Χριστίνα Παππά: “Ανυπομονώ για τον τελικό του Dancing”

Η Χριστίνα Παππά μπορεί να αποχώρησε λόγω τραυματισμού από το χορευτικό show του ΑΝΤ1 αλλά αυτό δεν την έχει πτοήσει. Συνεχίζει να αγαπάει το πατινάζ και αναζητά ευκαιρίες να ξαναβρεθεί σε παγοδρόμιο για να κάνει τις... φιγούρες της! Το ΤLIFE την συνάντησε στο sushi restaurant Hama στη Γλυφάδα, που διατηρεί με το γιο της Δημήτρη και μας μίλησε για όλα...



Της λείπει το Dancing;
Μου λείπει το παιχνίδι σωματικά και ψυχολογικά επειδή ξαναβρήκα τον χαμένο μου εαυτό! Μου έδινε τρομερή ενέργεια στην καθημερινή μου ζωή και άλλαξα γενικώς. Ήταν κάτι που το ζούσα, το απολάμβανα κι αυτό μου λείπει!

Θα ξανάπαιρνε μέρος σε κάτι αντίστοιχο;
Αν μου το πρότειναν μόνο τέτοια θα έκανα;

Θα συνεχίσει το πατινάζ;
Εννοείται! Μετά αυτό γίνεται πώρωση και ψύχωση. Δώσαμε μάλιστα ραντεβού με την Πάμελα να πάμε σήμερα (Τετάρτη) μαζί.



Στον τελικό θα είναι;
Ο τραυματισμός μου ήταν απλά μια κακιά στιγμή. Ναι, θα είμαι και θα κάνω χορογραφία κανονικότατα! Το περιμένω πως και πως..

Έχει κρατήσει φιλίες από το παιχνίδι;
Με τον Κώστα Φραγκολιά έτσι κι αλλιώς δουλεύουμε μαζί. Με το Γιώργο Χειμωνέτο επειδή έχει τρομερό χιούμορ αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Με την Πάμελα έχουμε βγει αρκετές φορές, με την Μαριάννα έχουμε τρομερή επικοινωνία. Μόνο με την Πηνελόπη και την Ιωάννα δεν έχουμε κάνει τόσο πολύ παρέα κι αυτό λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεών τους.

Αρέσει το “Let's Talk About Sex” στο κοινό;
Είναι μία διαχρονική παράσταση γιατί μιλάει για sex, γάμο και σχέσεις. Είναι ευχάριστο γιατί είναι interactive. Με τόσα προβλήματα που υπάρχουν ο κόσμος έχει ανάγκη να διασκεδάσει και να γελάσει. Έχει ανάγκη να δει κάτι έστω “σοκαριστικό” και να συμμετέχει κιόλας. Φαίνεται ότι έχει ανάγκη να δει και να μιλήσει. 

Μετά την τελευταία της παράσταση στο Yaya και αφού ολοκληρωθεί και το Dancing θα φύγει για εξωτερικό! “Νιώθω αρκετά κουρασμένη και μετά το τελευταίο επεισόδιο του Dancing θα κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα ταξίδι. Ο προορισμός θα είναι το εξωτερικό, το έχω πολύ μεγάλη ανάγκη”, εκμυστηρεύεται στο TLIFE η ηθοποιός.


By TLIFE

Δεν αγαπάω κανέναν, δεν με αγαπάει κανένας! Είμαι ελεύθερη;

Κάτι με πιάνει τις γιορτές... Νομίζω όλους μας. Είναι το καθιερωμένο ραντεβού με την μελαγχολία.

Ακούω χριστουγεννιάτικα τραγούδια και όσα μιλάνε για χαρούμενες γιορτές τα σταματάω στη μέση. Δεν ταιριάζει η χαρούμενη διάθση στο δικό μου χριστουγεννιάτικο σκηνικό.Ακόμα και τα λαμπάκια του δέντρου φέτος δεν άναψαν. Δεν μπήκε ούτε ένα στολίδι και το χριστουγεννιάτικο δέντρο έμεινε στο πατάρι. Μελομακάρονα και κουραμπιέδες από κέρασμα και τέλειωσαν πριν καν προλάβουν να μπουν στο τραπέζι. Ένα τραπέζι καθημερινό και χωρίς plus λεπτομέρειες διακόσμησης...

Δεν βαριέσαι όμως; Η ουσία είναι στα μικρά και τα απλά πράγματα, στην αγάπη! Συνήθως αυτές τις μέρες συνειδητοποιούμε αν είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι και γεμάτοι ή απόλυτα δυστυχισμένοι και με ένα τεράστιο κενό. Ένα κενό που μεγαλώνει.

Πως γίνεται αυτό; Μέρες που είναι, όλοι αφήνουν πίσω τους τα προβλήματα και τις σκοτούρες και ασχολούνται με τους ανθρώπους που αγαπάνε. Πέρνουν δώρα, κάνουν σχέδια για ρεβεγιόν, όνειρα για μαγικά χριστούγεννα και όμορφες στιγμές με ανθρώπους που τους αγαπούν και αγαπάνε.

Αν δεν έχεις με κάποιον να ασχοληθείς τότε αυτό σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι ίσως είσαι μόνος...

Δεν αγαπάς κανέναν και δεν σε αγαπάει κανένας! Ουσιαστικά! Είσαι μια κουκίδα μέσα στο απέραντο σύμπαν που δεν έχεις καμία αξία γιατί κανείς δεν μπορεί να προσέξει ότι υπάρχεις. Κανείς δεν μπορεί να δει μέσα σου για να καταλάβει πως νιώθεις. Κανείς δεν μπορεί να δει την απόλυτη θλίψη που κρύβεις.

Ίσως και να μην θέλεις να σε προσέξουν στην τελική. Ίσως και να μην θέλω πια να με προσέξουν.

Πρώτη φορά νιώθω αυτή την ανάγκη. Να πατήσω ένα pause σε όλα γύρω μου και να κινούμαι μόνο εγώ. Με τον δικό μου ρυθμό. Χωρίς να επέμβει κανείς, χωρίς να επηρεάσω κανέναν! Η χρονιά που πέρασε έφερε πολλά πράγματα και κυρίως πόνο. Αλλά τον βουβό. Αυτόν που φοβάσαι να παραδεχτείς και τελικά που σου τρώει τα σωθικά. Ναι εντάξει, σε κάνει σοφότερο, ανθεκτικό στο επόμενο στραβοπάτημα. Όμως αυτό που μένει είναι ένα κενό...

Θέλω να το καλύψω αυτό το κενό. Να γεμίσω τα κουτάκια ένα ένα και να σταθώ και πάλι στα πόδια μου. Να σταθώ, αν όχι πάλι. Θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Να εμπιστευτώ και να με εμπιστευτούν. Θέλω οι γιορτές να έχουν ένα ιδιαίτερο νόημα για μένα γιατί απλά θα έχω κάποιον να τις μοιραστώ. Κάποιον που θα θέλει επίσης να τις μοιραστεί μαζί μου. Να κάτσει να δει μαζί μου μια χαζοχαρούμενη ταινία, να περπατήσουμε χέρι χέρι στην παγωμένη Αθήνα και να φιληθούμε για καληνύχτα ξέροντας πως δεν θα αντέξουμε να μην στείλουμε ο ένας στον άλλον ένα ακόμα μήνυμα.

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να βρω τον εαυτό μου. Και αυτό θα κάνω! Φέτος τις γιορτές θέλω να πατήσω ένα pause και να πάρω μια βαθιά ανάσα. Όταν όλα ξεκινήσουν να μπορώ να ξεκινήσω κι εγώ, πάλι από την αρχή. Να μπορώ να φτιάξω την λίστα με τα  new year's resolutions και να ξέρω πως κάτι από όλα αυτά θα γίνει γιατί δεν είμαι μόνη μου. Γιατί η ελευθερία έρχεται μέσα από την αγάπη, την αληθινή αγάπη....

Περνάμε κρίση φίλε μου!

Πες μου εσύ αν μπορείς έναν λόγο για να είμαι χαρούμενη. Βρες μου μία αφορμή για να φορέσω το καλύτερό χαμόγελό μου κι εγώ θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Δείξε μου τον τρόπο να βρω κάτι θετικό σε όλα αυτά που συμβαίνουν και σου ορκίζομαι πως θα βάλω όλες μου τις δυνάμεις για να τα βρω όλα.

Δεν μιλάς ε; Κατεβάζεις τα μάτια στο πάτωμα... Κρύβεται το μυστικό της ευτυχίας εκεί κάτω; Δεν νομίζω, απλά δεν έχεις καμία απάντηση ούτε εσύ σε όλα αυτά.

Δεν φταίς. Δεν θα σε κατηγορήσω. Στο ίδο καζάνι βράζουμε για να πιούνε το ζουμί μας στη συνέχεια.

Θα ήθελα να μπορώ να σου πω εγώ κάτι αισιόδοξο. Να διώξω για λίγο τα σύννεφα αλλά ειλικρινά δεν έχω τίποτα. Φοβάμαι να σου υποσχεθώ κάτι γιατί δεν μπορώ να είαι σίγουρη για τίποτα. Ούτε καν για σένα.

Μπορεί κάπου παρακάτω να αποφασίσεις ότι δεν αντέχεις και να με αφήσεις μόνη. Τότε θα χάσω το μοναδικό πράγμα στο οποί είχα στηριχτεί. Οπότε δεν στηρίζομαι ούτε σε εσένα. Συγνώμη αν σου ακούγεται άσχημο.

Ούτε εσύ μπορείς να στηριχτείς πάνω μου. Ίσως αποφασίσω ότι δεν θέλω να αντέξω τίποτα άλλο. Δεν θέλω να σέρνω κι εσένα μαζί μου.

Ναι, περνάμε κρίση φίλε μου. Όχι απλά οικονομική. Υπαρξιακή, συναισθηματική, κοινωνική, πολιτισμική, σεξουαλική...Η κρίση, της κρίσης, την κρίση, κρίση!

Φαρμάκι έχω στην ψυχή
... Φέρνει μαυρίλα θολερή
Στα στήθια μου

Νύχτα αξημέρωτη ξανά
Με το πιοτό της με κερνά
Εβίβα μου

Σκοτάδι πίνω για πιοτό
Πω πω πω πω πω πω πω πω

Ντέφι της λύσσας μου κρατώ
Πω πω πω πω πω πω πω πω

Και το μυαλό μου είναι θολό
Πω πω πω πω πω πω πω πω

Τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Πρακτικά δεν έχει αλλάξει τίποτα κι όμως έχουν αλλάξει τόσα πολλά... Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, σε λίγες ώρες, σε λίγα λεπτά. Τόσο χρειάζεται καμιά φορά για να γίνει η μεγαλύτερη αλλαγή, λίγα μόλις λεπτά.

Εξάλλου οι μεγάλες αλλαγές συνήθως δεν προυποθέτουν προετοιμασία. Έρχονται στα ξαφνικά ή υποβόσκουν ύπουλα. Γιατί πολλές φορές τις αλλαγές τις προκαλεί κάποιος άλλος και απλά είμαστε μέσα στο ντόμινο των εξελίξεων.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει λοιπόν και τίποτα δεν είναι όπως παλιά! Πόσο ωραία ήταν παλιά, που το μυαλό μου έχει μόνο δύο πράγματα κι αυτά ξεκάθαρα. Τώρα επικρατεί μία δεδαλώδης κατάσταση.

Ελπίζω να μην είναι πάντα έτσι όμως. Δεν μου αρέσει να φοβάμαι τους ανθρώπους και το μέλλον. Δεν μου αρέσει να κλείνομαι επειδή φοβάμαι να μην προδοθώ αλλά πολύ περισσότερο δεν μου αρέσει να με προδίδουν...

Σε ποιον αρέσει θα μου πεις; Η αλήθεια είναι πως σε κανέναν δεν αρέσει αλλά αν είσαι από τους τυχερούς και δεν το έχεις βιώσει δεν σε απασχολεί κιόλας. Αν είσαι από τους άλλους, το φυσάς και δεν κρυώνει.

Είναι τόσο περίπλοκη η διεργασία που γίνεται μέσα σου σε μία τέτοια κατάσταση που ποτέ δεν μπορείς να μαντέψεις ποιο θα είναι το "απόσταγμα". Κι εγώ αυτό περιμένω ακόμα να δώ.

Ελπίζω, κάποια στιγμή, τα πράγματα να έχουν αλλάξει και ουσιαστικά και πρακτικά αλλά προς το καλύτερο!

Μοναξιά, αγάπη μου

Η μοναξιά είναι κάτι που δεν το επιλέγεις ποτέ. Εκείνη όμως πάντα σε επιλέγει. Σου κλείνει πρώτο τραπέζι πίστα και σε περιμένει με μία βότκα λεμόνι. Πίνει στην υγειά σου και σε κερνάει! Τι να της πεις τώρα εσυ;

Στρώνεσαι λοιπόν και τα πίνεται παρέα. Αν γίνεις κομμάτια μπορεί να καταφέρεις να το φτιάξεις από την αρχή το παζλ της ζωής σου... Έχεις την ευκαιρία όσο είσαι μαζί της να δεις προσεχτικά ένα ένα τα κομμάτια και να καταλάβεις ποια είναι η θέση τους και γιατί...

Κακές παρέες σου λέει. Αλλά τουλάχιστον αυτή είναι πάντα εκεί όταν όλοι οι άλλοι είναι απασχολημένοι με άλλα πράγματα.

Εγώ την αφήνω στο παρόν μου και την κερνάω σφηνάκια! Ίσως να την χρειάζομαι κιόλας γιατί μάλλον κανείς άλλος δεν μπορεί να με αντέξει. Κανείς άλλος δεν με θέλει και δεν με διεκδικεί τόσο πολύ, όσο αυτή.

Οπότε της δίνω χώρο στη ζωή μου, την αφήνω να κάνει παιχνίδι και περιμένω να με βαρεθεί και να σηκωθεί να φύγει. Ή να την βαρεθώ εγώ και να την στείλω στα τσακίδια. Άλλωστε έτσι είναι οι μεγάλες αγάπες.

Μοναξιά, αγάπη μου, στην υγεία σου!

Οι αγάπες πάνε όντως στον παράδεισο;

Μερικές φορές κάποια πράγματα μοιάζουν τόσο ανούσια, τόσο χωρίς καθόλου λόγο ύπαρξης... Δεν μοιάζουν να είναι καν άξια σχολιασμού κι όμως σχολιάζονται, μας απασχολούν και κλέβουν από την πολύτιμη ενέργειά μας.

Η ουσία μην με ρωτάτε που κρύβεται γιατί δεν ξέρω ειλικρινά. Έχω μπερδέψει λιγουλάκι την αίσθηση με την ψευδαίσθηση κι όχι άδικα.

Περνάνε οι μέρες εδώ μες στη σιωπή. Φτιάχνω μονάχη μου ιστορίες με δράκους και νεράιδες που στο τέλος γίνονται ζευγάρι! Οι μεγάλες αγάπες δεν τελειώνουν ποτέ αλλά πάνε στον παράδεισο; Οξύμωρο δεν είναι; Αν δεν πεθάνει μια αγάπη μεγάλη πως πάει στον παράδεισο; Και πως ορίζεται το μεγάλη, από την διάρκεια, την ένταση ή κάτι άλλο; Οι παλιές αγάπες δεν μπορεί να είναι μεγάλες αφού κάνουν πίσω στα πιο μεγάλα θέλω;

Στην τελική, δεν έχουμε ξεκαθαρίσι ακόμα αν υπάρχει παράδειος! Το μόνο loud and clear είναι ότι όλα γύρω μου μοιάζουν να μην έχουν χρώμα, μυρωδιά, γεύση ή ήχο. Ίσως να φταίει που εγώ δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μυρίζω και δεν νιώθω τίποτα! Τίποτα. Σκέφτομαι μόνο του παραδείσου τα μπουζούκια που θα με πας. Αλλά πάλι, οι αγάπες πάνε όντως στον παράδεισο;

Τρελάθηκα. Κουράστηκα. Μπερδεύτηκα.Εγκλωβίστηκα μέσα στον δικό μου κόσμο και όχι προσωρινά. Θέλω όμως να βγω επιτέλους. Να πάρουν όλα νόημα και να έχουν σημασία. Μπορώ;

Όποιος πει οτι δεν μπορώ, θα το θυμάμαι!

Πέταξα τα πράγματά σου μα δεν φτάνει

Ξεφορτώθηκα τα πράγματα που είχα κρατήσει από εσένα.... Όσα από αυτά έβλεπεα κάθε μέρα μπροστά μου και μου μιλούσαν για σένα και μου θύμιζαν στιγμές που είχαμε περάσει μαζί. Κράτησα ότι δεν έχει πάρει ακόμα το μάτι μου και ότι έχει χάσει την δική σου ταυτότητα από πάνω του, ότι δεν έχει ακόμα το αρωμά σου και ότι είναι μόνο δικό μου πια. Κράτησα δυο πράγματα για την τιμή των όπλων και πέταξα όλα τα άλλα...

Πέταξα το μακό μπλουζάκι σου μου μου είχες δώσει να φορέσει το πρώτο μας βράδυ και κουβαλούσε πάνω του την δύσκολη αλλά γεμάτη προσδοκίες αρχή μας. Θυμάμαι ακόμα εκείνο το βράδυ τόσο έντονα και το μπλουζάκι σου από τότε έγινε χειμώνα καλοκαίρι κομμάτι στη ντουλάπα μου. Μύριζε ακόμα λίγο από εσένα...

Πέταξα τα κουταλάκια που είχαμε φάει μαζί λουκουμάδες στο πρώτο μας διήμερο στη Ραφήνα. Είχες γκρινιάξει που σε έπεισα να πάρουμε γιατί τελικά δεν μας άρεσαν καθόλου. Αλλά μετά με πήγες βόλτα περπατώντας κι αν μην σου αρέσει να μετακινείσαι χωρίς το αμάξι. Και βγάλαμε εκείνες τις κουνιμένες φωτογραφίες στο λιμάνι.

Πέταξα το CD του Παπακωνσταντίνου "Πες μου ένα ψέμα ν'αποκοιμηθώ" που είχε επάνω τα γράμματά σου και το είχα καβατζώσει από το σπίτι σου. Μόνο αυτό είχα πάρει από όσα είχες μέσα στην κασετίνα. Μάλλον ήταν προφητικό για την συνέχεια της σχέσης μας...

Πέταξα το περιοδικό με τα σταυρόλεξα που λύναμε μαζί στις πρώτες μας διακοπές. Μου το είες κάνει δώρο, θυμάσαι; Με την γνωστή μέθοδο! Είχε πλάκα που έβαζες τις λέξεις που εσύ ήθελες στα περισσότερα από αυτά. Άλωστε έτσι τελειώναμε πιο γρήγορα και πηγαίναμε στο επόμενο.

Πέταξα εκείνο το αρκουδάκι που μου έφερες δώρο από το ταξίδι σου στη Βουλγαρία και που το είχες πάρει μαζί με τους φίλους σου από ένα μηχάνημα που "αδειάσατε". Μου έλειπες τόσο πολύ εκείνες τις μέρες που δεν σταμάτησα να σου γκρινιάζω ούτε λεπτό.

Πέταξε την μπλούζα που μου χάρισες με το ονομά σου, από την παλιά σου ομάδα και που φορούσα κάποια βράδια για να σε νιώθω δίπλα μου. Ήθελα να την φορέσω μια φορά σε κάποιον από τους αγώνες σου για να σου κάνω κερκίδα αλλά δεν πρόλαβα. Θα έβγαζα το όνομα της άλλης ομάδας, δεν είμαι τόσο χαζή!

Πέταξα τις δεκάδες αποδείξεις από τα διόδια που πετούσες στην τσάντα μου όταν πηγαίναμε στη Ραφήνα. Τις μάζευε όλες σαν να ήταν κάτι σημαντικό γιατί κάθε μας εκδρομή ήταν τότε κάτι σημαντικό.

Πέταξα τα κοχύλια που είχα μαζέψει τότε που είχαμε πάει για μπάνιο. Τότε ήθελα να θυμάμαι το "καλοκαίρι" μας αλλά τώρα ήταν το πρώτο που θέλησα να ξεχάσω, όλες τις στιγμές στην αμμουδιά και τις καρδούλες στην άμμο και τα γεμάτα αρμύρα φιλιά σου...

Πέταξα εκείνο το άσχημο μπρελόκ που είχες διαλέξει για τα κλειδιά μου και μου είπες ότι μόνο εμένα σκέφτηκες στις διακοπές σου με τους φίλους σου. Σου είχα κάνει μεγάλη σκηνή τότε που μου το έδωσες αλλά είχα χαρεί κιόλας. Που να ήξερα!

Πέταξα εκείνο το καπέλο που μου έφερες από τις τελευταίες σου διακοπές στο Μεγανήσι και μου είπες ότι απλά σκέφτηκες να μου φέρεις κάτι. Θα μπορούσες να μου φέρεις ΚΑΤΙ καλύτερο και όχι κάτι που απλά δεν το χρειαζόσουν.

Πέταξα με όλα αυτά τα όνειρα που είχα κάνει, τις σκέψεις για το μέλλον, τα όμορφα σενάρια και τις χαρούμενες εκδοχές. Άδειασα το μυαλό μου από όλα αυτά και κάποια από τα αρχεία με τις κοινές μας φωτογραφίες, το ιστορικό μου στη σελίδα στο facebook από την ημέρα που σε γνώρισα και μετά, εισιτήρια, αποκκόμματα, χαρτάκια, σκατουλάκια.

Ξέχασα όμως να πετάξω εσένα από την καρδιά μου... Ότι και ν ακάνω είσαι παντού, στα τραγούδια που ακούω, στις ταινίες που βλέπω, στα βιβλία που διαβάζω, στα ζευγαράκια που χαζεύω στους δρόμους, στο παρελθόν μου και στο τώρα μου!

Δεν μπορώ να το ελέγξω και στην τελική δεν θέλω πια...Μείνε εκεί που είσαι στην καρδιά μου. Εσύ έχασες έτσι κι αλλιώς έναν άνθρωπο που σε αγαπησε στα αλήθεια. Εγώ δεν έχασα τίποτα γιατί δεν ήσουν παρά ένας Ξένος τελικά στη ζωή μου...