Από τον εαυτό μας. Ας βγούμε από το σώμα μας και να κοιτάξουμε αυτό που είμαστε ή αν θες, αυτό που γίναμε και τον περιβάλλοντα χώρο. Αν σταθούμε απέναντι, θα διαπιστώσουμε πολλά πράγματα που χειριζόμαστε άστοχα. Και δεν χρησιμοποιώ τη λέξη "λάθος" γιατί πραγματικά, δεν την πιστεύω. Δεν είναι λάθος κάτι που νιώθεις μια δεδομένη στιγμή ούτε αυτό που κάνεις επειδή νιώθεις έτσι. Και υπάρχει και κάτι μαγικό με αυτά τα "λάθη", το γεγονός ότι διορθώνονται. Ημιτελείς πράξεις, που δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί. Αυτός είναι ο ορισμός που τους δίνω εγώ.
Όταν, λοιπόν, δεις από απόσταση αυτές τις πράξεις μπορείς και να καταλάβεις γιατί δεν είναι λειτουργικές και να αλλάξεις ρότα. Το να σπαταλάς ενέργεια σε κάτι που δεν σου τη διατηρεί δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Κάπου εδώ, σου σκάνε όλα αυτά που έμαθες στο σχολείο για την αρχή διατήρησης της ενέργειας. Όταν δίνεις ενέργεια σε κάτι ή κάποιον, θα πρέπει να τη βλέπεις να πηγαίνει κάπου. Αλλιώς απλά πετάς μπαλάκια σε τοίχο. Και στην αρχή δεν σε πειράζει, αλλά στην πορεία διαπιστώνεις το άδειασμα. Το κενό. Τη σιωπή. Κάπου εδώ, θα πρέπει να ενεργοποιήσεις την "αρχή διατήρησης του εαυτού σου".
Είσαι το πιο σημαντικό πράγμα μέσα στον μικρόκοσμό σου. Το να σε φροντίζεις (θα έπρεπε να) είναι η προτεραιότητα σου και το να καθαρίζεις τον περιβάλλοντα χώρο σου από τα σκουπίδια είναι υποχρέωσή σου ως προς εσένα.
Μια φίλη μού έδωσε το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα πάνω σε αυτό. Φαντάσου τον εαυτό σου ως διοργανωτή ενός πάρτι. Πέρασες φανταστικά με την παρέα σου, γνώρισες κόσμο, βίωσες συναισθήματα και έζησες μια εμπειρία που θα μιλάς για μέρες για αυτή ή θα θυμάσαι για πάντα. Η επόμενη μέρα όμως σε βρίσκει με ένα σπίτι άνω κάτω και πεταμένα πράγματα παντού. Τι κάνεις; Παίρνεις μια σακούλα και πετάς τα σκουπίδια. Clean up your mess!
Σε αυτή τη διαδικασία μπορεί να σε βοηθήσει και κάποιος που σε νοιάζεται αλλά και πάλι, εσύ κρίνεις τι κρατάς και τι πετάς. Γιατί εσύ θα συνεχίσεις να ζεις με ό,τι μείνει. Γι' αυτό αποφάσισε με ψυχραιμία παίρνοντας το χρόνο σου. Άλλωστε, είναι πράγμα σχετικό...
Όταν, λοιπόν, δεις από απόσταση αυτές τις πράξεις μπορείς και να καταλάβεις γιατί δεν είναι λειτουργικές και να αλλάξεις ρότα. Το να σπαταλάς ενέργεια σε κάτι που δεν σου τη διατηρεί δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Κάπου εδώ, σου σκάνε όλα αυτά που έμαθες στο σχολείο για την αρχή διατήρησης της ενέργειας. Όταν δίνεις ενέργεια σε κάτι ή κάποιον, θα πρέπει να τη βλέπεις να πηγαίνει κάπου. Αλλιώς απλά πετάς μπαλάκια σε τοίχο. Και στην αρχή δεν σε πειράζει, αλλά στην πορεία διαπιστώνεις το άδειασμα. Το κενό. Τη σιωπή. Κάπου εδώ, θα πρέπει να ενεργοποιήσεις την "αρχή διατήρησης του εαυτού σου".
Είσαι το πιο σημαντικό πράγμα μέσα στον μικρόκοσμό σου. Το να σε φροντίζεις (θα έπρεπε να) είναι η προτεραιότητα σου και το να καθαρίζεις τον περιβάλλοντα χώρο σου από τα σκουπίδια είναι υποχρέωσή σου ως προς εσένα.
Μια φίλη μού έδωσε το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα πάνω σε αυτό. Φαντάσου τον εαυτό σου ως διοργανωτή ενός πάρτι. Πέρασες φανταστικά με την παρέα σου, γνώρισες κόσμο, βίωσες συναισθήματα και έζησες μια εμπειρία που θα μιλάς για μέρες για αυτή ή θα θυμάσαι για πάντα. Η επόμενη μέρα όμως σε βρίσκει με ένα σπίτι άνω κάτω και πεταμένα πράγματα παντού. Τι κάνεις; Παίρνεις μια σακούλα και πετάς τα σκουπίδια. Clean up your mess!
Σε αυτή τη διαδικασία μπορεί να σε βοηθήσει και κάποιος που σε νοιάζεται αλλά και πάλι, εσύ κρίνεις τι κρατάς και τι πετάς. Γιατί εσύ θα συνεχίσεις να ζεις με ό,τι μείνει. Γι' αυτό αποφάσισε με ψυχραιμία παίρνοντας το χρόνο σου. Άλλωστε, είναι πράγμα σχετικό...
