Δεν είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε οι δυο μας πριν φύγεις…
Ίσως να μην λέγαμε και τίποτα. Ίσως αυτά που λέμε τώρα να είναι πιο ουσιαστικά.
Δεν πρόλαβα όμως να σου πω αντίο…
Με τούτα και με εκείνα, δεν τα κατάφερα και νιώθω ότι στο
χρωστάω. Μπορεί να μην ήθελα να πιστέψω ότι έφυγες και γι’ αυτό στο
τσιγκουνευόμουν. Βασικά, δεν μπορώ να το πιστέψω. Περιμένω τώρα που άνοιξε ο
καιρός, να έρθεις την Κυριακή για να μας δεις. Όσο δεν έρχεσαι, απλά θεωρώ ότι έχεις
κάποια δουλειά ή λείπεις από την Αθήνα.
Τι κι αν περίμενα μια αιωνιότητα στο νοσοκομείο για να μάθω
ότι τελικά δεν ζεις.. Τι κι αν με έπνιξε η αγωνία για τον αδερφό σου, που
έφυγες μέσα από τα χέρια του, τι κι αν πρωταγωνίστησα σε μία μάζωξη που την
είπαν κηδεία… Τι κι αν έγιναν όλα αυτά; Εσύ θα έρθεις την Κυριακή, γιατί άνοιξε
ο καιρός…
Βάλε τα γυαλιά σου όμως, φόρα το ρολόι σου και πάρε μαζί το
κομπολόι… Είναι ξεχασμένα στο σπίτι αν τα ψάχνεις… Κι αν δεν μπορέσεις να
έρθεις, πάλι, δεν θα πιστέψω ποτέ ότι πέθανες. Έφυγες ναι, δεν πέθανες όμως!
Είσαι εδώ απλά δεν είσαι πουθενά αλλού συγκεκριμένα, εκτός από
την καρδιά μου. Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν ξεχνιούνται. Άρα είσαι ασφαλής,
θα ζεις για πάντα…
Κι αυτό το αντίο που σου χρωστάω, είναι μετ’ επιστροφής… Θα
τα πούμε την Κυριακή, θείε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες...