Με το "για πάντα" απλά νιώθουμε ασφαλείς

Τίποτα δεν κρατάει για πάντα τελικά και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Οι αιώνιες αγάπες, οι παντοτινές φιλίες και τα εφ'όρου ζωής είναι μια ουτοπία. Το "για πάντα" είναι ένα ψέμα που σκαρφιζόμαστε για να νιώσουμε ασφαλής μέσα στο περοβάλλον μας.

Αν καταγράψεις μέσα στο μυαλό σου τις σταθερές που έχεις στη ζωή, τότε μπορείς να κοιτάξεις με σιγουριά μπροστά. Χτίζεις μόνο σε στερεό έδαφος. Ξεχνάς όμως πως η ζωή έχει της άγραφους κανόνες, όπου ούτε τα υλικά ούτε τα πνευματικά αγαθά διαρκούν παντοτινά.

Μπορεί να χρειάζεσαι τις πάγιες αξίες σου αλλά μην φτάσεις στα όρια της αχαριστίας. Όλα μπορεί να μεταβληθούν, να διαφοροποιηθούν και να αλλάξουν ριζικά. Πράγματα, συναισθήματα ακόμα και άνθρωποι.

Η λύση της φυγής

Είναι φορές που έχεις τόσα πολλά μέσα στο κεφάλι σου, που φοβάσαι πως θα εκραγεί...Τόσες πολλές πληροφορίες που δεν μπορείς, ούτε ξέρεις να τις διαχειριστείς!

Φυσάς,ξεφυσάς. Σε πιάνει πονοκέφαλος. Σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα. Σκέφτεσαι να φύγεις. Κι αυτή η σκέψη σε αιχμαλωτίζει. Οξύμωρο δεν είναι να σε αιχμαλωτίζει η σκέψη της φυγής;

Και βρήκες τη λύση αλλά πάντα το θέμα σου είναι η πράξη. Πως πρακτικά θα συμβεί αυτό που σκέφτηκες; Να φύγεις μεταφορικά ή κυριολεκτικά; Να φύγει από κάπου ή από κάτι; Να φύγεις από σένα ή από κάποιον; Να φύγεις για να φύγεις ή να φύγεις για να μείνεις;
Χάθηκε πια το νόημα...

Η ουσία βρίσκεται στην πίστη

Είναι φορές που αναρωτιέσαι αν έχεις κάνει κάτι κακό και πρέπει να το ξεπληρώσεις υποφέρωντας κάτι ανάλογο.Και κάθεσαι και αναλογίζεσαι τη ζωή σου...

Τους ανθρώπους που γνώρισες, αυτούς που αγάπησες, αυτούς που παράτησες, αυτούς που έχεις κρατήσει.Τίποτα!Οσα έχεις πάρει τα έχεις δώσει πίσω και μάλιστα με το παραπάνω. Δεν χρωστάς σε κανέναν και κυρίως δεν σου χρωστάνε. Άρα που βρίσκεται η γέννηση της εκάστοτε δοκιμασίας; Στο γεγονός ότι κάτι άλλο την ζωή μας εξουσιάζει και μας κάνει test drive; Στην τύχη; Στις επιλογές που μας καθορίζουν;

Σε ένα συνοθύλευμα από όλα αυτα! Σε ότι ο καθένας έχει την ανάγκη να πιστεύει. Γιατί η ουσία βρίσκεται στην πίστη, η οποία δίνει το νόημα της ύπαρξής μας.

Ό,τι κι αν είναι αυτό που πιστεύουμε, αποτελεί κινητήριο δύναμη για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να εξελισόμεθα. Έγώ πιστεύω στο Θεό, εσύ στο Βούδα, αυτός στον Αλλάχ, εμείς στον Δια, εσείς στον Ιεχωβά, αυτοί στο τίποτα.

Μικρό σπίτι στο λιβάδι σε σύγχρονη version

Ένα μικρό διαμέρισμα, στην καρδιά της Αθήνας. (Βλέπε μικρό σπίτι στο λιβάδι σε σύγχρονη version.) Ανυποψίαστοι ένοικοι κοιμούνται και ξυπνούν χωρίς να φαντάζονται τι μπορεί να συμβαίνει… στο μπαλκόνι τους! Η νοικοκυρά του σπιτιού διαθέτει ένα ψυγείο έξω στο μπαλκόνι, στο οποίο αποθηκεύει τα επιπλέον τρόφιμα. Μήνες τώρα. Μπαίνουν και βγαίνουν τρόφιμα όχι γιατί περισσεύουν αλλά για να καταφέρουν να διατηρηθούν παραπάνω διάστημα.

Μια νύχτα λοιπόν, ( καθότι βαθιά νυχτωμένοι οι ένοικοι) κάποιος ανέβηκε στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου και απέσπασε από το «θησαυροφυλάκιο» τα αγαθά. Σίγουρα, ήταν πεινασμένος ο κλέφτης μας και λάτρης του καλού κρασιού καθώς πήρε και 2 μπουκάλια κρασί συν τοις άλλοις.

Μεμονωμένο περιστατικό; Πειρατική επιδρομή ενός πεινασμένου; Ή μήπως το μαχαίρι πρέπει να μπει πιο βαθιά; Μήπως αυτό το περιστατικό φωτογραφίζει την σύγχρονη κοινωνία; Να φοβάμαι γενικά ή να ανησυχώ μόνο για μένα;

Οι άνθρωποι γουστάρουν τα δράματα

Πώς γίνεται κάθε φορά που ξεκινάει μια ιστορία στη ζωή μας να βρίσκονται συνέχεια εμπόδια; Πάντα υπάρχει κάτι που μας εμποδίζει να χαρούμε ολοκληρωτικά… Κάτι που μας δείχνει το ποτήρι μισοάδειο. Που προφανώς δεν έχει μεγάλη σημασία για τον υπόλοιπο κόσμο αλλά σε μας φαντάζει τοίχος.

Σε έναν καβγά για παράδειγμα με έναν φίλο μας, όσο μικρός κι ασήμαντος κι αν είναι, την ώρα που το βιώνουμε δεν υπάρχει κάτι πιο μεγάλο και τραγικό. Βλέπουμε παντού γύρω μας λόγους που ενισχύουν την όποια διαφωνία μας και κάνουμε αναδρομή σε πράγματα και καταστάσεις που πλέον μας φαίνονται φως φανάρι. Και γιατί τόσο καιρό δεν βλέπαμε την αλήθεια; Από υπερβολική αισιοδοξία ή από απίστευτο βόλεμα; Από αγάπη να μην χάσουμε κάποιον που νοιαζόμαστε ή από ανάγκη να μην χάσουμε κάποιον που μας νοιάζεται;

Ότι κι αν συμβαίνει κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της αλήθειας… Όλα τα αρνητικά βγαίνουν στην επιφάνεια, οι σχέσεις δοκιμάζονται, τα συναισθήματα εναλλάσσονται. Ένας μικρός καβγάς που φτάνει στα όρια του εμφυλίου. Συνήθως, η κατάληξη , παρά τις παράπλευρες απώλειες, είναι ειρηνική. Όλα μπαίνουν σε ορθή φορά και η ζωή συνεχίζεται με τους προηγούμενους ρυθμούς έχοντας όμως μπει σε πιο στέρεες βάσεις.

Και μετά αναρωτιόμαστε: «γιατί όλα αυτά;» Γιατί τόση ενέργεια να καταναλωθεί σε κάτι που δεν είχε τόση μεγάλη διάσταση; Μα γιατί οι άνθρωποι είναι γεννημένοι να ζουν μεγάλα δράματα. Αν η ζωή δεν μας τα φέρει, τα δημιουργούμε μόνοι μας…

Είμαστε η γενιά του... καφέ

Είμαστε η γενιά του τίποτα. Δεν αμφισβητούμε, δεν διεκδικούμε. Αράζουμε σε μια καφετέρια και φιλοσοφούμε τη ζωή. Δράση καμία, συνεπώς και αντίδραση καμία. Αποτέλεσμα μηδέν!
Είναι πιο εύκολα όλα όταν κάθεσαι και πίνεις τον Fredo espresso σου, γλυκό και αναπτύσσεις θεωρίες για αγρίους.

Οι ώρες περνούν, τα χρόνια… Κι εσύ εκεί! Με την ίδια παρέα, στο ίδιο τραπέζι, να λέτε τα ίδια πράγματα με μοναδική αλλαγή τον Fredo που έχει γίνει cappuccino. Πως οι νέοι αντικατέστησαν την γενιά των παππούδων ποτέ δεν το κατάλαβα. Έχετε ξαναδεί συνταξιούχο πιτσιρικά; Είναι αυτός που 4,5,6 ή 7 χρόνια πηγαίνει σε μια σχολή και τα ¾ του χρόνου τα αφιερώνει στον καφέ.

Ακόμα και στα πανεπιστήμια ο καφές είναι must! Πως θα μπεις στο αμφιθέατρο χωρίς τον ζεστό Νες ανά χείρας; Να πιστέψουν όλοι ότι δεν πληρείς την εικόνα του τέλειου φοιτητή; Ακόμα και η ιδανική δουλειά για έναν φοιτητή είναι η καφετέρια.

Μιλάμε για τεράστιες ποσότητες καφέ πια. Ευτυχώς που οι βιομηχανίες δημιουργούν συνεχώς διαφορετικούς συνδυασμούς και καινούργιες γεύσεις. Αλλιώς ο άμοιρος ο φοιτητής θα έπεφτε σε «καφ-άθλιψη». Τότε, οι φυτείες της Βραζιλίας θα ήταν αρκετές;

Κάπου στον κόσμο υπάρχει αγάπη

Κάπου στον κόσμο υπάρχει αγάπη, είναι σκόρπια σε πολλά μέρη! Κάθε μέρα ανακαλύπτω ένα καινούργιο κομμάτι της, χάνω όμως κάτι από μένα! Βυθίζομαι στο σκοτάδι και βρίσκω το φως, πέφτω και σηκώνομαι, κλαίω και γελάω. Αντίθεση κυριαρχεί, παντού. Τα πρέπει και τα θέλω κυρίως.

Πρέπει να ανταποκριθώ στις προσδοκίες, θέλω να το κάνω μα κάπου στη μέση χάνω το δρόμο. Χάνω το δρόμο και μένω μόνη. Δεν ξέρω μετά αν έχω άλλα δικαιώματα. Αξίζω να έχω; Κάτι τέτοιες νύχτες χάνομαι στην αμφιβολία, κοιμάμαι με την αμφισβήτηση και ξυπνώ με αγωνία! Νιώθω ότι έχω χάσει τον έλεγχο από καιρό μα δεν έχω τη δύναμη να τ’ αλλάξω. Τι με κρατάει πίσω; Τόσες αποφάσεις, τόσα δάκρυα, τόσες απογοητεύσεις κι όμως δεν αρκούν. Πού είναι το όριο που άμα το υπερβείς γίνεσαι αποφασιστικός, ίσως και ξεροκέφαλος; Πού είναι η απάντηση που ψάχνω;

Στην καρδιά μου… Έλα όμως που δεν με έχουν μάθει να μεταφράζω τα λόγια της καρδιάς. Με την προσπάθεια να ακολουθήσω τις εντολές της χάνω τον ρυθμό μου. Πάντα έτσι ήταν η ζωή; Πάντα έτσι θα’ ναι; Τουλάχιστον να είχα ένα σύμμαχο εκτός από τον εαυτό μου, που μεταξύ μας μάλλον μου τα κάνει χειρότερα…