Θ. Απέργη για την Eurovision: ''Είναι απίστευτη ευκαιρία αυτό που συμβαίνει''

Είναι από τις πιο εντυπωσιακές παρουσίες της φετινής διοργάνωσης της Eurovision και όχι μόνο. Η Θωμαή Απέργη από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στην μουσική βιομηχανία μας τράβηξε το ενδιαφέρον γιατί έχει αυτό το “κάτι”. Αυτό που ελπίζει ότι θα την κάνει να ξεχωρίσει και μέσα από την υποψηφιότητά της στον ευρωπαϊκό μουσικό διαγωνισμό. Αν θα ήθελε να περιγράψει κανείς με μία λέξη τα συναισθήματα της όμορφης τραγουδίστριας για την συμμετοχή της και το “One last kiss”, που είναι το τραγούδι της, η “χαρά” θα ήταν η πιο αντιπροσωπευτική. Άλλωστε το πάντα λαμπερό χαμόγελό της τα λέει όλα...



Είσαι ενθουσιασμένη με την συμμετοχή σου;
Εσείς πως με βλέπετε; Είμαι πάρα πάρα πάρα πολύ χαρούμενη. Πετάω από την χαρά μου γιατί πιστεύω ότι είναι απίστευτη ευκαιρία για μένα αυτό που συμβαίνει. Νιώθω απίστευτα, ευλογημένη, τυχερή. Δεν σκέφτομαι τίποτα αρνητικό, πετάω πραγματικά! Εντάξει σε οποιαδήποτε περίπτωση θα ήμουν έτσι, είτε πάω είτε δεν πάω. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό που μου συμβαίνει.

Πώς σου φάνηκε το κομμάτι όταν το είδες ολοκληρωμένο την ημέρα της παρουσίασης;
Μου άρεσε πολύ. Όλα τα τραγούδια μου άρεσαν πολύ. Το δικό μου το καταχάρηκα. Τρελαίνομαι από την χαρά μου, αλήθεια.

Δες πως παρακολούθησε την παρουσίαση του κομματιού της...


Το τραγούδι σου θεωρείς ότι είναι μία διαφορετική πρόταση για τον διαγωνισμό της Eurovision;
Ναι, όλα τα τραγούδια είναι διαφορετικά, όλες οι προτάσεις που γίνονται είναι διαφορετικές. Πιστεύω ότι το δικό μου τραγούδι, το “One last kiss” (επαναλαμβάνει τον τίτλο και γελάει), είναι αυτό που δεν έχει συμμετάσχει η Ελλάδα με αντίστοιχο. Οπότε είναι μία πολύ καλή πρόταση!



Από τα υπόλοιπα τραγούδια ποιο ξεχώρισες;
Όλα μου αρέσουν. Αυτό που προτείνει ο Alex και η Georgina είναι ιδιαίτερο. Αυτό που προτείνει η Αγγελική είναι παραδοσιακό, είναι γνωστό άκουσμα και μου άρεσε πολύ η σκηνοθεσία με τα διάφορα όργανα. Η Koza Mostra είναι πάρα πολύ χαρούμενοι κι αυτοί, ο κύριος Αγάθωνας είναι φανταστικός, πολύ ωραία φυσιογνωμία και αυθεντικός άνθρωπος. Οπότε όλα είναι διαφορετικά, όλα είναι καλά!

Αν δεν καταφέρεις να εκπροσωπήσεις εσύ την Ελλάδα στην Σουηδία θα στεναχωρηθείς;
Εσείς τι λέτε; Φυσικά και θα στεναχωρηθώ. Πάρα πολύ θα στεναχωρηθώ αλλά είναι κάτι το οποίο θα μου περάσει και γρήγορα. Είμαι πολύ μικρή εξάλλου, θα μπορούσα να ξαναδοκιμάσω. Όταν όμως προσπαθείς καιρό γι' αυτό με τους συνεργάτες σου, θέλεις τόσο πολύ να εκπροσωπήσεις τη χώρα σου, σε πιάνει το πατριωτικό σου, ε, δεν θα στεναχωρηθείς; Είμαστε άνθρωποι, φυσικά και θα στεναχωρηθώ.



Άρα θα ήθελες να ξαναδοκιμάσεις στο μέλλον αν δεν τα καταφέρεις να πας φέτος.
Είναι κάτι το οποίο θα το συζητούσα με την εταιρεία μου την Panik Records και νομίζω πως αν θεωρούσαμε καλή τη στιγμή θα το ξαναέκανα.

Γενικά η Eurovision σαν θεσμός σου αρέσει;
Μου αρέσει πολύ! Σαν τώρα θυμάμαι το καρδιοχτύπι με την Έλενα Παπαρίζου. Την άλλη μέρα έδινα φιλοσοφία, λύκειο ήμουν, και θυμάμαι ότι είχα τρελό καρδιοχτύπι και το παρακολουθώ κάθε χρονιά.


By TLIFE

Μ. Συνατσάκη: "Aν ξανάκανα φέτος το Master chef θα τo έκανα κάπως διαφορετικά"

Συναντήσαμε την Μαίρη Συνατσάκη στην παρουσίαση των τραγουδιών της Eurovision που έγινε το μεσημέρι της Τετάρτης! (δες εδώ όλα όσα έγιναν) Ευδιάθετη και χαμογελαστή, όπως πάντα, έδωσε για μία ακόμη φορά το δικό της στίγμα στην εκδήλωση.

Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να μην την “στριμώξουμε” να μας πει ποιο τραγούδι της άρεσε. Ακόμα, μας μίλησε για την συμμετοχή της στo Master chef, τις κριτικές που έχει δεχθεί αλλά και την σχέση της με το Mad που, όπως είπε, είναι η μεγαλύτερη της ζωής της...

Από τα 4 υποψήφια τραγούδια ποιο σου άρεσε περισσότερο;
Θέλω να τα ξανακούσω σίγουρα αλλά έχω ξεχωρίσει δύο από αυτά, ένα αγγλόφωνο κι ένα ελληνόφωνο. Το ένα λίγο πιο τζαζ και το άλλο λίγο πιο σκα αλλά δεν λέω. Με καταλάβατε!

Εσένα ο θεσμός της Eurovision σου αρέσει;
Ναι, εμένα μ\' αρέσει. Περνάω καλά πολύ καλά. Οι υπεραναλύσεις δεν ταιριάζουν καθόλου σε αυτό τον διαγωνισμό. Είναι για να περνάς καλά, ξέρεις...



Επειδή ακούγονται σχόλια όπως ότι η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να συμμετέχει στον φετινό διαγωνισμό εν μέσω κρίσης.
Από τη στιγμή που χορηγοί και υποστηρικτές και άλλοι άνθρωποι πέρα από τον ελληνικό λαό έχουν δώσει χρήματα για αυτό, νομίζω ότι είναι οκ. Αφού κάποιοι έχουν αυτή τη διάθεση να το κάνουν γιατί να μην το έχουμε; Είναι ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα, δεν είναι κάτι παραπάνω από αυτό και δεν χρειάζεται να το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι μεγαλύτερο. Είναι τέλειο αλλά διασκεδαστικό.

Χαίρεσαι όταν που σου δίνεται η ευκαιρία από το Mad να παρουσιάσεις εκδηλώσεις όπως η σημερινή;
Βέβαια, ότι χρειάζεται να κάνω για το Mad πάντα μου αρέσει να το κάνω. Είναι σα σπίτι μου εκεί οπότε ήθελα πάρα πολύ να είμαι εδώ και να βοηθήσω.

Παρόλο που έχεις πολλά πράγματα να κάνεις αυτή την περίοδο.
Ναι, παραμένω στο Mad όμως. Θα είναι δύσκολος ο αποχωρισμός, όταν αυτό συμβεί κάποτε, γιατί είναι πραγματικά σαν ένα παιδί να φεύγει από την οικογένειά του. Είμαι εκεί 8 χρόνια και είναι από τις μεγαλύτερες σχέσεις της ζωής μου. Οπότε, πάντα είμαι εδώ...



Πάμε στο κεφάλαιο Master chef. Μέχρι τώρα έχεις ακούσει πολλά θετικά σχόλια και ότι είσαι ίσως η καλύτερη παρουσιάστριά του.
Άντε καλέ! Εγώ ποτέ δεν το έχω ακούσει αυτό (γέλια)

Εντάξει, σίγουρα υπάρχουν και τα αρνητικά.
Νομίζω ότι υπάρχει πολύ έντονα και το ένα στοιχείο και το άλλο.

Λένε ότι είσαι η πιο “to the point” παρουσιάστρια που πέρασε επειδή σου αρέσει πολύ και το φαγητό και ασχολείσαι περισσότερο.
Αυτό είναι αλήθεια! Έχω ένα ενδιαφέρον ούτως ή άλλος στη ζωή μου για την γαστρονομία και αυτό ταίριαξε καταπληκτικά με τον διαγωνισμό τον οποίο έβλεπα και παλαιότερα σαν φανατική τηλεθεάτρια. Και τώρα σαν τηλεθεάτρια τον βλέπω. Τα σχόλια είναι διαφορετικού ύφους, συχνά. Τα περίμενα όλα και δεν έχω φρικάρει...

Επειδή έχει περάσει καιρός από τα γυρίσματα, το βλέπεις κι εσύ με αγωνία; Σε βλέπω κάθε φορά που το τουιτάρεις πριν το κάθε επεισόδιο.
Ναι, γιατί έχει περάσει καιρός και αλήθεια έχω ξεχάσει πράγματα. Πολύ συχνά με ρωτάνε “τι γίνεται τώρα;” και δεν τους απαντάω και νομίζουν ότι το κάνω μόνο επειδή έχω υπογράψει συμβόλαιο για να μην μιλάω. Κάποια πράγματα τα έχω ψιλοξεχάσει κιόλας και έχω διαφορετικό ενδιαφέρον. Επίσης, βλέπω και τους παίχτες στο σπίτι που εγώ δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε εκεί ή στις ατομικές συνεντεύξεις που τους παίρνουν που είναι λίγο πιο ιντριγκαδόρικο όλο αυτό. Οπότε είναι καινούρια πράγματα που δεν είχα ιδέα ότι συνέβαιναν.



Εντοπίζεις λάθη στον εαυτό σου βλέποντάς το;
Φυσικά και υπάρχουν πράγματα τα οποία αν το ξανάκανα φέτος το Master chef θα τα έκανα κάπως διαφορετικά. Δεν θα άλλαζα όμως πάρα πολλά πράγματα, με την έννοια ότι δεν το επιτρέπει και το format να κάνεις κάποια φοβερή αλλαγή σε σχέση με τις προηγούμενες παρουσιάστριας. Προσπάθησα σε αυτή τη πολύ συγκεκριμένη γραμμή που μου δόθηκε να είμαι όσο πιο σωστός επαγγελματίας γίνεται και να την ακολουθήσω και ταυτόχρονα να δώσω λίγα από τα δικά μου στοιχεία.


By TLIFE

Ε. Ζουγανέλη: Το παιδικό της album και όσα μας λέει για τον έρωτα, τις αλλαγές στα μαλλιά, τα τατουάζ και τους γονείς της!

Το TLIFE βρέθηκε στο party γενεθλίων της Ελεονώρας Ζουγανέλη που πραγματοποιήθηκε στο Σταυρό του Νότου πριν από λίγες μέρες. Φυσικά, δεν χάσαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με την τραγουδίστρια και να την ρωτήσουμε αυτά που θέλαμε να μάθουμε. Εκείνη, με ένα μεγάλο χαμόγελο και πολύ καλή διάθεση απάντησε σε όλα, έχοντας απέναντί της άγρυπνο φρουρό την μητέρα της, Ισιδώρα Σιδέρη. (Δες φωτογραφίες από το party)

Η καινούρια δουλειά της Ελεονώρας, που αναμένεται να κυκλοφορήσει σε λίγες εβδομάδες, έχει τίτλο “Μετακόμιση τώρα” κι επειδή ακριβώς σε μία τέτοια φάση είναι και στη ζωή της το υιοθέτησε και για το πρόγραμμα που θα παρουσιάζει φέτος. Θέλοντας να δώσει το δικό της στίγμα στο χώρο εκτός από τα τραγούδια της έφερε και τα δικά της στοιχεία στολίζοντας τους τοίχους με τις παιδικές φωτογραφίες...



Με αφορμή τα γενέθλιά σας, τι εύχεστε για τον εαυτό σας για αυτή τη χρονιά;
Θέλω αυτή η χρονιά να είναι πάλι γενναιόδωρη σε εμπειρίες και συναισθήματα. Να με βοηθήσει να πετύχω το στόχο μου, τον γενικότερο της ζωής μου που είναι να εξελίσσομαι, να προχωράω και να ζω... Αυτό εύχομαι στον εαυτό μου!

Σας αγχώνει το πέρασμα του χρόνου;
Όχι. Ούτως ή άλλως στη ζωή μου γίνονται πολλά πράγματα μαζί, παράλληλα και ο χρόνος περνάει πάρα πολύ γρήγορα και ευχάριστα. Ο χρόνος είναι σχετική έννοια. Δεν πηγαίνω με τον συμβατό χρόνο και αυτό που λέμε Ιανουάριος, Φεβρουάριος... Για μένα ξεκίνησε η ζωή μου σε κάποια στιγμή και συνέχεια προχωράει, προχωράει, προχωράει... Δεν πάω με τα χρόνια αλλά με τις εμπειρίες και χαίρομαι που είναι αρκετές.

Όσον αφορά την επίδραση που έχει στην εξωτερική εμφάνιση. Οι περισσότερες γυναίκες αγχώνονται για το πως μεγαλώνουν και ανατρέχουν σε πλαστικούς.
Νιώθω πάρα πολύ μικρή για αυτή την αλλαγή που μου περιγράφεις. Όχι, δεν έχω κανένα άγχος.



Γιατί αλλάζετε συνεχώς look στα μαλλιά σας; Είναι προσωπική σας ανάγκη, εκτόνωση ή οδηγία από την εταιρία σας;
Όχι, ίσα ίσα το αντίθετο. Οι άνθρωποι του marketing διαφωνούν πάρα πολύ με το ότι αλλάζω συνέχεια την εικόνα μου. Είναι μια προσωπική μου ανάγκη και κάτι που με κάνει εμένα να νιώθω ευχάριστα. Είναι μία απόφαση που παίρνω στη στιγμή...

Πολλές γυναίκες το κάνουν γιατί περνάνε ας πούμε ερωτική απογοήτευση...
Όχι, θα έπρεπε να είχα 100.000 ερωτικές απογοητεύσεις (γέλια) γιατί αλλάζω πολύ πιο συχνά τα μαλλιά μου απ' ότι απογοητεύομαι. Είναι άσχετο. Σε εμένα τουλάχιστον λειτουργεί σαν μία προσωπική ανανέωση.

Βλέπουμε ότι έχετε αρκετά τατουάζ. Το καθένα συμβολίζει κάτι ιδιαίτερο;
Σίγουρα συμβολίζει κάτι. Το αγαπάω πάρα πολύ. Είναι όλα μικρά τα tattoo μου, δεν έχω πολύ μεγάλα. Επτά έχω. Είναι ένα σημάδι το οποίο το βλέπω στο σώμα μου και το χαίρομαι.



Η εικόνα σας σας απασχολεί; Το να είστε ωραία και καλοντυμένη;
Αν μη τι άλλο θέλω να είμαι ένας άνθρωπος που να είναι όμορφος, να είναι στην μορφή του δηλαδή και περιποιημένος. Μου αρέσει οι άνθρωποι να είναι καθαροί, περιποιημένοι, μοσχομυριστοί... Δεν είμαι πολύ υπέρ της μόδας, να ακολουθείς πιστά τα πρότυπα της μόδας. Νευριάζω λίγο με την κριτική που δεχόμαστε για το αν είναι ταιριαστά αυτά που φοράμε ή αν δεν είναι. Δεν με αφορά δηλαδή ποτέ αυτό. Εγώ φοράω ρούχα που νιώθω ότι με κάνουν να νιώθω άνετα και καλά αλλά δεν νιώθω ότι προσβάλω την αισθητική κανενός όταν κυκλοφορώ στο δρόμο. Έτσι, θα ήθελα να είναι όλοι οι άνθρωποι και νομίζω ότι πια οι Έλληνες, πια, είναι όμορφοι γενικά, στο δρόμο κυκλοφορούν καλά.

Σας έχει ενοχλήσει ποτέ κάτι που έχει ακουστεί ή γραφτεί;
Όχι. Νομίζω ότι τα μέσα και οι δημοσιογράφοι, σε σχέση με το πρόσωπό μου, έχουν έναν σεβασμό.

Θεωρείτε ότι μετράει και το γεγονός ότι οι γονείς σας είναι καταξιωμένοι και τους αγαπάει ο κόσμος;
Φυσικά αλλά θεωρώ πιο πολύ ότι είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος ο οποίος έχει επιβάλει κάποια πράγματα. Θεωρώ, επίσης, ότι οι δημοσιογράφοι έχουν καταλάβει ότι αυτό που θέλω να κάνω είναι άλλο από τις δημόσιες σχέσεις και την προώθηση της προσωπικής μου ζωής. Νομίζω ότι όλοι έχουμε καταλάβει αυτό που πρέπει να έχουμε καταλάβει και ο ένας σέβεται την δουλειά του άλλου.



Οι διάσημοι γονείς ήταν τροχοπέδη ή λειτούργησαν θετικά στην πορεία;
Σε κάποιους ανθρώπους λειτούργησε θετικά. Σίγουρα το ότι το όνομά μου έχει μία σύνδεση είναι βοηθητικό στο να μείνει σε κάποιους αλλά αυτή η δουλειά σε πετάει πάρα πολύ εύκολα έξω. Νομίζω ότι είναι και θέμα προσωπικής δουλειάς και ένας συνδυασμός πραγμάτων.

Νιώθετε πιο έντονα την ανάγκη να αποδείξετε ότι είστε αυτό που είστε λόγω των δικών σας δυνάμεων;
Όχι, έχει περάσει αυτό το στάδιο, ήταν πολύ στην αρχή όπως είναι πολλά πράγματα πια. Κάνω πολλά χρόνια αυτή τη δουλειά για να έχω ακόμα αυτή την ανασφάλεια.



Παρόλα αυτά με τους γονείς σας είστε πολύ κοντά. Είδαμε και την μητέρα σας ήταν συνεχώς εδώ.
Φυσικά! Η μάνα μου ούτως ή άλλως είναι μία πολύ κλασική μαμά. Έχει σταματήσει το τραγούδι πολλά χρόνια και είναι έτσι κι αλλιώς κλασικοί γονείς άσχετα με το επάγγελμά τους. Είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια.

Ακόμα και ο Σταυρός του Νότου όπου εμφανίζεστε είναι διακοσμημένος με παιδικές σας φωτογραφίες.
Επιστρέφω σε ένα χώρο που με είχε φιλοξενήσει αρκετά χρόνια πριν, με επιτυχία. Χαίρομαι που αυτή τη στιγμή επιστρέφω πάλι εδώ, με αυτό τον τίτλο “Μετακόμιση τώρα” που είναι ο τίτλος του δίσκου μου αλλά και ο τίτλος της ζωής μου. Βρίσκομαι σε μία φάση μετακόμισης και αλλαγής και νομίζω πως είναι πολύ ταιριαστό έτσι όπως έχει γίνει. Προσπαθήσαμε να βάλουμε στο χώρο κάποια στοιχεία από το χαρακτήρα μου και τη ζωή μου κι γι' αυτό έχει και κάποιες κούτες μετακόμισης και μετακίνησης.



Κάθε φορά που κάνετε μια καινούρια δουλειά, επειδή σας βρίσκει πιο ώριμη από την προηγούμενη, θεωρείτε ότι είναι η καλύτερή σας;
Όχι, δεν το θεωρώ κάθε φορά. Τώρα, είμαι σε μία φάση που νιώθω ότι αυτό που έχω να παρουσιάσω έχει, αν μη τι άλλο, μια αρκετά μεγάλη δόση αλήθειας.

Είσαστε σε ερωτευμένη αυτή την περίοδο;
Είμαι σε μία πάρα πολύ καλή φάση. Όταν αλλάζεις κάτι τόσο πολύ στη ζωή σου ή θα σε φέρει καλά ή θα σε φέρει κακά. Εμένα μου έφερε καλά. Είμαι καλά, συμβαίνουν πάρα πολύ ευχάριστα πράγματα στη ζωή μου και το απολαμβάνω.

Λένε ότι ο πόνος είναι η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης. Εσείς νιώθετε πιο δημιουργική όταν είστε ερωτευμένη ή όταν περνάτε μια πιο δύσκολη φάση;
Είναι πολύ μεγάλη συζήτηση για να μπορέσει να απαντηθεί τόσο γρήγορα. Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να βιώσουμε κάποια πράγματα ή να φανταστούμε ότι βιώνουμε κάποια πράγματα κι όλα αυτά είναι μία πολύ ευχάριστη διαδικασία μέχρι να φτάσεις στη στιγμή να βιώσεις τον πραγματικό έρωτα και την πραγματική ανάγκη για συνύπαρξη. Πιστεύω ότι όταν έρθει αυτή η ανάγκη μας για συνύπαρξη και έρωτα είναι πολύ δημιουργική. Εκεί δεν υπάρχει μεγάλος πόνος ή αν υπάρχει μεγάλος πόνος είναι ταυτόσημος με τον έρωτα και την αγάπη. Την δημιουργία την προκαλούμε εμείς, δεν είναι ωραίο να την αφήνουμε σε ένα γεγονός, ούτε σε πόνο ούτε σε χαρά.



Τα τραγούδια σας προκαλούν πολύ έντονα συναισθήματα στο κοινό από κάτω σας αρέσει;
Φυσικά!

Εσείς το ζείτε τόσο έντονα όσο και το κοινό;
Το νιώθω, το ζω έντονα. Μου αρέσει να το μοιράζομαι, μου αρέσει ο κόσμος να εκτονώνεται μέσα από τα τραγούδια μου. Είναι μία διαδικασία που είναι πάρα πολύ δυνατή και όντως είναι ανταλλαγή.
By TLIFE

Ν. Αγγελής- Μ. Κουρεντή: Mιλούν για την νέα τους ταινία και τις τρέλες που έχουν κάνει για τον έρωτα!

Ένα “άγριο παιδί” συναντά ένα κορίτσι με “κλεμμένα όνειρα” και “η αγάπη έρχεται στο τέλος”. Μιλάμε για τον Νικόλα Αγγελή που γνωρίσαμε μέσα από την επιτυχημένη σειρά του Μega “Άγρια παιδιά” και την Μυριέλλα Κουρεντή που πρωταγωνιστεί στα “Κλεμμένα όνειρα”. Οι δύο νεαροί και πολύ ταλαντούχοι ηθοποιού συναντήθηκαν, για μία ακόμη φορά, στην ταινία του Βασίλη Κεχαγιά “Η αγάπη έρχεται στο τέλος”. Τρεις πραγματικές ιστορίες ανεκπλήρωτου έρωτα αποκτούν στη μεγάλη οθόνη το happy end που ποτέ δεν είχαν.

O Nίκος και η Μυριέλλα “αφηγούνται” την μία από τις τρεις ιστορίες που θα δούμε στην μεγάλη οθόνη από τις 14 Φερβρουαρίου. (Μπορείς να δεις το trailer εδώ)Τα δύο παιδιά μίλησαν στο TLIFE για τα γυρίσματα της ταινίας, την συνεργασία τους αλλά και τι τρελό έχουν κάνει εκείνοι για τον έρωτα με αφορμή τους ρόλους που υποδύονται...

“Ο Νίκος και η Στέλλα είναι μεταξύ τους άγνωστοι. Κατά τη διάρκεια μιας νύχτας και εξαιτίας ενός τυχαίου γεγονότος, γνωρίζονται. Όπως, όμως, οι περισσότεροι που συναντιούνται στα ταξίδια, ούτε ο Νίκος, ούτε η Στέλλα πιστεύουν ότι αυτό το βράδυ θα έχει συνέχεια. Καθώς, επίσης, κανείς από τους δύο δεν πιστεύει στις μαγικές στιγμές ή στον ξαφνικό, μεγάλο έρωτα, είναι μάλλον περίεργο που αποφασίζουν να ξανασυναντηθούν. Όπως περίεργος είναι κι αυτός ο ενθουσιασμός που αισθάνονται στην προοπτική αυτής της συνάντησης. Η μοίρα, όμως, έχει άλλα σχέδια.”



Έχεις δει ολοκληρωμένη την ταινία ή θα την δεις κι εσύ στις 14 Φεβρουαρίου; Έχεις αγωνία για το αποτέλεσμα;

Μυριέλλα: Δεν την έχω δει ολόκληρη την ταινία. Θα την δω μια και καλή στην επίσημη πρεμιέρα. Μερικές φορές είναι ωραίο να υπάρχει μια γλυκιά αγωνία αλλά ταυτόχρονα είμαι σίγουρη πως θα φύγω ικανοποιημένη από την αίθουσα όταν την δω γιατί εμπιστεύομαι πάρα πολύ όλους τους ανθρώπους που συνεργαστήκαμε για αυτή τη δουλειά. Λειτούργησαν με ακρίβεια και ομαδικά. Στα γυρίσματα ο καθένας είχε κι ένα ξεχωριστό τρόπο να φέρνει ισορροπία. Αυτό από μόνο του με καλύπτει και αυτό που ευελπιστώ είναι να φανεί στο αποτέλεσμα.

Νικόλας: Θα την δω στην πρεμιέρα. Δεν την έχω δει, όχι. Πάντα έχω μια αγωνία σε σχέση με το αποτέλεσμα όμως επειδή ήταν πολύ ευχάριστη η διαδικασία των γυρισμάτων, έτσι κι αλλιώς, έχω πάρει την ικανοποίησή μου από αυτό. Τώρα, άμα είναι καλό και το αποτέλεσμα ακόμα καλύτερα.

Πώς ήταν η συνεργασία μεταξύ σας;

Μυριέλλα: Με τον Νικόλα είχαμε συνεργαστεί ξανά σε μια ταινία που λέγεται "Ο Θάνατος που ονειρεύτηκα" του Παναγιώτη Κράββα και από τότε μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και σαν ηθοποιός και σαν άνθρωπος. Είχα σκεφτεί πώς, επειδή τότε οι ρόλοι μας δεν είχαν σχεδόν καθόλου αλληλεπίδραση μεταξύ τους, πόσο θα ήθελα κάποια στιγμή να παίξουμε μαζί κάπου που να εμπλακούμε μεταξύ μας περισσότερο. Τελικά η ζωή μας έφερε μαζί να γυρίσουμε μια γλυκιά, πολύ απλή, άμεση και αληθινή ιστορία και τώρα που το σκέφτομαι δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον καλύτερο Νίκο να ταιριάξει με την Στέλλα από την προσέγγιση του Νικόλα.

Ο Νικόλας με συμπλήρωνε. Και παρόλο που στη ζωή του έχει πολύ ενέργεια και χιούμορ, στη δουλειά λειτουργεί διαφορετικά. Εκπέμπει εσωτερική ηρεμία, έχει στοχευμένη απλότητα, αλληλεπιδρά γοητευτικά πάντα σε ότι του δώσεις, είναι συγκεντρωμένος και ανθρώπινος. Ακούει πολύ, παρατηρεί πολύ. Με έκανε να νιώσω ασφάλεια και ήταν εκεί για εμένα και στα εύκολα και στα δύσκολα. Με λίγα λόγια, πέρασα τέλεια μαζί του, έμαθα πολλά, έδωσα πολλά, δημιουργήσαμε αβίαστα, γελάσαμε, επικοινωνήσαμε πολύ ωραία και τον ευχαριστώ για όλα. Πάνω από όλα, γιατί ενώ είμαστε αρκετά διαφορετικοί άνθρωποι, μαζί καταφέραμε εξ' αρχής και βρήκαμε κοινό κώδικα.

Νικόλας: Ήταν πολύ καλή η συνεργασία μου με την Μυριέλλα. Νομίζω και οι δύο το απολαύσαμε και συνεννοηθήκαμε πολύ καλά.

Θυμάσαι κάτι αστείο ή περίεργο που έγινε στα γυρίσματα;

Μυριέλλα: Είμαστε με τονΝΙκόλα στα γυρίσματα της ταινίας Love in the end, 4 Οκτωβρίου, 2 το βράδυ στην παραλία της Θεσσαλονίκης για να κάνουμε κάποιες σκηνές, με κοντομάνικα και καλοκαιρινές ζακετούλες γιατί η εποχή σεναριακά ήταν καλοκαίρι. Ξαφνικά άρχισε να έχει τόση υγρασία που κάθε τρεις και λίγο έπρεπε να ξανά φτιάχνουμε το μαλλί μου γιατί από το φριζάρισμα γινόταν λες και είχα παραβρεθεί σε live κάποιας metal μπάντας αλλά το χειρότερο ήταν ότι είχα αρχίσει να τουρτουρίζω και μην μπορώ να μιλήσω από το κρύο. Σε κάθε λήψη στη σκηνή που καθόμαστε μπροστά στη θάλασσα είχαμε κουβέρτες που μας τις έπαιρναν στο 3..2..1..πάμε... και ζεστό τσάι που μου έφτιαχναν για να σταματήσει η γνάθος να ανεβοκατεβαίνει. Επίσης θυμάμαι τον Νικόλα να μου δίνει κουράγιο και να με επαινεί για να μου ενισχύσει την αυτοπεποίθηση μου. Αυτό θα πει συναδελφικότητα.

Νικόλας: Γενικώς οι στιγμές που και οι δύο μπορεί να είχαμε δυσκολία. Ήταν ένας μεγάλος όγκος δουλειάς που έπρεπε να βγει σε πολύ λίγες μέρες οπότε είναι φυσικό να έχουμε αγωνίες, να έχουμε την δυσκολία του τι θα συμβεί και πως θα το κάνουμε, το αν είναι σωστός ο δρόμος που έχουμε διαλέξει... Πιο πολύ πλάκα είχαν οι φάσεις που ήμασταν λίγο πανικόβλητοι και προσπαθούσε ο ένας να ενθαρρύνει τον άλλον και να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας για να βγει το αποτέλεσμα. Κάτι συγκεκριμένο δεν μου έρχεται τώρα στο μυαλό...



Πώς σου φαίνεται που δίνεται happy end σε ιστορίες με ανεκπλήρωτους έρωτες;

Μυριέλλα: Μου αρέσει. Είμαι υπέρ των θετικών και αισιόδοξων μηνυμάτων ειδικά την συγκεκριμένη εποχή γιατί πιστεύω πως όλοι έχουμε ανάγκη από ελπίδα, ελαφρότητα, αυτοσαρκασμό και χιούμορ για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που έχουν προκύψει.

Νικόλας: Είναι μία μορφή ανταπόκρισης κι αυτή. Θέλω να πω, μπορείς να περιγράψεις ρεαλιστικά μία κατάσταση, μπορείς να δώσεις και την κατάληξη που εσύ επιθυμείς και για να εξυπηρετήσεις την ανάγκη του κοινού, που πιθανώς σε κάποιες φάσεις να θέλει να δει ιστορίες με ευχάριστο τέλος. Γιατί υπάρχουν κι όλες αυτές οι ιστορίες! Δεν είναι πάντα ο έρωτας μια υπόθεση καταστροφής, οδύνης και πόνου. Υπάρχουν ιστορίες που τελειώνουν ευχάριστα και όλα πηγαίνουν καλά εντέλει οπότε ίσως, από μία άποψη, να είναι ενδιαφέρον αυτό γιατί, σου ξαναλέω, νομίζω είναι ρεαλιστικό και αυτό. Εμένα μου αρέσει κιόλας να δω μια ερωτική ιστορία που έχει ένα ευχάριστο τέλος, με ανεβάζει, με εξυπηρετεί συναισθηματικά.

Έχεις κάνει κάτι τρελό για έναν έρωτα;

Μυριέλλα: Ειδικά πιο μικρή είχα την τάση να κάνω πολλές τρέλες. Από ταξίδια να δω αυτόν που είχα ερωτευτεί μέχρι και να του συγχωρήσω την απιστία. Είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι σε τυφλώνει. Θυμάμαι την δασκάλα που είχα στο δημοτικό την κυρία Κωστούλα να μας λέει ότι ο έρωτας απογειώνει ενώ η αγάπη προσγειώνει και θεμελιώνει. Είχε δίκιο. Μεγάλωσα και το διαπίστωσα.

Νικόλας: Νομίζω πως ναι. Ο καθένας βέβαια μπορεί να απαντήσει σε αυτό σε σχέση με τα δικά του μέτρα. Ο άλλος μπορεί να σου πει ότι πήγε στην Αμερική για να βρει τον έρωτα της ζωή του. Εγώ δεν έχω κάνει κάτι τόσο, ξέρεις, οριακό (γέλια). Για τα δικά μου μέτρα νομίζω ότι έχω κάνει πράγματα, τα οποία τα θεωρούσα κι εγώ και οι άνθρωποι που ήταν γύρω μου τότε, αρκετά τρελά. Έτσι κι αλλιώς ο έρωτας είναι μια διαδικασία που θα σε βάλει να συμπεριφερθείς, έτσι, με μία έλλειψη φόβου κι με ένα μεγάλο ρίσκο σε σχέση με αυτό που πρόκειται να συμβεί, το να καταστραφείς, ας πούμε, από έναν έρωτα. Ο έρωτας από μόνος του είναι μία τρέλα!

Ο κόσμος σε αναγνωρίζει στο δρόμο μετά τις τηλεοπτικές σου δουλειές; Σου αρέσει αυτό ή σου προκαλεί αμηχανία;

Μυριέλλα: Δεν μου προκαλεί αμηχανία. Αντιλαμβάνομαι πως γι\' αυτούς είμαι πολύ οικεία και ειδικά τώρα με το καθημερινό με βλέπουν και νομίζουν ότι με ξέρουν. Έτσι γελάω συχνά με σχόλια του τύπου καλέ εσύ είσαι πολύ γλυκιά στην πραγματικότητα ενώ στο σίριαλ φαίνεσαι αντράκι και τσαμπουκαλού.. Δηλαδή τι περίμεναν; Να είμαι απότομη; Να τους βρίσω; Ή που μου λένε κουράγιο για τις δυσκολίες της ηρωίδας μου. Την πιο πετυχημένη και άσχετη ερώτηση που μου έκανε κοπέλα για την ταινία της Lacta ήταν πόσες σοκολάτες έφαγα στα γυρίσματα και εάν παρέλειψα γεύματα για να μην παχύνω. Και της απάντησα ότι σοκολάτα παρόλο που μου αρέσει πάρα πολύ, τρώω γενικά μόνο για να μου δίνει ενέργεια αλλά ότι τίμησα ιδιαιτέρως την Θεσσαλονικιώτικη κουζίνα.

Νικόλας: Ναι, με αναγνωρίζει. Εντάξει, όσο περνάνε τα χρόνια από το σήριαλ έχει σταματήσει να υπάρχει τόσο έντονα αυτό όσο υπήρχε την περίοδο που προβαλλόταν το σήριαλ αλλά είναι κάτι που, από τότε, με έναν τρόπο έγινε μία καθημερινότητα. Με έναν τρόπο μπήκε στη ζωή μου σαν σκέψη, σαν νοοτροπία πως , πλέον, με βλέπουν οι άλλοι. Γιατί πλέον οι άλλοι σε κοιτάνε. Πριν μπορεί να μην με κοιτάζανε αλλά τώρα με κοιτάνε κι αυτό, ξέρεις, έχει μία μεγάλη ιδιαιτερότητα γιατί μπορεί να σε κάνει να φέρεσαι αντίστοιχα με το πως θέλουν οι άλλοι να φερθείς. Θα πρέπει να στήνεσαι, να ποζάρεις συνέχεια... Μπορεί να γίνει μεγάλη παγίδα.

Αν ο άλλος είναι ευγενικός και απλά θέλει να σου εκφράσει την εκτίμησή του δεν έχω κανένα θέμα με αυτό αλλά το να σε κοιτάζουν... Το βλέμμα αυτό έχει πάντα μία προσδοκία, την σκέψη του τι κάνει αυτός, πως κινείται, πως κοιτάζει, πως κουνάει τα χέρια του, πως στέκεται... Άμα σταθείς και επενδύσεις πάνω σε αυτή την προσδοκία των άλλων μπορεί να γίνει πραγματικά πολύ επικίνδυνο για την ψυχική σου ισορροπία. Είναι πολλοί συνάδελφοι που έχουν πέσει σε αυτή την παγίδα και έχουν μεγάλο πρόβλημα σε σχέση με αυτό, αλλάξανε τελείως οι ίδιοι, αυτό που λέμε ότι “την ψώνισα”. Είναι μία τέτοια διαδικασία, δηλαδή από αυτό προέρχεται. Όσοι άνθρωποι βιώνουμε αυτή την έκθεση θα την ψωνίσουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Το ψώνιο δεν είναι μόνο αυτή η εικόνα του ανθρώπου που υπερπροβάλλεται και ποζάρει συνέχεια. Οποιαδήποτε συμπεριφορά η οποία δηλώνει ανωτερότητα απέναντι στους άλλους είναι το “ψώνιο” και νομίζω κι εγώ το έχω περάσει. Και το περνάω συνέχεια απλά το παρατηρώ και έρχομαι αντιμέτωπος με αυτό γιατί μου κοστίζει κι εμένα. Πάντα το να παίρνεις σε ανώτερη θέση από τους άλλους σου κοστίζει και προσωπικά.



Αυτό πιστεύεις είναι θέμα ανθρώπου ή παίζει ρόλο και το περιβάλλον σου, να έχεις κάποιον να σε προσγειώνει;

Νικόλας: Το ένα φέρνει το άλλο. Η διαπαιδαγώγησή σου, ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τη ζωή συνολικά, προέρχεται από τους ανθρώπους που σου έχουν δώσει αυτή την παιδεία. Δεν είναι παιδεία γνωσιακή μόνο, είναι μία ηθική ή υπαρξιακή παιδεία. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να έχεις ανθρώπους οι οποίοι είναι σταθεροί σαν σχέσεις και με τα χρόνια έχουν παραμείνει σχέσεις, φιλίες και δεσμοί ανεξάρτητα με το ποια θέση έχεις εσύ μέσα στην κοινωνία. Είτε είσαι ο βασιλιάς είτε είσαι ζητιάνος γι\' αυτούς είναι το ίδιο οπότε αυτό από μόνο του σε κρατάει σε μία ισορροπία και σε μία ησυχία προσωπική. Ή τελοσπάντων σε βοηθάει όταν πας να ξεφύγεις, σου δείχνει ότι “ξέρεις τι, να για μας δεν παίζει ρόλο ποιος είναι ο ρόλος σου” (γέλια)

Είσαι σε μία από τις ελάχιστες τηλεοπτικές παραγωγές που γίνονται φέτος, τα “Κλεμμένα όνειρα”. Αυτό σε κάνει να νιώθεις τυχερή;

Μυριέλλα: Φυσικά και νιώθω τυχερή. Όταν καταρρέουν τα πάντα γύρω σου και παρόλα αυτά στέκεσαι στα πόδια σου δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μέσα στο σπίτι να κλαίω την μοίρα μου οπότε εάν δεν είχα δουλειά στον χώρο μου θα έκανα κάτι άλλο. Χαίρομαι που τελικά δεν χρειάστηκε γιατί η κάθε εμπειρία πάνω σε αυτό το δύσκολο και πολύπλευρο επάγγελμα που έχω επιλέξει για εμένα είναι κι ένα μάθημα που αποτυπώνεται μέσα μου για πάντα. Ενώ η αδράνεια για παραπάνω απο τρεις μήνες που σου δίνουν οι διακοπές είναι ένα βήμα πίσω. Είναι στη φύση του ηθοποιού να βρίσκεται σε εγρήγορση και σε ετοιμότητα. Δεν γίνεται να κάθεται. Τον διαλύει και τον γεμίζει ανασφάλειες.



Πες μας δυο λόγια για την παράσταση ““Σέρλοκ Χολμς - Ο σκύλος των Μπάσκερβιλ” στην οποία πρωταγωνιστείς.

Νικόλας: Το έργο είναι μία παρωδία του κλασικού έργου του Σερ Άρθουρ Ντόιλ. Είναι ένα κλασικό, αυθεντικό, ας πούμε ατόφιο, αστυνομικό μυθιστόρημα το οποίο εμείς το παρωδούμε φυσικά. Δεν το παρωδούμε, εμείς, αλλά η αγγλική του διασκευή από μια ομάδα τριών ανθρώπων που μέσα από αυτοσχεδιασμούς και δικά τους πειράματα έβγαλαν αυτό το έργο, το διασκεύασαν. Έχει πολύ ενδιαφέρον. Εγώ κάνω τον Σερ Χένρι Μπάσκερβιλ (μας το με άπταιστη αγγλική προφορά) ο οποίος είναι ένας ευγενής που πεθαίνει ο θείος του από το σκυλί, έρχεται να πάρει την περιουσία και πηγαίνει στο κτήμα των Μπάσκερβιλ. Ο Σέρλοκ Χολμς υποψιάζεται ότι ο σκύλος σκοτώνει όλους τους Μπάσκερβιλ για κάποιο λόγο αποφασίζει να τον προστατέψει μαζί με τον βοηθό του, τον Γουότσον.

Είναι μία παρωδία η οποία κινείται πιο πολύ καταρρέοντας τους ρόλους και αυτών των προτύπων του αψεγάδιαστου, ισχυρού, πανέξυπνου άνδρα όπως είναι ο Χολμς ενώ εκθέτει και το ταξικό κομμάτι του ευγενή ο οποίος είναι στον κόσμο του τελείως και χρειάζεται κάποιον να τον μαζεύει συνέχεια γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να κάνει του κεφαλιού του, την σχέση του Γούτσον με τον Χολμς... Όλα αυτά τα στοιχεία, τα οποία υπάρχουν έτσι κι αλλιώς μέσα στο πραγματικό έργο, τα διογκώνει ακόμα περισσότερο η παρωδία και την στάση των ηθοποιών σε σχέση με την δουλειά τους και αυτό που κάνουν. Γιατί εμείς οι ίδιοι οι ηθοποιοί είμαστε αυτοί που δυσκολευόμαστε να ανεβάσουμε αυτή την παράσταση, είναι κι αυτό μέρος της. Φέρνουμε τις δικές μας φοβίες, διακόπτουμε το έργο γιατί κάποιος με άγγιξε στα παρασκήνια, εγώ φοβάμαι τα φαντάσματα... Γίνονται διάφορα και σε σχέση με τους ηθοποιούς οπότε κι αυτό σχολιάζεται πάρα πολύ έντονα και έχει και πλάκα.

Θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφος; Πού νιώθεις μεγαλύτερη χαρά να δουλεύεις;

Μυριέλλα: Αν και έχω ελάχιστη επαγγελματική εμπειρία πάνω στο θέατρο αυτό ήταν η αφορμή μου να σπουδάσω σε δραματική σχολή. Το θέατρο σου δίνει την ικανότητα να απολαύσεις ολοκληρωμένα την διαδρομή που διανύεις σε όλη την διαδικασία πρόβες-παραστάσεις. Έχεις χρόνο να εμβαθύνεις και να εξερευνήσεις με την ησυχία σου τον ρόλο, έχεις ξεκάθαρη γραμμή για την πλοκή με αρχή-μέση-τέλος σε λογική σειρά.

Στηρίζεται στο: δράση-αντίδραση. Το συναίσθημα κι ο λόγος είναι αληθινά γιατί προκύπτουν από αλληλουχία γεγονότων που άπαξ κι είσαι παραδωμένος στην κάθε κατάσταση δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγεις και να νιώσεις ψεύτικος ή εκτός.

Ενώ στον κινηματογράφο πρώτον δεν υπάρχει σειρά δηλαδή σήμερα μπορεί να γυρίσουμε π.χ.την σκηνή του σταθμού κι αύριο την βόλτα που υποτίθεται πως σεναριακά προηγείται και δεύτερον χρειάζεσαι τον απόλυτο έλεγχο ακόμα και στο πόσες φορές θα ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. Είναι η ακρίβεια και η τεχνική τα εργαλεία σου και όσο και να θες να αφεθείς απόλυτα όπως στο θέατρο δεν γίνεται γιατί μπορεί ακόμα και μια φυσική αντίδρασή σου να γράψει στον φακό ψεύτικη ή να σε πετάξει εκτός ρόλου.

Ο φακός μεγενθύνει τα πάντα. Π.χ. η Γκλεν Γκλόουζ κάνει κάτι που είναι πολύ ενδιαφέρον όταν παίζει σε ταινίες, που στην κάμερα της δίνει τρομερή δύναμη ενώ στο θέατρο δεν την εξυπηρετεί τόσο πολύ. Μπορεί χωρίς καν να μιλήσει ή να πάρει κάποια έκφραση, μόνο και μόνο με την δύναμη του καρφωμένου βλέμματός της να σου περάσει όλα όσα σκέφτεται η ηρωίδα της εκείνη την στιγμή.

Νικόλας: Το καθένα έχει τελείως διαφορετική χαρά. Η τηλεόραση είναι μια διαδικασία η οποία γίνεται πάρα πολύ γρήγορα και έτσι δεν μπορούμε να μιλήσουμε για καλλιτεχνική δραστηριότητα, κατά την άποψή μου. Ίσως να έχουν γίνει και δουλείες που να είχαν τον χρόνο που χρειαζόταν για να πατήσει όλη η ομάδα πάνω σε κάτι το οποίο θα έχει μία αξία. Ο κινηματογράφος έχει κι αυτός ενδιαφέρον γιατί ενώ έχεις να κάνεις πάλι με τα ίδια πράγματα, με μία ιστορία κι έναν άνθρωπο που αναλαμβάνει να την στήσει αυτή την ιστορία, ο σκηνοθέτης, με τους ηθοποιούς οι οποίοι θα την αφηγηθούν είναι τελείως διαφορετικό το μέσο και η προσέγγιση. Έχει πολύ ενδιαφέρον σαν διαδικασία, έχει πλάκα και μου είναι αρκετά ευχάριστο αν και στην Ελλάδα δεν γίνονται πολλές ταινίες. Εγώ έχω κάνει τρεις ταινίες μέχρι τώρα και αισθάνομαι ότι είμαι και τυχερός.

Τώρα, το θέατρο νομίζω είναι μία τελείως διαφορετική υπόθεση. Για μένα αυτό είναι η δουλειά με την έννοια ότι έχεις να κάνεις με κείμενα τα οποία έχουν πάει σε πολύ μεγάλο βάθος. Φιλοσοφικά, υπαρξιακά, πολιτικά, συναισθηματικά, πάνω σε όλα τα κομμάτια του ανθρώπου και την ανθρώπινη κατάσταση. Οπότε από εκεί και μόνο έχεις μία αφετηρία που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή σου, διαβάζοντας ή επικοινωνώντας αυτά τα κείμενα στο κοινό. Η διαδικασία από μόνη της στο θέατρο κι εκείνη πάει σε πολύ μεγάλο βάθος κι έχεις αρκετό για να δουλέψεις.

Πλέον έχει εξελιχθεί το θέατρο και δεν είναι όπως ήταν 40 και 50 χρόνια πριν που μπορεί να ήταν πιο παγιωμένα τα πράγματα και οι μέθοδοι. Τώρα, οι άνθρωποι δουλεύουμε πολύ περισσότερο με αυτοσχεδιασμούς, βρίσκουμε πράγματα δικά μας κομμάτια που δεν είναι προκατασκευασμένα αλλά τα ανακαλύπτουμε κείνη την στιγμή οπότε για μένα, πολλές φορές, είναι σαν “τελετή”. Το λέω έτσι γιατί συμβαίνει κάτι μυστηριακό και η αλληλεπίδραση με τους συναδέλφους και είναι και μία σπουδή πάντα η κάθε συνεργασία πάνω σε συγκεκριμένα πράγματα, έχεις να αντιπαρατεθείς με δικά σου θέματα που προκύπτουν... Όλα αυτά για μένα το κάνουν το θέατρο πολύ ξεχωριστό σε σχέση με τους υπόλοιπους τρόπους αφήγησης.

By TLIFE

Σ. Φαραζή: "Θα ήθελα να κάνω δεύτερο παιδί αλλά το οικονομικό με φρενάρει"

Η Σοφία Φαραζή θεωρεί τον εαυτό της τυχερό, όχι μόνο γιατί φέτος συμμετέχει σε μία θεατρική δουλειά όπως είναι το “Όθων και Ποθούλα” αλλά και γιατί δουλεύει με ανθρώπους όπως είναι ο Σταμάτης Φασουλής. Λίγους μήνες μετά την γέννηση της κόρης της, η ηθοποιός μιλάει στο ΤLIFE για την συνεργασία της αυτή αλλά και για τον τρόπο που άλλαξε το παιδί τη ζωή της, μας αποκαλύπτει αν πέρασε επιλόχειο κατάθλιψη, αν θέλει δεύτερο παιδί αλλά και το πόσο της λείπει η τηλεόραση.



Πείτε μας δυο λόγια για το έργο.
Το έργο ξεκινάει ως εξής: έχει μετακομίσει μία οικογένεια από τα βόρεια προάστια στο πατρικό της συζύγου, της μητέρας της οικογένειας λόγω οικονομικών δυσκολιών. Ο μπαμπάς, ο αρχηγός της οικογένειας παθαίνει στην πρώτη σκηνή ένα εγκεφαλικό, τα χάνει, μία λιποθυμία και ξυπνάει στο 1837, επί Όθωνος και Αμαλίας, μέσα στο ίδιο σπίτι. Εκεί, γνωρίζει την λήσταρχο Ποθούλα Ραρράκου την οποία υποδύεται η Σοφία Φιλιππίδου και αυτή οργανώνει μία επανάσταση κατά του βασιλιά και του προτείνει να γίνει ο αρχηγός της επανάστασης. Τον Όθων Μολοχάνθη, τον ήρωά μας, τον υποδύεται ο Σταμάτης Φασουλής, την γυναίκα του η Βέρα Κρούσκα, την κόρη του εγώ και συναντάμε μέσα στην ιστορία δύο ακόμα ήρωες. Τον Θανάση Αλευρά που υποδύεται στην πρώτη σκηνή τον φίλο μου, τον σύντροφό μου και το 1837 γίνεται αρχιφύλακας και δεξί χέρι της Ποθούλας και μέσα σε όλη αυτή την ιστορία συναντάμε και τον Κωνσταντίνο Καρβέλη ο οποίος υποδύεται ένα μέλος του ΕΑΜ από το 1942 μες στον εμφύλιο.
Πρόκειται λοιπόν για μία κωμωδία στην οποία γίνεται ένας παραλληλισμός με το σήμερα και το χθες, τι γινόταν τότε που πάλι οι Γερμανοί μας στείλανε με το ζόρι έναν βασιλιά στην Ελλάδα, τον πρώτο βασιλιά που είχαμε τον Όθωνα. Τότε πάλι χωστάγαμε και, ας πούμε, ότι γίνεται κάτι τέτοιο με αυτό που συμβαίνει και σήμερα.

Με τον Σταμάτη Φασουλή έχετε ξανασυνεργαστεί;
Ναι, έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές. Με σκηνοθέτησε πρώτη φορά στο “Τρεις φορές γυναίκα”, πριν από 7 χρόνια περίπου, δουλέψαμε μαζί στο “Το τρέντι θα σφυρίξει τρεις φορές”, στο “Κλουβί με τις τρελές” και τώρα είναι η τέταρτη φορά που δουλεύουμε μαζί.



Νιώθετε τυχερή που, σε αυτή την δύσκολη εποχή που το ποσοστό ανεργίας των ηθοποιών φτάνει στο 95%, δουλεύετε και μάλιστα με τέτοιους συνεργάτες;
Ναι, εννοείται. Φυσικά!

Πριν ξεκινήσετε την παράσταση, σας άγχωσε το γεγονός ότι ίσως φέτος δεν θα είσαστε κάπου;
Όχι, δεν με άγχωσε. Θεωρώ τον εαυτό που πολύ τυχερό γιατί είχα 2-3 προτάσεις για θέατρο από το Πάσχα οπότε είχα και την ευκαιρία της επιλογής για το που θα είμαι φέτος. Οπότε δεν έχω προλάβει να αγχωθώ. Και στην εγκυμοσύνη μου, πέρυσι, δεν το σκεφτόμουν καν το να μην δουλέψω και είναι ο μοναδικός χρόνος που έχω κάτσει εκτός δουλειάς και πάλι από επιλογή μου. Δεν έχω προλάβει να σκεφτώ τι θα κάνω αν δεν έχω δουλειά. Το σίγουρο πάντως είναι ότι κάτι θα σκεφτώ να κάνω. Με σταυρωμένα τα χέρια δεν θα κάτσω στο σπίτι. Αν δεν βρω δουλειά μου, κάτι άλλο θα βρω να κάνω.

Δηλαδή κάτι πέρα από το αντικείμενό σας;
Ναι! Είμαι πολύ ήρεμη σε αυτό το θέμα. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω προλάβει να το σκεφτώ γιατί δεν έχω βρεθεί σε αυτή τη θέση αλλά αν βρεθώ δεν θα μείνω άπραγη. Θα φροντίσω και να δουλέψω, γιατί μου αρέσει η δουλειά κι ας μην είναι στον χώρο μου.

Το γεγονός ότι είχατε μία αποχή, μέχρι η μικρή σας να είναι σε μία ηλικία που να μπορεί να είναι μόνη της, δεν σας προβλημάτισε μήπως μείνετε έξω από τα πράγματα;
Όχι, καθόλου. Δεν λείπω από τα πράγματα γιατί αποφάσισα να κάτσω στο σπίτι να κοιτάζω το ταβάνι. Λείπω από τα πράγματα γιατί αποφάσισα να είμαι πιο κοντά στο παιδί μου και ο συγκεκριμένος λόγος, που για μένα είναι ο πιο σημαντικός, ήταν και γιατί αποφάσισα να μην κάνω τηλεόραση φέτος. Είχα κάποια πρόταση για ένα από τα σήριαλ που έχει το Mega αλλά δεν θέλω καθόλου να λείψω από το παιδί μου τόσες πολλές ώρες.

Παρόλα αυτά η τηλεόραση σας λείπει;
Ναι αμέ, μου λείπει. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ η τηλεόραση και μου αρέσει. Όλη αυτή η διαδικασία του γυρίσματος. Όταν έχεις ένα ωραίο σενάριο χαίρεσαι ακόμα πιο πολύ και όταν είναι και καλή δουλειά, ανυπομονείς να πας. Δεν με κουράζει καθόλου η τηλεόραση και δεν την έκανα μόνο για τα χρήματα, την έκανα γιατί την αγαπάω. Βέβαια, μου λείπει απλά δεν μου λείπει τόσο πολύ, ακόμα, ώστε να μειώσω τον χρόνο που έχω με το παιδί μου για να πάω σε αυτήν.

Θυμάστε κάποια από τις τηλεοπτικές σας δουλειές πιο έντονα;
Δεν έχω κάνει και τόσες πολλές δουλειές, έχω κάνει μόνο 4 και τις θυμάμαι όλες για κάποιο λόγο. Στο Μανουσάκη και το “Μη μου λες αντίο” που ήταν η πρώτη μου, γιατί ήταν η πρώτη μου δουλειά και άρχισα να μαθαίνω την διαδικασία του γυρίσματος. Μετά το “Δυο μέρες μόνο” με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη ήταν ένας ιδιαίτερος ρόλος που αγάπησα πολύ και δούλεψα με έναν πολύ καλό μου φίλο, οπότε για μένα είναι πολύ ξεχωριστή δουλειά. Το “Big bang” επίσης ήταν πολύ ξεχωριστή δουλειά γιατί εκεί γνώρισα τον άντρα μου και είναι από τις αγαπημένες μου δουλειές, συν ότι δούλευα και με την κολλητή μου την Θάλεια (Ματίκα). Τέλος, στο “Λίτσα.com” νομίζω ότι χρωστάω πολλά. Ήταν ο πιο βασικός, πρωταγωνιστικός μου ρόλος, δούλεψα με την Όλγα Μαλέα και με τον Μάριο (Αθανασίου), δηλαδή παιδιά που τα αγάπησα πάρα πολύ και είναι μία σειρά που παίζετε ακόμα.

Ναι! Ο κόσμος σας έχει συνδέσει με αυτόν τον ρόλο. Φαντάζομαι πολλές φορές θα σας φωνάζουν στο δρόμο Λίτσα. Αυτή η οικειότητα που δίνει στο κοινό η αναγνωρισιμότητα σας αρέσει ή σας προκαλεί αμηχανία;
Ναι, με έχουν φωνάξει Λίτσα. Δεν μου δημιουργεί αμηχανία. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ηθοποιός που δεν τον χαροποιεί. Γι\' αυτό κάνουμε αυτό το επάγγελμα για να μπορέσει ο κόσμος να μας αναγνωρίσει κάποια στιγμή και για το αν αξίζουμε και για το αν έχουμε ταλέντο και για το αν έχουμε πετύχει σε αυτό που κάνουμε. Οπότε μία επιβράβευση δεν μπορεί να σου δημιουργεί αμηχανία. Αμηχανία μπορεί μερικές φορές να μου δημιουργεί μόνο το γεγονός ότι όταν θα κυκλοφορήσω στο δρόμο δεν είμαι ούτε στιλιζαρισμένη ούτε φτιαγμένη. Αν με καταλάβουν, που τις περισσότερες φορές δεν με καταλαβαίνουν έτσι όπως κυκλοφορώ έξω, συνέχεια με τα αθλητικά, το μαλλί πιασμένο και άβαφη -γιατί έτσι κυκλοφορώ-, θα σκεφτώ πως “πάλι έχω βγει χάλια έξω και πρέπει κάποια στιγμή να φροντίσω αυτό”. Κάτι που δεν κάνω ποτέ γιατί βαριέμαι.

Τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς λόγος για τις μητέρες και την επιλόχειο κατάθλιψη. Εσείς την αντιμετωπίσατε μετά την γέννηση της κόρη σας;
Όχι εγώ δεν πέρασα. Για να ξεχωρίσουμε όμως κάτι, επειδή το έχω ψάξει πολύ το συγκεκριμένο θέμα, ένα πολύ μικρό ποσοστό γυναικών περνάει επιλόχειο κατάθλιψη. Το 90% των γυναικών περνάνε μία μικροκατάθλιψη λόγω ορμονών. Επειδή όταν γεννάς, οι μορμόνε οι οποίες ανεβαίνανε 9 μήνες, πέφτουν μέσα σε μία ημέρα υπάρχει τέτοια αναστάτωση στο οργανισμό σου που μπορεί να σε οδηγήσει σε μία μικροκατάθλιψη. Να είσαι δηλαδή πιο ευσυγκίνητη από ότι ήσουνα, λίγο να τρομοκρατηθείς που θα γυρίσεις στο σπίτι με ένα μωρό, λίγο να φοβηθείς, λίγο... λίγο απ\' όλα. Η επιλόχειος κατάθλιψη είναι άλλο πράγμα το οποίο πιάνει ένα 10% των γυναικών και πρέπει να έχεις προδιάθεση σε κατάθλιψη για να σε πιάσει. Εκεί, θέλεις φαρμακευτική αγωγή και καλό είναι, αν μια γυναίκα δεν το καταλάβει, επειδή οι γύρω τους το καταλαβαίνουν πολύ πιο εύκολα ότι κάτι δεν πάει καλά, να γίνει μία διάγνωση πολύ σύντομα. Άμα πάρεις τα φάρμακα που πρέπει να πάρεις, συνεχίζεις κανονικά τη ζωή σου και δεν συμβαίνει και τίποτα. Το άσχημο είναι απλά να μην το παραδεχτείς και να μην σε βοηθήσουν και οι γύρω σου να το καταλάβεις οπότε αυτό το πράγμα επιδεινώνεται. Δεν μπορεί να μειωθεί η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι αν δεν πάρεις τα συγκεκριμένα χάπια. Τώρα για την μικροκατάθλιψη, εμένα δεν με έπιασε ούτε αυτό. Είχα βάλει σε διαδικασία τον εαυτό μου από πριν να πάω σε μία ψυχολόγο και να με προετοιμάσει για τον ερχομό του παιδιού. Οπότε όλα τα σημάδια που είχα, το ότι ήμουν ευσυγκίνητη, γιατί ήμουν όταν γύρισα σπίτι για τις πρώτες 4-5 μέρες, τα καταλάβαινα γιατί μου είχε πει όλα τα βήματα η ψυχολόγος μου που θα ακολουθήσουν μετά την γέννα του παιδιού. Φρόντισα από την πρώτη μέρα να έχω χρόνο και για μένα. Από την δεύτερη τρίτη μέρα βγήκα πήγα μία βόλτα και άφησα δύο ώρες το νεογέννητο παιδί στη μαμά μου και βγήκα με τον άντρα μου έξω να πάρω μία ανάσα οπότε δεν κλείστηκα μέσα στο σπίτι να σκέφτομαι τι θα κάνω ή να τρομοκρατούμαι με σκέψεις για το πως θα μεγαλώσω ένα παιδί.
Τα είχα συζητήσει, συνέχισα να τα συζητάω οπότε αυτό με βοήθησε. Όσο τα συζητάς μπαίνεις σε μία διαδικασία να τα κατανοήσεις πολύ πιο εύκολα τα πράγματα που έρχονται στη ζωή σου.




Άλλαξε κάτι, πέρα από την καθημερινότητα και τα πρακτικά, στη ζωή σας με τον ερχομό του παιδιού;
Πάντα αλλάζει. Όλα αλλάζουν. Από την ημέρα που γεννάς ένα παιδί, από τον ερχομό ενός παιδιού μέσα στο σπίτι αλλάζουν όλα. Από τις συνήθειες σου, τις προτεραιότητές σου, τον χρόνο που είχες με τον άντρα σου, τον χρόνο που είχες για τον εαυτό σου, από το πως σκέφτεσαι και το πως ωριμάζεις, από το πως βάζεις κάτω τα πράγματα πια και τα βλέπεις... Δηλαδή από το πως ζούσες για το τώρα πριν κάνεις ένα παιδί, μέχρι το ότι όταν κάνεις ένα παιδί ζεις για το αύριο γιατί φτιάχνεις και το μέλλον για έναν άνθρωπο που σε ενδιαφέρει, πολύ άμεσα όμως. Γίνεται η ζωή σου η ίδια! Εμένα κάτι που μπορεί να μην με απασχολούσε το τι θα κάνω σε 20 χρόνια, στα 25 μου, τώρα με απασχολεί που έχω το παιδί γιατί χτίζω κι ένα μέλλον για το παιδί μου. Όλα αλλάζουν, σου έρχονται τα πάνω κάτω!

Σχέδια για ένα ακόμη παιδάκι έχετε ή είναι νωρίς;
Νωρίς δεν είναι. Θα ήθελα να κάνω κι ένα δεύτερο παιδί αλλά τώρα έτσι όπως έχουν γίνει τα οικονομικά όλων και ο φόβος ο οποίος περνάει στην χώρα μας και σε όλους για το τι θα γίνει αύριο, δηλαδή τι ακόμα μειώσεις θα γίνουν και τα λοιπά, δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο να μεγαλώσεις δύο παιδιά. Μας φτάνουν σε ένα σημείο που νέοι άνθρωποι θέλουν να κάνουν παιδιά και δεν κάνουν ούτε το ένα γιατί φοβούνται για το τι θα γίνει οικονομικά στο μέλλον. Οπότε αυτό είναι κάτι που με φρενάρει.

By TLIFE

Ν. Τσαλίκη: “Χαίρομαι που η κόρη μου έγινε ηθοποιός. Θα ήθελα πολύ να παίξω μαζί της”

Απόγευμα Κυριακής στο θέατρο Δημήτρης Χορν, λίγο πριν την παράσταση. Εκεί, έδωσα ραντεβού με την Ναταλία Τσαλίκη για να κάνουμε την συνέντευξη για το TLIFE. Ήμουν ενθουσιασμένη και έχοντας δει ήδη δύο φορές τον «Γυάλινο κόσμο» ανυπομονούσα να έρθει η στιγμή που θα μιλήσω μαζί της. Φυσικά, είχα και τρομερό άγχος! Μου έφυγε όμως στο πρώτο γλυκό χαμόγελο που συνάντησα απέναντί μου μόλις ανέβηκα στο καμαρίνι της…

Μιλήσαμε, κυρίως, για την μεγάλη επιτυχία του έργου το οποίο όχι μόνο πήρε παράταση μέχρι τις 3 Φεβρουαρίου αλλά θα ανέβει και στη Θεσσαλονίκη. «Έχουμε την ηθική υποχρέωση στο κοινό της βόρειας Ελλάδας», μου είπε. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πως είναι από εκείνους τους ηθοποιούς που είναι υπηρέτες της τέχνης. Θα καταλάβεις ακόμα ότι είναι ένας πολύ συγκροτημένος άνθρωπος, ξεκάθαρος που δεν διστάζει να σου απαντήσει απλά και ειλικρινά για όλα. Για τους συνεργάτες της, το σύζυγό της Γιάννη Μπέζο αλλά και την κόρη της Ηρώ που κάνει ήδη τα πρώτα της βήματα στο θέατρο.

Συνήθως, δεν ανεβάζετε παραστάσεις για δεύτερη χρονιά. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να συνεχίσετε για δεύτερη χρονιά με τον Γυάλινο Kόσμο και να πάτε και Θεσσαλονίκη;
Το μεγάλο ενδιαφέρον του κόσμου, το οποίο δεν το περιμέναμε, για ένα έργο κλασικό το οποίο έχει ανέβει αρκετές φορές. Συνήθως δεν δείχνεται τόσο ενδιαφέρον σε ένα κεντρικό θέατρο για έργα κλασικού ρεπερτορίου. Μας εξέπληξε αυτό, μας χαροποίησε πάρα πολύ και δεδομένου το ότι όλα αυτά τα έργα κρύβουν ένα πολύ μεγάλο βάθος στους ρόλους και μπορεί ο ηθοποιός να ψάξει και να βρει πράγματα συνέχεια. Δεν έχουν ένα τέλος στην ουσία αυτοί οι ρόλοι. Γι\' αυτό και αποφασίσαμε να το πάμε και δεύτερη χρονιά και να το μεταφέρουμε και στη Θεσσαλονίκη, σαν μια ηθική υποχρέωση απέναντι στο κοινό της βόρειας Ελλάδας για να δει αυτή την παράσταση την οποία πιστεύουμε πολύ.

Πιστεύετε ότι κάθε παράσταση είναι διαφορετική;
Δεν το πιστεύουμε, δεν γίνεται αλλιώς. Δεν είναι κάτι που πιστεύεις, είναι κάτι που άμα κάνεις το επάγγελμά σου σωστά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Διαφορετικά θα πρέπει να αυτοκτονήσεις μετά από ένα μήνα. (γέλια) Δεν είναι φωτοτυπία το επάγγελμα. Στο θέατρο πρέπει να είσαι ζωντανός, αληθινός, υπαρκτός για να «σπρώξεις» τις γέφυρες στο κοινό να επικοινωνήσει. Αλλιώς δεν επικοινωνεί, του είναι αδιάφορο να βλέπει κάποιον που δεν πάσχει εξ αρχής κάθε βράδυ.



Αυτό το έργο αν και έχει γραφτεί πολλά χρόνια πριν, θεωρείτε ότι είναι επίκαιρο στις μέρες μας;
Περί αυτού πρόκειται. Τα κλασικά έργα γι' αυτό λέγονται κλασικά, επειδή είναι διαχρονικά. Μπορείς πάντα να ανακαλύψεις μέσα πράγματα που σε αφορούν. Όταν έχουν και μάλιστα βιωματικά στοιχεία, όπως έχει αυτό που μιλάει για την ζωή του ίδιου του συγγραφέα, ένας λόγος παραπάνω. Η ουσία του ανθρώπου, ξέρετε, είναι κοινή, είναι παγκόσμια, είναι διαχρονική. Τα συστατικά του ανθρώπου, τα στοιχεία του είναι κοινά, οπότε όσο πιο αληθινά είναι μελετημένο ένα έργο και οι ρόλοι, τόσο πιο πολύ ο θεατής ανακαλύπτει πράγματα που τον αφορούν. Οπότε, ναι.

Εσείς βρίσκετε ότι έχετε κοινά στοιχεία με την ηρωίδα σας την Αμάντα;
Δεν είναι θέμα κοινών στοιχείων. Δεν μπορείς να πεις ότι υπάρχουν κοινά στοιχεία. Είναι μία ερώτηση που κάνουν συχνά αρκετοί συνάδελφοί σας, αν υπάρχουν κοινά στοιχεία με τον ρόλο. Όχι, δεν υπάρχουν κοινά στοιχεία με τον ρόλο. Ο άνθρωπος εμπεριέχει τα πάντα οπότε αυτό που έχει να κάνει η δουλειά του ηθοποιού είναι να ψάξει μέσα του να ανακαλέσει τα στοιχεία τα οποία έχει ο κάθε ρόλος, με τα οποία έχει γραφτεί ο κάθε ρόλος. Με αυτή την έννοια λοιπόν βρίσκεις πράγματα που τα έχεις ούτως ή άλλως. Τώρα αν υπερτερούν ή όχι σε αυτόν ή σε εσένα είναι ένα άλλο θέμα, αλλά όλα τα στοιχεία τα έχουμε. Διαφορετικά, δεν θα μπορούσαμε να παίξουμε ρόλους όπως ενός δολοφόνου ή άλλους ακραίους ρόλους.

Πρόκειται για ένα δραματικό έργο κατά βάση όμως, επειδή έχουμε δει την παράσταση, το κοινό γελάει πολύ. Φεύγοντας από το θέατρο αυτό που του μένει είναι ένα ξαλάφρωμα. Για σας, μία παράσταση οφείλει να ψυχαγωγήσει ή να προβληματίσει το κοινό;
Η ψυχαγωγία έτσι όπως την λέτε είναι μια στενή έννοια, η ψυχαγωγία με την βαθιά έννοια μας αφορά. Η αγωγή της ψυχής, το να ανοίξει η ψυχή μας, να παιδευτεί και να ακολουθήσει μετά η χρήση του μυαλού μας. Αυτό κάνει η τέχνη, ανοίγει την ψυχή, τα συναισθήματα και μιλάει στον καθένα διαφορετικά. Όταν ένα έργο είναι τόσο βαθύ και τόσο πολύπλευρο, δεν έχει ταμπέλες. Δεν μπορείς να πεις είναι δράμα ή είναι κωμωδία, όπως και στη ζωή. Μπορεί να μιλάμε αυτή τη στιγμή, να μας έχει συμβεί κάτι δραματικό και την επόμενη στιγμή, να μας έρθει κάτι και να γελάσουμε. Δεν αποκλείουμε δηλαδή στη ζωή μας το γέλιο ή το κλάμα για μια ώρα, ώστε να πεις ότι κάτι είναι αμιγώς κάτι δραματικό ή κωμικό. Το ίδιο συμβαίνει και με τα καλά έργα, δεν έχουν ταμπέλες. Ο Τσέχοφ, ας πούμε, τα έργα του τα ονόμαζε κωμωδίες και συνήθως, μέχρι τώρα, τα βλέπεις και κόβεις φλέβες. Είναι σημαντικό στοιχείο να ανακαλύπτεις το χιούμορ που υπάρχει μέσα σε κάθε έργο, κυρίως σε αυτά τα ονομαζόμενα δραματικά, και για να χαλαρώνει ο θεατής και γιατί είναι προαπαιτούμενο και γιατί εμπεριέχεται στο έργο. Ο Ουίλιαμς ζητούσε το χιούμορ, το έβαζε στα έργα του και το ζητούσε. Άλλοι σκηνοθέτες προτιμούν να μην φωτίζουν αυτές τις πλευρές και άλλοι όχι. Εγώ πιστεύω ότι όσο πιο πολύ ψάχνεις ένα έργο τόσο πιο πολλά ανακαλύπτεις. Μέσα σε αυτό το έργο λοιπόν υπάρχει και το δράμα, υπάρχει και η κωμωδία, και το χιούμορ και πολλά στοιχεία.

Εσείς με τι κριτήριο επιλέγετε τις δουλειές σας;
Με το κριτήριο να είναι καθαρά θεατρικό έργο. Αυτό που λέω σημαίνει να είναι γραμμένο με μία δομή, με μία ιστορία, με βάθος, με πολυπλοκότητα χαρακτήρων και να αφορά τον θεατή. Παγκοσμίως και διαχρονικά. Δεν είναι εύκολο και γι\' αυτό και πάντα ακουμπάμε στα κλασικά έργα τα οποία έχουν αυτή την εγγύηση. Αυτό είναι η αγωνία μου, να βρω ένα έργο το οποίο, είτε είναι παλιό είτε σύγχρονο είτε κλασικό ή οτιδήποτε, να είναι ΘΕΑΤΡΟ.

Όσον αφορά τους συνεργάτες σας; Προτιμάτε να δουλεύετε με ανθρώπους που έχετε ξανασυνεργαστεί και ξέρετε ότι υπάρχει χημεία;
Όχι, συμβαίνει και αυτό αλλά όχι μόνο αυτό. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος δρόμος. Ανάλογα με τις ανάγκες του έργου, επιλέγεις αυτούς οι οποίοι πιστεύεις ότι θα βγάλουν πέρα ένα ρόλο. Αν τώρα κάποιοι ρόλοι μπορούν να υπηρετηθούν από ανθρώπους με τους οποίους έχεις ξαναεργαστεί και ξέρεις ότι έχεις μια καλή συνεργασία, γιατί παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στο θέατρο η καλή συνεργασία, μπορώ να σας πω ότι καμιά φορά ο καλός συνεργάτης στο θέατρο είναι πιο δύσκολο να τον βρεις. Είναι προαπαιτούμενο, πώς να σας το πω, προτιμάω εγώ να βρω έναν καλό συνεργάτη παρά έναν καλό ηθοποιό. Τόσο ακραία σας το λέω αλλά είναι έτσι. Ένας καλός συνεργάτης είναι προτιμητέος από έναν καλό ηθοποιό οπότε με αυτή τη λογική ανάλογα με το τι απαιτεί το έργο.



Είστε αυστηρή με τους συνεργάτες σας;
Τι σημαίνει αυστηρή; Για να καταλάβω, γιατί την ακούω πολύ τελευταία αυτή την φράση. Πείτε μου τι εννοείται για να σας απαντήσω.

Ότι έχετε πολλές απαιτήσεις από αυτούς και για να σας το πω λαϊκά, ότι “δεν σηκώνετε μύγα στο σπαθί σας”.
Αυτό που λέτε είναι καθαρά μεγάλο ελάττωμα. Έτσι όπως το λέτε και το ακούτε κι εσείς, γιατί τώρα που το λέτε το ακούτε είμαι σίγουρη, γι\' αυτό σας είπα αναλύστε μου τι εννοείται. Αυτό που λέτε ακούγεται και είναι μεγάλο ελάττωμα. Το θέατρο δεν μπορεί να γίνει από ανθρώπους οι οποίοι είναι απόλυτοι και δεν είναι ανοιχτοί και δεν είναι συνεννοήσιμοι και δεν είναι έτοιμοι να συνεργαστούν, να ακούσουν, να απορρίψουν, να τσαλακωθούν, να παραδεχτούν τα λάθη τους... Δεν γίνεται έτσι η τέχνη, δεν μπορεί να γίνει έτσι η τέχνη. Τώρα, αν αυστηρό εννοείται κάποιον ο οποίος δεν είναι τεμπέλης, δεν τα γράφει όλα στα παλιά του τα παπούτσια ή δεν είναι επαγγελματίας ή δε έρχεται στην ώρα του ή δεν τον νοιάζει ποιος θα έρθει στην ώρα του ή πότε θα ανέβει η παράσταση, έχει γραμμένο και το κοινό και τον εαυτό του και τους συναδέλφους του στα παλιά του τα παπούτσια, με αυτή την έννοια τότε είμαι αυστηρή.

Πρόσφατα, μιλήσαμε με τον Αντίνοο Αλμπάνη  και σας χαρακτήρισε “μαμά του θιάσου”.
Ε, ναι λόγω ηλικίας κιόλας. Τα παιδιά και τα τρία, τα οποία αγαπώ και πάρα πολύ τα νιώθω σαν παιδιά μου. Γενικώς έχω εγώ μια μαμαδίστικη συμπεριφορά στη ζωή μου. Μου αρέσει δηλαδή να συμπεριφέρομαι σαν μαμά, με την έννοια να φροντίσω και να προσφέρω. Έχω αυτή την τάση της προσφοράς και φαίνεται το εισπράττουν και τα παιδιά αυτό.
Με το σύζυγό σας Γιάννη Μπέζο συνεργάζεστε και επαγγελματικά καθώς έχει αναλάβει την παραγωγή της παράστασης.
Μαζί την κάνουμε την παραγωγή. Έχουμε μία εταιρία και κάνουμε παραγωγές και είναι μία από τις δουλείες που έχουμε αναλάβει. (Δες εδώ την συνέντευξη του Αντίνοου Αλμπάνη)



Είναι δύσκολη αυτή η συνύπαρξη για ένα ζευγάρι;
Εξαρτάται από το ζευγάρι. Δεν υπάρχει συνταγή για αυτά, δεν υπάρχει ταμπέλα και ούτε είναι απόλυτο. Αν συνυπάρχει στη ζωή του, προφανώς θα υπάρχει και τρόπος εύκολος να συνυπάρξει και επαγγελματικά. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο.

Για εσάς λοιπόν είναι λειτουργικό αυτό.
Εάν δεν ήταν δεν θα το κάναμε.

Το ότι στο σπίτι είστε πλέον τρεις ηθοποιοί;
Κατ\' αρχήν δεν μένουμε στο ίδιο σπίτι και οι τρεις. Η κόρη μου έχει φύγει εδώ και αρκετά χρόνια. Για μας είναι χαρά! Όταν αγαπάς πολύ τη δουλειά σου, θα θέλεις και οι άνθρωποι σου να ακολουθούν το ίδιο επάγγελμα.

Όταν σαν ανακοίνωσε η Ηρώ ότι θέλει να γίνει ηθοποιός δεν είχατε δηλαδή κάποιον ενδοιασμό για να την αποτρέψετε.
Όχι, βέβαια, Εννοείται.



Σύντομα θα κάνει πρεμιέρα με τον σύζυγό σας στο έργο Αντιγόνη. Της δίνετε συμβουλές;
Τόσο όσο, μην φανταστείτε. Είναι ένα άτομο το οποίο δεν χρειάζεται και πάρα πολλές συμβουλές. Ότι είχε να πάρει το έχει πάρει τόσα χρόνια στο μεγάλωμά της, στην διαπαιδαγώγησή της και δεν χρειάζεται συμβουλές. Έχει αρκετό μυαλό, πολύ μυαλό θα έλεγα, η Ηρώ και καμιά φορά μας δίνει και εκείνη συμβουλές. Δηλαδή πια η σχέση είναι ισάξια και αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλο σαν συνάδελφοι οπότε θα τη ρωτήσω τη γνώμη της, θα μου πει τη δική της, θα ρωτήσει τον πατέρα της, θα της πει ο πατέρα της.. Δεν είναι θέμα γονιού παιδιού, είναι ανταλλαγή απόψεων μεταξύ συναδέλφων. (Δες εδώ τα πρώτα καλλιτεχνικά βήματα της Ηρώς)

Θα θέλατε να συνεργαστείτε κάποια στιγμή κι εσείς μαζί της;
Πάρα πολύ! Δεν ξέρω αν εκείνη το θέλει αλλά εγώ ανυπομονώ!


By TLIFE

Ι. Παπαζήσης - Ε. Φαναριώτη: Μας μιλούν για την συνεργασία τους στον “Συλλέκτη” αλλά και τη ζωή τους!

Ο Ιωάννης Παπαζήσης και η Ειρήνη Φαναριώτη πρωταγωνιστούν στην παράσταση “Ο συλλέκτης” στο Θέατρο 104. Η γνωριμία τους προέκυψε για τις ανάγκες της δουλειάς και πλέον αλληλοεξαρτώνται για τον ίδιο ακριβώς λόγο. “Αν η Ειρήνη είναι καλά, είμαι κι εγώ”, εκμυστηρεύεται στο TLIFE o Ιωάννης ενώ η ηθοποιός μιλάει με τα πιο κολακευτικά λόγια για τον συνεργάτη της.

Έχουν δυνατή χημεία και το είδαμε όταν “τρυπώσαμε” πριν από λίγες μέρες στις πρόβες τους. Φυσικά, το TLIFE βρέθηκε και στην πρεμιέρα όπου διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για μία από τις καλύτερες παραστάσεις για φέτος. Ας δούμε όμως τι μας λένε οι δύο πρωταγωνιστές για το έργο, τους ρόλους τους αλλά και για την ζωή τους...



Πες μας δυο λόγια για τον ρόλο σου στο έργο και αν βρίσκεις στοιχεία του χαρακτήρα σου σε αυτόν.
Ιωάννης: Είμαι ο Φρέντερικ Κλεγκ και δουλεύω κλητήρας στον δήμο. Το πάθος μου είναι να συλλέγω πεταλούδες ή καλύτερα να φυλακίζω πεταλούδες. Κάθε τι όμορφο προκαλεί το ενδιαφέρον μου και έχω την ανάγκη να το κάνω δικό μου. Ακόμα και αν χρειαστεί να το φυλακίσω. Τα κοινά μου χαρακτηριστικά είναι ότι έχω ανάγκη να πηγαίνω προς οτιδήποτε όμορφο υπάρχει και να θέλω το φως του ακόμη και αν χρειαστεί να ξεχάσω τον εαυτό μου.
Ειρήνη: Η Μιράντα είναι ένα κορίτσι 19 χρονών και σπουδάζει στη Σχολή Καλών Τεχνών του Λονδίνου. Θα έλεγα πως είναι ένα κορίτσι ξέγνοιαστο μέχρι τη στιγμή που ο Φρέντερικ Κλεγκ την απαγάγει. Έχει αυτή την γοητευτική ανεμελιά και έπαρση της νιότης. Όλη μας στα 18-20 νιώθαμε αθάνατοι και αήττητοι. Ναι πολλά στοιχεία μας ήταν εξαρχής κοινά και τα υπόλοιπα φρόντισα εγώ να είναι κοινά στην πορεία. Χαρακτηριστικό είναι ότι η μαμά μου είδε την γενική μας πρόβα πρώτη φορά και είπε, "Μα έτσι είσαι εσύ". Εγώ δεν μπορώ να το πω ακριβώς αυτό σίγουρα όμως αναγνωρίζω πως το βασικό κοινό μας νομίζω είναι ο παρεξηγημένος αυθορμητισμός. Λέμε πάντα και οι δύο αυτό που σκεφτόμαστε χωρίς να μετράμε τις συνέπειες. Τη συμπαθώ.



Πιστεύεις ότι όλα στη ζωή έχουν δύο όψεις;
Ιωάννης: Πιστεύω ότι ο μοναδικός λόγος που γνωρίζουμε ότι υπάρχει το μαύρο είναι ότι έχουμε δει το άσπρο.
Ειρήνη: Σίγουρα ναι. Και παραπάνω μη σου πω..



Πώς είναι η συνεργασία σας;
Ιωάννης: Η συνεργασία μου με την Ειρήνη είναι ακριβώς όπως του Κλεγκ με την Μιράντα, αν είναι εκείνη καλά είμαι και εγώ αν είναι χάλια είμαι και εγώ.
Ειρήνη: Είναι η πρώτη φορά που δουλεύω με τον Ιωάννη και είμαι πολύ χαρούμενη που τον γνώρισα και σαν ηθοποιό και σαν άνθρωπο. Όποιος έχει την τύχη να τον γνωρίσει και να τον δει όπως εγώ καταλαβαίνει ότι μιλάμε για έναν πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο. Απρόβλεπτος σαν παιδί..

Με τι κριτήριο επιλέγεις τις δουλειές σου;
Ιωάννης: Το κριτήριο που επιλέγω τις δουλειές μου είναι πλέον τα όνειρα μου δηλαδή αν έχω ανάγκη, αγάπη, πάθος, μίσος για να παίξω έναν ρόλο.



Η αναγνωρισιμότητα που σου έδωσε η τηλεόραση έχει βοηθήσει στο να έχεις περισσότερες προτάσεις για δουλειά;
Ιωάννης: Φυσικά και με βοήθησε αλλά κυρίως η αναγνωρισιμότητα που μου έδωσε ο κινηματογράφος...

Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα του σήμερα γίνονται καλές δουλειές, δεδομένης της κρίσης;
Ιωάννης: Πιστεύω ότι στο θέατρο δεν μπορείς να ορίσεις με βάση τα λεφτά tο επίπεδο μιας παράστασης. Σε αντίθεση με το σινεμά και την τηλεόραση, που νομίζω πως τα λεφτά παίζουνε αρκετά σημαντικό ρόλο....αλλά πάνω από όλα παίζει ρόλο το να έχεις να πεις κάτι σε ότι και να κάνεις. Και φυσικά να ξέρει το κοινό να σε ακούει.



Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σου φέρνει την καταξίωση σε έναν ηθοποιό; Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις καταξιωμένος;
Ιωάννης: Η διάρκεια μέσα σε αυτήν την δουλειά, η αγάπη του κόσμου και τα όχι σε οτιδήποτε δεν σε εκφράζει... Όχι δεν νιώθω καταξιωμένος, νοιώθω ότι έχω βγει από την μάζα. Η καταξίωση έρχεται αργότερα.



Η προσωπική σου ζωή έχει απασχολήσει κατά καιρούς τα μέσα. Θεωρείς ότι αυτό έχει κάνει κακό στη δουλειά σου ή στις σχέσεις σου;
Ιωάννης: Όποιος κρίνει την δουλειά μου με βάση την προσωπική μου ζωή για μένα είναι χαζός. Δεν έχω έρθει σε αυτήν την δουλειά για να αποδείξω κάτι, έχω έρθει σε αυτήν την δουλειά για να πείσω τον εαυτό μου πως είμαι ζωντανός. Μόνο έτσι μπορώ...

Μια πτυχιούχος της Νομικής τι κάνει στο θέατρο;
Ειρήνη: Θέατρο. Το πτυχίο της νομικής είναι κατάλοιπο της εφηβείας μου, αφιερωμένο στους γονείς μου!

Σε προβληματίζει το γεγονός ότι με αυτή τη δουλειά είναι δύσκολη η επιβίωση αν δεν είσαι φτασμένος ή έχεις κι άλλες εναλλακτικές;
Ειρήνη: Όχι καθόλου. Αγαπώ πολύ αυτό που κάνω και δεν με ενδιέφερε να γίνω φτασμένη, όπως λες ,για να βγάλω λεφτά. Έχω μάθει να ζω και με τα πολλά και με τα λίγα. Είμαι χαρούμενη που κάνω αυτό που θέλω. Αυτό μου φτάνει. Ούτως ή άλλως αυτή η εποχή είναι δύσκολη για όλους τους ανθρώπους γιατί εγώ να αποτελώ εξαίρεση;



Τύχη και ταλέντο ή σκληρή δουλειά είναι απαραίτητα για την επιτυχία;
Ειρήνη: Συνδυασμός. Αλλά κυρίως σκληρή δουλεία. Ε, εντάξει να βοηθήσει και λίγο η τύχη..

Αν και είσαι νέο αίμα στο χώρο έχεις καταφέρει αρκετές συνεργασίες. Ποια θυμάσαι ποιο έντονα;
Ειρήνη: Όλες τις θυμάμαι πολύ έντονα και με πολλή μεγάλη αγάπη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που έπαιξα στην Επίδαυρο και σίγουρα την Hannele, που έγινε σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου.

By TLIFE