Για αυτή (τη χρονιά) που φεύγει

Κάθε χρονιά που φεύγει, αφήνει κι από κάτι. Όσο καλή, στραβή κι ανάποδη κι αν ήταν. Μέσα στις 365 μέρες, αν ψάξεις καλά, θα βρεις πράγματα για τα οποία χάρηκες, πράγματα για τα οποία ένιωσες περήφανη. Όσα έχασες μπορεί να μην ήταν τελικά απώλεια -εξαιρώντας τον βιολογικό θάνατο- αλλά το άνοιγμα μιας θέσης για κάτι νέο που σε περιμένει.

Αποφάσισα, λίγο πριν μπει η νέα χρονιά, να μη φτιάξω λίστα με στόχους. Όσο κι αν αγαπώ τις λίστες. Θα επικεντρωθώ μονάχα στο να κάνω πράγματα που αποδεικνύουν ότι αγαπώ τον εαυτό μου. Από το να αγοράσω ένα τέλειο φούτερ και να κάνω ένα φανταστικό ταξίδι μέχρι το να κρατάω ώρες ή μέρες αποκλειστικά για μένα και αυτά που μου αρέσουν.

Στη χρονιά που φεύγει αναγνώρισα πολλά λάθη μου. Κατάφερα να πω πολλές φορές μπράβο στον εαυτό μου. Μέτρησα τους ανθρώπους μου ξανά και ξανά. Τους πιο πολλούς ίσως τους αδίκησα κατά τη διάρκεια της. Ίσως με αδίκησαν κι εκείνοι. Σημασία έχει ότι τους θέλω για να συνεχίσω μαζί τους στην επόμενη και στις επόμενες.

Ακόμα όμως κι από αυτούς που άφησα έξω από το μέτρημα πήρα πράγματα. Μερικές φορές χωρίς να το ξέρουν, γιατί με "δίδαξαν" με τον τρόπο τους. Χωρίς να με αλλάξουν. Ευτυχώς.

Αυτή η χρονιά που φεύγει με έκανε να είμαι περισσότερο ο εαυτός μου. Με λίγες περισσότερες κρίσεις άγχους. Με συνειδητές σιωπές. Με αθεράπευτη διάθεση να αλλάξω τον κόσμο ξεκινώντας από μένα. Κι ας έφαγα δεκάδες φορές τα μούτρα μου. Με στραπατσαρισμένη φάτσα σου γράφω κι αυτή τη στιγμή. Αλλά θα ισιώσει. Και η φάτσα και η φάση. Γιατί η χρονιά που φεύγει παίρνει μαζί της και όλα όσα με έκαναν να θυμώσω, να κλάψω και να χάσω την αισιοδοξία μου.

Και την αποχαιρετώ με ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου. Τη χρονιά που φεύγει.

"Ξεκρέμασε τη ζακέτα της δίχως να κλάψει κι έφυγε- σα να ξεκρέμασε το φεγγάρι απ’ τον καλοκαιριάτικο ουρανό.

 Αυτός δεν πίστευε. Περίμενε την ίδια νύχτα, την άλλη μέρα και την άλλη. Περίμενε.

Σαν κλείσαν δυο βδομάδες, με το γύρισμα του φεγγαριού, το ‘ξερε πως δε θα ‘ρθει. Μονάχα ο καθρέφτης έμεινε να θυμάται σαν παράθυρο ανοιχτό σ’ έναν ουρανό χωρίς φεγγάρι. Γιατί είχε πάρει μαζί της τη ζακέτα."

Δεν θέλω να είμαι συντριβάνι, θέλω να είμαι ωκεανός

Είχα πάντα αυτή την τάση να χαζεύω τα συντριβάνια στο δρόμο. Αυτή η ρυθμική κίνηση του νερού είναι το πιο μαγευτικό χορευτικό που μπορείς να απολαύσεις. Δεν ξέρω αν υπάρχουν κι άλλοι που αγαπούν να κάνουν χάζι το νερό να ανεβαίνει και να κατεβαίνει σε σταθερούς χρόνους, με τα φώτα να κρατούν το τέμπο. Είχα αυτή την τάση εξ απαλών ονύχων. Παιδιόθεν δηλαδή. Σήμερα όμως για πρώτη φορά πήγα αυτή την αγαπημένη μου συνήθειά σε ένα άλλο επίπεδο. Με σκέφτηκα λίγο σαν το νερό του συντριβανιού που συνάντησα τυχαία στο τέλος μιας βόλτας. Ανακυκλώσιμη, συναισθηματικά και πνευματικά. Πόσο κακό είναι για έναν άνθρωπο να περιορίζει τον εαυτό του σε μία τέτοια κυκλική ροή; Πόσο βαρετό να επαναλβάνεις το ίδιο και το ίδιο πράγμα αέναα; Πόσο μηδέν εξέλιξη; Πολύ!

Για τους ανθρώπους, οι κύκλοι κλείνουν για να ανοίξουν νέοι. Για τους ανθρώπους, το να ανακυκλώνουν τα ίδια συναισθήματα και τις ίδιες σκέψεις αλλά και πράξεις είναι ψυχοφθόρο. Για τους ανθρώπους, τα νερά πρέπει να χορεύουν σε μία μεγαλύτερη "σκηνή". Κάπως έτσι, συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να είμαι συντριβάνι, θέλω να είμαι ωκεανός.

Δεν θέλω να περιορίζω τις σκέψεις μου στα όρια που κάποιος άλλος έχει θέσει για μένα. Θέλω η καρδιά μου να φτάνει πέρα από εκεί που μπορούν τα μάτια να αγγίξουν. Δεν θέλω να παγιδευτώ σε μια ατέρμονη και μονότονη κίνηση. Θέλω να τα συναισθήματά μου να έχουν βάθος και έκταση και χρώμα μπλε. Το μπλε της θάλασσας αλλά και του ουρανού, που όταν κάπου κάπου συναντηθούν γίνονται ένα.

Θα μου πεις, ο ωκεανός είναι χαοτικός. Θα σου απαντήσω, ότι είναι ωραίο όμως να βρίσκεις την άκρη σου μέσα στο χάος. Στο χάος του μυαλού. Είναι ωραίο να είσαι ωκεανός σε ένα κόσμο που όλοι είναι συντριβάνια. Είναι ωραίο να γίνεσαι ωκεανός και για αυτούς που αγαπάς. Με βάθος, έκταση και χρώμα μπλε.

Μάθε να κρατάς τις αποστάσεις

Mind the gap! Μία φράση που "κυκλοφορεί" περισσότερο στο μετρό ή τον ηλεκτρικό. Όταν πας να επιβιβαστείς σε κάποιο από αυτά τα μέσα, θα πρέπει να προσέξεις το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Για την σωματική σου ακεραιότητα. Κάτι που πρέπει να κάνεις όμως και στη ζωή σου, για την ψυχική σου υγεία. Τα κενά υπάρχουν, από τον πιο κατασταλαγμένο άνθρωπο μέχρι τον τύπο που είναι υπερβολικά yolo.

Τα κενά τα δημιουργούν οι άνθρωποι γιατί δεν χειρίστηκαν σωστά μία κατάσταση ή ένα συναίσθημα. Μπορεί να ήταν από άγνοια ή από αδυναμία. Σε κάθε περίπτωση όμως τα κενά είναι εκεί και πρέπει να τα προσέχεις πριν κάνεις το βήμα. Κι ακριβώς επειδή τα δημιουργούν οι άνθρωποι, αυτοί μπορούν και να τα κλείσουν κιόλας. Ειδικά εκείνα που δεν τους αφήνουν να πάνε παρακάτω. 

Πώς κλείνει ένα κενό; Βρίσκοντας τον λόγο που υπάρχει. Είναι η αρχή του Ξυραφιού του Οκάμ. Μια θεωρία που διάβασα πρόσφατα, με αφορμή ένα τραγούδι (που έσκασε σαν αδέσποτη σφαίρα). Στην πιο εύκολη ανάλυσή της διατυπώνεται ως εξής: «Κανείς δεν θα πρέπει να προβαίνει σε περισσότερες εικασίες από όσες είναι απαραίτητες». Για να κλείσεις, λοιπόν, ένα κενό αρκεί να βρεις τι το δημιούργησε σε πρώτη φάση. 

Ένα συναισθηματικό κενό μπορεί να έχει πολλές πηγές. Δεν είναι απαραίτητο να τις σκαλίσεις όλες αν δεν είσαι σε φάση. Αυτό που χρειάζεσαι είναι να συνειδητοποιήσεις ότι ο τρόπος που ενεργείς οφείλεται σε αυτό.

Δεν επέλεξα τυχαία το συγκεκριμένο κενό. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου και το έχω συναντήσει κατά κόρον και σε εμένα και σε ανθρώπους που συναναστρέφομαι. Γιατί τα κενά δεν κλείνουν χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος να ξανανοίξουν.

Το συναισθηματικό κενό σε κάνει πολλές φορές να μετρήσεις λάθος ανθρώπους και καταστάσεις. Σε παρασύρει στο να μεγιστοποιήσεις συναισθήματα και να τα εξαργυρώσεις σε βαρύγδουπες εκφράσεις ή υπερβολικές κινήσεις. Αν το χειριστείς βεβιασμένα.

Το συναισθηματικό κενό μπορεί να σε διαλύσει. Το γέμισμά του απαιτεί απόσταση. Μάθε να κρατάς τις αποστάσεις. Από τους ανθρώπους, από τις καταστάσεις κι ακόμα κι από σένα. Φαντάσου τον εαυτό σου στην αποβάθρα. Εξασφάλισε το "χωροχρόνο ασφαλείας" μέχρι να μεταπηδήσεις στον συρμό. Mind the gap!

"Ένα πρωινό μαζί της, πίνοντας καφέ"

Αυτός είναι ο ορισμός που έδωσε κάποτε ο Johnny Cash για τον παράδεισο. Η εικόνα που είχε φτιάξει στο μυαλό του για την ευτυχία, είχε το πρόσωπο της June Carter. Αυτή τη γυναίκα ήθελε να βλέπει κάθε πρωί όταν ξυπνάει. Μαζί της ήθελε να μοιράζεται τον καφέ του. Εκείνη ήταν ο παράδεισός του. Για τουλάχιστον 35 χρόνια, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Ίσως, για μια αιωνιότητα μετά από αυτόν.

Δεν έχω κατασταλάξει σε κάποια θεωρία για τη μεταθανάτια ζωή. Δεν με έχει απασχολήσει αν υπάρχει κόλαση και παράδεισος μετά. Με ενδιαφέρει να μεταπηδώ από το ένα στο άλλο στην πραγματική ζωή. Γιατί και στην κόλαση έχει φως και στον παράδεισο έχει σκοτάδια.

Θα συμφωνήσω, λοιπόν, με τον Cash ως προς τον παράδεισο. Πόσο πολύ απέχει από τον δικό σου αυτή η προσέγγιση; Πάω στοίχημα, όχι και πάρα πολύ. Αυτό που χρειάζεσαι και χρειάζομαι, που χρειαζόμαστε, είναι ο ένας τον άλλον. Είναι το πιο απλό αλλά και ταυτόχρονα το πιο ψαγμένο πράγμα που θα μπορούσες να ακούσεις/διαβάσεις.

Ένα πρωινό, ένας καφές και αυτή/αυτός που αγαπάς είναι αρκετά. Για κάθε Johnny. Για κάθε June. Για το συγκεκριμένο ζευγάρι πάντως ήταν. Όχι από την αρχή, αλλά στο τέλος απέδειξαν ότι δεν διασταυρώθηκαν τυχαία οι δρόμοι τους.

Εκείνος, είχε χωρίσει με την μητέρα των παιδιών του έπειτα από 12 χρόνια γάμου. Η Vivian δεν άντεξε την τροπή που πήρε η ζωή του και κατέθεσε αίτηση διαζυγίου, το 1966, μεγαλώνοντας μόνη της τις 4 κόρες τους.

Με την καριέρα του στο αποκορύφωμά της, ο Cash βυθιζόταν ολοένα και περισσότερο στο σκοτάδι. Aλκοόλ, βαρβιτουρικά, ναρκωτικές και ηρεμιστικές ουσίες. Όταν έφτασε μέχρι και την απόπειρα αυτοκτονίας, αποφάσισε να σταματήσει την αυτοκαταστροφική πορεία. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και η June, με την οποία τα έφτιαξε το 1967.

Ο έρωτας του ξανάδωσε όρεξη για ζωή και δημιουργία. Ένας έρωτας όμως που ξεκίνησε ως παράνομος γιατί όταν γνωρίστηκαν τόσο ο 29χρονος Cash ήταν παντρεμένος και το ίδιο και η 32χρονη τραγουδίστρια, στιχουργός και ηθοποιός. Δεν ξεκίνησαν με τις ιδανικότερες συνθήκες αλλά και οι δύο -ο καθένας με τον δικό του τρόπο- πάλεψαν για αυτή τη σχέση.

Ο καθένας έκανε τις δικές του υπερβάσεις και φτάσαμε σήμερα να μιλάμε για το παρακάτω γράμμα του Cash, που χαρακτηρίστηκε το ωραιότερο ερωτικό κείμενο όλων των εποχών.

Και κάπου εδώ, ένα pop up window μου έσκασε στο μυαλό με το παρακάτω ποίημα που είχα γράψει κάπου, κάπως, κάποτε.

Καμιά αγάπη δε γεννήθηκε στο φως
Όλοι οι άνθρωποι ενωθήκαν στα σκοτάδια
Κι ενώ ξεκίνησε ο καθένας μοναχός
Γίναν παρέα, κάτι κουρασμένα βράδια.

Και πάλι, μόνοι θα φύγουμε από εδώ
Έτσι, βιώνουμε και κάποιες μας στιγμές
Μα, όλα αυτά που θα μου πεις και θα σου πω
Είναι αυτά που θα φέρουν αλλαγές…

Όλοι προσπάθησαν να ορίσουν τη ζωή σου
Λίγοι σου έδωσαν το χώρο να απλωθείς
Εκείνοι που άφησες να αγγίξουν την ψυχή σου
Είναι αυτοί που τελικά θα πορευτείς.

Όσοι ακούσουν τη φλύαρη σιωπή σου
Και θα διαβάσουν πίσω από τις λέξεις
Όσοι θα μείνουν τελικά μαζί σου
Αφού εκφράσεις τις πιο κρυφές σου σκέψεις.

Γιατί, καμιά αγάπη δε γεννήθηκε στο φως
Κι όλοι παλεύουμε μέσα μας με σκοτάδια…

Πριν βιαστείς να με χαρακτηρίσεις χαζορομαντική, θα σου ομολογήσω ότι είμαι! Παρολα αυτά, ξέρω ότι ο κόσμος που ζούμε δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Επιμένω όμως να τον γεμίζω χρυσόσκονη. Ξέρω κι αυτό με την οπτική του καθενός. Αυτό, που εσύ βλέπεις το 6 την ίδια ώρα που εγώ βλέπω το 9.

Δεν έχει να κάνει, λοιπόν, με το ποιος έχει δίκιο ή άδικο.Έχει να κάνει με το να αφήνεις στον άλλο το χώρο του και να σου αφήνει το δικό σου. Καμιά φορά, χρειάζεται να κάνεις κι ένα βήμα στην απέναντι μεριά για να καταλάβεις. Εγώ το κάνω συχνά αυτό το βήμα αλλά, για να σου είμαι ειλικρινής, παραμένω πιστή στον τρόπο που έμαθα να βλέπω τα πράγματα. Ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα, άρα δεν σκάω, πια, για όσους δεν μπορούν θέλουν να καταλάβουν.

Εγώ θα επιμένω πως ο ορισμός του παραδείσου είναι αυτό: "This morning, with her, having coffee."

Τι γίνεται όμως όταν δεν έχεις βρει τον άνθρωπο με τον οποίο θα μοιραστείς εκείνον τον καφέ; Θα βρεις τον παράδεισο μέσα σου! Σε αυτή την περίπτωση, θα χρειαστείς μόνο τον καφέ σου! Κι ένα από τα τραγούδια του Johny για να σε παρασύρει με την βαθιά και διακριτική μπάσα φωνή του. Για να σου πει: "You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy when skies are grey". Και με το "You" θα εννοείς με τόση γενναιοδωρία τον εαυτό σου!

“Δεν ξέρω τρόπο, ο μόνος δρόμος είν' ο δρόμος”

Σίγουρα σου έχει συμβεί να διαβάσεις κάτι που βάζει σε πλαίσιο κάτι που κι εσύ έχεις σκεφτεί ή έχεις νιώσει, αλλά δεν πρόλαβες να του δώσεις “ονομασία”. Εγώ το παθαίνω συνέχεια. Πρόσφατα,  (ξανα)διάβασα στο βιβλίο “Αγύριστο Κεφάλι” του Μίλτου Πασχαλίδη το εξής: “Τα τραγούδια είναι σαν σφαίρες αδέσποτες. Ποτέ δεν ξέρεις από πού σου' ρθαν και πού θα σε πετύχουν.” Πόσες φορές το' χω νιώσει! Δεν θα μπορούσα να το περιγράψω πιο εύστοχα. Τα τραγούδια είναι αδέσποτες σφαίρες. Οι στίχοι των τραγουδιών, αν μπορούσα να γίνω πιο συγκεκριμένη. Καμιά φορά σε σκοτώνουν, καμιά φορά απλά σε τραυματίζουν. Πολύ σπάνια περνούν χωρίς να σε αγγίξουν.

Μια τέτοια αδέσποτη σφαίρα έφαγα κι εγώ. Ξαναέφαγα. Είναι κάτι που μου συμβαίνει, όπως προείπα, τακτικά. Και όχι μόνο με τους στίχους ή τα τραγούδια, μιας και είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν βαθιά στο serendipity. Από τους ανθρώπους που δίνουν νόημα σε αυτά που συμβαίνουν -γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο- και προσπαθούν πάντα να δουν την θετική πλευρά. Γιατί, για κάποιο λόγο θεωρώ ότι η πραγματικότητά μας είναι κάτι που το φτιάχνουμε μόνοι μας.

Η σφαίρα αυτή, λοιπόν, πήγε και κρύφτηκε σε έναν στίχο του Άλκη Αλκαίου. “Δεν ξέρω τρόπο, ο μόνος δρόμος είν' ο δρόμος”. Τι στιχάρες έχει γράψει ο άνθρωπος! Τι φοβερά που βάζει λεζάντα στην πραγματικότητα της ζωής μου και ας μην το ξέρει και ας μην το μάθει ποτέ. Τι κι αν γράφτηκε για άλλους ανθρώπους, σε άλλο χρόνο και άλλες συνθήκες. Μόνο το πλαίσιο αλλάζει. Το συναίσθημα είναι κοινό.

Δεν ξέρω τρόπο. Σαν να λέμε δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο από αυτό που κάνω. Τουλάχιστον μέχρι να μου δείξει κάποιος -ίσως κι ο ίδιος μου ο εαυτός- κάτι άλλο. Μέχρι να με οδηγήσει κάπου αλλού το φως κάποιου φάρου.

Μέχρι τότε, δεν ξέρω τρόπο. Ο μόνος δρόμος είν' ο δρόμος. Γιατί ο δρόμος σε πάει παρακάτω. Όπου κι αν είναι αυτό. Συνεχίζεις το δρόμο που χάραξες ή σου χαράξανε. Συνεχίζεις το δρόμο που ξεκίνησες και ανοίγεται μπροστά σου γεμάτος προοπτικές (που ίσως σε τρομάζουν). Το νόημα είναι να συνεχίσεις να περπατάς. Να σταματάς μόνο για ανάσα και μετά ξανά στο δρόμο σου. 

 

Γιατί έτσι, ίσως κάποια στιγμή καταφέρεις να φτάσεις. Σε όλα αυτά που ονειρεύεσαι. Σε όλα αυτά που είναι για σένα. Σε όλα αυτά που σε περιμένουν, από καιρό.

Μη με ρωτάς. Δεν ξέρω τρόπο, ο μόνος δρόμος είν΄ο δρόμος.

Για σένα, που (ξ)έχασες τον εαυτό σου!

Δεν μπορώ να σε σώσω από αυτό που πολεμάς. Δεν μπορώ, όσο πολύ κι αν θέλω, να σου δείξω το δρόμο που έχασες. Δεν μπορώ να σε κάνω να δεις με την καθαρότητα που βλέπω εγώ, που είμαι απ' έξω, τη ζωή σου. Δεν μπορώ γιατί, τελικά, δεν θέλω. Όχι από εγωισμό. Ούτε από αλτρουισμό. Από ένα αίσθημα δικαίου που με διακατέχει και πολλές φορές μπαίνει πιο πάνω και από το τι θέλω κατά βάθος.

Αυτή τη φορά, θέλω να σταθείς μόνος σου στα πόδια σου. Χωρίς δεκανίκια. Να βρεις τον εαυτό σου ή να φτιάξεις το νέο σου εαυτό. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Μη το φοβάσαι. Μεγαλώνεις και ωριμάζεις και εξελίσσεσαι και καμιά φορά αλλάζεις. Αλλάζεις για να μπορείς, με το νέο σου εαυτό, να πας παρακάτω. Να δώσεις νέες μάχες, να κατακτήσεις νέα ύψη και να βγεις νικητής. Γιατί χαμένος δεν μπορείς να βγεις όταν δεν παρατάς τον πόλεμο. Μπορεί να χάσεις μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο.

Σε αυτόν που ξεκίνησες με τον ίδιο σου τον εαυτό, είσαι μόνος σου. Κι έτσι είναι δίκαιο. Να αναμετρηθείς με τους δαίμονές σου και να τους δαμάσεις για να μάθεις να συνυπάρχεις μαζί τους ή να τους σκοτώσεις για να απελευθερωθείς.

Εγώ θα είμαι πάντα κάπου εκεί γύρω. Έτοιμη να παρέμβω, όταν μου το ζητήσεις. Όταν νιώθεις ότι πνίγεσαι και ψάχνεις ένα χέρι να σε βγάλει στην επιφάνεια. Θα έχω πάντα απλωμένο ένα χέρι στη μεριά σου. Just in case!

Στο εν τω μεταξύ όμως αγωνίσου. Πάρε ανάσα κάθε φορά που το χάος πάει να κυριεύσει το μυαλό σου. Βαθιά εισπνοή, να γεμίσει ο αέρας τα πνευμόνια σου, να φτάσει το οξυγόνο στον εγκέφαλο και το ίδιο βαθιά εκπνοή για να πάρει μαζί της όλα τα τοξικά. Ανάσα. Κάνε όσες επαναλήψεις χρειάζεται μέχρι να νιώσεις ότι το' χεις.

Είναι μεγάλη δουλειά το να κάνεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο. Είναι μεγάλη ευθύνη να κρατήσεις προτεραιότητα εσένα. Δε θα φανείς πάντα αντάξιος αλλά δε σημαίνει ότι ήρθε και το τέλος του κόσμου. Δεν θα βρεις πάντα με την πρώτη τις λύσεις και τις απαντήσεις αλλά δεν σου ορίζει κανένας το χρόνο που θα χρειαστείς. Εσύ θέτεις τα όρια. Εσύ που τα παραβιάζεις ή φοβάσαι να φτάσεις σε αυτά. Εσύ ορίζεις και καθορίζεις πώς και πόσο θα αφήσεις να σε αγγίξουν όλα όσα κινούνται γύρω σου. Θετικά και αρνητικά.

Το να χάνεις τον εαυτό σου, επίσης δεν είναι το τέλος του κόσμου. Είναι μια προσωρινή κατάσταση. Είναι ένα στάδιο της ζωής σου και όχι η ίδια σου η ζωή. Είναι μία φυσιολογική φάση, αν θέλεις, για έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Είναι μια φυσιολογική φάση και μπορείς συνειδητοποιώντας την να αρχίσεις να την ελέγχεις.

Ό,τι χάνεις το ξαναβρίσκεις, αρκεί να το θες. Ακόμα και τους ανθρώπους που έφυγαν ή απομακρύνθηκαν από τη ζωή σου. Άλλες φορές με κόπο και άλλες φορές χωρίς. Αρκεί να τους θες εκεί. Αρκεί να τους κάνεις να το νιώσουν ότι τους θες.

Ξέχνα το χρόνο και απλά επικεντρώσου στα συναισθήματά σου. Σε αυτά που δίνεις, σε αυτά που παίρνεις, σε αυτά που θες και σε αυτά που χρειάζεσαι. Ξέχνα τι πρέπει να κάνεις για τους άλλους και επικεντρώσου στο τι κάνεις για σένα. Σε αυτά που σκέφτεσαι, σε αυτά που έχεις ανάγκη, σε αυτά που επιθυμείς και σε αυτά που ονειρεύεσαι.

Είναι μεγάλη δουλειά το να κάνεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο. Είναι μεγάλη ευθύνη να κρατήσεις προτεραιότητα εσένα. Αλλά μπορείς να το κάνεις! Κοίτα γύρω σου, το κάνουν και οι άλλοι. Κι εγώ το κάνω. Όχι από εγωισμό. Από ένα αίσθημα δικαίου.

Κι όσο είμαι καλά εγώ, μπορώ να στέκομαι πάντα εκεί με το χέρι απλωμένο. Just in case. Όχι από αλτρουισμό. Από ένα αίσθημα βαθιάς αγάπης. Γιατί ξέρω πως είναι να έχεις (ξε)χάσει τον εαυτό σου!

Στις πόσες μπύρες λέγεται φιλία;

Πόσες φορές πρέπει να βγεις για μπύρα με κάποιον για να είναι φίλος σου; Ίσως και καμία. Όχι γιατί απλά είσαι λάτρης κάποιου άλλου είδους αλκοόλ, αλλά γιατί αυτό που σε δένει τελικά είναι το πόσα θα πεις και όχι πόσα θα πιεις. Πόσες από τις λέξεις που θα ανταλλάξεις θα σε αγγίξουν βαθιά και θα τις κουβαλάς μαζί σου. Πόσα από τα συναισθήματα που θα γεννηθούν θα έχουν βάση στην αλήθεια και όχι στην συγκυρία ή στον ενθουσιασμό. Γιατί μπορεί ο άλλος να είναι σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα ή και σε άλλη φάση -που εδώ που τα λέμε είναι η μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους- αλλά να έχει βρει όλα αυτά τα λόγια που χρειάζεσαι. Να έχει βρει όμως κι όλα αυτά που χρειάζεται από σένα. Να δίνει και να παίρνει συνειδητά κι από επιλογή. Ίσως να μην έχει τύχει ποτέ να βγείτε για μπύρα αλλά είναι σαν να έχετε πιει μαζί όλες τις μπύρες του κόσμου.

Όχι πως είναι κακό πράγμα η συγκυρία ή ο ενθουσιασμός, απλά δεν έχουν διάρκεια. Είναι τα πρώτα στάδια και συνήθως δεν οδηγούν από μόνα τους κάπου, θα πρέπει να ακολουθήσει προσπάθεια. Χωρίς την προσπάθεια δεν γεννιέται τίποτα αξιόλογο γιατί οι ιδανικές σχέσεις, είναι αυτές που χτίζονται.

Οι φιλίες χτίζονται μέσα από την τριβή. Οι φιλίες χτίζονται μέσα από την ανταλλαγή. Ιδεών, σκέψεων και συναισθημάτων. Θέλουν χρόνο. Και δοκιμάζονται στο χρόνο. Και δοκιμάζονται στην ανάγκη. Του ενός ή του άλλου. Χαλκεύονται στα καλά αλλά τελικά τεστάρονται στις σκοτεινές φάσεις της ζωής σου. Εκεί που φωνάζεις πως δεν θες κανέναν δίπλα σου αλλά τότε είναι που πραγματικά θες σαν τρελός. Να σου σταθούν. Να σε αγαπήσουν και να σου θυμίσουν όλα αυτά που είσαι.

Όλα αυτά που είσαι, δεν είναι αυτά που ονειρευόσουν στο Λύκειο να γίνεις. Δεν είναι τα όνειρα που είχαν οι γονείς σου για σένα. Ούτε καν αυτά που έκανες εσύ για τον ίδιο σου τον εαυτό. Όλα αυτά που είσαι, είναι αυτά που κουβαλάς τώρα μέσα σου. Χωρίς να έχει σημασία πώς τα απέκτησες. Σημασία έχει τι κουβαλάς. Τι σκέφτεσαι, τι νιώθεις, τι θέλεις, τι κάνεις για όλα τα προηγούμενα.

Οι φίλοι που σε ξέρουν καλύτερα, καμιά φορά, δεν χρειάζεται να έχουν συμπληρώσει πάνω από μια δεκαετία στη ζωή σου. Αρκεί να έχουν ξοδέψει λίγο χρόνο και ενέργεια για να βρουν την ψυχή σου. Οι φίλοι που σε ξέρουν καλύτερα, πάντα, είναι αυτοί που θέλουν να σε μάθουν και επιδιώκουν να βρουν την ψυχή σου.

Καμιά φορά οι φιλίες ή αυτό που ονομάσαμε έτσι, αποτυγχάνουν. Από λάθος προσανατολισμό. Γιατί ονομάστηκαν φιλίες από συγκυρία ή ενθουσιασμό. Γιατί παράλληλα χτίζουμε τον εαυτό μας μέσα από τους άλλους και μπερδεύουμε τα πράγματα. Εμείς χτίζουμε εμάς και οι άλλοι νομίζουν ότι χτίζουμε μαζί τους.

Το μπέρδεμα όμως ξεμπερδεύεται. Πάντα. Απλά χρειάζεται χρόνος και συνειδητοποίηση της κατάστασης. Χρειάζονται ανάσες. Χρειάζεται απόσταση. Για να δεις ότι τελικά δεν έχασες κάτι, σε όποια πλευρά και να είσαι. Έχεις φτιάξει έναν θωρακισμένο εαυτό και στις δύο περιπτώσεις.

Και τελικά, έκανες χώρο στη ζωή σου για κάτι που έχει όλες τις προδιαγραφές για να ονομαστεί φιλία. Ας πιούμε σε αυτό!