Οι άνθρωποι γουστάρουν τα δράματα

Πώς γίνεται κάθε φορά που ξεκινάει μια ιστορία στη ζωή μας να βρίσκονται συνέχεια εμπόδια; Πάντα υπάρχει κάτι που μας εμποδίζει να χαρούμε ολοκληρωτικά… Κάτι που μας δείχνει το ποτήρι μισοάδειο. Που προφανώς δεν έχει μεγάλη σημασία για τον υπόλοιπο κόσμο αλλά σε μας φαντάζει τοίχος.

Σε έναν καβγά για παράδειγμα με έναν φίλο μας, όσο μικρός κι ασήμαντος κι αν είναι, την ώρα που το βιώνουμε δεν υπάρχει κάτι πιο μεγάλο και τραγικό. Βλέπουμε παντού γύρω μας λόγους που ενισχύουν την όποια διαφωνία μας και κάνουμε αναδρομή σε πράγματα και καταστάσεις που πλέον μας φαίνονται φως φανάρι. Και γιατί τόσο καιρό δεν βλέπαμε την αλήθεια; Από υπερβολική αισιοδοξία ή από απίστευτο βόλεμα; Από αγάπη να μην χάσουμε κάποιον που νοιαζόμαστε ή από ανάγκη να μην χάσουμε κάποιον που μας νοιάζεται;

Ότι κι αν συμβαίνει κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της αλήθειας… Όλα τα αρνητικά βγαίνουν στην επιφάνεια, οι σχέσεις δοκιμάζονται, τα συναισθήματα εναλλάσσονται. Ένας μικρός καβγάς που φτάνει στα όρια του εμφυλίου. Συνήθως, η κατάληξη , παρά τις παράπλευρες απώλειες, είναι ειρηνική. Όλα μπαίνουν σε ορθή φορά και η ζωή συνεχίζεται με τους προηγούμενους ρυθμούς έχοντας όμως μπει σε πιο στέρεες βάσεις.

Και μετά αναρωτιόμαστε: «γιατί όλα αυτά;» Γιατί τόση ενέργεια να καταναλωθεί σε κάτι που δεν είχε τόση μεγάλη διάσταση; Μα γιατί οι άνθρωποι είναι γεννημένοι να ζουν μεγάλα δράματα. Αν η ζωή δεν μας τα φέρει, τα δημιουργούμε μόνοι μας…