Για σένα, που (ξ)έχασες τον εαυτό σου!

Δεν μπορώ να σε σώσω από αυτό που πολεμάς. Δεν μπορώ, όσο πολύ κι αν θέλω, να σου δείξω το δρόμο που έχασες. Δεν μπορώ να σε κάνω να δεις με την καθαρότητα που βλέπω εγώ, που είμαι απ' έξω, τη ζωή σου. Δεν μπορώ γιατί, τελικά, δεν θέλω. Όχι από εγωισμό. Ούτε από αλτρουισμό. Από ένα αίσθημα δικαίου που με διακατέχει και πολλές φορές μπαίνει πιο πάνω και από το τι θέλω κατά βάθος.

Αυτή τη φορά, θέλω να σταθείς μόνος σου στα πόδια σου. Χωρίς δεκανίκια. Να βρεις τον εαυτό σου ή να φτιάξεις το νέο σου εαυτό. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Μη το φοβάσαι. Μεγαλώνεις και ωριμάζεις και εξελίσσεσαι και καμιά φορά αλλάζεις. Αλλάζεις για να μπορείς, με το νέο σου εαυτό, να πας παρακάτω. Να δώσεις νέες μάχες, να κατακτήσεις νέα ύψη και να βγεις νικητής. Γιατί χαμένος δεν μπορείς να βγεις όταν δεν παρατάς τον πόλεμο. Μπορεί να χάσεις μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο.

Σε αυτόν που ξεκίνησες με τον ίδιο σου τον εαυτό, είσαι μόνος σου. Κι έτσι είναι δίκαιο. Να αναμετρηθείς με τους δαίμονές σου και να τους δαμάσεις για να μάθεις να συνυπάρχεις μαζί τους ή να τους σκοτώσεις για να απελευθερωθείς.

Εγώ θα είμαι πάντα κάπου εκεί γύρω. Έτοιμη να παρέμβω, όταν μου το ζητήσεις. Όταν νιώθεις ότι πνίγεσαι και ψάχνεις ένα χέρι να σε βγάλει στην επιφάνεια. Θα έχω πάντα απλωμένο ένα χέρι στη μεριά σου. Just in case!

Στο εν τω μεταξύ όμως αγωνίσου. Πάρε ανάσα κάθε φορά που το χάος πάει να κυριεύσει το μυαλό σου. Βαθιά εισπνοή, να γεμίσει ο αέρας τα πνευμόνια σου, να φτάσει το οξυγόνο στον εγκέφαλο και το ίδιο βαθιά εκπνοή για να πάρει μαζί της όλα τα τοξικά. Ανάσα. Κάνε όσες επαναλήψεις χρειάζεται μέχρι να νιώσεις ότι το' χεις.

Είναι μεγάλη δουλειά το να κάνεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο. Είναι μεγάλη ευθύνη να κρατήσεις προτεραιότητα εσένα. Δε θα φανείς πάντα αντάξιος αλλά δε σημαίνει ότι ήρθε και το τέλος του κόσμου. Δεν θα βρεις πάντα με την πρώτη τις λύσεις και τις απαντήσεις αλλά δεν σου ορίζει κανένας το χρόνο που θα χρειαστείς. Εσύ θέτεις τα όρια. Εσύ που τα παραβιάζεις ή φοβάσαι να φτάσεις σε αυτά. Εσύ ορίζεις και καθορίζεις πώς και πόσο θα αφήσεις να σε αγγίξουν όλα όσα κινούνται γύρω σου. Θετικά και αρνητικά.

Το να χάνεις τον εαυτό σου, επίσης δεν είναι το τέλος του κόσμου. Είναι μια προσωρινή κατάσταση. Είναι ένα στάδιο της ζωής σου και όχι η ίδια σου η ζωή. Είναι μία φυσιολογική φάση, αν θέλεις, για έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Είναι μια φυσιολογική φάση και μπορείς συνειδητοποιώντας την να αρχίσεις να την ελέγχεις.

Ό,τι χάνεις το ξαναβρίσκεις, αρκεί να το θες. Ακόμα και τους ανθρώπους που έφυγαν ή απομακρύνθηκαν από τη ζωή σου. Άλλες φορές με κόπο και άλλες φορές χωρίς. Αρκεί να τους θες εκεί. Αρκεί να τους κάνεις να το νιώσουν ότι τους θες.

Ξέχνα το χρόνο και απλά επικεντρώσου στα συναισθήματά σου. Σε αυτά που δίνεις, σε αυτά που παίρνεις, σε αυτά που θες και σε αυτά που χρειάζεσαι. Ξέχνα τι πρέπει να κάνεις για τους άλλους και επικεντρώσου στο τι κάνεις για σένα. Σε αυτά που σκέφτεσαι, σε αυτά που έχεις ανάγκη, σε αυτά που επιθυμείς και σε αυτά που ονειρεύεσαι.

Είναι μεγάλη δουλειά το να κάνεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο. Είναι μεγάλη ευθύνη να κρατήσεις προτεραιότητα εσένα. Αλλά μπορείς να το κάνεις! Κοίτα γύρω σου, το κάνουν και οι άλλοι. Κι εγώ το κάνω. Όχι από εγωισμό. Από ένα αίσθημα δικαίου.

Κι όσο είμαι καλά εγώ, μπορώ να στέκομαι πάντα εκεί με το χέρι απλωμένο. Just in case. Όχι από αλτρουισμό. Από ένα αίσθημα βαθιάς αγάπης. Γιατί ξέρω πως είναι να έχεις (ξε)χάσει τον εαυτό σου!

Στις πόσες μπύρες λέγεται φιλία;

Πόσες φορές πρέπει να βγεις για μπύρα με κάποιον για να είναι φίλος σου; Ίσως και καμία. Όχι γιατί απλά είσαι λάτρης κάποιου άλλου είδους αλκοόλ, αλλά γιατί αυτό που σε δένει τελικά είναι το πόσα θα πεις και όχι πόσα θα πιεις. Πόσες από τις λέξεις που θα ανταλλάξεις θα σε αγγίξουν βαθιά και θα τις κουβαλάς μαζί σου. Πόσα από τα συναισθήματα που θα γεννηθούν θα έχουν βάση στην αλήθεια και όχι στην συγκυρία ή στον ενθουσιασμό. Γιατί μπορεί ο άλλος να είναι σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα ή και σε άλλη φάση -που εδώ που τα λέμε είναι η μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους- αλλά να έχει βρει όλα αυτά τα λόγια που χρειάζεσαι. Να έχει βρει όμως κι όλα αυτά που χρειάζεται από σένα. Να δίνει και να παίρνει συνειδητά κι από επιλογή. Ίσως να μην έχει τύχει ποτέ να βγείτε για μπύρα αλλά είναι σαν να έχετε πιει μαζί όλες τις μπύρες του κόσμου.

Όχι πως είναι κακό πράγμα η συγκυρία ή ο ενθουσιασμός, απλά δεν έχουν διάρκεια. Είναι τα πρώτα στάδια και συνήθως δεν οδηγούν από μόνα τους κάπου, θα πρέπει να ακολουθήσει προσπάθεια. Χωρίς την προσπάθεια δεν γεννιέται τίποτα αξιόλογο γιατί οι ιδανικές σχέσεις, είναι αυτές που χτίζονται.

Οι φιλίες χτίζονται μέσα από την τριβή. Οι φιλίες χτίζονται μέσα από την ανταλλαγή. Ιδεών, σκέψεων και συναισθημάτων. Θέλουν χρόνο. Και δοκιμάζονται στο χρόνο. Και δοκιμάζονται στην ανάγκη. Του ενός ή του άλλου. Χαλκεύονται στα καλά αλλά τελικά τεστάρονται στις σκοτεινές φάσεις της ζωής σου. Εκεί που φωνάζεις πως δεν θες κανέναν δίπλα σου αλλά τότε είναι που πραγματικά θες σαν τρελός. Να σου σταθούν. Να σε αγαπήσουν και να σου θυμίσουν όλα αυτά που είσαι.

Όλα αυτά που είσαι, δεν είναι αυτά που ονειρευόσουν στο Λύκειο να γίνεις. Δεν είναι τα όνειρα που είχαν οι γονείς σου για σένα. Ούτε καν αυτά που έκανες εσύ για τον ίδιο σου τον εαυτό. Όλα αυτά που είσαι, είναι αυτά που κουβαλάς τώρα μέσα σου. Χωρίς να έχει σημασία πώς τα απέκτησες. Σημασία έχει τι κουβαλάς. Τι σκέφτεσαι, τι νιώθεις, τι θέλεις, τι κάνεις για όλα τα προηγούμενα.

Οι φίλοι που σε ξέρουν καλύτερα, καμιά φορά, δεν χρειάζεται να έχουν συμπληρώσει πάνω από μια δεκαετία στη ζωή σου. Αρκεί να έχουν ξοδέψει λίγο χρόνο και ενέργεια για να βρουν την ψυχή σου. Οι φίλοι που σε ξέρουν καλύτερα, πάντα, είναι αυτοί που θέλουν να σε μάθουν και επιδιώκουν να βρουν την ψυχή σου.

Καμιά φορά οι φιλίες ή αυτό που ονομάσαμε έτσι, αποτυγχάνουν. Από λάθος προσανατολισμό. Γιατί ονομάστηκαν φιλίες από συγκυρία ή ενθουσιασμό. Γιατί παράλληλα χτίζουμε τον εαυτό μας μέσα από τους άλλους και μπερδεύουμε τα πράγματα. Εμείς χτίζουμε εμάς και οι άλλοι νομίζουν ότι χτίζουμε μαζί τους.

Το μπέρδεμα όμως ξεμπερδεύεται. Πάντα. Απλά χρειάζεται χρόνος και συνειδητοποίηση της κατάστασης. Χρειάζονται ανάσες. Χρειάζεται απόσταση. Για να δεις ότι τελικά δεν έχασες κάτι, σε όποια πλευρά και να είσαι. Έχεις φτιάξει έναν θωρακισμένο εαυτό και στις δύο περιπτώσεις.

Και τελικά, έκανες χώρο στη ζωή σου για κάτι που έχει όλες τις προδιαγραφές για να ονομαστεί φιλία. Ας πιούμε σε αυτό!

Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο!

Καμία φορά η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις. Επιφανειακές αλλά και ουσιαστικές. Σπάνια λειτουργικές και ακόμα πιο σπάνια κατανοητές. Το oτι έκλεισε το ιστορικό βιβλιοπωλείο του "Ελευθερουδάκη" στην Πανεπιστημίου, για παράδειγμα, ήταν μία είδηση που έγινε γνωστή ακριβώς την επόμενη μέρα από την ανακοίνωση ότι η Αθήνα θα είναι η Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου για το 2018. Μόνο σε εμένα ακούστηκε αντιφατικό; Την ώρα που η πρωτεύουσα αποκτά παγκόσμια αίγλη στο αναγνωστικό κοινό, στην καρδιά της πόλης οι βιβλιόφιλοι ζουν έναν μικρό "θάνατο".

Το κατάστημα κλείνει για να δώσει τη θέση του σε ένα αντίστοιχο online. Γιατί σίγουρα οι πολύτιμοι θησαυροί που υπάρχουν στα ράφια του top model των βιβλιοπωλείων δεν πρέπει να χαθούν. Τι θα γίνει όμως με τη μυρωδιά των βιβλίων; Με τον ήχο που κάνουν οι σελίδες στο ξεφύλλισμά τους; Με τη μαγεία που νιώθεις χαϊδεύοντας τα εξώφυλλα των εκδόσεων που είναι παρατεταγμένες με μια σειρά στις προθήκες;

Καταθέτω τις απορίες μου έχοντας επίγνωση ότι εργάζομαι στο διαδίκτυο και ότι μεγάλο κομμάτι της μέρας μου είναι γεμάτο με ηλεκτρονικά κείμενα. Είναι όμως κι αυτές οι ιερές στιγμές που τα μάτια μου διαβάζουν μόνο εκτυπωμένες σελίδες. Είναι αυτές οι στιγμές που ψαχουλεύω στην τσάντα μου και βγάζω το βιβλίο που ξεκίνησα, λίγο πριν αγοράσω εκείνο το άλλο που έχω στη λίστα μου και λίγο αφότου τελείωσα εκείνο που δανείστηκα από τη φίλη μου. Είναι αυτές οι στιγμές που, οποιαδήποτε ώρα της μέρας ή σε οποιοδήποτε μέρος κι αν βρίσκεσαι, ανοίγεις το βιβλίο και ξεκινάει ένα ταξίδι.

Είναι κοινότυπο αλλά είναι αλήθεια ότι τα βιβλία σε ταξιδεύουν. Όχι απλά σε άλλα μέρη του πλανήτη και σε άλλες εποχές αλλά και σε άλλους κόσμους. Δεν θα απαριθμήσω τους λόγους που είναι καλό να διαβάζεις γιατί πιθανότατα, μέχρι να τελείωνα με τη λίστα μου, να έφτανε το 2018. Θα μοιραστώ όμως μαζί σου ένα μυστικό μου κι ένα από τα πιο δυνατά βιβλία που διάβασα πρόσφατα.

Το μυστικό μου είναι ότι τα βιβλία με έσωσαν. Όλες εκείνες τις στιγμές που ένιωσα ότι έπιασα πάτο... κάπου, κάπως μια αράδα που διάβαζα με έσπρωχνε προς τα πάνω. Η αγωνία της αναζήτησης σπάνιων εκδόσεων ή η χαρά της ανακάλυψης νέων συγγραφέων με κράτησαν πολλές φορές σε μια δημιουργική εγρήγορση. Δεν σου λέω ότι είχα πάντα την όρεξη να διαβάσω. Αλλά διαβάζοντας έβρισκα την όρεξη να ζήσω όλα όσα διαβάζω. Και στις πιο σκοτεινές φάσεις μου ξεκίνησα να διαβάζω αχόρταγα.

Ξέρω κι έναν ακόμα άνθρωπο που -υποψιάζομαι ότι- τα βιβλία τον έσωσαν. Ένα συγκεκριμένο βιβλίο. Αναφέρομαι σε μία κατάθεση ψυχής που έκανε η Τασούλα Επτακοίλη στο βιβλίο που έγραψε η ίδια με τίτλο "Το άλλο μου ολόκληρο". Μια έκδοση που δεν είναι αυτό που φαίνεται. Επαληθεύει αυτό που λένε "μη κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο" ή κι από τον τίτλο του ακόμα. Γιατί δεν πρόκειται για μία ακόμα απλή ιστορία αγάπης. Είναι το γραπτό μοιρολόι μιας γυναίκας που αγάπησε πολύ έναν άντρα που της το ανταπέδωσε στα ίσα. Σε όσα όμως τους ένωσε η ζωή, τους χώρισε ο θάνατος.

Το πήρα στα χέρια μου λίγο αφότου είχα γνωρίσει τη συγγραφέα του σε ένα επαγγελματικό ταξίδι. Ανυποψίαστη για τον νέο κόσμο που θα ανοιγόταν μπροστά μου. Παρασυρμένη από τον εκ πρώτης αντιφατικό τίτλο έκανα μία σκέψη. Αναρωτήθηκα γιατί δεν επέλεξε να γράψει για το άλλο της μισό. Τελειώνοντάς το κατάλαβα ότι δεν ταίριαζε κανένας άλλος τίτλος περισσότερο σε αυτό που περιγράφει.

Αυτό που ψάχνουμε στη ζωή μας είναι ΑΥΤΗ η αγάπη. Που κρύβεται στα καθημερινά και απλά. Που γίνεται βιβλίο και η ανάγνωσή του σε αγγίζει μέχρι και στο τελευταίο σου κύτταρο. Δεν ξέρω αν εγώ βρήκα πολλά κομμάτια της δικής μου ζωής μέσα στο βιβλίο ή αν απλά η Τασούλα κατάφερε να με βάλει τόσο πολύ μέσα σε αυτά της δικής της. Μπορεί και τα δύο. Πάντως την ζήλεψα αυτή την αγάπη. Είναι ευλογημένοι οι άνθρωποι που την έχουν ζήσει. Είναι όμως κι οδυνηρό να την χάνεις επειδή μπαίνει ανάμεσά σας ο θάνατος. Να την χάνεις με την ανθρώπινη διάστασή της, γιατί με όλες τις άλλες διαστάσεις την κουβαλάς μέσα σου.

Δεν θέλω να σου πω άλλα για το βιβλίο γιατί πραγματικά αξίζει να το "ζήσεις" με τη δική σου οπτική. Να στεναχωρηθείς, να κλάψεις, να γελάσεις, να ταυτιστείς, να θυμώσεις αλλά και να λυτρωθείς. Γιατί είναι λύτρωση να καταλαβαίνεις ότι στη ζωή μας χρειαζόμαστε ολόκληρα και όχι μισά. Ολόκληρα που μας συμπληρώνουν και όχι μισά που μας ολοκληρώνουν. Όσο αντιφατικό κι αν σου ακούγεται!

P.S. Το τραγούδι που πρέπει να ψάξεις στο You Tube -και δεν θα μπορούσα να βρω πιο to the pont- είναι το "Αυτή που περνάει". Αγαπημένος Φοίβος Δεληβοριάς. Θα καταλάβεις γιατί αν δεν ξέρεις ήδη το τραγούδι ;)

By TLIFE

Όλα γίνονται για καλό!

Έχεις θυμώσει ποτέ τόσο πολύ που οι λέξεις, να φοβούνται και να φεύγουν; Είναι δειλές οι λέξεις ώρες ώρες. Δεν αντέχουν να σταθούν στο κείμενό σου όταν τις πληκτρολογείς. Διαγράφονται. Και έτσι, δεν χρησιμοποιούνται ποτέ για να μεταφέρεις όλα αυτά που έχεις μέσα σου. Όλα αυτά που σκέφτεσαι και νιώθεις.

Το καλό είναι ότι σε αφήνουν σε μία εξωτερική σιωπή. Δεν κάνεις θόρυβο. Και το ξέρεις, άρα δεν σε πειράζει που δεν ακούγεσαι. Καμιά φορά, αυτή η ησυχία είναι ευεργετική. Σιωπάς και είναι σαν όλα να μοιάζουν πιο απλά. Κι ας είναι σύνθετα. Να, σαν τα μαθηματικά. Που μπορείς να λύσεις το πιο δύσκολο πρόβλημα απλά χρησιμοποιώντας έναν απλό τύπο. Βέβαια, πρέπει να ξέρεις τον μαθηματικό τύπο που χρειάζεσαι στο εκάστοτε πρόβλημα.

Εγώ, σε κάποιες περιπτώσεις, τον ήξερα αλλά αρνήθηκα να τον χρησιμοποιήσω γιατί με βόλευε να μη το λύσω. Γιατί αρκέστηκα στο ότι κάποιος άλλος θα το λύσει για μένα. Και δεν το έλυσε κανείς! Και πόσο καλό μου έκανε αυτό, γιατί έμαθα.

Στη ζωή μαθαίνεις από όλα. Από τα λάθη, τα στραβά, τα σωστά, τα όμορφα... Αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και παρατηρείς γύρω σου θα βγεις πιο σοφός. Από όλα. Γιατί είναι αυτό που λένε, όλα γίνονται για καλό.

Δε το βλέπεις στην αρχή. Ούτε στη μέση. Καμία φορά ούτε και στο τέλος. Γιατί δε βλέπεις το τέλος. Γιατί έχεις προσπεράσει τη γραμμή χωρίς να έχεις καταλάβει. Το βλέπεις όμως στην επόμενη αρχή. Γιατί ξεκινάς με εφόδια και γνωρίζοντας πράγματα και καταστάσεις και έχεις τον αέρα σου. Και δεν στον παίρνει κανένας. Είναι δικός σου. Έχεις όσα αέρα χρειάζεσαι για να ανασαίνεις βαθιά, να γεμίζεις τα πνευμόνια σου και να ξεφυσάς με ανακούφιση.

Όλα, λοιπόν, γίνονται για καλό. Το κακό είναι ότι στη φάση που δεν μπορείς να το δεις μπορεί να είσαι μια πολύ κακή εκδοχή του εαυτού σου. Μια εκδοχή που δεν είχες φανταστεί ότι μπορεί να έχεις. Που όμως κι εδώ υπάρχει ένα καλό. Βγάζοντάς την προς τα έξω την ξορκίζεις. Γιατί οι άνθρωποι που νοιάζονται έχουν την τάση να γίνονται καλύτεροι. Σε όλα!

Γιατί η ουσία, κρύβεται στο νοιάξιμο. Για σένα και για τους άλλους. Για σένα πιο πολύ. Γιατί άμα παραμελείς εσένα δεν θα καταλάβεις ποτέ ότι σε παραμελούν και οι άλλοι. Το νοιάξιμο είναι η ουσία. Και την ουσία την βλέπεις με την καρδιά...

Εν τω μεταξύ

Είναι αυτή η φάση της ζωής σου που έχεις όλη την εικόνα. Βλέπεις και αναλύεις μέσα σου, κομμάτι κομμάτι, όλα αυτά που σε κράτησαν (ή δε σε κράτησαν). Δε λέω "πίσω" γιατί δε θα ήταν κάτι που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όχι στη δική μου. Αυτά που με κράτησαν, με κράτησαν στο "τώρα". Σε ένα όμορφο και γεμάτο "τώρα" που το έζησα αχόρταγα. Χωρίς ανάσα και πολλές φορές χωρίς δεύτερες σκέψεις. Μα οι δεύτερες σκέψεις ήρθαν. Πάντα έρχονται. Και ζητάνε απαντήσεις που δεν είσαι έτοιμη να δώσεις γιατί βρίσκεσαι στο "εν τω μεταξύ" σου.

Από εδώ, το μόνο που μπορείς να πεις με σιγουριά είναι ότι κάτι καλύτερο έρχεται. Η φαρέτρα σου γέμισε με βέλη. Το καθένα από αυτά αποκτήθηκε με κόπο. Δε σου χαρίστηκε. Δούλεψες σκληρά για να το αποκτήσεις.

Από εδώ, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να περιμένεις. Τι;

Περιμένεις να μπουν όλα τα κουτάκια στη θέση τους. Να κλείσεις με χρυσή κορδέλα αυτά που δεν θα ανοίξεις για πολύ καιρό και να τα βάλεις κάτω κάτω και να αφήσεις πιο πάνω χώρο για όσα δεν έχεις γεμίσει ακόμα. Για όσα χωράνε και κάτι τελευταίο.

Περιμένεις να δεις τι γίνεται όταν εσύ απλά περιμένεις. Πώς κινείται ο κόσμος γύρω σου εν τω μεταξύ; Ποιος θα σταθεί δίπλα σου στην αναμονή; Τι ήταν αληθινό και τι απλά το δημιούργησες μόνη σου από ανάγκη;

Η παγίδα είναι ότι μπορεί να είναι και οι άλλοι στην αναμονή. Απλά όχι στην ίδια σειρά. Μπορεί να περιμένουν κι εκείνοι να δουν πώς κινείται ο κόσμος. Απλά όχι γύρω σου. Η παγίδα όμως είναι και η πρόκλησή σου για να μην περιμένεις κάτι που δεν θα έρθει.

Εν τω μεταξύ, όμως, εσύ έχεις να φροντίσεις εσένα.

Γιατί αγαπάμε τους "λάθος" ανθρώπους

Αγαπάμε χωρίς να ξέρουμε, ευθύς εξ αρχής, ότι είναι "λάθος". Γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν μαζί και οδηγίες χρήσης με όσα πρέπει ή δεν πρέπει να κάνεις για να μην αντιμετωπίσεις δυσλειτουργικές καταστάσεις. Τους αγαπάμε χωρίς να ξέρουμε τίποτα άλλο πέρα από το "τώρα". Αυτό που ζούμε μαζί τους και που μοιάζει κάποιες φορές ασήκωτο φορτίο αλλά άλλες φορές με παράδεισο. Παράδεισος και κόλαση μαζί, στην πιο συνηθισμένη του εκδοχή.

Γι' αυτό δεν μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις την ουσία και μένεις να κοιτάς το πλαίσιο. Το πλαίσιο που εσύ έχεις βάλει. Και μένεις και επιμένεις σε κάτι που ξέρεις την κατάληξή του. Ελπίζεις όμως.

Ελπίζεις πως δεν είναι αυτό που νομίζεις. Εύχεσαι να είναι εκείνη η μοναδική φορά που το ένστικτό σου αποπροσανατολίστηκε, που χάλασε η πυξίδα της διαίσθησής σου. Τι κι αν δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά; Παραμυθιάζεσαι πως για όλα υπάρχει πρώτη φορά.

Τα σημάδια ερμηνεύονται αλλιώς και συνεχίζεις να επενδύεις στον ίδιο άνθρωπο και να ζεις το "τώρα". Αυτό το παραδεισοκολασένιο. Με όποιο κόστος. Δεν το έχεις υπολογίσει και μέχρι να φτάσεις στο ταμείο ούτε θέλεις να το κάνεις. Το ζεις.

Γιατί ελπίζεις. Ελπίζεις πως θα τα αλλάξεις όλα και θα φέρεις τα πράγματα στο σημείο που χρειάζεται, για να αρχίσουν να γίνονται λειτουργικά. Γιατί αγαπάς με τέτοια ένταση που πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μόνο και μόνο επειδή αγαπάς.

Και ζεις το "τώρα" σε μια διαρκή μάχη. Μια μάχη με την αλήθεια σου. Που προσπαθείς να καταπιέσεις για να μην παραδεχτείς δυνατά, στον εαυτό σου κυρίως, ότι έδωσες πολλά χωρίς να το αξίζει ο άλλος. Χωρίς να το αξίζει τη δεδομένη στιγμή. Χωρίς να το αξίζεις κι εσύ. Δυσκολεύεσαι ακόμα κι αυτό να πιστέψεις, για να έχεις το πλεονέκτημα της ανατροπής. Κάνεις τα στραβά μάτια για να μη δεις. Ότι μόνο εσύ δόθηκες άνευ όρων, χωρίς πισινές και ανταλλάγματα. Δόθηκες και έδωσες ακούραστα.

Μα και να ήξερες από την αρχή ότι είναι "λάθος", εδώ που τα λέμε, σίγουρα θα το έκανες. Γιατί φτάνοντας στο ταμείο και μετρώντας τη χασούρα, καταλαβαίνεις ότι κάπου, κάπως άξιζε. Γιατί για όλα κάποιος λόγος υπάρχει. Ή και πολλοί λόγοι αλλά ο σημαντικότερος είναι η συνειδητότητα.

Γιατί έχεις μάθει μέσα από αυτό να εκτιμάς τους "σωστούς". Τους ανθρώπους που είναι, με έναν μαγικό τρόπο, πάντα εκεί. Όχι απαραίτητα με τη φυσική τους παρουσία.

Θα βρεις ένα χέρι απλωμένο να σε περιμένει κάθε φορά που θα τρέξεις προς το μέρος τους. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν εκεί και πριν μπεις στη δίνη του "τώρα" και θα είναι εκεί και μετά από αυτό. Γιατί οι "σωστοί" άνθρωποι της ζωής σου έχουν τη χρυσόσκονη που χρειάζεσαι.

Ξέρεις πως θα πεις μία πρόταση και θα έχουν διαβάσει στα μάτια σου ολόκληρη την παράγραφο. Δεν θα κουραστείς εξιστορώντας πράγματα γιατί είτε τα ξέρουν ήδη είτε απλά δεν τα χρειάζονται για να σταθούν δίπλα σου. Αυτοί οι άνθρωποι ξεχωρίζουν από τους άλλους.

Αυτοί οι άνθρωποι σε κάνουν να νιώθεις ο εαυτός σου και θέλουν από σένα μόνο την καλύτερη εκδοχή του. Κι ας σε δέχονται με όλα σου τα "κουσούρια".

Δεν θα τους καταλάβεις με την πρώτη, αλλά αν είσαι τυχερός και τους εντοπίσεις, αυτοί οι άνθρωποι θα γιατρέψουν κάθε πληγή από τους "λάθος". Αυτοί οι άνθρωποι θα σε μάθουν να αγαπάς. Κυρίως τον εαυτό σου.

Giusy Ferreri: Μιλάει για την εμφάνισή της στον τελικό του X Factor, για τον Θοδωρή Μαραντίνη και το νέο της album!

Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της Ιταλίας έφτασε πριν από λίγες μέρες στη χώρα μας. Η Giusy Ferreri ήταν η επίσημη καλεσμένη στον τελικό του X Factor.Eρμήνευσε στο 10ο live του παγκοσμίως επιτυχημένου μουσικού show το νέο της τραγούδι “Come un’ora fa” καθώς και το πολύ αγαπημένο για το ελληνικό κοινό “Novembre”, ενώ στη συνέχεια μοιράστηκε τη σκηνή με τον Γιώργο Θεοφάνους που την συνόδευσε στο πιάνο με ένα κομμάτι δικής του σύνθεσης. 

Το TLIFE τη συνάντησε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της στην Ελλάδα, στο κεντρικό ξενοδοχείο όπου έμεινε και είχε την δυνατότητα να θαυμάσει την Ακρόπολη! Με ένα μόνιμο χαμόγελο και ενθουσιασμένη από την φανταστική υποδοχή που γνώρισε στην Ελλάδα. 

"Είναι μια πολύ όμορφη χώρα", μας λέει επιβεβαιώνοντας ότι έχει έρθει αρκετές φορές και ειδικά στην Αθήνα. Σε μία από τις προηγούμενες επισκέψεις της είχε κάνει και πάλι μια εντυπωσιακή εμφάνιση. Η σκηνή του X Factor δεν ήταν η πρώτη συνεργασία με Έλληνα καλλιτέχνη και μάλλον ούτε και η τελευταία. 

Την πρώτη φορά την είχαμε δει σε ένα από τα Mad Secret Concerts να τραγουδάει μαζί με τους Onirama και τον Θοδωρή Μαραντίνη. Τον ανατρεπτικό frontman τον συνάντησε ξανά στο show αλλά ως κριτή αυτή τη φορά. Φυσικά, έχει να πει μόνο τα καλύτερα για τη συνεργασία τους το 2007.

Την ρώτησα, λοιπόν, αν θα ήθελε να βρεθεί και πάλι στη σκηνή με το δυναμικό συγκρότημα ή με κάποιον άλλον Έλληνα καλλιτέχνη. "Είναι κάτι που με αφορά πολύ, οι συνεργασίες με καλλιτέχνες από άλλη χώρα", απαντά και αναφέρει πως θα ήθελε μελλοντικά να κάνουν μαζί με τους Onirama ένα τραγούδι.

Μπορεί στην Ελλάδα να μην ξέρει πολλούς καλλιτέχνες αλλά όταν την ρωτάω για διεθνή ονόματα έχει μία τεράστια λίστα. Ειδικά σε αυτούς που θαυμάζει. Δύο από τα πρώτα ονόματα που της έρχονται στο μυαλό και με τα οποία θα ήθελε να συνεργαστεί είναι η Pink και ο Nick Cave.

"Το τραγούδι μου δίνει τη σκέψη με ποιον θα το πω και όχι τόσο το άτομο", μου εξηγεί για να τονίσει το ρόλο ενός κομματιού στην ενδεχόμενη συνεργασία.

Όσον αφορά για τη συνεργασία της στη σκηνή του X Factor, υπογράμμισε τον πολύ καλό φωτισμό του show που δημιουργεί μία ατμοσφαιρική ατμόσφαιρα! Κάτι που είναι πολύ θετικό και για την ψυχολογία των παικτών.

Η Giusy είχε βγει δεύτερη στο X Factor της δικής της χώρας, το 2008 οπότε γνωρίζει καλά τα συναισθήματα των παικτών του μουσικού show. Πριν έρθει στην Ελλάδα, μας αποκαλύπτει, είχε δει πολλά βίντεο στο YouTube για να έχει μια εικόνα και την εντυπωσίασαν πολλές γυναικείες φωνές. Ξεχώρισε και τη Νωαίνα αφού της έκανε εντύπωση το χαρακτηριστικό μουστάκι.

Αν γυρνούσαμε το χρόνο πίσω, θα ξαναπήγαινε στο X Factor; "Εννοείται θα το ξαναέκανα. Ζούσα και ήμουν στη μουσική και πριν από αυτό. Είχα κάνει ήδη ένα επιτυχημένο τραγούδι. Την ώθησε και την αναγνωσιμότητα που μου έδωσε το παιχνίδι δεν θα μπορούσε να μου τη δώσει τίποτα άλλο για να προχωρήσω", μου λέει και συμπληρώνει πως θα το πρότεινε σε κάθε νέο καλλιτέχνη αλλά σε όποιον είναι ανοιχτόμυαλος και έτοιμος να μπει στους κανόνες ενός τέτοιου παιχνιδιού.

Η ίδια μέχρι τα 20 της δεν θα έμπαινε στη διαδικασία να το κάνει, μου εξηγεί. Μέχρι τότε ο χαρακτήρας της ήταν πιο κλειστός και έγραφε διαφορετικά κομμάτια, λιγότερο εμπορικά για τα ιταλικά δεδομένα. Στη συνέχεια όμως λόγω ωριμότητας ανοίχτηκε και ήρθε η σωστή στιγμή. "Αυτό που ζω τώρα, η αναγνωσιμότητα, μου δίνει περισσότερες επιλογές παρά με περιορίζει", τονίζει.

Τον εαυτό της δεν θα μπορούσε να τον δει σε κάτι άλλο πέρα από την τέχνη. Ακόμα κι αν δεν ασχολούνταν με τη μουσική, μου αποκαλύπτει πως θα ήθελε να ζωγραφίζει. Αν δεν ηταν λίγο τεμπέλεα, μου λέει αστειευόμενη, κατά τη διάρκεια των σπουδών της, θα είχε γίνει ψυχολόγος. Το τραγούδι είναι όμως η μεγάλη της αγάπη. Γι'αυτό και ασχολείται με αυτό αποκτώντας μια ευρύτερη παιδεία. Γράφει μουσική και έχει μάθει να παίζει μουσικά όργανα. Θεωρεί σημαντικό για έναν τραγουδιστή εκτός από το ταλέντο να έχει και γνώσεις στη μουσική.

Πώς φαντάζεται τον εαυτό της σε μερικά χρόνια από τώρα; "Θέλω να πιστεύω ότι θα είμαι χαρούμενη και ότι αυτό που θα έχω κάνει θα έχουν αποδώσει." Ένα ακόμα που θα ήθελε για το μέλλον είναι να έχει μάθει αρκετές ξένες γλώσσες. Μου αναφέρει τα ελληνικά, τα ισπανικά και τα ολλανδικά.

Αυτό θα την βοηθούσε αρκετά στην επιθυμία που έχει να γυρίσει τον κόσμο και να τραγουδάει. Να κάνει συναυλίες από χώρα σε χώρα. Εϊναι άλλωστε ένα από τα κομμάτια της δουλειάς που αγαπάει πολύ. Τα live στο εξωτερικό!

Προς το παρόν, ταξιδεύει στην Ιταλία και παρουσιάζει το νέο της τραγούδι. Κάπως έτσι θα περάσει το καλοκαίρι της και στη συνέχεια θα ετοιμάσει το νέο της album.

By TLIFE