Για όλους τους άλλους υπάρχει το facebook!

Μία ακόμα βροχερή μέρα...Μία ακόμα βαρετή μέρα που είσαι αναγκασμένος να κάτσεις σπίτι και να μην κάνεις τίποτα! Ή σχεδόν τίποτα...

Για κάποιους είναι ευκαιρία να τακτοποιήσουν εκρεμμότητες, να μαζέψουν το δωμάτιο τους, να δουν εκείνη την ταινία που κατέβασαν, να ακούσουν το καινούργιο CD που αγόρασαν τις προάλλες, να διαβάσουν εκείνο το βιβλίο που έμεινε στην μέση από το καλοκαίρι...Για όλους τους άλλους υπάρχει το facebook!

Χάσιμο χρόνου; Άλλοθι για να τεμπελιάσουμε; Αφορμή για να μιλήσουμε με ανθρώπους που δεν βλέπουμε κάθε μέρα; Ευκαιρία για να πλασάρουμε τον εαυτό μας; Ανάγκη να νιώσουμε λιγότερο μόνοι; Προσπάθεια να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους;

Ότι κι αν συμβαίνει απ'όλα αύτα ή ακόμα και όλα αυτά μαζί να συμβαίνουν, μόδα είναι θα περάσει...( που λέει κι ο φίλος μου ο Κώστας!) Όλοι μας έχουμε στιγμές τέτοιες. Στιγμές απόλυτης βαρεμάρας και πλήξης. Αναζητώντας κάτι να μας τραβήξει έξω από το "τίποτα" καταλήγουμε να γινόμαστε παρατηρητές στο "τίποτα" των άλλων!

Είναι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και σοκαριστικό συνάμα, πόσα πράγματα μπορείς να μάθεις παρακολουθώντας το προφίλ ενός ατόμου. Μοιράζεσαι πράγματα και βιώνεις συναισθήματα χωρίς ουσιαστικά να μπορείς να τα εκφράσεις. Γεννιέται μέσα σου μια κατάσταση η οποία εξελίσεται και παίρνει μορφή χωρίς να έχει ουσιαστική ύπαρξη! Και είναι εύκολο για αμέτρητες αιτίες να κυοφορήσεις μια τέτοια κατάσταση και αμφίβολο αν τελικά καταφέρεις να ξεφύγεις.

Σωστό ή λάθος δεν μπορώ να κρίνω γιατί είμαι παθούσα. Σίγουρα όμως αποτελεί έναν άλλο, νέο τρόπο επικοινωνίας. Σίγουρα έχει αρκετά πλεονεκτήματα και έχει αποτελέσει κίνητρο για αξιόλογες πράξεις. Σε αντιπαράθεση, η αλόγιστη χρήση μπορεί να προκαλέσει εξίσου αλόγιστες ενέργειες με οδυνηρές συνέπειες.

Αυτό το κείμενο ίσως είναι μία από αυτές τις συνέπειες..( Έχω καεί λέμε!!!)

Οι επιλογές μας καθορίζουν το ποιοι είμαστε!

Σε κάποιο σημείο της ζωής σου φτάνεις να πιστεύεις ότι τα κάνεις όλα εντελώς λάθος. Θεωρείς ότι αν είχες μία ακόμα ευκαιρία να διορθώσεις τα πράγματα όλα θα ήταν τόσο, μα τόσο διαφορετικά. Αλλά συνήθως και στην δεύτερη ευκαιρία τα πράγματα κάπως παρόμοια καταλήγουν…

Διότι είναι οι επιλογές μας που καθορίζουν το ποιοι είμαστε! Επιλέγοντας το ένα ή το άλλο αποφασίζουμε για το τι τροπή θα έχουν τα πράγματα στην ζωή μας. Ακόμα και οι λάθος επιλογές καμιά φορά σε βοηθούν πολύ περισσότερο από τις σωστές γιατί σε διδάσκουν και σε γεμίζουν με γνώση και υπομονή. Άρα ο λόγος ανησυχίας δεν είναι το αν θα κάνουμε την σωστή επιλογή, γιατί εντέλει αυτό είναι κάτι υποκειμενικό, αλλά για τον αν θα είμαστε σε θέση να την υπερασπιστούμε και να αντιμετωπίσουμε και τις συνέπειες της με σύνεση.

Οι συνέπειες των πράξεων μας είναι αναπόφευκτες και αποκαλύπτουν αν η προσωπικότητά μας έχει γερές βάσεις. Ή αν το θες πιο ωμά, αν έχουμε προσωπικότητα και δεν είμαστε απλά έρμαια ανθρώπων και καταστάσεων.

Οι επιλογές που κάνω μερικές φορές με πληγώνουν και πολύ περισσότερες φορές πληγώνουν τους ανθρώπους γύρω μου. Αλλά δεν θα πάψω ποτέ να κάνω επιλογές, εφόσον έχω την «παλικαριά» να δέχομαι τις συνέπειες τους…

Μοναξιά μου όλα

Η μοναξιά είναι μια διαδικασία στην οποία μπαίνουμε αναπόφευκτα όλοι σε κάποια ή ακόμα και πολλές φάσεις της ενήλικης ζωής μας.

Μοναξιά είναι όταν αντιλαμβάνεσαι ότι κοιτώντας γύρω σου στιγμιαία, δεν υπάρχει κανείς για να ακουμπήσεις ή τουλάχιστον που να θέλεις να ακουμπήσεις. Είναι μια επίπονη διαδικασία και απαιτεί υπομονή και σύνεση, χωρίς αυτό να την κατατάσει απαραίτητα σε επαχθή. Είναι μια διαδικασία που μπορεί να σου δώσει πολύ περισσότερα από όσα θα σου πάρει μόνο και αν την βιώσεις έτσι όπως της πρέπει.

Η καλαμιά στον κάμπο μπορεί να γίνει εφαλτήριο για μια καλύτερη προοπτική, να σου δώσει ώθηση και να πας ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που θες και έχεις ανάγκη. Αν δεν τα βρεις με τον εαυτό σου δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος. Αν δεν είσαι μόνος σου δεν μπορείς να τα βρεις με τον εαυτό σου...

Όλα έχουν έναν λόγο ύπαρξης;

Περίεργοι είναι οι άνθρωποι ή οι καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται; Περιέργα τα βλέπουμε εμείς ή όντως είναι; Είμαι πολύ περίεργη να μάθω...

Όλα υποτίθεται ότι έχουν έναν λόγο ύπαρξης. Και κάθεσαι εσύ τώρα να βρείς για κάθε τι που γίνεται αυτό τον "ιδιαίτερο" λόγο. Κι όταν δεν τον βρίσκεις κάτι που να σε διευκολύνει να δώσεις την δική σου ερμηνεία προφασίζεσαι πως είναι η μοίρα.

Άλλωστε δεν είναι πιο εύκολο να λες ότι κάτι είναι μοιραίο. Αποφεύγεις έτσι τις πολλές σκέψεις και την κατανάλωση φαίας ουσίας.

Το να γράψω αυτό το κείμενο για παράδειγμα ήταν μοιραίο. Έπρεπε να το γράψω, κάτι "μαγικό" και ανώτερο με οδήγησε ώστε να πληκτρολογήσω τούτες εδώ τις λέξεις. Κάτι "μαγικό" και ανώτερο που τώρα με οδηγεί να σταματήσω...

Είναι πολύ σημαντικό να λες: Καλημέρα!

Ακόμα κι αν δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στις επικρατούσες συνθήκες. Σε βοηθάει να ξορκίσεις λίγο το κακό, να διώξεις μακριά τις κακές σκέψεις και να ανοίξεις χώρο για κάτι καλό.

Το να προσπαθήσεις να χαμογελάσεις στον συνάνθρωπό σου και να του ευχηθείς καλημέρα είναι σίγουρα πολύ καλύτερο από το να γυρίσεις την πλάτη και να τον προσπεράσεις σιωπηλά. Η καλή μέρα είναι κάτι που φτιάχνεται από εμάς τους ίδιους.

Ας μην αφηνόμαστε έρμαια σε ένα ορισμένο κλίμα που ίσως επικρατεί κι ας το αντιστρέψουμε θετικά. Ας χαμογελάσουμε και να πούμε μέσα από την καρδιά μας "καλημέρα", κι έτσι θα γίνει...

Νιώθω οργή και θυμό

Νιώθω οργή και θυμό. Για όσα έγιναν κι όσα πρόκειται να γίνουν. Για όσα δεν κατάφερα να αντιμετωπίσω και για όσα θα έρθουν αλλά δεν θα έχω όπλα για να τα κατευνάσω.

Ο κόσμος οδεύει στο χειρότερο. Άλλοι ξεκινώντας από το καλό, άλλοι από το κακό. Σε μια ξέφρενη πορεία είναι η ζωή μου. Δεν ελέγχω και δεν κυριαρχώ πάνω σε τίποτα. Ούτε καν πάνω στον ίδιο μου τον εαυτό και τις επιθυμίες μου. Γίνομια απλός παρατηρητής. Βιώνω τις καταστάσεις σαν αυτόπτης μάρτυρας αλλά με τον πόνο του θύματος και έχοντας επίγνωση των συναισθημάτων του θύτη. Συναισθηματικό χάος, λογική του παραλόγου και αντίληψη κληρονομικού χαρίσματος. Μου έχει άραγε στρίψει; Έχει πάρει το μυαλό μουλάθος κατεύθυνση με προορισμό το ανύπαρκτο; Μήπως πρέπει να φωνάξω βοήθεια;

Και πάλι! Ποιός μου εγγυάται ότι θα ακουστώ; Ποιός θα έρθει να με σώσει; Ποιός και για ποιό λόγο; Όλοι είμαστε βυθισμένοι στο απόλυτο ΕΓΩ μας. Και όχι άδικα. Η καθημερινότητα μας προσπερνά κι εμείς τρέχουμε ξωπίσω της. Που να βρεθεί χρόνος για άλλους όταν δεν υπάρχει ούτε καν για μας τους ίδιους. Ποιός ασχολείται με το τι θες εσύ, αφού δεν ξέρω ακόμα τι θέλω εγώ. Να φύγω θέλω, αλλά δεν έχω που να πάω...

Δεν υπάρχει τόπος υπαρκτός ή νοητός να με χωρέσει. Ειδικά τώρα που νιώθω οργή και θυμό. Για το σήμερα, για το χθες και για το αύριο, αν έρθει.

Όταν πέφτεις από ψηλά...

Όσο πιο ψηλά είσαι, τόσο πιο πολύ πονάει η πτώση, τόσο πιο εκωφαντικός ο θόρυβος και είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητη.

Ανεξάρτητα από τα "γιατί" και τα "πως" αυτό που μένει είναι το τίποτα. Το οποίο εξαργυρώνεται με ψυχική οδύνη, με σωματική αδράνεια και πνευματική και υλική στειρότητα.

Μα, στο τέλος νικήτης είναι αυτός που αναγενάτει από τις στάχτες και τα αποκαϊδια. Αυτός που καταφέρνει να χτίσει έναν υγιή οργανισμό και στραγγίζοντας κάθε σταγόνα δύναμης που κρύβει στην ψυχή, κάνει ένα νέο ξεκίνημα, φέροντας όμως τα τραύματα της εκωφαντικής πτώσης.

Με το "για πάντα" απλά νιώθουμε ασφαλείς

Τίποτα δεν κρατάει για πάντα τελικά και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Οι αιώνιες αγάπες, οι παντοτινές φιλίες και τα εφ'όρου ζωής είναι μια ουτοπία. Το "για πάντα" είναι ένα ψέμα που σκαρφιζόμαστε για να νιώσουμε ασφαλής μέσα στο περοβάλλον μας.

Αν καταγράψεις μέσα στο μυαλό σου τις σταθερές που έχεις στη ζωή, τότε μπορείς να κοιτάξεις με σιγουριά μπροστά. Χτίζεις μόνο σε στερεό έδαφος. Ξεχνάς όμως πως η ζωή έχει της άγραφους κανόνες, όπου ούτε τα υλικά ούτε τα πνευματικά αγαθά διαρκούν παντοτινά.

Μπορεί να χρειάζεσαι τις πάγιες αξίες σου αλλά μην φτάσεις στα όρια της αχαριστίας. Όλα μπορεί να μεταβληθούν, να διαφοροποιηθούν και να αλλάξουν ριζικά. Πράγματα, συναισθήματα ακόμα και άνθρωποι.

Η λύση της φυγής

Είναι φορές που έχεις τόσα πολλά μέσα στο κεφάλι σου, που φοβάσαι πως θα εκραγεί...Τόσες πολλές πληροφορίες που δεν μπορείς, ούτε ξέρεις να τις διαχειριστείς!

Φυσάς,ξεφυσάς. Σε πιάνει πονοκέφαλος. Σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα. Σκέφτεσαι να φύγεις. Κι αυτή η σκέψη σε αιχμαλωτίζει. Οξύμωρο δεν είναι να σε αιχμαλωτίζει η σκέψη της φυγής;

Και βρήκες τη λύση αλλά πάντα το θέμα σου είναι η πράξη. Πως πρακτικά θα συμβεί αυτό που σκέφτηκες; Να φύγεις μεταφορικά ή κυριολεκτικά; Να φύγει από κάπου ή από κάτι; Να φύγεις από σένα ή από κάποιον; Να φύγεις για να φύγεις ή να φύγεις για να μείνεις;
Χάθηκε πια το νόημα...

Η ουσία βρίσκεται στην πίστη

Είναι φορές που αναρωτιέσαι αν έχεις κάνει κάτι κακό και πρέπει να το ξεπληρώσεις υποφέρωντας κάτι ανάλογο.Και κάθεσαι και αναλογίζεσαι τη ζωή σου...

Τους ανθρώπους που γνώρισες, αυτούς που αγάπησες, αυτούς που παράτησες, αυτούς που έχεις κρατήσει.Τίποτα!Οσα έχεις πάρει τα έχεις δώσει πίσω και μάλιστα με το παραπάνω. Δεν χρωστάς σε κανέναν και κυρίως δεν σου χρωστάνε. Άρα που βρίσκεται η γέννηση της εκάστοτε δοκιμασίας; Στο γεγονός ότι κάτι άλλο την ζωή μας εξουσιάζει και μας κάνει test drive; Στην τύχη; Στις επιλογές που μας καθορίζουν;

Σε ένα συνοθύλευμα από όλα αυτα! Σε ότι ο καθένας έχει την ανάγκη να πιστεύει. Γιατί η ουσία βρίσκεται στην πίστη, η οποία δίνει το νόημα της ύπαρξής μας.

Ό,τι κι αν είναι αυτό που πιστεύουμε, αποτελεί κινητήριο δύναμη για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να εξελισόμεθα. Έγώ πιστεύω στο Θεό, εσύ στο Βούδα, αυτός στον Αλλάχ, εμείς στον Δια, εσείς στον Ιεχωβά, αυτοί στο τίποτα.

Μικρό σπίτι στο λιβάδι σε σύγχρονη version

Ένα μικρό διαμέρισμα, στην καρδιά της Αθήνας. (Βλέπε μικρό σπίτι στο λιβάδι σε σύγχρονη version.) Ανυποψίαστοι ένοικοι κοιμούνται και ξυπνούν χωρίς να φαντάζονται τι μπορεί να συμβαίνει… στο μπαλκόνι τους! Η νοικοκυρά του σπιτιού διαθέτει ένα ψυγείο έξω στο μπαλκόνι, στο οποίο αποθηκεύει τα επιπλέον τρόφιμα. Μήνες τώρα. Μπαίνουν και βγαίνουν τρόφιμα όχι γιατί περισσεύουν αλλά για να καταφέρουν να διατηρηθούν παραπάνω διάστημα.

Μια νύχτα λοιπόν, ( καθότι βαθιά νυχτωμένοι οι ένοικοι) κάποιος ανέβηκε στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου και απέσπασε από το «θησαυροφυλάκιο» τα αγαθά. Σίγουρα, ήταν πεινασμένος ο κλέφτης μας και λάτρης του καλού κρασιού καθώς πήρε και 2 μπουκάλια κρασί συν τοις άλλοις.

Μεμονωμένο περιστατικό; Πειρατική επιδρομή ενός πεινασμένου; Ή μήπως το μαχαίρι πρέπει να μπει πιο βαθιά; Μήπως αυτό το περιστατικό φωτογραφίζει την σύγχρονη κοινωνία; Να φοβάμαι γενικά ή να ανησυχώ μόνο για μένα;

Οι άνθρωποι γουστάρουν τα δράματα

Πώς γίνεται κάθε φορά που ξεκινάει μια ιστορία στη ζωή μας να βρίσκονται συνέχεια εμπόδια; Πάντα υπάρχει κάτι που μας εμποδίζει να χαρούμε ολοκληρωτικά… Κάτι που μας δείχνει το ποτήρι μισοάδειο. Που προφανώς δεν έχει μεγάλη σημασία για τον υπόλοιπο κόσμο αλλά σε μας φαντάζει τοίχος.

Σε έναν καβγά για παράδειγμα με έναν φίλο μας, όσο μικρός κι ασήμαντος κι αν είναι, την ώρα που το βιώνουμε δεν υπάρχει κάτι πιο μεγάλο και τραγικό. Βλέπουμε παντού γύρω μας λόγους που ενισχύουν την όποια διαφωνία μας και κάνουμε αναδρομή σε πράγματα και καταστάσεις που πλέον μας φαίνονται φως φανάρι. Και γιατί τόσο καιρό δεν βλέπαμε την αλήθεια; Από υπερβολική αισιοδοξία ή από απίστευτο βόλεμα; Από αγάπη να μην χάσουμε κάποιον που νοιαζόμαστε ή από ανάγκη να μην χάσουμε κάποιον που μας νοιάζεται;

Ότι κι αν συμβαίνει κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της αλήθειας… Όλα τα αρνητικά βγαίνουν στην επιφάνεια, οι σχέσεις δοκιμάζονται, τα συναισθήματα εναλλάσσονται. Ένας μικρός καβγάς που φτάνει στα όρια του εμφυλίου. Συνήθως, η κατάληξη , παρά τις παράπλευρες απώλειες, είναι ειρηνική. Όλα μπαίνουν σε ορθή φορά και η ζωή συνεχίζεται με τους προηγούμενους ρυθμούς έχοντας όμως μπει σε πιο στέρεες βάσεις.

Και μετά αναρωτιόμαστε: «γιατί όλα αυτά;» Γιατί τόση ενέργεια να καταναλωθεί σε κάτι που δεν είχε τόση μεγάλη διάσταση; Μα γιατί οι άνθρωποι είναι γεννημένοι να ζουν μεγάλα δράματα. Αν η ζωή δεν μας τα φέρει, τα δημιουργούμε μόνοι μας…

Είμαστε η γενιά του... καφέ

Είμαστε η γενιά του τίποτα. Δεν αμφισβητούμε, δεν διεκδικούμε. Αράζουμε σε μια καφετέρια και φιλοσοφούμε τη ζωή. Δράση καμία, συνεπώς και αντίδραση καμία. Αποτέλεσμα μηδέν!
Είναι πιο εύκολα όλα όταν κάθεσαι και πίνεις τον Fredo espresso σου, γλυκό και αναπτύσσεις θεωρίες για αγρίους.

Οι ώρες περνούν, τα χρόνια… Κι εσύ εκεί! Με την ίδια παρέα, στο ίδιο τραπέζι, να λέτε τα ίδια πράγματα με μοναδική αλλαγή τον Fredo που έχει γίνει cappuccino. Πως οι νέοι αντικατέστησαν την γενιά των παππούδων ποτέ δεν το κατάλαβα. Έχετε ξαναδεί συνταξιούχο πιτσιρικά; Είναι αυτός που 4,5,6 ή 7 χρόνια πηγαίνει σε μια σχολή και τα ¾ του χρόνου τα αφιερώνει στον καφέ.

Ακόμα και στα πανεπιστήμια ο καφές είναι must! Πως θα μπεις στο αμφιθέατρο χωρίς τον ζεστό Νες ανά χείρας; Να πιστέψουν όλοι ότι δεν πληρείς την εικόνα του τέλειου φοιτητή; Ακόμα και η ιδανική δουλειά για έναν φοιτητή είναι η καφετέρια.

Μιλάμε για τεράστιες ποσότητες καφέ πια. Ευτυχώς που οι βιομηχανίες δημιουργούν συνεχώς διαφορετικούς συνδυασμούς και καινούργιες γεύσεις. Αλλιώς ο άμοιρος ο φοιτητής θα έπεφτε σε «καφ-άθλιψη». Τότε, οι φυτείες της Βραζιλίας θα ήταν αρκετές;

Κάπου στον κόσμο υπάρχει αγάπη

Κάπου στον κόσμο υπάρχει αγάπη, είναι σκόρπια σε πολλά μέρη! Κάθε μέρα ανακαλύπτω ένα καινούργιο κομμάτι της, χάνω όμως κάτι από μένα! Βυθίζομαι στο σκοτάδι και βρίσκω το φως, πέφτω και σηκώνομαι, κλαίω και γελάω. Αντίθεση κυριαρχεί, παντού. Τα πρέπει και τα θέλω κυρίως.

Πρέπει να ανταποκριθώ στις προσδοκίες, θέλω να το κάνω μα κάπου στη μέση χάνω το δρόμο. Χάνω το δρόμο και μένω μόνη. Δεν ξέρω μετά αν έχω άλλα δικαιώματα. Αξίζω να έχω; Κάτι τέτοιες νύχτες χάνομαι στην αμφιβολία, κοιμάμαι με την αμφισβήτηση και ξυπνώ με αγωνία! Νιώθω ότι έχω χάσει τον έλεγχο από καιρό μα δεν έχω τη δύναμη να τ’ αλλάξω. Τι με κρατάει πίσω; Τόσες αποφάσεις, τόσα δάκρυα, τόσες απογοητεύσεις κι όμως δεν αρκούν. Πού είναι το όριο που άμα το υπερβείς γίνεσαι αποφασιστικός, ίσως και ξεροκέφαλος; Πού είναι η απάντηση που ψάχνω;

Στην καρδιά μου… Έλα όμως που δεν με έχουν μάθει να μεταφράζω τα λόγια της καρδιάς. Με την προσπάθεια να ακολουθήσω τις εντολές της χάνω τον ρυθμό μου. Πάντα έτσι ήταν η ζωή; Πάντα έτσι θα’ ναι; Τουλάχιστον να είχα ένα σύμμαχο εκτός από τον εαυτό μου, που μεταξύ μας μάλλον μου τα κάνει χειρότερα…