Αυτή τη ''φράση'' την ξαναείδα πρόσφατα γραμμένη σε ένα πανό που
έφτιαξαν εκπαιδευτικοί και μαθητές στην Κρήτη. Ήταν στο πλαίσιο μίας
κινητοποίησης που έκαναν με αφορμή τα όσα έγιναν την περασμένη χρονιά
στον χώρο της παιδείας. (δες εδώ περισσότερα) Και κρύβει μία τόσο μεγάλη αλήθεια. «Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα». Γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον και χωρίς αυτά, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να υπάρξει. Ή μήπως όχι για όλους;
Σίγουρα όχι για αυτούς που ευθύνονται για όσα γίνονται στη Γάζα. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Unicef σκοτώθηκαν τον τελευταίο μήνα (και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) 419 παιδιά.
Τα νούμερα από μόνα τους είναι σοκαριστικά. Γιατί δεν μιλάμε απλά για νεκρούς πολέμου. Μιλάμε για παιδιά. Για ψυχούλες που θα έπρεπε να τους νοιάζει μόνο το δικό τους παιχνίδι και όχι αυτό των συμφερόντων, κάθε είδους.
Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο με σκοπό να τον αλλάξουν, να τον κάνουν καλύτερο. Δεν έχω δικά μου παιδιά αλλά αν αξιωθώ να αποκτήσω θα φροντίσω να τα προστατεύω και να τα προσέχω σαν τον μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου.
Γιατί η ελπίδα μας πηγάζει από εκείνα. Μια ελπίδα που στη Γάζα αργοσβήνει. Εκεί, τα παιδιά πεθαίνουν από αληθινές οβίδες, δεν παίζουν “πόλεμο” με τους φίλους τους. Ανοίγοντας τα μάτια τους το πρωί δεν βλέπουν τον ήλιο, βλέπουν τη σκόνη που αφήνουν πίσω τους οι βομβαρδισμοί. Κι αν σε κάποιες στιγμές οι μεγάλοι αποφασίσουν εκεχειρία, ζουν με τον φόβο για το τι θα τους φέρει η επόμενη μέρα. Ρε, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι ο κόσμος σου λέω!
Αυτά που σου λέω, ίσως είναι απλά άμεσης κατανάλωσης για σένα. Θα σε προβληματίσουν για λίγο και μετά θα συνεχίσεις να ζεις έτσι όπως ζούσες μέχρι σήμερα. Γιατί έχεις κι εσύ τα δικά σου προβλήματα και τις δικές σου μάχες. Κι ο φίλος σου τραβάει τα δικά του ζόρια. Κι ο φίλος του φίλου σου τα βγάζει δύσκολα βόλτα. Όλοι ζούμε, λίγο ή πολύ, στην ίδια καθημερινότητα που σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με αυτή στη Γάζα.
Δεν έχω στόχο να σε κάνω να νιώσεις ενοχικά. Κι εγώ ετοιμάζομαι να πάω διακοπές και ονειρεύομαι όλο το χρόνο παραλίες και παγωτά, ηλιομάζεμα και μετά κοκτεϊλάρες. Έτσι είναι η ζωή! Αλλά μπορείς παρόλα αυτά να αλλάξεις λίγο τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα...
Να, δες εδώ, εδώ κι εδώ τρία από τα πιο ωραία κείμενα γνώμης που διάβασα πρόσφατα. Γροθιά στο στομάχι! Εγώ έτσι τα ένιωσα. Πριν καν δω τις σοκαριστικές εικόνες με τα αιμόφυρτα παιδάκια και τα ξεψυχισμένα κορμάκια τους.
Και με αφορμή το ειδικό, ας το κάνουμε και πιο γενικό. «Υπερασπίσου» το παιδί... που πέφτει θύμα ξυλοδαρμού και σεξουαλικής κακοποίησης ακόμα και από την ίδια του την οικογένεια, που δέχεται bullying, που μένει ορφανό, που μένει άστεγο, που δεν μπορεί να πάει σχολείο ενώ το θέλει, που είναι άρρωστο. «Υπερασπίσου» το παιδί… κι ας μην μιλάει την ίδια γλώσσα με εσένα κι ας μην έχετε το ίδιο χρώμα δέρματος ή την ίδια θρησκεία κι ακόμα κι αν δεν ζείτε στην ίδια χώρα.
Υπάρχουν πολλά τέτοια παιδιά εκεί έξω και ανήκουν κι αυτά στην «ελπίδα» μας. Υπάρχουν τρόποι για να τα «υπερασπιστείς» και θα σου πω έτσι στα γρήγορα επτά από αυτούς: «Action Aid», «Unicef», «Το χαμόγελο του Παιδιού», «Παιδικά Χωριά SOS”, «Μαζί για το παιδί», «Φλόγα» και «Σύλλογος Ελπίδα».
P.S. Ψάξε στο You Tube το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου με τίτλο "Τα παιδιά που χάθηκαν".
By TLIFE
Σίγουρα όχι για αυτούς που ευθύνονται για όσα γίνονται στη Γάζα. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Unicef σκοτώθηκαν τον τελευταίο μήνα (και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) 419 παιδιά.
Τα νούμερα από μόνα τους είναι σοκαριστικά. Γιατί δεν μιλάμε απλά για νεκρούς πολέμου. Μιλάμε για παιδιά. Για ψυχούλες που θα έπρεπε να τους νοιάζει μόνο το δικό τους παιχνίδι και όχι αυτό των συμφερόντων, κάθε είδους.
Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο με σκοπό να τον αλλάξουν, να τον κάνουν καλύτερο. Δεν έχω δικά μου παιδιά αλλά αν αξιωθώ να αποκτήσω θα φροντίσω να τα προστατεύω και να τα προσέχω σαν τον μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου.
Γιατί η ελπίδα μας πηγάζει από εκείνα. Μια ελπίδα που στη Γάζα αργοσβήνει. Εκεί, τα παιδιά πεθαίνουν από αληθινές οβίδες, δεν παίζουν “πόλεμο” με τους φίλους τους. Ανοίγοντας τα μάτια τους το πρωί δεν βλέπουν τον ήλιο, βλέπουν τη σκόνη που αφήνουν πίσω τους οι βομβαρδισμοί. Κι αν σε κάποιες στιγμές οι μεγάλοι αποφασίσουν εκεχειρία, ζουν με τον φόβο για το τι θα τους φέρει η επόμενη μέρα. Ρε, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι ο κόσμος σου λέω!
Αυτά που σου λέω, ίσως είναι απλά άμεσης κατανάλωσης για σένα. Θα σε προβληματίσουν για λίγο και μετά θα συνεχίσεις να ζεις έτσι όπως ζούσες μέχρι σήμερα. Γιατί έχεις κι εσύ τα δικά σου προβλήματα και τις δικές σου μάχες. Κι ο φίλος σου τραβάει τα δικά του ζόρια. Κι ο φίλος του φίλου σου τα βγάζει δύσκολα βόλτα. Όλοι ζούμε, λίγο ή πολύ, στην ίδια καθημερινότητα που σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με αυτή στη Γάζα.
Δεν έχω στόχο να σε κάνω να νιώσεις ενοχικά. Κι εγώ ετοιμάζομαι να πάω διακοπές και ονειρεύομαι όλο το χρόνο παραλίες και παγωτά, ηλιομάζεμα και μετά κοκτεϊλάρες. Έτσι είναι η ζωή! Αλλά μπορείς παρόλα αυτά να αλλάξεις λίγο τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα...
Να, δες εδώ, εδώ κι εδώ τρία από τα πιο ωραία κείμενα γνώμης που διάβασα πρόσφατα. Γροθιά στο στομάχι! Εγώ έτσι τα ένιωσα. Πριν καν δω τις σοκαριστικές εικόνες με τα αιμόφυρτα παιδάκια και τα ξεψυχισμένα κορμάκια τους.
Και με αφορμή το ειδικό, ας το κάνουμε και πιο γενικό. «Υπερασπίσου» το παιδί... που πέφτει θύμα ξυλοδαρμού και σεξουαλικής κακοποίησης ακόμα και από την ίδια του την οικογένεια, που δέχεται bullying, που μένει ορφανό, που μένει άστεγο, που δεν μπορεί να πάει σχολείο ενώ το θέλει, που είναι άρρωστο. «Υπερασπίσου» το παιδί… κι ας μην μιλάει την ίδια γλώσσα με εσένα κι ας μην έχετε το ίδιο χρώμα δέρματος ή την ίδια θρησκεία κι ακόμα κι αν δεν ζείτε στην ίδια χώρα.
Υπάρχουν πολλά τέτοια παιδιά εκεί έξω και ανήκουν κι αυτά στην «ελπίδα» μας. Υπάρχουν τρόποι για να τα «υπερασπιστείς» και θα σου πω έτσι στα γρήγορα επτά από αυτούς: «Action Aid», «Unicef», «Το χαμόγελο του Παιδιού», «Παιδικά Χωριά SOS”, «Μαζί για το παιδί», «Φλόγα» και «Σύλλογος Ελπίδα».
P.S. Ψάξε στο You Tube το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου με τίτλο "Τα παιδιά που χάθηκαν".
By TLIFE
