Πόσο μακριά θα έφτανες για το “τρίτο στεφάνι”;

Ζω στην πιο όμορφη περιοχή της Αθήνας. Εντάξει, σε μία από τις πιο όμορφες. Στου Ζωγράφου. Σε μια περιοχή που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα αλλά σίγουρα έχει πολλά για να ζηλέψεις. Το σημαντικότερο είναι οι άνθρωποι που ζουν εκεί. Προφανώς και το λέω γιατί ανάμεσά τους είναι η οικογένειά μου και οι φίλοι μου. Είναι οι άνθρωποι που μεγάλωσα μαζί τους. Είναι οι άνθρωποι που περνούν την καθημερινότητά τους στην ίδια γειτονιά και που παρόλο που δεν τους ξέρω όλους, νιώθω κοντά τους. Γι' αυτό κάθε φορά που κάτι αξιόλογο γίνεται στου Ζωγράφου θέλω να το κοινοποιώ. Κάπως έτσι φτάσαμε σε αυτό το post και στην ερώτηση “Πόσο μακριά θα έφτανες για το “τρίτο στεφάνι”;

Η απάντηση είναι μέχρι του Ζωγράφου. Και για την ακρίβεια στο Δημοτικό Κηποθέατρο. Σε έναν χώρο που έχω συνδέσει με τις σχολικές παραστάσεις που ανεβάζαμε στο δημοτικό και που μοιάζει πολύ με θερινό σινεμά. Ένα θέατρο που θα φιλοξενήσει για περίπου μία εβδομάδα μία ξεχωριστή παράσταση από την θεατρική ομάδα Carpe Diem. Πρόκειται για το έργο “Το τρίτο στεφάνι” του Κώστα Ταχτσή.

Φυσικά, στο μυαλό σού έρχεται η τηλεοπτική σειρά του ANT1 με την Νένα Μεντή την σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει ο Γιάννης Διαλιανίδης και το ομώνυμο τραγούδι των τίτλων της ερμηνεύει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη.

Είναι η ίδια ιστορία μόνο που έχουν αναλάβει να μας την παρουσιάσουν νέοι και ταλαντούχοι ηθοποιοί από την θεατρική ομάδα του Δήμου Ζωγράφου. Μέλος της ομάδας είναι και η φίλη μου η Μαρία Καραούλη. Η φατσούλα που βλέπεις στην κεντρική φωτογραφία! Ασχολείται με το θέατρο ερασιτεχνικά και το κάνει με αγάπη και ήταν ο λόγος που βρέθηκα στην πρόβα τζενεράλε. Για να της κάνω support!

Η ατμόσφαιρα στις πρόβες είναι εντελώς διαφορετική. Κουραστική για τους ηθοποιούς αλλά δημιουργική ταυτόχρονα. Έχει μία άλλη μαγεία γιατί νιώθεις ότι συμμετέχεις κι εσύ λίγο και ότι γίνεσαι μέλος της ομάδας. Έτσι νιώθω κι εγώ!

Είμαι σίγουρη ότι η Μαρία είχε τρελαθεί από το άγχος στην πρεμιέρα. Έχει πολλές μέρες ακόμα όμως για να το συνηθίσει. Αν το συνηθίσει. Ξέρεις τι θα το κάνει πιο εύκολο; Το ζεστό χειροκρότημα! Τόσο η φίλη μου όσο και η υπόλοιπη ομάδα, που δουλεύουν σκληρά πάρα πολύ καιρό για να ανέβει αυτό το έργο, έχουν ανάγκη από αυτη την επιβράβευση. Σε καλούν λοιπόν σε αυτή την παράσταση με την ελπίδα να σε κάνουν να την αγαπήσεις και κυρίως να την χειροκροτήσεις!



Τα γεγονότα στο έργο διαδραματίζονται κατά κύριο λόγο στη διάρκεια του Μεσοπολέμου και της Κατοχής, με κύρια πρωταγωνίστρια την Εκάβη και τη Νίνα που ζουν αυτές τις περιόδους. Οι δύο κυρίες μας περιγράφουν με πιστότητα το κλίμα της εποχής μέσα από προσωπικές τους ιστορίες. Η Νίνα πραγματοποιεί τρεις γάμους, εξ ου προφανώς και ο τίτλος του έργου.



Για την ιστορία, να σου πω ότι ο Ταχτσής είχε προτείνει το συγκεκριμένο μυθιστόρημα σε τρεις εκδοτικούς οίκους, οι οποίοι το απέρριψαν. Τελικά, εκδόθηκε το 1962 με δικά του χρήματα και ήταν μάλιστα αυτό που τον καθιέρωσε ανάμεσα στους πεζογράφους της γενιάς του. Φαντάσου! Το έργο διαθέτει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία και ο ίδιος ο συγγραφέας είχε αποκαλύψει πως ο χαρακτήρας της Εκάβης Λόγγου είναι απόλυτα βασισμένος στη γιαγιά του που τον μεγάλωσε.



Η Μελίνα Μερκούρη είχε εκφράσει το ενδιαφέρον της για την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος αλλά αρχικά διασκευάστηκε μόνο για το ραδιόφωνο και το 1995 μεταφέρθηκε στην τηλεόραση. Λίγα χρόνια αργότερα, το 2009, ο Σταμάτης Φασουλής το διασκεύασε για το Εθνικό Θέατρο.

Το 2014, θα το απολαύσεις στο Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο της γειτονιάς μου! Κι επειδή εγώ δεν θα μπορώ να είμαι, για λόγους που θα σου εξηγήσω προσεχώς, περιμένω τις φωτογραφίες σου στα social media με το #totritostefani. Θα σε τσεκάρω!



Σκηνοθεσία: Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη
Διασκευή: Στ. Φασουλής -- Θ. Νιάρχος
Δραμ. Επεξεργασία: Αναστασία Τζέλλου
Σκηνικά - Κοστούμια: Μάρθα Φωκά
Χορογραφίες / Κίνηση: Ιωάννα Βασιλακοπούλου
Μουσική Επιμέλεια: Δημήτρης Ιατρόπουλος
Τραγούδι: Αστέρω Χριστοφίδου
Επιμέλεια Projection - Φωτισμού: Παναγιώτης Λαμπής
Βοηθός σκηνοθέτη Α': Ιωάννα Μπούτα
Βοηθός σκηνοθέτη Β': Βάσια Σακκά
Βοηθός σκηνογράφου: Ιωάννα Κοκαλάρη
Τεχνικός θεάτρου: Θανάσης Αναστασάτος
Φωτογραφίες: Κώστας Γιαβής
Πρόγραμμα-Αφίσα-Youtube: Κυριάκος Πανόπουλος

Διανομή

ΝΙΝΑ: Μαρία Αδαμοπούλου
ΕΚΑΒΗ: Μάτα Νάτσιουλα
ΝΙΝΑ (σε νεαρή ηλικία), Βικτώρια: Αλεξάνδρα Παππά
ΕΚΑΒΗ (σε νεαρή ηλικία), ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ:
Βίνα Σέργη
ΑΝΤΩΝΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ: Διονύσης Σάββας
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Δημήτρης Καπαμάς
ΕΛΕΝΗ: Ραλλού Γκίκα
ΜΑΡΙΑ, ΚΥΡΙΑ ΑΠ' ΤΑ ΠΑΛΙΑ: Μαρία Καραούλη
ΕΡΑΣΜΙΑ, ΠΟΛΥΞΕΝΗ: Έφη Πετροπούλου
ΜΑΡΙΕΤΑ, ΜΗΤΕΡΑ ΦΩΤΗ, ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ, ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ: Σπυριδούλα Γκέκα
ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, ΜΠΑΜΠΗΣ, ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ:
Γιώργος Μυλωνάς
ΠΑΤΕΡΑΣ ΝΙΝΑΣ, ΠΑΤΕΡΑΣ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ευθύμιος Ντούσικος
ΜΗΤΕΡΑ ΝΙΝΑΣ, ΜΗΤΕΡΑ ΓΙΑΝΝΗ, ΚΑΣΙΜΑΤΗ:
Ιωάννα Μπούρα
ΝΤΙΝΟΣ, ΛΙΜΕΝΙΚΟΣ, ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ, ΣΩΤΗΡΗΣ:
Γιάννης Χαραλάμπους
ΦΩΤΗΣ, ΘΟΔΩΡΟΣ: Αλέξανδρος Γκιώνης
ΑΡΓΥΡΗΣ, ΑΚΗΣ: Βασίλης Βουτετάκης
ΦΡΟΣΩ: Ελεονώρα Γεώργα

P. S. Ψάξε στο YouTube το τραγούδι "Το τρίτο στεφάνι" από την Άλκηστις Πρωτοψάλτη και περιμένω τα hashtags!

By TLIFE

Επιτέλους! Το αγαπημένο μου βιβλίο θα μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη

Όλα τα κορίτσια μεγαλώνουν με τη φαντασίωση να βρουν κάποτε τον πρίγκιπά τους! Εγώ τον βρήκα όταν ακόμα ήμουν πολύ μικρή. Δημοτικό θυμάμαι πήγαινα. Δεν καβαλούσε άσπρο άλογο όμως και ούτε ανήκε σε κάποια μεγάλη βασιλική οικογένεια. Ήταν ένας πρίγκιπας... από άλλο πλανήτη! Ένας “Μικρός Πρίγκιπας”.

Αναφέρομαι φυσικά στο γνωστό βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ. Είναι το αγαπημένο μου βιβλίο και είμαι σίγουρη και πολλών ακόμα από εσάς. Παρόλο που η πρώτη του έκδοση χρονολογείται το 1943 -φέτος έκλεισε 70 χρόνια- συνεχίζει να αγαπιέται όσο κανένα άλλο -από μικρούς και μεγάλους. Κατά βάση, πρόκειται για ένα παιδικό παραμύθι που όμως οι αλήθειες και τα νοήματα που κρύβει είναι πολύ δυνατά. Εγώ τουλάχιστον, κάθε φορά που το ξαναδιαβάζω βρίσκομαι μπροστά σε κάτι εντελώς καινούριο. Γιατί μεγαλώνοντας κάποια πράγματα τα αντιλαμβάνεσαι αλλιώς...

Η πρώτη φορά που έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο ήταν ένα καλοκαίρι στο σπίτι της νονάς Χριστίνας. Πόσο μου άρεσαν θυμάμαι οι μέρες του καλοκαιριού στο Διόνυσο! Μέσα από μία τεράστια βιβλιοθήκη λοιπόν, που έκρυβε στα ράφια της πολύτιμους θησαυρούς της λογοτεχνίας και όχι μόνο, έπεσε στο μάτι μου το συγκεκριμένο. Το άσπρο εξώφυλλο με το ξανθό μικρό αγοράκι που έγραφε από πάνω “Ο μικρός πρίγκιπας”. Λειτούργησε λίγο μέσα μου αυτό με την κοριτσίστικη φαντασίωση μάλλον και το άρπαξα! Καθισμένη στον καταπράσινο κήπο του σπιτιού, όπου επικρατούσε μία μαγική σιωπή, ξεκίνησα να το διαβάζω και δεν σηκώθηκα μέχρι που το τελείωσα. Εξάλλου 97 σελίδες είναι μονάχα!

Πολύ αργότερα, συνειδητοποίησα τον θησαυρό που κρατούσα στα χέρια μου:

-Είναι το πιο διαβασμένο και το πιο πολυμεταφρασμένο βιβλίο της γαλλικής γλώσσας. 250 γλώσσες και διάλεκτοι
-Έχει ψηφιστεί ως το καλύτερο βιβλίο του εικοστού αιώνα στη Γαλλία
-Κάθε χρόνο πωλούνται περισσότερα από ένα εκατομμύριο βιβλία
-Έχει ξεπεράσει σε πωλήσεις τα 140 εκατομμύρια αντίτυπα
-Είναι το τρίτο βιβλίο στον κόσμο με τις περισσότερες πωλήσεις, μετά την “ Βίβλο” και το “ Κεφάλαιο” του Μαρξ
-Έχει κυκλοφορήσει και σε γραφή Μπράιγ ενώ τώρα βγαίνουν και τα σκίτσα του σε γραφή για τυφλούς
-Τα σχέδια και οι ζωγραφιές του βιβλίου αποτελούν έργα του ίδιου του συγγραφέα

Η είδηση λοιπόν ότι το αγαπημένο μου βιβλίο θα μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη μόνο χαρά θα μπορούσε να μου δώσει. Ίσως έτσι τελικά πείστουν και τα ανίψια μου -προσπαθώ καιρό να τους κάνω να δώσουν μία ευκαιρία στο βιβλίο- αλλά και άλλα παιδιά, μεγάλα και μικρά, που βαριούνται λίγο το διάβασμα να τον “γνωρίσουν”.



Βέβαια, έχουν γίνει στο παρελθόν κι άλλες προσπάθειες για την μεταφορά του στο κινηματογράφο και σε σειρά κινουμένων σχεδίων αλλά εδώ μιλάμε για ένα project που όλοι θέλουν να συμμετέχουν και σίγουρα όλοι ανυπομονούμε να δούμε!

Πρόκειται για μία animation ταινία την οποία θα σκηνοθετήσει ο Mark Osborne. Δεν έχει γίνει ακόμα γνωστό ποιος θα υπογράψει την μεταφορά του σεναρίου ωστόσο έχουν διαρρεύσει τα πρώτα λαμπερά ονόματα που θα δανείσουν τις φωνές τους.

Ο Benicio Del Toro και ο Jeff Bridges, ο οποίος προορίζεται για τον ρόλο του πιλότου, φαίνεται πως έχουν ήδη υπογράφει ενώ σε συζητήσεις με τους παραγωγούς είναι και η Marion Cotillard. Τις φωνές τους θα δώσουν ακόμα οι James Franco, Paul Giamatti και Rachel McAdams.

Γυρνώντας όμως και πάλι στο βιβλίο, πρέπει να σου πω ότι η ουσία του περιέχεται στις ατάκες που βγαίνουν από το στόμα της αλεπούς προς τον μικρό πρίγκιπα. Το αγαπημένο μου κεφάλαιο είναι ακριβώς αυτό, το 21 και σου παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα για να καταλάβεις:

"Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:
- Αχ! είπε η αλεπού ... Θ' αρχίσω τα κλάματα.
- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε! - Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.
Ύστερα πρόσθεσε:

-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.



Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:
- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα 'χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.

- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας.

Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και γύρισε προς την αλεπού.
- Γεια σου, είπε ...



- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια. (On ne voit bien qu'avec le cœur. L'essentiel est invisible pour les yeux)

- Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.

- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου ... έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...

- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει."

Πιστεύω σε έπεισα ότι πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο το οποίο είναι πολύ καλό δώρο για κάποιον που αγαπάς. Υπάρχουν επίσης πολλά διακοσμητικά, κοσμήματα, σημειωματάρια και ότι μπορείς να φανταστείς εμπνευσμένα από την ιστορία του ξανθού πρίγκιπα. Έχω φίλη που τον έχει κάνει τατουάζ! Εννοείται πως έχω αρκετά στη συλλογή μου αλλά έχω ερωτευτεί τελευταία ένα ρολόι που ελπίζω να το αποκτήσω σύντομα...

Πες με αθεράπευτα ρομαντική αλλά από όλα, κράτα απλά αυτή τη μαγική φράση...


P.S. Ψάξε στο YouTube το All You Need is Love από τους The Beatles.

By TLIFE

Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ… Τι είπαμε ακριβώς ότι κάνει το σύμπαν;

Έχεις ακούσει αυτή την φράση, είμαι σίγουρη, άπειρες φορές. Ίσως πάλι να την έχεις διαβάσει κι εσύ στο βιβλίο του Paulo Coelho «O Αλχημιστής».  Μπορεί να είσαι από αυτούς που την έχουν για μότο κιόλας. «Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις».



Άσε μας! Κανένα σύμπαν και κανένας Coelho δεν συνωμοτεί για να γίνει κάτι που θέλεις πάρα πολύ. Το μόνο πράγμα που βοηθάει στο να γίνουν «μαγικά» είναι η σκληρή δουλειά και το πάθος για αυτό που κάνεις. Καμιά φορά βέβαια, η αναγνώριση της προσπάθειάς σου αργεί, αλλά πάντα έρχεται.

Είμαι αυτής της άποψης και πες με αθεράπευτη ρομαντική. Πιστεύω ότι ο καθένας, στο τέλος, δικαιώνεται για τον αγώνα του. Κι όπου βλέπουμε ανθρώπους να αγωνίζονται τίμια και παίζοντάς τα όλα για όλα, καλό είναι να τους βάζουμε ένα χεράκι… Με την καλή έννοια!

Φυσικά και δεν το ανέφερα τυχαία. Ένας τέτοιος άνθρωπος έπεσε πρόσφατα στην αντίληψή μου. Και τώρα να, βάζω το χεράκι μου... Ένας φίλος, που λες, μου έστειλε ένα βίντεο και με ρώτησε την άποψή μου. Πρόκειται για το teaser της ταινίας μικρού μήκους "Rocky Raccoon". Δες εδώ! Δεν χρειάζεται να σου πω ότι την αγάπησα. Την πίστεψα.



Ξέρω, υπάρχουν δεκάδες ταλαντούχοι άνθρωποι εκεί έξω που αξίζουν μία ευκαιρία να φανεί η δουλειά τους. Στην εποχή μας, οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να κάνουν όλα τα ωραία πράγματα που έχουν στο κεφάλι τους. Ο Μιχάλης Αριστομενόπουλος όμως είχε την έμπνευση να κάνει μία ιντερνετική καμπάνια και την στηρίζει με πάθος. Δεν χρειάζεται κανένα σύμπαν. Χρειάζεται εσένα, να συνωμοτήσεις μαζί του. Sorry Paulo!

Αν θέλεις λοιπόν να βοηθήσεις τον αθώο Ρόκυ να λύσει το μυστήριο της ζωής του μπες εδώ! Έμεινε μόλις μία εβδομάδα για να πιάσει τον στόχο του.

P. S. Ψάξε στο YouTube το τραγούδι «Rocky Raccoon» των Beatles, στην ιστορία του οποίου είναι βασισμένη, κατά ένα μέρος, η ταινία.


By TLIFE

Η ιστορία μιας μπανάνας που αγαπούσε το ποδόσφαιρο και μισούσε το ρατσισμό!

Ας συμφωνήσουμε από την αρχή σε δύο πράγματα. Οι μπανάνες κάνουν καλό και ο ρατσισμός όχι. Για λόγους που δεν χρειάζεται να σου υπεραναλύσω. Αν και ξέρεις, αγαπημένε αναγνώστη του editor’s blog, ότι μπορώ εύκολα να το κάνω. Δεν είναι τυχαίο που τα αγαπημένα σου Minions δίνουν μάχη για μία μπανάνα...



Παίρνω σαν δεδομένο λοιπόν ότι το κίτρινο φρουτάκι έχει πολλά οφέλη για την υγεία και αν είσαι από αυτούς που δεν τις αγαπάς -παρά μόνο αν φοράνε πιτζάμες και παίζουν στην tv- θα σου πω και το άλλο που διάβασα πρόσφατα, ανάμεσα σε χιλιάδες google results:

«Η μπανάνα είναι ένα από τα πιο ενοχοποιημένα φρούτα, παρεξηγημένα και παραμελημένα από τα άτομα που βρίσκονται σε δίαιτα ή που προσέχουν το βάρος τους. Ο λόγος είναι η λανθασμένη εντύπωση πως η μπανάνα παχαίνει λόγω των υποτιθέμενων πολλών της θερμίδων.» Σαν να λέμε οι μπανάνες είναι θύμα παρεξήγησης!



Τουλάχιστον ήταν, γιατί εδώ και λίγες μέρες έχουν καταφέρει να γίνουν το πιο δυνατό μήνυμα κατά του ρατσισμού. #weareallmonkeys, #saynotoracism και τέτοια. Τα έχεις δει να παίζουν στα social media κάτω από φωτογραφίες με το συγκεκριμένο φρούτο. 

Να, ο Λευτέρης κι εγώ ακολουθήσαμε το ''κίνημα'' ανεβάζοντας στο instagram μια φωτογραφία μας να τρώμε μπανάνα.


Ξέρεις όμως πως ξεκίνησε όλο αυτό; Από μία μπανάνα που αγαπούσε το ποδόσφαιρο και μισούσε το ρατσισμό! Και θα σου πω την ιστορία της…

Η συγκεκριμένη μπανάνα έπεσε στον αγωνιστικό χώρο του «Μαδριγάλ» , την Κυριακή 27 Απριλίου. Εκείνη την ώρα ήταν σε εξέλιξη ο ποδοσφαιρικός αγώνας της Βιγιαρρεάλ με την Μπαρσελόνα. Οι δύο ισπανικές ομάδες έπαιζαν για την 35η αγωνιστική της Πριμέρα Ντιβιζιόν -τα έψαξα, μην φανταστείς ότι τα ξέρω- όταν ένας οπαδός της πρώτης είχε την «πανέξυπνη» ιδέα να πετάξει σε ένα παίκτη μια μπανάνα. Και συγκεκριμένα τον Dani Alves.



Η αντίδραση του Βραζιλιάνου αμυντικού της Μπαρτσελόνα ήταν απρόσμενη! Σήκωσε την μπανάνα από το χορτάρι και την έφαγε.

Φυσικά, το περιστατικό πήρε γρήγορα διαστάσεις καθώς πολλοί ακόμα ποδοσφαιριστές-και όχι μόνο-θέλησαν να συμπαρασταθούν στον Alves στέλνοντας παράλληλα ένα μήνυμα κατά του ρατσισμού. Τι έκαναν; Δημοσίευσαν φωτογραφίες τους στα μέσα κοινωνικά δικτύωσης στις οποίες έτρωγαν μια μπανάνα.

Για την ιστορία, ο συγκεκριμένος οπαδός εντοπίστηκε και συνελήφθη και αναμένεται να οριστεί δικάσιμος με κατηγορίες για παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων και πολιτικών ελευθεριών.

«Δεν ξέρω ποιος την πέταξε, αλλά τον ευχαριστώ. Το ποτάσιο που περιέχει μου έδωσε δύναμη να κάνω δυο ακόμα κούρσες, η μία εκ των οποίων οδήγησε σε γκολ», ήταν η απάντηση του 31χρονου άσου μετά το τέλος του παιχνιδιού.

Από τους πρώτους που έδειξαν την συμπαράστασή τους ήταν ο συμπαίκτης του, Neymar που πόζαρε στον λογαριασμό του στο instgram με τον γιο του.

Ακολούθησαν ο Mario Balotelli, ο Sergio Aguero, ο Ιταλός Πρωθυπουργός Matteo Renzi, το top model Adriana Lima και πολλοί ακόμα όπως θα διαπιστώσεις βάζοντας τα συγκεκριμένα hashtags στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Το κύμα συμπαράστασης φυσικά εξέπληξε και τον ίδιο τον Alves ο οποίος εξήγησε πως η αντίδρασή του δεν ήταν προσχεδιασμένη ή σκόπιμη για να γίνει ντόρος καθώς δεν περίμενε ποτέ ότι θα συμβεί αυτό στο γήπεδο. «Μια αρνητική συμπεριφορά πρέπει να συναντά μια θετική. Αυτό κάνει τη διαφορά από το να προσπαθείς να την πολεμήσεις με άλλο τρόπο», σχολίασε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.

«Το ποδόσφαιρο είναι ένας χώρος ψυχαγωγίας. Εκεί που υποστηρίζεις την ομάδα σου και μπορείς να πας με τα παιδιά σου, την οικογένεια και τους φίλους σου για να μοιραστείς τη στιγμή. Πράξεις βίας δεν πρέπει να υφίστανται. Πρέπει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον», είπε ο Alves.

Και πόσο πολύ συμφωνώ τέλος πάντων! Είμαι άσχετη από τα αθλητικά οπότε θα σου μιλήσω άσχετα από αυτά. Σαν άνθρωπος που έχω βιώσει το ρατσισμό. Σαν άνθρωπος που ξενέρωσε από αυτόν τον τυπάκο που θεώρησε μαγκιά να κοροϊδέψει έναν άλλο άνθρωπο εξαιτίας της διαφορετικότητάς του. Βιώνουμε όλοι καθημερινά ανάλογα περιστατικά στη ζωή μας. Κάποιες φορές κλείνουμε τα μάτια είτε από φόβο είτε γιατί νομίζουμε δεν μας αφορά. Κάποιες φορές απλά δεν τα βλέπουμε γιατί δεν δίνουμε σε περιστατικά την διάσταση που τους πρέπει.



Όπως και να έχει, χωρίς να κάνω πολιτική –αν και είναι πολύ της μόδας να το κάνεις αυτό και να γίνεσαι μάλιστα και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος- και χωρίς καμία διάθεση να είμαι Δον Κιχώτης θα σου πω απλά πες «ΟΧΙ». Βγάλε από τη ζωή σου στενόμυαλους και τραμπούκους που συμπεριφέρονται στους άλλους ανθρώπους με τέτοιο τρόπο και καταδίκασε ανάλογες συμπεριφορές όπου και όποτε μπορείς.



Δεν είναι λάθος να είσαι διαφορετικός, το λάθος είναι να μην σέβεσαι αυτή την διαφορετικότητα του άλλου. Αν συνειδητοποιήσεις ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι περισσότερο κοινωνική και όχι οικονομική τότε ίσως την δεις κι εσύ αλλιώς. Τότε ίσως καταλάβεις γιατί είχα την ανάγκη να σου πω αυτή την ιστορία. Τότε ίσως καταλάβεις την ιστορία αυτής της μπανάνας που κατάφερε να γίνει το πιο δυνατό μήνυμα κατά του ρατσισμού.

P. S. Ψάξε στο YouTube το «Imagine» του John Lennon. Αυτό!

By TLIFE

Ο Σάκης επέστρεψε εκεί που χτυπάει η καρδιά του…

Ας μην κρυβόμαστε! Είμαι ρουβίτσα. Όσο μεγαλώνω –κι όσο μεγαλώνει κι εκείνος- τόσο πιο πολύ. Είμαι από αυτές που έχουν αφίσα του Σάκη Ρουβά πάνω από το γραφείο τους. Όχι στο σπίτι. Στη δουλειά! Και φυσικά δέχομαι συχνά πυκνά τα πειράγματα των συναδέλφων μου. Και φυσικά δεν πτοούμαι καθόλου!

Γιατί αν έχεις δει τον Σάκη να τραγουδάει live, ξέρεις. Μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά, μπορείς να έχεις μια ιδέα γιατί η αλήθεια είναι ότι μαζί του ποτέ δεν ξέρεις. Έχει την τάση να σε εκπλήσσει κάθε φορά. Κι εκεί που λες τα έχω δει όλα από εκείνον, όλο και κάτι καινούργιο σκαρώνει. Να, σαν το The Ace of Hearts Tour.


Τι χαρά! Δεν έχασα την ευκαιρία να ζητήσω από τον φωτογράφο μας, Πέτρο Χόντο  μία αναμνηστική

Για τις φανατικές των social media το #theaceofheartstour είναι πολύ γνώριμο. Από την στιγμή που αποφασίστηκε ποιος θα είναι ο τίτλος της περιοδείας που ετοίμασε ο κορυφαίος Έλληνας σταρ, το διαδίκτυο πλημμύρισε με Σάκη! Η αρχή έγινε βέβαια λίγο νωρίτερα με το selfie video που ανέβασε στο instagram και τραγούδησε το «Σε πεθύμησα» για τους θαυμαστές του. Εντάξει, έκανε ρεκόρ like σε λίγα μόνο λεπτά. Για δύο λόγους.

Πρώτον, γιατί με αυτό τον τρόπο υπάρχει μια αμεσότητα στην επικοινωνία με το κοινό του. Γιατί οι ρουβίτσες είναι αιώνια πιστές και κάνουν χαμό. Γιατί είναι ο Σάκης Ρουβάς, που και το όνομά του μόνο το μικρό, φτάνει για να γίνει σάλος.

Ο δεύτερος λόγος της τεράστιας ανταπόκρισης του κοινού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του τραγουδιστή είναι ότι κι εμάς μας έλειψε. Ναι ρε Σάκη! Σε πεθύμησα κι εγώ… Κι ας σε καμάρωσα πέρυσι στις Βάκχες. 50 παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα ήταν αυτές! Κι ας σε χάρηκα στους «Ήρωες» στον ΑΝΤ1. Κι ας έκανα moto του καλοκαιριού μου το «Μια χαρά να περνάς». Αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει και το Εβιτόνι a.k.a. Εβίτα Τσιλοχρήσου που το τραγουδούσαμε παρέα, εκείνες τις ώρες που όλοι οι άλλοι είναι για μπάνιο κι εσύ στο γραφείο.

Μου έλειψαν οι live εμφανίσεις. Η ενέργεια, το κέφι, ο αισθησιασμός και η «άλλη λέξη που δεν μπορώ να πω» που βγάζει ο Σάκης στη σκηνή. Γιατί η καρδιά του Σάκη χτυπάει δυνατά όταν τραγουδάει για το κοινό του. Το απέδειξε και το βράδυ του Σαββάτου, 26 Απριλίου, στο Tae Kwon Do. Στον πρώτο σταθμό αυτού του φαντασμαγορικού show που θα ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Με επόμενους σταθμούς στις 07/05 τη Λάρισα, στις 08/05 τη Θεσσαλονίκη και στις 09/05 την Ξάνθη.

Το νέο στοίχημα του Σάκη και της ομάδας του! Αν κρίνουμε από την αρχή που έκανε, η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο μαγική… Λίγο μετά τις 11 έφτασε η στιγμή που όλοι περιμέναμε. Στις οθόνες ξεκίνησαν να παίζουν πλάνα από τις εμφανίσεις του pop star και τσουπ σκάει στη σκηνή ενώ έχουν αρχίσει οι πρώτες νότες του «Σε πεθύμησα». Με το ίδιο τραγούδι με το οποίο έκλεισε κιόλας τη βραδιά…

Ένας Σάκης συνεπαρμένος από την αγάπη του κόσμου. Μεθυσμένος από την χαρά της επιστροφής στο φυσικό του περιβάλλον. Γεμάτος ενέργεια και όρεξη για να ανταποδώσει για το ζεστό χειροκρότημα και την ατελείωτη τσιρίδα των θαυμαστριών του. Πιο πολύ τσιρίδα μένεις κουφός, όχι αστεία!

Ένας Σάκης 20 χρονών που δεν γίνεται να πιστέψεις ότι έχει κλείσει ήδη τα 42! Ένας Σάκης από τα παλιά, αφού ακούσαμε μέχρι και «Έλα μου», «Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα», «Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας», «Άσκηση υποταγής», «Άντεξα», «Και σε θέλω», «Όλα καλά», «Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου», «Υπήρχες πάντα»… Έχοντας όμως την ωριμότητα των χρόνων και το ένα και μοναδικό χαρακτηριστικό στο οποίο παραμένει πιστός, την εξέλιξη! Δοκιμάζει, μαθαίνει και εξελίσσεται. Έτσι, μας τρελαίνει!

Γιατί αυτό που ζήσαμε το Σάββατο στο κατάμεστο Tae Kwon Do ήταν τρέλα! Με την καλή έννοια. Δεν ήθελες να τελειώσει! Νομίζω ότι ούτε ο Σάκης ήθελε να φύγει από τη σκηνή εκείνο το βράδυ. Φαντάσου πως ολοκληρώθηκε το show στη 01:30 με τον ίδιο να λέει πόσο πολύ γουστάρει να τραγουδάει για όλους αυτούς –και για μένα πιο ειδικά- που είναι δίπλα του όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ήθελες, πραγματικά, να τελειώσει!

Δεν σε ένοιαζε αν θα πονάνε τα πόδια σου την επόμενη μέρα από το χοροπηδητό. Αν θα κλείσει η φωνή σου από τις τσιρίδες, τα «Σάκηηηηηη» και το σιγοντάρισμα που έκανες σε όλα τα τραγούδια. Αν θα φύγεις από το γήπεδο μούσκεμα γιατί προς το τέλος άρχισε να ρίχνει πάνω του μπουκαλάκια με νερό! Το σέξι είναι λίγο. Στη συνέχεια κατέβρεξε και τους fans που ήταν μπροστά μπροστά –αιώνιες ρουβίτσες κι ανάμεσά τους κι εγώ- που φυσικά ανταπάντησαν με μπουγέλο. Το αποτέλεσμα ήταν ένα χαλασμένο μικρόφωνο που χρειάστηκε να αλλάξει ο Σάκης κατά την διάρκεια ενώ σίγουρα, κάποιες από την πρώτη σειρά έφυγαν κρυωμένες. Άξιζε όμως. Ε, κορίτσια;

Είναι εκεί που αναρωτιέσαι: "Πώς νιώθει η Κάτια Ζυγούλη βλέποντας τον στη σκηνή;". Ηταν ασφαλώς κι εκείνη εκεί και χόρευε και τραγουδούσε και έβλεπε τον αγαπημένο της να ζει την αποθέωση.

Και τον αγάπησα ακόμα πιο πολύ όταν στο τέλος, ευχαριστώντας όοοοοολους τους ανθρώπους που δούλεψαν για αυτό το υπερθέαμα, αναφέρθηκε στον ιερό σκοπό στον οποίο είναι αφιερωμένο το The Ace of Hearts Tour. Δεν είναι άλλος από την ευαισθητοποίηση του κοινού και την οικονομική ενίσχυση  της Τράπεζας Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών "Όραμα Ελπίδας".

Ακόμα, αποδεικνύοντας την ευαισθησία του και την αγάπη του για όλα τα παιδιά, ερμήνευσε για πρώτη φορά, εκτός Κύπρου, το κομμάτι «Γινόμαστε καλύτεροι». Γραμμένο από τον Γιώργο Θεοφάνους και αφιερωμένο στην εκστρατεία Συμμετοχή για τα παιδιά στην Κύπρο. Δεν θα αρχίσω να σου λέω όμως για το πόσο καλός είναι γιατί μπορεί να μου πάρει σελίδες ολόκληρες. Για αυτό θα αυτολογοκριθώ και θα περιοριστώ στο πρωτοποριακό αυτό concept που είναι σίγουρα από τα πιο σημαντικά μουσικά γεγονότα της χρονιάς! Αντικειμενικά και χωρίς τη χρυσόσκονη της ρουβίτσας.

Από τα highlight της βραδιάς, στον δικό μου μαγικό κόσμο, ήταν και η βροχή από καρδούλες! Δεν θα μπορούσα να μην ξετρελαθώ και φυσικά κράτησα μία για ενθύμιο. Μόνο αγάπη!

Σε όλο αυτό το μουσικό ταξίδι, εκτός από το υπέροχο μπαλέτο με τα σέξι χορευτικά, τα εντυπωσιακά σκηνικά με τις φωτιές και το carousel και τα κουστούμια, την διαφορά κάνουν και οι συνεργάτες του επί σκηνής! Το πιο δυναμικό συγκρότημα, οι Onirama έκαναν χαμούλη με τον frontman τους Θοδωρή Μαραντίνη να διεκδικεί το παγκόσμιο ρεκόρ με την selfie που έβγαλε την ώρα του live.
 
Η σέξι Ελένη Φουρέιρα που αναστάτωσε το κοινό. Οι Boys and Noise, τα μωράκια της βραδιάς, που ξεσήκωσαν τις νεαρές θαυμάστριές τους. Η dj και μουσική παραγωγός Xenia Ghali άνοιξε τη βραδιά με τις μουσικές της και προετοίμασε τους θεατές για τον πανικό που ακολούθησε! Όλα αυτά με την σκηνοθετική επιμέλεια του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη και το μαγικό χεράκι της Progressive Pr.

Και μπορεί ο Σάκης να είναι ο Άσος Κούπα σε αυτό το «παιχνίδι» αλλά σίγουρα κρατάει κρυμμένους κι άλλους άσους στο μανίκι του. Για του χρόνου. Εδώ θα είμαστε, να τα λέμε!

P.S. Ψάξε στο You Tube -φυσικά του Σάκη- το ''Μια χαρά να περνάς" και πάμε λίγο να κάνουμε χαμό, να κεφάρουμε και τέτοια!

By TLIFE

Ταξίδι αστραπή στη Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια της H&M

Πέρα από τις δυσκολίες που έχει κάθε δουλειά, υπάρχουν κι εκείνα τα πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις τόσο τυχερός που την κάνεις! Μην είσαι γκρίνιας, υπάρχουν κι αυτά.

Κακά τα ψέματα, η δική μου έχει πολλές ευκαιρίες για κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, το περασμένο Σάββατο βρέθηκα ως δια μαγείας στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη. Εντάξει, έπειτα από μία πρόσκληση της H&M έγινε αυτό το μαγικό.



Έφτασα νωρίς το πρωί στο αεροδρόμιο και κατευθύνθηκα προς το κέντρο. Περπάτησα στη λεωφόρο Νίκης όπου τα εμπορικά καταστήματα ήταν ακόμη κλειστά -φαντάσου για πόσο νωρίς μιλάμε- και μπορούσες να δεις μόνο κάποιους που έκαναν τζόγκινγκ ή ψάρευαν στον Θερμαϊκό. 'Εβγαλα την απαραίτητη αναμνηστική στον Λευκό Πύργο -γιατί έχουμε κι ένα isntagram να συντηρήσουμε- και συνέχισα με προορισμό την Τσιμισκή.

Κάπου στην Αριστοτέλους ένιωσα ότι βρήκα τον παράδεισο. Η μυρωδιά από τα τσουρέκια του Τερκενλή με έκανε να σταματήσω. Έχεις μυρίσει και έχεις φάει και ξέρεις σίγουρα τι εννοώ. Στάθηκα όμως βράχος και δεν μπήκα όσο κι αν οι φωνές στο μυαλό μου με προέτρεπαν για το αντίθετο. Συνέχισα για να βρω το κατάστημα της H&M το οποίο ήταν αυτό που με έφερε στην συμπρωτεύουσα.



Η αφορμή ήταν τα εγκαίνια του νέου αυτού καταστήματος, σε ένα από τα πιο εμπορικά σημεία της πόλης. Πρόκειται για το νέο flagship κατάστημα της εταιρείας στο οποίο, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μπορείς να βρεις και είδη σπιτιού. Και για είμαστε ακριβείς σου παραθέτω την επίσημη ανακοίνωση: “...προσφέρει τη συλλογή Η&Μ ΗΟΜΕ καθώς και μια πλήρη γκάμα γυναικείας, αντρικής και παιδικής μόδας - συμπεριλαμβανομένων των συλλογών divided, cosmetics και trend....”



Ένα από τα μεγαλύτερα υποκαταστήματά τους. Και όταν λέω ένα από τα μεγαλύτερα, το εννοώ! Μιλάμε για ένα εντυπωσιακό κτίριο, στο νούμερο 20 της οδού Τσιμισκή με 3.800 τ.μ. Έφτασα αρκετά πιο νωρίς και με την προσκλησούλα μου κατάφερα να μπω και να απολαύσω το χώρο ήσυχο και τακτοποιημένο. Πώς είναι ρε παιδί μου τα φρεσκοσιδερωμένα ρούχα που στοιβάζεις στην ντουλάπα σου; Αυτό ακριβώς ένιωσα κοιτάζοντας γύρω μου. Στη συνέχεια επικράτησε κανονικός χαμός!



Την κορδέλα έκοψαν η Store Manager, Δέσποινα Τοπαλούδη μαζί με δύο αγαπημένα τηλεοπτικά πρόσωπα, τον Γρηγόρη Αρναούτογλου και την Μαρία Μπεκατώρου.



Οι δύο παρουσιαστές καλωσόρισαν μάλιστα τους πρώτους πελάτες του καταστήματος και τους κράτησαν συντροφιά σε όλη την διάρκεια που έκαναν τα ψώνια τους με ένα live talk show. Και μιλάμε για κόσμο που περίμενε ώρες απ' έξω για να μπει...



Εγώ ήμουν εκεί ανάμεσα κάνοντας ερωτήσεις στην Μαρίζα Πετράκου, που είναι ο άνθρωπος των media της εταιρείας και με την ψηφιακή μου ανά χείρας για να καταγράψω καθετί που μου έκανε εντύπωση. Ομολογώ πως ήταν πολλά γιατί ήταν η πρώτη φορά -πάντα υπάρχει πρώτη φορά για κάτι- που βρίσκομαι σε εγκαίνια καταστήματος. Ουσιαστικά ήταν ένα party όπου όλοι οι εργαζόμενοι χόρευαν στο ρυθμό που τους έδινε ο Dj, χτυπούσαν ρυθμικά παλαμάκια και ήταν χαμογελαστοί και έτοιμοι να εξυπηρετήσουν το κοινό.



Φυσικά, από ένα party δεν λείπουν και οι λαμπεροί προσκεκλημένοι και έτσι είχαμε και σε αυτό. Ανάμεσά τους ξεχωρίσαμε την Σίσσυ Φειδά, την Ιωάννα Λίλη με τους συνεργάτες της, την interior designer του Alpha, Φιλίππα Πασχαλίδου, την Ντόρα Κουτροκόη και πολλούς ακόμα.



Τελευταία άφησα την Dominique Fantaccino, Country Manager Ελλάδας και Βουλγαρίας της H&M η οποία ανέλαβε τον ρόλο του ξεναγού στα 4 επίπεδα του κτιρίου. Την ακολουθήσαμε κατά πόδας, ανεβήκαμε μαζί της τα σκαλιά και ακούσαμε όλα όσα είχε να μας πει για την νέα επιχειρηματική κίνηση αλλά και τις συλλογές που μπορεί κάποιος να βρει στο συγκεκριμένο κατάστημα.



Μην τα ρωτάς, κάποια από τα ράφια άδειασαν την πρώτη κιόλας μέρα! Έκανα κι εγώ τα ψώνια μου. Έκανα και νέους φίλους. Τα καλά της δουλειάς που λέγαμε...

Αν και κάπως άσχετη με την μόδα, έχω να σου πω ότι αγαπώ τα H&M γιατί μπορώ να βρω κομμάτια που ταιριάζουν στο στιλ μου και κυρίως στην τσέπη μου. Για την ιστορία, να σου αναφέρω ότι η εταιρεία ξεκίνησε τη λειτουργία της το Μάρτιο του 2007 στην οδό Σταδίου στο κέντρο της Αθήνας.

Σήμερα, απαριθμεί 28 καταστήματα σε οχτώ πόλεις: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Ρόδο, Ιωάννινα, Ξάνθη, Πάτρα και Κομοτηνή.



P.S. Ψάξε στο YouTube το “Happy” από τον Pharrell Williams που ήταν και ένα από αυτά που χόρεψαν πιο πολύ εκείνο το Σάββατο.

By TLIFE

Μια μέρα στο μουσείο!

Ήταν Σάββατο μεσημέρι. Με φοβερό ήλιο. Μέρα για βόλτα. Αποφάσισα λοιπόν, να κάνω μία στο νησί των πυροτεχνημάτων και στη Φρουτοπία! Φυσικά, αναφέρομαι στην ξεχωριστή έκθεση που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου στα Ιλίσια. Στη γειτονιά μου!



Με τον ευφάνταστο τίτλο «Από τη Φρουτοπία στο Νησί των πυροτεχνημάτων» το μουσείο παρουσίασε έργα 64 καλλιτεχνών και δημιουργικών ομάδων εμπνευσμένα από το σύμπαν του Ευγένιου Τριβιζά. Να σου πω ότι δουλεύτηκαν για περισσότερο από έναν χρόνο πάνω σε συγκεκριμένα παραμύθια. Εκτός, από τους ήρωες της Φρουτοπίας που ήταν οι αυθεντικές κούκλες της οικογένειας Σοφιανού και βλέπαμε στην αγαπημένη τηλεοπτική σειρά.

Η έκθεση ξεκίνησε στις 20 Νοεμβρίου 2013 και ολοκληρώθηκε ένα μήνα μετά τον αρχικό προγραμματισμό της, στις 15 Μαρτίου καθώς γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Μέσα σε αυτό το διάστημα είχε πάνω από 4.700 επισκέπτες. Την επιμέλειά της ανέλαβε η ιστορικός τέχνης και μόνιμη συνεργάτιδα του Μουσείου Γ. Γουναρόπουλου, Διονυσία Γιακουμή.



Δεν είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιείται μία τέτοια έκθεση βγαλμένη από τους ήρωες των βιβλίων του αγαπημένου μας παραμυθά. Το 2002 είχε γίνει ακόμη μία στην γκαλερί «Πλειάδες». Αυτή, όμως, ήταν η πρώτη φορά που μια τέτοια έκθεση συνοδεύεται από πολλές και ηχηρές παράλληλες εκδηλώσεις. Σε κάποιες από αυτές την «την φασαρία» την έκανε ο ίδιος ο Ευγένιος Τριβιζάς.

Είχα την τύχη, αλλά και την ατυχία, να βρεθώ στο φινάλε των εκδηλώσεων. Εκείνο το Σάββατο. Με τον φοβερό ήλιο. Θυμήσου εδώ το φωτογραφικό υλικό που συγκεντρώσαμε μαζί με τον φωτογράφο του TLIFE, Πέτρο Χόντο.

Στην είσοδο του Μουσείου δέσποζε το πορτρέτο του Ευγένιου Τριβιζά, από τον Μίλτο Παντελιά. Μπαίνοντας, το κοίταξα για λίγα δευτερόλεπτα και συνειδητοποίησα ότι σε λίγο θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον αγαπημένο συγγραφέα μικρών και μεγάλων. Είχα πάρει μαζί μου το βιβλίο «Τα μαγικά μαξιλάρια» σε περίπτωση που είχε λίγο χρόνο να μου το υπογράψει. Κάτι που έγινε. Με όλο το τελετουργικό που απαιτείται σε τέτοιες επίσημες περιπτώσεις!



Μου έδωσε να διαλέξω ανάμεσα σε 4 χρωματιστούς μαρκαδόρους. Διάλεξα τον πράσινο. Καθίσαμε στην σκάλα που σε οδηγεί στον πρώτο όροφο του Μουσείου και με ρώτησε για το σχέδιο που ήθελα να προσθέσει. Διάλεξα την καρδούλα. Πιστεύω τέτοιες έβγαιναν κι από τα μάτια μου εκείνη την στιγμή αν κρίνω απο την φάτσα μου στις φωτογραφίες που τραβούσε ο Πέτρος. Και συνέβη αυτό το μαγικό! Κι ένα άλλο που θα δεις σε λίγο καιρό!

Λίγο νωρίτερα, μοίραζε κουνελολούκουμα και διάβαζε παραμύθια στα παιδιά που είχαν έρθει από πολλά μέρη της Αθήνας για να τον δουν. Κάπου ανάμεσα σε αυτά κι εγώ. Κάπου ανάμεσα σε αυτά και η φίλη μου η Ελισώ. Είναι το πιο γλυκό κορίτσι που συνάντησα εκείνο το Σάββατο. Την γνώρισα την ώρα που ζωγράφιζε στην επάνω αίθουσα και με την μαμά της να προσπαθεί να της δώσει με τρόπο το φάρμακό της. Αχ, αυτές οι μαμάδες!

Δεν ήταν πάνω από 4 ετών. Χαμογελαστή, ντυμένη με ένα όμορφο φορεματάκι και καλοσχηματισμένα μπουκλάκια στα μαλλιά. Μια μικρή κυρία! Την άκουσα λοιπόν να λέει στη μαμά της ότι θα ζωγραφίσει το Yellow Submarine. Τρελάθηκα! Σκέφτηκα ότι οι γονείς της είναι φοβεροί τύποι που της μαθαίνουν να ακούει Beatles και φυσικά πήγα να της μιλήσω. Μη δω παιδάκι και δεν κάνω χαρούλες. Της ζήτησα να μου επαναλάβει τι είναι αυτό που θα ζωγραφίσει και στη συνέχεια της είπα να το κάνει για μένα. Μου το υπέγραψε κιόλας. Σαν μεγάλη ζωγράφος!



Σαν να ήταν ο Γιώργος Γουναρόπουλος… Έκανα εισαγωγή. Δεν θα μπορούσα να μην σου μιλήσω για αυτόν, γιατί το κτίριο που φιλοξενεί το Μουσείο ήταν το σπίτι στο οποίο ζούσε και το ατελιέ του. Είναι ένα από τα πιο όμορφα σημεία της γειτονιάς και το ξέρω από παιδί διότι έχουμε κάνει επισκέψεις πολλές φορές με το σχολείο εκεί. Ένα μικρό διαμάντι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς που ίσως δεν είναι πολύ γνωστό στο ευρύ κοινό. Μεγαλώνοντας, συνέχισα να πηγαίνω και μόνη μου γιατί φιλοξενεί πολλές όμορφες εκδηλώσεις αλλά και σεμινάρια. Στην επίσημη σελίδα του μπορείς να δεις όλες τις δραστηριότητες και τις ώρες λειτουργίας. Η είσοδος φυσικά είναι ελεύθερη για όλους.



Βέβαια, έμενα με είχε μαγέψει από την πρώτη φορά που το επισκέφτηκα . Γι’ αυτό και ζήτησα από την υπεύθυνη του Μουσείου να μας επιτρέψει να τραβήξουμε με τον Πέτρο μερικές φωτογραφίες, για να πάρεις κι εσύ μια γεύση πριν πας. Δεν γίνεται να μην βρεις μια αφορμή να το επιστεφτείς. Για να δεις και αυτά που απαγορευόταν να τραβήξουμε με το φακό μας. Το υπνοδωμάτιο του ζωγράφου με όλα τα προσωπικά του αντικείμενα, όπως ακριβώς τα είχε αφήσει αλλά και την κουζίνα που είχε τότε. Θα πάθεις πλάκα από όλα αυτά τα παλιά πράγματα – κάποια παίζει και να μην τα έχεις δει ποτέ ξανά στη ζωή σου- που δεν χρησιμοποιούμε πια!



Προορισμός λοιπόν ο όμορφος πεζόδρομος στην οδό Γουναροπούλου 6. Πήρε το όνομά της φυσικά προς τιμήν του καλλιτέχνη. Στο σπίτι αυτό, ο Γιώργος Γουναρόπουλος ζούσε μαζί με τη σύζυγό του Μαρία Πρωίου και το γιο τους Ηλία Γουναρόπουλο. Το έχτισε η μητέρα του, με τα χρήματα που ο ίδιος της έστελνε όσο ζούσε στο Παρίσι. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το σπίτι ήταν ένας τρόπος για να τον «εκβιάσει» η μητέρα του να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα. Ήταν φτιαγμένο εξ αρχής για να κατοικηθεί από έναν ζωγράφο και το χαρακτηριστικό του είναι ότι έχει πολλά και μεγάλα παράθυρα για να μπορεί να έχει καλύτερο φως.



Η επίσημη εκδοχή μιλά για επιστροφή εξαιτίας του οικονομικού κραχ του 1929-32 που έπληξε την αγοραστική κίνηση του Παρισιού. Είχε σκοπό να παραμείνει προσωρινά στην Ελλάδα αλλά τελικά το ιδιόκτητο ατελιέ του φαίνεται πως τον κράτησε εδώ,  στην Αθήνα.



Πέρα από τα έργα ζωγραφικής αλλά και την καλλιτεχνική αξία του σπιτιού, το κτίριο από μόνο του αποτελεί αρχιτεκτονικό επίτευγμα. Χαρακτηρίζεται από τις πρώτες προπολεμικές τάσεις «μοντερνισμού», διατηρώντας ταυτόχρονα την παράδοση με το πηγάδι και την κληματαριά στην αυλή του. Σου λέει!



Στο ισόγειο του κτιρίου είναι το ατελιέ του Γουναρόπουλου. Ζωγράφιζε συνεχώς, χωρίς να αποσπάται από τα οικονομικά προβλήματα που ήταν και αυτά που τον ανάγκασαν να επιστρέψει στην χώρα μας. Ήταν άλλωστε ήδη αναγνωρισμένος από τις παρισινές του επιτυχίες και ποτέ δεν έπαψε να είναι από τους πιο εμπορικούς Έλληνες ζωγράφους.



Στο υπόγειο του κτιρίου, που στην εποχή του είχε μεγαλύτερο ύψος, βρίσκονται το σαλόνι του και η κουζίνα. Στον όροφο η κρεβατοκάμαρά του.



Μετά το θάνατο του καλλιτέχνη (17 Αυγούστου 1977 στου Ζωγράφου), ο γιος του, Ηλίας δώρισε αυτό το σπίτι στο Δήμο Ζωγράφου, μαζί με 40 ελαιογραφίες και σχέδιά του. Το 1978. Δίπλα στο παλαιό διατηρητέο ατελιέ, η οικογένεια είχε ξεκινήσει να χτίζει ένα νέο κτίριο, την κατασκευή του οποίου, τελείωσε ο Δήμος Ζωγράφου και σήμερα αποτελεί Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού.



Ως δημιουργός, ο Γουναρόπουλος ήταν παραγωγικότατος. Έργα του υπάρχουν στο Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου, στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και σε πολλές άλλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.



Τα έργα του τα υπέγραφε με το ακρώνυμο G. Gounaro και κατακλύζονται από γυναικείες φιγούρες, δένδρα, νεκρές φύσεις με ψάρια και όστρακα, γήινα και ιδανικά πλάσματα, αγγέλους και γοργόνες, εξαϋλωμένες μορφές σχεδιασμένες με λίγες λιτές γραμμές που χάνονται μέσα σε ονειρώδη χρώματα βαθυγάλανα, κιτρινοκόκκινα έως ιώδη.



Η τέχνη του είναι μια τέχνη διαχρονική, γεμάτη από τη δύναμη της απλότητας, της γαλήνης, του ονείρου. Θα μπορούσαμε να την πούμε «ποιητική ζωγραφική» καθώς δύσκολα κατατάσσεται σε κατηγορία της σύγχρονης ζωγραφικής.



Τα δύο χαρακτηριστρικά που μπορεί να εντοπίσει κανείς στα έργα του -ακόμα κι εγώ που δέν σκαμπάζω πολλά από ζωγραφική- είναι το φως και η διαφάνεια.



«Τη ζωγραφική μου την κλείνω μέσα σε μια διαφανή σφαίρα, για να αισθάνεται καλύτερα ο θεατής την κοσμογονική προέλευση αυτής της ζωγραφικής ουσίας.»

P.S. Ψάξε στο YouTube το Yellow Submarine απο τους Beatles για να καταλάβεις γιατί αγάπησα την φίλη μου την Ελισώ!

By TLIFE

 

Μυρίζει καλοκαίρι!

Η άνοιξη έχει επίσημα μπει! Ο καιρός δεν σε βοηθάει και πάρα πολύ να το πιστέψεις αλλά αν ρίξεις μια ματιά στο ημερολόγιό σου θα το διαπιστώσεις. Έμειναν τρία μηνάκια μέχρι το καλοκαίρι! Ούτε πολύ ούτε όμως και λίγο.

Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ είμαι από αυτούς που ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι εξορμήσεις στις παραλίες, ουζάκι δίπλα στο κύμα, μοχιτάρες με τις κολλητές και ηλιομάζεμα στο κέντρο της πόλης.

Όλα αυτά είναι η εισαγωγή του καλοκαιριού που σιγά σιγά όσο ο καιρός γίνεται πιο ζεστός δρομολογούνται...

Αναπόφευκτα όμως έρχονται στο μυαλό μου και τα σχέδια για τις ερχόμενες διακοπές αλλά και οι αναμνήσεις περασμένων... μεγαλείων! Πέρυσι, είχα περάσει αξέχαστα στην “πριγκίπισσα των Σποράδων", την Αλόννησο. Σε εκείνο το ταξίδι είχα δώσει δύο υποσχέσεις. Η πρώτη ήταν να ξαναγυρίσω κάποια στιγμή στο νησί και η δεύτερη να σου μιλήσω για τα φωκάκια!



Αυτά τα πανέμορφα πλασματάκια που τόσο πολύ σε έχουν ανάγκη και που τόσα λίγα ξέρεις για αυτά! Εγώ τα ερωτεύτηκα όταν βρέθηκα στο νησί. Όχι γιατί τα είδα αλλά γιατί τα γνώρισα! Εννοείται ότι ήθελα σαν τρελή να δω ένα φωκάκι -αξίζει να σου αναφέρω ότι παρά το χαϊδευτικό που χρησιμοποιώ το συγκεκριμένο θηλαστικό φτάνει τα 300 κιλά και τα 3 μέτρα περίπου- αλλά όπως ενημερώθηκα ζουν προστατευμένες στο νησάκι Πιπέρι που αποτελεί τον πυρήνα του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου.

Στο Πάρκο χρειάζεται ειδική άδεια για να πας. Οι μόνοι που έχουν πρόσβαση είναι οι άνθρωποι που τις φροντίζουν γιατί να ξέρεις δεν είναι και πολύ φιλικές με τους ανθρώπους. Όχι γιατί έχουν επιθετικά ένστικτα αλλά γιατί εμείς είμαστε αυτοί που τους χαλάμε την ησυχία και καταστρέφουμε το περιβάλλον τους. Εκτός από το ότι πολλές φορές μπλέκονται στα δίχτυα των ψαράδων ή ξεβράζονται στα ανοιχτά με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν άμεσα, στο παρελθόν τις κυνηγούσαν για να πάρουν το δέρμα τους. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο μουσείο που υπάρχει στο λιμάνι, στο Πατητήρι μπορείς να βρεις εκθέματα από τσαρούχια που φτιάχτηκαν από φώκιες.



Οι Μονάχους Μονάχους είναι περίπου 500 σε ολόκληρο τον κόσμο και το μεγαλύτερο ποσοστό από το συγκεκριμένο είδος, όσο κι αν σου φαίνεται απίστευτο, ζει στην χώρα μας. Μία επίσκεψη στο κέντρο ενημέρωσης της περιβαλλοντικής οργάνωσης MOm ήταν αρκετή για να μάθω ότι χρειάζεται να ξέρω. Το σημαντικότερο είναι ότι τα φωκάκια κινδυνεύουν και το πρώτο βήμα για να τα βοηθήσεις είναι να ενημερωθείς και να ενισχύσεις το έργο αυτών που έχουν ταχθεί στην προστασία τους.

Η Εταιρεία για τη Μελέτη και Προστασία της Μεσογειακής Φώκιας ή αλλιώς Mom κλείνει φέτος 25 χρόνια! Είναι πολύ απλό να μάθεις το πολύτιμο έργο της μπαίνοντας απλά στην επίσημη σελίδα της. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να βοηθήσεις κι εσύ, από το να υιοθετήσεις ένα από αυτά τα πλασματάκια ή απλά να αγοράσεις ένα μπλουζάκι με την μουρίτσα τους!



Φυσικά εγώ φρόντισα και απέκτησα ένα τέλειο σε γαλάζιο χρώμα και πέρυσι το φόραγα συνέχεια και αυτό σκοπεύω να κάνω και φέτος. Εντάξει, όχι συνέχεια. Είμαι σίγουρη πως θα τα αγαπήσεις πάντως αυτά τα πλασματάκια!

Εγώ είχα την χαρά να δω εκπροσώπους της οικογένειας πολλούς μήνες μετά τις διακοπές μου, στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Την Μάρα και την Σάρα. Μαμά και κόρη! Μπορείς να φανταστείς ότι έπεσα θύμα... ενθουσιασμού! Παράφορου! Και ξέρεις τι θυμήθηκα; Τον Andre!

Ο φιλαράκος της Τόνι ή κατά κόσμον Tina Majorino ήταν ένα θαλάσσιο λιοντάρι. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία! Αγαπημένη οικογενειακή ταινία που ευτυχώς η ιδιωτική τηλεόραση είχε προβάλει άπειρες φορές. Η γλυκιά πρωταγωνίστρια βέβαια έχει πλέον μεγαλώσει αλλά στο μυαλό μου θα την θυμάμαι πάντα ως το μικρό κοριτσάκι που ήταν κολλητή με τον Andre.



Ξέρεις κάτι; Θα μπορούσα να σου μιλάω άπειρες ώρες! Υπάρχουν άπειρα πράγματα που βρίσκω ενδιαφέροντα για αυτά τα πλάσματα. Εκατομμύρια βιντεάκια που μπορώ να σου δείξω. Χιλιάδες φωτογραφίες. Δεκάδες ιστορίες που θα σε συγκινήσουν ή θα σε κάνουν να γελάσεις. Χωρίς να θεωρώ, και πάλι, ότι είναι αρκετά...

Θα σου τονίσω μόνο το πόσο σημαντικό είναι ο οικολογικός παράδεισος που επιλέγουν οι φώκιες να ζήσουν, να παραμείνει παράδεισος για αυτές!

P.S. Ψάξε στο You Tube το τραγούδι Kokomo από τους The Beach Boys και ξεμυαλίσου! Έρχεται καλοκαίρι...


By TLIFE

Μια παιδική παράσταση έφερε το χαμό στη Χαλκίδα!

Χαμός! Αυτό σκέφτηκα λίγο πριν ανέβω, για μία ακόμη φορά, στο τρένο για Χαλκίδα. Το είπα στη Γεωργία που ήταν στη δίπλα θέση και χαμογέλασε συνωμοτικά... Με αυτή τη λέξη ξεκινάνε οι συναντήσεις με την παρέα της Χαλκίδας! Μια παρέα που κρατάει την «καλοκαιρινή» της διάθεση ακόμα και το χειμώνα. Γιατί το καλοκαίρι είναι μέσα μας, λένε! Γιατί εμείς το endless summer το κάναμε πραγματικότητα ακόμα και αν το σκηνικό έχει αναμμένο τζάκι. Η θάλασσα στο βάθος κρατάει την ισορροπία που χρειαζόμαστε.


giorgi_2's http://instagram.com/p/g1M_NmEH3N/

Αν έχεις πάει, ξέρεις τη γοητεία που ασκεί αυτός ο τόπος στους επισκέπτες του. Δεν έχει τίποτα το αξιοπερίεργο αλλά αποτελεί ιδανικό προορισμό για μικρές αποδράσεις και ειδικά για τα πουσουκού. Τουλάχιστον για τα δικά μου! Άλλωστε γι’ αυτά θα σου μιλήσω. Για ένα από αυτά. Για το τελευταίο για την ακρίβεια. Η αφορμή για την εκδρομή που θα σου πω -όχι ότι χρειάζομαι κάτι τέτοιο- ήταν μία παιδική παράσταση. Ο τίτλος της είναι «Το κυνήγι του παιχνιδιού» και πρωταγωνίστρια είναι η φίλη μου, Λία Παππά.


artemis_thimiou's http://instagram.com/p/jJJKaQw1iW/

Το θέατρο Χαλκίδας έκανε μία εξαιρετική δουλειά σε αυτό το έργο. Αντικειμενικά! Ομολογώ ότι πήγα προκατειλημμένη περιμένοντας να δω μια ερασιτεχνική παράσταση. Διαψεύστηκα πανηγυρικά! Το θερμό χειροκρότημα που έδωσαν οι θεατές, μικροί και μεγάλοι, του θεάτρου Παπαδημητρίου επιβεβαιώνει αυτό που λέω.

Και παρόλο που ήταν η πρεμιέρα την Παρασκευή (17 Ιανουαρίου), που σημαίνει διπλό άγχος για τα παιδιά που παίζουν, όλα κύλησαν άψογα. Γέλασα τόσο πολύ! Θυμάμαι απ’ έξω σχεδόν όλες τις ατάκες του έργου και υπήρξαν στιγμές που το γέλιο μου ήταν πιο δυνατό κι από αυτό των μικρών παιδιών στην πρώτη σειρά. Οι μπόμπιρες φυσικά ξετρελάθηκαν με τα σκηνικά, τα τραγούδια και την ιστορία της παράστασης (διάβασε λεπτομέρειες εδώ). Εγώ, ξετρελάθηκα με την φίλη μου που ενσάρκωσε την Παγκακιστάτη. Τρόμαξα, να πω την αλήθεια! Σε πολλές στιγμές. Ήταν πολύ πειστική στον ρόλο της κακιάς και μου απέδειξε πόσο καλή ηθοποιός είναι. Άλλωστε έχει παίξει σε ένα σωρό παραστάσεις στο πλαίσιο των εξωπανεπιστημιακών της δραστηριοτήτων. Να τα λέμε κι αυτά! Είχα την τύχη και την χαρά να την ξαναδώ σε μία από αυτές, στο Στούντιο Λήδρα.

Και για να μην λες ότι δεν είμαι αντικειμενική, επειδή συχνά έχω την τάση να ενθουσιάζομαι με αυτά/αυτούς που αγαπάω, ρώτησα την γνώμη δύο ακόμα θεατών.

Κωνσταντίνος




Γεωργία


Εντελώς συμπτωματικά, ήταν αυτοί που καθόντουσαν δίπλα μου! Δεν ήταν όμως λίγα και τα τοπικά sites και blogs που έγραψαν για την παράσταση και για τους πρωταγωνιστές της: (με αλφαβητική σειρά) Γιώργο Μπένο, Κλέαρχο Παπασωτηρίου, Κωνσταντίνα Πολυδώρου και Εύη Χειμώνα. Η φίλη μου ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως ήταν η καλύτερη!

Η Λία είναι ένας από τους λόγους -ίσως ο κυριότερος- που αγάπησα τη Χαλκίδα! Από τότε που άφησε την Αθήνα για να γυρίσει πίσω στην πόλη της, έχω γίνει η πιο τακτική επισκέπτρια. Και όχι μόνο της Χαλκίδας αλλά ολόκληρης της Εύβοιας. Είναι τελικά ένα από τα πιο όμορφα νησιά της Ελλάδας! Τι κι αν ακόμα δεν την έχω γνωρίσει όλη. Την μαθαίνω κομμάτι κομμάτι. Σαν να διαβάζω ένα βιβλίο που σε κάθε του σελίδα βρίσκω κάτι που με κάνει να θέλω να πάω στην επόμενη. Σε αυτή την εκδρομή λοιπόν έφτασα στην σελίδα «Στενή».


artemis_thimiou's http://instagram.com/p/jXRHWpQ1rJ/

Με τους φίλους μου τους μηχανόβιους! Μπροστά μας τα αγόρια με τις μηχανές τους και πίσω εμείς. Η Λία στο τιμόνι κι εγώ κλασικά να παίζω με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς όσο δεν είχα στο νου μου να φωτογραφίσω το βρουμ βρουμ των δύο Κωστήδων.


lia_pappa's http://instagram.com/p/jW2BUCg94_/

Μετά άραγμα για φαγητό στo λιμάνι της Αρτάκης και επιστροφή για λιώσιμο στο σπίτι με ατελείωτη κουβέντα για τα πάντα... Και μέσα σε όλα αυτά η Buffy! (Το παιδί του Κωνσταντίνου)


konstantinos_pap's http://instagram.com/p/jfRCJtKiom/

Στιγμές που δεν μπορείς να περιγράψεις με λέξεις -πράγμα που μου συμβαίνει σπάνια- αλλά νιώθω χαρούμενη που τις έζησα. Γιατί τα σουκού πρέπει να είναι έτσι! Γιατί τα σουκού πρέπει να γίνεται… χαμός!

P.S. Ψάξε στο YouTube το τραγούδι Drive by από τους Train! Κέεεεεφι και χαράααα

By TLIFE