Άσε μας ρε Κοέλιο!

«Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις». Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει, διαβάσει ή πει αυτή την ατάκα του Πάολο Κοέλιο;  Είναι κάτι που κουβαλάμε από τα παιδικά μας χρόνια όσοι έχουμε διαβάσει «Αλχημιστή» και το πιστεύουμε γιατί είμαστε υπερβολικά ρομαντικοί και αισιόδοξοι. Είναι που θέλουμε κιόλας κάποιος άλλος να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά για μας. Το ρίχνουμε στο σύμπαν, στο Μέρφι, στο timing και σε άλλα τέτοια.

Κανένα σύμπαν όμως δεν θα κάνει αυτό που δεν κάνεις εσύ. Αν θες κάτι πήγαινε να το πάρεις. Προσπάθησε τουλάχιστον, κάνε την κίνησή σου. Αν δεν έρθει, ε, πώς να το κάνουμε θα είναι επειδή δεν σε θέλει. Κανένα σύμπαν! Απλά δεν σε θέλει!

Άσε τις θεωρίας συνομωσίας κατά μέρους. Φώναξε: «Άσε μας ρε Κοέλιο» και προχώρα. Τους ρομαντικούς και τους αισιόδοξους τους αγαπάνε όλοι. Τους γκρινιάρηδες και τους μοιρολάτρες ούτε ο Κοέλιο…

Who else is fine?

Ο Ross Geller είναι ο αγαπημένος μου από τα Φιλαράκια. Μπορεί να δυσκολεύομαι να διαλέξω το καλύτερο επεισόδιο ή ποια σεζόν μου αρέσει πιο πολύ απ’ όλες, αλλά εύκολα μπορώ να σου πω ότι από τους 6 κεντρικούς χαρακτήρες ξεχωρίζω εκείνον. Μην σου πω ότι ταυτίζομαι μαζί του και στις 10 σεζόν της σειράς.



Έχω γελάσει άπειρες φορές με τον Ross και πολλές από τις ατάκες του έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μου. Έχω πει το “I’m fine” εκατομμύρια φορές, το έχω κάνει status, το έχω βάλει profile picture… Μόνο tattoo δεν το έχω κάνει ακόμα. Χμμ...



Who else is fine?

Season 10, Episode 2 και ο γλυκούλης Καθηγητής Παλαιοντολογίας δίνει ρέστα!

Ψάχνοντας όμως το συγκεκριμένο απόσπασμα στο YouTube, χάθηκα ανάμεσα σε τόσα άλλα. Κάθε φορά το ίδιο μου συμβαίνει! Ξεκινάω για ένα μικρό βίντεο και καταλήγω να έχω περάσει ώωωωωωρες ολόκληρες χαζεύοντας αποσπάσματα και στέλνοντας κάποια από αυτά στη Δήμητρα και τη Ράνια. Τα δικά μου "φιλαράκια"! Που ξέρουν πότε λέω ''I'm fine'' και το εννοώ!



Με τις φίλες μου μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για την συγκεκριμένη σειρά. Σε πολλές από τις συζητήσεις μας, χωρίς καν να το επιδιώκουμε, μας έρχονται στο μυαλό σκηνές. Η Δήμητρα συνηθίζει να μας τις περιγράφει και να γελάει τόσο πολύ που, καμιά φορά αν και δεν θυμόμαστε το συγκεκριμένο επεισόδιο, γελάμε με τον τρόπο της. Η Ράνια από την άλλη ξέρει απ’ έξω όλους τους διαλόγους. Ντάξει, της Αγγλικής Φιλολογίας είναι οπότε δικαιολογείται να είναι σπασικλάκι σε αυτό. Όνειρό μας φυσικά είναι να φτιάξουμε κάποτε το δικό μας Central Perk!

Τα φιλαράκια όλου του κόσμου πίνουν καφέ στο Central Perk!

Κάποιες φορές, χρησιμοποιούμε τα Φιλαράκια και σαν κριτήριο για να κάνουμε παρέα ή όχι με καινούριους ανθρώπους που γνωρίζουμε. Είναι το πρώτο τεστ που πρέπει κάποιος να περάσει! "Τι; Δεν βλέπει Φιλαράκια; Εντάξει, δεν έχει χιούμορ!" Γίνεται να μην γελάσεις με σκηνές όπως οι παρακάτω;

Κάπως έτσι αποφάσισα αυτό το πρώτο blog να έχει αυτό το θέμα. Με την ελπίδα ότι θα περάσω το πρώτο «τεστ» και θα γίνεις το διαδικτυακό μου "φιλαράκι" στα επόμενα που θα ακολουθήσουν…

P. S. Ψάξε στο YouTube "I'll Be There For You" από τους The Rembrandts
By TLIFE

Δεν θες την αγάπη όλου του κόσμου αλλά του ενός και μοναδικού!

Αυτό είναι που σε κάνει τελικά στη ζωή σου ευτυχισμένο. Να έχεις την αγάπη. Όχι όμως απαραίτητα την αγάπη όλου του κόσμου, αλλά ενός ανθρώπου που είναι για σένα μοναδικός. Αν βρεις έναν τέτοιο άνθρωπο, που να σημαίνει για σένα πολλά και αυτός ανταποκρίνεται, τότε αυτό είναι ο ορισμός της ευτυχίας. Μετά, το θέμα είναι πόσο θα κρατήσει. Οι άνθρωποι πια, δυστυχώς, δεν πιστεύουν στο "για πάντα". Δεν έχει όμως να κάνει με την διάρκεια αλλά με την ουσία, την αληθινή αγάπη!

Για να το πούμε πιο απλά, όπως θα το έλεγαν τα παιδιά, είναι η ιστορία του Μικρού Πρίγκιπα με το τριανταφυλλάκι του. Είναι για εκείνον τόσο ξεχωριστό γιατί του έχει αφιερώσει τον χρόνο και την ενέργειά του. Μόνο που εδώ ισχύει και το "για πάντα". Ακόμα κι όταν χρειάστηκε να ταξιδέψει σε άλλους πλανήτες ο Μικρός Πρίγκιπας το είχε συνεχώς στο μυαλό του και ήθελε να επιστρέψει σε εκείνο...

Αυτό το βιβλίο, εκτός από το ότι είναι το αγαπημένο μου, θεωρώ ότι θα μπορούσε να είναι εγχειρίδιο αγάπης! Όσες φορές και να το διαβάσω λειτουργεί λυτρωτικά μέσα μου. Διάβασε ένα μικρό χαρακτηριστικό απόσπασμα...

"-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.

- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.

Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:

- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα 'χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.

- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας.

Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και γύρισε προς την αλεπού.

- Γεια σου, είπε ...

- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.

- Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.

- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου ... έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου ...

- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει."

Έλσα Τόλη: Η ζωή στο Λουτράκι, τα δύο παιδιά και το νέο επαγγελματικό της βήμα!

Στα γραφεία του TLIFE είχαμε μία πολύ όμορφη επίσκεψη πριν από μερικές μέρες! Η Έλσα Τόλη μας επισκέφτηκε με την “πραμάτειά” της. Το πρώην μοντέλο που ζει πλέον μόνιμα στο Λουτράκι και ασχολείται εκτός από την ανατροφή των δύο παιδιών της και με την κατασκευή κοσμημάτων. Μπαίνει στο internet, ενημερώνεται και ότι βλέπει θεωρεί ότι μπορεί να το κάνει με διάφορα υλικά που βρίσκει.

“Δεν πετάω τίποτα, τα φτιάχνω όλα και τα κάνω αγνώριστα”, μας εξηγεί. Περισσότερες λεπτομέρειες για τα κοσμήματά της θα μάθεις σε λίγες μέρες στην στήλη του fashion. Εμείς την ρωτήσαμε για την ζωή της μακριά από την Αθήνα, αν της λείπει η τηλεόραση, σε τι έχει αλλάξει μετά την μητρότητα, αν θα ήθελε άλλο παιδί και αν θα έκανε ποτέ πλαστική!

Πώς μπορείς να συγκεντρώνεσαι σε αυτό που κάνεις έχοντας τα παιδιά στο σπίτι;
Όταν φτιάχνω κάτι δεν είναι τα παιδιά μαζί μου. Τα παίρνει ο άντρας μου ή τα βάζει για ύπνο. Εγώ για να κάνω αυτά που κάνω πρέπει να είμαι μόνη μου και να είμαι συγκεντρωμένη. Είναι ένα είδος τέχνης .Έχω ένα χώρο στο σπίτι που είναι όλο απλωμένα μέσα εκεί, μπαίνω και λέω θα κάνω αυτό και αυτό! Αν βρεθεί αυτό το δωμάτιο ανοιχτό, μπαίνουν μέσα λες και είναι παιδότοπος!

Έχεις κάποιον άνθρωπο που σε βοηθάει σ' αυτό;
Κατά καιρούς έχω φίλες μου που τους ζητάω να με βοηθήσουν, όταν έχω να βγάλω μια- δυο παραγγελίες ή όταν μου έχει έρθει μια ιδέα και θέλω να την βγάλω εκείνη την ώρα. Είναι πρόθυμες!

Το γεγονός ότι είσαι αναγνωρίσιμη σε βοήθησε στο καινούργιο κομμάτι που έχεις ξεκινήσει;
Άλλες φορές ναι και άλλες εντάξει έλεγαν ποια είναι νομίζει ότι είναι τώρα που θα φοράμε τα πράγματα της. Μπορεί όλο αυτό να σου γυρίσει μπούμερανγκ! Αν αρέσει αυτό που φτιάχνω θα πουληθεί, δεν νομίζω ότι πουλάω γιατί είμαι αναγνωρίσιμη. Αν φτιάχνω κάτι και το φοράνε κάποιες επώνυμες που έχω αυτή τη δυνατότητα στο να προωθώ τα πράγματα και να φαίνονται πιο πολύ.

Το ότι ασχολείσαι με αυτό φαντάζομαι πως είναι κάτι που σε γεμίζει. Αν σου γινόταν μια πρόταση με καλά χρήματα να κάνεις κάτι στην τηλεόραση, θα επέστρεφες στο χώρο; Σου λείπει;
Μου λείπει, ναι! Απλά είναι και τα πράγματα δύσκολα, τα καλά χρήματα είναι σχετικά. Θα μου άρεσε να κάνω πιο συγκεκριμένα πράγματα, όχι να είμαι ένα πάνελ και να σχολιάζω το ντύσιμο και βάψιμο. Θα ήθελα κάτι πιο δημιουργικό, κάτι που να βοηθάει την κατάσταση, έναν έρανο, ένα φιλανθρωπικό, κάτι που να έχει σχέση με τα παιδιά, με ζώα. Να έχει δημιουργία μέσα. Αυτό θα με γέμιζε!

Από τη στιγμή που έγινες μαμά σκέφτεσαι διαφορετικά σαν άνθρωπος;
Σίγουρα! Μη σου πω πως, άρχισα να σκέφτομαι! Όταν δεν υπήρχαν τα παιδιά ήταν όλα χαλαρά και ότι συμβεί δεν είχα πρόγραμμα. Τώρα υπάρχει ένα πρόγραμμα, υπάρχει ένας στόχος! Είναι τελείως διαφορετικός ο τρόπος ζωής μου από πριν.

Είναι κάτι που ονειρευόσουν από μικρή το να κάνεις οικογένεια;
Ναι από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να κάνω οικογένεια και 18 χρονών να μου τύχαινε να κάνω παιδί, θα το έκανα! Δεν έχω προκαταλήψεις σε ηλικίες. Ο πρώτος μου στόχος είναι να είμαι με κάποιον που θα μπορούσε να αντεπεξέλθει, να μεγαλώνουν τα παιδιά μαζί και με τους δύο τους γονείς. Τα παιδιά είναι πάνω από όλα και θέλω να κάνω πολλά!

Ισχύει αυτό που λένε ότι ένα παιδί ολοκληρώνει την ευτυχία ενός ζευγαριού;
Για εμένα προσωπικά, ναι. Ήταν ο στόχος και ο σκοπός της ζωής μου! Μου αρέσει πάρα πολύ το απολαμβάνω ακόμα και στις δυσκολίες. Δεν έχω βοήθεια με τα παιδιά. Απολαμβάνω όμως την κάθε στιγμή. Βέβαια είναι πολύ απαιτητικό.... Να είσαι καλός γονιός, να δείχνεις στα παιδιά σου ότι τα αγαπάς, ότι είσαι εκεί. Όταν αρχίσουν να μιλάνε, πρέπει να απαντήσεις, πρέπει να είσαι πάντα εκεί!

Σε τρομάζει τι θα σε ρωτάνε μεγαλώνοντας;
Όχι δεν με τρομάζει αυτό. Με τρομάζει λίγο το όταν θα βγουν έξω στην κοινωνία!

Ακόμα είναι μικρά βέβαια, 3 και 1 έτους.
Ναι, αλλά η κόρη μου που είναι τριών αντιλαμβάνεται τα πάντα. Μπορεί να ακούσει κάτι και να σε ρωτήσει μετά από δύο μέρες. Δεν ξεχνάει ποτέ. Τα παιδιά πολλές φορές έχουν ερωτήσεις που δεν ξέρεις τι να απαντήσεις. Σε κολλάνε στον τοίχο!

Αυτό που έχουν οι μαμάδες με τις κόρες, φορεματάκια κοκαλάκια, φιογκάκια να είναι πάντα κοκέτες το έχεις εσύ;
Θέλω να είναι κοκέτα, να είναι περιποιημένη, καθαρή αλλά όχι στην υπερβολή! Μια φορά, όταν θα πάμε κάπου σε κάποια γιορτή θέλω να είναι διαφορετική. Καθημερινές δεν θα είναι με το φορεματάκι.

Πώς πήρες την απόφαση να φύγεις από την Αθήνα και να πας να μείνεις στο Λουτράκι; Συνέβαλε το γεγονός ότι απέκτησες παιδί και ήθελες να μεγαλώσει σ΄ ένα πιο υγιές περιβάλλον;
Ο άντρας μου είναι από κει και εκεί έχει και τις επιχειρήσεις του. Επίσης, είναι η τελευταία χρονιά που μάλλον θα παίζει μπάσκετ. Ήταν λοιπόν φυσικό επόμενο αφού εκεί είναι και το σπίτι μας

Χαίρεσαι που τα παιδιά σου μεγαλώνουν σε ένα ήρεμο περιβάλλον;
Χαίρομαι πάρα πολύ! Μεγαλώνουν πολύ διαφορετικά, ήρεμα. Έχουν προνόμια που δεν έχουν τα παιδιά της Αθήνας. Αν δεν έχεις στην Αθήνα ένα τεράστιο σπίτι δίπλα στη θάλασσα ή δίπλα στο βουνό, να έχεις τον κήπο σου, τον χώρο σου, τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα διαμέρισμα. Στο Λουτράκι τα παιδιά όταν το επιτρέπει ο καιρός είναι κάθε μέρα έξω και παίζουν!

Ένα τρίτο παιδί είναι στα σχέδια σου;
Δεν το αποκλείω. Δεν είναι στα άμεσα σχέδια μου γιατί ο μικρός είναι πολύ μωρό ακόμα!

Το γεγονός ότι αλλάζει το σώμα σου δεν σε αγχώνει; Δυσκολεύτηκες να επανέλθεις;
Με αγχώνει, δεν μου αρέσει! Δεν έχω επανέλθει ακόμα πλήρως από τη δεύτερη εγκυμοσύνη. Προσπαθώ το τελευταίο διάστημα να κάνω καθημερινά γυμναστική και λόγω του ότι έρχεται καλοκαίρι. Το χειμώνα δεν κάνω τίποτα. Βέβαια είχα και το μωρό τώρα. Όταν περνάει ο πρώτος χρόνος, μετά αρχίζεις σιγά σιγά να πιέζεσαι. Είναι προτεραιότητα μου να γυμναστώ για να επανέλθω. Είχα συνηθίσει να είμαι κορμί λόγω μοντέλινγκ και μου άρεσε.

Έκανες αυστηρές δίαιτες;
Όχι, δεν έκανα αυστηρές δίαιτες. Υπήρχαν μέρες που μπορεί να μην έτρωγα καθόλου και αυτό γιατί ξεχνιόμουν. Γυμναζόμουν όμως ασταμάτητα από μικρή, έκανα κολύμβηση, οπότε το σώμα είχε βάσεις και προσπαθούσα. Έτρωγα και τις πίτσες μου και τα σουβλάκια μου όμως, δεν έχω στερηθεί γενικά. Μπορεί να στερηθώ για ένα μήνα και μετά να μπω πάλι στο πρόγραμμα μου.

Η εικόνα σου είναι κάτι που σε ενδιέφερε σύμφωνα με αυτά που λέγαμε και πριν...Θα έμπαινες στη διαδικασία να κάνεις κάποια επέμβαση;
Ήθελα παλιά. Δεν μου άρεσε η μύτη μου και ήθελα να την κάνω. Έχω πρόβλημα με το διάφραγμα και με αφορμή αυτό έλεγα να κάνω την επέμβαση. Πάντα όμως έλεγα πως το να μείνω ένα μήνα μέσα μου φαίνεται αδιανόητο και φυσικά δεν θα κυκλοφορούσα με τον επίδεσμο. Αν πάντως έκανα θα το έλεγα! Και τώρα που έχω πρόβλημα στην κοιλιά, αν δεν είχα στο μυαλό μου πως θέλω να κάνω και άλλο παιδί, θα έκανα. Θέλω η εικόνα μου να είναι προσεγμένη. Φαντάζομαι πως στα 45- 50 θα κάνω και το μπότοξ. Δεν θα κάνω λίφτινγκ, θέλω ένα φυσικό αποτέλεσμα. Δεν μου αρέσει που βγαίνουν παραμορφωμένες. Θέλω να μπορώ να κοιτάζομαι στον καθρέφτη μου.


By TLIFE

Λ. Καλφαγιάννης: Μιλάει για τον ρόλο του στο “Love in the end” και δηλώνει: “Θα πέθαινα για έναν έρωτα”

Τον Λεωνίδα Καλφαγιάννη τον έχουμε γνωρίσει μέσα από τις τηλεοπτικές του συμμετοχές. Μας έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή όχι μόνο για το ταλέντο αλλά και την εμφάνισή του και παρόλο που ο ίδιος είναι σεμνός και ντροπαλός, έχει πολλές θαυμάστριες! Φέτος τον απολαύσαμε στην παράσταση “Η φωνή” από όπου προέκυψε και το ιδιαίτερο look του με το μουστάκι ενώ παράλληλα τον είδαμε μέσα από την μεγάλη οθόνη στην νέα ταινία της Odeon “Love in the end”. Μοιράστηκε με το TLIFE κάποιες από τις αναμνήσεις του από τα γυρίσματα και μας εξήγησε γιατί επιμένει να έχει μουστάκι!

Για τις ανάγκες του ρόλου σας στην τελευταία σας παράσταση “Η φωνή” αφήσατε μουστάκι. Πώς σας φάνηκε που είδατε τον εαυτό σας με τόσο διαφορετικό look;
Η αισθητική αποφασίστηκε στο τέλος ποια θα είναι και αν θες να σου πω ήταν μια δικιά μου ιδέα να έχουμε μουστάκι. Και το δεύτερο παιδί που έπαιζε είχε μουστάκι. Εμένα μου αρέσει το μουστάκι μου. Είχα και πιο παλιά μουστάκι γυριστό, έτσι τσιγκελωτό που λέμε, απλώς δεν φαινόταν τόσο πολύ γιατί είχα και μούσι μαζί. Του μουστάκι μου ήταν μέχρι το αυτί μου κανονικά και τώρα αυτό το σκοπό έχω, να φτάσει μέχρι εκεί. Τώρα, αν δεν αρέσει σε άλλους δεν μπορώ να κάνω κάτι, εμένα μου αρέσει.

Σας το ρωτάω γιατί σε αντίθεση με το εξωτερικό που υπάρχουν ολόκληρες ομάδες που μεταμορφώνουν τους ηθοποιούς στην Ελλάδα δεν συνηθίζεται κάτι τέτοιο.
Ξέρεις γιατί δεν συνηθίζεται; Έχει μάθει ο κόσμος να βλέπει ανθρώπους που παίζουν στην τηλεόραση να κάνουν τον εαυτό τους μάλλον επειδή δεν είναι επί της ουσίας ηθοποιοί. Μάλλον, δεν ξέρω, δεν έχει μάθει ο κόσμος να βλέπει έναν άνθρωπο, έναν ηθοποιό να αλλάζει ανάλογα με αυτό που πρέπει να κάνει γιατί το σύστημα στην Ελλάδα και ειδικά στην τηλεόραση μέχρι τώρα ήταν “παίξε τον εαυτό σου”. Εν πάση περιπτώσει, εγώ δεν θα κράζω το σύστημα, καλά κάνουν όλοι οι άνθρωποι και κινούνται όπως κινούνται αλλά νομίζω ότι είναι πολύ πιο ενδιαφέρον για όλους μας που βρισκόμαστε στο χώρο να αλλάζουμε που και που. Να καταλαβαίνουμε κι εμείς οι ίδιοι ποιες είναι οι συνθήκες του επαγγέλματός μας γιατί πολλοί μπαίνουν σαν ηθοποιοί και βγαίνουν τελικά σαν περσόνες κάποιων περιοδικών ή κάποιων τηλεοράσεων. Αυτές οι αλλαγές μας υπενθυμίζουν λίγο το πως ξεκινήσαμε, το τι θέλουμε να κάνουμε, ότι πίσω από τους ρόλους που υποδυόμαστε είμαστε φορείς κάποιων μηνυμάτων που θέλουμε να περάσουμε στον κόσμο και να τα επικοινωνήσουμε και πίσω από αυτή τη μάσκα, που κάθε φορά πρέπει να είναι διαφορετική αλλιώς από ένα σημείο και μετά δεν θα πείσουμε, θα νομίζουν ότι είμαστε εμείς που μιλάμε ενώ ουσιαστικά φορώντας μια μάσκα λέμε πράγματα χωρίς να είμαστε εμείς, έτσι ώστε να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε μια ιδέα, ένα μήνυμα και να μπορεί να έχει μια δυναμική, ένα όραμα, μια προοπτική που να μας πάει πιο μπροστά, να μας εξελίξει. Οπότε εμένα το ότι αλλάζω, είτε από το Δεληγιάννειο παρθεναγωγείο στο Steps είτε από το Steps στην ταινία και από την ταινία στο θέατρο είτε σε κάτι άλλο που θα κάνω αύριο μεθαύριο, μου είναι πάρα πολύ φυσιολογικό. Είναι η φυσιολογική λειτουργία ενός ηθοποιού.

Οι περισσότεροι ηθοποιοί έχουν μια προτίμηση προς το θέατρο. Εσείς έχετε κάνει και θέατρο και τηλεόραση και κινηματογράφο. Πού νιώθετε μεγαλύτερη χαρά να δουλεύετε;
Υπάρχει διαφορετικός κώδικας σε αυτά τα τρία είδη. Δεν είναι τίποτα καλύτερο ή χειρότερο, απλώς πρέπει να βρεις τον κώδικα. Η διαφορά έγκειται στο εξής, ότι στο θέατρο κύριος του εαυτού σου είσαι εσύ. Είναι πάνω στον ηθοποιό κυρίως το τι θα κάνει, το τι θα δείξει, το πως θα το δείξει. Στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο ο υπεύθυνος κι αυτός που έχει το τελικό “οκ” για το αποτέλεσμα είναι ο σκηνοθέτης, μαζί με τον μοντέρ βέβαια. Αυτό σημαίνει ότι έχεις λιγότερη δύναμη σαν ηθοποιός να δείξεις ή να κάνεις πράγματα, θα πρέπει να ακολουθήσεις κάποιους κανόνες πολύ συγκεκριμένους σύμφωνα με αυτό που θέλει να κάνει ο σκηνοθέτης. Εμένα μου αρέσουν και τα τρία είδη, εάν και εφόσον υπάρχει μια σωστή συνεργασία και μια ωραία ματιά με τον σκηνοθέτη και με τον κάμεραμαν και με τον διευθυντή φωτογραφίας. Όλα τα είδη είναι ωραία. Εγώ πέρασα πάρα πολύ ωραία και στην ταινία, έχω περάσει πολύ ωραία και στις δουλειές που έχω κάνει στην τηλεόραση και έχω περάσει ωραία και στο θέατρο. Ευχαριστιέμαι και τα τρία είδη αρκεί να υπάρχει μια όμορφη συνεργασία με τους ανθρώπους που άμεσα εμπλέκεσαι.

Το γεγονός ότι έχετε γίνει περισσότερο γνωστός μέσα από την τηλεόραση και κυρίως από το Steps σαςέχει βοηθήσει να κάνετε στη συνέχεια πιο εύκολα δουλειές;
Όχι. Τι εννοώ όχι. Είναι μια ερώτηση την οποία την κάνουν συχνά στους ηθοποιούς και καταλήγει να νομίζουν οι νέες γενιές που βγήκαν ότι αυτό ισχύει. Δεν ισχύει. Σε πρώτη φάση μπορεί να συμβαίνει γιατί από ένα σημείο και μετά πολλά θέατρα και όσοι είναι γύρω από όλο αυτό το χώρο θεωρούσαν ότι επειδή παίζεις στην τηλεόραση μπορείς να “τα φέρεις” κιόλας. Δεν είναι έτσι. Είναι σαν αυτό που λέμε, έχω 4 προφίλ στο facebook, αν αυτά τα 20.000 άτομα ερχόντουσαν στο θέατρο εγώ θα ήμουν τώρα πάμπλουτος. Εμ, δεν έρχονται! Το ότι έχω 4 προφίλ στο facebook δεν σημαίνει κάτι. Αντίστοιχα λοιπόν και το να αποκτήσεις μια αναγνωρισιμότητα. Γιατί όπως έχει δείξει και η πραγματικότητα, πριν από δύο χρόνια μπορεί να έκανες κάτι, τώρα, με αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, μπορεί να μην χτυπάει το τηλέφωνό σου για δέκα μέρες. Ας μην παραμυθιαζόμαστε λοιπόν γιατί και το επάγγελμά μας είναι πέρα από εποχιακό μπορεί να γίνει και πάρα πολύ εφήμερο, για πολλούς από εμάς. Καλό είναι να κρατάμε λίγο το κεφάλι κάτω, να έχουμε συνείδηση του τι συμβαίνει έξω στον κόσμο και γύρω μας. Δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από τον φούρναρη, τον μανάβη, από εσένα που είσαι δημοσιογράφος, από τον καθένα που κάνει ένα επάγγελμα. Απλώς το δικό μας επάγγελμα απαιτεί μία έκθεση. Αυτή η έκθεση μην μας κάνει να νομίζουμε ότι είμαστε και κάτι, δεν είμαστε τίποτα. Μπορεί να ανοίξει μία πόρτα αλλά αν δεν το αξίζεις, αν δεν δουλέψεις, αν δεν προσπαθήσεις, αν δεν έχεις στο κεφάλι σου μια συνείδηση, δεν λειτουργείς δεν θα ανοίξει άλλο. Θα κλείσει όπως άνοιξε.

Ο κόσμος φαντάζομαι στο δρόμο σαν αναγνωρίζει; Σας μιλάει, συμβαίνει κι εσάς να σας φωνάζουν με το όνομα του τηλεοπτικού ρόλου;
Κοίτα, ως επί τω πλείστον δεν με φωνάζουν με το όνομά μου γιατί δεν το ξέρουν το όνομά μου. Δεν είμαι ο τόσο γνωστός για να πεις ρε παιδί μου “α, ο Γεωργούλης”. Καλώς ή κακώς. Απλώς περνάς, ακούς φωνές, κάποιοι σε φωνάζουν με το όνομα του ρόλου σου, κάποιοι πολύ λίγοι, ελαχιστότατοι μπορεί να σε πουν με το όνομα το κανονικό. Υπάρχει αυτό, υπάρχει μία αναγνώριση στο δρόμο.



Σας δημιουργεί αμηχανία αυτό; Το γεγονός δηλαδή ότι κάποιοι κοιτάνε κάθε σας κίνηση, από το πως περπατάτε μέχρι το πως κουνάτε το χέρι σας ή πως κάθεστε.
Ναι, εγώ γενικά αισθάνομαι αμήχανα, γενικά είμαι ντροπαλός. Δεν το έχω πολύ εύκολα αλλά είναι και ανάλογα πως θα σε κοιτάξει ο άλλος και πως θα έρθει να σου μιλήσει, πως θα σε προσεγγίσει. Η αλήθεια είναι όμως ότι ως επί τω πλείστον ντρέπομαι αλλά είπαμε έχουν υπάρξει και φορές που η προσέγγιση είναι πάρα πολύ χαλαρή και πολύ φυσιολογική και φυσιολογικά αντιδρώ κι εγώ. Υπάρχουν στιγμές που η αντίδραση είναι μη φυσιολογική οπότε το βάζω στα πόδια. (γέλια)

Σας έχει συμβεί δηλαδή κάτι περίεργο; Γιατί ο ρόλος σας στο Steps για παράδειγμα ήταν λίγο μισητός στην αρχή.
Όχι, κάποιοι στην αρχή με μισούσαν αλλά μετά με αγάπησαν. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι τόσο ακραίο. Γενικά δεν είμαι κι ένας άνθρωπος ο οποίος δίνω πολλά περιθώρια γιατί δεν κοιτάζω γύρω μου για να δω ποιοι με βλέπουν. Οπότε εκ των πραγμάτων όταν περνάω στο δρόμο ή βρίσκομαι κάπου, επειδή ντρέπομαι, είμαι σκυμμένος δύσκολα ο άλλος θα αντιδράσει ακραία. Θα πρέπει να τον προκαλέσω κι εγώ. Έχουν υπάρξει κάποιες έντονες αντιδράσεις αλλά σε κάποια όρια που μπορεί μεν να μου έχουν δώσει μεγαλύτερη αμηχανία αλλά όχι κάτι φοβερό.

Πώς σας φάνηκε όταν είδατε ολοκληρωμένο και με τις τρεις ιστορίες το “Love in the end”;
Είναι τρεις διαφορετικές ιστορίες οι οποίες δεν συνδέονται πουθενά. Τρεις παράλληλες ιστορίες τριών νέων ανθρώπων με μια διαφορετική ματιά, με ένα διαφορετικό μέσο θα έλεγα. Η μία είναι η ρομαντική ιστορία, είναι η δικιά μας ιστορία, η δεύτερη έχει να κάνει λίγο με το μοιραίο και κατά πόσο κυνηγάμε το πεπρωμένο μας που είναι τα τρένα, τα αεροπλάνα και τα ταξίδια που ψάχνει ο ένας τον άλλον και η τρίτη είναι λίγο ο έρωτας που έχουνε δίπλα μας και δεν μπορούμε να του το πούμε και χρησιμοποιούμε το facebook, το διαδικτυακό αυτό μέσο που έχει μπει τόσο πολύ μέσα στη ζωή μας. Είναι δηλαδή τρεις άνθρωποι που προσπαθούν να χειριστούν αυτό που αισθάνονται με ένα διαφορετικό μέσο και βλέπουμε πόσο απαλά και πόσο γλυκά και τα τρία αυτά ζευγάρια προσπαθούν να προσεγγίσουν το αντικείμενο του έρωτά τους. Εγώ νομίζω ότι είναι μια γλυκιά ταινία, έχει να δώσει στον κόσμο αυτό το οποίο έχει χαθεί ή αυτό το οποίο τα νέα παιδιά δεν έχουν δει ίσως. Γιατί υπάρχουν παιδιά που θα το δουν και είναι 16, 17, 18 χρονών και δεν έχουν ζήσει μια εποχή ρομαντισμού και μεγαλύτερης αθωότητας. Εγώ που είμαι 31 την έχω ζήσει οπότε χαίρομαι που είμαι ένα τέτοιο όχημα που μπορούν τα νεότερα παιδιά να αντιληφθούν ότι τον έρωτα δεν τον προσεγγίζουμε μόνο κάνοντας πλάκα ή όντας με έναν άνθρωπο για δύο ώρες ή κάνοντας σεξ. Τον προσεγγίζουμε και με έναν διαφορετικό τρόπο που ίσως είναι πολύ πιο βαθύς, πιο αληθινός, πολύ πιο ουσιαστικός και που ατός είναι που μας εξελίσσει. Εμένα αυτό με ενδιαφέρει, αυτό είδα στην ταινία με αυτέ τις τρεις παράλληλες ιστορίες. Είδα τρεις νέους ανθρώπους με αλήθεια και με θάρρος να προσπαθούν να προσεγγίσουν τον έρωτά τους κι αυτό είναι κάτι πολύ ωραίο στις μέρες μας.



Από τα γυρίσματα τι είναι αυτό που θυμάστε πιο έντονα αν και έχουν γίνει αρκετό καρό πριν;
Δεν έχει σημασία γιατί τα γυρίσματα της δικής μας ιστορίας είναι ούτως ή άλλως μοναδικά από την στιγμή που έγιναν πάνω σε ένα κρουαζιερόπλοιο. Είχαμε την τύχη δηλαδή, οι ηθοποιοί που παίξαμε σε αυτή την ιστορία, να κάνουμε μια μίνι κρουαζιέρα, α δεθούμε περισσότερο μεταξύ μας είτε με τους τεχνικούς είτε με τους ηθοποιούς. Η εμπειρία του να κάνεις μία ταινία πάνω σε ένα κρουαζιερόπλοιο πηγαίνοντας σε διάφορα μέρη, πηγαίνοντας στην Κωνσταντινούπολη, σε τόσα νησιά και να είσαι συνέχεια στην θάλασσα είναι εκ των πραγμάτων μοναδική. Ακόμα κι αν τότε δεν το καταλαβαίνεις, το καταλαβαίνεις όταν τελειώνουν τα γυρίσματα και έρχεσαι στο σπίτι σου και λες “τι ωραία, δεν θα το ξαναζήσω”. Είναι μια μοναδική εμπειρία, πολλά πράγματα συνέβησαν αλλά το κύριο που κρατάω εγώ είναι αυτή την αίσθηση που είχαμε όλοι μας κάθε πρωί που ξυπνάγαμε πάνω στο πλοίο, πως ότι και να γίνει θα είναι μια πολύ ωραία μέρα.

Η συνεργασία σας με την συμπρωταγωνίστριά σας, Τζωρζίνα Λιώση πώς ήταν; Δέσατε, υπήρχε χημεία;
Σαν άνθρωποι έχουμε πολλά κοινά στοιχεία, τώρα η χημεία δεν ξέρω αν αποτυπώνεται στην οθόνη, στο πανί του σινεμά που λένε. Η Τζωρτζίνα είναι τόσο καλό παιδί που πραγματικά είχαμε πολλά σημεία επαφής, κάναμε καλή παρέα, είναι πολύ γλυκός, ήμασταν πολύ καλά.



Εσείς μέχρι που θα φτάνετε για έναν έρωτα; Θα κάνατε κάτι ακραίο ή δύσκολο όπως για παράδειγμα οι ήρωες της ταινίας;
Θα πέθαινα για ένα έρωτα!

Οπότε στη ερώτηση τη ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή σας να φανταστώ η απάντηση είναι τον σημαντικότερο;
Ναι, είναι πού σημαντικός και μακάρι να ζούμε με έρωτα όλα τα πράγματα. Γιατί ναι μεν υπάρχει ο έρωτας που τον βλέπεις σε ένα πρόσωπο αλλά υπάρχει και μία ιδέα που είναι πάνω από πρόσωπα, είναι καθαρή, αγνή, λευκή, είναι ένα κίνητρο. Είναι κάτι που σε κινεί ο έρωτας. Εγώ για κάτι που πιστεύω θα πέθαινα. Αν αυτό λέγεται έρωτας θα πέθαινα δύο φορές. Σίγουρα θα έφτανα σε ακραία πράγματα για κάτι το οποίο πιστεύω πολύ για κάτι το οποίο αγαπώ και μου δίνει εξέλιξη. Γιατί ο έρωτας αυτό κάνει, μας εξελίσσει σαν ανθρώπους.

By TLIFE

Πάρις: Μιλάει για τη συνεργασία με Βανδή – Αντύπα και το ντεμπούτο του στο τραγούδι!

Ο εικοσιεπτάχρονος Πάρις ασχολείται με την μουσική από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Τα τελευταία τρία χρόνια όμως μοιραζόταν το πάθος του για το τραγούδι με το κοινό της Θεσσαλονίκης πραγματοποιώντας εμφανίσεις σε διάφορες γνωστές μουσικές σκηνές. Εκεί τον ανακάλυψε και ο επιχειρηματίας Βασίλης Κοντόπουλος δίνοντας του το εισιτήριο για την Αθήνα και τις εμφανίσεις του περασμένου χειμώνα στο Posidonio στο πλευρό της Δέσποινας Βανδή και του Αντύπα όπου απέσπασε τις καλύτερες εντυπώσεις και έκανε το κοινό να αναρωτηθεί για το ποιος είναι ο ταλαντούχος νεαρός με το αρχαιοελληνικό όνομα!

Κάπως έτσι  μας κίνησε κι εμάς την περιέργεια και θελήσαμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα… To νέο αστέρι της Platinum Records αποκαλύπτεται στο TLIFE λίγο μετά τα γυρίσματα του νέου του video clip για το τραγούδι «Έχεις κάτι».



Πώς μπήκε στη ζωή σου το τραγούδι και πότε αποφάσισες πώς είναι αυτό που θέλεις να κάνεις;
Η σπίθα για το τραγούδι υπήρχε πάντα μέσα μου. Άλλωστε προέρχομαι από μια οικογένεια που αγαπά πολύ την μουσική. Στην προ-εφηβική μου ηλικία εξέφρασα την επιθυμία να μάθω πιάνο και έτσι οι γονείς μου με έστειλαν στο μουσικό ωδείο. Τα μαθήματα δεν διήρκησαν πολύ καιρό. Βέβαια έχοντας μάθει τα βασικά συνέχισα να εξασκούμαι μόνος μου και έτσι δειλά-δειλά άρχισα να συνοδεύω με τη φωνή μου κάποια τραγούδια. Ο πατέρας μου από πολύ νωρίς είχε δει κάτι στην φωνή μου και με παρακάλεσε να μην το παρατήσω και να ασχοληθώ με την μουσική και το τραγούδι. Όμως αρνήθηκα κατηγορηματικά έχοντας σύμμαχο την μητέρα μου η οποία δεν συμφωνούσε καθόλου με όλο αυτό. Το θέμα έμεινε εκεί μέχρι που ο πατέρας, στα 23 μου και έχοντας γυρίσει στην Κατερίνη από σπουδές και στρατιωτική θητεία, με προέτρεψε να πάρω μέρος σε ένα τοπικό διαγωνισμό τραγουδιού! Έτσι και έγινε, πήρα μέρος και το αποτέλεσμα ήταν να μοιραστώ την πρώτη θέση με έναν ήδη επαγγελματία τραγουδιστή. Έτσι επιβεβαιώθηκε ο πατέρας μου, ενώ η μητέρα μου άρχισε να βλέπει το τραγούδι με άλλο μάτι, το ίδιο και εγώ άλλωστε! Ξεκίνησα μαθήματα φωνητικής και άρχισα να μελετώ καλλιτέχνες και ελληνική δισκογραφία.

Τι είναι αυτό το “κάτι” που έχεις και πιστεύεις ότι θα σε κάνει να ξεχωρίσεις;
Δεν μπορώ να δω κάτι σε μένα. Θέλω όμως πολύ ο κόσμος να δει κάτι στα τραγούδια μου. Να τον εκφράζουν και να του χαρίζουν διάφορα συναισθήματα. Πιστεύω μόνο στην αγάπη μου για το τραγούδι.. Ελπίζω και εύχομαι, με την εταιρεία μου Platinum Records, να φτιάξουμε έναν πολύ καλό δίσκο που να ξεχωρίσει!

Σε αγχώνει η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και στη δισκογραφία λόγω κρίσης ή νιώθεις ασφάλεια που έχεις πίσω σου μια δυνατή εταιρεία;
Με αγχώνει η όλη κατάσταση όμως όχι σε προσωπικό επίπεδο. Με ενοχλεί η όλη κατάσταση που περνάμε όλοι μας σαν Έλληνες. Βέβαια για να επιστρέψουμε στην ερώτηση, εγώ πράγματι τώρα κάνω τα πρώτα μου βήματα και η εταιρεία μου, Platinum Records, νιώθω ότι όντως έχει μπει πολύ δυναμικά στο χώρο της δισκογραφίας. H δύναμη της εταιρείας κατά την γνώμη μου είναι τα άτομα που την πλαισιώνουν, άτομα νέα με πολύ θέληση και πολλά όνειρα και στόχους! Και θέλω να τους ευχαριστήσω γιατί πέρα από την αρχή μιας όμορφης συνεργασίας είναι και η αρχή μιας υπέροχης φιλίας!

Έχεις δουλέψει ήδη με κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής δισκογραφίας, την Δέσποινα Βανδή και τον Αντύπα. Τι γεύση σου άφησε αυτή η συνεργασία;
Ήταν μια καταπληκτική σεζόν, είχα μια εξαιρετική συνεργασία με την Δέσποινα και τον Αντύπα και έμαθα πάρα πολλά κ από τους δυο! Ο Αντύπας είναι μεγάλος δάσκαλος, τεράστιος καλλιτέχνης, με πάρα πολύ χιούμορ, ευφυέστατος και τολμώ να πω ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που γνώρισα ποτέ! Η Δέσποινα Βανδή είναι μέγιστη Ελληνίδα star με ασύλληπτο ταλέντο! Νομίζω ότι αυτή η σεζόν θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στην μνήμη μου! Εύχομαι κάθε συνεργασία που θα κάνω να είναι τόσο ευχάριστη όσο αυτή.



Νιώθεις ότι μαθαίνεις συνέχεια πράγματα όσο πιο πολύ κινείσαι σε αυτό το χώρο;
Όσο ζω μαθαίνω! Προσπαθώ κάθε μέρα να κάνω δημιουργικά πράγματα να αρπάζω ιδέες να μελετώ κινήσεις. Έχω μάθει να ακούω και να μην παίρνω βιαστικές αποφάσεις, να επεξεργάζομαι και να ζυγίζω το καθετί. Άλλωστε η γνώση είναι δύναμη!

Ποιού την καριέρα ζηλεύεις; Έχεις κάποιον ως πρότυπο;
Όσον αφορά στο αν έχω ζηλέψει κάποια καριέρα, σου ομολογώ ότι είναι πολλές...Βέβαια δε θέλω να εστιάσω τόσο σε πρόσωπα όσο σε εποχές. Το Posidonio φημίζεται για τους καλλιτέχνες που έχει αναδείξει. Είναι πάρα πολλοί, με πιο τρανά παραδείγματα τον Γιάννη Πλούταρχο και τον Νίκο Βέρτη. Τους ζηλεύω γιατί πέρα από το ταλέντο τους και την πορεία τους αναδείχθηκαν σε εποχή ευημερίας και ανάπτυξης, σε εποχή που οι άνθρωποι δεν βίωναν τόσα προβλήματα. Ως πρότυπο, επειδή τον γνωρίζω και έχω σχηματίσει γνώμη, έχω τον Αντύπα.

Όλα είναι καινούρια για σένα σε αυτή τη φάση. Γύρισες πρόσφατα και το πρώτο σου videoclip. Πώς σου φάνηκε η όλη διαδικασία;
Με άγχωσε πολύ γιατί ήταν πρωτόγνωρο για μένα όλο αυτό, κάμερες , η διαδικασία του να μπαίνεις σε ένα ρόλο! Όμως τα γυρίσματα διεξήχθησαν κάτω από ένα πολύ ζεστό και φιλικό κλίμα με σκηνοθέτη τον Μανώλη Τζιράκη και την ομάδα του και πιστεύω πως αυτό βοήθησε στην όλη διαδικασία! Θέλω να ευχαριστήσω την συμπρωταγωνίστρια μου, Βερόνικα, που έπαιξε τόσο ωραία το ρόλο της και οπωσδήποτε τα δύο παιδιά του κλιπ που νομίζω έκλεψαν την παράσταση και φυσικά όλους όσους πήραν μέρος στα πολύωρα γυρίσματα καθώς και τον φίλο Πέτρο που κάλυψε φωτογραφικά το θέμα για το ΤL!fe. Ελπίζω το αποτέλεσμα του videoclip να σας αρέσει!


By TLIFE

Τζ. Λιώση: Ο ρόλος της στο “Love in the end”, οι σπουδές στην εγκληματολογία και η αγάπη για την υποκριτική

Την διακόψαμε από το διάβασμά του μεταπτυχιακού που κάνει στη Ρώμη και μας απάντησε σε όλα πολύ γλυκά και ευγενικά. Η Τζωρτζίνα Λιώση σπουδάζει εγκληματολογία στη γειτονική χώρα παρόλο που η μεγάλη της αγάπη αποδείχτηκε η υποκριτική. Το δροσερό και όμορφο κορίτσι που γνωρίσαμε μέσα από την ταινία “Love in the end” και που φαίνεται θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον μιλάει στο TLIFE για την συμμετοχή της στη νέα ταινία της Odeon, για το κινηματογραφικό της ντεμπούτο με το “Κανένας”, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, τις αναμνήσεις που έχει από τα γυρίσματα αλλά και για τις σπουδές της στο εξωτερικό που παραλίγο να την κρατήσουν μακριά από το όνειρό της.



Τι κάνεις στην Ιταλία;
Έχω τελειώσει στην Ελλάδα Ψυχολογία και κάνω το Master μου στη Ρώμη στο τμήμα της Εγκληματολογίας.

Πώς προέκυψε λοιπόν η υποκριτική στη ζωή σου;
Απ' όταν τελείωσα το σχολείο, ξεκίνησα να παίζω σε διαφημίσεις γιατί ήταν μια δουλειά που θα μπορούσε να συνδυαστεί με την σχολή. Θα δούλευα μια φορά το μήνα, πολύ σου λέει, δυο-τρεις φορές το χρόνο οπότε δεν έχανα ποτέ μαθήματα και έβγαζα και κάποια λεφτά. Από τις διαφημίσεις, ο Φραγκίσκος με την Σοφία που έκαναν το casting για την ταινία του Χρήστου Νικολέρη “Κανένας” με πρότειναν για το ρόλο της πρωταγωνίστριας, ο Χρήστος Νικολέρης με επέλεξε και πάλι ο Φραγκίσμος και η Σοφία με πρότειναν και για το “Love in the end”.



Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι κάτι το οποίο θα ακολουθήσεις και στο μέλλον;
Ναι! Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ σαν δουλειά. Δεν ξέρω αν μπορώ εγώ συγκεκριμένα να το θεωρήσω δουλειά γιατί έχω δουλέψει μόνο δύο φορές στον κινηματογράφο αλλά έκανα τις διαφημίσεις και μου άρεσε. Μου άρεσαν τα γυρίσματα. Η ταινία δεν έχει καμία σχέση όμως και όταν ξεκινήσαμε τα γυρίσματα και τις πρόβες για την πρώτη μου ταινία εκεί κατάλαβα πως μου αρέσει πραγματικά αυτό το πράγμα. Πιστεύω πως είναι μία δουλειά η οποία θα μπορούσε να με κερδίσει και θα μπορούσα να την κάνω και να τελειώνω μία ταινία και να κάνω άλλη, άλλη, άλλη...
Είναι μια δουλειά όμως που η ευλογία της είναι και η κατάρα της. Αυτό το ότι δεν έχεις συγκεκριμένο πρόγραμμα και δεν ξέρεις που θα είσαι αύριο είναι και κακό γιατί δεν ξέρεις άμα θα έχεις δουλειά και την επόμενη μέρα ή τον επόμενο μήνα. Δεν είναι κάτι το οποίο μπορώ να το δω βιοποριστικά εφόσον κιόλας ξεκίνησα για ψυχολογία. Δεν μπορώ να πω τα παρατάω και θα πάω σε μια δουλειά με την οποία δεν ξέρω αν θα μπορέσω να επιβιώσω.

Το ξεκίνημα σου λοιπόν ήταν κινηματογραφικό. Λένε όμως ότι οι ηθοποιοί κρίνονται στο θέατρο. Θα ήθελες να δοκιμάσεις;
Ναι, το πιστεύω κι εγώ αυτό. Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω γιατί πιστεύω ότι το θέατρο έχει άλλη γοητεία. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο ή χειρότερο, έχει τελείως διαφορετική γοητεία από τον κινηματογράφο. Είναι αυτό το πράγμα, βγαίνεις εκείνη την στιγμή πάνω και πετάς την ψυχή σου στη σκηνή και ελπίζεις να κάνεις τον κόσμο να νιώσει αυτό που νιώθεις εκείνη τη στιγμή. Είναι πάρα πολύ ωραίο και ζηλευτό πραγματικά.



Όταν είδες τον εαυτό σου για πρώτη φορά στην ταινία “Κανένας” πώς ένιωσες;
Νομίζω ήμουνα σε ένα σοκ. Την είδα αρκετές φορές την ταινία για να μπορέσω να αρχίσω να καταλαβαίνω τι είναι αυτό που βλέπω και να μπορέσω να κρίνω τον εαυτό μου και να δω τι μου αρέσει και τι δεν μου αρέσει. Είναι μια δουλειά την οποία αγάπησα και συγκεκριμένα ο “Κανένας” είναι και η πρώτη μου δουλειά οπότε ίσως υπήρχε και αυτή η αδυναμία που δεν μπορώ να πω βέβαια ότι δεν το έχω και για το “Love in the end”. Είναι το ίδιο πράγμα, δουλειά που έχω κάνει και που αγάπησα και δεν μπορώ να είμαι κριτής. Και στις δύο φορές υπάρχει αυτό το πράγμα που πρέπει να το δω πολλές φορές για να αρχίσω να συνειδητοποιώ τι βλέπω και να μπορέσω να είμαι ουδέτερη και να καταλάβω τι είναι αυτό που βλέπω και μπορέσω να κρίνω τ μου αρέσει, τι δεν μου αρέσει, τι θα ήθελα να αλλάξω την επόμενη φορά.

Ωστόσο και στην πρώτη ταινία, παρόλο που ήταν η αρχή σου, πήρες πάρα πολύ κολακευτικά σχόλια. Τώρα με το “Love in the end” όλοι προσέξατε το “όμορφο και δροσερό κορίτσι της 3ης ιστορίας.
Ευχαριστώ πάρα πολύ! Είναι πραγματικά πάρα πολύ ωραίο αυτό και είναι κάτι το οποίο κάθε φορά που το σκέφτομαι με χαροποιεί. Για τον “Κανένα” προτάθηκα από την Ακαδημία κινηματογράφου για το πρώτο γυναικείο και είναι κάτι το οποίο ακόμη δε το πιστεύω και είναι κάτι που με συγκινεί πάρα πολύ. Και η Τζούλια και η Κατερίνα είναι πολύ κοντά στο πως είμαι εγώ σαν άνθρωπος, έτσι λίγο συνεσταλμένη και ήρεμη και αυτά. Βέβαια, με την σωστή καθοδήγηση κάθε φορά από τους σκηνοθέτες αυτό πήγαινε σε ένα σημείο “Α” το οποίο θέλανε. Οπότε ήμουν πιστεύω τυχερή γιατί εφόσον δεν έχω φοιτήσει σε κάποια σχολή, οι ρόλοι να' ναι κάτι κοντά σε εμένα αλλά και ο Χρήστος Νικολέρης και ο Βασίλης Κεχαγιάς είναι άνθρωποι με τους οποίους μπόρεσα να δουλέψω έτσι ώστε να μου βγάλουν αυτό που θέλανε να δούνε στην οθόνη. Δουλεύαμε με ηρεμία, νομίζω μέσα από τις πρόβες μάθαμε ο ένας πως δουλεύει ο άλλος και ήταν μαζί με σωστή καθοδήγηση όλο αυτό και πιστεύω πήγε καλά και τώρα.



Στην πρώτη ταινία δυσκολεύτηκες περισσότερο μιας και το περιεχόμενο της ήταν περισσότερο κοινωνικό;
Στην πρώτη ναι, εκτός από το ότι ήταν η πρώτη μου ήταν και το περιεχόμενο πιο δραματικό και είχε τις δυσκολίες της αλλά, θα το ξαναπώ, με την καθοδήγηση από το Χρήστο και το ότι μάθαμε ο ένας πως δουλεύει ο άλλος, το ότι εγώ ήμουν στην πρώτη μου δουλειά, το ότι δεν είχα φοιτήσει σε δραματική σχολή, όλα αυτά τα ήξερε και με διάλεξε μαζί με αυτά. Το παλέψαμε μαζί σε ότι δύσκολο είχαμε να κάνουμε και τα καταφέραμε!

Όταν λοιπόν σου έγινε η πρόταση για την δεύτερη ταινία, χάρηκες;
Χάρηκα πάρα πολύ! Απ' όταν μίλησα πρώτη φορά στο τηλέφωνο και μου είπαν να περάσω από το casting. Έκανα τότε και τα χαρτιά μου για το πανεπιστήμιο και αγχώθηκα πάρα πολύ γιατί, αυτό που είπα και στην αδερφή μου, ξέρω ότι είναι κάτι που θέλω να κάνω και δεν θα ήθελα να τύχει να είναι οι ημερομηνίες η μία πάνω στην άλλη. Εννοείται ότι θα συνέχιζα για το μεταπτυχιακό αλλά θα άφηνα πίσω μου κάτι που ήθελα αλλά ευτυχώς οι ημερομηνίες δεν συμπίπταν και κατάφερα να το κάνω. Πραγματικά, από την πρώτη φορά που μίλησα στο τηλέφωνο πέταγα από τη χαρά μου, ένιωθα ένα φτερούγισμα στο στομάχι.

Ήσουν και τυχερή γιατί συνέπεσα η πρεμιέρα λίγο πριν φύγεις και είδες την ταινία στην Ελλάδα, έτσι;
Ήμουνα εδώ στη Ρώμη και επέστρεψα. Ήθελα πάρα πολύ να είμαι εκεί.



Πώς σου φάνηκε λοιπόν που την είδες ολοκληρωμένη και με τις άλλες δύο ιστορίες;
Κατ' αρχάς και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να μην ήμουν εκεί, το γεγονός ότι κατάφερα και ήρθα ήταν από μόνο του μια μέρα πολύ ευτυχισμένη για μένα. Μου άρεσαν πάρα πολύ και οι άλλες δύο ιστορίες γιατί δεν είχα δει καθόλου, τις είχα διαβάσει μόνο. Γέλασα κιόλας και το βρήκα πολύ γλυκό όπως δέθηκε όλο αυτό μαζί.

Από τα γυρίσματα τι είναι αυτό που θυμάσαι;
Εμείς ήμασταν στο πλοίο επάνω οπότε ήταν εξολοκλήρου νέα εμπειρία για μένα γιατί πάντα υπάρχει πίεση αλλά είχαμε και το εξής, ότι το πλοίο κινείται οπότε δεν έχεις περιθώριο ούτε πέντε λεπτά να καθυστερήσεις κάτι που πρέπει να γυρίσεις στο συγκεκριμένο σημείο και στη συγκεκριμένη ώρα για παράδειγμα. Όλη αυτή η πίεση παρόλα αυτά δεν έβγαινε στην επιφάνεια και δουλεύαμε όλοι καλά και ακόμη και τα βραδινά που είχαμε, μπορεί να κούναγε το πλοίο, να ήμασταν όλοι κουρασμένοι, να μην μπορούσαμε να ξεκουραστούμε πάρα πολύ καλά στο πλοίο αλλά ήταν μια περιπέτεια λίγο σαν πενθήμερη που όμως πρέπει να δουλέψουμε. Ήταν καινούριο, πολύ καινούριο.



Η συνεργασία σου με τον Λεωνίδα Καλφαγιάννη πώς ήταν; Σε βοήθησε; Είχατε χημεία;
Ναι με βοήθησε πάρα πολύ και ο Λεωνίδας. Επίσης, επειδή εγώ είχα κάνει μόνο μια κινηματογραφική δουλειά είχαμε συζητήσει πάρα πολύ μαζί στις πρόβες. Μου πρότεινε κάποια πράγματα που κάνει αυτός και που τον βοηθάνε και πρόβα στην πρόβα βρήκαμε πολλά κλειδιά ο ένας για τον άλλον και μοιράστηκε μαζί μου δικά του μυστικά που ίσως βοηθούσανε κι εμένα. Κάποια περισσότερο, κάποια λιγότερο, κάποια με τον δικό μου τρόπο αλλά σίγουρα πήρα πράγματα από την συνεργασία μου με τον Λεωνίδα

Η ταινία δίνει καλό τέλος σε ανεκπλήρωτους έρωτες. Εσύ πιστεύεις ότι οι αληθινοί έρωτες πρέπει να έχουν πάντα happy end;
Οι αληθινοί έρωτες πρέπει να έχουν πάντα happy end αλλά δεν έχουν σχεδόν ποτέ, κατά την γνώμη μου. Είναι πολύ σπάνιο να σου εμπνέει ο άλλος αυτά που του εμπνέεις κι εσύ ακριβώς το ίδιο κα να είναι τόσο αμοιβαίο και τόσο όμορφο. Συνήθως, οι αληθινοί έρωτες πονάνε και πληγώνουν αλλά γι' αυτό υπάρχει κι ο κινηματογράφος που μπορέσαμε και το κάναμε αυτό πιο γλυκά.



Εσύ, μέχρι που θα έφτανες για έναν έρωτα; Θα έκανες κάτι ακραίο ή δύσκολο όπως οι πρωταγωνιστές των τριών ιστοριών;
Στην περίπτωση του χαρακτήρα μου στην ταινία, δεν ξέρω αν θα κατάφερνα να κάνω αυτό το βήμα που έκανε κι εκείνη, που έφυγε και έπεσε με τα μούτρα στον έρωτα με κάποιον άνθρωπο τον οποίο τον ήξερε τόσο λίγο καιρό. Είναι κάτι το οποίο εμένα σαν Τζωρτζίνα θα με τρόμαζε πάρα πολύ αλλά οι άλλες δύο ιστορίες έχουν κάτι το οποίο είναι πιο κοντά σε κάτι που θα μπορούσα να κάνω. Το να δω κάποιον φίλο μου ίσως, όπως συμβαίνει στην δεύτερη ιστορία, ή το να γίνει όλο αυτό το ψάξιμο με κάποιον που γνωριστήκαμε είναι κάτι το οποίο είναι πιο κοντά σε κάτι που θα μπορούσα να κάνω ενδεχομένως.

Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σου, είναι σημαντικό στοιχείο για να είσαι καλά και δημιουργική;
Ο έρωτας νομίζω εμπνέει όλους τους ανθρώπους και τους κάνει να είναι δημιουργικοί και να νιώθουν πιο έντονα τα πάντα, από τα καλά μέχρι τα κακά. Αυτό είναι ωραίο γιατί τα ζεις όλο πιο έντονα και με περισσότερο πάθος γιατί ο έρωτας είναι σε όλους τους ανθρώπους σημαντικό κομμάτι. Ακόμα και σε αυτούς που μπορεί να μην το παραδέχονται.

Ερωτευτείτε λοιπόν!
Ερωτευτείτε, ναι! (γέλια)

By TLIFE