Δεν θέλω να είμαι συντριβάνι, θέλω να είμαι ωκεανός

Είχα πάντα αυτή την τάση να χαζεύω τα συντριβάνια στο δρόμο. Αυτή η ρυθμική κίνηση του νερού είναι το πιο μαγευτικό χορευτικό που μπορείς να απολαύσεις. Δεν ξέρω αν υπάρχουν κι άλλοι που αγαπούν να κάνουν χάζι το νερό να ανεβαίνει και να κατεβαίνει σε σταθερούς χρόνους, με τα φώτα να κρατούν το τέμπο. Είχα αυτή την τάση εξ απαλών ονύχων. Παιδιόθεν δηλαδή. Σήμερα όμως για πρώτη φορά πήγα αυτή την αγαπημένη μου συνήθειά σε ένα άλλο επίπεδο. Με σκέφτηκα λίγο σαν το νερό του συντριβανιού που συνάντησα τυχαία στο τέλος μιας βόλτας. Ανακυκλώσιμη, συναισθηματικά και πνευματικά. Πόσο κακό είναι για έναν άνθρωπο να περιορίζει τον εαυτό του σε μία τέτοια κυκλική ροή; Πόσο βαρετό να επαναλβάνεις το ίδιο και το ίδιο πράγμα αέναα; Πόσο μηδέν εξέλιξη; Πολύ!

Για τους ανθρώπους, οι κύκλοι κλείνουν για να ανοίξουν νέοι. Για τους ανθρώπους, το να ανακυκλώνουν τα ίδια συναισθήματα και τις ίδιες σκέψεις αλλά και πράξεις είναι ψυχοφθόρο. Για τους ανθρώπους, τα νερά πρέπει να χορεύουν σε μία μεγαλύτερη "σκηνή". Κάπως έτσι, συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να είμαι συντριβάνι, θέλω να είμαι ωκεανός.

Δεν θέλω να περιορίζω τις σκέψεις μου στα όρια που κάποιος άλλος έχει θέσει για μένα. Θέλω η καρδιά μου να φτάνει πέρα από εκεί που μπορούν τα μάτια να αγγίξουν. Δεν θέλω να παγιδευτώ σε μια ατέρμονη και μονότονη κίνηση. Θέλω να τα συναισθήματά μου να έχουν βάθος και έκταση και χρώμα μπλε. Το μπλε της θάλασσας αλλά και του ουρανού, που όταν κάπου κάπου συναντηθούν γίνονται ένα.

Θα μου πεις, ο ωκεανός είναι χαοτικός. Θα σου απαντήσω, ότι είναι ωραίο όμως να βρίσκεις την άκρη σου μέσα στο χάος. Στο χάος του μυαλού. Είναι ωραίο να είσαι ωκεανός σε ένα κόσμο που όλοι είναι συντριβάνια. Είναι ωραίο να γίνεσαι ωκεανός και για αυτούς που αγαπάς. Με βάθος, έκταση και χρώμα μπλε.

Μάθε να κρατάς τις αποστάσεις

Mind the gap! Μία φράση που "κυκλοφορεί" περισσότερο στο μετρό ή τον ηλεκτρικό. Όταν πας να επιβιβαστείς σε κάποιο από αυτά τα μέσα, θα πρέπει να προσέξεις το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Για την σωματική σου ακεραιότητα. Κάτι που πρέπει να κάνεις όμως και στη ζωή σου, για την ψυχική σου υγεία. Τα κενά υπάρχουν, από τον πιο κατασταλαγμένο άνθρωπο μέχρι τον τύπο που είναι υπερβολικά yolo.

Τα κενά τα δημιουργούν οι άνθρωποι γιατί δεν χειρίστηκαν σωστά μία κατάσταση ή ένα συναίσθημα. Μπορεί να ήταν από άγνοια ή από αδυναμία. Σε κάθε περίπτωση όμως τα κενά είναι εκεί και πρέπει να τα προσέχεις πριν κάνεις το βήμα. Κι ακριβώς επειδή τα δημιουργούν οι άνθρωποι, αυτοί μπορούν και να τα κλείσουν κιόλας. Ειδικά εκείνα που δεν τους αφήνουν να πάνε παρακάτω. 

Πώς κλείνει ένα κενό; Βρίσκοντας τον λόγο που υπάρχει. Είναι η αρχή του Ξυραφιού του Οκάμ. Μια θεωρία που διάβασα πρόσφατα, με αφορμή ένα τραγούδι (που έσκασε σαν αδέσποτη σφαίρα). Στην πιο εύκολη ανάλυσή της διατυπώνεται ως εξής: «Κανείς δεν θα πρέπει να προβαίνει σε περισσότερες εικασίες από όσες είναι απαραίτητες». Για να κλείσεις, λοιπόν, ένα κενό αρκεί να βρεις τι το δημιούργησε σε πρώτη φάση. 

Ένα συναισθηματικό κενό μπορεί να έχει πολλές πηγές. Δεν είναι απαραίτητο να τις σκαλίσεις όλες αν δεν είσαι σε φάση. Αυτό που χρειάζεσαι είναι να συνειδητοποιήσεις ότι ο τρόπος που ενεργείς οφείλεται σε αυτό.

Δεν επέλεξα τυχαία το συγκεκριμένο κενό. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου και το έχω συναντήσει κατά κόρον και σε εμένα και σε ανθρώπους που συναναστρέφομαι. Γιατί τα κενά δεν κλείνουν χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος να ξανανοίξουν.

Το συναισθηματικό κενό σε κάνει πολλές φορές να μετρήσεις λάθος ανθρώπους και καταστάσεις. Σε παρασύρει στο να μεγιστοποιήσεις συναισθήματα και να τα εξαργυρώσεις σε βαρύγδουπες εκφράσεις ή υπερβολικές κινήσεις. Αν το χειριστείς βεβιασμένα.

Το συναισθηματικό κενό μπορεί να σε διαλύσει. Το γέμισμά του απαιτεί απόσταση. Μάθε να κρατάς τις αποστάσεις. Από τους ανθρώπους, από τις καταστάσεις κι ακόμα κι από σένα. Φαντάσου τον εαυτό σου στην αποβάθρα. Εξασφάλισε το "χωροχρόνο ασφαλείας" μέχρι να μεταπηδήσεις στον συρμό. Mind the gap!