Οι άνθρωποι γουστάρουν τα δράματα

Πώς γίνεται κάθε φορά που ξεκινάει μια ιστορία στη ζωή μας να βρίσκονται συνέχεια εμπόδια; Πάντα υπάρχει κάτι που μας εμποδίζει να χαρούμε ολοκληρωτικά… Κάτι που μας δείχνει το ποτήρι μισοάδειο. Που προφανώς δεν έχει μεγάλη σημασία για τον υπόλοιπο κόσμο αλλά σε μας φαντάζει τοίχος.

Σε έναν καβγά για παράδειγμα με έναν φίλο μας, όσο μικρός κι ασήμαντος κι αν είναι, την ώρα που το βιώνουμε δεν υπάρχει κάτι πιο μεγάλο και τραγικό. Βλέπουμε παντού γύρω μας λόγους που ενισχύουν την όποια διαφωνία μας και κάνουμε αναδρομή σε πράγματα και καταστάσεις που πλέον μας φαίνονται φως φανάρι. Και γιατί τόσο καιρό δεν βλέπαμε την αλήθεια; Από υπερβολική αισιοδοξία ή από απίστευτο βόλεμα; Από αγάπη να μην χάσουμε κάποιον που νοιαζόμαστε ή από ανάγκη να μην χάσουμε κάποιον που μας νοιάζεται;

Ότι κι αν συμβαίνει κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της αλήθειας… Όλα τα αρνητικά βγαίνουν στην επιφάνεια, οι σχέσεις δοκιμάζονται, τα συναισθήματα εναλλάσσονται. Ένας μικρός καβγάς που φτάνει στα όρια του εμφυλίου. Συνήθως, η κατάληξη , παρά τις παράπλευρες απώλειες, είναι ειρηνική. Όλα μπαίνουν σε ορθή φορά και η ζωή συνεχίζεται με τους προηγούμενους ρυθμούς έχοντας όμως μπει σε πιο στέρεες βάσεις.

Και μετά αναρωτιόμαστε: «γιατί όλα αυτά;» Γιατί τόση ενέργεια να καταναλωθεί σε κάτι που δεν είχε τόση μεγάλη διάσταση; Μα γιατί οι άνθρωποι είναι γεννημένοι να ζουν μεγάλα δράματα. Αν η ζωή δεν μας τα φέρει, τα δημιουργούμε μόνοι μας…

Είμαστε η γενιά του... καφέ

Είμαστε η γενιά του τίποτα. Δεν αμφισβητούμε, δεν διεκδικούμε. Αράζουμε σε μια καφετέρια και φιλοσοφούμε τη ζωή. Δράση καμία, συνεπώς και αντίδραση καμία. Αποτέλεσμα μηδέν!
Είναι πιο εύκολα όλα όταν κάθεσαι και πίνεις τον Fredo espresso σου, γλυκό και αναπτύσσεις θεωρίες για αγρίους.

Οι ώρες περνούν, τα χρόνια… Κι εσύ εκεί! Με την ίδια παρέα, στο ίδιο τραπέζι, να λέτε τα ίδια πράγματα με μοναδική αλλαγή τον Fredo που έχει γίνει cappuccino. Πως οι νέοι αντικατέστησαν την γενιά των παππούδων ποτέ δεν το κατάλαβα. Έχετε ξαναδεί συνταξιούχο πιτσιρικά; Είναι αυτός που 4,5,6 ή 7 χρόνια πηγαίνει σε μια σχολή και τα ¾ του χρόνου τα αφιερώνει στον καφέ.

Ακόμα και στα πανεπιστήμια ο καφές είναι must! Πως θα μπεις στο αμφιθέατρο χωρίς τον ζεστό Νες ανά χείρας; Να πιστέψουν όλοι ότι δεν πληρείς την εικόνα του τέλειου φοιτητή; Ακόμα και η ιδανική δουλειά για έναν φοιτητή είναι η καφετέρια.

Μιλάμε για τεράστιες ποσότητες καφέ πια. Ευτυχώς που οι βιομηχανίες δημιουργούν συνεχώς διαφορετικούς συνδυασμούς και καινούργιες γεύσεις. Αλλιώς ο άμοιρος ο φοιτητής θα έπεφτε σε «καφ-άθλιψη». Τότε, οι φυτείες της Βραζιλίας θα ήταν αρκετές;

Κάπου στον κόσμο υπάρχει αγάπη

Κάπου στον κόσμο υπάρχει αγάπη, είναι σκόρπια σε πολλά μέρη! Κάθε μέρα ανακαλύπτω ένα καινούργιο κομμάτι της, χάνω όμως κάτι από μένα! Βυθίζομαι στο σκοτάδι και βρίσκω το φως, πέφτω και σηκώνομαι, κλαίω και γελάω. Αντίθεση κυριαρχεί, παντού. Τα πρέπει και τα θέλω κυρίως.

Πρέπει να ανταποκριθώ στις προσδοκίες, θέλω να το κάνω μα κάπου στη μέση χάνω το δρόμο. Χάνω το δρόμο και μένω μόνη. Δεν ξέρω μετά αν έχω άλλα δικαιώματα. Αξίζω να έχω; Κάτι τέτοιες νύχτες χάνομαι στην αμφιβολία, κοιμάμαι με την αμφισβήτηση και ξυπνώ με αγωνία! Νιώθω ότι έχω χάσει τον έλεγχο από καιρό μα δεν έχω τη δύναμη να τ’ αλλάξω. Τι με κρατάει πίσω; Τόσες αποφάσεις, τόσα δάκρυα, τόσες απογοητεύσεις κι όμως δεν αρκούν. Πού είναι το όριο που άμα το υπερβείς γίνεσαι αποφασιστικός, ίσως και ξεροκέφαλος; Πού είναι η απάντηση που ψάχνω;

Στην καρδιά μου… Έλα όμως που δεν με έχουν μάθει να μεταφράζω τα λόγια της καρδιάς. Με την προσπάθεια να ακολουθήσω τις εντολές της χάνω τον ρυθμό μου. Πάντα έτσι ήταν η ζωή; Πάντα έτσι θα’ ναι; Τουλάχιστον να είχα ένα σύμμαχο εκτός από τον εαυτό μου, που μεταξύ μας μάλλον μου τα κάνει χειρότερα…

Δύσκολοι καιροί, όχι για πρίγκιπες...

Τόσο καιρό όλοι μιλούσαν για ανεργία. Κανείς όμως δεν είχε επίγνωση του όρου. Ίσως τον χρησιμοποιoύσαν με μια διάθεση να ξορκίσουν το κακό ή για να νιώσουν μια κάποια αυτοϊκανοποίηση. Αυτοϊκανοποίηση είτε γιατί δεν βρίσκονταν σε αυτή την άσχημη θέση είτε γιατί έτσι δικαιολογούσαν την απραξία τους. Να, όμως που το πλήρωμα του χρόνου θα δώσει σε όλους μας να καταλάβουμε τι εστί ανεργία.

Δύσκολοι καιροί, όχι για πρίγκιπες αλλά και για τους εργαζόμενους. Δεν υπάρχουν λεφτά, δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχει κράτος. Υπάρχει μόνο σκανδαλιστική αναρχία και η προφητική χώρα του Ζοζέ Σαραμάγκου όπου όλοι οι πολίτες τυφλώνονται σταδιακά.

Μπορεί κάποιος να βιαστεί να με πει απαισιόδοξη αλλά δεν είμαι, απλά αυτά που συμβαίνουν είναι απαίσια. Εγώ ρεαλίστρια προσπαθώ να είμαι. Σε μία εποχή που όλοι φτιάχνουν την δική τους κιβωτό, μα κανείς δεν σε συμπεριλαμβάνει στα ζώα του...