Νιώθω οργή και θυμό

Νιώθω οργή και θυμό. Για όσα έγιναν κι όσα πρόκειται να γίνουν. Για όσα δεν κατάφερα να αντιμετωπίσω και για όσα θα έρθουν αλλά δεν θα έχω όπλα για να τα κατευνάσω.

Ο κόσμος οδεύει στο χειρότερο. Άλλοι ξεκινώντας από το καλό, άλλοι από το κακό. Σε μια ξέφρενη πορεία είναι η ζωή μου. Δεν ελέγχω και δεν κυριαρχώ πάνω σε τίποτα. Ούτε καν πάνω στον ίδιο μου τον εαυτό και τις επιθυμίες μου. Γίνομια απλός παρατηρητής. Βιώνω τις καταστάσεις σαν αυτόπτης μάρτυρας αλλά με τον πόνο του θύματος και έχοντας επίγνωση των συναισθημάτων του θύτη. Συναισθηματικό χάος, λογική του παραλόγου και αντίληψη κληρονομικού χαρίσματος. Μου έχει άραγε στρίψει; Έχει πάρει το μυαλό μουλάθος κατεύθυνση με προορισμό το ανύπαρκτο; Μήπως πρέπει να φωνάξω βοήθεια;

Και πάλι! Ποιός μου εγγυάται ότι θα ακουστώ; Ποιός θα έρθει να με σώσει; Ποιός και για ποιό λόγο; Όλοι είμαστε βυθισμένοι στο απόλυτο ΕΓΩ μας. Και όχι άδικα. Η καθημερινότητα μας προσπερνά κι εμείς τρέχουμε ξωπίσω της. Που να βρεθεί χρόνος για άλλους όταν δεν υπάρχει ούτε καν για μας τους ίδιους. Ποιός ασχολείται με το τι θες εσύ, αφού δεν ξέρω ακόμα τι θέλω εγώ. Να φύγω θέλω, αλλά δεν έχω που να πάω...

Δεν υπάρχει τόπος υπαρκτός ή νοητός να με χωρέσει. Ειδικά τώρα που νιώθω οργή και θυμό. Για το σήμερα, για το χθες και για το αύριο, αν έρθει.

Όταν πέφτεις από ψηλά...

Όσο πιο ψηλά είσαι, τόσο πιο πολύ πονάει η πτώση, τόσο πιο εκωφαντικός ο θόρυβος και είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητη.

Ανεξάρτητα από τα "γιατί" και τα "πως" αυτό που μένει είναι το τίποτα. Το οποίο εξαργυρώνεται με ψυχική οδύνη, με σωματική αδράνεια και πνευματική και υλική στειρότητα.

Μα, στο τέλος νικήτης είναι αυτός που αναγενάτει από τις στάχτες και τα αποκαϊδια. Αυτός που καταφέρνει να χτίσει έναν υγιή οργανισμό και στραγγίζοντας κάθε σταγόνα δύναμης που κρύβει στην ψυχή, κάνει ένα νέο ξεκίνημα, φέροντας όμως τα τραύματα της εκωφαντικής πτώσης.

Με το "για πάντα" απλά νιώθουμε ασφαλείς

Τίποτα δεν κρατάει για πάντα τελικά και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Οι αιώνιες αγάπες, οι παντοτινές φιλίες και τα εφ'όρου ζωής είναι μια ουτοπία. Το "για πάντα" είναι ένα ψέμα που σκαρφιζόμαστε για να νιώσουμε ασφαλής μέσα στο περοβάλλον μας.

Αν καταγράψεις μέσα στο μυαλό σου τις σταθερές που έχεις στη ζωή, τότε μπορείς να κοιτάξεις με σιγουριά μπροστά. Χτίζεις μόνο σε στερεό έδαφος. Ξεχνάς όμως πως η ζωή έχει της άγραφους κανόνες, όπου ούτε τα υλικά ούτε τα πνευματικά αγαθά διαρκούν παντοτινά.

Μπορεί να χρειάζεσαι τις πάγιες αξίες σου αλλά μην φτάσεις στα όρια της αχαριστίας. Όλα μπορεί να μεταβληθούν, να διαφοροποιηθούν και να αλλάξουν ριζικά. Πράγματα, συναισθήματα ακόμα και άνθρωποι.

Η λύση της φυγής

Είναι φορές που έχεις τόσα πολλά μέσα στο κεφάλι σου, που φοβάσαι πως θα εκραγεί...Τόσες πολλές πληροφορίες που δεν μπορείς, ούτε ξέρεις να τις διαχειριστείς!

Φυσάς,ξεφυσάς. Σε πιάνει πονοκέφαλος. Σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα. Σκέφτεσαι να φύγεις. Κι αυτή η σκέψη σε αιχμαλωτίζει. Οξύμωρο δεν είναι να σε αιχμαλωτίζει η σκέψη της φυγής;

Και βρήκες τη λύση αλλά πάντα το θέμα σου είναι η πράξη. Πως πρακτικά θα συμβεί αυτό που σκέφτηκες; Να φύγεις μεταφορικά ή κυριολεκτικά; Να φύγει από κάπου ή από κάτι; Να φύγεις από σένα ή από κάποιον; Να φύγεις για να φύγεις ή να φύγεις για να μείνεις;
Χάθηκε πια το νόημα...

Η ουσία βρίσκεται στην πίστη

Είναι φορές που αναρωτιέσαι αν έχεις κάνει κάτι κακό και πρέπει να το ξεπληρώσεις υποφέρωντας κάτι ανάλογο.Και κάθεσαι και αναλογίζεσαι τη ζωή σου...

Τους ανθρώπους που γνώρισες, αυτούς που αγάπησες, αυτούς που παράτησες, αυτούς που έχεις κρατήσει.Τίποτα!Οσα έχεις πάρει τα έχεις δώσει πίσω και μάλιστα με το παραπάνω. Δεν χρωστάς σε κανέναν και κυρίως δεν σου χρωστάνε. Άρα που βρίσκεται η γέννηση της εκάστοτε δοκιμασίας; Στο γεγονός ότι κάτι άλλο την ζωή μας εξουσιάζει και μας κάνει test drive; Στην τύχη; Στις επιλογές που μας καθορίζουν;

Σε ένα συνοθύλευμα από όλα αυτα! Σε ότι ο καθένας έχει την ανάγκη να πιστεύει. Γιατί η ουσία βρίσκεται στην πίστη, η οποία δίνει το νόημα της ύπαρξής μας.

Ό,τι κι αν είναι αυτό που πιστεύουμε, αποτελεί κινητήριο δύναμη για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να εξελισόμεθα. Έγώ πιστεύω στο Θεό, εσύ στο Βούδα, αυτός στον Αλλάχ, εμείς στον Δια, εσείς στον Ιεχωβά, αυτοί στο τίποτα.

Μικρό σπίτι στο λιβάδι σε σύγχρονη version

Ένα μικρό διαμέρισμα, στην καρδιά της Αθήνας. (Βλέπε μικρό σπίτι στο λιβάδι σε σύγχρονη version.) Ανυποψίαστοι ένοικοι κοιμούνται και ξυπνούν χωρίς να φαντάζονται τι μπορεί να συμβαίνει… στο μπαλκόνι τους! Η νοικοκυρά του σπιτιού διαθέτει ένα ψυγείο έξω στο μπαλκόνι, στο οποίο αποθηκεύει τα επιπλέον τρόφιμα. Μήνες τώρα. Μπαίνουν και βγαίνουν τρόφιμα όχι γιατί περισσεύουν αλλά για να καταφέρουν να διατηρηθούν παραπάνω διάστημα.

Μια νύχτα λοιπόν, ( καθότι βαθιά νυχτωμένοι οι ένοικοι) κάποιος ανέβηκε στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου και απέσπασε από το «θησαυροφυλάκιο» τα αγαθά. Σίγουρα, ήταν πεινασμένος ο κλέφτης μας και λάτρης του καλού κρασιού καθώς πήρε και 2 μπουκάλια κρασί συν τοις άλλοις.

Μεμονωμένο περιστατικό; Πειρατική επιδρομή ενός πεινασμένου; Ή μήπως το μαχαίρι πρέπει να μπει πιο βαθιά; Μήπως αυτό το περιστατικό φωτογραφίζει την σύγχρονη κοινωνία; Να φοβάμαι γενικά ή να ανησυχώ μόνο για μένα;

Οι άνθρωποι γουστάρουν τα δράματα

Πώς γίνεται κάθε φορά που ξεκινάει μια ιστορία στη ζωή μας να βρίσκονται συνέχεια εμπόδια; Πάντα υπάρχει κάτι που μας εμποδίζει να χαρούμε ολοκληρωτικά… Κάτι που μας δείχνει το ποτήρι μισοάδειο. Που προφανώς δεν έχει μεγάλη σημασία για τον υπόλοιπο κόσμο αλλά σε μας φαντάζει τοίχος.

Σε έναν καβγά για παράδειγμα με έναν φίλο μας, όσο μικρός κι ασήμαντος κι αν είναι, την ώρα που το βιώνουμε δεν υπάρχει κάτι πιο μεγάλο και τραγικό. Βλέπουμε παντού γύρω μας λόγους που ενισχύουν την όποια διαφωνία μας και κάνουμε αναδρομή σε πράγματα και καταστάσεις που πλέον μας φαίνονται φως φανάρι. Και γιατί τόσο καιρό δεν βλέπαμε την αλήθεια; Από υπερβολική αισιοδοξία ή από απίστευτο βόλεμα; Από αγάπη να μην χάσουμε κάποιον που νοιαζόμαστε ή από ανάγκη να μην χάσουμε κάποιον που μας νοιάζεται;

Ότι κι αν συμβαίνει κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της αλήθειας… Όλα τα αρνητικά βγαίνουν στην επιφάνεια, οι σχέσεις δοκιμάζονται, τα συναισθήματα εναλλάσσονται. Ένας μικρός καβγάς που φτάνει στα όρια του εμφυλίου. Συνήθως, η κατάληξη , παρά τις παράπλευρες απώλειες, είναι ειρηνική. Όλα μπαίνουν σε ορθή φορά και η ζωή συνεχίζεται με τους προηγούμενους ρυθμούς έχοντας όμως μπει σε πιο στέρεες βάσεις.

Και μετά αναρωτιόμαστε: «γιατί όλα αυτά;» Γιατί τόση ενέργεια να καταναλωθεί σε κάτι που δεν είχε τόση μεγάλη διάσταση; Μα γιατί οι άνθρωποι είναι γεννημένοι να ζουν μεγάλα δράματα. Αν η ζωή δεν μας τα φέρει, τα δημιουργούμε μόνοι μας…