Αγαπάω στους ανθρώπους τα ψεγάδια τους

Είναι γεγονός ότι κανείς δεν είναι τέλειος. Αντικειμενικά κανείς. Γιατί για εμένα προσωπικά υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι και είναι αυτοί που έχω επιλέξει να είναι στη ζωή μου. Για μένα ο στενός κύκλος των ανθρώπων που συναναστρέφομαι στην προσωπική μου ζωή, είναι τέλειοι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν ψεγάδια.

Αυτά είναι που αγαπάω πιο πολύ σε εκείνους. Αυτά είναι που δεν αποδέχομαι με τίποτα σε εμένα. Περίεργο πράγμα ε; Αυτό που αγαπάς τόσο πολύ στους άλλους να μην το δέχεσαι για τον εαυτό σου.

Ίσως εκεί να υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια για τη ζωή μου τελικά. Θα μπω στη διαδικασία να την διαλευκάνω στα προσεχώς. Προς το παρόν ασχολούμαι με το «στα προηγούμενα επεισόδια».

Τα ψεγάδια, λοιπόν, των ανθρώπων είναι αυτά που τους κάνουν ξεχωριστούς. Αυτά που θα σε κάνουν να τους δώσεις μεγαλύτερη προσοχή γιατί ξέρεις ότι κάπου πονάει, κάπου υπάρχει κενό, κάπου θα βρεις…

Αν σκύψεις πάνω σε αυτά τα ψεγάδια και τα αποδεχτείς, στο τέλος θα τα αγαπήσεις και θα καταλάβεις πως όλοι οι άνθρωποι έχουν. Εγώ αυτά αγαπάω. Αγαπάω στους ανθρώπους τα ψεγάδια τους. Τους αγαπάω με αυτά. 

Πιστεύεις στον Batman;

Είναι κάποια πράγματα στη ζωή σου που δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις για αυτά. Απλά σου συμβαίνουν. Είναι αυτό που οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι αποκαλούν “Serendipity”. Αυτό που ένας σοφός φίλος μου εξηγεί ως εξής: “Τίποτα δεν είναι τυχαίο”! Έχω πει πολλές φορές αυτή τη φράση τελευταία στην καθημερινότητά μου και συνεχώς γίνονται διάφορα που την επιβεβαιώνουν. Πρόσφατα για παράδειγμα, βρέθηκα σε μία παράσταση που ήταν ακριβώς αυτό!

Πριν όμως σου πω για το έργο, να σου εκμυστηρευτώ την αδυναμία που έχω στους υπερήρωες και λίγο παραπάνω στον Βatman. (Κι ας έχω ταυτιστεί τελευταία λίγο παραπάνω με τον Robin) Η φιλοσοφία του σκοτεινού ιππότη ήρθε και κούμπωσε με διάφορες καταστάσεις στη ζωή μου. Γιατί όπως προείπαμε, “τίποτα δεν είναι τυχαίο”. 

Εννοείται πως ανυπομονώ να δω τη νέα ταινία “Batman V Superman: Η αυγή της Δικαιοσύνης” στην οποία πρωταγωνιστεί ο αγαπημένος μου Ben Affleck. Εννοείται επίσης, πως έχω κολλήσει με τη σειρά “Gotham” για την οποία έχω ξενυχτίσει πολλά βράδια! 

Κάπως έτσι αρχίσανε και οι φίλοι μου να μου στέλνουν ότι σχετικό μπορεί να συναντήσουν με τον αγαπημένο ήρωα της DC Comics. Ένας από αυτούς το έκανε χωρίς να γνωρίζει τη “λόξα” μου αυτή κι εδώ είναι που θα σου μιλήσω για την παράσταση που είδα στο Bios.

Πρόκειται για ένα θεατρικό ευρωπαϊκό δρώμενο μεταξύ Γαλλίας, Γερμανίας και Ελλάδας, με θέμα: “Πώς αντιμετωπίζουν οι νέοι την οικονομική κρίση, δίνοντας λύσεις για το μέλλον;”. Το project αυτό ονομάζεται Y.I.T.A.C. Και πραγματοποιήθηκε φέτος για δεύτερη χρονιά.



Μου το είχε αναφέρει αρχικά ο φίλος μου (ο πολύ ταλαντούχος ηθοποιός και φωτογενής τύπος της παραπάνω φωτογραφίας) Δημήτρης Κακαβούλας ο οποίος συμμετέχει σε αυτό. Πάνω κάτω μου είχε πει τα εξής: 

“Σε αυτό το project κάθε ομάδα εργάζεται μόνη της στη χώρα της, για ένα εξάμηνο, πάνω στο ίδιο θέμα – πιο συγκεκριμένα πάνω στο “Aiming at the future”. “Στοχεύοντας στο μέλλον”, λοιπόν, σκοπός αυτής της εργασίας ήταν μια συνάντηση όλων των συμμετεχόντων στην ίδια πόλη. Φέτος, αυτή η πόλη ήταν η Αθήνα. Κατά τη διάρκεια ενός δεκαήμερου σεμιναρίου, το υλικό που είχε ήδη δημιουργηθεί συγχωνεύτηκε και παρουσιάστηκε σε δύο παραστάσεις - την ίδια μέρα- ανοικτές για το κοινό.”

Δεν νομίζω ότι χρειάστηκε πολύ για να ενθουσιαστώ με το project και εννοείται είπα “ναι” να στηρίξω και την παράσταση. Το ραντεβού δόθηκε για τις 15 Σεπτεμβρίου. Oμολογώ πως έφτασα οριακά, λίγο πριν τη δεύτερη παράσταση, και ήμουν αρκετά κουρασμένη για να παρακολουθήσω με προσοχή αυτό που στο πρόγραμμα έλεγε: “Σε μια Ευρώπη που μαστίζεται από μια οικονομική και πολιτική κρίση, όπου η προκατάληψη, ο φόβος και η άγνοια απειλούν να συντρίψουν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών, επιλέγουμε να προσεγγίσουμε ο ένας τον άλλο και να δημιουργήσουμε κάτι από κοινού. Μέσα από το θέατρο αψηφούμε τα γλωσσικά εμπόδια και επενδύουμε στην πολιτιστική πολυμορφία, αντί να τη πολεμούμε, δίνοντας τη δική μας εκδοχή της Ευρώπης.”

Και η παράσταση ξεκίνησε και χάθηκα μέσα στο έργο! Δεν με ενόχλησε καθόλου ότι δεν καταλάβαινα τα γερμανικά ή ότι τα γαλλικά που έπιανα δεν ήταν παρά 3 με 4 λέξεις, μετρημένες. Το κείμενο του έργου ήταν σαφώς και στις 3 γλώσσες. Αλλά το μήνυμά του ήταν τόσο δυνατό που μπορεί και να μην το πρόσεχες. Εντάξει, υπερβάλλω αλλά προσπαθώ να σου δώσω να καταλάβεις πόσο πολύ χάθηκα μέσα στο έργο. Πόσο καλά κουρντισμένοι ήταν οι πρωταγωνσιτές του και πόσο δυνατό ήταν τελικά το συναίσθημα που έφτανε στον θεατή. Και τα τη διάρκεια της πλοκής, συνέβη κάτι μαγικό!

Όλη η σκηνή επικεντρώθηκε στο αν οι πρωταγωνιστές του έργου πιστεύουν στον Βatman. Τα ευκόλως εννοούμενα τα παραλείπω ή μάλλον θα τα συμπυκνώσω όλα στο moto αυτού του blog. “Τίποτα δεν είναι τυχαίο”!

Έχοντας τον ενθουσιασμό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου (περιττό να σου πω ότι ο Δημήτρης αλλά και όλα τα παιδιά ήταν απίθανοι στους ρόλους τους) αναζήτησα το φίλο μου να μάθω τι και πώς. Κυρίως, πώς σκέφτηκαν να μπλέξουν τον Batman μέσα στην πλοκή. 

Το όλο clue ήταν το αστείο που ό,τι κι αν γίνει, ό,τι και αν ρωτήσεις η απάντηση είναι “I am Batman”.

Η Ελλάδα μπορεί να σωθεί μόνο από έναν σούπερ ήρωα και αυτός που είναι πάνω από όλους είναι ο Batman. Οι συμβολισμοί μπορούν να είναι πολλοί. Εγώ κρατάω τον παρακάτω: “Πιστεύεις στον Batman; Άρα πιστεύεις στην ελπίδα. Πιστεύεις στον άνθρωπο, παρά το δύσκολο παρελθόν.” Αυτό, θα το καταλάβεις καλύτερα αν σκεφτείς ότι ο Batman παρόλο που ανήκει στους υπερήρωες δεν έχει υπερδυνάμεις! 

Και μετά, ρώτησα το Δημήτρη πώς έζησε εκείνος την όλη φάση. “Δε θα σου πω ψέματα. Το πρώτο βράδυ με έπιασε αγοραφοβία. Είχα ξαφνικά να διαχειριστώ 28 ξένους ανθρώπους με τις παραξενιές και τις επιθυμίες τους. Ναι, εντάξει δεν ήμουν ο μόνος από την ελληνική ομάδα ούτε με υποχρέωνε κάτι να ικανοποιήσω τα θέλω τους (πέρα από την ελληνική φιλοξενία), αλλά σε έμενα αυτό φάνταζε βουνό”, μου περιγράφει. “Την πρώτη μέρα δουλειάς τα πράγματα έγιναν πολύ καλύτερα. Υπήρχε μια σκηνική χημεία και μια επικοινωνία εντυπωσιακή για άγνωστους ανθρώπους που δε μιλούσαν καν την ίδια γλώσσα”.

Και μετά την πρώτη “κρυάδα”; “Όσο περνούσαν οι μέρες έπαψα να τους αντιμετωπίζω σαν ξένους. Βοήθησαν αυτά τα μικρά δεκάλεπτα στο φαγητό ή στη διαδρομή από και προς την πρόβα. Μικρά δεκάλεπτα χωριστά με τον καθένα που είχα την ευκαιρία να μάθω δυο πράγματα για τις ζωές τους και τις ανησυχίες τους και να τους μεταφέρω λίγη από την ελληνική πραγματικότητα. Και κάπως έτσι μέσα σε ένα δεκαήμερο ο χρόνος συμπιέστηκε και φάνταζε σαν να περάσαν 2-3 μήνες. Και με αυτούς τους ανθρώπους πλέον κάτι μας ένωνε. Ήταν φίλοι, συνεργάτες, συνοδοιπόροι και κοινωνοί της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Αυτό ήταν για μένα το YITAC 2.”

“Το αποτέλεσμα της δουλειάς ήταν σημαντικό αλλά αυτό το είδες μόνη σου και θα το περιγράψεις καλύτερα από μένα και πιο αντικειμενικά. Αλλά ακόμα πιο σημαντικό ήταν οι άνθρωποι και οι ιδέες. Τα πράγματα που γεννήθηκαν εντός αλλά και εκτός σκηνής. Και γιατί όχι, τα πράγματα που θα γεννηθούν στο μέλλον”, μου λέει κλείνοντας.

Τελικά, δεν ξέρω αν το μετέφερα με αντικειμενικότητα. Νομίζω καμία σημασία δεν έχει να το μεταφέρω με αντικειμενικότητα, γιατί το να πιστεύεις στο Batman (άρα στην ελπίδα) είναι κάτι πέρα από την αντικειμενική σκοπιά μιας κατάστασης. Η αποστολή μου θα είναι επιτυχής, αν κατάφερα να πείσω έστω και έναν να πιστέψει (στον Batman) και να δει τα πράγματα αλλιώς “στοχεύοντας στο μέλλον”. 



Και για να δεις πώς "τίποτα δεν είναι τυχαίο", αυτό το Σάββατο (26 Σεπτεμβρίου), είναι Batman Day. 

P.S. Στο YouTube θα ψάξεις να βρεις το "Superheroes" από το συγκρότημα "The Script. 

By TLIFE

Είναι κάποια βράδια που νιώθεις διαφορετικά...

Είναι κάποια βράδια που νιώθεις διαφορετικά. Νιώθεις ότι η μέρα που θα ξημερώσει, θα είναι αυτή που θα αλλάξεις τον κόσμο. Ανυπομονείς να έρθει  το πρωί για να ξεκινήσεις να το κάνεις. Συνήθως δεν θες να κοιμηθείς από την ανυπομονησία. Αν το κάνεις, θα είναι εκβιαστικά για να περάσουν πιο γρήγορα οι ώρες μέχρι την ανατολή.

Είναι αυτά τα βράδια που έχεις «κατακτήσει»  κάτι. Μια ιδέα, ένα στόχο, έναν άνθρωπο…  Κυριαρχεί μέσα σου το συναίσθημα της πληρότητας. Έχεις κολλήσει τα δύσκολα κομμάτια του πάζλ για το νόημα της ζωής. Της δικής σου αλλά και γενικότερα.

Αν σε ρωτήσει κανείς , θα απαντήσεις πώς τα πράγματα είναι πολύ απλά. Και είναι. Εμείς τα κάνουμε πολύπλοκα. Πόσο κλισέ, μα και πόσο αλήθεια!

Αυτά τα βράδια είναι παραπάνω από ένα. Γιατί τελικά, ο κόσμος, δεν αλλάζει την επόμενη ημέρα. Χρειάζονται πολλές ανατολές  για να γεμίσουμε ήλιο!

Αλλάζουμε όμως εμείς. Κάθε φορά και λίγο παραπάνω. Κάθε φορά μια ηλιαχτίδα μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην ψυχή μας. Αλλάζουμε λίγο παραπάνω σε κάθε πρωινό που φέρνει ένα βράδυ σαν τα παραπάνω. 

Αυτά τα βράδια, κάποια στιγμή, θα φέρουν τη μέρα που θα αλλάξει ο κόσμος…

Πάρε ανάσα!

Όταν πάρεις απόσταση από τα γεγονότα μόνο τότε μπορείς να διαπιστώσεις την πραγματική διάσταση που έχουν για σένα. Απόσταση χρονική ή και γεωγραφική σε κάποιες περιπτώσεις. Όταν προσπαθείς να δώσεις ορισμούς σε κάτι που συμβαίνει τώρα, τη στιγμή που μιλάμε, το πιο πιθανό είναι να πέσεις έξω. Ειδικά αν η συναισθηματική σου φόρτιση είναι τέτοια, που σε κάνει να πιστεύεις ότι έχει έρθει το τέλος του κόσμου.

Γιατί πολλές φορές, νιώθεις ακριβώς έτσι. Ότι τα χειρότερα ήρθαν ή είναι δίπλα σου και θα ξεπροβάλλουν ανά πάσα στιγμή. Με έναν μαγικό τρόπο όμως η πραγματικότητα πάντα σε διαψεύδει. Έτσι δεν είναι; Τα πράγματα, με έναν μαγικό τρόπο, πάντα βρίσκουν τον δρόμο τους και καταλήγουν έτσι όπως θα έπρεπε να είναι.

Αυτό βέβαια το βλέπεις μόνο όταν καταλαγιάσει η ένταση αυτού που ζεις ή όταν πάρεις απόσταση. Το πιο σημαντικό όμως που πρέπει να κάνεις είναι ένα: Πάρε ανάσα!

Δώσε στον εαυτό σου αυτή τη λίγων δευτερολέπτων πίστωση χρόνου, που όμως είναι τόσο ζωτικής σημασίας. Κλείσε τα μάτια σου και πάρε ανάσα...

Φάνης Μουρατίδης: “Μπορεί στο θίασο να μην έχουν να πάρουν τα χαρτάκια για τα τσιγάρα τους, αλλά το αψηφούν και λένε πάμε παρακάτω”

Σήμερα και αύριο, παρουσιάζεται στην Επίδαυρο η πολιτική κωμωδία “Αχαρνής” του Αριστοφάνη. Οι συντελεστές της παράστασης “τόλμησαν” να κάνουν πρεμιέρα σε αυτή τη δύσκολη πολιτικοοικονονική συγκυρία για τη χώρα στέλνοντας έτσι ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Ελπίζουν ότι η “αυτοθυσία” τους θα πιάσει τόπο και θα καταφέρουν να ολοκληρώσουν την προγραμματισμένη περιοδεία τους σε όλα τα θέατρα της Ελλάδας. Τουλάχιστον, στα περισσότερα από αυτά. 

Το TLIFE συνάντησε, λίγες ώρες νωρίτερα, έναν από τους πρωταγωνιστές του έργου, τονΦάνη Μουρατίδη. Ο ηθοποιός κατάφερε να μας κάνει να δούμε λίγο διαφορετικά τα πράγματα, μας μετέδωσε λίγη από τη δική του αισιοδοξία και μας μίλησε για το έργο, το συγχρονισμό του με το σήμερα αλλά και τους συνεργάτες του. 



Η καλή ομάδα και το καλό κλίμα ήταν σημαντικά για την απόφασή σας να “τολμήσετε” το ανέβασμα του έργου;
Η απόφασή μου ξεκινάει πρώτα από μένα. Τι εννοώ; Ξεκινάει από το ποιος είσαι εσύ και μετά πάει στο σύνολο. Όταν το σύνολο, βέβαια, είναι στο ίδιο μήκος κύματος με εσένα είναι υπέροχο. Δηλαδή αν εσύ είσαι “όχι” μέσα σου, τότε τι σημασία έχει αν οι άλλοι είναι “ναι” κι εσύ είσαι “όχι”. Ξεκινάμε από το ότι εσύ είσαι “ναι” και όλοι είναι “ναι” κι αυτή η συγκυρία είναι υπέροχη. Γιατί αισθάνεσαι ότι στο όνειρο πάμε μαζί. Βρίσκουμε την πρωταρχική λειτουργία της δουλειάς που κάνουμε, του θεάτρου.

Νιώθετε μια μεγαλύτερη ευθύνη για αυτό το έργο;
Εγώ έχω το εξής πρόβλημα, νιώθω πάντα την ίδια ευθύνη για όλα τα έργα που κάνω. Απλά, κάθε φορά, το διαφορετικό είναι οι παρέες. Εδώ η παρέα, σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, λέει όλη ότι “το τολμώ”. Ο παραγωγός μας, που είναι πολύ σημαντικό γιατί είμαστε ένας ιδιωτικός θίασος, οι άνθρωποι που βοήθησαν οικονομικά, σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, ώστε να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε το όνειρο. Γιατί είμαστε ένα μεγάλο σχήμα, δεν είναι δύο και τρεις άνθρωποι, και έχει γίνει ήδη, όλο αυτό το διάστημα, μια τεράστια επένδυση και σε δουλειά και σε χρήματα που είναι κρίμα να τα πετάξεις όλα αυτά μέσα σε μία στιγμή. Αν μη τι άλλο, να μας δώσει την ευκαιρία να παρουσιάσουμε σε έναν χώρο, που αυτή τη στιγμή αποκτά για μένα τεράστια σημασία, ξαναβρίσκει τη σχέση με την ιερότητά του. Γιατί, όπως είναι τα πράγματα στη χώρα, βρισκόμαστε σε “κατάσταση πολέμου”. Αν σκεφτείς ότι το έργο το δικό μας γίνεται κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τα πράγματα αποκτούν μια άλλου τύπου διάσταση από ντοκιμαντέρ, ένα ντοκιμαντέρ για κάποτε, πριν από κάποια χρόνια, πώς ζούσαν κτλ... Όχι, αυτό έχει μία άμεση αναγωγή στο σήμερα. Ο συντονισμός στη συγχρονικότητά του είναι τεράστιος. Όχι του συγκεκριμένου έργου, όπως είπε στη συνέντευξη Τύπου ο Γιάννης (Κακλέας), όλων αυτών των κειμένων που έρχεται ένας θίασος να τα αφηγηθεί, να τα εξιστορήσει, να τα δραματοποιήσει στην Επίδαυρο. Το αρχαίο θέατρο, ουσιαστικά, κάνει αυτό το παιχνίδι με το χρόνο. Σταματάει πια ο χρόνος μέσα σε αυτό το θέατρο. Δεν είναι 2015. Ο θεατής μπορεί να φανταστεί ότι είναι σε οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου, από το 470 μέχρι σήμερα.

Είναι “τρελό” το ότι αν και είναι τόσο παλιό, είναι τόσο κοντά στην εποχή μας!
Είναι τρελό! Αυτό το συνειδητοποιήσαμε πιο καλά τώρα και το αντιλαμβανόμαστε. Αλλά, θέλω να σου πω ότι, αν κανείς διαβάσει όλη την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία θα δει ότι αυτού του είδους η επικαιρότητα είναι από τα βασικά οργανικά στοιχεία των κειμένων. 


Με τον σκηνοθέτη της παράστασης, Γιάννη Κακλέα

Η συγκεκριμένη παράσταση, αλλά και η τέχνη γενικά, μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά για το κοινό;
Δεν ξέρω. Δεν μπορείς να ξεκινάς με την πρόθεση ότι θα λυτρώσει τον κόσμο. Αυτό είναι ανάλογα με το τι είδους φόρτιση θα δημιουργηθεί μέσα στην παράσταση. 

Η τέχνη είναι μια διέξοδος για τον κόσμο σε δύσκολες εποχές;
Κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν με ορισμούς, εμένα λίγο με ζορίζουν. Για μένα, πάντα, οι ορισμοί κάπου με απομακρύνουν από τον στόχο. Εμένα με ενδιαφέρει ότι συμβαίνει κάτι. Κάτι που κινεί το συναίσθημα, τη σκέψη. Κάτι που σου αφαιρεί την παρουσία σου και την συνειδητοποιείς όταν τελειώνει. Έχεις χαθεί, δηλαδή, την ώρα που βλέπεις κάτι και ξανάρχεσαι. Αυτό που ξανάρχεσαι και κάποια στιγμή ξέχασες τον εαυτό σου και τον ξαναβρίσκεις, αλλά τον ξαναβρίσκεις διαφορετικό. Είσαι πιο γεμάτος με συναισθήματα, με σκέψεις, ίσως με λύσεις σε πράγματα που σε απασχολούν. Μπορεί να βρήκες κι έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει μέσα από μία παράσταση, έναν που να ταυτίστηκες. Είναι πάρα πολλές οι λειτουργίες κι αυτό έχει να κάνει με το ζωντανό. Εμένα με ενδιαφέρει αν η τέχνη είναι ζωντανή. Αν μπορεί και ερεθίζει, αν μπορεί και κινητοποιεί, συναρπάζει, μαγεύει...

Εσάς, σας κάνει άλλο άνθρωπο κάθε παράσταση;
Ε, βέβαια! Εξυπακούεται! Καλύτερο και χειρότερο, άλλο άνθρωπο. Αυτή η δουλειά, είναι μια δουλειά που δεν έχει να κάνει μόνο με τα κείμενα που είναι αυτή η περιπέτεια που είναι να γνωρίσεις τον συγγραφέα, να βρεις την ιστορία που πρέπει να αφηγηθείς στον κόσμο. Το μεγαλύτερο από όλα είναι με ποιους. Το “με ποιους” είναι πολύ βασικό. Γι' αυτό είπα ότι νιώθω τυχερός που είμαι με αυτούς. Θα μπορούσα την ίδια χρονική στιγμή να είμαι με άλλους, να συμβαίνουν τα ίδια και να μην αισθάνομαι το ίδιο. Τα πρόσωπα είναι κάτι τρομερά καθοριστικό για μία παράσταση. Αυτή η ενέργεια αυτής της παρέας με κάνει να νιώθω ευλογημένος. Με αυτούς τους ανθρώπους, με αυτό το μεγαλείο ψυχής, με αυτή την τάση για υπέρβαση, με αυτό το αίσθημα συνεργασίας, με την ευθύνη αυτή που αναλαμβάνουν την εργασία τους και πως άνθρωποι, που μπορεί στο θίασο να μην έχουν να πάρουν τα χαρτάκια για τα τσιγάρα τους, το αψηφούν και λένε πάω παραπάνω. Ναι, τελικά, μπορεί να είμαστε και πάνω από την πραγματικότητα! Όχι μόνο να την ξέρουμε, αλλά να ξέρουμε και πως θα την υπερβούμε.

Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει ένα παραθυράκι για φως, μια ελπίδα.
Ξέρεις και κάτι ακόμα; Ναι, είμαστε δίπλα σε μία καταστροφή. Φλερτάρουμε με ένα φόβο. Όλα μπορούν να συμβούν. Αν θέλουμε όμως να τιμήσουμε την ιστορία μας -και κάνω μια αναγωγή στο χρόνο- δεν υπήρχαν μόνο καλές στιγμές. Υπήρχαν και οι δύσκολες. Υπήρχαν και οι κατοχές, εμφύλιοι, δικτατορίες. Δεν ήταν όλα μια παρατεταμένη ρόδινη γραμμή. Δεν μπορούμε εμείς, ακόμα κι αν το σενάριο είναι αυτό, να αψηφήσουμε την ιστορία μας και να θέλουμε ντε και καλά να ζούμε σε έναν ονειρεμένο, παιδικό κόσμο και μόνο. Η εποχή της ανεμελιάς για όλους μας, τελείωσε. Πάμε τώρα στο παρακάτω. Δεν ζούμε το παρόν αν σκεφτόμαστε τι ωραία που ήταν πριν. Μπορεί κι αυτό που ζεις τώρα να είναι πιο ωραίο και να μην το έχεις καταλάβει. Δεν είναι σίγουρο ότι είναι άσχημο. Γιατί έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με την πραγματικότητα πώς την αξιολογούσες και σε τι έδινες υπεραξία μέχρι τώρα. Αν αλλάξεις όμως την προτεραιότητα των αξιών σου κι αυτά που εκτιμάς και στους ανθρώπους είναι διαφορετικά από αυτά που εκτιμούσες πριν, μπορεί οι ποιότητες που θα ανακαλύψεις να είναι πιο ουσιαστικές από αυτές που νόμιζες ότι είχες. Πραγματικά, μπορεί όταν πας στη Σαντορίνη τώρα πια να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα και να μη βγάζεις τη φωτογραφία να τη βλέπουν οι φίλοι σου στο facebook. 

By TLIFE

Βασίλης Χαραλαμπόπουλος: “Αν δεν μπορούμε να φτιάξουμε, τουλάχιστον, να μην καταστρέφουμε ζωές άλλων”

Η πολιτική κωμωδία “Αχαρνής” κάνει πρεμιέρα αυτή την Παρασκευή στο Φεστιβάλ Επιδαύρου. Οι συντελεστές της, μουδιασμένοι από όσο συμβαίνουν στη χώρα μας, κάνουν μία πράξη “αυτοθυσίας”. Αποφάσισαν να “ταξιδέψουν”με την παράσταση για την οποία δούλεψαν επί τρεις μήνες, και να πάνε βήμα βήμα, σε μία προγραμματισμένη περιοδεία. 

Λίγο πριν την πρώτη τους παράσταση, το TLIFE συνάντησε έναν από τους πρωταγωνιστές της, τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και μας μίλησε για το έργο του Αριστοφάνη που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία Γιάννη Κακλέα. 



Καταλαβαίνω, ότι θα είναι μία παράσταση συναισθηματικά φορτισμένη.
Σίγουρα! 

Ξεκινάει με άλλα δεδομένα σε σχέση με οποιαδήποτε παράσταση σας μέχρι σήμερα.
Ναι. Πώς τα φέρνει η ζωή! Έτσι κι αλλιώς, η σκηνοθετική υπογραφή του Κακλέα σκάβει βαθιά στον Αριστοφάνη. Όταν, λοιπόν, τα φέρνει η μοίρα και κάνουμε ένα έργο όπου είναι, πραγματικά, από μόνο του τόσο επίκαιρο. Και με όλα αυτά που συμβαίνουν αυτό τον καιρό στη χώρα μας και στις ζωές μας, καθιστά το έργο τόσο συναισθηματικά φορτισμένο και για εμάς που το κάνουμε αλλά και για τον κόσμο που θα έρθει και θα συνειδητοποιήσει αυτό που λέει ο Αριστοφάνης. Είναι πολύ μοναδική στιγμή και δεν ξέρουμε πώς θα την διαχειριστούμε. 

Θα είναι μία λύτρωση για εσάς, αλλά και για το κοινό, μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση που βιώνει η χώρα;
Θα είναι λύτρωση κατ' αρχή το ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να βγάλουμε όλο αυτό που χτίζουμε μέσα μας τόσο καιρό και που αφορά τον κόσμο, τη ζωή μας, τη χώρα μας. Είναι κάθε φορά σαν να δημιουργούμε το επόμενο βήμα. Εμείς από τη μεριά μας κάναμε ένα βήμα μπροστά καταφέρνοντας να μπορούμε να έχουμε τη δυνατότητα -πρώτα ο Θεός, αν δε γίνει κάτι δραματικό σε αυτή τη χώρα- να μπορούμε να πάμε Παρασκευή και Σάββατο στην Επίδαυρο και να παίξουμε. Από εκεί και πέρα θα δούμε αν μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα μετά την Επίδαυρο, για να μπορούμε να συνεχίσουμε την περιοδεία με έναν τρόπο. Παλεύουμε βήμα το βήμα.



Έχει και μια ομορφιά αυτό το “βήμα το βήμα”. 
Ναι είναι. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις την αυτοθυσία ανθρώπων και συναδέρφων και ηθοποιών που ουσιαστικά το μόνο που κυνηγάμε όλοι είναι να μπορούμε να έχουμε τουλάχιστον τα έξοδα διαμονής και τα έξοδα μετακίνησης και τίποτα άλλο. Και βλέπουμε...

Μιλάμε, πάντως, για ένα έργο που αν και γράφτηκε πολλά χρόνια πίσω, είναι εξαιρετικά μέσα στην εποχή μας.
Ναι, τρομερή σύνδεση με το σήμερα.

Δεν σας δημιουργεί λίγο την αίσθηση ότι, σαν λαός, επαναλαμβάνουμε τα ίδια και δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας;
Ναι, είναι τελικά πολύ περίεργο όλο αυτό που μας συμβαίνει. Οπότε μήπως θα πρέπει να δεχτούμε ότι είμαστε έτσι σαν λαός; Ότι είμαστε ένα γαλατικό χωρίο, όπως στον Αστερίξ, που δεν μπορεί να αλλάξει; (γελάει) Έχει και τα καλά του, έχει και τα άσχημά του φυσικά. Αν δεν μπορούμε να φτιάξουμε, τουλάχιστον να προσπαθούμε να μην ενοχλούμε τους άλλους, να μην ενοχλούμε τους γύρω μας. Με τις αποφάσεις μας να μην καταστρέφουμε ζωές άλλων. Φανταστείτε ότι ο Δικαιόπολις, μία μονάδα, ένας άνθρωπος που όταν δεν τον ακούνε, δεν τον καταλαβαίνουν λόγω πολιτικών συμφερόντων και κανείς δεν αποφασίζει για ειρήνη, αποφασίζει μόνος του να κάνει ειρήνη μόνο για αυτόν. Μόνο για τον εαυτό του και την οικογένειά του. 

By TLIFE

Ex-Girlfriend's Perfume: Η μπάντα που θα ανοίξει τη συναυλία του Robbie Williams συστήνεται

Η είδηση ότι ο Robbie Williams έρχεται στη χώρα μας για μία και μοναδική συναυλίασίγουρα έφερε μεγάλη χαρά στους Έλληνες θαυμαστές του. Ακολούθησε πανικός για την αναζήτηση του πολυπόθητου εισιτηρίου που θα τους δώσει την ευκαιρία να δουν από κοντά ένα από τους μεγαλύτερους σταρ της εποχής μας.

Για 6 συγκεκριμένα παιδιά όμως η συναυλία που γίνεται στο πλαίσιο του Rockwave festival αποτελεί ένα όνειρο ζωής που γίνεται πραγματικότητα και αναφέρομαι στους Ex-Girlfriends Perfume. 

Είναι το συγκρότημα που θα “ζεστάνει” στη σκηνή του TerraVibe Park στη Μαλακάσα πριν εμφανιστεί ο Robbie. To TLIFE τους συνάντησε λίγες μέρες πριν τη μεγάλη συναυλίακαι μοιράστηκαν μαζί μας τα συναισθήματά τους, το “άρωμα” που θέλουν να αφήσουν με τα τραγούδια τους αλλά και τα όνειρά που κάνουν για το μέλλον. 



Πώς νιώθετε πού θα είστε αυτοί που θα ανοίξουν τη συναυλία του Robbie Williams; 

Μαίρη: Νιώθουμε μεγάλη χαρά! Είμαστε πολύ τυχεροί που θα παίξουμε λίγο πριν από έναν τόσο μεγάλο σταρ. Νομίζω, δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα.
Γιώργος: Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα σε καμιά περίπτωση. Ακούγεται σαν ψέμα! Θα είναι ένα όνειρο που μακάρι να διαρκούσε πολύ περισσότερο. Θα θυμόμαστε για πάντα αυτό που θα αντικρίσουμε στο Rockwave.
Γιάννης: Είναι πραγματικά απίστευτο! Νιώθουμε πολύ τυχεροί και ανυπομονούμε να έρθει η στιγμή που θα ανέβουμε στη σκηνή.
Κώστας: Δεν το έχω πιστέψει ακόμα! Θα είναι πραγματικά η καλύτερη εμπειρία που έχω ζήσει ποτέ μου!
Δημήτρης: Νιώθουμε μεγάλη χαρά και συγκίνηση και ανυπομονούμε να ζήσουμε αυτή την μοναδική εμπειρία!
Ιωάννα: Στην πραγματικότητα, κάνεις από εμάς δεν έχει συνειδητοποιήσει το καταπληκτικό αυτό γεγονός που έχουμε τη χαρά να ζήσουμε. Σίγουρα νιώθουμε μεγάλη ευγνωμοσύνη αλλά και υπέρτατη χαρά για το μεγάλο αυτό γεγονός.

Αλήθεια, πώς γνωριστήκατε;

Συγκυριακά. Αρχικά μέσω κοινού γνωστού γνωριστήκαμε με τον Γιώργο και φτιάξαμε ένα ακουστικό σχήμα. Ύστερα είχαμε την ανάγκη να γράψουμε δικά μας κομμάτια και βρήκαμε τον Κώστα, ο οποίος έφερε τον Γιάννη και τον Δημήτρη μέχρι που η παρέα μεγάλωσε περισσότερο με την Ιωάννα.

Τι κάνετε τις υπόλοιπες ώρες που δεν ασχολείστε με τη μουσική; 

Μαίρη: Όταν δεν δουλεύω ή δεν έχω πρόβα με τα παιδιά, βγαίνω βόλτες στο κέντρο της Αθήνας με τους φίλους μου και περνάω χρόνο με την οικογένειά μου. Επίσης, μου αρέσει να ακούω μουσική και να γράφω ιστοριούλες 
Γιώργος: Λατρεύω τα ταξίδια με καλή παρέα. Με την πρώτη ευκαιρία φεύγω για εξωτερικό ή όμορφα ελληνικά νησιά! Παίζω, επίσης, μπάσκετ και μου αρέσει να διαβάζω βιβλία.
Γιάννης: Τον ελεύθερο χρόνο μου συνήθως θα τον περνάω με τους φίλους κάνοντας βόλτες. Επίσης, ακούω μουσική και όποτε μπορώ πηγαίνω και για μπάσκετ. 
Κώστας: Στον ελεύθερό μου χρόνο παίζω video games και βρίσκομαι με τους φίλους μου.
Δημήτρης: Μου αρέσει να βλέπω ξένες σειρές και να πηγαίνω περίπατο με τον σκύλο μου!
Ιωάννα: Τον ελεύθερο χρόνο γυμνάζομαι και πηγαίνω βόλτα για καφέ με φίλους, κοντά στη θάλασσα. 

Πώς προέκυψε αυτό το ιδιαίτερο όνομα της μπάντας;

Το όνομά μας βγήκε πάνω στην πλάκα και τελικά δεν το αλλάξαμε ποτέ. Το άρωμα της πρώην δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα όπως χαρά, νοσταλγία, μελαγχολία. Όλα όσα θέλουμε να περάσουμε μέσα από τα τραγούδια μας, τα οποία περιέχουν διάφορα είδη μουσικής.



Τι είναι για σας μουσική; 

Μαίρη: Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αγαπάει τη μουσική. Μπορεί να είναι συντροφιά, παρηγοριά τρόπος να μοιραστείς συναισθήματα και τρόπος να επικοινωνήσεις χωρίς λόγια.
Γιώργος: Είναι ο καλύτερος τρόπος να ξεκουράσεις το μυαλό σου. Μετά από μια καθημερινή στη δουλειά και με πολλές έννοιες η μουσική σε ταξιδεύει και σε χαλαρώνει. Είναι δείκτης νοημοσύνης, φοβερός τρόπος να εξωτερικευτείς και να επικοινωνήσεις με άλλους ανθρώπους. Η μουσική μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.
Γιάννης: Η μουσική είναι πολλά. Σχεδόν τα πάντα! Ειναι τρόπος να εκφράζεσαι, να επικοινωνείς με άλλους ανθρώπους και πάρα πολλά ακόμα που δεν χωράνε σε λίγες γραμμές...
Κώστας: Η μουσική για μένα είναι τρόπος έκφρασης. Επίσης είναι και ένας τρόπος να χαλαρώσεις μετά από μία κουραστική ημέρα.
Δημήτρης: Μουσική είναι η έκφραση των συναισθημάτων οπού το κάθε άτομο μπορεί να εκφράσει με δικό του τρόπο.
Ιωάννα: Για μένα η μουσική είναι ο λόγος που έχω έρθει στη γη. Είναι περισσότερο από τον εαυτό μου μια δύναμη πάνω από τις δικές μου δυνάμεις και θα ήταν πολύ λίγο αν έλεγα μόνο ότι δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτή.

Ποιο είναι το πιο ωραίο live που έχετε κάνει μέχρι σήμερα;

Το πιο ωραίο που έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα είναι το live session στο En lefko. Ήταν όλα άψογα και full επαγγελματικά! Από την άλλη βέβαια, το πιο ωραίο live θα είναι αυτό που έρχεται στο Rockwave!

Ποια είναι η χειρότερη εμπειρία που είχατε στο stage;

Αμήχανη και δύσκολη στιγμή ήταν όταν λόγω τεχνικών προβλημάτων σε κάποιο μικρό φεστιβάλ δεν υπήρχε καθόλου καλός ήχος.



Τι όνειρα έχετε για το μέλλον και με ποιον καλλιτέχνη της εγχώριας ή της παγκόσμιας σκηνής θα θέλατε να δουλέψετε; 

Μαίρη: Λέμε για τα τραγούδια και το άλμπουμ μπλα μπλα. Μεγάλο όνειρο-τρέλα θα ήταν να συνεργαστώ ή έστω να κουβεντιάσω για λίγο με τον Robert Smith των Cure, το μόνο συγκρότημα που ακούω από την εφηβεία μου μέχρι σήμερα σχεδόν κάθε μέρα. Τον θεωρώ πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Γενικά θαυμάζω τους ανθρώπους που δημιουργούν τολμώντας να ξεφύγουν από τα πρότυπα της εποχής τους.
Γιώργος: Δεν κάνω όνειρα. Όλα έχουν έρθει ιδανικά μέχρι στιγμής και δεν το περιμέναμε ποτέ. Απλά κάνουμε αυτό που μας αρέσει με μεράκι, θα συνεχίσουμε να αφιερώνουμε χρόνο και απίστευτη διάθεση στη μουσική και στις συνθέσεις μας και πάντα τα καλύτερα έρχονται!
Γιάννης: Το όνειρο μου είναι να αγαπήσουν τη μουσική μας όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται και να παίξουμε live σε όλο τον κόσμο. 
Οι καλλιτέχνες που θαυμάζω είναι πάρα πολύ και δεν θα μπορούσα να διαλέξω μόνο ένα.
Κώστας: Το μεγαλύτερο όνειρό μου θα ήταν να γνωρίσω/συνεργαστώ με τον Michael Jackson. Κατά την γνώμη μου ήταν ο μεγαλύτερος σταρ που υπήρξε ποτέ. Είναι κρίμα που δεν ζει πια (όπως και άλλοι τεράστιοι καλλιτέχνες) αλλά η μουσική του θα ζει για πάντα.
Δημήτρης: Το όνειρό μας είναι να συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και να εκφραζόμαστε μέσα από την μουσική. 
Είναι πολλοί οι καλλιτέχνες που θα θέλαμε να συνεργαστούμε αλλά προσωπικά θα ήθελα με τους Maroon 5!
Ιωάννα: Θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ με την Βeyonce γιατί μου αρέσει η μπάντα της όπου αποτελείται από γυναίκες αλλά και ως καλλιτέχνη τη θαυμάζω πολύ.
Σίγουρα θα ήθελα να είχα τη χαρά να συνεργαστώ και με τον Bruno Mars που είναι από τους αγαπημένους μου.

By TLIFE