Κάπου στον κόσμο υπάρχει αγάπη, είναι σκόρπια σε πολλά μέρη! Κάθε μέρα ανακαλύπτω ένα καινούργιο κομμάτι της, χάνω όμως κάτι από μένα! Βυθίζομαι στο σκοτάδι και βρίσκω το φως, πέφτω και σηκώνομαι, κλαίω και γελάω. Αντίθεση κυριαρχεί, παντού. Τα πρέπει και τα θέλω κυρίως.
Πρέπει να ανταποκριθώ στις προσδοκίες, θέλω να το κάνω μα κάπου στη μέση χάνω το δρόμο. Χάνω το δρόμο και μένω μόνη. Δεν ξέρω μετά αν έχω άλλα δικαιώματα. Αξίζω να έχω; Κάτι τέτοιες νύχτες χάνομαι στην αμφιβολία, κοιμάμαι με την αμφισβήτηση και ξυπνώ με αγωνία! Νιώθω ότι έχω χάσει τον έλεγχο από καιρό μα δεν έχω τη δύναμη να τ’ αλλάξω. Τι με κρατάει πίσω; Τόσες αποφάσεις, τόσα δάκρυα, τόσες απογοητεύσεις κι όμως δεν αρκούν. Πού είναι το όριο που άμα το υπερβείς γίνεσαι αποφασιστικός, ίσως και ξεροκέφαλος; Πού είναι η απάντηση που ψάχνω;
Στην καρδιά μου… Έλα όμως που δεν με έχουν μάθει να μεταφράζω τα λόγια της καρδιάς. Με την προσπάθεια να ακολουθήσω τις εντολές της χάνω τον ρυθμό μου. Πάντα έτσι ήταν η ζωή; Πάντα έτσι θα’ ναι; Τουλάχιστον να είχα ένα σύμμαχο εκτός από τον εαυτό μου, που μεταξύ μας μάλλον μου τα κάνει χειρότερα…
