To ''μαγικό συστατικό''

Ονόματα λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε. Γιατί αυτά που νιώθουμε πρέπει να τα λέμε κι αν δεν μπορούμε, να τα γράφουμε τέλος πάντων. Και γι’ αυτό θα σου πω για το φίλο μου τον Γιάννη, το «μαγικό συστατικό» για πολλά πράγματα που έχουν συμβεί στην ζωή μου τα τελευταία περίπου 4 χρόνια. Οι γνωρίζοντες έχουν καταλάβει αμέσως ποιον εννοώ. 

Τον άνθρωπο που ήταν πανταχού παρών. Ναι, σαν το Θεό ένα πράμα! Τουλάχιστον στη δική μου τη ζωή. Κι αυτό είναι πράγμα σπάνιο για συνεργάτη. Γιατί ο Γιάννης είναι σπάνιο παιδί. Το ξέρει, δεν περιμένει να του το επιβεβαιώσω. Αυτό που δεν ξέρει είναι η αλληλεπίδραση που προκαλεί. Γιατί είναι η πεταλούδα που κινεί τα φτερά της στον Αμαζόνιο και φέρνει βροχή στην Κίνα!

Δεν τον ξέρω τόσο πολύ αλλά τον νιώθω πολύ κοντά μου. Δεν τον ξέρω τόσο καλά αλλά τον αγαπώ πολύ! Αυτοί οι άνθρωποι είναι η καλύτερη συνάντηση που μπορείς να έχεις στη ζωή σου. Γιατί η χημεία κάνει την συνύπαρξη ευκολάκι και η συνεργασία είναι… μαγική! 

Μα, όπως όλα τα ωραία, θα φτάσει κι αυτό στο τέλος του. Ελπίζω μονάχα ως προς το παρόν. Γιατί θα μου λείψουν αφάνταστα τα συνεχόμενα τηλεφωνήματα για να μου υπογραμμίσει και την πιο μικρή λεπτομέρεια. Γιατί οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και το ξέρουμε και οι δυο! Θα μου λείψουν οι οσκαρικού επιπέδου στιχομυθίες μας, οι ατάκες και τα hashtags. Αυτά τα hashtags που έκαναν σάλο! Θα μου λείψουν οι εμπνευσμένες ιδέες του και αυτή η ιδιαίτερη πινελιά που βάζει στα πράγματα. Θα μου λείψει το «πάντα εκεί», ακόμα και σε αργίες, διακοπές και μεταμεσονύκτιες ώρες ή σε στιγμές τρελού πανικού που ξεχνούσε ακόμα και το όνομά του. Ναι, το όνομά του αλλά ευτυχώς όχι τη δουλειά του! Θα μου λείψει η hakuna matata φάση του που ακόμα και στις μεγάλες γκρίνιες του, υπάρχει. Θα μου λείψει το «κάνω το αδύνατο, δυνατό». Θα μου λείψει γενικώς και ειδικώς!

Μπορώ να βρω πολλούς λόγους, μπορώ να γράψω εκατοντάδες πράγματα γιατί είμαι από αυτούς που κολλάνε στα μικρά. Δεν θα πω όμως τίποτα άλλο. Ακόμα. Μονάχα ένα «ευχαριστώ» για όσες «βροχές» έχει φέρει στη ζωή μου. 

Ταξιδεύοντας με ιστιοπλοϊκό στα νησιά των Βόρειων Σποράδων

Για την ομορφιά των Σποράδων σου έχουμε μιλήσει πολλές φορές στο TLIFE. Είχαμε τη χαρά πολλές φορές στο παρελθόν να μαγευτούμε -γιατί μόνο αυτό μπορείς να πάθεις σε αυτό το νησί- από την Αλόννησο αλλά και να χαρούμε την καταπράσινη Σκόπελο και την περισσότερο κοσμοπολίτικη Σκιάθο. Δες εδώ κι εδώ! Για μένα, η επιστροφή στην Αλόννησο ήταν και μία υπόσχεση που είχα δώσει πέρυσι.

Αυτή τη φορά όμως εξερεύνησα και κάποια άλλα νησάκια των Βόρειων Σποράδων. Εκεί δεν μπορείς να πας με το πλοίο της γραμμής. Κι αυτό το κάνει ακόμα πιο μαγικό!

Ξεκινήσαμε λοιπόν από το γραφικό Πατητήρι με τον «Πλανήτη». Το πιο όμορφο ιστιοπλοϊκό που, όταν δεν κάνει ξενάγηση στους τουρίστες του, είναι αραγμένο στο λιμάνι του νησιού. Μπορείς εκεί να ρωτήσεις ότι πληροφορία θες για τις εκδρομές που κάνει ή να πας απέναντι στο Alonissos Travel που θα σε περιμένει το ζεστό χαμόγελο του Διογένη και των κοριτσιών του!



Κι αφού τα μάθεις όλα, ξεκινάς το ταξίδι σου στο Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο των Σποράδων. Πρόκειται για το πρώτο Θαλάσσιο Πάρκο της Ελλάδας και είναι η μεγαλύτερη προστατευμένη θαλάσσια περιοχή στην Ευρώπη! Αμέ! Εκτός από τη θαλάσσια περιοχή, το Πάρκο περιλαμβάνει την Αλόννησο, 6 μικρότερα νησιά καθώς και 22 βραχονησίδες!

Τα μικρά νησάκια είναι η Περιστέρα, η Κυρά Παναγιά, η Ψαθούρα, το Πιπέρι (αποτελεί τον πυρήνα του πάρκου και είναι εκεί που ζουν τα αγαπημένα μου φωκάκια), τα Σκάτζουρα και τα Γιούρα και μπορείς να τα προσεγγίσεις μόνο με πλοιάριο. Και όχι όλα! Εμείς, βρεθήκαμε με τον «Πλανήτη» σε κάποια από αυτά τα ερημονήσια.

Μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χάσεις αν βρεθείς για διακοπές στην Αλόννησο γιατί και μόνο το ταξίδι με ιστιοπλοϊκό είναι από μόνο του εμπειρία. Αλήθεια, ποια ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για πρώτη φορά; Θυμάσαι το συναίσθημα της ανανέωσης που αυτό φέρνει μαζί του; Αξίζει! Και μην σκεφτείς ότι είναι διακοπές πολυτελείας γιατί πραγματικά το ποσό που δίνεις για όλες τις παροχές που έχεις είναι μικρό και αξίζει μέχρι και το τελευταίο ευρώ σου!

Η πρώτη στάση της θαλάσσιας εκδρομής είναι στη Μπλε Σπηλιά. Η στιγμή που οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά γιατί το τοπίο είναι πραγματικά έργο τέχνης. Έργο της φύσης για την ακρίβεια γιατί μιλάμε για σημεία που το ανθρώπινο χέρι -ευτυχώς- δεν έχει παρέμβει. Η χαρά του instagram! Και η δική μου βέβαια, αφού για ακόμη μία φορά το καλοκαιρινό μου album γέμισε με το αγαπημένο μου μπλε της θάλασσας.



Η όλη διαδρομή κρατάει αρκετές ώρες -βέβαια εσύ νομίζεις ότι δεν κράτησε παρα μόνο λίγα λεπτά- και περιλαμβάνει πολλές στάσεις για βουτιές στις καταπράσινες παραλίες είτε πέφτοντας από το σκάφος είτε δένοντας στην ακτή. Ναι, σαν τις σκηνές που βλέπεις στις ταινίες!

Από τις πιο όμορφες παραλίες, που συναντήσαμε και κολυμπήσαμε στα νερά τους, ήταν ο Άγιος Πέτρος και τα Λαδάδικα που βρίσκεται στο κάτω μέρος της Περιστέρας.



Το αποκορύφωμα της ξενάγησης όμως είναι η Κυρά Παναγιά ή αλλιώς Πελαγονήσι. Είναι το μεγαλύτερο ακατοίκητο νησί των Βόρειων Σποράδων με έκταση 25 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Θα χρειαστεί να εξασκήσεις λίγο τις ορειβατικές σου ικανότητες για να φτάσεις στην κορυφή αλλά αυτό που θα δεις φτάνοντας θα σε αποζημιώσει...

Για την ιστορία, κατά τη Βυζαντινή περίοδο το νησί αυτό αποτελούσε σταθμό διερχόμενων πλοίων και λέγεται ότι κάποιο ναυάγησε εκεί. Παρόλα αυτά το ναυάγιο δεν έχει εξερευνηθεί ακόμα. Το 963 μ.Χ. ο Άγιος Αθανάσιος Αθωνίτης το αγόρασε από τους Βυζαντινούς άρχοντες, για να αποτελέσει μετόχι της Μονής της Αγίας Λαύρας. Μέχρι σήμερα λοιπόν ανήκει στο Άγιο Όρος.

Νοτιοανατολικά του νησιού βρίσκεται το μοναστήρι που χτίστηκε το 1100 και οι εγκαταστάσεις του. Ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει πάνω σε αυτό με την πάροδο του χρόνου αφού έχει γίνει μονάχα και σταδιακά μία μικρή ανακαίνιση. Όλα τα υπόλοιπα παραμένουν ίδια με την εποχή που πρωτοχτίστηκε.



Εκεί, ζει και ο μοναδικός άνθρωπος του νησιού που δεν είναι άλλος από τον πάτερ Χαρίτωνα. Ο πιο γήινος μοναχός που θα συναντήσεις ποτέ και θα σε υποδεχτεί και θα σου μιλήσει για την ιστορία του νησιού αλλά και την καθημερινότητά του στο Μοναστήρι. Και θα σε κάνει να θες να ξαναπάς ακόμα κι αν η σχέση σου με την θρησκεία δεν είναι τόσο έντονη.


Ο "Πλανήτης" αραγμένος στο ομώνυμο λιμάνι στην Κυρά Παναγιά

Το μέρος αυτό σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα, να αδειάσει το μυαλό σου ενώ παράλληλα η τοποθεσία του προσφέρει μία μοναδική θέα στα γύρω νησάκια. Κάπου εκεί κοντά θα βρίσκεται και ο Παράδεισος, σκέφτεσαι.

Γυρνώντας στο Πατητήρι, λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, είσαι άλλος άνθρωπος! Γεμάτος και ευτυχισμένος. Την ευτυχία σου αυτή θα ολοκληρώσει μια βόλτα στο Παλιό Χωριό και στο ιδανικότερο μέρος για να δεις τον ήλιο να χάνεται μέσα στη θάλασσα και να δίνει τη σκυτάλη στο φεγγάρι, που δεν είναι άλλο από το Χαγιάτι.

Ένα υπέροχο piano bar που φέτος ενισχύθηκε μουσικά με την υπέροχη φωνή του νεαρού Ιορδάνη Σιδηρόπουλου. Κράτα το όνομά του γιατί σίγουρα στο μέλλον θα τον συναντήσεις! Αν κάνεις ένα google search θα δεις ότι έχει βγάλει ήδη και τον πρώτο του δίσκο.

P.S. Το μόνο τραγούδι που ταιριάζει σε αυτό το post και πρέπει οπωσδήποτε να ψάξεις στο YouTube είναι το "Βυθισμένες άγκυρες" του Μίλτου Πασχαλίδη.

By TLIFE

Every summer has a story…

Οι καλοκαιρινές ιστορίες είναι αυτές που ζεσταίνουν την καρδιά σου όλο το χειμώνα. Όλα όσα ζεις και όσα κάνεις, ειδικά στις διακοπές, είναι οι καλύτερες αναμνήσεις της χρονιάς. Και έχουν πάντα την αύρα από το θαλασσινό αεράκι, γεύση από την αλμύρα της ακρογιαλιάς και τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Οι δικές μου ιστορίες είναι αδιαπραγμάτευτα έτσι ενώ έχουν και μουσική υπόκρουση. Συνήθως από κάποιο τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη.

Αυτό κάνει μαγικό το καλοκαίρι σου είναι λοιπόν αυτές οι ιστορίες. Πολλές φορές δεν τις περιγράφεις σε κανέναν ή επιλέγεις να τις μοιραστείς με πολύ λίγους για να μην φύγει η χρυσόσκονη από πάνω τους. Άλλωστε η μαγεία δεν περιγράφεται με λόγια απλά συμβαίνει…

The story of the summer is the story of my life! Φέτος, έζησα πράγματα που δεν έχω ξαναζήσει ή που τέλος πάντων δεν τα είχα βιώσει ποτέ έτσι. Ακόμη και οι βόλτες στη θάλασσα είχαν άλλη νοημοδότηση.

Η μελαγχολία που έφερε η επιστροφή στην Αθήνα ενισχύει την αξία των ημερών αυτών στο νησί. Και αυτό που κατάλαβα είναι ότι, πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή στο έπακρο! Κάπως έτσι γράφονται οι καλύτερες καλοκαιρινές ιστορίες…

«Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα»

Αυτή τη ''φράση'' την ξαναείδα πρόσφατα γραμμένη σε ένα πανό που έφτιαξαν εκπαιδευτικοί και μαθητές στην Κρήτη. Ήταν στο πλαίσιο μίας κινητοποίησης που έκαναν με αφορμή τα όσα έγιναν την περασμένη χρονιά στον χώρο της παιδείας. (δες εδώ περισσότερα) Και κρύβει μία τόσο μεγάλη αλήθεια. «Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα». Γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον και χωρίς αυτά, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να υπάρξει. Ή μήπως όχι για όλους;

Σίγουρα όχι για αυτούς που ευθύνονται για όσα γίνονται στη Γάζα. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Unicef σκοτώθηκαν τον τελευταίο μήνα (και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) 419 παιδιά.

Τα νούμερα από μόνα τους είναι σοκαριστικά. Γιατί δεν μιλάμε απλά για νεκρούς πολέμου. Μιλάμε για παιδιά. Για ψυχούλες που θα έπρεπε να τους νοιάζει μόνο το δικό τους παιχνίδι και όχι αυτό των συμφερόντων, κάθε είδους.



Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο με σκοπό να τον αλλάξουν, να τον κάνουν καλύτερο. Δεν έχω δικά μου παιδιά αλλά αν αξιωθώ να αποκτήσω θα φροντίσω να τα προστατεύω και να τα προσέχω σαν τον μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου.

Γιατί η ελπίδα μας πηγάζει από εκείνα. Μια ελπίδα που στη Γάζα αργοσβήνει. Εκεί, τα παιδιά πεθαίνουν από αληθινές οβίδες, δεν παίζουν “πόλεμο” με τους φίλους τους. Ανοίγοντας τα μάτια τους το πρωί δεν βλέπουν τον ήλιο, βλέπουν τη σκόνη που αφήνουν πίσω τους οι βομβαρδισμοί. Κι αν σε κάποιες στιγμές οι μεγάλοι αποφασίσουν εκεχειρία, ζουν με τον φόβο για το τι θα τους φέρει η επόμενη μέρα. Ρε, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι ο κόσμος σου λέω!



Αυτά που σου λέω, ίσως είναι απλά άμεσης κατανάλωσης για σένα. Θα σε προβληματίσουν για λίγο και μετά θα συνεχίσεις να ζεις έτσι όπως ζούσες μέχρι σήμερα. Γιατί έχεις κι εσύ τα δικά σου προβλήματα και τις δικές σου μάχες. Κι ο φίλος σου τραβάει τα δικά του ζόρια. Κι ο φίλος του φίλου σου τα βγάζει δύσκολα βόλτα. Όλοι ζούμε, λίγο ή πολύ, στην ίδια καθημερινότητα που σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με αυτή στη Γάζα.

Δεν έχω στόχο να σε κάνω να νιώσεις ενοχικά. Κι εγώ ετοιμάζομαι να πάω διακοπές και ονειρεύομαι όλο το χρόνο παραλίες και παγωτά, ηλιομάζεμα και μετά κοκτεϊλάρες. Έτσι είναι η ζωή! Αλλά μπορείς παρόλα αυτά να αλλάξεις λίγο τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα...

Να, δες εδώ, εδώ κι εδώ τρία από τα πιο ωραία κείμενα γνώμης που διάβασα πρόσφατα. Γροθιά στο στομάχι! Εγώ έτσι τα ένιωσα. Πριν καν δω τις σοκαριστικές εικόνες με τα αιμόφυρτα παιδάκια και τα ξεψυχισμένα κορμάκια τους.



Και με αφορμή το ειδικό, ας το κάνουμε και πιο γενικό. «Υπερασπίσου» το παιδί... που πέφτει θύμα ξυλοδαρμού και σεξουαλικής κακοποίησης ακόμα και από την ίδια του την οικογένεια, που δέχεται bullying, που μένει ορφανό, που μένει άστεγο, που δεν μπορεί να πάει σχολείο ενώ το θέλει, που είναι άρρωστο. «Υπερασπίσου» το παιδί… κι ας μην μιλάει την ίδια γλώσσα με εσένα κι ας μην έχετε το ίδιο χρώμα δέρματος ή την ίδια θρησκεία κι ακόμα κι αν δεν ζείτε στην ίδια χώρα.

Υπάρχουν πολλά τέτοια παιδιά εκεί έξω και ανήκουν κι αυτά στην «ελπίδα» μας. Υπάρχουν τρόποι για να τα «υπερασπιστείς» και θα σου πω έτσι στα γρήγορα επτά από αυτούς: «Action Aid», «Unicef», «Το χαμόγελο του Παιδιού», «Παιδικά Χωριά SOS”, «Μαζί για το παιδί», «Φλόγα» και «Σύλλογος Ελπίδα».

P.S. Ψάξε στο You Tube το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου με τίτλο "Τα παιδιά που χάθηκαν".

By TLIFE 

Ας μιλήσουμε για όρια…

Μεγάλη συζήτηση ανοίγω. Το ξέρω. Τα όρια και τα περιθώρια του καθενός εξαρτώνται από πολλά πράγματα. Το σημαντικό είναι ότι πρέπει να υπάρχουν. Οι διαχωριστικές γραμμές είναι καλό να υπάρχουν. Είναι σαν αυτές τις γραμμές που έχουν οι δρόμοι και ξέρεις που μπορείς να προσπεράσεις, που μπορείς να σταματήσεις και που δεν πρέπει να πας. Αν παρακούσεις αυτές τις γραμμές φυσικά υπάρχουν συνέπειες που στην καλύτερη περίπτωση είναι απλές κυρώσεις.

Κάπως έτσι γίνεται σε όλα τα πράγματα στη ζωή μας. Τα όρια που βάζεις ή που βάζει ο άλλος αντίστοιχα είναι αυτά που σε προστατεύουν. Αν τα ξεπεράσεις… ΜΠΑΜ!

Βέβαια, το ίδιο βασανιστικό είναι να φτάνεις συνεχώς στα όρια σου. Και ξέρεις ποιος φταίει; ΕΣΥ! Ή δεν τα  έθεσες σωστά ή δεν διεκδίκησες την τήρησή τους. Σε όποια και από τις δύο περιπτώσεις ανήκεις όμως δεν σημαίνει ότι είσαι καταδικασμένος. Τα όρια αλλάζουν. Όσο κι αν στενεύουν κάποιες φορές τα περιθώρια μπορείς να ξαναπατήσεις από πάνω τις διαχωριστικές σου γραμμές.

Πώς η Νατάσα Θεοδώριδου τραβάει λοιπόν σε όλα μια κόκκινη γραμμή; Κάτι τέτοιο… RESTART!

Τα όρια δεν είναι αυτά που σε χωρίζουν αλλά που σε ξεχωρίζουν. Τα όρια δεν σε εγκλωβίζουν αλλά σε απελευθερώνουν. Δεν σκοτώνουν τις ιδέες σου αλλά γεννούν άλλες. Ο σκοπός τους είναι ο σεβασμός και η ανάπτυξη της προσωπικότητας του ανθρώπου. Εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες, δεν αντιλέγω, αλλά είναι ζωτικής σημασίας. Τα όρια σου, η ζωή σου!

Πρώτα τα χαράζεις και μετά ''απαιτείς'' από τους άλλους να τα σεβαστούν...  Φυσικά, διανοητικά, συναισθηματικά, κοινωνικά, σεξουαλικά, οικονομικά, χρονικά αλλά και -γιατί όχι- προσωπικά όρια. Ας μιλήσουμε για όρια...

Το ζευγάρι που τα άφησε όλα για να διασχίσει την Αφρική με μια σκηνή και δυο σακίδια

Ο Έλπις και η Δώρα είναι από τα πιο τρελά ζευγάρια που θα συναντήσει κανείς στον πλανήτη μας! Έχουν όμως από εκείνη την τρέλα, την καλή, που σε κάνει να τους αγαπήσεις και να θες να ακολουθήσεις το παράδειγμά τους. Περίπου δηλαδή, γιατί το να τα παρατήσεις όλα και να ξεκινήσεις με μόνο μία σκηνή και δύο σακίδια να διασχίσεις την Μαύρη Ήπειρο δεν είναι κάτι που μπορείς εύκολα να το κάνεις. Μπορείς όμως να εμπνευστείς από το ταξίδι τους και να ακολουθήσεις το μότο τους Dream, Travel, Live. 

Τα δύο παιδιά θα γνωρίσουν 11 χώρες, σε 6 μήνες, διασχίζοντας 15.000 χιλιόμετρα και ζώντας μία περιπέτεια που θα τους μείνει αξέχαστη. Τόσο σε κείνους όσο και στους ανθρώπους που γνωρίζουν στο πέρασμά τους αλλά και σε όσους δουν το AfriQuest που θα κυκλοφορήσει όταν ολοκληρωθεί το ταξίδι τους. 

Οι εικόνες που καταγράφουν, οι στιγμές που βιώνουν και οι άνθρωποι που γνωρίζουν στη διαδρομή τους -ανάμεσά τους και πολλοί ακόμα Έλληνες που ζουν στην Αφρική- θα συμπεριληφθούν σε αυτό το ντοκιμαντέρ που μπορείς μάλιστα να ενισχύσεις κι εσύ. 



Μέχρι τότε μπορείς να δεις τις φωτογραφίες με τις περιγραφές που έχουν ανεβάσει στο blogτους, στη σελίδα τους στο facebook αλλά και στον λογαριασμό τους στο instagram και να ταξιδέψεις νοερά. Και να ζηλέψεις, δεν είναι κακό. Εγώ αυτό έπαθα και αποφάσισα να τους βρω να μου τα που όλα.

Το τολμηρό ζευγάρι μοιράστηκε με το TLIFE τις καλύτερες αλά και τις χειρότερες μέχρι τώρα εμπειρίες του. Εντάξει, ο Ελπιδοφόρος μας μίλησε λίγο παραπάνω!



Πώς προέκυψε η ιδέα για αυτό το φανταστικό ταξίδι;
Η Αφρική σαν ήπειρος έχει μια σημαντική ιστορία αρκετών χρόνων καθώς και πολλές διαφορετικές κουλτούρες που εξιτάρουν κάθε ταξιδιώτη. Όντας λοιπόν ήδη στο Cape Twon με την κοπέλα μου τη Δώρα, και έχοντας ήδη από καιρό το μικρόβιο του ταξιδιού και της εξερεύνησης, μας ήρθε η ιδέα να μην πάρουμε το αεροπλάνο όταν θα φύγουμε, αλλά να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής και να την αποχαιρετήσουμε διασχίζοντας την ολόκληρη. Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε και το AfriQuest. 11 χώρες, 6 μήνες, 15.000 χιλιόμετρα και ένα ντοκιμαντέρ με όλα όσα θα ζήσουμε και θα καταγράψουμε στο ταξίδι μας στη Μαύρη Ήπειρο. Θέλοντας να κάνουμε το κάτι παραπάνω, μαζεύουμε και χρήματα για εθελοντικά προγράμματα στα οποία συμμετέχουμε σε διάφορες χώρες (Νότιο Αφρική, Τανζανία, Κένυα και Αιθιοπία)!



Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που συναντήσατε μέχρι σήμερα στην διαδρομή σας;
Θα λέγαμε πως μέχρι στιγμής έχουμε διασχίσει το σχετικά πιο εύκολο κομμάτι του ταξιδιού μας (για τα δικά μας δεδομένα βέβαια, χεχε)! Το μόνο που μας απασχολεί είναι η υγεία και η ασφάλεια. Ένα κομμάτι που μας φόβιζε λίγο στην κεντρική Μοζαμβίκη, όπου αντάρτες για αρκετό καιρό είναι σε σύγκρουση με την κυβέρνηση, ευτυχώς είναι παρελθόν χωρίς σοβαρές συνέπειες. Συνοδευόμενοι από το στρατό, περάσαμε από την επικίνδυνη ζώνη με αμάξι το οποίο είχαμε κάνει ωτοστόπ λίγο πιο πριν και συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας προς το φιλήσυχο Μαλάουι!





Υπήρχαν στιγμές που σκεφτήκατε ότι δεν θα αντέξετε;
Η αλήθεια είναι ότι μας αρέσει η περιπέτεια όσο τίποτα! Δηλαδή ‘’hakuna matata’’ το να είσαι μέρες ολόκληρες σε λεοφωρεία, στριμωγμένος με αρκετές big mamas και ζωντανές κότες, να κουβαλάς πάντα τα σακίδια σου, να στήνεις και να ξεστήνεις τη σκηνή συνέχεια, να μαγειρεύεις το φαγητό σου σχεδόν κάθε μέρα, κλπ, κλπ!
Αλλά το ξέραμε από την αρχή ότι αυτό το ταξίδι μπορεί να γίνει μόνο έτσι καθώς το budget μας είναι υπερβολικά χαμηλό για κάτι τέτοιο.. Έχει τη μαγεία του όμως και μας έχει διδάξει αρκετά!

Ποια είναι η πιο super ανάμνηση που κουβαλάτε;
Δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ την εβδομάδα που περάσαμε στο χωριό Gongo, στο δάσος Miseni στην Τανζανία. Το μέρος αυτό είναι σχετικά απομονωμένο, περίπου 4 ώρες από την πρωτεύουσα Dar Es Salaam, και πήγαμε εκεί για να δώσουμε ιατρικό εξοπλισμό που αγοράσαμε και να βάψουμε το καινούριο ιατρείο του χωριού με λεφτά που μαζέψαμε από φίλους και γνωστούς!
Το χωριό λοιπόν ήταν χωρίς τρεχούμενο νερό, χωρίς ηλεκτρισμό και χωρίς δίκτυο!
Έτσι, περάσαμε μια αξέχαστη εβδομάδα σε ένα τόσο όμορφο και ανέγγιχτο μέρος, ξέγνοιαστοι, με ολόκληρο το χωριό να μας φέρεται όπως η οικογένεια μας.. πφ, θέλουμε να πάμε πίσωωωωωω!



Στεναχωριέστε όταν αφήνετε έναν προορισμό για να πάτε στον επόμενο;
Αυτό είναι τελικά το μόνο αρνητικό σε αυτό το οδοιπορικό! Σε κάθε μέρος λέμε ότι είναι το πιο ωραίο που έχουμε πάει μέχρι που έρχεται ο επόμενος προορισμός και το ανατρέπει! Βέβαια, δε μπορούμε να τα συγκρίνουμε, κάθε μέρος έχει τη δική του ομορφιά και μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί κάποιο στο οποίο δε θα μπορούσαμε να ζήσουμε αρκετό καιρό!
Καλώς ή κακώς όμως πάντα συνεχίζουμε και αφήνουμε πίσω μέρη με πολύ όμορφες αναμνήσεις, εικόνες αλλά και καλούς φίλους που δύσκολα θα ξεχάσουμε!



Έχετε συναντήσει και άλλους Έλληνες στους σταθμούς που έχετε κάνει. Τι σας λένε όταν τους περιγράφετε το σκοπό σας;
Ένα κομμάτι του AfriQuest μας είναι να συναντήσουμε και τον εναπομείναντα Ελληνισμό στις χώρες από τις οποίες θα περάσουμε. Ναι, και όμως υπάρχουν Έλληνες και στο Μαλάουι, και στην Ουγκάντα και στην Αιθιοπία και παντού!!
Μέχρι στιγμής η φιλοξενία τους έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία και αισθανόμαστε κατά-υποχρεωμένοι! Βέβαια τρελούς μας ανεβάζουν, τρελούς μας κατεβάζουν, αλλά στηρίζουν υπερβολικά την ιδέα μας καθώς πιστεύουν και αυτοί πως πρέπει ο Έλληνας να μάθει περισσότερα πράγματα για την Αφρική και να τη δει με άλλο μάτι!

Να φανταστώ ότι αυτό το project σας έχει φέρει πιο κοντά ως ζευγάρι;
Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ σημαντικό να έχεις κάποιον δίπλα σου όταν ζεις τόσο έντονες στιγμές.. Βέβαια με τόση ταλαιπωρία που τραβάμε καθημερινά, φυσικό είναι οι καβγάδες μεταξύ μας να μην έχουν τελειωμό.. ο ένας ξεσπάει στον άλλον, κλπ!
Όμως ότι κι αν γίνει, πάντα ο ένας υπάρχει για τον άλλο και με μια αγκαλιά όλα είναι παρελθόν!





Θα θέλατε να γυρίσετε κι άλλες ηπείρους μετά την Αφρική; 
Στο μυαλό μας είσαι! Το επόμενο ταξίδι μας θα είναι προς Αμερική μεριά με σκοπό να την εξερευνήσουμε από Βορρά προς Νότο. Αρχικά στον Καναδά για λίγο διάστημα, να βρούμε δουλείτσα και να αποταμιεύσουμε κάποια λεφτά, και έπειτα φύγαμε προς τα κάτω!
Η μικρή γεύση που έχουμε πάρει από Νοτιοανατολική Ασία την κάνει επίσης ιδανικό προορισμό για εμάς και εννοείται πως θα επιστρέψουμε και εκεί μελλοντικά!



Τι σημαίνει ταξίδι για σας;
Για εμάς ταξίδι σημαίνει να μπαίνει κανείς στη διαδικασία να γνωρίσει τον κόσμο στη χώρα που επισκέπτεται για να δει μια διαφορετική νοοτροπία ζωής από αυτή που έχει συνηθίσει. Στο δικό μας ταξίδι προσπαθούμε να «αφηνόμαστε», να βλέπουμε έξω από τα στερεότυπα που μας υποδεικνύει η κουλτούρα μας και ο τρόπος που μεγαλώσαμε. Φυσικά και δεν είναι εύκολη πάντα η προσαρμογή, όμως οι διαφορετικές εικόνες και εμπειρίες είναι σίγουρα το καλύτερο σχολείο! 
Μαθαίνεις να έχεις υπομονή, να σέβεσαι την διαφορετικότητα και τα πιστεύω του καθενός και να αγαπάς τους ανθρώπους γύρω σου. Συνειδητοποιείς τι είναι τελικά σημαντικό στη ζωή σου και γίνεσαι αρκετά πιο ώριμος. Για αυτό λοιπόν, μην το σκέφτεστε, Dream.Travel.Live

By TLIFE

Η χαρά είναι για να την μοιράζεσαι!

Δεν περίμενες, φυσικά, εμένα να στο πω αλλά δες το σαν kind reminder. H χαρά, είναι για να την μοιράζεσαι! Ισχύει και τούμπαλιν . Το να μοιράζεσαι, σου δίνει χαρά. Από μια απλή σκέψη μέχρι κάτι ουσιαστικό και σημαντικό για σένα.

Ο τρόπος που εκφράζει ο καθένας τη χαρά του, εννοείται, είναι διαφορετικός. Ανάλογα με το άτομο και  τις συνθήκες και την αιτία που του προκλήθηκε αυτό το συναίσθημα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η χαρά δεν κρύβεται. Ούτε καταπιέζεται. Η χαρά είναι για να εκφράζεται και να μοιράζεται.

Βέβαια, επειδή δεν υπάρχουν μόνοι γλυκούληδες που θα χαρούν με τη χαρά σου καλό είναι να έχεις θωρακίσει τον εαυτό σου. Αλεξίσφαιρο χαράς! Κανένας δεν θα καταλάβει έτσι κι αλλιώς απόλυτα αυτό που νιώθεις.

Το πιο safe πάντως είναι να μοιράζεσαι την χαρά σου -και όχι μόνο- με τους ανθρώπους που αγαπάς. Κοίτα γύρω σου. Έχεις ανθρώπους που θα πάρεις τηλέφωνο ή θα στείλεις μήνυμα πριν ανεβάσεις κάτι στις σελίδες σου στα social media; Τότε, είσαι ευτυχισμένος!