Νερό κι αλάτι!

Λίγο πριν σβήσει το καλοκαίρι και μπει ημερολογιακά το φθινόπωρο το "νερό κι αλάτι" σε παραπέμπει στη θάλασσα. Στις διακοπές και στην ανεμελιά τους. Στα μπάνια. Στις βουτιές στο νερό που σου αφήνουν αυτή τη γλυκιά αλμύρα.

Αυτή την ίδια (γλυκιά) αλμύρα που σου αφήνουν και τα δάκρυα. Για κάποιους το νερό κι αλάτι σημαίνει και κλάμα. Βουτιά στο μέσα τους και ξαλάφρωμα.

Για μένα το "νερό κι αλάτι" είναι λέξεις από τους στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου που έχουν γράψει βαθιά μέσα μου.

"Κι αν σου' πα πως θα πέθαινα για σένα 
 κι αν κάποτε για μένα ήσουν κάτι 
 κι αν είχαμε τα πάντα μοιρασμένα 
 άσ' το αγάπη μου να πάει, νερό κι αλάτι"

"Νερό και αλάτι" για τους καλοκαιρινούς έρωτες που δεν κατάφεραν να φτάσουν μέχρι το φθινόπωρο. Γεννήθηκαν για να σου αφήσουν αυτή τη γλυκιά αλμύρα. Των δακρύων ή και της θάλασσας.

Τις ώρες που βουλιάζω

Πάντα μου έκανε εντύπωση πώς μπορεί ένας άνθρωπος, που είναι αφόρητα αισιόδοξος, να βουλιάζει. Σε μια στιγμή, χωρίς προειδοποίηση, να μπαίνει μέσα σε μία δίνη. Πώς γίνεται να κατεβαίνει ο διακόπτης με μιας, ενώ το αμέσως προηγούμενο λεπτό υπήρχε παντού φως; Γιατί το σκοτάδι καταπίνει την αισιοδοξία; Γιατί μερικές φορές νιώθω ότι δεν μπορώ να πάρω ανάσα;

Και βουλιάζω...

Στις χαοτικές σκέψεις μου. Αφορμή μπορεί να σταθεί κάτι μικρό που δεν ακολούθησε την προδιαγεγραμμένη τροχιά και "γρατζούνισε" στην λανθάνουσα πορεία ένα άλλο -εννοείται προβληματικό-κομμάτι. Η αρχή του τέλους. Του τέλους της λογικής. Γιατί μία ακολουθία υποθέσεων και ερωτηματικών θα σκάσει σαν pop up window στο κεφάλι μου. Σαν τα μπαλάκια του τένις στην μηχανή εκτόξευσης που προσπαθήσεις να πετύχεις. Δεν τα καταφέρνεις με όλα. Κάποια φεύγουν δεξιά κι αριστερά. Έτσι και οι σκέψεις. Δεν καταφέρνεις να τις "χτυπήσεις" όλες. Αυτές που μένουν δεξιά κι αριστερά σε αποδιοργανώνουν. Αυτές οι σκέψεις με τραβάνε στην άβυσσο.

Μια ανάσα μακριά είναι η πραγματικότητα. Την παίρνω και πάλι βγαίνω στην επιφάνεια. Με την υπόσχεση να μη ξαναβουλιάξω. Να μη χάσω τόσο χρόνο και ενέργεια. Και η υπόσχεση κρατά μέχρι την επόμενη βουτιά. Μέχρι να σκοτεινιάσουν όλα και να κοπεί η ανάσα.

Και βουλιάζω ξανά...

Σε άλλες χαοτικές σκέψεις. Κάνουν χορό μέσα στο κεφάλι μου. Χωρίς συγκεκριμένη χορογραφία. Άλλωστε ο χορογράφος, εγώ, εκείνη την ώρα προσπαθώ να μην πνιγώ. Παίρνω ανάσες και κατάκοπη βγαίνω στην επιφάνεια. Με την ίδια υπόσχεση. Με την ίδια ακολουθία.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος, 30 χρόνια τώρα, αυτό που κατάφερα ήταν τελικά να μάθω να επιβιώνω. Μεγάλη νίκη. Κάθε ανάσα μπορεί να είναι πιο δύσκολη αλλά η ανάδυση είναι ολοένα και πιο λυτρωτική. Σαν να γεννιέται κάτι από την αρχή.

Μπορεί αυτή να είναι η απάντηση στον αρχικό μου προβληματισμό. Ένας άνθρωπος που είναι αφόρητα αισιόδοξος, σαν εμένα, ίσως να χρειάζεται να βουλιάζει για να απελευθερωθεί. Ίσως μέσα από την άβυσσο να βρίσκεις τον παράδεισο. Τον προσωπικό σου.

Κι όσο βουλιάζω, τόσο αλλάζω και γίνομαι πιο δυνατή! 

Αυτά που δε λέμε

Δεν σημαίνει πάντα ότι όποιος δεν μιλάει, δεν καταλαβαίνει. Είναι κι αυτές οι περιπτώσεις που αυτός που δεν μιλάει έχει καταλάβει πολλά παραπάνω από όσα μπορεί να διαχειριστεί. Συνήθως αυτό συμβαίνει με τους εσωστρεφείς ανθρώπους. Με τους ανθρώπους που έχουν μία δυσκολία να επικοινωνήσουν ακριβώς αυτό που έχουν στο κεφάλι τους. Δεν το έχουν σε όλα τα ζητήματα. Γιατί κάποια είναι συναισθηματικά ανώδυνα ή εκ των πραγμάτων πιο ξεκάθαρα. Στα υπόλοιπα, υπάρχει κι ένα ρίσκο.

Δε θες να ξεκινήσεις να μιλάς και να αραδιάζεις λέξεις και να φτιάξεις προτάσεις που στη συνέχεια θα τις πάρεις πίσω. Πού θα τις βάλεις τις λέξεις που ξεστόμισες όταν χάσουν την ουσία τους; Δεν έχεις αποθήκη ορφανών λέξεων οπότε τις μετράς. Αθόρυβα μέσ στο κεφάλι σου, επιλέγεις να επικοινωνήσεις μόνο όσα πράγματα έχεις παντελώς ξεκάθαρα. Για να μη χρειαστεί να μαζέψεις. Φυσικά κι αυτό φαίνεται αδιαφορία. Φυσικά και αυτό μερικές φορές κάνει τους άλλους να θεωρούν ότι δεν σε ακουμπούν πράγματα και καταστάσεις, ότι δεν ενοχλείσαι από συμπεριφορές, ότι έχεις πάρει άλλες αποφάσεις. Κάπου στην πορεία, μοιραία, όλα τα προηγούμενα θα συμβούν.

Αυτά που δε λέμε όμως έχουν μέσα τους όλη την απελπισία και τη μιζέρια και το φόβο και την αγωνία που κάποιος περιμένει από εμάς. Μιλάω σαν εσωστρεφής άνθρωπος. Που δεν κατάφερα παρά μονάχα σε ελάχιστους ανθρώπους να αραδιάσω λέξεις χωρίς συνοχή. Γιατί εκεί, στους ελάχιστους, ένιωσα ότι θα καθίσουν μαζί μου και θα τις βάλουμε σε σειρά μία μία. Και έπιασε!

Έχω φίλους που έχουν κάνει τον ψυχολόγο στη θέση του ψυχολόγου. Που δέχτηκαν μηνύματα στις 3 τα ξημερώματα γιατί θυμήθηκα εκείνη τη συνομιλία που είχε πάει λάθος. Και μου απάντησαν ανεξάρτητα με τον παραλογισμό της στιγμής και της σκέψης. 

Έχω και φίλους που δεν χρειάζεται να κάνω ανάλυση μιας κατάστασης. Σέβονται ότι την βιώνω και με κάνουν να νιώθω ότι δεν διαπράττω κάποιο έγκλημα επιλέγοντας να κάνω πρώτα την εσωτερική μου αναζήτηση.

Κι άλλους που δεν μπόρεσαν να αντέξουν τη "σιωπή". Γιατί την ακούμπησαν στα δικά τους βιώματα. Μια σιωπή όμως που πια είναι επιλογή και δεν με γεμίζει ενοχές. 

Δεν είναι κακό να έχεις ανάγκη το χώρο σου και το χρόνο σου. Πια τα διεκδικώ επίμονα. Δεν είναι κακό να εκφράζεσαι με τον δικό σου τρόπο. Κι ας χρειάζεται κάποιες φορές να το υπογραμμίζεις. Δεν υπάρχει τίποτα λάθος στους ανθρώπους που δεν μπορούν να περιγράψουν την συναισθηματική τους κατάσταση ανά πάσα στιγμή και αρκούνται στο "δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτή τη στιγμή". Ούτε στους ανθρώπους που θέτουν τα δικά τους όρια και λένε "μέχρι εδώ αντέχω". Σε κάποιες περιπτώσεις θα φαίνεται περίεργο. Ας το δεχτούμε όμως πώς ο καθένας "μηδενίζει" σε άλλο σημείο.

Ξέρεις που είναι το κακό; Να περιμένουμε από τους ανθρώπους πράγματα που εμείς έχουμε φανταστεί ή ονειρευτεί και να απογοητευόμαστε επειδή δεν ήρθαν. Ποια; Τα πράγματα που οι ίδιοι θέσαμε σαν στόχο για τους άλλους. Βλέπεις το λάθος; Το' χω κάνει κι εγώ. Πολλάκις. Ευτυχώς όμως έμαθα να κάνω λίγο στην άκρη, να παίρνω ανάσα και να βλέπω και την άλλη μεριά. Έμαθα να μην κρίνω γιατί δεν ξέρω τι κουβαλάει ο άλλος μέσα του. Μαθαίνω -γιατί είναι μια διαδικασία σε εξέλιξη- να μη ζορίζω αλά ούτε και να ζορίζομαι.

Τα αβίαστα είναι τα καλύτερα! Τα αληθινά συναισθήματα δεν χρειάζονται λεζάντες. Η αγάπη επιβιώνει ακόμα κι αν ρίξεις πάνω της 8 τόνους λάσπη. Έτσι είναι η αγάπη. Βγάζει μάτι, ακόμα κι αν είναι σε αυτά που δε λέμε. Αλλιώς δεν είναι αγάπη... Είναι αυτό που βαφτίσαμε αγάπη γιατί έτσι νομίζαμε, έτσι βόλευε, έτσι μας είπαν ότι είναι.