Για αυτή (τη χρονιά) που φεύγει

Κάθε χρονιά που φεύγει, αφήνει κι από κάτι. Όσο καλή, στραβή κι ανάποδη κι αν ήταν. Μέσα στις 365 μέρες, αν ψάξεις καλά, θα βρεις πράγματα για τα οποία χάρηκες, πράγματα για τα οποία ένιωσες περήφανη. Όσα έχασες μπορεί να μην ήταν τελικά απώλεια -εξαιρώντας τον βιολογικό θάνατο- αλλά το άνοιγμα μιας θέσης για κάτι νέο που σε περιμένει.

Αποφάσισα, λίγο πριν μπει η νέα χρονιά, να μη φτιάξω λίστα με στόχους. Όσο κι αν αγαπώ τις λίστες. Θα επικεντρωθώ μονάχα στο να κάνω πράγματα που αποδεικνύουν ότι αγαπώ τον εαυτό μου. Από το να αγοράσω ένα τέλειο φούτερ και να κάνω ένα φανταστικό ταξίδι μέχρι το να κρατάω ώρες ή μέρες αποκλειστικά για μένα και αυτά που μου αρέσουν.

Στη χρονιά που φεύγει αναγνώρισα πολλά λάθη μου. Κατάφερα να πω πολλές φορές μπράβο στον εαυτό μου. Μέτρησα τους ανθρώπους μου ξανά και ξανά. Τους πιο πολλούς ίσως τους αδίκησα κατά τη διάρκεια της. Ίσως με αδίκησαν κι εκείνοι. Σημασία έχει ότι τους θέλω για να συνεχίσω μαζί τους στην επόμενη και στις επόμενες.

Ακόμα όμως κι από αυτούς που άφησα έξω από το μέτρημα πήρα πράγματα. Μερικές φορές χωρίς να το ξέρουν, γιατί με "δίδαξαν" με τον τρόπο τους. Χωρίς να με αλλάξουν. Ευτυχώς.

Αυτή η χρονιά που φεύγει με έκανε να είμαι περισσότερο ο εαυτός μου. Με λίγες περισσότερες κρίσεις άγχους. Με συνειδητές σιωπές. Με αθεράπευτη διάθεση να αλλάξω τον κόσμο ξεκινώντας από μένα. Κι ας έφαγα δεκάδες φορές τα μούτρα μου. Με στραπατσαρισμένη φάτσα σου γράφω κι αυτή τη στιγμή. Αλλά θα ισιώσει. Και η φάτσα και η φάση. Γιατί η χρονιά που φεύγει παίρνει μαζί της και όλα όσα με έκαναν να θυμώσω, να κλάψω και να χάσω την αισιοδοξία μου.

Και την αποχαιρετώ με ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου. Τη χρονιά που φεύγει.

"Ξεκρέμασε τη ζακέτα της δίχως να κλάψει κι έφυγε- σα να ξεκρέμασε το φεγγάρι απ’ τον καλοκαιριάτικο ουρανό.

 Αυτός δεν πίστευε. Περίμενε την ίδια νύχτα, την άλλη μέρα και την άλλη. Περίμενε.

Σαν κλείσαν δυο βδομάδες, με το γύρισμα του φεγγαριού, το ‘ξερε πως δε θα ‘ρθει. Μονάχα ο καθρέφτης έμεινε να θυμάται σαν παράθυρο ανοιχτό σ’ έναν ουρανό χωρίς φεγγάρι. Γιατί είχε πάρει μαζί της τη ζακέτα."

Δεν θέλω να είμαι συντριβάνι, θέλω να είμαι ωκεανός

Είχα πάντα αυτή την τάση να χαζεύω τα συντριβάνια στο δρόμο. Αυτή η ρυθμική κίνηση του νερού είναι το πιο μαγευτικό χορευτικό που μπορείς να απολαύσεις. Δεν ξέρω αν υπάρχουν κι άλλοι που αγαπούν να κάνουν χάζι το νερό να ανεβαίνει και να κατεβαίνει σε σταθερούς χρόνους, με τα φώτα να κρατούν το τέμπο. Είχα αυτή την τάση εξ απαλών ονύχων. Παιδιόθεν δηλαδή. Σήμερα όμως για πρώτη φορά πήγα αυτή την αγαπημένη μου συνήθειά σε ένα άλλο επίπεδο. Με σκέφτηκα λίγο σαν το νερό του συντριβανιού που συνάντησα τυχαία στο τέλος μιας βόλτας. Ανακυκλώσιμη, συναισθηματικά και πνευματικά. Πόσο κακό είναι για έναν άνθρωπο να περιορίζει τον εαυτό του σε μία τέτοια κυκλική ροή; Πόσο βαρετό να επαναλβάνεις το ίδιο και το ίδιο πράγμα αέναα; Πόσο μηδέν εξέλιξη; Πολύ!

Για τους ανθρώπους, οι κύκλοι κλείνουν για να ανοίξουν νέοι. Για τους ανθρώπους, το να ανακυκλώνουν τα ίδια συναισθήματα και τις ίδιες σκέψεις αλλά και πράξεις είναι ψυχοφθόρο. Για τους ανθρώπους, τα νερά πρέπει να χορεύουν σε μία μεγαλύτερη "σκηνή". Κάπως έτσι, συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να είμαι συντριβάνι, θέλω να είμαι ωκεανός.

Δεν θέλω να περιορίζω τις σκέψεις μου στα όρια που κάποιος άλλος έχει θέσει για μένα. Θέλω η καρδιά μου να φτάνει πέρα από εκεί που μπορούν τα μάτια να αγγίξουν. Δεν θέλω να παγιδευτώ σε μια ατέρμονη και μονότονη κίνηση. Θέλω να τα συναισθήματά μου να έχουν βάθος και έκταση και χρώμα μπλε. Το μπλε της θάλασσας αλλά και του ουρανού, που όταν κάπου κάπου συναντηθούν γίνονται ένα.

Θα μου πεις, ο ωκεανός είναι χαοτικός. Θα σου απαντήσω, ότι είναι ωραίο όμως να βρίσκεις την άκρη σου μέσα στο χάος. Στο χάος του μυαλού. Είναι ωραίο να είσαι ωκεανός σε ένα κόσμο που όλοι είναι συντριβάνια. Είναι ωραίο να γίνεσαι ωκεανός και για αυτούς που αγαπάς. Με βάθος, έκταση και χρώμα μπλε.

Μάθε να κρατάς τις αποστάσεις

Mind the gap! Μία φράση που "κυκλοφορεί" περισσότερο στο μετρό ή τον ηλεκτρικό. Όταν πας να επιβιβαστείς σε κάποιο από αυτά τα μέσα, θα πρέπει να προσέξεις το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Για την σωματική σου ακεραιότητα. Κάτι που πρέπει να κάνεις όμως και στη ζωή σου, για την ψυχική σου υγεία. Τα κενά υπάρχουν, από τον πιο κατασταλαγμένο άνθρωπο μέχρι τον τύπο που είναι υπερβολικά yolo.

Τα κενά τα δημιουργούν οι άνθρωποι γιατί δεν χειρίστηκαν σωστά μία κατάσταση ή ένα συναίσθημα. Μπορεί να ήταν από άγνοια ή από αδυναμία. Σε κάθε περίπτωση όμως τα κενά είναι εκεί και πρέπει να τα προσέχεις πριν κάνεις το βήμα. Κι ακριβώς επειδή τα δημιουργούν οι άνθρωποι, αυτοί μπορούν και να τα κλείσουν κιόλας. Ειδικά εκείνα που δεν τους αφήνουν να πάνε παρακάτω. 

Πώς κλείνει ένα κενό; Βρίσκοντας τον λόγο που υπάρχει. Είναι η αρχή του Ξυραφιού του Οκάμ. Μια θεωρία που διάβασα πρόσφατα, με αφορμή ένα τραγούδι (που έσκασε σαν αδέσποτη σφαίρα). Στην πιο εύκολη ανάλυσή της διατυπώνεται ως εξής: «Κανείς δεν θα πρέπει να προβαίνει σε περισσότερες εικασίες από όσες είναι απαραίτητες». Για να κλείσεις, λοιπόν, ένα κενό αρκεί να βρεις τι το δημιούργησε σε πρώτη φάση. 

Ένα συναισθηματικό κενό μπορεί να έχει πολλές πηγές. Δεν είναι απαραίτητο να τις σκαλίσεις όλες αν δεν είσαι σε φάση. Αυτό που χρειάζεσαι είναι να συνειδητοποιήσεις ότι ο τρόπος που ενεργείς οφείλεται σε αυτό.

Δεν επέλεξα τυχαία το συγκεκριμένο κενό. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου και το έχω συναντήσει κατά κόρον και σε εμένα και σε ανθρώπους που συναναστρέφομαι. Γιατί τα κενά δεν κλείνουν χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος να ξανανοίξουν.

Το συναισθηματικό κενό σε κάνει πολλές φορές να μετρήσεις λάθος ανθρώπους και καταστάσεις. Σε παρασύρει στο να μεγιστοποιήσεις συναισθήματα και να τα εξαργυρώσεις σε βαρύγδουπες εκφράσεις ή υπερβολικές κινήσεις. Αν το χειριστείς βεβιασμένα.

Το συναισθηματικό κενό μπορεί να σε διαλύσει. Το γέμισμά του απαιτεί απόσταση. Μάθε να κρατάς τις αποστάσεις. Από τους ανθρώπους, από τις καταστάσεις κι ακόμα κι από σένα. Φαντάσου τον εαυτό σου στην αποβάθρα. Εξασφάλισε το "χωροχρόνο ασφαλείας" μέχρι να μεταπηδήσεις στον συρμό. Mind the gap!

"Ένα πρωινό μαζί της, πίνοντας καφέ"

Αυτός είναι ο ορισμός που έδωσε κάποτε ο Johnny Cash για τον παράδεισο. Η εικόνα που είχε φτιάξει στο μυαλό του για την ευτυχία, είχε το πρόσωπο της June Carter. Αυτή τη γυναίκα ήθελε να βλέπει κάθε πρωί όταν ξυπνάει. Μαζί της ήθελε να μοιράζεται τον καφέ του. Εκείνη ήταν ο παράδεισός του. Για τουλάχιστον 35 χρόνια, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Ίσως, για μια αιωνιότητα μετά από αυτόν.

Δεν έχω κατασταλάξει σε κάποια θεωρία για τη μεταθανάτια ζωή. Δεν με έχει απασχολήσει αν υπάρχει κόλαση και παράδεισος μετά. Με ενδιαφέρει να μεταπηδώ από το ένα στο άλλο στην πραγματική ζωή. Γιατί και στην κόλαση έχει φως και στον παράδεισο έχει σκοτάδια.

Θα συμφωνήσω, λοιπόν, με τον Cash ως προς τον παράδεισο. Πόσο πολύ απέχει από τον δικό σου αυτή η προσέγγιση; Πάω στοίχημα, όχι και πάρα πολύ. Αυτό που χρειάζεσαι και χρειάζομαι, που χρειαζόμαστε, είναι ο ένας τον άλλον. Είναι το πιο απλό αλλά και ταυτόχρονα το πιο ψαγμένο πράγμα που θα μπορούσες να ακούσεις/διαβάσεις.

Ένα πρωινό, ένας καφές και αυτή/αυτός που αγαπάς είναι αρκετά. Για κάθε Johnny. Για κάθε June. Για το συγκεκριμένο ζευγάρι πάντως ήταν. Όχι από την αρχή, αλλά στο τέλος απέδειξαν ότι δεν διασταυρώθηκαν τυχαία οι δρόμοι τους.

Εκείνος, είχε χωρίσει με την μητέρα των παιδιών του έπειτα από 12 χρόνια γάμου. Η Vivian δεν άντεξε την τροπή που πήρε η ζωή του και κατέθεσε αίτηση διαζυγίου, το 1966, μεγαλώνοντας μόνη της τις 4 κόρες τους.

Με την καριέρα του στο αποκορύφωμά της, ο Cash βυθιζόταν ολοένα και περισσότερο στο σκοτάδι. Aλκοόλ, βαρβιτουρικά, ναρκωτικές και ηρεμιστικές ουσίες. Όταν έφτασε μέχρι και την απόπειρα αυτοκτονίας, αποφάσισε να σταματήσει την αυτοκαταστροφική πορεία. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και η June, με την οποία τα έφτιαξε το 1967.

Ο έρωτας του ξανάδωσε όρεξη για ζωή και δημιουργία. Ένας έρωτας όμως που ξεκίνησε ως παράνομος γιατί όταν γνωρίστηκαν τόσο ο 29χρονος Cash ήταν παντρεμένος και το ίδιο και η 32χρονη τραγουδίστρια, στιχουργός και ηθοποιός. Δεν ξεκίνησαν με τις ιδανικότερες συνθήκες αλλά και οι δύο -ο καθένας με τον δικό του τρόπο- πάλεψαν για αυτή τη σχέση.

Ο καθένας έκανε τις δικές του υπερβάσεις και φτάσαμε σήμερα να μιλάμε για το παρακάτω γράμμα του Cash, που χαρακτηρίστηκε το ωραιότερο ερωτικό κείμενο όλων των εποχών.

Και κάπου εδώ, ένα pop up window μου έσκασε στο μυαλό με το παρακάτω ποίημα που είχα γράψει κάπου, κάπως, κάποτε.

Καμιά αγάπη δε γεννήθηκε στο φως
Όλοι οι άνθρωποι ενωθήκαν στα σκοτάδια
Κι ενώ ξεκίνησε ο καθένας μοναχός
Γίναν παρέα, κάτι κουρασμένα βράδια.

Και πάλι, μόνοι θα φύγουμε από εδώ
Έτσι, βιώνουμε και κάποιες μας στιγμές
Μα, όλα αυτά που θα μου πεις και θα σου πω
Είναι αυτά που θα φέρουν αλλαγές…

Όλοι προσπάθησαν να ορίσουν τη ζωή σου
Λίγοι σου έδωσαν το χώρο να απλωθείς
Εκείνοι που άφησες να αγγίξουν την ψυχή σου
Είναι αυτοί που τελικά θα πορευτείς.

Όσοι ακούσουν τη φλύαρη σιωπή σου
Και θα διαβάσουν πίσω από τις λέξεις
Όσοι θα μείνουν τελικά μαζί σου
Αφού εκφράσεις τις πιο κρυφές σου σκέψεις.

Γιατί, καμιά αγάπη δε γεννήθηκε στο φως
Κι όλοι παλεύουμε μέσα μας με σκοτάδια…

Πριν βιαστείς να με χαρακτηρίσεις χαζορομαντική, θα σου ομολογήσω ότι είμαι! Παρολα αυτά, ξέρω ότι ο κόσμος που ζούμε δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Επιμένω όμως να τον γεμίζω χρυσόσκονη. Ξέρω κι αυτό με την οπτική του καθενός. Αυτό, που εσύ βλέπεις το 6 την ίδια ώρα που εγώ βλέπω το 9.

Δεν έχει να κάνει, λοιπόν, με το ποιος έχει δίκιο ή άδικο.Έχει να κάνει με το να αφήνεις στον άλλο το χώρο του και να σου αφήνει το δικό σου. Καμιά φορά, χρειάζεται να κάνεις κι ένα βήμα στην απέναντι μεριά για να καταλάβεις. Εγώ το κάνω συχνά αυτό το βήμα αλλά, για να σου είμαι ειλικρινής, παραμένω πιστή στον τρόπο που έμαθα να βλέπω τα πράγματα. Ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα, άρα δεν σκάω, πια, για όσους δεν μπορούν θέλουν να καταλάβουν.

Εγώ θα επιμένω πως ο ορισμός του παραδείσου είναι αυτό: "This morning, with her, having coffee."

Τι γίνεται όμως όταν δεν έχεις βρει τον άνθρωπο με τον οποίο θα μοιραστείς εκείνον τον καφέ; Θα βρεις τον παράδεισο μέσα σου! Σε αυτή την περίπτωση, θα χρειαστείς μόνο τον καφέ σου! Κι ένα από τα τραγούδια του Johny για να σε παρασύρει με την βαθιά και διακριτική μπάσα φωνή του. Για να σου πει: "You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy when skies are grey". Και με το "You" θα εννοείς με τόση γενναιοδωρία τον εαυτό σου!

“Δεν ξέρω τρόπο, ο μόνος δρόμος είν' ο δρόμος”

Σίγουρα σου έχει συμβεί να διαβάσεις κάτι που βάζει σε πλαίσιο κάτι που κι εσύ έχεις σκεφτεί ή έχεις νιώσει, αλλά δεν πρόλαβες να του δώσεις “ονομασία”. Εγώ το παθαίνω συνέχεια. Πρόσφατα,  (ξανα)διάβασα στο βιβλίο “Αγύριστο Κεφάλι” του Μίλτου Πασχαλίδη το εξής: “Τα τραγούδια είναι σαν σφαίρες αδέσποτες. Ποτέ δεν ξέρεις από πού σου' ρθαν και πού θα σε πετύχουν.” Πόσες φορές το' χω νιώσει! Δεν θα μπορούσα να το περιγράψω πιο εύστοχα. Τα τραγούδια είναι αδέσποτες σφαίρες. Οι στίχοι των τραγουδιών, αν μπορούσα να γίνω πιο συγκεκριμένη. Καμιά φορά σε σκοτώνουν, καμιά φορά απλά σε τραυματίζουν. Πολύ σπάνια περνούν χωρίς να σε αγγίξουν.

Μια τέτοια αδέσποτη σφαίρα έφαγα κι εγώ. Ξαναέφαγα. Είναι κάτι που μου συμβαίνει, όπως προείπα, τακτικά. Και όχι μόνο με τους στίχους ή τα τραγούδια, μιας και είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν βαθιά στο serendipity. Από τους ανθρώπους που δίνουν νόημα σε αυτά που συμβαίνουν -γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο- και προσπαθούν πάντα να δουν την θετική πλευρά. Γιατί, για κάποιο λόγο θεωρώ ότι η πραγματικότητά μας είναι κάτι που το φτιάχνουμε μόνοι μας.

Η σφαίρα αυτή, λοιπόν, πήγε και κρύφτηκε σε έναν στίχο του Άλκη Αλκαίου. “Δεν ξέρω τρόπο, ο μόνος δρόμος είν' ο δρόμος”. Τι στιχάρες έχει γράψει ο άνθρωπος! Τι φοβερά που βάζει λεζάντα στην πραγματικότητα της ζωής μου και ας μην το ξέρει και ας μην το μάθει ποτέ. Τι κι αν γράφτηκε για άλλους ανθρώπους, σε άλλο χρόνο και άλλες συνθήκες. Μόνο το πλαίσιο αλλάζει. Το συναίσθημα είναι κοινό.

Δεν ξέρω τρόπο. Σαν να λέμε δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο από αυτό που κάνω. Τουλάχιστον μέχρι να μου δείξει κάποιος -ίσως κι ο ίδιος μου ο εαυτός- κάτι άλλο. Μέχρι να με οδηγήσει κάπου αλλού το φως κάποιου φάρου.

Μέχρι τότε, δεν ξέρω τρόπο. Ο μόνος δρόμος είν' ο δρόμος. Γιατί ο δρόμος σε πάει παρακάτω. Όπου κι αν είναι αυτό. Συνεχίζεις το δρόμο που χάραξες ή σου χαράξανε. Συνεχίζεις το δρόμο που ξεκίνησες και ανοίγεται μπροστά σου γεμάτος προοπτικές (που ίσως σε τρομάζουν). Το νόημα είναι να συνεχίσεις να περπατάς. Να σταματάς μόνο για ανάσα και μετά ξανά στο δρόμο σου. 

 

Γιατί έτσι, ίσως κάποια στιγμή καταφέρεις να φτάσεις. Σε όλα αυτά που ονειρεύεσαι. Σε όλα αυτά που είναι για σένα. Σε όλα αυτά που σε περιμένουν, από καιρό.

Μη με ρωτάς. Δεν ξέρω τρόπο, ο μόνος δρόμος είν΄ο δρόμος.

Για σένα, που (ξ)έχασες τον εαυτό σου!

Δεν μπορώ να σε σώσω από αυτό που πολεμάς. Δεν μπορώ, όσο πολύ κι αν θέλω, να σου δείξω το δρόμο που έχασες. Δεν μπορώ να σε κάνω να δεις με την καθαρότητα που βλέπω εγώ, που είμαι απ' έξω, τη ζωή σου. Δεν μπορώ γιατί, τελικά, δεν θέλω. Όχι από εγωισμό. Ούτε από αλτρουισμό. Από ένα αίσθημα δικαίου που με διακατέχει και πολλές φορές μπαίνει πιο πάνω και από το τι θέλω κατά βάθος.

Αυτή τη φορά, θέλω να σταθείς μόνος σου στα πόδια σου. Χωρίς δεκανίκια. Να βρεις τον εαυτό σου ή να φτιάξεις το νέο σου εαυτό. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Μη το φοβάσαι. Μεγαλώνεις και ωριμάζεις και εξελίσσεσαι και καμιά φορά αλλάζεις. Αλλάζεις για να μπορείς, με το νέο σου εαυτό, να πας παρακάτω. Να δώσεις νέες μάχες, να κατακτήσεις νέα ύψη και να βγεις νικητής. Γιατί χαμένος δεν μπορείς να βγεις όταν δεν παρατάς τον πόλεμο. Μπορεί να χάσεις μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο.

Σε αυτόν που ξεκίνησες με τον ίδιο σου τον εαυτό, είσαι μόνος σου. Κι έτσι είναι δίκαιο. Να αναμετρηθείς με τους δαίμονές σου και να τους δαμάσεις για να μάθεις να συνυπάρχεις μαζί τους ή να τους σκοτώσεις για να απελευθερωθείς.

Εγώ θα είμαι πάντα κάπου εκεί γύρω. Έτοιμη να παρέμβω, όταν μου το ζητήσεις. Όταν νιώθεις ότι πνίγεσαι και ψάχνεις ένα χέρι να σε βγάλει στην επιφάνεια. Θα έχω πάντα απλωμένο ένα χέρι στη μεριά σου. Just in case!

Στο εν τω μεταξύ όμως αγωνίσου. Πάρε ανάσα κάθε φορά που το χάος πάει να κυριεύσει το μυαλό σου. Βαθιά εισπνοή, να γεμίσει ο αέρας τα πνευμόνια σου, να φτάσει το οξυγόνο στον εγκέφαλο και το ίδιο βαθιά εκπνοή για να πάρει μαζί της όλα τα τοξικά. Ανάσα. Κάνε όσες επαναλήψεις χρειάζεται μέχρι να νιώσεις ότι το' χεις.

Είναι μεγάλη δουλειά το να κάνεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο. Είναι μεγάλη ευθύνη να κρατήσεις προτεραιότητα εσένα. Δε θα φανείς πάντα αντάξιος αλλά δε σημαίνει ότι ήρθε και το τέλος του κόσμου. Δεν θα βρεις πάντα με την πρώτη τις λύσεις και τις απαντήσεις αλλά δεν σου ορίζει κανένας το χρόνο που θα χρειαστείς. Εσύ θέτεις τα όρια. Εσύ που τα παραβιάζεις ή φοβάσαι να φτάσεις σε αυτά. Εσύ ορίζεις και καθορίζεις πώς και πόσο θα αφήσεις να σε αγγίξουν όλα όσα κινούνται γύρω σου. Θετικά και αρνητικά.

Το να χάνεις τον εαυτό σου, επίσης δεν είναι το τέλος του κόσμου. Είναι μια προσωρινή κατάσταση. Είναι ένα στάδιο της ζωής σου και όχι η ίδια σου η ζωή. Είναι μία φυσιολογική φάση, αν θέλεις, για έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Είναι μια φυσιολογική φάση και μπορείς συνειδητοποιώντας την να αρχίσεις να την ελέγχεις.

Ό,τι χάνεις το ξαναβρίσκεις, αρκεί να το θες. Ακόμα και τους ανθρώπους που έφυγαν ή απομακρύνθηκαν από τη ζωή σου. Άλλες φορές με κόπο και άλλες φορές χωρίς. Αρκεί να τους θες εκεί. Αρκεί να τους κάνεις να το νιώσουν ότι τους θες.

Ξέχνα το χρόνο και απλά επικεντρώσου στα συναισθήματά σου. Σε αυτά που δίνεις, σε αυτά που παίρνεις, σε αυτά που θες και σε αυτά που χρειάζεσαι. Ξέχνα τι πρέπει να κάνεις για τους άλλους και επικεντρώσου στο τι κάνεις για σένα. Σε αυτά που σκέφτεσαι, σε αυτά που έχεις ανάγκη, σε αυτά που επιθυμείς και σε αυτά που ονειρεύεσαι.

Είναι μεγάλη δουλειά το να κάνεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο. Είναι μεγάλη ευθύνη να κρατήσεις προτεραιότητα εσένα. Αλλά μπορείς να το κάνεις! Κοίτα γύρω σου, το κάνουν και οι άλλοι. Κι εγώ το κάνω. Όχι από εγωισμό. Από ένα αίσθημα δικαίου.

Κι όσο είμαι καλά εγώ, μπορώ να στέκομαι πάντα εκεί με το χέρι απλωμένο. Just in case. Όχι από αλτρουισμό. Από ένα αίσθημα βαθιάς αγάπης. Γιατί ξέρω πως είναι να έχεις (ξε)χάσει τον εαυτό σου!

Στις πόσες μπύρες λέγεται φιλία;

Πόσες φορές πρέπει να βγεις για μπύρα με κάποιον για να είναι φίλος σου; Ίσως και καμία. Όχι γιατί απλά είσαι λάτρης κάποιου άλλου είδους αλκοόλ, αλλά γιατί αυτό που σε δένει τελικά είναι το πόσα θα πεις και όχι πόσα θα πιεις. Πόσες από τις λέξεις που θα ανταλλάξεις θα σε αγγίξουν βαθιά και θα τις κουβαλάς μαζί σου. Πόσα από τα συναισθήματα που θα γεννηθούν θα έχουν βάση στην αλήθεια και όχι στην συγκυρία ή στον ενθουσιασμό. Γιατί μπορεί ο άλλος να είναι σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα ή και σε άλλη φάση -που εδώ που τα λέμε είναι η μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους- αλλά να έχει βρει όλα αυτά τα λόγια που χρειάζεσαι. Να έχει βρει όμως κι όλα αυτά που χρειάζεται από σένα. Να δίνει και να παίρνει συνειδητά κι από επιλογή. Ίσως να μην έχει τύχει ποτέ να βγείτε για μπύρα αλλά είναι σαν να έχετε πιει μαζί όλες τις μπύρες του κόσμου.

Όχι πως είναι κακό πράγμα η συγκυρία ή ο ενθουσιασμός, απλά δεν έχουν διάρκεια. Είναι τα πρώτα στάδια και συνήθως δεν οδηγούν από μόνα τους κάπου, θα πρέπει να ακολουθήσει προσπάθεια. Χωρίς την προσπάθεια δεν γεννιέται τίποτα αξιόλογο γιατί οι ιδανικές σχέσεις, είναι αυτές που χτίζονται.

Οι φιλίες χτίζονται μέσα από την τριβή. Οι φιλίες χτίζονται μέσα από την ανταλλαγή. Ιδεών, σκέψεων και συναισθημάτων. Θέλουν χρόνο. Και δοκιμάζονται στο χρόνο. Και δοκιμάζονται στην ανάγκη. Του ενός ή του άλλου. Χαλκεύονται στα καλά αλλά τελικά τεστάρονται στις σκοτεινές φάσεις της ζωής σου. Εκεί που φωνάζεις πως δεν θες κανέναν δίπλα σου αλλά τότε είναι που πραγματικά θες σαν τρελός. Να σου σταθούν. Να σε αγαπήσουν και να σου θυμίσουν όλα αυτά που είσαι.

Όλα αυτά που είσαι, δεν είναι αυτά που ονειρευόσουν στο Λύκειο να γίνεις. Δεν είναι τα όνειρα που είχαν οι γονείς σου για σένα. Ούτε καν αυτά που έκανες εσύ για τον ίδιο σου τον εαυτό. Όλα αυτά που είσαι, είναι αυτά που κουβαλάς τώρα μέσα σου. Χωρίς να έχει σημασία πώς τα απέκτησες. Σημασία έχει τι κουβαλάς. Τι σκέφτεσαι, τι νιώθεις, τι θέλεις, τι κάνεις για όλα τα προηγούμενα.

Οι φίλοι που σε ξέρουν καλύτερα, καμιά φορά, δεν χρειάζεται να έχουν συμπληρώσει πάνω από μια δεκαετία στη ζωή σου. Αρκεί να έχουν ξοδέψει λίγο χρόνο και ενέργεια για να βρουν την ψυχή σου. Οι φίλοι που σε ξέρουν καλύτερα, πάντα, είναι αυτοί που θέλουν να σε μάθουν και επιδιώκουν να βρουν την ψυχή σου.

Καμιά φορά οι φιλίες ή αυτό που ονομάσαμε έτσι, αποτυγχάνουν. Από λάθος προσανατολισμό. Γιατί ονομάστηκαν φιλίες από συγκυρία ή ενθουσιασμό. Γιατί παράλληλα χτίζουμε τον εαυτό μας μέσα από τους άλλους και μπερδεύουμε τα πράγματα. Εμείς χτίζουμε εμάς και οι άλλοι νομίζουν ότι χτίζουμε μαζί τους.

Το μπέρδεμα όμως ξεμπερδεύεται. Πάντα. Απλά χρειάζεται χρόνος και συνειδητοποίηση της κατάστασης. Χρειάζονται ανάσες. Χρειάζεται απόσταση. Για να δεις ότι τελικά δεν έχασες κάτι, σε όποια πλευρά και να είσαι. Έχεις φτιάξει έναν θωρακισμένο εαυτό και στις δύο περιπτώσεις.

Και τελικά, έκανες χώρο στη ζωή σου για κάτι που έχει όλες τις προδιαγραφές για να ονομαστεί φιλία. Ας πιούμε σε αυτό!

Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο!

Καμία φορά η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις. Επιφανειακές αλλά και ουσιαστικές. Σπάνια λειτουργικές και ακόμα πιο σπάνια κατανοητές. Το oτι έκλεισε το ιστορικό βιβλιοπωλείο του "Ελευθερουδάκη" στην Πανεπιστημίου, για παράδειγμα, ήταν μία είδηση που έγινε γνωστή ακριβώς την επόμενη μέρα από την ανακοίνωση ότι η Αθήνα θα είναι η Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου για το 2018. Μόνο σε εμένα ακούστηκε αντιφατικό; Την ώρα που η πρωτεύουσα αποκτά παγκόσμια αίγλη στο αναγνωστικό κοινό, στην καρδιά της πόλης οι βιβλιόφιλοι ζουν έναν μικρό "θάνατο".

Το κατάστημα κλείνει για να δώσει τη θέση του σε ένα αντίστοιχο online. Γιατί σίγουρα οι πολύτιμοι θησαυροί που υπάρχουν στα ράφια του top model των βιβλιοπωλείων δεν πρέπει να χαθούν. Τι θα γίνει όμως με τη μυρωδιά των βιβλίων; Με τον ήχο που κάνουν οι σελίδες στο ξεφύλλισμά τους; Με τη μαγεία που νιώθεις χαϊδεύοντας τα εξώφυλλα των εκδόσεων που είναι παρατεταγμένες με μια σειρά στις προθήκες;

Καταθέτω τις απορίες μου έχοντας επίγνωση ότι εργάζομαι στο διαδίκτυο και ότι μεγάλο κομμάτι της μέρας μου είναι γεμάτο με ηλεκτρονικά κείμενα. Είναι όμως κι αυτές οι ιερές στιγμές που τα μάτια μου διαβάζουν μόνο εκτυπωμένες σελίδες. Είναι αυτές οι στιγμές που ψαχουλεύω στην τσάντα μου και βγάζω το βιβλίο που ξεκίνησα, λίγο πριν αγοράσω εκείνο το άλλο που έχω στη λίστα μου και λίγο αφότου τελείωσα εκείνο που δανείστηκα από τη φίλη μου. Είναι αυτές οι στιγμές που, οποιαδήποτε ώρα της μέρας ή σε οποιοδήποτε μέρος κι αν βρίσκεσαι, ανοίγεις το βιβλίο και ξεκινάει ένα ταξίδι.

Είναι κοινότυπο αλλά είναι αλήθεια ότι τα βιβλία σε ταξιδεύουν. Όχι απλά σε άλλα μέρη του πλανήτη και σε άλλες εποχές αλλά και σε άλλους κόσμους. Δεν θα απαριθμήσω τους λόγους που είναι καλό να διαβάζεις γιατί πιθανότατα, μέχρι να τελείωνα με τη λίστα μου, να έφτανε το 2018. Θα μοιραστώ όμως μαζί σου ένα μυστικό μου κι ένα από τα πιο δυνατά βιβλία που διάβασα πρόσφατα.

Το μυστικό μου είναι ότι τα βιβλία με έσωσαν. Όλες εκείνες τις στιγμές που ένιωσα ότι έπιασα πάτο... κάπου, κάπως μια αράδα που διάβαζα με έσπρωχνε προς τα πάνω. Η αγωνία της αναζήτησης σπάνιων εκδόσεων ή η χαρά της ανακάλυψης νέων συγγραφέων με κράτησαν πολλές φορές σε μια δημιουργική εγρήγορση. Δεν σου λέω ότι είχα πάντα την όρεξη να διαβάσω. Αλλά διαβάζοντας έβρισκα την όρεξη να ζήσω όλα όσα διαβάζω. Και στις πιο σκοτεινές φάσεις μου ξεκίνησα να διαβάζω αχόρταγα.

Ξέρω κι έναν ακόμα άνθρωπο που -υποψιάζομαι ότι- τα βιβλία τον έσωσαν. Ένα συγκεκριμένο βιβλίο. Αναφέρομαι σε μία κατάθεση ψυχής που έκανε η Τασούλα Επτακοίλη στο βιβλίο που έγραψε η ίδια με τίτλο "Το άλλο μου ολόκληρο". Μια έκδοση που δεν είναι αυτό που φαίνεται. Επαληθεύει αυτό που λένε "μη κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο" ή κι από τον τίτλο του ακόμα. Γιατί δεν πρόκειται για μία ακόμα απλή ιστορία αγάπης. Είναι το γραπτό μοιρολόι μιας γυναίκας που αγάπησε πολύ έναν άντρα που της το ανταπέδωσε στα ίσα. Σε όσα όμως τους ένωσε η ζωή, τους χώρισε ο θάνατος.

Το πήρα στα χέρια μου λίγο αφότου είχα γνωρίσει τη συγγραφέα του σε ένα επαγγελματικό ταξίδι. Ανυποψίαστη για τον νέο κόσμο που θα ανοιγόταν μπροστά μου. Παρασυρμένη από τον εκ πρώτης αντιφατικό τίτλο έκανα μία σκέψη. Αναρωτήθηκα γιατί δεν επέλεξε να γράψει για το άλλο της μισό. Τελειώνοντάς το κατάλαβα ότι δεν ταίριαζε κανένας άλλος τίτλος περισσότερο σε αυτό που περιγράφει.

Αυτό που ψάχνουμε στη ζωή μας είναι ΑΥΤΗ η αγάπη. Που κρύβεται στα καθημερινά και απλά. Που γίνεται βιβλίο και η ανάγνωσή του σε αγγίζει μέχρι και στο τελευταίο σου κύτταρο. Δεν ξέρω αν εγώ βρήκα πολλά κομμάτια της δικής μου ζωής μέσα στο βιβλίο ή αν απλά η Τασούλα κατάφερε να με βάλει τόσο πολύ μέσα σε αυτά της δικής της. Μπορεί και τα δύο. Πάντως την ζήλεψα αυτή την αγάπη. Είναι ευλογημένοι οι άνθρωποι που την έχουν ζήσει. Είναι όμως κι οδυνηρό να την χάνεις επειδή μπαίνει ανάμεσά σας ο θάνατος. Να την χάνεις με την ανθρώπινη διάστασή της, γιατί με όλες τις άλλες διαστάσεις την κουβαλάς μέσα σου.

Δεν θέλω να σου πω άλλα για το βιβλίο γιατί πραγματικά αξίζει να το "ζήσεις" με τη δική σου οπτική. Να στεναχωρηθείς, να κλάψεις, να γελάσεις, να ταυτιστείς, να θυμώσεις αλλά και να λυτρωθείς. Γιατί είναι λύτρωση να καταλαβαίνεις ότι στη ζωή μας χρειαζόμαστε ολόκληρα και όχι μισά. Ολόκληρα που μας συμπληρώνουν και όχι μισά που μας ολοκληρώνουν. Όσο αντιφατικό κι αν σου ακούγεται!

P.S. Το τραγούδι που πρέπει να ψάξεις στο You Tube -και δεν θα μπορούσα να βρω πιο to the pont- είναι το "Αυτή που περνάει". Αγαπημένος Φοίβος Δεληβοριάς. Θα καταλάβεις γιατί αν δεν ξέρεις ήδη το τραγούδι ;)

By TLIFE

Όλα γίνονται για καλό!

Έχεις θυμώσει ποτέ τόσο πολύ που οι λέξεις, να φοβούνται και να φεύγουν; Είναι δειλές οι λέξεις ώρες ώρες. Δεν αντέχουν να σταθούν στο κείμενό σου όταν τις πληκτρολογείς. Διαγράφονται. Και έτσι, δεν χρησιμοποιούνται ποτέ για να μεταφέρεις όλα αυτά που έχεις μέσα σου. Όλα αυτά που σκέφτεσαι και νιώθεις.

Το καλό είναι ότι σε αφήνουν σε μία εξωτερική σιωπή. Δεν κάνεις θόρυβο. Και το ξέρεις, άρα δεν σε πειράζει που δεν ακούγεσαι. Καμιά φορά, αυτή η ησυχία είναι ευεργετική. Σιωπάς και είναι σαν όλα να μοιάζουν πιο απλά. Κι ας είναι σύνθετα. Να, σαν τα μαθηματικά. Που μπορείς να λύσεις το πιο δύσκολο πρόβλημα απλά χρησιμοποιώντας έναν απλό τύπο. Βέβαια, πρέπει να ξέρεις τον μαθηματικό τύπο που χρειάζεσαι στο εκάστοτε πρόβλημα.

Εγώ, σε κάποιες περιπτώσεις, τον ήξερα αλλά αρνήθηκα να τον χρησιμοποιήσω γιατί με βόλευε να μη το λύσω. Γιατί αρκέστηκα στο ότι κάποιος άλλος θα το λύσει για μένα. Και δεν το έλυσε κανείς! Και πόσο καλό μου έκανε αυτό, γιατί έμαθα.

Στη ζωή μαθαίνεις από όλα. Από τα λάθη, τα στραβά, τα σωστά, τα όμορφα... Αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και παρατηρείς γύρω σου θα βγεις πιο σοφός. Από όλα. Γιατί είναι αυτό που λένε, όλα γίνονται για καλό.

Δε το βλέπεις στην αρχή. Ούτε στη μέση. Καμία φορά ούτε και στο τέλος. Γιατί δε βλέπεις το τέλος. Γιατί έχεις προσπεράσει τη γραμμή χωρίς να έχεις καταλάβει. Το βλέπεις όμως στην επόμενη αρχή. Γιατί ξεκινάς με εφόδια και γνωρίζοντας πράγματα και καταστάσεις και έχεις τον αέρα σου. Και δεν στον παίρνει κανένας. Είναι δικός σου. Έχεις όσα αέρα χρειάζεσαι για να ανασαίνεις βαθιά, να γεμίζεις τα πνευμόνια σου και να ξεφυσάς με ανακούφιση.

Όλα, λοιπόν, γίνονται για καλό. Το κακό είναι ότι στη φάση που δεν μπορείς να το δεις μπορεί να είσαι μια πολύ κακή εκδοχή του εαυτού σου. Μια εκδοχή που δεν είχες φανταστεί ότι μπορεί να έχεις. Που όμως κι εδώ υπάρχει ένα καλό. Βγάζοντάς την προς τα έξω την ξορκίζεις. Γιατί οι άνθρωποι που νοιάζονται έχουν την τάση να γίνονται καλύτεροι. Σε όλα!

Γιατί η ουσία, κρύβεται στο νοιάξιμο. Για σένα και για τους άλλους. Για σένα πιο πολύ. Γιατί άμα παραμελείς εσένα δεν θα καταλάβεις ποτέ ότι σε παραμελούν και οι άλλοι. Το νοιάξιμο είναι η ουσία. Και την ουσία την βλέπεις με την καρδιά...

Εν τω μεταξύ

Είναι αυτή η φάση της ζωής σου που έχεις όλη την εικόνα. Βλέπεις και αναλύεις μέσα σου, κομμάτι κομμάτι, όλα αυτά που σε κράτησαν (ή δε σε κράτησαν). Δε λέω "πίσω" γιατί δε θα ήταν κάτι που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όχι στη δική μου. Αυτά που με κράτησαν, με κράτησαν στο "τώρα". Σε ένα όμορφο και γεμάτο "τώρα" που το έζησα αχόρταγα. Χωρίς ανάσα και πολλές φορές χωρίς δεύτερες σκέψεις. Μα οι δεύτερες σκέψεις ήρθαν. Πάντα έρχονται. Και ζητάνε απαντήσεις που δεν είσαι έτοιμη να δώσεις γιατί βρίσκεσαι στο "εν τω μεταξύ" σου.

Από εδώ, το μόνο που μπορείς να πεις με σιγουριά είναι ότι κάτι καλύτερο έρχεται. Η φαρέτρα σου γέμισε με βέλη. Το καθένα από αυτά αποκτήθηκε με κόπο. Δε σου χαρίστηκε. Δούλεψες σκληρά για να το αποκτήσεις.

Από εδώ, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να περιμένεις. Τι;

Περιμένεις να μπουν όλα τα κουτάκια στη θέση τους. Να κλείσεις με χρυσή κορδέλα αυτά που δεν θα ανοίξεις για πολύ καιρό και να τα βάλεις κάτω κάτω και να αφήσεις πιο πάνω χώρο για όσα δεν έχεις γεμίσει ακόμα. Για όσα χωράνε και κάτι τελευταίο.

Περιμένεις να δεις τι γίνεται όταν εσύ απλά περιμένεις. Πώς κινείται ο κόσμος γύρω σου εν τω μεταξύ; Ποιος θα σταθεί δίπλα σου στην αναμονή; Τι ήταν αληθινό και τι απλά το δημιούργησες μόνη σου από ανάγκη;

Η παγίδα είναι ότι μπορεί να είναι και οι άλλοι στην αναμονή. Απλά όχι στην ίδια σειρά. Μπορεί να περιμένουν κι εκείνοι να δουν πώς κινείται ο κόσμος. Απλά όχι γύρω σου. Η παγίδα όμως είναι και η πρόκλησή σου για να μην περιμένεις κάτι που δεν θα έρθει.

Εν τω μεταξύ, όμως, εσύ έχεις να φροντίσεις εσένα.

Γιατί αγαπάμε τους "λάθος" ανθρώπους

Αγαπάμε χωρίς να ξέρουμε, ευθύς εξ αρχής, ότι είναι "λάθος". Γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν μαζί και οδηγίες χρήσης με όσα πρέπει ή δεν πρέπει να κάνεις για να μην αντιμετωπίσεις δυσλειτουργικές καταστάσεις. Τους αγαπάμε χωρίς να ξέρουμε τίποτα άλλο πέρα από το "τώρα". Αυτό που ζούμε μαζί τους και που μοιάζει κάποιες φορές ασήκωτο φορτίο αλλά άλλες φορές με παράδεισο. Παράδεισος και κόλαση μαζί, στην πιο συνηθισμένη του εκδοχή.

Γι' αυτό δεν μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις την ουσία και μένεις να κοιτάς το πλαίσιο. Το πλαίσιο που εσύ έχεις βάλει. Και μένεις και επιμένεις σε κάτι που ξέρεις την κατάληξή του. Ελπίζεις όμως.

Ελπίζεις πως δεν είναι αυτό που νομίζεις. Εύχεσαι να είναι εκείνη η μοναδική φορά που το ένστικτό σου αποπροσανατολίστηκε, που χάλασε η πυξίδα της διαίσθησής σου. Τι κι αν δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά; Παραμυθιάζεσαι πως για όλα υπάρχει πρώτη φορά.

Τα σημάδια ερμηνεύονται αλλιώς και συνεχίζεις να επενδύεις στον ίδιο άνθρωπο και να ζεις το "τώρα". Αυτό το παραδεισοκολασένιο. Με όποιο κόστος. Δεν το έχεις υπολογίσει και μέχρι να φτάσεις στο ταμείο ούτε θέλεις να το κάνεις. Το ζεις.

Γιατί ελπίζεις. Ελπίζεις πως θα τα αλλάξεις όλα και θα φέρεις τα πράγματα στο σημείο που χρειάζεται, για να αρχίσουν να γίνονται λειτουργικά. Γιατί αγαπάς με τέτοια ένταση που πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μόνο και μόνο επειδή αγαπάς.

Και ζεις το "τώρα" σε μια διαρκή μάχη. Μια μάχη με την αλήθεια σου. Που προσπαθείς να καταπιέσεις για να μην παραδεχτείς δυνατά, στον εαυτό σου κυρίως, ότι έδωσες πολλά χωρίς να το αξίζει ο άλλος. Χωρίς να το αξίζει τη δεδομένη στιγμή. Χωρίς να το αξίζεις κι εσύ. Δυσκολεύεσαι ακόμα κι αυτό να πιστέψεις, για να έχεις το πλεονέκτημα της ανατροπής. Κάνεις τα στραβά μάτια για να μη δεις. Ότι μόνο εσύ δόθηκες άνευ όρων, χωρίς πισινές και ανταλλάγματα. Δόθηκες και έδωσες ακούραστα.

Μα και να ήξερες από την αρχή ότι είναι "λάθος", εδώ που τα λέμε, σίγουρα θα το έκανες. Γιατί φτάνοντας στο ταμείο και μετρώντας τη χασούρα, καταλαβαίνεις ότι κάπου, κάπως άξιζε. Γιατί για όλα κάποιος λόγος υπάρχει. Ή και πολλοί λόγοι αλλά ο σημαντικότερος είναι η συνειδητότητα.

Γιατί έχεις μάθει μέσα από αυτό να εκτιμάς τους "σωστούς". Τους ανθρώπους που είναι, με έναν μαγικό τρόπο, πάντα εκεί. Όχι απαραίτητα με τη φυσική τους παρουσία.

Θα βρεις ένα χέρι απλωμένο να σε περιμένει κάθε φορά που θα τρέξεις προς το μέρος τους. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν εκεί και πριν μπεις στη δίνη του "τώρα" και θα είναι εκεί και μετά από αυτό. Γιατί οι "σωστοί" άνθρωποι της ζωής σου έχουν τη χρυσόσκονη που χρειάζεσαι.

Ξέρεις πως θα πεις μία πρόταση και θα έχουν διαβάσει στα μάτια σου ολόκληρη την παράγραφο. Δεν θα κουραστείς εξιστορώντας πράγματα γιατί είτε τα ξέρουν ήδη είτε απλά δεν τα χρειάζονται για να σταθούν δίπλα σου. Αυτοί οι άνθρωποι ξεχωρίζουν από τους άλλους.

Αυτοί οι άνθρωποι σε κάνουν να νιώθεις ο εαυτός σου και θέλουν από σένα μόνο την καλύτερη εκδοχή του. Κι ας σε δέχονται με όλα σου τα "κουσούρια".

Δεν θα τους καταλάβεις με την πρώτη, αλλά αν είσαι τυχερός και τους εντοπίσεις, αυτοί οι άνθρωποι θα γιατρέψουν κάθε πληγή από τους "λάθος". Αυτοί οι άνθρωποι θα σε μάθουν να αγαπάς. Κυρίως τον εαυτό σου.

Giusy Ferreri: Μιλάει για την εμφάνισή της στον τελικό του X Factor, για τον Θοδωρή Μαραντίνη και το νέο της album!

Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της Ιταλίας έφτασε πριν από λίγες μέρες στη χώρα μας. Η Giusy Ferreri ήταν η επίσημη καλεσμένη στον τελικό του X Factor.Eρμήνευσε στο 10ο live του παγκοσμίως επιτυχημένου μουσικού show το νέο της τραγούδι “Come un’ora fa” καθώς και το πολύ αγαπημένο για το ελληνικό κοινό “Novembre”, ενώ στη συνέχεια μοιράστηκε τη σκηνή με τον Γιώργο Θεοφάνους που την συνόδευσε στο πιάνο με ένα κομμάτι δικής του σύνθεσης. 

Το TLIFE τη συνάντησε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της στην Ελλάδα, στο κεντρικό ξενοδοχείο όπου έμεινε και είχε την δυνατότητα να θαυμάσει την Ακρόπολη! Με ένα μόνιμο χαμόγελο και ενθουσιασμένη από την φανταστική υποδοχή που γνώρισε στην Ελλάδα. 

"Είναι μια πολύ όμορφη χώρα", μας λέει επιβεβαιώνοντας ότι έχει έρθει αρκετές φορές και ειδικά στην Αθήνα. Σε μία από τις προηγούμενες επισκέψεις της είχε κάνει και πάλι μια εντυπωσιακή εμφάνιση. Η σκηνή του X Factor δεν ήταν η πρώτη συνεργασία με Έλληνα καλλιτέχνη και μάλλον ούτε και η τελευταία. 

Την πρώτη φορά την είχαμε δει σε ένα από τα Mad Secret Concerts να τραγουδάει μαζί με τους Onirama και τον Θοδωρή Μαραντίνη. Τον ανατρεπτικό frontman τον συνάντησε ξανά στο show αλλά ως κριτή αυτή τη φορά. Φυσικά, έχει να πει μόνο τα καλύτερα για τη συνεργασία τους το 2007.

Την ρώτησα, λοιπόν, αν θα ήθελε να βρεθεί και πάλι στη σκηνή με το δυναμικό συγκρότημα ή με κάποιον άλλον Έλληνα καλλιτέχνη. "Είναι κάτι που με αφορά πολύ, οι συνεργασίες με καλλιτέχνες από άλλη χώρα", απαντά και αναφέρει πως θα ήθελε μελλοντικά να κάνουν μαζί με τους Onirama ένα τραγούδι.

Μπορεί στην Ελλάδα να μην ξέρει πολλούς καλλιτέχνες αλλά όταν την ρωτάω για διεθνή ονόματα έχει μία τεράστια λίστα. Ειδικά σε αυτούς που θαυμάζει. Δύο από τα πρώτα ονόματα που της έρχονται στο μυαλό και με τα οποία θα ήθελε να συνεργαστεί είναι η Pink και ο Nick Cave.

"Το τραγούδι μου δίνει τη σκέψη με ποιον θα το πω και όχι τόσο το άτομο", μου εξηγεί για να τονίσει το ρόλο ενός κομματιού στην ενδεχόμενη συνεργασία.

Όσον αφορά για τη συνεργασία της στη σκηνή του X Factor, υπογράμμισε τον πολύ καλό φωτισμό του show που δημιουργεί μία ατμοσφαιρική ατμόσφαιρα! Κάτι που είναι πολύ θετικό και για την ψυχολογία των παικτών.

Η Giusy είχε βγει δεύτερη στο X Factor της δικής της χώρας, το 2008 οπότε γνωρίζει καλά τα συναισθήματα των παικτών του μουσικού show. Πριν έρθει στην Ελλάδα, μας αποκαλύπτει, είχε δει πολλά βίντεο στο YouTube για να έχει μια εικόνα και την εντυπωσίασαν πολλές γυναικείες φωνές. Ξεχώρισε και τη Νωαίνα αφού της έκανε εντύπωση το χαρακτηριστικό μουστάκι.

Αν γυρνούσαμε το χρόνο πίσω, θα ξαναπήγαινε στο X Factor; "Εννοείται θα το ξαναέκανα. Ζούσα και ήμουν στη μουσική και πριν από αυτό. Είχα κάνει ήδη ένα επιτυχημένο τραγούδι. Την ώθησε και την αναγνωσιμότητα που μου έδωσε το παιχνίδι δεν θα μπορούσε να μου τη δώσει τίποτα άλλο για να προχωρήσω", μου λέει και συμπληρώνει πως θα το πρότεινε σε κάθε νέο καλλιτέχνη αλλά σε όποιον είναι ανοιχτόμυαλος και έτοιμος να μπει στους κανόνες ενός τέτοιου παιχνιδιού.

Η ίδια μέχρι τα 20 της δεν θα έμπαινε στη διαδικασία να το κάνει, μου εξηγεί. Μέχρι τότε ο χαρακτήρας της ήταν πιο κλειστός και έγραφε διαφορετικά κομμάτια, λιγότερο εμπορικά για τα ιταλικά δεδομένα. Στη συνέχεια όμως λόγω ωριμότητας ανοίχτηκε και ήρθε η σωστή στιγμή. "Αυτό που ζω τώρα, η αναγνωσιμότητα, μου δίνει περισσότερες επιλογές παρά με περιορίζει", τονίζει.

Τον εαυτό της δεν θα μπορούσε να τον δει σε κάτι άλλο πέρα από την τέχνη. Ακόμα κι αν δεν ασχολούνταν με τη μουσική, μου αποκαλύπτει πως θα ήθελε να ζωγραφίζει. Αν δεν ηταν λίγο τεμπέλεα, μου λέει αστειευόμενη, κατά τη διάρκεια των σπουδών της, θα είχε γίνει ψυχολόγος. Το τραγούδι είναι όμως η μεγάλη της αγάπη. Γι'αυτό και ασχολείται με αυτό αποκτώντας μια ευρύτερη παιδεία. Γράφει μουσική και έχει μάθει να παίζει μουσικά όργανα. Θεωρεί σημαντικό για έναν τραγουδιστή εκτός από το ταλέντο να έχει και γνώσεις στη μουσική.

Πώς φαντάζεται τον εαυτό της σε μερικά χρόνια από τώρα; "Θέλω να πιστεύω ότι θα είμαι χαρούμενη και ότι αυτό που θα έχω κάνει θα έχουν αποδώσει." Ένα ακόμα που θα ήθελε για το μέλλον είναι να έχει μάθει αρκετές ξένες γλώσσες. Μου αναφέρει τα ελληνικά, τα ισπανικά και τα ολλανδικά.

Αυτό θα την βοηθούσε αρκετά στην επιθυμία που έχει να γυρίσει τον κόσμο και να τραγουδάει. Να κάνει συναυλίες από χώρα σε χώρα. Εϊναι άλλωστε ένα από τα κομμάτια της δουλειάς που αγαπάει πολύ. Τα live στο εξωτερικό!

Προς το παρόν, ταξιδεύει στην Ιταλία και παρουσιάζει το νέο της τραγούδι. Κάπως έτσι θα περάσει το καλοκαίρι της και στη συνέχεια θα ετοιμάσει το νέο της album.

By TLIFE

Ένα μαλταστικό ταξίδι με τον ιππότη της Playmobil!

Σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Αυτό προσπαθεί να μας πει ο Καβάφης μέσα από την "Ιθάκη" του. Μια αλήθεια που θα την συναντήσεις σε πολλές φάσεις της ζωής σου. Μια πραγματικότητα που εγώ την έζησα στη Μάλτα. Έναν προορισμό που δεν του έδωσα -δίκαια ή άδικα- μεγάλη σημασία γιατί έκανα ένα μαλταστικό ταξίδι! Και θα σου εξηγήσω τι και πώς. Παραλείποντας ωστόσο κάποιες λεπτομέρειες που θα μείνουν για πάντα ανάμεσα σε εμένα, τους συνταξιδιώτες μου και τη μικροσκοπική χώρα που επισκεφτήκαμε! 

Ο λόγος του ταξιδιού μας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "μη επαγγελματικός". Πήγαμε στη Μάλτα για να παίξουμε! Μια ομάδα από ανθρώπους που γνωρίστηκαν για πρώτη φορά στο Ελευθέριος Βενιζέλος, κατάφερε να περάσει δύο 24ωρα σε ένα νησί απολαμβάνοντας κάθε στιγμή. 8 δημοσιογράφοι, 2 επικεφαλής της δημοσιογραφικής αποστολής και ένας ιππότης που τον έλεγαν Wilson.

Πρόκειται για μία από αυτές τις φανταστικές φιγούρες της Playmobil που όλοι θέλουμε να πάρουμε σπίτι μας. Εμείς, την είχαμε για παρέα σε όλη τη διάρκεια της ξενάγησής μας στη μικροσκοπική αυτή χώρα που βρίσκεται στην καρδιά της Μεσογείου. 

The one in Malta by Slidely Slideshow

Μια μικρή αναζήτηση στο χάρτη θα σε κάνει να απορήσεις γιατί αποφάσισαν να χρίσουν εκεί ένα από τα δύο εργοστάσια της Playmobil όπου γίνεται η κεντρική παραγωγή (το δεύτερο βρίσκεται στη Γερμανία και υπάρχουν ακόμα εργοστάσια στην Τσεχία και την Ισπανία). Σίγουρα πάντως είναι ένας από τους σημαντικούς λόγους για να ταξιδέψεις μέχρι εκεί και να δεις από κοντά πως κατασκευάζονται οι αγαπημένες φιγούρες μικρών και μεγάλων. 

Playmobil factory @ Malta by Slidely Slideshow

Για την ιστορία, το πρώτο Playmobil δημιούργησε ο Hans Beck, το 1971. Η μαζική παραγωγή τους ξεκίνησε τρία χρόνια αργότερα, ενώ κομβική ημερομηνία είναι το 1976 που κατασκευάστηκε η πρώτη γυναικεία φιγούρα. Έκτοτε εκατομμύρια μικρά ανθρωπάκια, με πολλά και διαφορετικά χαρακτηριστικά, έχουν πλημμυρίσει τον πλανήτη μας σκορπώντας χαμόγελα.

Μέσα στα 42 χρόνια ζωής της Playmobil έχουν κατασκευαστεί τόσες φιγούρες που πλησιάζουν τον πληθυσμό της Κίνας και της Ινδίας μαζί. Σκέψου το εξής: Αν όλες οι φιγούρες πιανόντουσαν χέρι χέρι θα περικύκλωναν τη Γη περίπου 4 φορές!

Ίσως αυτό να είχαν κατά νου όταν στα 40α τους γενέθλια σκόρπισαν 40.000 φιγούρες σε όλο τον κόσμο (θυμήσου εδώ). Ήταν κάπου εκεί, που συνειδητοποίησα το μυστικό που κρύβουν αυτά τα μικρά ανθρωπάκια. Ποιο είναι αυτό; Η χαρά!

Έχεις δει ποτέ θλιμμένο Playmobil; Η απάντηση είναι όχι! Γιατί από τη γέννησή τους είχαν ως σκοπό να προσφέρουν χαμόγελα. Έχεις δει ποτέ άνθρωπο που κρατάει Playmobil να είναι θλιμμένος; Η απάντηση είναι και πάλι όχι.

Και θα σου φέρω ως απόδειξη τον μικρό μας φίλο από τη Μάλτα που έσβησε το κεράκι γενεθλίων του σε ένα φανταστικό cupcake με φάτσα Playmobil και ενθουσιάστηκε! Μπορείς να το καταλάβεις στο πρόσωπο του μπαμπά του.

Εμείς, βέβαια, περισσότερο κι ας ήμασταν απρόσκλητοι στο "party" του, στο Fun Park! Και απαθανατίσαμε τη στιγμή και αργότερα είχαμε τη χαρά να γευτούμε τα παρακάτω!

Μεταξύ μας όμως -sorry Μαλτέζοι φίλοι μου- το δικό μας Playmobil Fun Park στην Κηφισιά είναι πολύ καλύτερο! Θα σταθώ όμως στην ουσία του παιχνιδιού και της χαράς που προσφέρουν και τα δύο.

Στην ουσία του προσωπικού μας "fun park". Αυτό που στήνει ο καθένας με τις φιγούρες που ο ίδιος έχει επιλέξει. Εκεί που γεννιέται η χαρά μέσα από το παιχνίδι και αποτυπώνεται σε χαμόγελα. Σαν το δικό μου, σαν της Ανδρονίκης, της Λίνας, της Μαργαρίτας, της Μάτας, της Σοφίας, της Τασσούλας και του Βασίλη.

Από την ξενάγησή μας, πιστεύω όλοι θα συμφωνήσουν σε αυτό, λατρέψαμε το εργοστάσιο! Ωστόσο, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και μερικά -όσο προλάβαμε- από τα ξακουστά σημεία της χώρας.

Την πρώτη μέρα, φάγαμε εκπληκτική ψαρόσουπα στο γραφικό Marsaxlokk, ένα ψαροχώρι με τις χαρακτηριστικές χρωματιστές του βάρκες. Περπατήσαμε στους δρόμους της Valletta για να απολαύσουμε τη θέα από το Upper Barrakka Gardens. Εντυπωσιαστήκαμε στον St John's Co-Cathedral από τους περίφημους πίνακες του Ιταλού ζωγράφου Caravaggio και φτάσαμε, αργά το απόγευμα, στο ξενοδοχείο μας με όλη τη δημιουργική κούραση που έφερε η άφιξή μας στο νησί.

Η δεύτερη μέρα ήταν πιο γενναιόδωρη καθώς βρεθήκαμε σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της Μάλτας, τη Medina. Ειναι γνωστή και ως "Σιωπηλή Πόλη". Η ατμόσφαιρα που επικρατεί είναι... επική! Το βλέμμα μας τράβηξε αμέσως η μεσαιωνική πύλη η οποία "πρωταγωνιστεί" και στη σειρά Game Of Thrones αλλά και εκείνη που φέρει την ονομασία "Greeks Gates".

Όλοι μας φύγαμε από τη Μάλτα γεμάτοι συναισθήματα. Φυσικά, φροντίσαμε να αγοράσουμε και μερικές ακόμα φιγούρες για τις συλλογές μας που στολίζουν ήδη τα ράφια στη βιβλιοθήκη, τα γραφεία μας ή αυτά των φίλων μας. Και όλοι μαζί υποσχεθήκαμε να κρατήσουμε ένα μικρό μυστικό. Μέχρι τον Σεπτέμβρη. Τότε που το #PlaymobilTurnsGreek που συνόδευσε τις αναμνηστικές μας φωτογραφίες στα social media θα ξεδιπλωθεί μέσα από δύο νέες φιγούρες. Ανυπομονώ να σου μιλήσω γι' αυτές!

P. S. Κι επειδή "τίποτα δεν είναι τυχαίο" στο You Tube πρέπει να ψάξεις το "Ghostbusters" του  Ray Parker Jr. για να προετοιμαστείς για κάτι ακόμα που έρχεται! Spoiler alert!

By TLIFE

Όλα όσα μου έμαθε ένα μπαλόνι!

Τα μεγαλύτερα μαθήματα στη ζωή τα παίρνεις από τα πιο απλά πράγματα. Από αυτά βασικά που νομίζεις ότι είναι τα πιο απλά πράγματα. Στην πραγματικότητα, κουβαλούν μέσα τους όλη τη σοφία που χρειάζεσαι. Αρκεί να μάθεις να τα παρατηρείς. Για μένα, αυτό ήταν πάντα το αγαπημένο μου παιχνίδι. Να δίνω σημασία στα μικρά και καθημερινά που άμα τα ενώσεις όλα μαζί σου δίνουν μία ολοκληρωμένη εικόνα. Μία εικόνα που πάντα ήταν εκεί αλλά δεν μπορούσες να τη διακρίνεις. Θα μπορούσα να σου εξηγήσω το γιατί, αλλά δεν έχει νόημα να το κάνω σε αυτό το blog. Ο ρόλος του είναι άλλος. Να σου δώσει από έναν μέχρι πολλούς λόγους να χαμογελάσεις και να κοιτάξεις ψηλά! Εκεί, στον ουρανό. 

Στον ουρανό που άλλωστε πετούν και τα μπαλόνια. Ανάμεσά τους κι αυτό της ταινίας του Albert Lamorisse που θα δεις παρακάτω. Ο Γάλλος σκηνοθέτης υπέγραψε το "Le Ballon Rouge" το 1956. Η μικρού μήκους ταινία -έχει διάρκεια μόλις 34 λεπτά- κατάφερε να αποσπάσει Χρυσό Φοίνικα αλλά και βραβείο Όσκαρ καθώς και διθυραμβικές κριτικές από τους ειδικούς της 7ης τέχνης. Πρωταγωνιστές της είναι ο 10χρονος Πασκάλ και ένα κόκκινο μπαλόνι. 

Το μπαλόνι αυτό ακολουθεί το μικρό αγόρι πιστά και δίνει χρώμα στη μονότονη ζωή του και στις γειτονιές του Παρισιού της δεκαετίας του '50. Είναι ο καλύτερός του φίλος και είναι ένα μόνιμο reminder για να είναι χαρούμενος. Ένα μπαλόνι έχει αυτή τη μαγική ικανότητα να σου φτιάξει τη διάθεση. Φαντάσου, λοιπόν, τι γίνεται όταν μιλάμε για περισσότερα!

Δεν μπόρεσα να μην κάνω στο μυαλό μου σύνδεση με την ταινία της Pixar ,"Up" όπου τα μπαλόνια δεν αποτελούν απλά το όνειρο, αλλά το "όχημα" για να φτάσουν οι πρωταγωνιστές της σε αυτό.

Ο 78χρονος Καρλ Φρέντρικσεν αποφάσισε να δέσει το σπίτι του σε χιλιάδες μπαλόνια και να πραγματοποιήσει το ταξίδι της ζωής του. Στη διάρκεια της απογείωσης αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι μόνος!

Ο συμπαθητικός γεράκος παίρνει τα δικά του μαθήματα κι εμείς τα δικά μας. Τα μπαλόνια σου δίνουν αυτή την αίσθηση της ελευθερίας και της παιδικής αφέλειας που τίποτα δεν φαντάζει αδύνατο. Αρκεί να μπορείς να το ονειρευτείς και θα γίνει πραγματικότητα.

Κάπως έτσι σκέφτηκε και η Σοφία Σιάφα και αποφάσισε να καθιερώσει την Παγκόσμια Ημέρα Χαρίσματος Μπαλονιού! Όχι, δεν σου κάνω πλάκα! Η μέρα αυτή υπάρχει. Βέβαια, δεν θα τη βρεις κάνοντας αναζήτηση στη Google. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

"Είναι μια ιδέα που είχα στις 31 Μάϊου το 2013 για πρώτη φορά", μου εξηγεί η νεαρή φοιτήτρια που το ξεκίνησε όλο αυτό, μια μέρα σαν και τη σημερινή, στην Πάτρα. Η μικρή νεράιδα της ιστορίας μου!

"Είχα πάρει μπαλόνια από το σούπερ μάρκετ για να δώσω ένα σε έναν φίλο μου, καθώς θα ήταν η πρώτη φορά που θα τον συναντούσα από κοντά. Eν τω μεταξύ τα υπόλοιπα μου είχαν μείνει στην τσάντα. Οπότε λέω τι να τα κάνω; Άρχισα να τα φουσκώνω και να τα μοιράζω με αυτόν τον φίλο μου σε κεντρικούς δρόμους της Πάτρας και σε όσους βρίσκαμε και επειδή μας ρωτούσαν "Γιατί να το πάρω;" Αρχίσαμε να τους λέμε "Γιατί είναι Παγκόσμια Ημέρα χαρίσματος μπαλονιού". Εμένα μου φάνηκε εξαιρετική ιδέα αυτό! Οπότε είπα να το καθιερώσω κυρίως γιατί είδα πόσο σφιγμένοι ήταν όλοι ... Φοβόντουσαν να πάρουν ένα μπαλόνι που είναι ό,τι πιο αθώο."

Η Σοφία κατάφερε να κάνει μια ιδέα πραγματικότητα κάνοντας πολλούς ανθρώπους γύρω τους, που αρχικά ένιωσαν αμήχανα ή καχύποπτα, να χαμογελάσουν. Αυτό θέλει να κάνει και φέτος!

Η αλήθεια είναι ότι η "Παγκόσμια Μέρα Χαρίσματος Μπαλονιού" ή "Give Away A Ballon Day" δεν έχει καταφέρει να πάρει τη διάσταση που και η ίδια θα ήθελε. Πέρα από την πόλη της Πάτρας, που γνώρισε τη μεγαλύτερη ανταπόκριση, έχουν σηκωθεί κάποια μπαλόνια στον ουρανό της Αθήνας, της Λάρισας αλλά και στην Ιταλία και την Αγγλία. Μπορείς αυτή τη φορά να συμβάλεις κι εσύ. Δες εδώ πώς!

Τη ρώτησα τι περιμένει από αυτή τη χρονιά και σίγουρα η απάντησή της ήταν ακόμα καλύτερη από αυτό που περίμενα εγώ. "Τι περιμένω. Κάθε χρόνο να ξέρεις στέλνω mail στην Ellen Degeneres ΜΠΑΣ ΚΑΙ γίνει παγκόσμιο. Αλλά δεν μου έχει απαντήσει ποτέ η αλήθεια είναι."

"Περιμένω προφανώς κάθε χρονιά να είναι καλύτερη από την προηγουμένη... Μέχρι στιγμής το 2014 ήταν η καλύτερή μας χρονιά. Ίσως επειδή το είχα προωθήσει και φουλ εγώ. Τώρα δουλεύω, τρέχω και δεν έχω τον χρόνο να το τρέξω όσο θα ήθελα", μου λέει.

Πάντως, θα τιμήσει τη μέρα αυτή και φέτος αλλά από το Λονδίνο. "Ξέρω ότι θα το κάνουν σιγουρά και Λάρισα οι φίλοι μου από musica radio και σίγουρα οι καλοί μου φίλοι από Πάτρα και Κέρκυρα."

"Για μένα τα μπαλόνια συμβολίζουν την αθωότητα της παιδικής μας ηλικίας. Και κυρίως θεωρώ πως μέσα από αυτή την ημέρα προσπαθώ να θυμίσω και σε όλους τους "μεγάλους και σοβαρούς" πώς ένιωθαν όταν ήταν μικροί χωρίς χρήματα, υποχρεώσεις, κρίση, προβλήματα κτλ. Αυτό είναι για μένα τα μπαλόνια. Χρώμα, χαρά και γέλιο", μου λέει κλείνοντας και θα με βρει απόλυτά σύμφωνη.

Άλλωστε μια από τις αγαπημένες μου ατάκες από παιδικό είναι η εξής: "Nobody can be uncheered with a balloon." Είναι από τον Winnie the Pooh που έχει ταυτιστεί εκτός από το μέλι και με ένα κόκκινο -αν κι εγώ προτιμώ την εκδοχή του γαλάζιου- μπαλόνι.

Και δεν είναι η μοναδική εικόνα που έχουμε ταυτίσει με μπαλόνι. Μια ακόμα πολύ αγαπημένη  μου είναι και το graffiti του Bansky που δείχνει ένα κοριτσάκι με ένα μπαλόνι σε σχήμα καρδιάς. Σύμβολο της ελπίδας και του να αφήνουμε ότι μας βαραίνει.

Αν παρατηρήσεις πόσο ελεύθερα πετούν τα μπαλόνια στον ουρανό και προσπαθήσεις να "αντιγράψεις" αυτό το ανάλαφρο πέταγμα, ίσως καταφέρεις να βάλεις στη ζωή σου λίγη παραπάνω χαρά. Κι αν αυτή τη χαρά στη συνέχεια τη μοιραστείς και με τους άλλους, τότε γίνεται ακόμα μεγαλύτερη! 

Δεν είναι τυχαίο που τα μπαλόνια είναι το σήμα κατατεθέν για τα party. Σε όλα τα σχήματα, τα μεγέθη και τα χρώματα. Ακόμα και τα σκασμένα μπαλόνια θυμίζουν γιορτή που τελείωσε ή είναι στη μέση της. Τα μπαλόνια έχουν αυτή τη μαγική ιδιότητα να σε κάνουν να χαμογελάς. Όχι;

Γέμισε τον ουρανό (σου) με μπαλόνια και μάθε από αυτά τη σημασία της χαράς!

P. S. Ψάξε στο You Tube το νέο τραγούδι των Coldplay με τίτλο "Up and Up" και ραντεβού... ψηλά στον ουρανό!

By TLIFE

"Κολλάω" στους ανθρώπους που έχουν φως

Θυμάμαι πάντα να αγαπώ τα φώτα. Τα φώτα των Χριστουγέννων που αναβοσβήνουν ρυθμικά, τα φώτα των δρόμων και της πόλης τη νύχτα. Ακόμα έλκομαι από αυτά και κολλάω χαζεύοντάς τα. Το φως των κεριών είναι επίσης κάτι που με μαγεύει, το φως των αστεριών και ακόμα περισσότερο το φως των ανθρώπων. Αυτό που υπάρχει μέσα τους και πολλές φορές δεν είναι ευδιάκριτο από όλους. Για μένα, λειτουργεί λίγο όπως και στις πεταλούδες της νύχτας που είναι φωτοτροπικοί οργανισμοί. Γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο!

Η αντίδραση ενός οργανισμού με κίνηση προς το φως λέγεται φωτοτροπισμός ή φωτόταξη. Υπάρχουν, λοιπόν, οι θετικώς φωτοτροπικοί οργανισμοί που μετακινούνται προς τις πηγές φωτός. Επεμβαίνει με κάποιο τρόπο στον προσανατολισμό τους. Οι πεταλούδες για παράδειγμα χρησιμοποιούν το φως του φεγγαριού ή των άστρων για να προσανατολιστούν. Κρατούν τα σώματά τους σε μία συγκεκριμένη γωνία με την πηγή του φωτός. Όταν μιλάμε για μικρότερες πηγές φωτός, έχουν την τάση να πέφτουν πάνω τους και γι' αυτό πολλές φορές τις βλέπουμε να κινούνται γύρω γύρω από μία λάμπα.

Ακριβώς όπως κινούμαι κι εγώ γύρω από τις δικές μου πηγές φωτός. Οι άνθρωποι που έχω επιλέξει στη ζωή μου, στην πλειοψηφία τους, είναι τέτοιες πηγές. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που καταφέρνουν να ενεργοποιήσουν στο έπακρο τον φωτοτροπισμό μου.

Με κάνουν να "κολλάω" με αυτό που εκπέμπουν. Με το φως που βγαίνει από μέσα τους, τόσο έντονο. Ακόμα και το σκοτάδι που υπάρχει γύρω τους δεν μπορεί να πνίξει τη φωτεινή ψυχή τους. Είναι σαν τα αστέρια που λάμπουν περισσότερο σαν πέσει η νύχτα. Ποιος δεν έχει χαζέψει μια έναστρη νύχτα και να μην ένιωσε τουλάχιστον μαγεμένος;

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι μια έναστρη νύχτα από μόνοι τους! Σβήνουν και ανάβουν τα αστέρια τους ανάλογα με το πότε πιστεύουν ότι χρειάζονται "φόρτιση". Ακόμα και όταν δεν τους βλέπεις, είναι εκεί. Όταν όμως το φως τους ανάβει, τότε είναι μαγικά!

Τότε, εμπνέεσαι από αυτούς για να χαράξεις το δικό σου δρόμο. Παίρνεις δύναμη για να διεκδικήσεις αυτό που θέλεις. Λούζεις τα πιο σκοτεινά σου σημεία με το φως τους. Τότε, γίνεσαι κι εσύ φως!

Ας σταθούμε απέναντι!

Από τον εαυτό μας. Ας βγούμε από το σώμα μας και να κοιτάξουμε αυτό που είμαστε ή αν θες, αυτό που γίναμε και τον περιβάλλοντα χώρο. Αν σταθούμε απέναντι, θα διαπιστώσουμε πολλά πράγματα που χειριζόμαστε άστοχα. Και δεν χρησιμοποιώ τη λέξη "λάθος" γιατί πραγματικά, δεν την πιστεύω. Δεν είναι λάθος κάτι που νιώθεις μια δεδομένη στιγμή ούτε αυτό που κάνεις επειδή νιώθεις έτσι. Και υπάρχει και κάτι μαγικό με αυτά τα "λάθη", το γεγονός ότι διορθώνονται. Ημιτελείς πράξεις, που δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί. Αυτός είναι ο ορισμός που τους δίνω εγώ.

Όταν, λοιπόν, δεις από απόσταση αυτές τις πράξεις μπορείς και να καταλάβεις γιατί δεν είναι λειτουργικές και να αλλάξεις ρότα. Το να σπαταλάς ενέργεια σε κάτι που δεν σου τη διατηρεί δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.

Κάπου εδώ, σου σκάνε όλα αυτά που έμαθες στο σχολείο για την αρχή διατήρησης της ενέργειας. Όταν δίνεις ενέργεια σε κάτι ή κάποιον, θα πρέπει να τη βλέπεις να πηγαίνει κάπου. Αλλιώς απλά πετάς μπαλάκια σε τοίχο. Και στην αρχή δεν σε πειράζει, αλλά στην πορεία διαπιστώνεις το άδειασμα. Το κενό. Τη σιωπή. Κάπου εδώ, θα πρέπει να ενεργοποιήσεις την "αρχή διατήρησης του εαυτού σου".

Είσαι το πιο σημαντικό πράγμα μέσα στον μικρόκοσμό σου. Το να σε φροντίζεις (θα έπρεπε να) είναι  η προτεραιότητα σου και το να καθαρίζεις τον περιβάλλοντα χώρο σου από τα σκουπίδια είναι υποχρέωσή σου ως προς εσένα.

Μια φίλη μού έδωσε το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα πάνω σε αυτό. Φαντάσου τον εαυτό σου ως διοργανωτή ενός πάρτι. Πέρασες φανταστικά με την παρέα σου, γνώρισες κόσμο, βίωσες συναισθήματα και έζησες μια εμπειρία που θα μιλάς για μέρες για αυτή ή θα θυμάσαι για πάντα. Η επόμενη μέρα όμως σε βρίσκει με ένα σπίτι άνω κάτω και πεταμένα πράγματα παντού. Τι κάνεις; Παίρνεις μια σακούλα και πετάς τα σκουπίδια. Clean up your mess!

Σε αυτή τη διαδικασία μπορεί να σε βοηθήσει και κάποιος που σε νοιάζεται αλλά και πάλι, εσύ κρίνεις τι κρατάς και τι πετάς. Γιατί εσύ θα συνεχίσεις να ζεις με ό,τι μείνει. Γι' αυτό αποφάσισε με ψυχραιμία παίρνοντας το χρόνο σου. Άλλωστε, είναι πράγμα σχετικό...

Γίνε σαν τις φιγούρες της PLAYMOBIL! Δώσε ζωή και ελπίδα μέσα από την προσφορά

“Γιατί από όσα φοβερά και τρομερά στον κόσμο αυτόν μπορείς να καταφέρεις, το πιο σπουδαίο, το πιο σημαντικό από όλα είναι να προσφέρεις”. Κι αυτό μου το έμαθαν ο Ιππότης Καλόκαρδος και η Νεράιδα Ελπίδα. Δύο από τις συλλεκτικές φιγούρες της PLAYMOBIL Hellas που είναι οι πρωταγωνιστές ενός μοναδικού παραμυθιού που έγραψε ο Αντώνης Παπαθεοδούλου στο πλαίσιο του καινοτόμου προγράμματος Εταιρικής Κοινωνικής ΕυθύνηςPLAYMOBIL Play & Give.

Το παραμύθι κατάφερε, από το 2014 που κυκλοφόρησε, να μεταφέρει το μήνυμα ότι το παιχνίδι μπορεί να σημαίνει ταυτόχρονα και αληθινή προσφορά. Η PLAYMOBILτο απέδειξε και έμπρακτα. Μέσα σε 4 χρόνια, που μετρά το κοινωνικό της πρόγραμμα, συγκέντρωσε από τις πωλήσεις των συλλεκτικών φιγούρων το ποσό των 80.000€ το οποίο και πρόσφερε για την ενίσχυση του Συλλόγου Όραμα Ελπίδας.

Η επιταγή παραδόθηκε, από τον Γενικό Διευθυντή της PLAYMOBIL Hellas, Γιώργο Παγώνη στην Πρέσβυ Καλής Θελήσεως της Unesco και Πρόεδρο των Συλλόγων “Ελπίδα και “Όραμα Ελπίδας”, Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη, σε μια ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο της Ογκολογικής Μονάδας Παίδων “Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη – Ελπίδα”.

Πρωταγωνιστές αυτής της ημέρας ήταν τα παιδιά της Ελπίδας και οι δύο νέες συλλεκτικές φιγούρες του PLAYMOBIL Play & Give, ο Πυροσβέστης Φώτης και η Κτηνίατρος Ζωή. Πρόκειται για τους δύο ήρωες του νέου συλλεκτικού παραμυθιού“Η πιο ωραία δουλειά του κόσμου” που είναι κι αυτό αφιερωμένο στους σκοπούς της Ελπίδας. 

Η πιο ωραία δουλειά του κόσμου είναι φυσικά να βοηθάς. Να δίνεις ζωή και ελπίδα μέσα από την προσφορά. Κάτι που κάνει και η PLAYMOBIL, από το 2012 μέχρι σήμερα, πιστή στο όραμά της να εμπνέει το αίσθημα της αλληλεγγύης και της προσφοράς.

Οι συλλεκτικές της φιγούρες μεταφέρουν το μήνυμα αυτό με δημιουργικό τρόπο και δίνουν στα παιδιά -μεγάλα και μικρά- ένα πολύτιμο μάθημα ζωής. Μας εμπνέουν να γίνουμε σαν εκείνες...

Σαν τον πειρατή και την και την πριγκίπισσα που αποτελούν τους πρώτους ήρωες του καινοτόμου προγράμματος και αγαπήθηκαν και έγιναν αμέσως ανάρπαστοι.

Σαν την παραμυθένια Βασίλισσα και τον γενναίο Ιππότη που για δεύτερη συνεχή χρονιά έγιναν σύμβολα αγάπης και ουσιαστικής προσφοράς, από τα παιδιά για τα παιδιά.

Σαν τον Ιππότη Καλόκαρδο, τη νεράιδα Ελπίδα, τον γενναίο Πυροσβέστη Φώτη και την αξιαγάπητη Κτηνίατρο Ζωή που προσφέρουν στιγμές χαράς σε χιλιάδες παιδιά σε όλη την Ελλάδα και δίνουν ζωή και ελπίδα σε αυτά που το έχουν ανάγκη!

By TLIFE

Γρηγόρης Αρναούτογλου: Αποκαλύπτει αν έχει καλέσει τον Πέτρο Κωστόπουλο στο The 2Night Show!

Μετρά 25 χρόνια στην ελληνική τηλεόραση. Μέσα σε αυτά, ο Γρηγόρης Αρναούτογλου έχει την τύχη να ζήσει κάποιες από τις πιο δυνατές στιγμές του και να απολαύσει την επιτυχία που ονειρεύεται κάθε παρουσιαστής στο ξεκίνημά του. Από το 1991 μέχρι σήμερα συνεχίζει να κάνει με συνέπεια αυτό που αγαπάει και να επιβραβεύεται από τον πιο δύσκολο κριτή, που δεν είναι άλλος από τον κοινό.

Φέτος, έχει καταφέρει να κερδίσει πέρα από το κοινό και τους τηλεκριτικούς. Το “The 2Night Show” είναι ένα από τα καλύτερα χαρτιά του ΑΝΤ1 και ο Γρηγόρης βρίσκεται στην καλύτερη φάση της επαγγελματικής του πορείας. Το χαίρεται πολύ και όσο κλισέ και να ακούγεται, αυτό βγαίνει προς τα έξω.

Ο ίδιος είναι πιο απελευθερωμένος και άνετος και κάνει τους καλεσμένους του να ανοιχτούν. Απαντούν ακόμα και στις πιο δύσκολες ερωτήσεις και την επόμενη μέρα αποσπάσματα της εκπομπής παίζουν σε όλα τα media. Το TLIFE βρέθηκε πρόσφατα στα παρασκήνια των γυρισμάτων του “The 2Night Show”.

Καταγράψαμε όλη την προετοιμασία του Γρηγόρη πριν υποδεχτεί τους καλεσμένους του και παράλληλα του ζητήσαμε να μας πει μερικά πράγματα για την εκπομπή. Του ζητήσαμε αρχικά να μοιραστεί μαζί μας την πιο έντονη τηλεοπτική στιγμή μέχρι τώρα.

“Πίστεψέ με όλες οι στιγμές στο 2Nigth Show είναι έντονες. Και το εννοώ αυτό, δεν το λέω τυπικά. Άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο. Αλλά αυτή η ιστορία του να μιλάς με έναν άνθρωπο τετ α τετ μέσα στη νύχτα και να προσπαθείς να βγάλεις τα εσώψυχά του, να τον νιώσεις και να τον καταλάβεις, δημιουργεί μόνο έντονα συναισθήματα”, εξηγεί.

Και έχει δίκιο! Ακόμα και για μας, που στεκόμαστε απέναντι από την μικρή οθόνη με την ψυχραιμία του τηλεθεατή, είναι δύσκολο να διαλέξουμε την καλύτερη στιγμή του ή τον καλύτερο καλεσμένο. Όσοι πέρασαν είπαν πράγματα που μας άγγιξαν, άλλους λιγότερο άλλους περισσότερο.

Ποιον από τους καλεσμένους που έχουμε δει θα ήθελες να καλέσεις ξανά και ξανά; “Δεν θα σου πω ονόματα γιατί είμαι σίγουρος ότι θα αδικήσω κάποιους. Γενικά πάντως, όλους αυτούς που ξέρουν να αυτοσαρκάζονται και δεν είναι σοβαροφανείς. Κι ευτυχώς, μέχρι τώρα πέρασαν αρκετοί τέτοιοι.”
 

Κάνοντας ένα γρήγορο flashback μετράμε στους καλεσμένους τους τα περισσότερα από τα μεγάλα ονόματα της εγχώριας showbiz. Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, αν είχε τη δυνατότητα να επεκταθεί κι εκτός συνόρων, ποιον θα ήθελε από τους σταρ του εξωτερικού να έχει απέναντι σου. “Για να σου είμαι ειλικρινής, σχεδόν όλους! Όλη αυτή το ακομπλεξάριστη φιλοσοφία που έχουν όταν δίνουν συνέντευξη την θαυμάζω και την έχω ανάγκη για να μπορέσω να πάρω μια καλή συνέντευξη”, απαντά.

“Και ξέρεις σε τι καταλήγω μετά από τόσα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά; Ότι όσο πιο ωραίος τύπος είναι ο συνεντευξιαζόμενος πάνω στην συνέντευξη, τόσο καλύτερος γίνεσαι κι εσύ. Και δυστυχώς στην Ελλάδα είναι λίγοι οι καλοί που ξέρουν να δίνουν συνεντεύξεις”, συνεχίζει.

Κλείνοντας, δεν θα μπορούσαμε να μην φέρουμε την κουβέντα και στον “ανταγωνισμό”. Πολλά ακούστηκαν τους περασμένους μήνες για τον Πέτρο Κωστόπουλο και την “αντιγραφή” της εκπομπής.

Ο Γρηγόρης έχει τοποθετηθεί στο παρελθόν εκφράζοντας την εκτιμήσή του στο πρόσωπο του παρουσιαστή και εξηγώντας το αυτονόητο. Αυτού του είδους οι εκπομπές δεν είναι κάτι καινούργιο στην τηλεόραση και στην Αμερική υπάρχουν εδώ και 50 χρόνια. Άποψη που συμμερίστηκε και ο Πέτρος δικαιώνοντάς τον σε δηλώσεις του.

Τα πράγματα ήρθαν όμως έτσι και ο Πέτρος επέστρεψε με το ίδιο format στην τηλεόραση. Ωστόσο, δεν έχει αλλάξει τη διάθεση του Γρηγόρη απέναντί του.

Θα τον καλούσες στο “The 2Night Show”; “Εννοείται, τον έχω ήδη καλέσει! Μακάρι να έρθει! Και θα μπορούσε να έρθει σε μια εκπομπή που παίζει Πέμπτη, μιας και την Τετάρτη είμαστε «απέναντι».”

By TLIFE

Η φαντασία σου είναι τα όριά σου!

Μία από τις αγαπημένες μου λέξεις είναι το «serendipity». Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι τον ορισμό της στην καθημερινότητά μου αλλά πια, νοηματοδοτεί πολλές στιγμές της. Ίσως αυτή να είναι η άμυνά μου τελικά. Η εμμονή μου να πιστεύω ότι όλα συνδέονται με μια αόρατη κλωστή και ότι όλα έχουν ένα λόγο ύπαρξης. Έχω δημιουργήσει ένα δικό μου κόσμο που μέσα του χωράει μόνο ανθρώπους που πιστεύουν το ίδιο. Έναν κόσμο που προστατεύω από κάθε τι τοξικό. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, προσπαθώ να το κάνω.

Δεν είναι εύκολο να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι σε ένα περιβάλλον που δεν είναι πάντα γόνιμο. Οι εξωτερικές συνθήκες μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή σου. Βέβαια, έχεις την επιλογή να αποφασίσεις σε ποια οπτική θα σταθείς. Συμβιβασμός ή τρέλα; Αναμφισβήτητα εγώ επιλέγω το δεύτερο. Ευτυχώς, υπάρχουν πολλοί ακόμα τρελοί που πιστεύουν ότι, μια μέρα, θα αλλάξουμε τον κόσμο. Ξεκινώντας φυσικά από μας!

Η αλλαγή σημαίνει εξέλιξη. Σημαίνει στην πορεία χάνω κάποια πράγματα αλλά κερδίζω κάποια άλλα. Η αλλαγή απαιτεί να ονειρεύεσαι ακόμα και με τα μάτια σου ανοιχτά. Απαιτεί να πιστεύεις στα όνειρά σου και να τα κυνηγάς. Η φαντασία σου είναι τα όριά σου. Μέσα εκεί γεννιούνται τα πιο απίθανα πράγματα. Μέσα εκεί τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα.

Έχεις άπειρα παραδείγματα γύρω σου ανθρώπων που τα κατάφεραν. Άνθρωποι που θεωρήθηκαν τρελοί αλλά έκαναν το αδύνατο δυνατό και στο τέλος «καταξιώθηκαν». «Ιt is kind of fun to do the impossible», έλεγε ο Walt Disney και θα το διαπιστώσεις κι εσύ αν αρχίσεις να το επιχειρείς. 


Καμία φορά, το μόνο που χρειάζεται είναι απλά να πιστέψεις στον εαυτό σου. Όλη η δύναμη που απαιτείται είναι μέσα σου. Κίνητρα θα βρεις στους ανθρώπους που αγαπάς. Έμπνευση, μπορείς να βρεις σε οτιδήποτε. Ακόμα και σε μία φωτογραφία όπως η παραπάνω!

Όταν την είδα αρχικά, χρειάστηκα λίγα δευτερόλεπτα για να καταλάβω ότι δεν πρόκειται για κάποιον αξιολάτρευτο τρελό που ανέβηκε στην κολόνα απλά για να ζωγραφίσει μια καρδιά στον αέρα. Πόσο τέλειο θα ήταν όμως; Ωστόσο, αυτό που ανακάλυψα για την ιστορία της φωτογραφίας δεν με απογοήτευσε καθόλου. Αντίθετα, ενίσχυσε την εμμονή μου με το «serendipity». 

Η εικόνα, λοιπόν, είναι έργο του Pejac. Πρόκειται για έναν Ισπανό street artist (μπορείς να μάθεις περισσότερα εδώ) ο οποίος έχει φτιάξει μια σειρά από αντίστοιχες φωτογραφίες που είναι σχέδια πάνω στο παράθυρό του διαμερίσματός του.









Η πρώτη εικόνα που έφτιαξε ήταν το 2011 και το κίνητρό του ήταν να προστατέψει την ιδιωτικότητά του κάνοντας σχέδια πάνω στο τζάμι. Κάποια από αυτά, τα βλέπεις και στις εικόνες που τράβηξε ο Paco Esteve. Είτε έχεις ήδη εντυπωσιαστεί είτε όχι, σου έχω κρατήσει το καλύτερο για το τέλος!

Ανάμεσα στα έργα του είναι και το παρακάτω που είναι αφιερωμένο στον θρυλικό σχοινοβάτη Philippe Petit. Τον Γάλλο που διέσχισε, περπατώντας πάνω σε ένα τεντωμένο σύρμα, την απόσταση των 61 μέτρων που χώριζε τους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης. Χωρίς να μεσολαβεί τίποτε ανάμεσα στον ίδιο και τους έκπληκτους περαστικούς που έβλεπαν τη φιγούρα του να μετεωρίζεται 417 μέτρα πάνω από το κεφάλι τους.



Ήταν το 1974. Στην ιστορία έμεινε ως το «καλλιτεχνικό έγκλημα του αιώνα» ενώ ο ίδιος ήθελε να το λέει «μια θεατρική πράξη στον ουρανό». Ήταν σε κάθε περίπτωση πάντως μία πράξη ασύλληπτου ρίσκου, κόντρα στα όρια της κοινής λογικής. Γι' αυτό και μετά τα 45 λεπτά της "βόλτας" του συνελήφθη.



Κατάφερε όμως να κάνει αυτό που θέλει και κυρίως να εμπνεύσει. Η ιστορία του έγινε ευρύτερα γνωστή μέσα από το ντοκιμαντέρ «Man on a Wire» και την ταινία «The Walk» που κυκλοφόρησε το 2015.

Η "τρελή" ιδέα καρφώθηκε στο κεφάλι του ένα απόγευμα του 1968 όταν επισκέφτηκε τον οδοντίατρά του. Στην αίθουσα αναμονής του ιατρείου, στο Παρίσι, ο 17χρονος Philippe έπεσε πάνω σε ένα περιοδικό με τη φωτογραφία της μακέτας των υπό κατασκευή, τότε, Δίδυμων Πύργων. Πιθανότατα να πίστευε κι εκείνος στο «serendipity»! Σχεδόν αντανακλαστικά, έπιασε ένα μολύβι και ένωσε τις κορυφές τους με μια γραμμούλα, συνειδητοποιώντας ξαφνικά ποιος θα έπρεπε να είναι, στο εξής, ο στόχος της ζωής του!

«Οι Δίδυμοι Πύργοι ήταν σχεδόν σαν... άνθρωποι για μένα, ήμουν ερωτευμένος μαζί τους!», είπε πολλά χρόνια αργότερα στους New York Times. Το να περπατήσει ανάμεσά τους έγινε η εμμονή του. Και με τούτα και με κείνα, τα κατάφερε!

Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στους Δίδυμους Πύργους τού προκάλεσαν μεγάλο πόνο. Ένιωσε σαν να έχασε τα παιδιά του. Ωστόσο, στον επίλογο της αυτοβιογραφίας του «To Reach The Clouds» υποσχέθηκε πως, αν χτίζονταν ξανά, θα επαναλάμβανε τη «βόλτα» του!

Σήμερα είναι 67 χρόνων. «Αρνούμαι να μεγαλώσω», εξομολογήθηκε σε συνέντευξή του στην Telegraph, «το μυαλό μου τρέχει στο επόμενο project». 

P. S. Ψάξε στο You Tube το τραγούδι "I Believe I Can Fly" και τραγούδησέ το δυνατά!

By TLIFE