Όλα όσα μου έμαθε ένα μπαλόνι!

Τα μεγαλύτερα μαθήματα στη ζωή τα παίρνεις από τα πιο απλά πράγματα. Από αυτά βασικά που νομίζεις ότι είναι τα πιο απλά πράγματα. Στην πραγματικότητα, κουβαλούν μέσα τους όλη τη σοφία που χρειάζεσαι. Αρκεί να μάθεις να τα παρατηρείς. Για μένα, αυτό ήταν πάντα το αγαπημένο μου παιχνίδι. Να δίνω σημασία στα μικρά και καθημερινά που άμα τα ενώσεις όλα μαζί σου δίνουν μία ολοκληρωμένη εικόνα. Μία εικόνα που πάντα ήταν εκεί αλλά δεν μπορούσες να τη διακρίνεις. Θα μπορούσα να σου εξηγήσω το γιατί, αλλά δεν έχει νόημα να το κάνω σε αυτό το blog. Ο ρόλος του είναι άλλος. Να σου δώσει από έναν μέχρι πολλούς λόγους να χαμογελάσεις και να κοιτάξεις ψηλά! Εκεί, στον ουρανό. 

Στον ουρανό που άλλωστε πετούν και τα μπαλόνια. Ανάμεσά τους κι αυτό της ταινίας του Albert Lamorisse που θα δεις παρακάτω. Ο Γάλλος σκηνοθέτης υπέγραψε το "Le Ballon Rouge" το 1956. Η μικρού μήκους ταινία -έχει διάρκεια μόλις 34 λεπτά- κατάφερε να αποσπάσει Χρυσό Φοίνικα αλλά και βραβείο Όσκαρ καθώς και διθυραμβικές κριτικές από τους ειδικούς της 7ης τέχνης. Πρωταγωνιστές της είναι ο 10χρονος Πασκάλ και ένα κόκκινο μπαλόνι. 

Το μπαλόνι αυτό ακολουθεί το μικρό αγόρι πιστά και δίνει χρώμα στη μονότονη ζωή του και στις γειτονιές του Παρισιού της δεκαετίας του '50. Είναι ο καλύτερός του φίλος και είναι ένα μόνιμο reminder για να είναι χαρούμενος. Ένα μπαλόνι έχει αυτή τη μαγική ικανότητα να σου φτιάξει τη διάθεση. Φαντάσου, λοιπόν, τι γίνεται όταν μιλάμε για περισσότερα!

Δεν μπόρεσα να μην κάνω στο μυαλό μου σύνδεση με την ταινία της Pixar ,"Up" όπου τα μπαλόνια δεν αποτελούν απλά το όνειρο, αλλά το "όχημα" για να φτάσουν οι πρωταγωνιστές της σε αυτό.

Ο 78χρονος Καρλ Φρέντρικσεν αποφάσισε να δέσει το σπίτι του σε χιλιάδες μπαλόνια και να πραγματοποιήσει το ταξίδι της ζωής του. Στη διάρκεια της απογείωσης αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι μόνος!

Ο συμπαθητικός γεράκος παίρνει τα δικά του μαθήματα κι εμείς τα δικά μας. Τα μπαλόνια σου δίνουν αυτή την αίσθηση της ελευθερίας και της παιδικής αφέλειας που τίποτα δεν φαντάζει αδύνατο. Αρκεί να μπορείς να το ονειρευτείς και θα γίνει πραγματικότητα.

Κάπως έτσι σκέφτηκε και η Σοφία Σιάφα και αποφάσισε να καθιερώσει την Παγκόσμια Ημέρα Χαρίσματος Μπαλονιού! Όχι, δεν σου κάνω πλάκα! Η μέρα αυτή υπάρχει. Βέβαια, δεν θα τη βρεις κάνοντας αναζήτηση στη Google. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

"Είναι μια ιδέα που είχα στις 31 Μάϊου το 2013 για πρώτη φορά", μου εξηγεί η νεαρή φοιτήτρια που το ξεκίνησε όλο αυτό, μια μέρα σαν και τη σημερινή, στην Πάτρα. Η μικρή νεράιδα της ιστορίας μου!

"Είχα πάρει μπαλόνια από το σούπερ μάρκετ για να δώσω ένα σε έναν φίλο μου, καθώς θα ήταν η πρώτη φορά που θα τον συναντούσα από κοντά. Eν τω μεταξύ τα υπόλοιπα μου είχαν μείνει στην τσάντα. Οπότε λέω τι να τα κάνω; Άρχισα να τα φουσκώνω και να τα μοιράζω με αυτόν τον φίλο μου σε κεντρικούς δρόμους της Πάτρας και σε όσους βρίσκαμε και επειδή μας ρωτούσαν "Γιατί να το πάρω;" Αρχίσαμε να τους λέμε "Γιατί είναι Παγκόσμια Ημέρα χαρίσματος μπαλονιού". Εμένα μου φάνηκε εξαιρετική ιδέα αυτό! Οπότε είπα να το καθιερώσω κυρίως γιατί είδα πόσο σφιγμένοι ήταν όλοι ... Φοβόντουσαν να πάρουν ένα μπαλόνι που είναι ό,τι πιο αθώο."

Η Σοφία κατάφερε να κάνει μια ιδέα πραγματικότητα κάνοντας πολλούς ανθρώπους γύρω τους, που αρχικά ένιωσαν αμήχανα ή καχύποπτα, να χαμογελάσουν. Αυτό θέλει να κάνει και φέτος!

Η αλήθεια είναι ότι η "Παγκόσμια Μέρα Χαρίσματος Μπαλονιού" ή "Give Away A Ballon Day" δεν έχει καταφέρει να πάρει τη διάσταση που και η ίδια θα ήθελε. Πέρα από την πόλη της Πάτρας, που γνώρισε τη μεγαλύτερη ανταπόκριση, έχουν σηκωθεί κάποια μπαλόνια στον ουρανό της Αθήνας, της Λάρισας αλλά και στην Ιταλία και την Αγγλία. Μπορείς αυτή τη φορά να συμβάλεις κι εσύ. Δες εδώ πώς!

Τη ρώτησα τι περιμένει από αυτή τη χρονιά και σίγουρα η απάντησή της ήταν ακόμα καλύτερη από αυτό που περίμενα εγώ. "Τι περιμένω. Κάθε χρόνο να ξέρεις στέλνω mail στην Ellen Degeneres ΜΠΑΣ ΚΑΙ γίνει παγκόσμιο. Αλλά δεν μου έχει απαντήσει ποτέ η αλήθεια είναι."

"Περιμένω προφανώς κάθε χρονιά να είναι καλύτερη από την προηγουμένη... Μέχρι στιγμής το 2014 ήταν η καλύτερή μας χρονιά. Ίσως επειδή το είχα προωθήσει και φουλ εγώ. Τώρα δουλεύω, τρέχω και δεν έχω τον χρόνο να το τρέξω όσο θα ήθελα", μου λέει.

Πάντως, θα τιμήσει τη μέρα αυτή και φέτος αλλά από το Λονδίνο. "Ξέρω ότι θα το κάνουν σιγουρά και Λάρισα οι φίλοι μου από musica radio και σίγουρα οι καλοί μου φίλοι από Πάτρα και Κέρκυρα."

"Για μένα τα μπαλόνια συμβολίζουν την αθωότητα της παιδικής μας ηλικίας. Και κυρίως θεωρώ πως μέσα από αυτή την ημέρα προσπαθώ να θυμίσω και σε όλους τους "μεγάλους και σοβαρούς" πώς ένιωθαν όταν ήταν μικροί χωρίς χρήματα, υποχρεώσεις, κρίση, προβλήματα κτλ. Αυτό είναι για μένα τα μπαλόνια. Χρώμα, χαρά και γέλιο", μου λέει κλείνοντας και θα με βρει απόλυτά σύμφωνη.

Άλλωστε μια από τις αγαπημένες μου ατάκες από παιδικό είναι η εξής: "Nobody can be uncheered with a balloon." Είναι από τον Winnie the Pooh που έχει ταυτιστεί εκτός από το μέλι και με ένα κόκκινο -αν κι εγώ προτιμώ την εκδοχή του γαλάζιου- μπαλόνι.

Και δεν είναι η μοναδική εικόνα που έχουμε ταυτίσει με μπαλόνι. Μια ακόμα πολύ αγαπημένη  μου είναι και το graffiti του Bansky που δείχνει ένα κοριτσάκι με ένα μπαλόνι σε σχήμα καρδιάς. Σύμβολο της ελπίδας και του να αφήνουμε ότι μας βαραίνει.

Αν παρατηρήσεις πόσο ελεύθερα πετούν τα μπαλόνια στον ουρανό και προσπαθήσεις να "αντιγράψεις" αυτό το ανάλαφρο πέταγμα, ίσως καταφέρεις να βάλεις στη ζωή σου λίγη παραπάνω χαρά. Κι αν αυτή τη χαρά στη συνέχεια τη μοιραστείς και με τους άλλους, τότε γίνεται ακόμα μεγαλύτερη! 

Δεν είναι τυχαίο που τα μπαλόνια είναι το σήμα κατατεθέν για τα party. Σε όλα τα σχήματα, τα μεγέθη και τα χρώματα. Ακόμα και τα σκασμένα μπαλόνια θυμίζουν γιορτή που τελείωσε ή είναι στη μέση της. Τα μπαλόνια έχουν αυτή τη μαγική ιδιότητα να σε κάνουν να χαμογελάς. Όχι;

Γέμισε τον ουρανό (σου) με μπαλόνια και μάθε από αυτά τη σημασία της χαράς!

P. S. Ψάξε στο You Tube το νέο τραγούδι των Coldplay με τίτλο "Up and Up" και ραντεβού... ψηλά στον ουρανό!

By TLIFE

"Κολλάω" στους ανθρώπους που έχουν φως

Θυμάμαι πάντα να αγαπώ τα φώτα. Τα φώτα των Χριστουγέννων που αναβοσβήνουν ρυθμικά, τα φώτα των δρόμων και της πόλης τη νύχτα. Ακόμα έλκομαι από αυτά και κολλάω χαζεύοντάς τα. Το φως των κεριών είναι επίσης κάτι που με μαγεύει, το φως των αστεριών και ακόμα περισσότερο το φως των ανθρώπων. Αυτό που υπάρχει μέσα τους και πολλές φορές δεν είναι ευδιάκριτο από όλους. Για μένα, λειτουργεί λίγο όπως και στις πεταλούδες της νύχτας που είναι φωτοτροπικοί οργανισμοί. Γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο!

Η αντίδραση ενός οργανισμού με κίνηση προς το φως λέγεται φωτοτροπισμός ή φωτόταξη. Υπάρχουν, λοιπόν, οι θετικώς φωτοτροπικοί οργανισμοί που μετακινούνται προς τις πηγές φωτός. Επεμβαίνει με κάποιο τρόπο στον προσανατολισμό τους. Οι πεταλούδες για παράδειγμα χρησιμοποιούν το φως του φεγγαριού ή των άστρων για να προσανατολιστούν. Κρατούν τα σώματά τους σε μία συγκεκριμένη γωνία με την πηγή του φωτός. Όταν μιλάμε για μικρότερες πηγές φωτός, έχουν την τάση να πέφτουν πάνω τους και γι' αυτό πολλές φορές τις βλέπουμε να κινούνται γύρω γύρω από μία λάμπα.

Ακριβώς όπως κινούμαι κι εγώ γύρω από τις δικές μου πηγές φωτός. Οι άνθρωποι που έχω επιλέξει στη ζωή μου, στην πλειοψηφία τους, είναι τέτοιες πηγές. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που καταφέρνουν να ενεργοποιήσουν στο έπακρο τον φωτοτροπισμό μου.

Με κάνουν να "κολλάω" με αυτό που εκπέμπουν. Με το φως που βγαίνει από μέσα τους, τόσο έντονο. Ακόμα και το σκοτάδι που υπάρχει γύρω τους δεν μπορεί να πνίξει τη φωτεινή ψυχή τους. Είναι σαν τα αστέρια που λάμπουν περισσότερο σαν πέσει η νύχτα. Ποιος δεν έχει χαζέψει μια έναστρη νύχτα και να μην ένιωσε τουλάχιστον μαγεμένος;

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι μια έναστρη νύχτα από μόνοι τους! Σβήνουν και ανάβουν τα αστέρια τους ανάλογα με το πότε πιστεύουν ότι χρειάζονται "φόρτιση". Ακόμα και όταν δεν τους βλέπεις, είναι εκεί. Όταν όμως το φως τους ανάβει, τότε είναι μαγικά!

Τότε, εμπνέεσαι από αυτούς για να χαράξεις το δικό σου δρόμο. Παίρνεις δύναμη για να διεκδικήσεις αυτό που θέλεις. Λούζεις τα πιο σκοτεινά σου σημεία με το φως τους. Τότε, γίνεσαι κι εσύ φως!

Ας σταθούμε απέναντι!

Από τον εαυτό μας. Ας βγούμε από το σώμα μας και να κοιτάξουμε αυτό που είμαστε ή αν θες, αυτό που γίναμε και τον περιβάλλοντα χώρο. Αν σταθούμε απέναντι, θα διαπιστώσουμε πολλά πράγματα που χειριζόμαστε άστοχα. Και δεν χρησιμοποιώ τη λέξη "λάθος" γιατί πραγματικά, δεν την πιστεύω. Δεν είναι λάθος κάτι που νιώθεις μια δεδομένη στιγμή ούτε αυτό που κάνεις επειδή νιώθεις έτσι. Και υπάρχει και κάτι μαγικό με αυτά τα "λάθη", το γεγονός ότι διορθώνονται. Ημιτελείς πράξεις, που δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί. Αυτός είναι ο ορισμός που τους δίνω εγώ.

Όταν, λοιπόν, δεις από απόσταση αυτές τις πράξεις μπορείς και να καταλάβεις γιατί δεν είναι λειτουργικές και να αλλάξεις ρότα. Το να σπαταλάς ενέργεια σε κάτι που δεν σου τη διατηρεί δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.

Κάπου εδώ, σου σκάνε όλα αυτά που έμαθες στο σχολείο για την αρχή διατήρησης της ενέργειας. Όταν δίνεις ενέργεια σε κάτι ή κάποιον, θα πρέπει να τη βλέπεις να πηγαίνει κάπου. Αλλιώς απλά πετάς μπαλάκια σε τοίχο. Και στην αρχή δεν σε πειράζει, αλλά στην πορεία διαπιστώνεις το άδειασμα. Το κενό. Τη σιωπή. Κάπου εδώ, θα πρέπει να ενεργοποιήσεις την "αρχή διατήρησης του εαυτού σου".

Είσαι το πιο σημαντικό πράγμα μέσα στον μικρόκοσμό σου. Το να σε φροντίζεις (θα έπρεπε να) είναι  η προτεραιότητα σου και το να καθαρίζεις τον περιβάλλοντα χώρο σου από τα σκουπίδια είναι υποχρέωσή σου ως προς εσένα.

Μια φίλη μού έδωσε το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα πάνω σε αυτό. Φαντάσου τον εαυτό σου ως διοργανωτή ενός πάρτι. Πέρασες φανταστικά με την παρέα σου, γνώρισες κόσμο, βίωσες συναισθήματα και έζησες μια εμπειρία που θα μιλάς για μέρες για αυτή ή θα θυμάσαι για πάντα. Η επόμενη μέρα όμως σε βρίσκει με ένα σπίτι άνω κάτω και πεταμένα πράγματα παντού. Τι κάνεις; Παίρνεις μια σακούλα και πετάς τα σκουπίδια. Clean up your mess!

Σε αυτή τη διαδικασία μπορεί να σε βοηθήσει και κάποιος που σε νοιάζεται αλλά και πάλι, εσύ κρίνεις τι κρατάς και τι πετάς. Γιατί εσύ θα συνεχίσεις να ζεις με ό,τι μείνει. Γι' αυτό αποφάσισε με ψυχραιμία παίρνοντας το χρόνο σου. Άλλωστε, είναι πράγμα σχετικό...

Γίνε σαν τις φιγούρες της PLAYMOBIL! Δώσε ζωή και ελπίδα μέσα από την προσφορά

“Γιατί από όσα φοβερά και τρομερά στον κόσμο αυτόν μπορείς να καταφέρεις, το πιο σπουδαίο, το πιο σημαντικό από όλα είναι να προσφέρεις”. Κι αυτό μου το έμαθαν ο Ιππότης Καλόκαρδος και η Νεράιδα Ελπίδα. Δύο από τις συλλεκτικές φιγούρες της PLAYMOBIL Hellas που είναι οι πρωταγωνιστές ενός μοναδικού παραμυθιού που έγραψε ο Αντώνης Παπαθεοδούλου στο πλαίσιο του καινοτόμου προγράμματος Εταιρικής Κοινωνικής ΕυθύνηςPLAYMOBIL Play & Give.

Το παραμύθι κατάφερε, από το 2014 που κυκλοφόρησε, να μεταφέρει το μήνυμα ότι το παιχνίδι μπορεί να σημαίνει ταυτόχρονα και αληθινή προσφορά. Η PLAYMOBILτο απέδειξε και έμπρακτα. Μέσα σε 4 χρόνια, που μετρά το κοινωνικό της πρόγραμμα, συγκέντρωσε από τις πωλήσεις των συλλεκτικών φιγούρων το ποσό των 80.000€ το οποίο και πρόσφερε για την ενίσχυση του Συλλόγου Όραμα Ελπίδας.

Η επιταγή παραδόθηκε, από τον Γενικό Διευθυντή της PLAYMOBIL Hellas, Γιώργο Παγώνη στην Πρέσβυ Καλής Θελήσεως της Unesco και Πρόεδρο των Συλλόγων “Ελπίδα και “Όραμα Ελπίδας”, Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη, σε μια ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο της Ογκολογικής Μονάδας Παίδων “Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη – Ελπίδα”.

Πρωταγωνιστές αυτής της ημέρας ήταν τα παιδιά της Ελπίδας και οι δύο νέες συλλεκτικές φιγούρες του PLAYMOBIL Play & Give, ο Πυροσβέστης Φώτης και η Κτηνίατρος Ζωή. Πρόκειται για τους δύο ήρωες του νέου συλλεκτικού παραμυθιού“Η πιο ωραία δουλειά του κόσμου” που είναι κι αυτό αφιερωμένο στους σκοπούς της Ελπίδας. 

Η πιο ωραία δουλειά του κόσμου είναι φυσικά να βοηθάς. Να δίνεις ζωή και ελπίδα μέσα από την προσφορά. Κάτι που κάνει και η PLAYMOBIL, από το 2012 μέχρι σήμερα, πιστή στο όραμά της να εμπνέει το αίσθημα της αλληλεγγύης και της προσφοράς.

Οι συλλεκτικές της φιγούρες μεταφέρουν το μήνυμα αυτό με δημιουργικό τρόπο και δίνουν στα παιδιά -μεγάλα και μικρά- ένα πολύτιμο μάθημα ζωής. Μας εμπνέουν να γίνουμε σαν εκείνες...

Σαν τον πειρατή και την και την πριγκίπισσα που αποτελούν τους πρώτους ήρωες του καινοτόμου προγράμματος και αγαπήθηκαν και έγιναν αμέσως ανάρπαστοι.

Σαν την παραμυθένια Βασίλισσα και τον γενναίο Ιππότη που για δεύτερη συνεχή χρονιά έγιναν σύμβολα αγάπης και ουσιαστικής προσφοράς, από τα παιδιά για τα παιδιά.

Σαν τον Ιππότη Καλόκαρδο, τη νεράιδα Ελπίδα, τον γενναίο Πυροσβέστη Φώτη και την αξιαγάπητη Κτηνίατρο Ζωή που προσφέρουν στιγμές χαράς σε χιλιάδες παιδιά σε όλη την Ελλάδα και δίνουν ζωή και ελπίδα σε αυτά που το έχουν ανάγκη!

By TLIFE

Γρηγόρης Αρναούτογλου: Αποκαλύπτει αν έχει καλέσει τον Πέτρο Κωστόπουλο στο The 2Night Show!

Μετρά 25 χρόνια στην ελληνική τηλεόραση. Μέσα σε αυτά, ο Γρηγόρης Αρναούτογλου έχει την τύχη να ζήσει κάποιες από τις πιο δυνατές στιγμές του και να απολαύσει την επιτυχία που ονειρεύεται κάθε παρουσιαστής στο ξεκίνημά του. Από το 1991 μέχρι σήμερα συνεχίζει να κάνει με συνέπεια αυτό που αγαπάει και να επιβραβεύεται από τον πιο δύσκολο κριτή, που δεν είναι άλλος από τον κοινό.

Φέτος, έχει καταφέρει να κερδίσει πέρα από το κοινό και τους τηλεκριτικούς. Το “The 2Night Show” είναι ένα από τα καλύτερα χαρτιά του ΑΝΤ1 και ο Γρηγόρης βρίσκεται στην καλύτερη φάση της επαγγελματικής του πορείας. Το χαίρεται πολύ και όσο κλισέ και να ακούγεται, αυτό βγαίνει προς τα έξω.

Ο ίδιος είναι πιο απελευθερωμένος και άνετος και κάνει τους καλεσμένους του να ανοιχτούν. Απαντούν ακόμα και στις πιο δύσκολες ερωτήσεις και την επόμενη μέρα αποσπάσματα της εκπομπής παίζουν σε όλα τα media. Το TLIFE βρέθηκε πρόσφατα στα παρασκήνια των γυρισμάτων του “The 2Night Show”.

Καταγράψαμε όλη την προετοιμασία του Γρηγόρη πριν υποδεχτεί τους καλεσμένους του και παράλληλα του ζητήσαμε να μας πει μερικά πράγματα για την εκπομπή. Του ζητήσαμε αρχικά να μοιραστεί μαζί μας την πιο έντονη τηλεοπτική στιγμή μέχρι τώρα.

“Πίστεψέ με όλες οι στιγμές στο 2Nigth Show είναι έντονες. Και το εννοώ αυτό, δεν το λέω τυπικά. Άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο. Αλλά αυτή η ιστορία του να μιλάς με έναν άνθρωπο τετ α τετ μέσα στη νύχτα και να προσπαθείς να βγάλεις τα εσώψυχά του, να τον νιώσεις και να τον καταλάβεις, δημιουργεί μόνο έντονα συναισθήματα”, εξηγεί.

Και έχει δίκιο! Ακόμα και για μας, που στεκόμαστε απέναντι από την μικρή οθόνη με την ψυχραιμία του τηλεθεατή, είναι δύσκολο να διαλέξουμε την καλύτερη στιγμή του ή τον καλύτερο καλεσμένο. Όσοι πέρασαν είπαν πράγματα που μας άγγιξαν, άλλους λιγότερο άλλους περισσότερο.

Ποιον από τους καλεσμένους που έχουμε δει θα ήθελες να καλέσεις ξανά και ξανά; “Δεν θα σου πω ονόματα γιατί είμαι σίγουρος ότι θα αδικήσω κάποιους. Γενικά πάντως, όλους αυτούς που ξέρουν να αυτοσαρκάζονται και δεν είναι σοβαροφανείς. Κι ευτυχώς, μέχρι τώρα πέρασαν αρκετοί τέτοιοι.”
 

Κάνοντας ένα γρήγορο flashback μετράμε στους καλεσμένους τους τα περισσότερα από τα μεγάλα ονόματα της εγχώριας showbiz. Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, αν είχε τη δυνατότητα να επεκταθεί κι εκτός συνόρων, ποιον θα ήθελε από τους σταρ του εξωτερικού να έχει απέναντι σου. “Για να σου είμαι ειλικρινής, σχεδόν όλους! Όλη αυτή το ακομπλεξάριστη φιλοσοφία που έχουν όταν δίνουν συνέντευξη την θαυμάζω και την έχω ανάγκη για να μπορέσω να πάρω μια καλή συνέντευξη”, απαντά.

“Και ξέρεις σε τι καταλήγω μετά από τόσα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά; Ότι όσο πιο ωραίος τύπος είναι ο συνεντευξιαζόμενος πάνω στην συνέντευξη, τόσο καλύτερος γίνεσαι κι εσύ. Και δυστυχώς στην Ελλάδα είναι λίγοι οι καλοί που ξέρουν να δίνουν συνεντεύξεις”, συνεχίζει.

Κλείνοντας, δεν θα μπορούσαμε να μην φέρουμε την κουβέντα και στον “ανταγωνισμό”. Πολλά ακούστηκαν τους περασμένους μήνες για τον Πέτρο Κωστόπουλο και την “αντιγραφή” της εκπομπής.

Ο Γρηγόρης έχει τοποθετηθεί στο παρελθόν εκφράζοντας την εκτιμήσή του στο πρόσωπο του παρουσιαστή και εξηγώντας το αυτονόητο. Αυτού του είδους οι εκπομπές δεν είναι κάτι καινούργιο στην τηλεόραση και στην Αμερική υπάρχουν εδώ και 50 χρόνια. Άποψη που συμμερίστηκε και ο Πέτρος δικαιώνοντάς τον σε δηλώσεις του.

Τα πράγματα ήρθαν όμως έτσι και ο Πέτρος επέστρεψε με το ίδιο format στην τηλεόραση. Ωστόσο, δεν έχει αλλάξει τη διάθεση του Γρηγόρη απέναντί του.

Θα τον καλούσες στο “The 2Night Show”; “Εννοείται, τον έχω ήδη καλέσει! Μακάρι να έρθει! Και θα μπορούσε να έρθει σε μια εκπομπή που παίζει Πέμπτη, μιας και την Τετάρτη είμαστε «απέναντι».”

By TLIFE

Η φαντασία σου είναι τα όριά σου!

Μία από τις αγαπημένες μου λέξεις είναι το «serendipity». Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι τον ορισμό της στην καθημερινότητά μου αλλά πια, νοηματοδοτεί πολλές στιγμές της. Ίσως αυτή να είναι η άμυνά μου τελικά. Η εμμονή μου να πιστεύω ότι όλα συνδέονται με μια αόρατη κλωστή και ότι όλα έχουν ένα λόγο ύπαρξης. Έχω δημιουργήσει ένα δικό μου κόσμο που μέσα του χωράει μόνο ανθρώπους που πιστεύουν το ίδιο. Έναν κόσμο που προστατεύω από κάθε τι τοξικό. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, προσπαθώ να το κάνω.

Δεν είναι εύκολο να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι σε ένα περιβάλλον που δεν είναι πάντα γόνιμο. Οι εξωτερικές συνθήκες μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή σου. Βέβαια, έχεις την επιλογή να αποφασίσεις σε ποια οπτική θα σταθείς. Συμβιβασμός ή τρέλα; Αναμφισβήτητα εγώ επιλέγω το δεύτερο. Ευτυχώς, υπάρχουν πολλοί ακόμα τρελοί που πιστεύουν ότι, μια μέρα, θα αλλάξουμε τον κόσμο. Ξεκινώντας φυσικά από μας!

Η αλλαγή σημαίνει εξέλιξη. Σημαίνει στην πορεία χάνω κάποια πράγματα αλλά κερδίζω κάποια άλλα. Η αλλαγή απαιτεί να ονειρεύεσαι ακόμα και με τα μάτια σου ανοιχτά. Απαιτεί να πιστεύεις στα όνειρά σου και να τα κυνηγάς. Η φαντασία σου είναι τα όριά σου. Μέσα εκεί γεννιούνται τα πιο απίθανα πράγματα. Μέσα εκεί τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα.

Έχεις άπειρα παραδείγματα γύρω σου ανθρώπων που τα κατάφεραν. Άνθρωποι που θεωρήθηκαν τρελοί αλλά έκαναν το αδύνατο δυνατό και στο τέλος «καταξιώθηκαν». «Ιt is kind of fun to do the impossible», έλεγε ο Walt Disney και θα το διαπιστώσεις κι εσύ αν αρχίσεις να το επιχειρείς. 


Καμία φορά, το μόνο που χρειάζεται είναι απλά να πιστέψεις στον εαυτό σου. Όλη η δύναμη που απαιτείται είναι μέσα σου. Κίνητρα θα βρεις στους ανθρώπους που αγαπάς. Έμπνευση, μπορείς να βρεις σε οτιδήποτε. Ακόμα και σε μία φωτογραφία όπως η παραπάνω!

Όταν την είδα αρχικά, χρειάστηκα λίγα δευτερόλεπτα για να καταλάβω ότι δεν πρόκειται για κάποιον αξιολάτρευτο τρελό που ανέβηκε στην κολόνα απλά για να ζωγραφίσει μια καρδιά στον αέρα. Πόσο τέλειο θα ήταν όμως; Ωστόσο, αυτό που ανακάλυψα για την ιστορία της φωτογραφίας δεν με απογοήτευσε καθόλου. Αντίθετα, ενίσχυσε την εμμονή μου με το «serendipity». 

Η εικόνα, λοιπόν, είναι έργο του Pejac. Πρόκειται για έναν Ισπανό street artist (μπορείς να μάθεις περισσότερα εδώ) ο οποίος έχει φτιάξει μια σειρά από αντίστοιχες φωτογραφίες που είναι σχέδια πάνω στο παράθυρό του διαμερίσματός του.









Η πρώτη εικόνα που έφτιαξε ήταν το 2011 και το κίνητρό του ήταν να προστατέψει την ιδιωτικότητά του κάνοντας σχέδια πάνω στο τζάμι. Κάποια από αυτά, τα βλέπεις και στις εικόνες που τράβηξε ο Paco Esteve. Είτε έχεις ήδη εντυπωσιαστεί είτε όχι, σου έχω κρατήσει το καλύτερο για το τέλος!

Ανάμεσα στα έργα του είναι και το παρακάτω που είναι αφιερωμένο στον θρυλικό σχοινοβάτη Philippe Petit. Τον Γάλλο που διέσχισε, περπατώντας πάνω σε ένα τεντωμένο σύρμα, την απόσταση των 61 μέτρων που χώριζε τους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης. Χωρίς να μεσολαβεί τίποτε ανάμεσα στον ίδιο και τους έκπληκτους περαστικούς που έβλεπαν τη φιγούρα του να μετεωρίζεται 417 μέτρα πάνω από το κεφάλι τους.



Ήταν το 1974. Στην ιστορία έμεινε ως το «καλλιτεχνικό έγκλημα του αιώνα» ενώ ο ίδιος ήθελε να το λέει «μια θεατρική πράξη στον ουρανό». Ήταν σε κάθε περίπτωση πάντως μία πράξη ασύλληπτου ρίσκου, κόντρα στα όρια της κοινής λογικής. Γι' αυτό και μετά τα 45 λεπτά της "βόλτας" του συνελήφθη.



Κατάφερε όμως να κάνει αυτό που θέλει και κυρίως να εμπνεύσει. Η ιστορία του έγινε ευρύτερα γνωστή μέσα από το ντοκιμαντέρ «Man on a Wire» και την ταινία «The Walk» που κυκλοφόρησε το 2015.

Η "τρελή" ιδέα καρφώθηκε στο κεφάλι του ένα απόγευμα του 1968 όταν επισκέφτηκε τον οδοντίατρά του. Στην αίθουσα αναμονής του ιατρείου, στο Παρίσι, ο 17χρονος Philippe έπεσε πάνω σε ένα περιοδικό με τη φωτογραφία της μακέτας των υπό κατασκευή, τότε, Δίδυμων Πύργων. Πιθανότατα να πίστευε κι εκείνος στο «serendipity»! Σχεδόν αντανακλαστικά, έπιασε ένα μολύβι και ένωσε τις κορυφές τους με μια γραμμούλα, συνειδητοποιώντας ξαφνικά ποιος θα έπρεπε να είναι, στο εξής, ο στόχος της ζωής του!

«Οι Δίδυμοι Πύργοι ήταν σχεδόν σαν... άνθρωποι για μένα, ήμουν ερωτευμένος μαζί τους!», είπε πολλά χρόνια αργότερα στους New York Times. Το να περπατήσει ανάμεσά τους έγινε η εμμονή του. Και με τούτα και με κείνα, τα κατάφερε!

Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στους Δίδυμους Πύργους τού προκάλεσαν μεγάλο πόνο. Ένιωσε σαν να έχασε τα παιδιά του. Ωστόσο, στον επίλογο της αυτοβιογραφίας του «To Reach The Clouds» υποσχέθηκε πως, αν χτίζονταν ξανά, θα επαναλάμβανε τη «βόλτα» του!

Σήμερα είναι 67 χρόνων. «Αρνούμαι να μεγαλώσω», εξομολογήθηκε σε συνέντευξή του στην Telegraph, «το μυαλό μου τρέχει στο επόμενο project». 

P. S. Ψάξε στο You Tube το τραγούδι "I Believe I Can Fly" και τραγούδησέ το δυνατά!

By TLIFE

Λίλα Μπακλέση: Η πρώτη της τηλεοπτική εμπειρία στο Ταμάμ και η αυστηρότητα των γονιών της!

Έκανε το ντεμπούτο της μέσα από τη σειρά του ΑΝΤ1. Φαίνεται όμως πως η Λίλα Μπακλέση κατάφερε να κερδίσει το “εισιτήριο” για πολλές ακόμα δουλειές και όχι μόνο στην τηλεόραση. Αν και η ίδια δηλώνει περισσότερο θαυμάστρια του κινηματογράφου, δεν θα έλεγε όχι σε μία τηλεοπτική δουλειά που θα είχε αντίστοιχες συνθήκες με αυτή του Ταμάμ.

Είναι πολύ ξεκάθαρη στις απαντήσεις της. Μοιάζει πολύ συγκροτημένη στη σκέψη της και ένας άνθρωπος που αγαπάει πολύ και αντιμετωπίζει με μεγάλη σοβαρότητα και συνέπεια αυτό που κάνει. Το TLIFE τη συνάντησε στα γυρίσματα της σειράς και μας μίλησε για όλα αυτά που σκέφτεται για τη ζωή και την καριέρα της.

Τι κοινά έχεις με την Έλλη;
Την τρέλα της, ότι είναι λίγο παρορμητική και έχει έναν δικό της ηθικό κώδικα.

Το Ταμάμ είναι η πρώτη σου τηλεοπτική δουλειά. Πώς είναι η εμπειρία;
Ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί δουλεύουμε στην τηλεόραση με πολύ καλές συνθήκες. Αρκετοί συντελεστές είναι κινηματογραφιστές οπότε είναι -επειδή έχω κάνει κάποιες ταινίες πριν- πολύ κοντά σε αυτό που κάνεις στον κινηματογράφο. Φυσικά, πολύ πιο γρήγορα αλλά είναι πάρα πολύ καλές οι συνθήκες. Είμαι πάρα πολύ τυχερή.

Άρα θα ήθελες να ξανακάνεις τηλεόραση.

Κάποια στιγμή αργότερα, ίσως, αλλά μόνο με τέτοιους όρους. Γιατί εδώ έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Και τεχνικά. Γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα για τους ηθοποιούς δεν έχουμε σχολή κινηματογράφου. Ήταν φοβερή εμπειρία για μένα. Σαν να συνέχισα τις σπουδές μου.

Υπάρχει κάτι που να σε δυσκόλεψε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;
Ότι έπρεπε ταυτόχρονα να κάνω γυρίσματα και μετά παράσταση ή πρόβες. Η αλλαγή από τον τρόπο που παίζεις στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο με αυτό που κάνεις στο θέατρο είναι, για μένα, πολύ δύσκολη μετάβαση.

Αν σου έθετα το δίλημμα τηλεόραση ή θέατρο θα ήταν εύκολη απάντηση;
Το δίλημμα είναι κινηματογράφος ή θέατρο. Είναι τόσο διαφορετικός ο τρόπος που παίζεις και που γίνονται τα πράγματα που είναι σαν να κάνεις άλλη δουλειά. Ναι, έχουν κάποια κοινά αλλά είναι άλλη δουλειά. Δεν θα ήθελα να μπω σε αυτό το δίλημμα.

Πώς έγινες ηθοποιός; Πώς μπήκε στη ζωή σου το μικρόβιο της υποκριτικής;
Πήγαινα σε ένα σχολείο, στην Πάτρα, που είχε μέσα θέατρο και κάναμε διάφορες παραστάσεις στο δημοτικό και μου άρεσε πάρα πολύ. Εκεί ένιωθα καλά. Μετά, πέρασα σε μία σχολή άσχετη με το αντικείμενο. Πήγα σε μια ερασιτεχνική ομάδα κι εκεί με είδε ένας σκηνοθέτης, ο Παναγιώτης Φαφούτης και κάναμε μία ταινία μαζί. Αυτό. Μετά, έκανα μια άλλη ταινία με τον Έκτορα Λυγίζο και μετά έδωσα στο Εθνικό.

Οι γονείς σου αντέδρασαν στην απόφασή σου; Συνήθως υπάρχουν ενδοιασμοί σε τέτοια επαγγέλματα.
Όχι, οι γονείς μου στήριξαν.

Σε έχουν δει σε παραστάσεις;
Με βλέπουν, φυσικά. Έρχονται.

Σου κάνουν σχόλια; Είναι αυστηροί μαζί σου;
Είναι, πολύ αυστηροί μαζί μου. Είδαν όμως ότι δουλεύω πάρα πολύ και ότι αυτό είναι που με ενδιαφέρει και είναι αρκετά ικανοποιημένοι.

Οπότε κι εσύ με τη σειρά σου, δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου να κάνεις μία άλλη δουλειά;
Τώρα όχι, αλλά ποτέ μη λες ποτέ γιατί η ζωή είναι περίεργη. Δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει, πως μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Τώρα όμως, που είμαι και στην αρχή μου, με ενδιαφέρει πάρα πολύ να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο και το θέατρο.



Σε έχουμε δει αρκετές φορές να βγαίνεις με τους συμπρωταγωνιστές σου σε επίσημες πρεμιέρες...
Με τη Τζωρτζίνα (Λιώση) κυρίως. Κάνουμε αρκετή παρέα.

Η συνεργασία σας πώς είναι;
Με τη Τζωρτζίνα δέσαμε από τις πρώτες συναντήσεις μας. Πιστεύω πάρα πολύ σε αυτήν. Έχει μία εξέλιξη, καθημερινά. Βλέπω την αλλαγή της. Το ήθος της είναι κάτι σπάνιο για τις μέρες μας και νομίζω θα πάει πάρα πολύ καλά. Πιστεύω πάρα πολύ σε αυτήν.
Ο Γιάννης είναι ένας τελείως διαφορετικός χαρακτήρας. Κι αυτός ξεκίνησε τώρα μαζί μας και συνεργαζόμαστε πολύ καλά.

Κάτι για την εξέλιξη της σειράς μπορείς να μας αποκαλύψεις;
Επιστρέφει ο Αλέξης. Έρχεται η κολλητή της Έλλης, η Κατερίνα που είναι στο Ντουμπάι. Την υποδύεται η Νατάσα Εξηνταβελώνη με την οποία είμαστε πολύ φίλες, ήμασταν μαζί από το Εθνικό. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που μπορούμε να συνεργαστούμε.
Και... υπάρχει ένα πέρασμα χρόνου. Βλέπουμε την Έλλη και τον Τζεμ να ενηλικιώνονται και φυσικά πάρα πολλές αλλαγές. Γίνονται άλλοι άνθρωποι, πιο ώριμοι άνθρωποι. Φυσικά έχουν τα ξεσπάσματά τους αλλά νομίζω, έτσι όπως το έχουν γράψει ο Βασίλςη Ρίσβας και η Δήμητρα Σακαλή το σενάριο, βλέπουμε την αλλαγή τους στα επόμενα επεισόδια.

Είπες, χαίρεσαι που έρχεται μια φίλη στη σειρά. Σου είναι πιο εύκολο να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που τους ξέρεις;
Όχι, δεν έχει τόσο σημασία αυτό. Νομίζω μπορείς να έχεις επαγγελματική χημεία και με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις ή που μπορεί και να μην συμπαθείς κιόλας. Αυτό δεν έχει σημασία.

Σου έχει τύχει;
Ναι! Και στη σχολή μου έχει τύχει. Συμβαίνει αυτό. Μπορεί να μην τον συμπαθείς αλλά να έχεις φοβερή χημεία, αν είναι και ο άλλος επαγγελματίας. Δεν χρειάζεται να κάνεις φίλους. Δεν το συζητώ, είναι πάρα πολύ ωραίο να κάνεις φίλους αλλά δεν συμβαίνει πάντα. Απλά η Νατάσα είναι ένας άνθρωπος που έχουμε δουλέψει πολύ μαζί και την αγαπώ και την εκτιμώ για τη δουλειά της. Οπότε είχαμε έναν κοινό κώδικα λόγω του ότι ήμασταν και στην ίδια σχολή.

Περίμενες ότι η σειρά θα είχε αυτή την ανταπόκριση;
Όχι, δεν μπορείς να το ξέρεις αυτό. Είμαι όμως πάρα πολύ χαρούμενη.

Στο δρόμο φαντάζομαι ο κόσμος σε αναγνωρίζει και σε σταματάει.
Ναι! Παίρνω πάρα πολύ χαρά κι αγάπη από τον κόσμο κι αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο. Πάρα πολύ!

By TLIFE