Σ' αγαπάω, να προσέχεις...

Ήρθε αυτή η ώρα, η πιο μεγάλη... που δεν γεννιέται μια ζωή αλλά τελειώνει κάτι όμορφο! Έπεσαν μέσα μου οι τίτλοι του τέλους σε μία ταινία που είναι από τις αγαπημένες μου αλλά όταν θα την ξαναδώ θα είναι άλλα τα συναισθήματα που βγαίνουν. Μιλάω με γρίφους, θα έλεγε μία φίλη, αλλά μάλλον είμαι πια, πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Ξεκάθαρη μέσα μου, μετά από καιρό!

Όλα τέλειωσαν ξαφνικά όπως άρχισαν, αλλά η διάρκειά τους ήταν όσο δυνατή μπορούσε να είναι. Δεν μετανιώνω λεπτό. Ακόμα και το τέλος ίσως ήταν ότι πιο σωστό για να μείνει το καλύτερο κομμάτι από αυτό που ζήσαμε...

Όλα τα ενδιάμεσα, μέχρι αυτή εδώ τη στιγμή, ήταν στιγμές αμφιταλάντευσης, στιγμές πτώσης και ανόδου ή και ξεφτιλίκια στην αργκό! Στιγμές που δεν ήθελα να τελειώσει και το κρατούσα με νύχια και με δόντια, στιγμές που πίστευα ότι δεν πρέπει να σε αφήσω, στιγμές που ήθελα να με έχεις ανάγκη. Αλλά ότι αγαπάς πρέπει να το αφήνεις ελεύθερο!

Και τι μένει μετά από τόσες στιγμές; Ένα ξεχασμένο σ'αγαπώ που στο δίνω κι αυτό για να το έχεις φυλαχτό. Ίσως ποτέ δεν καταλάβεις πως ένιωσα, ίσως ποτέ δεν μάθω τι νιώθεις, δεν έχει όμως πια καμία σημασία. Αυτό που μετράει είναι ότι κρατάω το καλύτερο κομμάτι σου, εύχομαι να κάνεις κι εσύ το ίδιο για μένα.

Δεν ξέρω πως θα τα φέρει η ζωή, ελπίζω να συνεχίσει να είναι καλή μαζί μας και να μην χαθούμε... Θέλω όμως να μην με ξεχάσεις, να με νιώθεις άνθρωπό σου, όπως κι εγώ εσένα. Όταν με θυμάσαι να σχηματίζεται στα χείλη σου αυτό το γλυκό χαμόγελο που είχες όταν με κοιτούσες στα μάτια...

Κάποια πράγματα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ και κάποια δεν θα αλλάξουν ποτέ, να το θυμάσαι! Θα είσαι για πάντοτε το καλοκαίρι μου...

Σ'αγαπάω, να προσέχεις....

Και τώρα τι κάνουμε; Κο λυ μπάμε, κο λυ μπάμε...

Αυτό το τραγουδάκι της Ντόρι από την αγαπημένη μου ταινία κινουμένων σχεδίων το θυμάμαι συχνά... Προφανέστατα τα κάνω πολύ συχνά θάλασσα στη ζωή μου και χρειάζεται να λέω στον εαυτό μου πως πρέπει να συνεχίσω να κολυμπάω, αλλιώς θα πνιγώ. Και είναι τόσο εύκολο να πνιγώ ακόμα και σε μία κουταλιά νερό. Είναι εύκολο να πνιγώ, να χαθώ αλλά πολύ δύσκολο να συνεχίσω να κολυμπαω. Προς το παρόν απλά επιπλέω. Παίρνω το χρόνο μου, μαζεύω τις δυνάμεις για να μπορώ να συνεχίσω...

Οι καταστάσεις που με κράτησαν στάσιμη φαντάζουν τόσο πολύ μικρότερες. Ίσως γιατί τις βλέπω από μεγαλύτερη απόσταση. Ίσως γιατί απλά τις αποδέχτηκα και τώρα ζω με τα νέα δεδομένα αλλά κοιτώντας μπροστά και όχι πίσω.

Κοιτάω μπροστά και κινούμαι όπου με πάει το κύμα. Κύμα ήρεμο χωρίς ορμή άρα δεν φοβάμαι να μην σκάσω στα βράχια. Όχι πια. Τα βράχια τα έγλειψα πολλές φορές ως τώρα. Πλέον φιλάω τρυφερά την ακτή με τα κύματα και περιμένω κάτι ονειρεμένα καλοκαίρια που τα φιλιά μου αυτά θα κρύβουν μέσα ζωή. Και θα έρθουν τα καλοκαίρια αυτά...

Τι κι αν τα κάνω που και που θάλασσα; Άλλωστε είναι ωραία η θάλασσα, γιατί κινείται πάντα. Έτσι είναι και η ζωή, πάντα σε κίνηση! Έτσι είναι και τα κύματα. Όταν έρθουν είτε είναι σιγανά είτε τεράστια το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να θυμηθείς το τραγουδάκι της Ντόρις: ''Κο λυ μπάμε, κο λυ μπάμε...''