Πάρε ανάσα!

Όταν πάρεις απόσταση από τα γεγονότα μόνο τότε μπορείς να διαπιστώσεις την πραγματική διάσταση που έχουν για σένα. Απόσταση χρονική ή και γεωγραφική σε κάποιες περιπτώσεις. Όταν προσπαθείς να δώσεις ορισμούς σε κάτι που συμβαίνει τώρα, τη στιγμή που μιλάμε, το πιο πιθανό είναι να πέσεις έξω. Ειδικά αν η συναισθηματική σου φόρτιση είναι τέτοια, που σε κάνει να πιστεύεις ότι έχει έρθει το τέλος του κόσμου.

Γιατί πολλές φορές, νιώθεις ακριβώς έτσι. Ότι τα χειρότερα ήρθαν ή είναι δίπλα σου και θα ξεπροβάλλουν ανά πάσα στιγμή. Με έναν μαγικό τρόπο όμως η πραγματικότητα πάντα σε διαψεύδει. Έτσι δεν είναι; Τα πράγματα, με έναν μαγικό τρόπο, πάντα βρίσκουν τον δρόμο τους και καταλήγουν έτσι όπως θα έπρεπε να είναι.

Αυτό βέβαια το βλέπεις μόνο όταν καταλαγιάσει η ένταση αυτού που ζεις ή όταν πάρεις απόσταση. Το πιο σημαντικό όμως που πρέπει να κάνεις είναι ένα: Πάρε ανάσα!

Δώσε στον εαυτό σου αυτή τη λίγων δευτερολέπτων πίστωση χρόνου, που όμως είναι τόσο ζωτικής σημασίας. Κλείσε τα μάτια σου και πάρε ανάσα...

Φάνης Μουρατίδης: “Μπορεί στο θίασο να μην έχουν να πάρουν τα χαρτάκια για τα τσιγάρα τους, αλλά το αψηφούν και λένε πάμε παρακάτω”

Σήμερα και αύριο, παρουσιάζεται στην Επίδαυρο η πολιτική κωμωδία “Αχαρνής” του Αριστοφάνη. Οι συντελεστές της παράστασης “τόλμησαν” να κάνουν πρεμιέρα σε αυτή τη δύσκολη πολιτικοοικονονική συγκυρία για τη χώρα στέλνοντας έτσι ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Ελπίζουν ότι η “αυτοθυσία” τους θα πιάσει τόπο και θα καταφέρουν να ολοκληρώσουν την προγραμματισμένη περιοδεία τους σε όλα τα θέατρα της Ελλάδας. Τουλάχιστον, στα περισσότερα από αυτά. 

Το TLIFE συνάντησε, λίγες ώρες νωρίτερα, έναν από τους πρωταγωνιστές του έργου, τονΦάνη Μουρατίδη. Ο ηθοποιός κατάφερε να μας κάνει να δούμε λίγο διαφορετικά τα πράγματα, μας μετέδωσε λίγη από τη δική του αισιοδοξία και μας μίλησε για το έργο, το συγχρονισμό του με το σήμερα αλλά και τους συνεργάτες του. 



Η καλή ομάδα και το καλό κλίμα ήταν σημαντικά για την απόφασή σας να “τολμήσετε” το ανέβασμα του έργου;
Η απόφασή μου ξεκινάει πρώτα από μένα. Τι εννοώ; Ξεκινάει από το ποιος είσαι εσύ και μετά πάει στο σύνολο. Όταν το σύνολο, βέβαια, είναι στο ίδιο μήκος κύματος με εσένα είναι υπέροχο. Δηλαδή αν εσύ είσαι “όχι” μέσα σου, τότε τι σημασία έχει αν οι άλλοι είναι “ναι” κι εσύ είσαι “όχι”. Ξεκινάμε από το ότι εσύ είσαι “ναι” και όλοι είναι “ναι” κι αυτή η συγκυρία είναι υπέροχη. Γιατί αισθάνεσαι ότι στο όνειρο πάμε μαζί. Βρίσκουμε την πρωταρχική λειτουργία της δουλειάς που κάνουμε, του θεάτρου.

Νιώθετε μια μεγαλύτερη ευθύνη για αυτό το έργο;
Εγώ έχω το εξής πρόβλημα, νιώθω πάντα την ίδια ευθύνη για όλα τα έργα που κάνω. Απλά, κάθε φορά, το διαφορετικό είναι οι παρέες. Εδώ η παρέα, σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, λέει όλη ότι “το τολμώ”. Ο παραγωγός μας, που είναι πολύ σημαντικό γιατί είμαστε ένας ιδιωτικός θίασος, οι άνθρωποι που βοήθησαν οικονομικά, σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, ώστε να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε το όνειρο. Γιατί είμαστε ένα μεγάλο σχήμα, δεν είναι δύο και τρεις άνθρωποι, και έχει γίνει ήδη, όλο αυτό το διάστημα, μια τεράστια επένδυση και σε δουλειά και σε χρήματα που είναι κρίμα να τα πετάξεις όλα αυτά μέσα σε μία στιγμή. Αν μη τι άλλο, να μας δώσει την ευκαιρία να παρουσιάσουμε σε έναν χώρο, που αυτή τη στιγμή αποκτά για μένα τεράστια σημασία, ξαναβρίσκει τη σχέση με την ιερότητά του. Γιατί, όπως είναι τα πράγματα στη χώρα, βρισκόμαστε σε “κατάσταση πολέμου”. Αν σκεφτείς ότι το έργο το δικό μας γίνεται κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τα πράγματα αποκτούν μια άλλου τύπου διάσταση από ντοκιμαντέρ, ένα ντοκιμαντέρ για κάποτε, πριν από κάποια χρόνια, πώς ζούσαν κτλ... Όχι, αυτό έχει μία άμεση αναγωγή στο σήμερα. Ο συντονισμός στη συγχρονικότητά του είναι τεράστιος. Όχι του συγκεκριμένου έργου, όπως είπε στη συνέντευξη Τύπου ο Γιάννης (Κακλέας), όλων αυτών των κειμένων που έρχεται ένας θίασος να τα αφηγηθεί, να τα εξιστορήσει, να τα δραματοποιήσει στην Επίδαυρο. Το αρχαίο θέατρο, ουσιαστικά, κάνει αυτό το παιχνίδι με το χρόνο. Σταματάει πια ο χρόνος μέσα σε αυτό το θέατρο. Δεν είναι 2015. Ο θεατής μπορεί να φανταστεί ότι είναι σε οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου, από το 470 μέχρι σήμερα.

Είναι “τρελό” το ότι αν και είναι τόσο παλιό, είναι τόσο κοντά στην εποχή μας!
Είναι τρελό! Αυτό το συνειδητοποιήσαμε πιο καλά τώρα και το αντιλαμβανόμαστε. Αλλά, θέλω να σου πω ότι, αν κανείς διαβάσει όλη την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία θα δει ότι αυτού του είδους η επικαιρότητα είναι από τα βασικά οργανικά στοιχεία των κειμένων. 


Με τον σκηνοθέτη της παράστασης, Γιάννη Κακλέα

Η συγκεκριμένη παράσταση, αλλά και η τέχνη γενικά, μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά για το κοινό;
Δεν ξέρω. Δεν μπορείς να ξεκινάς με την πρόθεση ότι θα λυτρώσει τον κόσμο. Αυτό είναι ανάλογα με το τι είδους φόρτιση θα δημιουργηθεί μέσα στην παράσταση. 

Η τέχνη είναι μια διέξοδος για τον κόσμο σε δύσκολες εποχές;
Κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν με ορισμούς, εμένα λίγο με ζορίζουν. Για μένα, πάντα, οι ορισμοί κάπου με απομακρύνουν από τον στόχο. Εμένα με ενδιαφέρει ότι συμβαίνει κάτι. Κάτι που κινεί το συναίσθημα, τη σκέψη. Κάτι που σου αφαιρεί την παρουσία σου και την συνειδητοποιείς όταν τελειώνει. Έχεις χαθεί, δηλαδή, την ώρα που βλέπεις κάτι και ξανάρχεσαι. Αυτό που ξανάρχεσαι και κάποια στιγμή ξέχασες τον εαυτό σου και τον ξαναβρίσκεις, αλλά τον ξαναβρίσκεις διαφορετικό. Είσαι πιο γεμάτος με συναισθήματα, με σκέψεις, ίσως με λύσεις σε πράγματα που σε απασχολούν. Μπορεί να βρήκες κι έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει μέσα από μία παράσταση, έναν που να ταυτίστηκες. Είναι πάρα πολλές οι λειτουργίες κι αυτό έχει να κάνει με το ζωντανό. Εμένα με ενδιαφέρει αν η τέχνη είναι ζωντανή. Αν μπορεί και ερεθίζει, αν μπορεί και κινητοποιεί, συναρπάζει, μαγεύει...

Εσάς, σας κάνει άλλο άνθρωπο κάθε παράσταση;
Ε, βέβαια! Εξυπακούεται! Καλύτερο και χειρότερο, άλλο άνθρωπο. Αυτή η δουλειά, είναι μια δουλειά που δεν έχει να κάνει μόνο με τα κείμενα που είναι αυτή η περιπέτεια που είναι να γνωρίσεις τον συγγραφέα, να βρεις την ιστορία που πρέπει να αφηγηθείς στον κόσμο. Το μεγαλύτερο από όλα είναι με ποιους. Το “με ποιους” είναι πολύ βασικό. Γι' αυτό είπα ότι νιώθω τυχερός που είμαι με αυτούς. Θα μπορούσα την ίδια χρονική στιγμή να είμαι με άλλους, να συμβαίνουν τα ίδια και να μην αισθάνομαι το ίδιο. Τα πρόσωπα είναι κάτι τρομερά καθοριστικό για μία παράσταση. Αυτή η ενέργεια αυτής της παρέας με κάνει να νιώθω ευλογημένος. Με αυτούς τους ανθρώπους, με αυτό το μεγαλείο ψυχής, με αυτή την τάση για υπέρβαση, με αυτό το αίσθημα συνεργασίας, με την ευθύνη αυτή που αναλαμβάνουν την εργασία τους και πως άνθρωποι, που μπορεί στο θίασο να μην έχουν να πάρουν τα χαρτάκια για τα τσιγάρα τους, το αψηφούν και λένε πάω παραπάνω. Ναι, τελικά, μπορεί να είμαστε και πάνω από την πραγματικότητα! Όχι μόνο να την ξέρουμε, αλλά να ξέρουμε και πως θα την υπερβούμε.

Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει ένα παραθυράκι για φως, μια ελπίδα.
Ξέρεις και κάτι ακόμα; Ναι, είμαστε δίπλα σε μία καταστροφή. Φλερτάρουμε με ένα φόβο. Όλα μπορούν να συμβούν. Αν θέλουμε όμως να τιμήσουμε την ιστορία μας -και κάνω μια αναγωγή στο χρόνο- δεν υπήρχαν μόνο καλές στιγμές. Υπήρχαν και οι δύσκολες. Υπήρχαν και οι κατοχές, εμφύλιοι, δικτατορίες. Δεν ήταν όλα μια παρατεταμένη ρόδινη γραμμή. Δεν μπορούμε εμείς, ακόμα κι αν το σενάριο είναι αυτό, να αψηφήσουμε την ιστορία μας και να θέλουμε ντε και καλά να ζούμε σε έναν ονειρεμένο, παιδικό κόσμο και μόνο. Η εποχή της ανεμελιάς για όλους μας, τελείωσε. Πάμε τώρα στο παρακάτω. Δεν ζούμε το παρόν αν σκεφτόμαστε τι ωραία που ήταν πριν. Μπορεί κι αυτό που ζεις τώρα να είναι πιο ωραίο και να μην το έχεις καταλάβει. Δεν είναι σίγουρο ότι είναι άσχημο. Γιατί έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με την πραγματικότητα πώς την αξιολογούσες και σε τι έδινες υπεραξία μέχρι τώρα. Αν αλλάξεις όμως την προτεραιότητα των αξιών σου κι αυτά που εκτιμάς και στους ανθρώπους είναι διαφορετικά από αυτά που εκτιμούσες πριν, μπορεί οι ποιότητες που θα ανακαλύψεις να είναι πιο ουσιαστικές από αυτές που νόμιζες ότι είχες. Πραγματικά, μπορεί όταν πας στη Σαντορίνη τώρα πια να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα και να μη βγάζεις τη φωτογραφία να τη βλέπουν οι φίλοι σου στο facebook. 

By TLIFE

Βασίλης Χαραλαμπόπουλος: “Αν δεν μπορούμε να φτιάξουμε, τουλάχιστον, να μην καταστρέφουμε ζωές άλλων”

Η πολιτική κωμωδία “Αχαρνής” κάνει πρεμιέρα αυτή την Παρασκευή στο Φεστιβάλ Επιδαύρου. Οι συντελεστές της, μουδιασμένοι από όσο συμβαίνουν στη χώρα μας, κάνουν μία πράξη “αυτοθυσίας”. Αποφάσισαν να “ταξιδέψουν”με την παράσταση για την οποία δούλεψαν επί τρεις μήνες, και να πάνε βήμα βήμα, σε μία προγραμματισμένη περιοδεία. 

Λίγο πριν την πρώτη τους παράσταση, το TLIFE συνάντησε έναν από τους πρωταγωνιστές της, τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και μας μίλησε για το έργο του Αριστοφάνη που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία Γιάννη Κακλέα. 



Καταλαβαίνω, ότι θα είναι μία παράσταση συναισθηματικά φορτισμένη.
Σίγουρα! 

Ξεκινάει με άλλα δεδομένα σε σχέση με οποιαδήποτε παράσταση σας μέχρι σήμερα.
Ναι. Πώς τα φέρνει η ζωή! Έτσι κι αλλιώς, η σκηνοθετική υπογραφή του Κακλέα σκάβει βαθιά στον Αριστοφάνη. Όταν, λοιπόν, τα φέρνει η μοίρα και κάνουμε ένα έργο όπου είναι, πραγματικά, από μόνο του τόσο επίκαιρο. Και με όλα αυτά που συμβαίνουν αυτό τον καιρό στη χώρα μας και στις ζωές μας, καθιστά το έργο τόσο συναισθηματικά φορτισμένο και για εμάς που το κάνουμε αλλά και για τον κόσμο που θα έρθει και θα συνειδητοποιήσει αυτό που λέει ο Αριστοφάνης. Είναι πολύ μοναδική στιγμή και δεν ξέρουμε πώς θα την διαχειριστούμε. 

Θα είναι μία λύτρωση για εσάς, αλλά και για το κοινό, μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση που βιώνει η χώρα;
Θα είναι λύτρωση κατ' αρχή το ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να βγάλουμε όλο αυτό που χτίζουμε μέσα μας τόσο καιρό και που αφορά τον κόσμο, τη ζωή μας, τη χώρα μας. Είναι κάθε φορά σαν να δημιουργούμε το επόμενο βήμα. Εμείς από τη μεριά μας κάναμε ένα βήμα μπροστά καταφέρνοντας να μπορούμε να έχουμε τη δυνατότητα -πρώτα ο Θεός, αν δε γίνει κάτι δραματικό σε αυτή τη χώρα- να μπορούμε να πάμε Παρασκευή και Σάββατο στην Επίδαυρο και να παίξουμε. Από εκεί και πέρα θα δούμε αν μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα μετά την Επίδαυρο, για να μπορούμε να συνεχίσουμε την περιοδεία με έναν τρόπο. Παλεύουμε βήμα το βήμα.



Έχει και μια ομορφιά αυτό το “βήμα το βήμα”. 
Ναι είναι. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις την αυτοθυσία ανθρώπων και συναδέρφων και ηθοποιών που ουσιαστικά το μόνο που κυνηγάμε όλοι είναι να μπορούμε να έχουμε τουλάχιστον τα έξοδα διαμονής και τα έξοδα μετακίνησης και τίποτα άλλο. Και βλέπουμε...

Μιλάμε, πάντως, για ένα έργο που αν και γράφτηκε πολλά χρόνια πίσω, είναι εξαιρετικά μέσα στην εποχή μας.
Ναι, τρομερή σύνδεση με το σήμερα.

Δεν σας δημιουργεί λίγο την αίσθηση ότι, σαν λαός, επαναλαμβάνουμε τα ίδια και δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας;
Ναι, είναι τελικά πολύ περίεργο όλο αυτό που μας συμβαίνει. Οπότε μήπως θα πρέπει να δεχτούμε ότι είμαστε έτσι σαν λαός; Ότι είμαστε ένα γαλατικό χωρίο, όπως στον Αστερίξ, που δεν μπορεί να αλλάξει; (γελάει) Έχει και τα καλά του, έχει και τα άσχημά του φυσικά. Αν δεν μπορούμε να φτιάξουμε, τουλάχιστον να προσπαθούμε να μην ενοχλούμε τους άλλους, να μην ενοχλούμε τους γύρω μας. Με τις αποφάσεις μας να μην καταστρέφουμε ζωές άλλων. Φανταστείτε ότι ο Δικαιόπολις, μία μονάδα, ένας άνθρωπος που όταν δεν τον ακούνε, δεν τον καταλαβαίνουν λόγω πολιτικών συμφερόντων και κανείς δεν αποφασίζει για ειρήνη, αποφασίζει μόνος του να κάνει ειρήνη μόνο για αυτόν. Μόνο για τον εαυτό του και την οικογένειά του. 

By TLIFE

Ex-Girlfriend's Perfume: Η μπάντα που θα ανοίξει τη συναυλία του Robbie Williams συστήνεται

Η είδηση ότι ο Robbie Williams έρχεται στη χώρα μας για μία και μοναδική συναυλίασίγουρα έφερε μεγάλη χαρά στους Έλληνες θαυμαστές του. Ακολούθησε πανικός για την αναζήτηση του πολυπόθητου εισιτηρίου που θα τους δώσει την ευκαιρία να δουν από κοντά ένα από τους μεγαλύτερους σταρ της εποχής μας.

Για 6 συγκεκριμένα παιδιά όμως η συναυλία που γίνεται στο πλαίσιο του Rockwave festival αποτελεί ένα όνειρο ζωής που γίνεται πραγματικότητα και αναφέρομαι στους Ex-Girlfriends Perfume. 

Είναι το συγκρότημα που θα “ζεστάνει” στη σκηνή του TerraVibe Park στη Μαλακάσα πριν εμφανιστεί ο Robbie. To TLIFE τους συνάντησε λίγες μέρες πριν τη μεγάλη συναυλίακαι μοιράστηκαν μαζί μας τα συναισθήματά τους, το “άρωμα” που θέλουν να αφήσουν με τα τραγούδια τους αλλά και τα όνειρά που κάνουν για το μέλλον. 



Πώς νιώθετε πού θα είστε αυτοί που θα ανοίξουν τη συναυλία του Robbie Williams; 

Μαίρη: Νιώθουμε μεγάλη χαρά! Είμαστε πολύ τυχεροί που θα παίξουμε λίγο πριν από έναν τόσο μεγάλο σταρ. Νομίζω, δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα.
Γιώργος: Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα σε καμιά περίπτωση. Ακούγεται σαν ψέμα! Θα είναι ένα όνειρο που μακάρι να διαρκούσε πολύ περισσότερο. Θα θυμόμαστε για πάντα αυτό που θα αντικρίσουμε στο Rockwave.
Γιάννης: Είναι πραγματικά απίστευτο! Νιώθουμε πολύ τυχεροί και ανυπομονούμε να έρθει η στιγμή που θα ανέβουμε στη σκηνή.
Κώστας: Δεν το έχω πιστέψει ακόμα! Θα είναι πραγματικά η καλύτερη εμπειρία που έχω ζήσει ποτέ μου!
Δημήτρης: Νιώθουμε μεγάλη χαρά και συγκίνηση και ανυπομονούμε να ζήσουμε αυτή την μοναδική εμπειρία!
Ιωάννα: Στην πραγματικότητα, κάνεις από εμάς δεν έχει συνειδητοποιήσει το καταπληκτικό αυτό γεγονός που έχουμε τη χαρά να ζήσουμε. Σίγουρα νιώθουμε μεγάλη ευγνωμοσύνη αλλά και υπέρτατη χαρά για το μεγάλο αυτό γεγονός.

Αλήθεια, πώς γνωριστήκατε;

Συγκυριακά. Αρχικά μέσω κοινού γνωστού γνωριστήκαμε με τον Γιώργο και φτιάξαμε ένα ακουστικό σχήμα. Ύστερα είχαμε την ανάγκη να γράψουμε δικά μας κομμάτια και βρήκαμε τον Κώστα, ο οποίος έφερε τον Γιάννη και τον Δημήτρη μέχρι που η παρέα μεγάλωσε περισσότερο με την Ιωάννα.

Τι κάνετε τις υπόλοιπες ώρες που δεν ασχολείστε με τη μουσική; 

Μαίρη: Όταν δεν δουλεύω ή δεν έχω πρόβα με τα παιδιά, βγαίνω βόλτες στο κέντρο της Αθήνας με τους φίλους μου και περνάω χρόνο με την οικογένειά μου. Επίσης, μου αρέσει να ακούω μουσική και να γράφω ιστοριούλες 
Γιώργος: Λατρεύω τα ταξίδια με καλή παρέα. Με την πρώτη ευκαιρία φεύγω για εξωτερικό ή όμορφα ελληνικά νησιά! Παίζω, επίσης, μπάσκετ και μου αρέσει να διαβάζω βιβλία.
Γιάννης: Τον ελεύθερο χρόνο μου συνήθως θα τον περνάω με τους φίλους κάνοντας βόλτες. Επίσης, ακούω μουσική και όποτε μπορώ πηγαίνω και για μπάσκετ. 
Κώστας: Στον ελεύθερό μου χρόνο παίζω video games και βρίσκομαι με τους φίλους μου.
Δημήτρης: Μου αρέσει να βλέπω ξένες σειρές και να πηγαίνω περίπατο με τον σκύλο μου!
Ιωάννα: Τον ελεύθερο χρόνο γυμνάζομαι και πηγαίνω βόλτα για καφέ με φίλους, κοντά στη θάλασσα. 

Πώς προέκυψε αυτό το ιδιαίτερο όνομα της μπάντας;

Το όνομά μας βγήκε πάνω στην πλάκα και τελικά δεν το αλλάξαμε ποτέ. Το άρωμα της πρώην δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα όπως χαρά, νοσταλγία, μελαγχολία. Όλα όσα θέλουμε να περάσουμε μέσα από τα τραγούδια μας, τα οποία περιέχουν διάφορα είδη μουσικής.



Τι είναι για σας μουσική; 

Μαίρη: Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αγαπάει τη μουσική. Μπορεί να είναι συντροφιά, παρηγοριά τρόπος να μοιραστείς συναισθήματα και τρόπος να επικοινωνήσεις χωρίς λόγια.
Γιώργος: Είναι ο καλύτερος τρόπος να ξεκουράσεις το μυαλό σου. Μετά από μια καθημερινή στη δουλειά και με πολλές έννοιες η μουσική σε ταξιδεύει και σε χαλαρώνει. Είναι δείκτης νοημοσύνης, φοβερός τρόπος να εξωτερικευτείς και να επικοινωνήσεις με άλλους ανθρώπους. Η μουσική μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.
Γιάννης: Η μουσική είναι πολλά. Σχεδόν τα πάντα! Ειναι τρόπος να εκφράζεσαι, να επικοινωνείς με άλλους ανθρώπους και πάρα πολλά ακόμα που δεν χωράνε σε λίγες γραμμές...
Κώστας: Η μουσική για μένα είναι τρόπος έκφρασης. Επίσης είναι και ένας τρόπος να χαλαρώσεις μετά από μία κουραστική ημέρα.
Δημήτρης: Μουσική είναι η έκφραση των συναισθημάτων οπού το κάθε άτομο μπορεί να εκφράσει με δικό του τρόπο.
Ιωάννα: Για μένα η μουσική είναι ο λόγος που έχω έρθει στη γη. Είναι περισσότερο από τον εαυτό μου μια δύναμη πάνω από τις δικές μου δυνάμεις και θα ήταν πολύ λίγο αν έλεγα μόνο ότι δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτή.

Ποιο είναι το πιο ωραίο live που έχετε κάνει μέχρι σήμερα;

Το πιο ωραίο που έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα είναι το live session στο En lefko. Ήταν όλα άψογα και full επαγγελματικά! Από την άλλη βέβαια, το πιο ωραίο live θα είναι αυτό που έρχεται στο Rockwave!

Ποια είναι η χειρότερη εμπειρία που είχατε στο stage;

Αμήχανη και δύσκολη στιγμή ήταν όταν λόγω τεχνικών προβλημάτων σε κάποιο μικρό φεστιβάλ δεν υπήρχε καθόλου καλός ήχος.



Τι όνειρα έχετε για το μέλλον και με ποιον καλλιτέχνη της εγχώριας ή της παγκόσμιας σκηνής θα θέλατε να δουλέψετε; 

Μαίρη: Λέμε για τα τραγούδια και το άλμπουμ μπλα μπλα. Μεγάλο όνειρο-τρέλα θα ήταν να συνεργαστώ ή έστω να κουβεντιάσω για λίγο με τον Robert Smith των Cure, το μόνο συγκρότημα που ακούω από την εφηβεία μου μέχρι σήμερα σχεδόν κάθε μέρα. Τον θεωρώ πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Γενικά θαυμάζω τους ανθρώπους που δημιουργούν τολμώντας να ξεφύγουν από τα πρότυπα της εποχής τους.
Γιώργος: Δεν κάνω όνειρα. Όλα έχουν έρθει ιδανικά μέχρι στιγμής και δεν το περιμέναμε ποτέ. Απλά κάνουμε αυτό που μας αρέσει με μεράκι, θα συνεχίσουμε να αφιερώνουμε χρόνο και απίστευτη διάθεση στη μουσική και στις συνθέσεις μας και πάντα τα καλύτερα έρχονται!
Γιάννης: Το όνειρο μου είναι να αγαπήσουν τη μουσική μας όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται και να παίξουμε live σε όλο τον κόσμο. 
Οι καλλιτέχνες που θαυμάζω είναι πάρα πολύ και δεν θα μπορούσα να διαλέξω μόνο ένα.
Κώστας: Το μεγαλύτερο όνειρό μου θα ήταν να γνωρίσω/συνεργαστώ με τον Michael Jackson. Κατά την γνώμη μου ήταν ο μεγαλύτερος σταρ που υπήρξε ποτέ. Είναι κρίμα που δεν ζει πια (όπως και άλλοι τεράστιοι καλλιτέχνες) αλλά η μουσική του θα ζει για πάντα.
Δημήτρης: Το όνειρό μας είναι να συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και να εκφραζόμαστε μέσα από την μουσική. 
Είναι πολλοί οι καλλιτέχνες που θα θέλαμε να συνεργαστούμε αλλά προσωπικά θα ήθελα με τους Maroon 5!
Ιωάννα: Θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ με την Βeyonce γιατί μου αρέσει η μπάντα της όπου αποτελείται από γυναίκες αλλά και ως καλλιτέχνη τη θαυμάζω πολύ.
Σίγουρα θα ήθελα να είχα τη χαρά να συνεργαστώ και με τον Bruno Mars που είναι από τους αγαπημένους μου.

By TLIFE

What are you (th)inking?

Τα τατουάζ ή αλλιώς η τέχνη της δερματοστιξίας -γιατί στις περισσότερες των περιπτώσεων πρόκειται περί τέχνης- δεν είναι πια ταμπού. Ούτε καν στη χώρα μας. Ολοένα και συχνότερα βλέπεις ανθρώπους, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή κοινωνικού στάτους, να έχουν «χτυπήσει» στο κορμί τους διάφορα σχέδια. Βέβαια, υπάρχουν ακόμα αυτοί που θεωρούν ότι είναι απλά μία μόδα που θα περάσει ή ότι απλά δεν έχουν νόημα. 

Για μένα, πρόκειται για μία φιλοσοφία, έναν τρόπο έκφρασης αυτού που πρεσβεύει ο καθένας. Ακόμα κι αν το σχέδιο που κοσμεί το κορμί σου μοιάζει με κάποιου άλλου, είναι τόσο μοναδικό για σένα όσο και το δακτυλικό σου αποτύπωμα! Αν έχεις τατουάζ ή θέλεις να κάνεις, σίγουρα καταλαβαίνεις τι λέω. Σίγουρα είχες στην ατζέντα σου και το event που μετέτρεψε την Αθήνα, για ένα τριήμερο, σε παγκόσμια πρωτεύουσα του τατουάζ.

Φέτος, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, το 9ο κατά σειρά Διεθνές Συνέδριο Δερματοστιξίας a.k.a Athens Tattoo Convention. 


Ο μικρότερος επισκέπτης στην 2η μέρα του Athens Tattoo Convention 

Οι πύλες του γηπέδου Tae Kwon Do στον Ολυμπιακό Πόλο Φαλήρου πλημμύρισαν με κόσμο και μελάνι! Κάπου ανάμεσά τους κι εγώ με τον φωτογράφο του TLIFE, Πέτρο Χόντο. Και πολλοί ακόμα φίλοι μας που με-συγχωρείτε-ήταν-τυχαίο συναντήσαμε εκεί!



Η δημοσιογραφική μου ιδιότητα, που αν το δω πολύ ρομαντικά είναι συνυφασμένη με το μελάνι, μου έδωσε τη δυνατότητα να έχω πρόσβαση σε ένα από τα μεγαλύτερα event της άνοιξης και τις τρεις μέρες που διήρκησε. 

Σε αυτό, όπως και στη μεγάλη επιτυχία που είχε το Tattoo Convention, έβαλε το χεράκι του και ο διοργανωτής του, Κυριάκος Μπαλάσκας.



Ο Κυριάκος είχε διπλό ρόλο σε αυτή τη διοργάνωση αφού συμμετείχε και μέσα από το Dark Side Tattoo Society, το studio που διατηρεί από το 2014 στο Κολωνάκι, το οποίο είναι το πρώτο στη χώρα μας που ξεκίνησε την τεχνική watercolors tattoos.

Ο ίδιος, έκανε το πρώτο τατουάζ του σε ηλικία 15 ετών και μέχρι σήμερα έχει συνολικά 70 σχέδια στο κορμί του. Την αγάπη του αυτή έχει «κολλήσει» και στο κορίτσι του, τη Λυδία Παπαϊωάννου. Φυσικά, ήταν κι εκείνη εκεί!



Η Λυδία, αλλά και ο κάθε επισκέπτης, είχε τη δυνατότητα να παρακολουθήσει συναυλίες, pole dancing, BMX contests και γκραφίτι ανάμεσα σε άλλα δρώμενα. Παράλληλα, πάνω από 230 καταξιωμένοι εγχώριοι και διεθνείς καλλιτέχνες παρουσίασαν ζωντανά τη δουλειά τους. 



Για τους γνώστες, θα αναφέρουμε τέσσερα από τα μεγαλύτερα ονόματα του φεστιβάλ: Little Linda, Myke Chambers, Carlos Rojas, Nikko Hurtado. Ο τελευταίος, το χάρηκε τόσο πολύ που δεν παρέλειψε να εκφράσει την αγάπη του για την Ελλάδα και μέσα από τον λογαριασμό του στο instagram. 


Τον ενθουσιασμό των artist μοιράστηκε και το κοινό. Για την ακρίβεια, το κοινό είχε ΠΟΛΥ μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Αν με ρωτάς, για μένα μάλλον ήταν μεγαλύτερη η περιέργεια που είχα. Να δω, να γνωρίσω και να αφομοιώσω πράγματα. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε convention.

Έχουμε ξαναπεί, πόσο ωραίο είναι να κάνεις πράγματα που δεν έχεις ξανακάνει. Ειδικά όταν τα κάνεις μαζί με ανθρώπους που αγαπάς ή για ανθρώπους που αγαπάς. 



Αυτά που κρατάω και θα μοιραστώ μαζί σου χωρίς να μιλήσω/γράψω #ακατάπαυστα είναι: 
-Είναι ωραίο πράγμα να είσαι διαφορετικός αλλά και να δέχεσαι τη διαφορετικότητα του άλλου. 
-Το σώμα σου είναι δικό σου και μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με αυτό (αυτό θα μπορούσε να εκφραστεί και κάπως έτσι: δεν με νοιάζει αν δεν καταλαβαίνεις τα τατουάζ μου, δεν τα έκανα για σένα)
-Μη μασάς πουθενά! (άσχετο αλλά και σχετικό)



Α! Και τον ενθουσιασμό του φίλου μου που φωτογράφισε με τα μάτια του κάθε τετραγωνικό εκατοστό του Convention, που απαθανάτισε με το κινητό του 8.652 κρανιά (τα μισά ήταν ίδια μεταξύ τους!), που ήξερε όλους τους tattoo artist και την ιστορία τους και που αν μπορούσε θα τα παρατούσε όλα για να κάνει μόνο τατουάζ. Αν τον πετύχεις στο δρόμο και του ζητήσεις να σου δείξει τα τατουάζ του, να ξέρεις, θα το κάνει! 



Για το τέλος, σου φύλαξα και το παρακάτω βίντεο όπου παρουσιάζεται η ιστορία των τατουάζ σε λιγότερο από 6 λεπτά, από τον Addison Anderson.

P. S. Το τραγούδι που θα ψάξεις στο YouTube και ταιριάζει με το blog είναι το "Black" από τους Pearl Jam. 

By TLIFE

Η εμμονή μου με τον Δρομέα και η άγνωστη ιστορία του

Στην πλατεία Μεγάλης του Γένους Σχολής, μπροστά στο ξενοδοχείο Hilton, υπάρχει ο Δρομέας. Σίγουρα, περνώντας από το σημείο έχεις αφιερώσει κάποιο χρόνο -από μερικά φευγαλέα δευτερόλεπτα μέχρι χάσιμο εργατοώρας- για να χαζέψεις το 12 μέτρων άγαλμα που είναι κατασκευασμένο από γυαλί. 

Ίσως, να είσαι από αυτούς που το φωτογραφίζουν σε διάφορες φάσεις της μέρας κι από κάθε δυνατή οπτική γωνία. Εγώ, είμαι από αυτούς! Έχω ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό δέσιμο με το άγαλμα αυτό κι η ύπαρξή του βρίσκει μέσα μου πολλούς ορισμούς. 



Πριν ακόμα μάθω την ιστορία του, πριν δω το πώς κατασκευάστηκε και διαπιστώσω την «επανάσταση» που έφερε στον χώρο της τέχνης, ένιωσα τη μαγεία του. Δεν το νιώθεις κι εσύ όταν περνάς από μπροστά του; 

Είναι κάτι στον τρόπο που αλλάζει, κάθε φορά που το φως πέφτει πάνω του. Είναι κι αυτή η περίεργη ιδέα που γυρνάει χρόνια στο μυαλό μου, ότι τις νύχτες φεύγει από τη θέση του, κάνει τη βόλτα του στην πόλη και επιστρέφει εκεί το πρωί. 


Ίσως να του λείπει το σπίτι του... Ήξερες ότι ο Δρομέας σχεδιάστηκε από τον Κώστα Βαρώτσο για την πλατεία Ομονοίας; Εκεί τοποθετήθηκε αρχικά, το 1988. 

Ο εμπνευστής του είχε πει σε συνέντευξή του στην Βασιλίκα Σαριλάκη το εξής: «Ήταν σχεδιασμένο για την Ομόνοια που ο κλειστός της χώρος ενίσχυε το έργο. Κι ήταν 8 μέτρα μόνο. Εδώ είναι 12 και συγκρινόμενο με τον ουρανοξύστη του Hilton εξαφανίζεται. Εμείς το βάλαμε εκεί απλώς για να το σώσουμε.»

Ο Δρομέας έφυγε από την πλατεία Ομονοίας όταν ξεκίνησαν οι εργασίες του μετρό. Με την υπόσχεση να επιστρέψει στη θέση του με την ολοκλήρωσή τους. Μια υπόσχεση που ποτέ δεν τηρήθηκε. Δεν μας κάνει καμία εντύπωση αλλά σε αυτή την περίπτωση, εντελώς εγωιστικά, χαίρομαι που παρέμεινε κοντά στη γειτονιά μου!


H κατασκευή του αγάλματος έγινε μετά από πρόσκληση του τότε αντιδημάρχου Αθηνών και διάσημου συνθέτη Σταύρου Ξαρχάκου, επί δημαρχίας του Μιλτιάδη Έβερτ. Την ημέρα των εγκαινίων ο Δήμαρχος Αθηνών είχε ξεκινήσει την ομιλία του με τα παρακάτω λόγια: «Όλοι μας λένε ότι τα κάναμε γυαλιά καρφιά, εμείς με τα σπασμένα γυαλιά φτιάχναμε τον Δρομέα..» 

Συνειρμικά, από το υλικό κατασκευής, δεν σκέφτεσαι κι εσύ κάθε φορά όλα όσα έχουν γίνει γυαλιά καρφιά στη ζωή σου; Εγώ αυτό σκέφτομαι. Κι όλα αυτά που με κάνουν να θέλω να το βάλω στα πόδια και να τρέξω μακριά. Κι όλα αυτά που τελικά με κρατούν ακινητοποιημένη σε διάφορες καταστάσεις. Κάθε φορά που ξεκινάω από το σημείο αυτό για να πάω στο γραφείο ή τα βράδια που επιστρέφω και πάλι εκεί με προορισμό το σπίτι μου. 


Για την ιστορία, όταν κατασκευάστηκε σχολιάστηκε έντονα και από τους κριτικούς και από το κοινό. Ο καλλιτέχνης, που δεν πήρε καθόλου χρήματα για το έργο του, ήθελε να αναπαραστήσει με τον δρομέα την ταχύτητα της καθημερινότητας στην πόλη μας (και για να στο πάω ένα βήμα παρακάτω, και στη ζωή μας).

Τον Φεβρουάριο του 2011 ο ίδιος έγραψε: «Το δίδυμο Έβερτ-Ξαρχάκος είχαν καταφέρει το αδύνατο. Είχαν καταφέρει να εμπνεύσουν τους υπαλλήλους του Δήμου, οι οποίοι κάθε βράδυ εθελοντικά βοηθούσαν στην κατασκευή του έργου. Μετά τις επτά το βράδυ όλο το προσωπικό του πνευματικού κέντρου του Δήμου κατέβαινε στην Ομόνοια και ένας έκοβε γυαλί, άλλος καθάριζε, άλλος μετέφερε.»



Κάπως έτσι γίνονται τα μεγαλειώδη έργα. Ομαδικά. Με ανθρώπους που πιστεύουν σε αυτά και που δεν δίνουν σημασία στις «σειρήνες». Ο «Δρομέας» έχει γίνει σημείο αναφοράς σήμερα. Έχουν γραφτεί για αυτόν αμέτρητα άρθρα σε όλο τον κόσμο και πολλοί έχουν ζηλέψει τη χάρη του και τους γεννήθηκε η επιθυμία να έχουν έναν τέτοιο στο σπίτι τους. Κι εγώ το σκέφτηκα να τον κλέψω ένα βράδυ, αλλά δεν χωράει στο διαμέρισμά μου στα Ιλίσια. 

Ο Τούρκος βασιλιάς του χάλυβα Ουγκούρ Οζκάν ωστόσο κατάφερε να το κάνει πραγματικότητα αυτό το όνειρο. Λάτρης της τέχνης, ζήτησε ένα αντίγραφο του διάσημου γυάλινου γλυπτού για τη βίλα του στη Μύκονο (στην περιοχή Διακόφτης στα Κανάλια) και έτσι υπάρχουν πλέον 2 πανομοιότυπα αγάλματα στην Ελλάδα.



Ο Κώστας Βαρώτσος ολοκλήρωσε τον δεύτερο «Δρομέα», που φτάνει σε ύψος τα τρία μέτρα, μέσα σε έξι μήνες. Να ξέρεις, πέρασε από το μυαλό μου, στην πρόσφατη επικοινωνία μας, να του ζητήσω κι εγώ έναν. Ή έστω ένα σαν αυτό το εντυπωσιακό έργο που βρίσκεται στην πόλη του Οτράντο στην Ιταλία. 



Έχει τίτλο “Απόβαση” και βασίζεται στο κουφάρι ενός πλοίου με μετανάστες, που βυθίστηκε το 1997. Και μιλώντας για εντυπωσιακά έργα του γνωστού γλύπτη, θα μοιραστώ μαζί σου ακόμα ένα. 



Κι έχει κι άλλα υπέροχα έργα, όπως διαπίστωσα. Δες εδώ! Και να σου εκμυστηρευτώ και κάτι; Μου θύμισε λιγο τη Λώρα, από τον "Γυάλινο κόσμο" του Tennessee Williams.

P.S. Ψάξε στο YouTube το τραγούδι -λίγο άσχετο μα και σχετικό- "She is like the wind", το soundtrack της αγαπημένης ταινίας "Dirty Dancing".

By TLIFE

Θεόδωρος Ορφανίδης: Ο μαέστρος που επέλεξε τον Σάκη Ρουβά, λίγες μέρες μετά το “Άξιον εστί”, μιλάει για τη συνεργασία τους!

Ο Θεόδωρος Ορφανίδης ήταν αυτός που επέλεξε τον Σάκη Ρουβά να ερμηνεύσει το “Άξιον εστί”, στην πολυσυζητημένη συναυλία που πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες μέρες στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. Το σπουδαίο έργο του Μίκη Θεοδωράκη παρουσιάστηκε με αφορμή τη συμπλήρωση των 90 χρόνων του και από τις πιο ωραίες ατάκες που ακούστηκαν εκείνη τη βραδιά ήταν μιας μητέρας που σχολίασε με συγκίνηση“τα παιδιά μας τραγουδάνε Θεοδωράκη”.

Η εντυπωσιακή προσέλευση του κόσμου -οι αρχές έκαναν λόγο για 20.000- και το θερμό χειροκρότημά τους ήταν η καλύτερη επιβράβευση για τον κορυφαίο Έλληνα σταρ. Ήταν όμως και η δικαίωση του διεθνούς φήμης μαέστρου. 



Μιλώντας στο TLIFE, εξηγεί αν είχε δεύτερες σκέψεις για την επιλογή του αλλά και τι εντυπώσεις του άφησε η συνεργασία του με τον Σάκη. Τον συναντήσαμε λίγο πριν από μία ακόμα συναυλία στην οποία συμμετέχει η 18μελής ορχήστρα εγχόρδων Orchestra Mobile. Αυτή τη φορά, θα τη διευθύνει ο διάσημος μαέστρος της κρατικής φιλαρμονικής ορχήστρας της Αρμενίας Ρουπέν Ασατριάν. 

Πείτε μας δυο λόγια για τη συναυλία που ετοιμάζετε το ερχόμενο Σάββατο για τα 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Αρμενίων.
Θέμα πάντοτε επίκαιρο και διαχρονικό, η γενοκτονία των Αρμενίων - όπως και αυτή των Εβραίων και των Ποντίων- είναι κάτι το οποίο επουδενί δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσει στην λήθη.
Για εμένα προσωπικά είναι μεγάλη χαρά, μιάς και για πρώτη φορά την Ορχήστρα μας θα διευθύνει ο Αρμένιος Μαέστρος Ρούπεν Ασατριάν και είμαστε εξαιρετικά χαρούμενοι να τον έχουμε μαζί μας.
Η Σόνια Θεοδωρίδου θα πεί 4 υπέροχα τραγούδια απο την Αρμενία, ενώ θα έχουμε και ένα κομμάτι με Ντουντούκ (αρμένικο παραδοσιακό όργανο) το οποίο θα παίξει ο Σολίστ Βαχάν Γκαλεστιάν.



Θεωρείτε ότι το είδος της μουσικής που υπηρετείτε είναι παρεξηγημένο από μεγάλο μέρος του κοινού; 
Κατ' αρχάς θα μου επιτρέψετε να πω, πως υπηρετώ μονάχα την Μουσική. Αρεσκόμαστε να βάζουμε ταμπέλες, να είμαστε απόλυτοι σε πολιτιστικά ζητήματα και να καταφέρνουμε έτσι να χωριζόμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα, ενώ ο ρόλος της Μουσικής είναι ενωτικός και ουμανιστικός. 
Όσο για το κοινό - το οποίο είναι ένα - οφείλουμε να το εκπαιδεύουμε και να είμαστε κοντά του αρωγοί και αγωγοί της Μουσικής που θα το παιδεύσει, θα το κάνει καλύτερο και θα το πάει παρακάτω, μαζί με εμάς.

Συνεργάζεστε σε πολλές από τις συναυλίες σας με την σύζυγό σας, Σόνια Θεοδωρίδου. Είναι για σας εκτός από στήριγμα στην προσωπική ζωή και στήριγμα στην επαγγελματική;
Με την Σόνια είναι ένα θαύμα. Μοιραζόμαστε τόσο πολλά μαζί προσωπικά και καλλιτεχνικά. Είναι εάν θέλετε το άλλο μου μισό, αλλά σε πολλά επίπεδα.
Το γεγονός πως κοντά της γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, αλλά και μουσικός έχει πολλαπλά οφέλη. Και σε προσωπικό αλλά και καλλιτεχνικό επίπεδο.



Ποιο ήταν το πιο επικριτικό σχόλιο που ακούσατε πριν τη συναυλία του “Άξιον εστί”: Σας έκανε να έχετε δεύτερες σκέψεις για την επιλογή του Σάκη Ρουβά; 
Είμαστε ένας λαός αντιθέσεων και θέλουμε να έχουμε άποψη για τα πάντα. Είναι χαρακτηριστικό της φυλής μας και θα πρέπει να το αποδεχτούμε.
Θα πρέπει να σας πω, πως ήμουνα τόσο απορροφημένος από το ίδιο το έργο, τις πρόβες και την γενικότερη προετοιμασία που δεν είχα πραγματικά τον χρόνο για να ασχοληθώ με το τί λέγεται για το ''Άξιον Εστί''.
Ήμουν σίγουρος πως θα λέγανε διάφορα - καλά και κακά. Αλλά ήμουν σίγουρος και για το αποτέλεσμα το οποίο με δικαίωσε πανηγυρικά.

Οι 20.000 κόσμου που πλημμύρισαν την πλατεία της Νέα Σμύρνης πιστεύεται ότι ήταν η πιο δυνατή απάντηση στους επικριτές σας; 
Η Τέχνη πρέπει να είναι χρηστική, ειδάλλως ο ρόλος της ασθενεί, και καταντά κάτι το μουσειακό που αφορά ελάχιστους. 
Πάντοτε ήμουν της γνώμης πως έργα όπως το ''Άξιον Εστί'' πρέπει να πηγαίνουνε στον κόσμο - ανεξαρτήτου ηλικίας - και πως θα πρέπει να βρίσκουμε πάντοτε τους σωστούς αγωγούς, έτσι ώστε να πηγαίνει αυτή η σπουδαία τέχνη στο κοινό μας. Να το εκπαιδεύει και μέσα από όλη αυτήν την διαδικασία να εκπαιδευόμαστε και εμείς.
Όταν αυτό πετυχαίνετε, όπως στην Νέα Σμύρνη, επικρίσεις, σχόλια και κριτικές αναιρούνται και ακυρώνονται μιας και αυτή η αίσθηση πως κάτι σπουδαίο όντως καταφέρθηκε, δεσπόζει πάνω από όλα.



Θα ξανακάνετε κάτι αντίστοιχο με τον Σάκη Ρουβά; Πώς ήταν η συνεργασία σας; 
Είναι μία εξαίρετη συνεργασία με τον Σάκη. Σοβαρός, μελετηρός και εξαιρετικά επαγγελματίας, δεν μου άφησε κανένα περιθώριο αμφιβολίας πως η συνεργασία μας αυτή έχει παρόν και μέλλον... 

By TLIFE