Για όλους τους άλλους υπάρχει το facebook!

Μία ακόμα βροχερή μέρα...Μία ακόμα βαρετή μέρα που είσαι αναγκασμένος να κάτσεις σπίτι και να μην κάνεις τίποτα! Ή σχεδόν τίποτα...

Για κάποιους είναι ευκαιρία να τακτοποιήσουν εκρεμμότητες, να μαζέψουν το δωμάτιο τους, να δουν εκείνη την ταινία που κατέβασαν, να ακούσουν το καινούργιο CD που αγόρασαν τις προάλλες, να διαβάσουν εκείνο το βιβλίο που έμεινε στην μέση από το καλοκαίρι...Για όλους τους άλλους υπάρχει το facebook!

Χάσιμο χρόνου; Άλλοθι για να τεμπελιάσουμε; Αφορμή για να μιλήσουμε με ανθρώπους που δεν βλέπουμε κάθε μέρα; Ευκαιρία για να πλασάρουμε τον εαυτό μας; Ανάγκη να νιώσουμε λιγότερο μόνοι; Προσπάθεια να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους;

Ότι κι αν συμβαίνει απ'όλα αύτα ή ακόμα και όλα αυτά μαζί να συμβαίνουν, μόδα είναι θα περάσει...( που λέει κι ο φίλος μου ο Κώστας!) Όλοι μας έχουμε στιγμές τέτοιες. Στιγμές απόλυτης βαρεμάρας και πλήξης. Αναζητώντας κάτι να μας τραβήξει έξω από το "τίποτα" καταλήγουμε να γινόμαστε παρατηρητές στο "τίποτα" των άλλων!

Είναι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και σοκαριστικό συνάμα, πόσα πράγματα μπορείς να μάθεις παρακολουθώντας το προφίλ ενός ατόμου. Μοιράζεσαι πράγματα και βιώνεις συναισθήματα χωρίς ουσιαστικά να μπορείς να τα εκφράσεις. Γεννιέται μέσα σου μια κατάσταση η οποία εξελίσεται και παίρνει μορφή χωρίς να έχει ουσιαστική ύπαρξη! Και είναι εύκολο για αμέτρητες αιτίες να κυοφορήσεις μια τέτοια κατάσταση και αμφίβολο αν τελικά καταφέρεις να ξεφύγεις.

Σωστό ή λάθος δεν μπορώ να κρίνω γιατί είμαι παθούσα. Σίγουρα όμως αποτελεί έναν άλλο, νέο τρόπο επικοινωνίας. Σίγουρα έχει αρκετά πλεονεκτήματα και έχει αποτελέσει κίνητρο για αξιόλογες πράξεις. Σε αντιπαράθεση, η αλόγιστη χρήση μπορεί να προκαλέσει εξίσου αλόγιστες ενέργειες με οδυνηρές συνέπειες.

Αυτό το κείμενο ίσως είναι μία από αυτές τις συνέπειες..( Έχω καεί λέμε!!!)

Οι επιλογές μας καθορίζουν το ποιοι είμαστε!

Σε κάποιο σημείο της ζωής σου φτάνεις να πιστεύεις ότι τα κάνεις όλα εντελώς λάθος. Θεωρείς ότι αν είχες μία ακόμα ευκαιρία να διορθώσεις τα πράγματα όλα θα ήταν τόσο, μα τόσο διαφορετικά. Αλλά συνήθως και στην δεύτερη ευκαιρία τα πράγματα κάπως παρόμοια καταλήγουν…

Διότι είναι οι επιλογές μας που καθορίζουν το ποιοι είμαστε! Επιλέγοντας το ένα ή το άλλο αποφασίζουμε για το τι τροπή θα έχουν τα πράγματα στην ζωή μας. Ακόμα και οι λάθος επιλογές καμιά φορά σε βοηθούν πολύ περισσότερο από τις σωστές γιατί σε διδάσκουν και σε γεμίζουν με γνώση και υπομονή. Άρα ο λόγος ανησυχίας δεν είναι το αν θα κάνουμε την σωστή επιλογή, γιατί εντέλει αυτό είναι κάτι υποκειμενικό, αλλά για τον αν θα είμαστε σε θέση να την υπερασπιστούμε και να αντιμετωπίσουμε και τις συνέπειες της με σύνεση.

Οι συνέπειες των πράξεων μας είναι αναπόφευκτες και αποκαλύπτουν αν η προσωπικότητά μας έχει γερές βάσεις. Ή αν το θες πιο ωμά, αν έχουμε προσωπικότητα και δεν είμαστε απλά έρμαια ανθρώπων και καταστάσεων.

Οι επιλογές που κάνω μερικές φορές με πληγώνουν και πολύ περισσότερες φορές πληγώνουν τους ανθρώπους γύρω μου. Αλλά δεν θα πάψω ποτέ να κάνω επιλογές, εφόσον έχω την «παλικαριά» να δέχομαι τις συνέπειες τους…

Μοναξιά μου όλα

Η μοναξιά είναι μια διαδικασία στην οποία μπαίνουμε αναπόφευκτα όλοι σε κάποια ή ακόμα και πολλές φάσεις της ενήλικης ζωής μας.

Μοναξιά είναι όταν αντιλαμβάνεσαι ότι κοιτώντας γύρω σου στιγμιαία, δεν υπάρχει κανείς για να ακουμπήσεις ή τουλάχιστον που να θέλεις να ακουμπήσεις. Είναι μια επίπονη διαδικασία και απαιτεί υπομονή και σύνεση, χωρίς αυτό να την κατατάσει απαραίτητα σε επαχθή. Είναι μια διαδικασία που μπορεί να σου δώσει πολύ περισσότερα από όσα θα σου πάρει μόνο και αν την βιώσεις έτσι όπως της πρέπει.

Η καλαμιά στον κάμπο μπορεί να γίνει εφαλτήριο για μια καλύτερη προοπτική, να σου δώσει ώθηση και να πας ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που θες και έχεις ανάγκη. Αν δεν τα βρεις με τον εαυτό σου δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος. Αν δεν είσαι μόνος σου δεν μπορείς να τα βρεις με τον εαυτό σου...

Όλα έχουν έναν λόγο ύπαρξης;

Περίεργοι είναι οι άνθρωποι ή οι καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται; Περιέργα τα βλέπουμε εμείς ή όντως είναι; Είμαι πολύ περίεργη να μάθω...

Όλα υποτίθεται ότι έχουν έναν λόγο ύπαρξης. Και κάθεσαι εσύ τώρα να βρείς για κάθε τι που γίνεται αυτό τον "ιδιαίτερο" λόγο. Κι όταν δεν τον βρίσκεις κάτι που να σε διευκολύνει να δώσεις την δική σου ερμηνεία προφασίζεσαι πως είναι η μοίρα.

Άλλωστε δεν είναι πιο εύκολο να λες ότι κάτι είναι μοιραίο. Αποφεύγεις έτσι τις πολλές σκέψεις και την κατανάλωση φαίας ουσίας.

Το να γράψω αυτό το κείμενο για παράδειγμα ήταν μοιραίο. Έπρεπε να το γράψω, κάτι "μαγικό" και ανώτερο με οδήγησε ώστε να πληκτρολογήσω τούτες εδώ τις λέξεις. Κάτι "μαγικό" και ανώτερο που τώρα με οδηγεί να σταματήσω...

Είναι πολύ σημαντικό να λες: Καλημέρα!

Ακόμα κι αν δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στις επικρατούσες συνθήκες. Σε βοηθάει να ξορκίσεις λίγο το κακό, να διώξεις μακριά τις κακές σκέψεις και να ανοίξεις χώρο για κάτι καλό.

Το να προσπαθήσεις να χαμογελάσεις στον συνάνθρωπό σου και να του ευχηθείς καλημέρα είναι σίγουρα πολύ καλύτερο από το να γυρίσεις την πλάτη και να τον προσπεράσεις σιωπηλά. Η καλή μέρα είναι κάτι που φτιάχνεται από εμάς τους ίδιους.

Ας μην αφηνόμαστε έρμαια σε ένα ορισμένο κλίμα που ίσως επικρατεί κι ας το αντιστρέψουμε θετικά. Ας χαμογελάσουμε και να πούμε μέσα από την καρδιά μας "καλημέρα", κι έτσι θα γίνει...

Νιώθω οργή και θυμό

Νιώθω οργή και θυμό. Για όσα έγιναν κι όσα πρόκειται να γίνουν. Για όσα δεν κατάφερα να αντιμετωπίσω και για όσα θα έρθουν αλλά δεν θα έχω όπλα για να τα κατευνάσω.

Ο κόσμος οδεύει στο χειρότερο. Άλλοι ξεκινώντας από το καλό, άλλοι από το κακό. Σε μια ξέφρενη πορεία είναι η ζωή μου. Δεν ελέγχω και δεν κυριαρχώ πάνω σε τίποτα. Ούτε καν πάνω στον ίδιο μου τον εαυτό και τις επιθυμίες μου. Γίνομια απλός παρατηρητής. Βιώνω τις καταστάσεις σαν αυτόπτης μάρτυρας αλλά με τον πόνο του θύματος και έχοντας επίγνωση των συναισθημάτων του θύτη. Συναισθηματικό χάος, λογική του παραλόγου και αντίληψη κληρονομικού χαρίσματος. Μου έχει άραγε στρίψει; Έχει πάρει το μυαλό μουλάθος κατεύθυνση με προορισμό το ανύπαρκτο; Μήπως πρέπει να φωνάξω βοήθεια;

Και πάλι! Ποιός μου εγγυάται ότι θα ακουστώ; Ποιός θα έρθει να με σώσει; Ποιός και για ποιό λόγο; Όλοι είμαστε βυθισμένοι στο απόλυτο ΕΓΩ μας. Και όχι άδικα. Η καθημερινότητα μας προσπερνά κι εμείς τρέχουμε ξωπίσω της. Που να βρεθεί χρόνος για άλλους όταν δεν υπάρχει ούτε καν για μας τους ίδιους. Ποιός ασχολείται με το τι θες εσύ, αφού δεν ξέρω ακόμα τι θέλω εγώ. Να φύγω θέλω, αλλά δεν έχω που να πάω...

Δεν υπάρχει τόπος υπαρκτός ή νοητός να με χωρέσει. Ειδικά τώρα που νιώθω οργή και θυμό. Για το σήμερα, για το χθες και για το αύριο, αν έρθει.

Όταν πέφτεις από ψηλά...

Όσο πιο ψηλά είσαι, τόσο πιο πολύ πονάει η πτώση, τόσο πιο εκωφαντικός ο θόρυβος και είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητη.

Ανεξάρτητα από τα "γιατί" και τα "πως" αυτό που μένει είναι το τίποτα. Το οποίο εξαργυρώνεται με ψυχική οδύνη, με σωματική αδράνεια και πνευματική και υλική στειρότητα.

Μα, στο τέλος νικήτης είναι αυτός που αναγενάτει από τις στάχτες και τα αποκαϊδια. Αυτός που καταφέρνει να χτίσει έναν υγιή οργανισμό και στραγγίζοντας κάθε σταγόνα δύναμης που κρύβει στην ψυχή, κάνει ένα νέο ξεκίνημα, φέροντας όμως τα τραύματα της εκωφαντικής πτώσης.