"Ένα πρωινό μαζί της, πίνοντας καφέ"

Αυτός είναι ο ορισμός που έδωσε κάποτε ο Johnny Cash για τον παράδεισο. Η εικόνα που είχε φτιάξει στο μυαλό του για την ευτυχία, είχε το πρόσωπο της June Carter. Αυτή τη γυναίκα ήθελε να βλέπει κάθε πρωί όταν ξυπνάει. Μαζί της ήθελε να μοιράζεται τον καφέ του. Εκείνη ήταν ο παράδεισός του. Για τουλάχιστον 35 χρόνια, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Ίσως, για μια αιωνιότητα μετά από αυτόν.

Δεν έχω κατασταλάξει σε κάποια θεωρία για τη μεταθανάτια ζωή. Δεν με έχει απασχολήσει αν υπάρχει κόλαση και παράδεισος μετά. Με ενδιαφέρει να μεταπηδώ από το ένα στο άλλο στην πραγματική ζωή. Γιατί και στην κόλαση έχει φως και στον παράδεισο έχει σκοτάδια.

Θα συμφωνήσω, λοιπόν, με τον Cash ως προς τον παράδεισο. Πόσο πολύ απέχει από τον δικό σου αυτή η προσέγγιση; Πάω στοίχημα, όχι και πάρα πολύ. Αυτό που χρειάζεσαι και χρειάζομαι, που χρειαζόμαστε, είναι ο ένας τον άλλον. Είναι το πιο απλό αλλά και ταυτόχρονα το πιο ψαγμένο πράγμα που θα μπορούσες να ακούσεις/διαβάσεις.

Ένα πρωινό, ένας καφές και αυτή/αυτός που αγαπάς είναι αρκετά. Για κάθε Johnny. Για κάθε June. Για το συγκεκριμένο ζευγάρι πάντως ήταν. Όχι από την αρχή, αλλά στο τέλος απέδειξαν ότι δεν διασταυρώθηκαν τυχαία οι δρόμοι τους.

Εκείνος, είχε χωρίσει με την μητέρα των παιδιών του έπειτα από 12 χρόνια γάμου. Η Vivian δεν άντεξε την τροπή που πήρε η ζωή του και κατέθεσε αίτηση διαζυγίου, το 1966, μεγαλώνοντας μόνη της τις 4 κόρες τους.

Με την καριέρα του στο αποκορύφωμά της, ο Cash βυθιζόταν ολοένα και περισσότερο στο σκοτάδι. Aλκοόλ, βαρβιτουρικά, ναρκωτικές και ηρεμιστικές ουσίες. Όταν έφτασε μέχρι και την απόπειρα αυτοκτονίας, αποφάσισε να σταματήσει την αυτοκαταστροφική πορεία. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και η June, με την οποία τα έφτιαξε το 1967.

Ο έρωτας του ξανάδωσε όρεξη για ζωή και δημιουργία. Ένας έρωτας όμως που ξεκίνησε ως παράνομος γιατί όταν γνωρίστηκαν τόσο ο 29χρονος Cash ήταν παντρεμένος και το ίδιο και η 32χρονη τραγουδίστρια, στιχουργός και ηθοποιός. Δεν ξεκίνησαν με τις ιδανικότερες συνθήκες αλλά και οι δύο -ο καθένας με τον δικό του τρόπο- πάλεψαν για αυτή τη σχέση.

Ο καθένας έκανε τις δικές του υπερβάσεις και φτάσαμε σήμερα να μιλάμε για το παρακάτω γράμμα του Cash, που χαρακτηρίστηκε το ωραιότερο ερωτικό κείμενο όλων των εποχών.

Και κάπου εδώ, ένα pop up window μου έσκασε στο μυαλό με το παρακάτω ποίημα που είχα γράψει κάπου, κάπως, κάποτε.

Καμιά αγάπη δε γεννήθηκε στο φως
Όλοι οι άνθρωποι ενωθήκαν στα σκοτάδια
Κι ενώ ξεκίνησε ο καθένας μοναχός
Γίναν παρέα, κάτι κουρασμένα βράδια.

Και πάλι, μόνοι θα φύγουμε από εδώ
Έτσι, βιώνουμε και κάποιες μας στιγμές
Μα, όλα αυτά που θα μου πεις και θα σου πω
Είναι αυτά που θα φέρουν αλλαγές…

Όλοι προσπάθησαν να ορίσουν τη ζωή σου
Λίγοι σου έδωσαν το χώρο να απλωθείς
Εκείνοι που άφησες να αγγίξουν την ψυχή σου
Είναι αυτοί που τελικά θα πορευτείς.

Όσοι ακούσουν τη φλύαρη σιωπή σου
Και θα διαβάσουν πίσω από τις λέξεις
Όσοι θα μείνουν τελικά μαζί σου
Αφού εκφράσεις τις πιο κρυφές σου σκέψεις.

Γιατί, καμιά αγάπη δε γεννήθηκε στο φως
Κι όλοι παλεύουμε μέσα μας με σκοτάδια…

Πριν βιαστείς να με χαρακτηρίσεις χαζορομαντική, θα σου ομολογήσω ότι είμαι! Παρολα αυτά, ξέρω ότι ο κόσμος που ζούμε δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Επιμένω όμως να τον γεμίζω χρυσόσκονη. Ξέρω κι αυτό με την οπτική του καθενός. Αυτό, που εσύ βλέπεις το 6 την ίδια ώρα που εγώ βλέπω το 9.

Δεν έχει να κάνει, λοιπόν, με το ποιος έχει δίκιο ή άδικο.Έχει να κάνει με το να αφήνεις στον άλλο το χώρο του και να σου αφήνει το δικό σου. Καμιά φορά, χρειάζεται να κάνεις κι ένα βήμα στην απέναντι μεριά για να καταλάβεις. Εγώ το κάνω συχνά αυτό το βήμα αλλά, για να σου είμαι ειλικρινής, παραμένω πιστή στον τρόπο που έμαθα να βλέπω τα πράγματα. Ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα, άρα δεν σκάω, πια, για όσους δεν μπορούν θέλουν να καταλάβουν.

Εγώ θα επιμένω πως ο ορισμός του παραδείσου είναι αυτό: "This morning, with her, having coffee."

Τι γίνεται όμως όταν δεν έχεις βρει τον άνθρωπο με τον οποίο θα μοιραστείς εκείνον τον καφέ; Θα βρεις τον παράδεισο μέσα σου! Σε αυτή την περίπτωση, θα χρειαστείς μόνο τον καφέ σου! Κι ένα από τα τραγούδια του Johny για να σε παρασύρει με την βαθιά και διακριτική μπάσα φωνή του. Για να σου πει: "You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy when skies are grey". Και με το "You" θα εννοείς με τόση γενναιοδωρία τον εαυτό σου!

“Δεν ξέρω τρόπο, ο μόνος δρόμος είν' ο δρόμος”

Σίγουρα σου έχει συμβεί να διαβάσεις κάτι που βάζει σε πλαίσιο κάτι που κι εσύ έχεις σκεφτεί ή έχεις νιώσει, αλλά δεν πρόλαβες να του δώσεις “ονομασία”. Εγώ το παθαίνω συνέχεια. Πρόσφατα,  (ξανα)διάβασα στο βιβλίο “Αγύριστο Κεφάλι” του Μίλτου Πασχαλίδη το εξής: “Τα τραγούδια είναι σαν σφαίρες αδέσποτες. Ποτέ δεν ξέρεις από πού σου' ρθαν και πού θα σε πετύχουν.” Πόσες φορές το' χω νιώσει! Δεν θα μπορούσα να το περιγράψω πιο εύστοχα. Τα τραγούδια είναι αδέσποτες σφαίρες. Οι στίχοι των τραγουδιών, αν μπορούσα να γίνω πιο συγκεκριμένη. Καμιά φορά σε σκοτώνουν, καμιά φορά απλά σε τραυματίζουν. Πολύ σπάνια περνούν χωρίς να σε αγγίξουν.

Μια τέτοια αδέσποτη σφαίρα έφαγα κι εγώ. Ξαναέφαγα. Είναι κάτι που μου συμβαίνει, όπως προείπα, τακτικά. Και όχι μόνο με τους στίχους ή τα τραγούδια, μιας και είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν βαθιά στο serendipity. Από τους ανθρώπους που δίνουν νόημα σε αυτά που συμβαίνουν -γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο- και προσπαθούν πάντα να δουν την θετική πλευρά. Γιατί, για κάποιο λόγο θεωρώ ότι η πραγματικότητά μας είναι κάτι που το φτιάχνουμε μόνοι μας.

Η σφαίρα αυτή, λοιπόν, πήγε και κρύφτηκε σε έναν στίχο του Άλκη Αλκαίου. “Δεν ξέρω τρόπο, ο μόνος δρόμος είν' ο δρόμος”. Τι στιχάρες έχει γράψει ο άνθρωπος! Τι φοβερά που βάζει λεζάντα στην πραγματικότητα της ζωής μου και ας μην το ξέρει και ας μην το μάθει ποτέ. Τι κι αν γράφτηκε για άλλους ανθρώπους, σε άλλο χρόνο και άλλες συνθήκες. Μόνο το πλαίσιο αλλάζει. Το συναίσθημα είναι κοινό.

Δεν ξέρω τρόπο. Σαν να λέμε δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο από αυτό που κάνω. Τουλάχιστον μέχρι να μου δείξει κάποιος -ίσως κι ο ίδιος μου ο εαυτός- κάτι άλλο. Μέχρι να με οδηγήσει κάπου αλλού το φως κάποιου φάρου.

Μέχρι τότε, δεν ξέρω τρόπο. Ο μόνος δρόμος είν' ο δρόμος. Γιατί ο δρόμος σε πάει παρακάτω. Όπου κι αν είναι αυτό. Συνεχίζεις το δρόμο που χάραξες ή σου χαράξανε. Συνεχίζεις το δρόμο που ξεκίνησες και ανοίγεται μπροστά σου γεμάτος προοπτικές (που ίσως σε τρομάζουν). Το νόημα είναι να συνεχίσεις να περπατάς. Να σταματάς μόνο για ανάσα και μετά ξανά στο δρόμο σου. 

 

Γιατί έτσι, ίσως κάποια στιγμή καταφέρεις να φτάσεις. Σε όλα αυτά που ονειρεύεσαι. Σε όλα αυτά που είναι για σένα. Σε όλα αυτά που σε περιμένουν, από καιρό.

Μη με ρωτάς. Δεν ξέρω τρόπο, ο μόνος δρόμος είν΄ο δρόμος.

Για σένα, που (ξ)έχασες τον εαυτό σου!

Δεν μπορώ να σε σώσω από αυτό που πολεμάς. Δεν μπορώ, όσο πολύ κι αν θέλω, να σου δείξω το δρόμο που έχασες. Δεν μπορώ να σε κάνω να δεις με την καθαρότητα που βλέπω εγώ, που είμαι απ' έξω, τη ζωή σου. Δεν μπορώ γιατί, τελικά, δεν θέλω. Όχι από εγωισμό. Ούτε από αλτρουισμό. Από ένα αίσθημα δικαίου που με διακατέχει και πολλές φορές μπαίνει πιο πάνω και από το τι θέλω κατά βάθος.

Αυτή τη φορά, θέλω να σταθείς μόνος σου στα πόδια σου. Χωρίς δεκανίκια. Να βρεις τον εαυτό σου ή να φτιάξεις το νέο σου εαυτό. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Μη το φοβάσαι. Μεγαλώνεις και ωριμάζεις και εξελίσσεσαι και καμιά φορά αλλάζεις. Αλλάζεις για να μπορείς, με το νέο σου εαυτό, να πας παρακάτω. Να δώσεις νέες μάχες, να κατακτήσεις νέα ύψη και να βγεις νικητής. Γιατί χαμένος δεν μπορείς να βγεις όταν δεν παρατάς τον πόλεμο. Μπορεί να χάσεις μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο.

Σε αυτόν που ξεκίνησες με τον ίδιο σου τον εαυτό, είσαι μόνος σου. Κι έτσι είναι δίκαιο. Να αναμετρηθείς με τους δαίμονές σου και να τους δαμάσεις για να μάθεις να συνυπάρχεις μαζί τους ή να τους σκοτώσεις για να απελευθερωθείς.

Εγώ θα είμαι πάντα κάπου εκεί γύρω. Έτοιμη να παρέμβω, όταν μου το ζητήσεις. Όταν νιώθεις ότι πνίγεσαι και ψάχνεις ένα χέρι να σε βγάλει στην επιφάνεια. Θα έχω πάντα απλωμένο ένα χέρι στη μεριά σου. Just in case!

Στο εν τω μεταξύ όμως αγωνίσου. Πάρε ανάσα κάθε φορά που το χάος πάει να κυριεύσει το μυαλό σου. Βαθιά εισπνοή, να γεμίσει ο αέρας τα πνευμόνια σου, να φτάσει το οξυγόνο στον εγκέφαλο και το ίδιο βαθιά εκπνοή για να πάρει μαζί της όλα τα τοξικά. Ανάσα. Κάνε όσες επαναλήψεις χρειάζεται μέχρι να νιώσεις ότι το' χεις.

Είναι μεγάλη δουλειά το να κάνεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο. Είναι μεγάλη ευθύνη να κρατήσεις προτεραιότητα εσένα. Δε θα φανείς πάντα αντάξιος αλλά δε σημαίνει ότι ήρθε και το τέλος του κόσμου. Δεν θα βρεις πάντα με την πρώτη τις λύσεις και τις απαντήσεις αλλά δεν σου ορίζει κανένας το χρόνο που θα χρειαστείς. Εσύ θέτεις τα όρια. Εσύ που τα παραβιάζεις ή φοβάσαι να φτάσεις σε αυτά. Εσύ ορίζεις και καθορίζεις πώς και πόσο θα αφήσεις να σε αγγίξουν όλα όσα κινούνται γύρω σου. Θετικά και αρνητικά.

Το να χάνεις τον εαυτό σου, επίσης δεν είναι το τέλος του κόσμου. Είναι μια προσωρινή κατάσταση. Είναι ένα στάδιο της ζωής σου και όχι η ίδια σου η ζωή. Είναι μία φυσιολογική φάση, αν θέλεις, για έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Είναι μια φυσιολογική φάση και μπορείς συνειδητοποιώντας την να αρχίσεις να την ελέγχεις.

Ό,τι χάνεις το ξαναβρίσκεις, αρκεί να το θες. Ακόμα και τους ανθρώπους που έφυγαν ή απομακρύνθηκαν από τη ζωή σου. Άλλες φορές με κόπο και άλλες φορές χωρίς. Αρκεί να τους θες εκεί. Αρκεί να τους κάνεις να το νιώσουν ότι τους θες.

Ξέχνα το χρόνο και απλά επικεντρώσου στα συναισθήματά σου. Σε αυτά που δίνεις, σε αυτά που παίρνεις, σε αυτά που θες και σε αυτά που χρειάζεσαι. Ξέχνα τι πρέπει να κάνεις για τους άλλους και επικεντρώσου στο τι κάνεις για σένα. Σε αυτά που σκέφτεσαι, σε αυτά που έχεις ανάγκη, σε αυτά που επιθυμείς και σε αυτά που ονειρεύεσαι.

Είναι μεγάλη δουλειά το να κάνεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο. Είναι μεγάλη ευθύνη να κρατήσεις προτεραιότητα εσένα. Αλλά μπορείς να το κάνεις! Κοίτα γύρω σου, το κάνουν και οι άλλοι. Κι εγώ το κάνω. Όχι από εγωισμό. Από ένα αίσθημα δικαίου.

Κι όσο είμαι καλά εγώ, μπορώ να στέκομαι πάντα εκεί με το χέρι απλωμένο. Just in case. Όχι από αλτρουισμό. Από ένα αίσθημα βαθιάς αγάπης. Γιατί ξέρω πως είναι να έχεις (ξε)χάσει τον εαυτό σου!