώ, αλλά είμαι εσαεί μαθητής», λέει. 

Το θεωρώ σπουδαίο να μιλάει έτσι ένας καταξιωμένος ηθοποιός και το μοιράζομαι μαζί του. «Ο ηθοποιός πρέπει και στα 100 του και στα 150 -αν ζει- πρέπει να μαθητεύει, να μαθαίνει. Διαρκώς μαθαίνει κι ανακαλύπτει πράγματα. Κι επαναλαμβάνω ότι δεν με ενδιαφέρει ότι κάνω ένα τόσο μικρό ρόλο. Χαίρομαι. Στη δεύτερη πράξη δεν παίζω καθόλου κι ανεβαίνω πάνω στον εξώστη και παρακολουθώ την παράσταση. Είναι υπέροχη.»



«Συγκινημένοι όλοι, κλαμένοι βγαίνουν. Το κοινό, εμείς…», αναφέρει για την έντονη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί η παράσταση/ Τον ρωτάω, λοιπόν, αν θα ήθελε να παίξει σε ένα τέτοιο έργο με τη Σμαράγδα. Άλλωστε το έχει εκφράσει σαν επιθυμία και στο παρελθόν.

«Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα μου όνειρα. Όχι μόνο θέλω να συμμετέχω. Έχω βρει κάποιο έργο, ελληνικό. Πιστεύω ότι ελληνικό θέατρο σημαίνει Έλληνας θεατρικός συγγραφέας. Επαναλαμβάνομαι αλλά δεν έχει σημασία. Ο άνθρωπος που επαναλαμβάνεται και λέει τα ίδια και τα ίδια σημαίνει ότι λέει αλήθεια. Ελληνικό έργο, λοιπόν, σημαίνει Έλληνας θεατρικός συγγραφέας γιατί μετά από 150 χρόνια δεν θα θυμάται κανείς εμάς, αλλά ο συγγραφέας θα μείνει. Ο Καμπανέλης θα μείνει, ο Ζιώγας, ο Μουρσελάς, ο Μιανιάτης. Ο Αριστοφάνης έχει μείνει, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης…», λέει κάνοντας τις απαραίτητες διευκρινήσεις.

«Επειδή κάποτε είχε εκφράσει την επιθυμία να σκηνοθετήσει, θα ήθελα πάρα πολύ να γίνω μαθητής της και να με σκηνοθετήσει αλλά, πως το λέγανε οι αρχαίοι «δεῖ δὲ χρημάτων, καὶ ἄνευ τούτων οὐδὲν ἔστι γενέσθαι τῶν δεόντων», αν δεν έχεις χρήματα… Για να μην κάνεις εκπτώσεις ούτε στο φωτισμό ούτε στα σκηνικά ούτε στους ηθοποιούς ούτε στη σκηνοθεσία. Αυτό είναι το όνειρό μου. Αν τα καταφέρω, αν ζήσω, θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι με την Σμαράγμα», εκμυστηρεύεται.



«Βέβαια, μπαμπάς και κόρη έχουν συνυπάρξει θεατρικά. «Με την Σμαράγδα έχουμε παίξει πριν από πάρα πολλά χρόνια, στον Άμλετ. Με το Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη και μάλιστα βγαίναμε στην πρώτη σκηνή χέρι χέρι. Ήταν σαν να έβγαινε ένας ηλεκτρισμός. Τώρα με κάνετε και συγκινούμαι. Μετά πηγαίναμε στο καμαρίνι και αγκαλιαζόμασταν, δεν ξέρω πόσα λεπτά», λέει και έχει βουρκώσει.

Τον ρωτάω αν της κάνει παρατηρήσεις κι αν της δίνει συμβουλές. «Ποτέ δεν έδωσα συμβουλές. Είμαι ενάντια των συμβουλών γενικά. Όταν θα γίνεις μαμά να μη συμβουλεύεις ποτέ το παιδί σου. Με το παράδειγμα. Δεν μπορεί να συμβουλεύεις ένα παιδί και να του λες μη κλέβεις και να κλέβεις στο ζύγι ή να μη καπνίζει κι εσύ να είσαι με ένα τσιγάρο στο χέρι. Ποτέ δεν τη συμβούλεψα. Να σου πω και κάτι; Πιο πολύ με συμβουλεύει εκείνη», λέει χαμογελώντας.



Το ότι είναι περήφανος για εκείνη το καταλαβαίνει κανείς από το πρώτο λεπτό. Το διαπίστωσα όμως ξανά μέσα από τον τρόπο που μιλάει για την κόρη του: «Το καλή ηθοποιός το έχει πει ο κόσμος, εγώ δε μπορώ να το πω βέβαια γιατί σπίτι μου είναι… Μπορώ όμως να πω με το χέρι στη φωτιά, στην καρδιά, στην ψυχή ότι είναι ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Θα ήσουν πάρα πολύ ευτυχισμένη αν την είχες φίλη. Αν είχες φίλη τη Σμαράγδα θα έβαζε το χέρι της στο μαχαίρι, θα χτύπαγε τη γροθιά για να σε υπερασπιστεί αν είχες δίκιο και σε αδικούσαν.»

Διαπιστώνω ότι έχει πάρει προφανώς πολλά από τον μπαμπά της. «Αυτά δεν τα ξέρω μου», λέει γελώντας προσπαθώντας να αποφύγει να περιαυτολογήσει. Μου αποκάλυψε όμως το μυστικό του: Θέλω να αγαπάω. Προτιμώ να αγαπάω παρά να με αγαπάνε. Αν είχα να διαλέξω μεταξύ του να με αγαπάνε και να αγαπάω, προτιμώ το να αγαπάω. Αισθάνομαι πιο καλά. Τι να με αγαπάνε και να μη νιώθω εγώ τίποτα; Να αγαπάω! Υπάρχει ένα έργο του Σοφοκλή, η Αντιγόνη, που λέει «γεννήθηκα για να αγαπώ». Αυτό!»

By TLIFE

Γιάννης Βούρος: “Το θέατρο είναι ψυχή”

Επιστρέφει 15 χρόνια μετά με την παράσταση "Παιδιά ενός κατώτερου θεού". Το κάνει με ακόμα μεγαλύτερη όρεξη και καταφέρνει προκαλέσει, αν όχι μεγαλύτερη, την ίδια συγκίνηση. Από τις 18 Δεκεμβρίου ο Γιάννης Βούρος ανεβάζει για δεύτερη φορά το ίδιο έργο, στο θέατρο Βεάκη, έχοντας δίπλα του μια πολύ δυνατή ομάδα. Γράφει (μετάφραση και απόδοση), σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί και καταφέρνει να επαναλάβει μια καλλιτεχνική επιτυχία την οποία θα ακολουθήσει και η εμπορική.

Η παράσταση καταφέρνει να συγκινήσει και να περάσει πολύ δυνατά μηνύματα. Σε μία κοινωνία που, όπως υποστηρίζει και ο ίδιος, είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένη σε τέτοια θέματα.



Η ιστορία της παράστασης μιλάει για ένα δάσκαλο που αναλαμβάνει να διδάξει σ' ένα ίδρυμα κωφαλάλων και γνωρίζεται με τη Σάρα, μια κωφάλαλη που δουλεύει στο ίδρυμα και λόγω παιδικών τραυμάτων αρνείται να μιλήσει. Ο Γιάννης Βούροςυποδέχτηκε το TLIFE στο θεατρικό του σπίτι και μας εξήγησε, ανάμεσα σε άλλα, γιατί αυτή τη φορά -μετά από 35 χρόνια στο θέατρο- χαίρεται όταν ανεβαίνει στη σκηνή για να παίξει.

Ο ρόλος του “δασκάλου Τζέημς”
Αυτός ο τύπος είναι κατ' αρχήν, με την καλή έννοια, παλαβός. Μπαίνει σε ένα ίδρυμα με ένα απαρχαιωμένο σύστημα διαπαιδαγώγησης αυτών των διαφορετικών παιδιών, αυτών των διαφορετικών πλασμάτων και προσπαθεί να τα ανατρέψει όλα. Βεβαίως, φέρνοντας σύγχρονες μεθόδους επαφής με αυτά τα παιδιά. Ευτυχώς, βρίσκει ευήκοα ώτα στα ίδια τα παιδιά. Υπάρχει μια αρτηριοσκληρωτική σχέση με τον διευθυντή σπουδών που είναι και ηλικιωμένος και έχει μία άλλη άποψή για τα πράγματα, αλλά κερδίζει με το χιούμορ του. Κερδίζει με τη φόρα που έχει για τα πράγματα, με τον ενθουσιασμό που έχει για τα πράγματα και βέβαια αυτό είναι προς όφελος αυτής της μειονότητας, αυτών των διαφορετικών πλασμάτων. Μέσα σε αυτή την επαφή που έχει με τα πλάσματα αυτά γνωρίζεται με τη Σάρα και δημιουργείται ένα βολταϊκό, ένα σπινθήρας πάθους. Κόκκινου πάθους θα έλεγα, γιατί υπάρχουν και τα λευκά πάθη τα οποία δεν παρααφορούν και πολύ. Κι αυτός ο σπινθήρας, αυτή η σχέση η ερωτική είναι ο καταλύτης προκειμένου να αναδειχθούν διαφορετικότητες, να αναδειχθούν τεράστια “εγώ” που κουβαλάει ο καθένας μας και να αναδειχθεί, βεβαίως, το πείσμα του καθενός που προσπαθεί μέσω όλων αυτών των συστατικών στοιχείων να προσελκύσει τον άλλον μέσα στο δικό του κόσμο. 



Πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον “παιχνίδι”, θα έλεγα. Πολύ ενδιαφέρον και για τους ηθοποιούς που κουβαλάνε αυτές τις κριτικές, πού ενδιαφέρον και για τον κόσμο που βλέπει αυτή τη διελκυστίνδα των σχέσεων και δεν ξέρω μέχρι το τέλος που το που θα καταλήξει όλη αυτή η ιστορία. Γιατί περνάμε από χίλια δυο κύματα μέχρι να καταλήξουμε στο φινάλε που δεν είναι καλό να το αποκαλύψουμε τώρα, αλλά περνάει από χίλια δυο μύρια αυτή η σχέση. Όπως όλες οι σχέσεις. Εδώ υπάρχει κι ένα επιπλέον στοιχείο, το ότι έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικούς κόσμους. Υπάρχει μια συγκεκριμένη ατάκα της Σάρας κάποια στιγμή που λέει: “Αισθάνομαι μπερδεμένη. Κομμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους. Σε αυτούς που ακούνε και σε αυτούς που δεν ακούνε. Πρέπει να είμαι δυνατή και να παίζω και τους δύο ρόλους, μία από εδώ μία από εκεί.” Πράγμα καθόλου εύκολο για ένα πλάσμα το οποίο μέχρι τα 27 του έχει ζήσει σε αυτό το ίδρυμα. Από πέντε χρονών. Δεν έχει γνωρίσει τίποτα από την άλλη κοινωνία, την κοινωνία την έξω. Όλο αυτό δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα το οποίο, δόξα τω θεό, μέχρι στιγμής βλέπουμε να εκπέμπεται από τη σκηνή και να κατεβαίνει στη σκοτεινή πλατεία."

Η επιστροφή με το ίδιο έργο 15 χρόνια μετά

Πρέπει να σας πω ότι βεβαίως ήθελα να το ξανακάνω το έργο, με εντελώς διαφορετική οπτική. Φοβήθηκα μόνο τον εαυτό μου. Αν εγώ θα είχα τον ίδιο ενθουσιασμό παρότι ήθελα να το κάνω. Γιατί τώρα και η κοινωνία είναι διαφορετική απέναντι σε αυτά τα άτομα. Έχει ευαισθητοποιηθεί πολύ περισσότερο. Όχι η πολιτεία, η κοινωνία. Βλέπουμε πως δημιουργούνται ομάδες ανθρώπων που ασχολούνται με τους διαφορετικούς, τους γκετοποιημένους. Με το προσφυγικό βλέπουμε τώρα πως βοηθάει η κοινωνία. Φοβήθηκα τον εαυτό μου αν η οπτική μου η τωρινή θα είχε την ίδια οπτική με την παλαιά, του 2000 – 2002. Κι αν εγώ θα είχα τη δυνατότητα να προχωρήσω λίγο παραπέρα την ανάλυση των χαρακτήρων και την κατάδυση σε αυτούς. Τελικά, μάλλον έχει πετύχει αυτό το πράγμα. Καλλιτεχνικά τουλάχιστον και το εμπορικό θα το δούμε. Είναι πολύ νωρίς ακόμα, αλλά νομίζω ότι από στόμα σε στόμα θα μεταδοθεί το αποτέλεσμά μας το οποίο θεωρώ ότι είναι ικανοποιητικό. 



Η ομάδα του τον χαρακτηρίζει “δάσκαλο”

Ευχαριστώ όλα τα παιδιά. Για ένα ένα σκηνοθέτη είναι ευτύχημα το να συνεργάζεται... Bεβαίως διαλέγεις, κάνεις ένα casting και αυτός μου προκύπτει, αυτόν θέλω, αυτή την ηθοποιό θέλω για αυτό το ρόλο. Πάνω στη σκηνή τα πράγματα δεν είναι πάντα εύκολα. Εδώ ευτύχησα να έχω εύστροφους συναδέλφους. Πέρα από τους παλιούς που τους γνωρίζεις, έχεις κάποια νέα παιδιά με τα οποία πρέπει να συνδιαλλαχτείς. Να εξορύξεις συναισθήματα. Να τσαλακώσεις, αν θέλετε, την αξιοπρέπεια που κουβαλάει ο καθένας μας. Ειδικά σε τέτοιους ρόλους, πρέπει να κάνεις κάτι έξω από το αξιοπρεπές και το καθωσπρέπει που κουβαλάς από το σπίτι σου. Ήμουν πάρα πολύ τυχερός γιατί μου τύχανε εύστροφοι συνάδελφοι, έλεγες ένα και σου κάναν τέσσερα. Ή ερχόντουσαν στην πρόβα και σου πρότειναν αυτοί πράγματα κι εγώ έλεγα “χμμ, πολύ καλό να το υιοθετήσουμε και να το πάμε παραπέρα”. Ομαδικό είναι το άθλημα. Η ομάδα είναι πάρα πολύ καλή. Θεωρώ ευτύχημα ότι έχω συνεργασία με αυτά τα παιδιά. 

Συνηθίζω να λέω ότι είμαστε δεμένοι όλοι με ένα σκοινί και αναρριχάται η ομάδα με την ταχύτητα που πάει ο πιο αργός. Εδώ, λοιπόν, είμαστε όλοι πάρα πολύ γρήγοροι. Είναι από τις σπάνιες φορές μετά από 35 χρόνια που είμαι στο θέατρο... Που πάντα μπαίνεις στη λογική “ωχ, παράσταση. Γιατί πρέπει να είσαι εντάξει. Είσαι άρρωστος, δεν πειράζει, πρέπει να παίξεις. Έχεις τα προβλήματά σου τα προσωπικά, πρέπει να παίξεις. Είσαι στεναχωρημένος, πρέπει να παίξεις. Είναι από τις λίγες φορές τελευταία, γιατί υπάρχει κι ένας κορεσμός μετά από 35 χρόνια, που λέω “αχ, ωραία έρχεται η παράσταση, θα βγούμε στη σκηνή!”. Αυτό δεν είναι μόνο δικό μου θέμα, είναι και το αποτέλεσμα της ενέργειας που κυκλοφορεί κι από τους συναδέλφους που, σαφώς, μπορώ να ξεχωρίσω τους παλαιότερους και το πως με προσήλωση και με σεβασμό κάθισαν απέναντί μου για να τους μεταφέρω τις απόψεις μου και την γραμμή μου τη σκηνοθετική αλλά και τους νεότερους οι οποίοι με ιδιαίτερη αν θέλετε, αφοσίωση μπήκαν στη διαδικασία να ακολουθήσουν τις οδηγίες τις δικές μου.



Πρωταγωνιστής ή σκηνοθέτης;

Τώρα πια, απολαμβάνω περισσότερο το ρόλο του σκηνοθέτη. Είναι πιο δημιουργικός. Σαν ηθοποιός έχεις να κάνεις με ένα πράγμα. Σαν σκηνοθέτης, έχεις να κάνεις με όλο το πακέτο και όχι μόνο ότι πρέπει να παίζεις και να διδάσκεις πολλούς ρόλους. Έχει να κάνει με όλη την αισθητική του πράγματος, έχει να κάνει με το φωτισμό, με τα βίντεο, με τα κοστούμια, με τις μουσικές... Με το εικαστικό αν θέλετε, όλο το οποίο έχει πολλές παραμέτρους. Τώρα πια, μετά από -αυτό που σου είπα πριν- 35 χρόνια κι έχοντας κάνει περίπου 22 σκηνοθεσίες, βρίσκω πιο δημιουργική και την ενασχόλησή του παραγωγού. Κι ως παραγωγός αισθάνεσαι πάρα πολύ δημιουργικός γιατί πάλι πρέπει να ασχοληθείς με όλα αυτά. 

Το ρίσκο του παραγωγού

Μια ζωή ρίσκα έπαιρνα και μια ζωή ζαριές έριχνα. Απλώς τώρα αισθάνομαι, αν όχι κουρασμένος, αποστασιοποιημένος από την ενέργεια που κουβαλάει ένας ηθοποιός. Δεν είναι τυχαίο ότι τα 2,5 χρόνια που ήμουν στο Κρατικό δεν έπαιξα καθόλου. Ως διευθυντής θα μπορούσα να παίξω, δεν έπαιζα. Κάναμε κάπου 30 παραγωγές σε 27 μήνες, μεγάλη ιστορία. Δε μου λείπει το σανίδι. 

Έκανα και πριν παραγωγές, στο Κρατικό ακόμα περισσότερο. Σε ένα Κρατικό θέατρο έχεις και άλλες ευκολίες, άλλες ευκολίες, άλλη υποστήριξη. Ότι ζητήσεις το έχεις. Ότι σου έρθει στο μυαλό και πες αυτό θέλω να το κάνω, το έχεις. Σε μία ιδιωτική παραγωγή δεν μπορείς να βάλεις σε έναν παραγωγό το μαχαίρι στο λαιμό και να πεις θέλω να μου φέρεις 4 ανεμιστήρες που να σηκώσουν έναν ανεμοστρόβιλο στη σκηνή, να περνάει άμμος, χαρτιά, θάμνοι... Δε γίνεται. Σε ένα Κρατικό υπάρχει περίπτωση να το κάνεις. 

Μια καλή θεατρική παραγωγή ωστόσο δεν έχει να κάνει με το τι facilities έχεις από αυτή την ιστορία που λέγεται θέαμα. Εδώ δεν έχουμε τίποτα, έχουμε 5 έπιπλα και την ψυχή μας. Το θέατρο είναι ψυχή! 

By TLIFE