The καλημέρα project: Η Αθήνα γέμισε με post it και ξέρουμε γιατί

Στη ζωή δεν μετράει μόνο να έχεις ιδέες αλλά και το πώς θα τις κάνεις πραγματικότητα. Αυτό, σε συνδυασμό με το πόσο εύκολα μπορείς να επηρεάσεις θετικά τους άλλους, μπορεί να είναι και το μυστικό της μαγείας! Και πιστεύω ότι τα παιδιά που κρύβονται πίσω από το “The καλημέρα project” το έχουν ανακαλύψει πρώτοι. Για αυτό άλλωστε και γέμισαν τους δρόμους της Αθήνας με post it που γράφουν επάνω “Καλημέρα” ή άλλα αισιόδοξα μηνύματα.

Αν δεν είχες την τύχη να συναντήσεις κάποιο από αυτά στις καθημερινές σου διαδρομές, μπορείς να τα δεις να κατακλύζουν τα social media με το#thekalimeraproject. To TLIFE επικοινώνησε με τον “πυρήνα” της ομάδας και έμαθε λεπτομέρειες για το πώς καταφέρνουν να γεμίσουν την πόλη με “καλημέρες”!

Μέσα από όσα μας είπαν, θα διαπιστώσεις κι εσύ πόσο εύκολο είναι να αλλάξεις τη διάθεσή σου αλλά και των ανθρώπων γύρω σου. Καμιά φορά, αρκεί ένα post it!

Πώς και πότε γεννήθηκε αυτή η ιδέα;
Σε πρωτόλεια μορφή, ξεκίνησε περισσότερα από 2.5 χρόνια πριν, από έναν από εμάς, λιγότερο οργανωμένο και συστηματικό. Στην μορφή αυτή ξεκίνησε πριν από λίγους μήνες, με την ταυτόχρονη δημιουργία των λογαριασμών στα social media, για να μοιραστούμε την ιδέα μας με όσον περισσότερο κόσμο μπορούμε και να αποκτήσουμε επαφή με αυτούς που βρίσκουν τις καλημέρες μας και τις μοιράζονται.
Ο πρώτος από εμάς, αυτός που ξεκίνησε το πρότζεκτ, πέτυχε στο διαδίκτυο μια φωτογραφία ενός "take a smile" με ζωγραφισμένα μικρά χαμόγελα για να τραβήξει και να πάρει κανείς. Ταυτόχρονα με την γενικότερη δράση "random acts of kindness" που ήδη γνώριζε και του άρεσε, εμπνεύστηκε να δημιουργήσει κάτι αντίστοιχο, επικεντρώνοντας στην "καλημέρα" ως βασικότερο μήνυμα της δράσης. (σ. σ. Για την πρώτη έμπνευση, μπορείς να δεις περισσότερα εδώ)

Σε ποιες περιοχές θα βρουν οι Αθηναίοι τα post it;
Σε ολόκληρη την πόλη! Τα μέλη του The Καλημέρα Project έχουμε κάνει καθημερινή μας συνήθεια να αφήνουμε όσα περισσότερα θετικά μηνύματα μπορούμε σε κάθε μέρος που περνάμε. Έτσι, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι σταθμοί και οι στάσεις, οι κεντρικοί δρόμοι της πόλης και της γειτονιάς του κάθε ένα, οι πλατείες, τα φανάρια στις διαβάσεις πεζών, οι σχολές μας, είναι αυτά που φιλοξενούν τα περισσότερα μηνύματα, καθώς είναι αυτά που επισκεπτόμαστε συχνότερα. Διατηρούμε, όμως, αυτή τη συνήθεια οπουδήποτε πάμε και οποιαδήποτε στιγμή, έτσι έχουν βρεθεί δικά μας μηνύματα στις περισσότερες περιοχές της Αθήνας, και όχι μόνο.

Ονειρεύεστε κάποια στιγμή να εξαπλωθεί η δράση σε όλη την Ελλάδα;
Ονειρευόμαστε και προσπαθούμε να εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο! Ήδη έχουμε "ταξιδέψει" πολλά μηνύματα σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού, είτε σε ταξίδια που κάνουμε οι ίδιοι είτε δίνοντας post it σε φίλους. Πολλοί καλοί μας φίλοι μένουν ή σπουδάζουν στην επαρχία ή στο εξωτερικό, οπότε στέλνουμε τακτικά όσα περισσότερα post it μπορούμε, καθώς χαίρονται να τα χρησιμοποιούν.
Επίσης, ήδη έχουν επικοινωνήσει μαζί μας άνθρωποι από όλον τον κόσμο που θέλουν να συνεχίσουν τη δράση στην περιοχή τους, και είναι βέβαια μεγάλη μας χαρά να τους βοηθάμε όπως μπορούμε.

 

Οι μέχρι τώρα αντιδράσεις του κόσμου ήταν θετικές; Υπήρξαν κάποιοι που ενοχλήθηκαν; 
Φυσικά υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε. Έχουμε λάβει και αρνητικά σχόλια, αλλά τα ξεχνάμε εύκολα βλέποντας την απήχηση που έχει το πρότζεκτ μας. Λαμβάνουμε συνέχεια μηνύματα από ανθρώπους που εκμυστηρεύονται ότι τους φτιάξαμε την ημέρα, τους κάναμε να χαμογελάσουν. Αυτό μας κάνει να μην απογοητευόμαστε και να συνεχίζουμε αυτό που κάνουμε. 

Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο σε αυτό το project; 
Μόνο προβλήματα πρακτικής φύσεως υπήρξαν. Αλλά ακόμα και η τοποθέτηση των μηνυμάτων (σκεφτείτε να πρέπει να κολλήσετε ένα post it σε έναν κατάμεστο σταθμό του μετρό!) έχει γίνει πλέον για εμάς ένα παιχνίδι.

Πιστεύετε ότι η θετική στάση στα πράγματα θα μας σώσει;
Σίγουρα δεν είναι πανάκεια, ούτε θα δώσει λύση σε όλα. Πιστεύουμε όμως πολύ στη φράση που αποδίδεται στον Αίσωπο: Καμία καλή πράξη, όσο μικρή και αν είναι, δεν πηγαίνει ποτέ χαμένη. Έτσι, προσπαθούμε να κάνουμε λίγο πιο φωτεινές τις ημέρες των συνανθρώπων μας, των αγνώστων γύρω μας, ελπίζοντας κάποιοι από αυτούς να προσπαθήσουν με τη σειρά τους να ομορφύνουν την ημέρα κάποιου άλλου.

Aν φτιάχνατε τώρα ένα post it τι θα έγραφε επάνω;
Οποιαδήποτε στιγμή έχουμε λίγο ελεύθερο χρόνο φτιάχνουμε post it ! Έτσι και τώρα, είμαστε ξανά περιτριγυρισμένοι από μαρκαδόρους, post it , χρησιμοποιημένα Α4 (ανακυκλώνουμε παλιές σημειώσεις, εκτυπώσεις, άχρηστα πλέον έγγραφα με το να χρησιμοποιούμε την λευκή πλευρά τους για τα μηνύματα του project), συνδετήρες και φακέλους, πολλά έτοιμα post it και ακόμη περισσότερα ημιτελή. Η πλειοψηφία αυτών γράφουν "καλημέρα" και πολλά από αυτά "have a great day" και "you are loved". Ανανεώνουμε τα μηνύματά μας συνεχώς, προσθέτοντας ό,τι νέο σκεφτούμε -η τελευταία μας προσθήκη ήταν το "BElieve THEre is GOOD in the world"- αλλά κρατάμε τα βασικότερα μηνύματα που έχουμε και έχετε αγαπήσει.

By TLIFE

Ντίνος Καρύδης: «Ποτέ δεν τη συμβούλεψα τη Σμαράγδα. Πιο πολύ με συμβουλεύει εκείνη»

Από όλες τις ιδιώτες που έχει ο Ντίνος Καρύδης, αυτή που τον χαρακτηρίζει πιο έντονα είναι εκείνη του μπαμπά. Όχι απλά καμαρώνει για την κόρη του Σμαράγδα Καρύδη αλλά μιλώντας για εκείνη συγκινείται. Το TLIFE τον συνάντησε λίγο πριν ανέβει στη σκηνή, για την παράσταση στην οποία συμμετέχει φέτος, στο θέατρο Βεάκη. Όταν η κουβέντα έφτασε στην κόρη του βούρκωσε.

Στη συνέχεια, τον ακολουθήσαμε με τον φωτογράφο στο καμαρίνι του. Δεν μας προκάλεσε καμία έκπληξη το γεγονός ότι στον τοίχο είχε φωτογραφίες της. Αυτό που εμένα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όμως ήταν η «γενναιοδωρία» του, σαν ηθοποιός και σαν άνθρωπος. Το γεγονός ότι δηλώνει ακόμα μαθητής κι ας έχει διαγράψει μια λαμπρή πορεία και δε διστάζει να εκθειάσει τους συνεργάτες του. και τη δουλειά τους



«Συμμετέχω σε μία σπουδαία παράσταση με έναν πάρα πολύ μικρό ρόλο τον οποίο τον δέχτηκα επειδή ακριβώς είχα δει την παράσταση πριν από πάρα πολλά χρόνια που είχε σκηνοθετήσει ο -δάσκαλος να τον πω γιατί είναι δάσκαλος- ο Γιάννης Βούρος», μου εξηγεί, για την προηγούμενη φορά που ανέβηκε το έργο «Παιδιά ενός κατώτερου θεού». «Σπουδαίος ηθοποιός, αλλά δεν ήξερα ότι είναι και δάσκαλος. Δάσκαλος υποκριτικής, σκηνοθεσίας…», συμπληρώνει.

«Συμμετέχω διότι είναι προτιμότερο να κάνεις έναν μικρό ρόλο σε μία σπουδαία παράσταση παρά πρωταγωνιστής σε μία μέτρια ή κακή παράσταση», τονίζει.

«Τα «Παιδιά ενός κατώτερου θεού» με έξι θαυμάσιους ηθοποιούς». Μου διευκρινίζει ότι είναι 7 αλλά δεν συμπεριλαμβάνει τον εαυτό του στον χαρακτηρισμό. Κάνει χιούμορ, όπως και σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης. Μάλλον και σε όλη τη διάρκεια της συνύπαρξής του με τους συναδέλφους του γιατί όλοι κάνουν λόγο για έναν πολύ γλυκό άνθρωπο.

«Είμαι πολύ ευτυχής φέτος. Και το λέω και αλλού, συνέντευξη κανονικά θα έπρεπε να πάρετε από το κοινό το οποίο στο τέλος της παράστασης φωνάζει «μπράβο, μπράβο», σηκώνεται όρθιο και χειροκροτεί», μου λέει.

«Ο Γιάννης μας έχει κάνει να βρούμε την αλήθεια. Εγώ, έχω μια ηλικία βέβαια, είμαι πιο μεγάλος από όλα τα παιδιά εδώ, αλλά είμαι εσαεί μαθητής», λέει. 

Το θεωρώ σπουδαίο να μιλάει έτσι ένας καταξιωμένος ηθοποιός και το μοιράζομαι μαζί του. «Ο ηθοποιός πρέπει και στα 100 του και στα 150 -αν ζει- πρέπει να μαθητεύει, να μαθαίνει. Διαρκώς μαθαίνει κι ανακαλύπτει πράγματα. Κι επαναλαμβάνω ότι δεν με ενδιαφέρει ότι κάνω ένα τόσο μικρό ρόλο. Χαίρομαι. Στη δεύτερη πράξη δεν παίζω καθόλου κι ανεβαίνω πάνω στον εξώστη και παρακολουθώ την παράσταση. Είναι υπέροχη.»



«Συγκινημένοι όλοι, κλαμένοι βγαίνουν. Το κοινό, εμείς…», αναφέρει για την έντονη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί η παράσταση/ Τον ρωτάω, λοιπόν, αν θα ήθελε να παίξει σε ένα τέτοιο έργο με τη Σμαράγδα. Άλλωστε το έχει εκφράσει σαν επιθυμία και στο παρελθόν.

«Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα μου όνειρα. Όχι μόνο θέλω να συμμετέχω. Έχω βρει κάποιο έργο, ελληνικό. Πιστεύω ότι ελληνικό θέατρο σημαίνει Έλληνας θεατρικός συγγραφέας. Επαναλαμβάνομαι αλλά δεν έχει σημασία. Ο άνθρωπος που επαναλαμβάνεται και λέει τα ίδια και τα ίδια σημαίνει ότι λέει αλήθεια. Ελληνικό έργο, λοιπόν, σημαίνει Έλληνας θεατρικός συγγραφέας γιατί μετά από 150 χρόνια δεν θα θυμάται κανείς εμάς, αλλά ο συγγραφέας θα μείνει. Ο Καμπανέλης θα μείνει, ο Ζιώγας, ο Μουρσελάς, ο Μιανιάτης. Ο Αριστοφάνης έχει μείνει, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης…», λέει κάνοντας τις απαραίτητες διευκρινήσεις.

«Επειδή κάποτε είχε εκφράσει την επιθυμία να σκηνοθετήσει, θα ήθελα πάρα πολύ να γίνω μαθητής της και να με σκηνοθετήσει αλλά, πως το λέγανε οι αρχαίοι «δεῖ δὲ χρημάτων, καὶ ἄνευ τούτων οὐδὲν ἔστι γενέσθαι τῶν δεόντων», αν δεν έχεις χρήματα… Για να μην κάνεις εκπτώσεις ούτε στο φωτισμό ούτε στα σκηνικά ούτε στους ηθοποιούς ούτε στη σκηνοθεσία. Αυτό είναι το όνειρό μου. Αν τα καταφέρω, αν ζήσω, θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι με την Σμαράγμα», εκμυστηρεύεται.



«Βέβαια, μπαμπάς και κόρη έχουν συνυπάρξει θεατρικά. «Με την Σμαράγδα έχουμε παίξει πριν από πάρα πολλά χρόνια, στον Άμλετ. Με το Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη και μάλιστα βγαίναμε στην πρώτη σκηνή χέρι χέρι. Ήταν σαν να έβγαινε ένας ηλεκτρισμός. Τώρα με κάνετε και συγκινούμαι. Μετά πηγαίναμε στο καμαρίνι και αγκαλιαζόμασταν, δεν ξέρω πόσα λεπτά», λέει και έχει βουρκώσει.

Τον ρωτάω αν της κάνει παρατηρήσεις κι αν της δίνει συμβουλές. «Ποτέ δεν έδωσα συμβουλές. Είμαι ενάντια των συμβουλών γενικά. Όταν θα γίνεις μαμά να μη συμβουλεύεις ποτέ το παιδί σου. Με το παράδειγμα. Δεν μπορεί να συμβουλεύεις ένα παιδί και να του λες μη κλέβεις και να κλέβεις στο ζύγι ή να μη καπνίζει κι εσύ να είσαι με ένα τσιγάρο στο χέρι. Ποτέ δεν τη συμβούλεψα. Να σου πω και κάτι; Πιο πολύ με συμβουλεύει εκείνη», λέει χαμογελώντας.



Το ότι είναι περήφανος για εκείνη το καταλαβαίνει κανείς από το πρώτο λεπτό. Το διαπίστωσα όμως ξανά μέσα από τον τρόπο που μιλάει για την κόρη του: «Το καλή ηθοποιός το έχει πει ο κόσμος, εγώ δε μπορώ να το πω βέβαια γιατί σπίτι μου είναι… Μπορώ όμως να πω με το χέρι στη φωτιά, στην καρδιά, στην ψυχή ότι είναι ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Θα ήσουν πάρα πολύ ευτυχισμένη αν την είχες φίλη. Αν είχες φίλη τη Σμαράγδα θα έβαζε το χέρι της στο μαχαίρι, θα χτύπαγε τη γροθιά για να σε υπερασπιστεί αν είχες δίκιο και σε αδικούσαν.»

Διαπιστώνω ότι έχει πάρει προφανώς πολλά από τον μπαμπά της. «Αυτά δεν τα ξέρω μου», λέει γελώντας προσπαθώντας να αποφύγει να περιαυτολογήσει. Μου αποκάλυψε όμως το μυστικό του: Θέλω να αγαπάω. Προτιμώ να αγαπάω παρά να με αγαπάνε. Αν είχα να διαλέξω μεταξύ του να με αγαπάνε και να αγαπάω, προτιμώ το να αγαπάω. Αισθάνομαι πιο καλά. Τι να με αγαπάνε και να μη νιώθω εγώ τίποτα; Να αγαπάω! Υπάρχει ένα έργο του Σοφοκλή, η Αντιγόνη, που λέει «γεννήθηκα για να αγαπώ». Αυτό!»

By TLIFE

Γιάννης Βούρος: “Το θέατρο είναι ψυχή”

Επιστρέφει 15 χρόνια μετά με την παράσταση "Παιδιά ενός κατώτερου θεού". Το κάνει με ακόμα μεγαλύτερη όρεξη και καταφέρνει προκαλέσει, αν όχι μεγαλύτερη, την ίδια συγκίνηση. Από τις 18 Δεκεμβρίου ο Γιάννης Βούρος ανεβάζει για δεύτερη φορά το ίδιο έργο, στο θέατρο Βεάκη, έχοντας δίπλα του μια πολύ δυνατή ομάδα. Γράφει (μετάφραση και απόδοση), σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί και καταφέρνει να επαναλάβει μια καλλιτεχνική επιτυχία την οποία θα ακολουθήσει και η εμπορική.

Η παράσταση καταφέρνει να συγκινήσει και να περάσει πολύ δυνατά μηνύματα. Σε μία κοινωνία που, όπως υποστηρίζει και ο ίδιος, είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένη σε τέτοια θέματα.



Η ιστορία της παράστασης μιλάει για ένα δάσκαλο που αναλαμβάνει να διδάξει σ' ένα ίδρυμα κωφαλάλων και γνωρίζεται με τη Σάρα, μια κωφάλαλη που δουλεύει στο ίδρυμα και λόγω παιδικών τραυμάτων αρνείται να μιλήσει. Ο Γιάννης Βούροςυποδέχτηκε το TLIFE στο θεατρικό του σπίτι και μας εξήγησε, ανάμεσα σε άλλα, γιατί αυτή τη φορά -μετά από 35 χρόνια στο θέατρο- χαίρεται όταν ανεβαίνει στη σκηνή για να παίξει.

Ο ρόλος του “δασκάλου Τζέημς”
Αυτός ο τύπος είναι κατ' αρχήν, με την καλή έννοια, παλαβός. Μπαίνει σε ένα ίδρυμα με ένα απαρχαιωμένο σύστημα διαπαιδαγώγησης αυτών των διαφορετικών παιδιών, αυτών των διαφορετικών πλασμάτων και προσπαθεί να τα ανατρέψει όλα. Βεβαίως, φέρνοντας σύγχρονες μεθόδους επαφής με αυτά τα παιδιά. Ευτυχώς, βρίσκει ευήκοα ώτα στα ίδια τα παιδιά. Υπάρχει μια αρτηριοσκληρωτική σχέση με τον διευθυντή σπουδών που είναι και ηλικιωμένος και έχει μία άλλη άποψή για τα πράγματα, αλλά κερδίζει με το χιούμορ του. Κερδίζει με τη φόρα που έχει για τα πράγματα, με τον ενθουσιασμό που έχει για τα πράγματα και βέβαια αυτό είναι προς όφελος αυτής της μειονότητας, αυτών των διαφορετικών πλασμάτων. Μέσα σε αυτή την επαφή που έχει με τα πλάσματα αυτά γνωρίζεται με τη Σάρα και δημιουργείται ένα βολταϊκό, ένα σπινθήρας πάθους. Κόκκινου πάθους θα έλεγα, γιατί υπάρχουν και τα λευκά πάθη τα οποία δεν παρααφορούν και πολύ. Κι αυτός ο σπινθήρας, αυτή η σχέση η ερωτική είναι ο καταλύτης προκειμένου να αναδειχθούν διαφορετικότητες, να αναδειχθούν τεράστια “εγώ” που κουβαλάει ο καθένας μας και να αναδειχθεί, βεβαίως, το πείσμα του καθενός που προσπαθεί μέσω όλων αυτών των συστατικών στοιχείων να προσελκύσει τον άλλον μέσα στο δικό του κόσμο. 



Πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον “παιχνίδι”, θα έλεγα. Πολύ ενδιαφέρον και για τους ηθοποιούς που κουβαλάνε αυτές τις κριτικές, πού ενδιαφέρον και για τον κόσμο που βλέπει αυτή τη διελκυστίνδα των σχέσεων και δεν ξέρω μέχρι το τέλος που το που θα καταλήξει όλη αυτή η ιστορία. Γιατί περνάμε από χίλια δυο κύματα μέχρι να καταλήξουμε στο φινάλε που δεν είναι καλό να το αποκαλύψουμε τώρα, αλλά περνάει από χίλια δυο μύρια αυτή η σχέση. Όπως όλες οι σχέσεις. Εδώ υπάρχει κι ένα επιπλέον στοιχείο, το ότι έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικούς κόσμους. Υπάρχει μια συγκεκριμένη ατάκα της Σάρας κάποια στιγμή που λέει: “Αισθάνομαι μπερδεμένη. Κομμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους. Σε αυτούς που ακούνε και σε αυτούς που δεν ακούνε. Πρέπει να είμαι δυνατή και να παίζω και τους δύο ρόλους, μία από εδώ μία από εκεί.” Πράγμα καθόλου εύκολο για ένα πλάσμα το οποίο μέχρι τα 27 του έχει ζήσει σε αυτό το ίδρυμα. Από πέντε χρονών. Δεν έχει γνωρίσει τίποτα από την άλλη κοινωνία, την κοινωνία την έξω. Όλο αυτό δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα το οποίο, δόξα τω θεό, μέχρι στιγμής βλέπουμε να εκπέμπεται από τη σκηνή και να κατεβαίνει στη σκοτεινή πλατεία."

Η επιστροφή με το ίδιο έργο 15 χρόνια μετά

Πρέπει να σας πω ότι βεβαίως ήθελα να το ξανακάνω το έργο, με εντελώς διαφορετική οπτική. Φοβήθηκα μόνο τον εαυτό μου. Αν εγώ θα είχα τον ίδιο ενθουσιασμό παρότι ήθελα να το κάνω. Γιατί τώρα και η κοινωνία είναι διαφορετική απέναντι σε αυτά τα άτομα. Έχει ευαισθητοποιηθεί πολύ περισσότερο. Όχι η πολιτεία, η κοινωνία. Βλέπουμε πως δημιουργούνται ομάδες ανθρώπων που ασχολούνται με τους διαφορετικούς, τους γκετοποιημένους. Με το προσφυγικό βλέπουμε τώρα πως βοηθάει η κοινωνία. Φοβήθηκα τον εαυτό μου αν η οπτική μου η τωρινή θα είχε την ίδια οπτική με την παλαιά, του 2000 – 2002. Κι αν εγώ θα είχα τη δυνατότητα να προχωρήσω λίγο παραπέρα την ανάλυση των χαρακτήρων και την κατάδυση σε αυτούς. Τελικά, μάλλον έχει πετύχει αυτό το πράγμα. Καλλιτεχνικά τουλάχιστον και το εμπορικό θα το δούμε. Είναι πολύ νωρίς ακόμα, αλλά νομίζω ότι από στόμα σε στόμα θα μεταδοθεί το αποτέλεσμά μας το οποίο θεωρώ ότι είναι ικανοποιητικό. 



Η ομάδα του τον χαρακτηρίζει “δάσκαλο”

Ευχαριστώ όλα τα παιδιά. Για ένα ένα σκηνοθέτη είναι ευτύχημα το να συνεργάζεται... Bεβαίως διαλέγεις, κάνεις ένα casting και αυτός μου προκύπτει, αυτόν θέλω, αυτή την ηθοποιό θέλω για αυτό το ρόλο. Πάνω στη σκηνή τα πράγματα δεν είναι πάντα εύκολα. Εδώ ευτύχησα να έχω εύστροφους συναδέλφους. Πέρα από τους παλιούς που τους γνωρίζεις, έχεις κάποια νέα παιδιά με τα οποία πρέπει να συνδιαλλαχτείς. Να εξορύξεις συναισθήματα. Να τσαλακώσεις, αν θέλετε, την αξιοπρέπεια που κουβαλάει ο καθένας μας. Ειδικά σε τέτοιους ρόλους, πρέπει να κάνεις κάτι έξω από το αξιοπρεπές και το καθωσπρέπει που κουβαλάς από το σπίτι σου. Ήμουν πάρα πολύ τυχερός γιατί μου τύχανε εύστροφοι συνάδελφοι, έλεγες ένα και σου κάναν τέσσερα. Ή ερχόντουσαν στην πρόβα και σου πρότειναν αυτοί πράγματα κι εγώ έλεγα “χμμ, πολύ καλό να το υιοθετήσουμε και να το πάμε παραπέρα”. Ομαδικό είναι το άθλημα. Η ομάδα είναι πάρα πολύ καλή. Θεωρώ ευτύχημα ότι έχω συνεργασία με αυτά τα παιδιά. 

Συνηθίζω να λέω ότι είμαστε δεμένοι όλοι με ένα σκοινί και αναρριχάται η ομάδα με την ταχύτητα που πάει ο πιο αργός. Εδώ, λοιπόν, είμαστε όλοι πάρα πολύ γρήγοροι. Είναι από τις σπάνιες φορές μετά από 35 χρόνια που είμαι στο θέατρο... Που πάντα μπαίνεις στη λογική “ωχ, παράσταση. Γιατί πρέπει να είσαι εντάξει. Είσαι άρρωστος, δεν πειράζει, πρέπει να παίξεις. Έχεις τα προβλήματά σου τα προσωπικά, πρέπει να παίξεις. Είσαι στεναχωρημένος, πρέπει να παίξεις. Είναι από τις λίγες φορές τελευταία, γιατί υπάρχει κι ένας κορεσμός μετά από 35 χρόνια, που λέω “αχ, ωραία έρχεται η παράσταση, θα βγούμε στη σκηνή!”. Αυτό δεν είναι μόνο δικό μου θέμα, είναι και το αποτέλεσμα της ενέργειας που κυκλοφορεί κι από τους συναδέλφους που, σαφώς, μπορώ να ξεχωρίσω τους παλαιότερους και το πως με προσήλωση και με σεβασμό κάθισαν απέναντί μου για να τους μεταφέρω τις απόψεις μου και την γραμμή μου τη σκηνοθετική αλλά και τους νεότερους οι οποίοι με ιδιαίτερη αν θέλετε, αφοσίωση μπήκαν στη διαδικασία να ακολουθήσουν τις οδηγίες τις δικές μου.



Πρωταγωνιστής ή σκηνοθέτης;

Τώρα πια, απολαμβάνω περισσότερο το ρόλο του σκηνοθέτη. Είναι πιο δημιουργικός. Σαν ηθοποιός έχεις να κάνεις με ένα πράγμα. Σαν σκηνοθέτης, έχεις να κάνεις με όλο το πακέτο και όχι μόνο ότι πρέπει να παίζεις και να διδάσκεις πολλούς ρόλους. Έχει να κάνει με όλη την αισθητική του πράγματος, έχει να κάνει με το φωτισμό, με τα βίντεο, με τα κοστούμια, με τις μουσικές... Με το εικαστικό αν θέλετε, όλο το οποίο έχει πολλές παραμέτρους. Τώρα πια, μετά από -αυτό που σου είπα πριν- 35 χρόνια κι έχοντας κάνει περίπου 22 σκηνοθεσίες, βρίσκω πιο δημιουργική και την ενασχόλησή του παραγωγού. Κι ως παραγωγός αισθάνεσαι πάρα πολύ δημιουργικός γιατί πάλι πρέπει να ασχοληθείς με όλα αυτά. 

Το ρίσκο του παραγωγού

Μια ζωή ρίσκα έπαιρνα και μια ζωή ζαριές έριχνα. Απλώς τώρα αισθάνομαι, αν όχι κουρασμένος, αποστασιοποιημένος από την ενέργεια που κουβαλάει ένας ηθοποιός. Δεν είναι τυχαίο ότι τα 2,5 χρόνια που ήμουν στο Κρατικό δεν έπαιξα καθόλου. Ως διευθυντής θα μπορούσα να παίξω, δεν έπαιζα. Κάναμε κάπου 30 παραγωγές σε 27 μήνες, μεγάλη ιστορία. Δε μου λείπει το σανίδι. 

Έκανα και πριν παραγωγές, στο Κρατικό ακόμα περισσότερο. Σε ένα Κρατικό θέατρο έχεις και άλλες ευκολίες, άλλες ευκολίες, άλλη υποστήριξη. Ότι ζητήσεις το έχεις. Ότι σου έρθει στο μυαλό και πες αυτό θέλω να το κάνω, το έχεις. Σε μία ιδιωτική παραγωγή δεν μπορείς να βάλεις σε έναν παραγωγό το μαχαίρι στο λαιμό και να πεις θέλω να μου φέρεις 4 ανεμιστήρες που να σηκώσουν έναν ανεμοστρόβιλο στη σκηνή, να περνάει άμμος, χαρτιά, θάμνοι... Δε γίνεται. Σε ένα Κρατικό υπάρχει περίπτωση να το κάνεις. 

Μια καλή θεατρική παραγωγή ωστόσο δεν έχει να κάνει με το τι facilities έχεις από αυτή την ιστορία που λέγεται θέαμα. Εδώ δεν έχουμε τίποτα, έχουμε 5 έπιπλα και την ψυχή μας. Το θέατρο είναι ψυχή! 

By TLIFE

Τζωρτζίνα Λιώση: Η Ντιλέκ του Ταμάμ μιλάει για τη συμμετοχή της στη σειρά κι αποκαλύπτει τι θα δούμε στα επόμενα επεισόδια!

Κάθε φορά που θα συναντήσω τη Τζωρτζίνα Λιώση είναι σαν να μη μεσολάβησε χρόνος από την τελευταία φορά που την είδα και μιλήσαμε. Κάθε φορά συνειδητοποιώ πόσο όμορφη είναι! Όχι εξωτερικά, αλλά μέσα της. Έχει αυτή τη λάμψη που, όσο κλισέ και να ακούγεται, βγαίνει προς τα έξω. Ποζάρει στον φακό του TLIFE -λίγο πριν ξεκινήσει το γύρισμα- χωρίς make up και έχοντας τα μαλλιά της αφημένα κάτω. Και δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για να σε μαγέψει!

Θα αφήσω στην άκρη τις εντυπωσιακές σπουδές της (έχει πτυχίο στην ψυχολογία και μεταπτυχιακό στην εγκληματολογία) και θα σταθώ στον τρόπο που της αρέσει να εξελίσσεται ως άνθρωπος. Στη συνεχή δίψα της για μάθηση και στην ανάγκη για εξερεύνηση νέων εμπειριών. 

Κάπως έτσι έφτασε να συμμετέχει σε μία από τις πιο επιτυχημένες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης, το “Ταμάμ”. Η 28χρονη ηθοποιός είναι το κορίτσι πίσω από την ντροπαλή και εσωστρεφή “Ντιλέκ”. Η ηρωίδα της έχει αρκετά κοινά με την ίδια τη Τζωρτζίνα, παρόλο που φαινομενικά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Μας τα εξηγεί όλα η ίδια...



Τι σου αρέσει στον χαρακτήρα που υποδύεσαι;
Έχω πει, νομίζω πολλές φορές, ότι στη Ντιλέκ θαυμάζω πολύ την ακεραιτότητα του χαρακτήρα της. Γιατί, πραγματικά, είναι σε αυτή την οικογένεια, μέσα σε αυτή την τρέλα που επικρατεί, ένας χαρακτήρας που θα τον δούμε να εξελίσσεται περισσότερο απ' όλους αλλά με μία σταθερότητα, με μία εξέλιξη και μία ροή. Δεν έχει μπρος πίσω, δεν κάνει τρέλες. Είναι σταθερή και ακέραιη στις απόψεις της. Είναι μία ήρεμη δύναμη. Αυτό το θαυμάζω λίγο.

Νιώθεις ότι σε μαθαίνει η ηρωίδα σου και σε προσωπικό επίπεδο; “Δανείζεσαι” πράγματα για την ζωή σου; 
Ανταλλάσσουμε κάπως. Συμβαίνει αυτό γιατί ναι μεν είναι ένας άλλο χαρακτήρας, αλλά δεν παύω να είμαι εγώ και να προσπαθώ μέσα από τη δική μου τη ματιά να δημιουργήσω έναν καινούργιο χαρακτήρα. Οπότε ανταλλάσσουμε κάποια στοιχεία. 

Απολαμβάνεις τη διαδικασία των γυρισμάτων;
Πολύ! Νομίζω ότι ήμουν πολύ τυχερή να συνεργαστώ με κάποιους από τους ανθρώπους που είμαστε εδώ και ενώ υπάρχει μία πίεση, μία γρήγορη ροή -επειδή οι ρυθμοί της τηλεόρασης είναι πιο γρήγοροι- παρόλα αυτά έχω μάθει και πάρα πολλά πράγματα από όλη αυτή τη συνεργασία και όλη αυτή τη δουλειά. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που αισθάνομαι τυχερή που τους γνώρισα και που έχω δουλέψει μαζί τους. Αυτό είναι που απολαμβάνω, ό,τι έχω μάθει και ό,τι έχω γνωρίσει μέσα σε αυτή τη δουλειά. 



Νιώθεις μέσα από αυτό ότι εξελίσσεσαι και σαν επαγγελματίας;
Σίγουρα ναι! Πιστεύω ότι οποιαδήποτε δουλειά έχει να σου δώσει κάποια πράγματα, αλλά επειδή στη συγκεκριμένη έτυχε να έχουμε μια καλή συνεργασία και να έχουμε έναν σκηνοθέτη να μας καθοδηγεί, να μαθαίνουμε πράγματα μέσα από αυτόν και μεταξύ μας όλοι οι ηθοποιοί, οι συμβουλές που θα δώσει ο ένας στον άλλο. Όλα αυτά, κι ακόμα κι αυτό που σου είπα πριν για τους ρυθμούς της τηλεόρασης, εμένα με έμαθαν πολλά πράγματα. Από το να μάθω να προσαρμόζομαι πιο γρήγορα και να μαθαίνω πιο γρήγορα κι από το να ελευθερωθώ ως προς την έκθεση και σε σχέση με το τι μπορώ να κάνω και πόσα πράγματα μπορώ να δώσω. Γιατί κάθε φορά κάθε μέρα προσπαθούμε να κάνουμε κάτι καινούργιο, διαβάζουμε λίγο παραπάνω το ρόλο, του δίνουμε καινούργια στοιχεία, το συζητάμε όλοι μαζί κι όλο αυτό σε εξελίσσει κι εσένα σαν άνθρωπο.

Περίμενες ότι η σειρά θα είχε αυτή την επιτυχία όταν πήρες στα χέρια σου το σενάριο και είπες “ναι, θα το κάνω”;
Πάντα, όταν αποφασίζεις να κάνεις κάτι ξέρεις ήδη ότι θα βάλεις εκεί όλη σου την αγάπη κι έχεις αποφασίσει να το κάνεις επειδή εσύ κάτι είδες, κάτι αισθάνθηκες και κάτι σου άρεσε πάνω σε αυτό. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρεις ποτέ αν όντως θα το δουν και οι υπόλοιποι αυτό που εσύ αισθάνθηκες και είδες αλλά ελπίζεις, γιατί δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό. Κι όταν αυτό συμβαίνει, τελικά, είναι πάρα πολύ ευχάριστο. Είναι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί!

Φαντάζομαι στο δρόμο σε σταματάνε, σου μιλάνε..
Ε, ναι! Κι είναι ωραίο γιατί έχεις τη χαρά να εισπράττεις όλη αυτή την αγάπη και την αποδοχή από τον κόσμο και μάλιστα πολλές φορές είναι πολύ εντυπωσιακό πως νιώθει ότι σε γνωρίζει επειδή σε παρακολουθεί και βλέπει τη δουλειά σου. Είναι πολύ ευχάριστο να μιλάς με ανθρώπους, που βλέπεις πρώτη φορά, τόσο άμεσα γιατί έχουν παρακολουθήσει τη δουλειά σου και σε ξέρουν και σου μιλάνε... Είναι πολύ συγκινητικό!



Έχει γίνει κανένα περιστατικό που να θυμάσαι πιο έντονα;
Θυμάμαι πολύ έντονα δύο κυρίες που είχα συναντήσει στο μετρό. Ήταν πολύ αγαπημένες φίλες από μικρές και η μία ζει πλέον στο εξωτερικό με την οικογένειά της, τον άντρα της και τα παιδιά της. Το παρακολουθούσε παρακολουθούσε από τοweb tv του ΑΝΤ1 και είχε έρθει ένα Σαββατοκύριακο μόνη της, χωρίς την οικογένειά της, για να συναντήσει τη φίλη της η οποία επίσης λεγόταν Κατερίνα (σ.σ. έτσι λέγεται στη σειρά η κολλητή της Έλλης που ζει στο Ντουμπάι). Και μου λέγανε “εγώ έχω το δικό μου Κατερινάκι στο εξωτερικό”. Επειδή είναι μία σειρά που αγγίζει πολύ το θεσμό της φιλίας. Κρατιόντουσαν από το χέρι στο μετρό και μου λέγανε ότι περιμένουν να έρθει η μέρα να το δούνε μαζί και μετά κάθονται και το συζητάνε. Είχαν συγκινηθεί και οι δύο, είχαν δακρύσει. Κι εγώ φεύγοντας, επίσης. (γέλια)

Δεν το έχεις και δύσκολο!
Ναι, βέβαια! (γέλια)

Υπάρχει κάτι που μπορείς να μας αποκαλύψεις από τη συνέχεια της σειράς; Τι θα δούμε στα επόμενα επεισόδια;
Θα δούμε πολλά πράγματα! Η Ντιλέκ έρχεται πολύ κοντά με τον Τεό. Ο Μετίν είναι αντίθετος με αυτή τη σχέση. Η Έλλη και ο Τζον κάποια στιγμή θα είναι μαζί. Κάτι το οποίο βέβαια θα έρθει πολύ μετά και μετά από πολλές δυσκολίες που θα περάσουν. Αυτά...

Επειδή ο ρόλος σου είναι πολύ χαρακτηριστικός. Φοβάσαι μήπως “στιγματιστείς” για τις επόμενες δουλειές σου;
Επειδή ακριβώς είναι τόσο χαρακτηριστικός φαντάζομαι ότι δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι παρόμοιο από εδώ και πέρα. Φαντάζομαι ότι δεν θα ήθελε και κανένας να με δει σε κάτι παρόμοιο. Ελπίζω πάντα στην εξέλιξη. Ελπίζω μετά από αυτό να μπορέσω να κάνω κάτι που θα είναι, μακάρι, στο ίδιο επίπεδο κι ακόμα καλύτερο, αν είναι δυνατόν.



Θεωρείς ότι είναι αυτή μία από τις καλύτερες δουλειές που έχεις κάνει;
Δε μπορώ καθόλου να το πω αυτό γιατί οτιδήποτε κάνω το αγαπώ ξεχωριστά. Δεν θέλω να πω ακριβώς όπως λένε οι γονείς για τα παιδιά τους, αλλά είναι κάπως έτσι. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου σε κάθε δουλειά. Δεν πέφτεις σε συγκρίσεις, τα αγαπάς ξεχωριστά όλα. Είναι κάτι που αγάπησα πάρα πολύ και θα έχει πάντα ξεχωριστό κομμάτι μέσα μου. Δεν θα το συγκρίνω με τίποτα άλλο γιατί θα αδικήσω τα πάντα άμα πέσω στη διαδικασία της σύγκρισης.

Ωστόσο, μία τηλεοπτική σειρά είναι κάτι που θα ήθελες να ξαναδοκιμάσεις; Το λέω γιατί, ουσιαστικά, φέτος έκανες για πρώτη φορά τηλεόραση.
Πιστεύω ότι οτιδήποτε στις ίδιες καλές συνθήκες με αυτές που είχε αυτή η σειρά θα ήταν ευχάριστο να συμβαίνει. Ακόμη κι αν αυτό ήταν μία άλλη σειρά. Αν ήταν εξίσου καλά δομημένο και υπήρχε πάλι μια ομάδα από πίσω τόσο ταλαντούχα και δυνατή, φυσικά. 

Πέρυσι, έκανες το ντεμπούτο στη θεατρική σκηνή (σ.σ. συμμετείχε στο "Φον Δημητράκης" στο πλευρό του Πέτρου Φιλιππίδη). Θα ήθελες να ξανακάνεις θέατρο;
Ναι, ήταν πάρα πολύ ωραίο αυτό γιατί έπεσα κατευθείαν στα βαθιά. Ήταν μία παράσταση πάρα πολύ πετυχημένη. Ήταν ένας ρόλος μεγάλος. Ήταν ήδη δύο χρόνια που γινόταν, οπότε είχανε δέσει κι έπρεπε κι εγώ να μπω μέσα σε αυτή την ομάδα και να προσαρμοστώ ουτοσώστε να έρθουν οι ισορροπίες εκεί που περίπου -όσο το δυνατόν γινόταν- ήταν και πριν. Και για τους υπόλοιπους ηθοποιούς και για τον κόσμο που ερχόταν να μας δει. Και ήταν πάρα πολύ ωραίο και φυσικά και θα το ξανάκανα, εννοείται.



Το χάρηκες ή το έζησες με άγχος επειδή υπήρχαν όλες αυτές οι συνθήκες που περιέγραψες;
Ακριβώς επειδή ήταν αυτές οι συνθήκες κι επειδή ήμουν πάρα πολύ φοβισμένη και πάρα πολύ αγχωμένη, το χάρηκα και πάρα πολύ. Γιατί είχε έναν βαθμό δυσκολίας που για μένα ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον. Είναι αυτό που σου είπα πριν, για την εξέλιξη. Είναι κάτι που είχε να μου δώσει πάρα πολλά πράγματα γιατί έπρεπε να προσπαθήσω πάρα πολύ. Όλο αυτό το άγχος και ο φόβος που είχα στην αρχή, νομίζω με βοήθησαν να πάω ένα βήμα παραπέρα, οπότε το χάρηκα κιόλας. 

Άρα, αν σου ερχόταν τώρα μία θεατρική πρόταση, σίγουρα θα έλεγες “ναι”.
Ναι, αλλά... Αυτό που σου είπα πριν. Οτιδήποτε έχει αυτές τις συνθήκες, αντίστοιχες με εκείνη την παράσταση και αυτή τη σειρά, πάντα λες ναι.

Βλέπεις τον εαυτό σου σε αυτό το κομμάτι επαγγελματικά; Γιατί το πτυχίο σου καταλαβαίνω ότι το έχεις για την κορνίζα.
(γελάει) Προς το παρόν, ναι. Γιατί αυτό μου αρέσει. Ποτέ όμως δεν μπορείς να ξέρεις πώς μπορεί να σκέφτεσαι κάποτε. Ο άνθρωπος που είμαι σήμερα, θέλει να είναι σε αυτό το πράγμα που κάνω τώρα. Γι' αυτό κάνω και κάποια μαθήματα και προσπαθώ να γίνομαι όσο καλύτερη γίνεται να είμαι. Γιατί δεν σταματάς ποτέ να μαθαίνεις σε αυτό το επάγγελμα. Βασικά, σε όλα τα επαγγέλματα δεν σταματάς ποτέ να μαθαίνεις και πάντα έχεις να πας κάπου παραπέρα. Νομίζω είναι μεγάλη παγίδα να πεις ότι δεν έχω κάτι άλλο να κάνω. Οπότε προσπαθώ, όσο γίνεται, να γίνομαι καλύτερη σε αυτό που κάνω.



Νομίζω, το απολαμβάνεις να είσαι μαθήτρια και να μαθαίνεις πράγματα. 
Ναι! Είναι τεράστια χαρά να βλέπεις, να εξερευνείς πράγματα που μπορείς να μάθεις. Να ακούς ανθρώπους να σου μιλάνε. Από όλες σου τις συναναστροφές έχεις να πάρεις κάτι και να κερδίσεις κάτι. Νομίζω γι' αυτό σπούδασα ψυχολογία. Γιατί ο άνθρωπος, είναι κάτι το οποίο πάντα κάτι να σου δώσει και από τα πάντα έχεις κάτι να μάθεις και να κερδίσεις. Και γι' αυτό κάνω μαθήματα και γι' αυτό μου αρέσει αυτή η δουλειά. Γιατί συναναστρέφεσαι με πολύ κόσμο και πάντα μαθαίνεις και έχει ενδιαφέρον.

Μιλώντας νωρίτερα στον “αδερφό” σου (σ.σ. ο Γιάννης Χατζηγεωργίου υποδύεται τον αδερφό της στη σειρά και χαρακτηρίζουν έτσι ο ένας τον άλλο στα γυρίσματα), είπε ότι είσαι από τα πιο “διαβαστερά” παιδιά του cast.
Το είπε αυτό; (γέλια) Με τον Γιάννη (Χατζηγεωργίου) δεν έχουμε πολλά πράγματα μαζί αλλά κάθε φορά στριμώχνει ο ένας τον άλλο. Λέμε “έλα εδώ να πούμε τα λόγια μας ξανά”, “μήπως να το κάνουμε έτσι”. Αυτό το κάνω πιο πολύ με τη Λίλα (Μπακλέση) που έχουμε περισσότερα πράγματα μαζί κι επειδή κάνουμε και παρέα -όσο μπορούμε δηλαδή όταν δεν δουλεύουμε- έχουμε βρει έναν κώδικα επικοινωνίας. Έχει πολύ ενδιαφέρον το ότι τα διαβάζουμε κάθε φορά μαζί και λέμε η μία στην άλλη μήπως να πούμε κι αυτό, μήπως να πούμε κι εκείνο και γελάμε, γελάμε, γελάμε... Το φτάνουμε όπου μπορούμε να το φτάσουμε και νομίζω βγαίνουν καλά.



Πες μου τα πράγματα που εκτιμάς και στον έναν και στον άλλο.
Στην Λίλα νομίζω είναι αυτό που σου είπα πάρα πολύ. Το ότι έχουμε πλέον αυτό τον κώδικα επικοινωνίας και το απολαμβάνουμε πάρα πολύ το να έχουμε μία σκηνή μαζί. Αν πάρουμε τη Λίλα ξεχωριστά σαν άνθρωπο, σαν αρετή του χαρακτήρα της εκτιμώ πάρα πολύ την ευθύτητά της και την αμεσότητά της.
Στον Γιάννη, ότι έχει τη διάθεση να εξερευνήσει οτιδήποτε το καλλιτεχνικό. Ασχολείται με τη μουσική, είναι στο θέατρο, γράφει στίχους, τραγουδάει. Είναι γενικά δημιουργικός άνθρωπος. 


By TLIFE

A Night To Remember

Είναι τόσο σπάνιο να συναντάς ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζουν όλα αυτά που είναι μονό με το όνομά τους. Σάκης. Δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο ακούγοντας αυτό το όνομα. Αυτομάτως ξεπηδούν στο μυαλό σου 25 χρόνια αδιάκοπης πορείας στην επιτυχία. Διεθνείς συνεργασίες, διακρίσεις, βραβεία, ανατρεπτικά live, χαμόγελο, εξέλιξη, δύναμη, κορυφή. Ολόκληρη καλλιτεχνική κληρονομία τόσο για εκείνον και την οικογένειά του όσο και για εμάς.

Ένας άνθρωπος που δεν μπορείς να τοποθετήσεις σε καμία κατηγορία. Παρά μόνο σε αυτή που δημιούργησε ο ίδιος για εκείνον και συμπυκνώνει όλα αυτά που είναι και που θα γίνει στο μέλλον. Γιατί ο Σάκης θα είναι το επίκεντρο για πολλά χρόνια ακόμα. Ίσως και από άλλο μετερίζι που θα ανακαλύψει και θα μας αποκαλύψει. Αλλά κι αυτό δεν θα απέχει πολύ από την ταυτότητα του κορυφαίου Έλληνα σταρ. 



Αυτή τη στιγμή -παράλληλα με δεκάδες projects που τρέχει- δημιουργεί αξέχαστες νύχτες για όλους μας. Αξέχαστες νύχτες, για σένα, για μένα και για όσους τον αγαπούν τόσα χρόνια και όσους τον αγαπούν για πρώτη φορά. Για όσους βρίσκονται κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο καλύτερο club της Ελλάδας και απολαμβάνουν το εκρηκτικό πρόγραμμα που παρουσιάζει μαζί με τους Onirama. 

«Το καλύτερο πρόγραμμα των τελευταίων 25 ετών», έχει γραφτεί. Θα το επιβεβαιώσω και θα σου πω γιατί το πιστεύω! 



Γιατί επέστρεψε στην νυχτερινή Αθήνα σε ένα θρυλικό χώρο διασκέδασης που όμως κουβαλάει τόσα σύγχρονα στοιχεία. Στη διακόσμηση, στη διαρρύθμιση αλλά και γενικότερα στην αισθητική του. Δεν είμαι ειδική στο interior design αλλά θα σταθώ σε δύο πράγματα που εμένα μου άρεσαν πολύ. Στο ιδιαίτερο στήσιμο του χώρου με την private area και στο εστιατόριο και την καταπληκτική του New American κουζίνα! Δεν θα επεκταθώ, απλά θα σε προκαλέσω να πας για να το διαπιστώσεις κι εσύ.

Όπως θα διαπιστώσεις και το ότι οι Onirama εξακολουθούν να έχουν αυτό το μαγικό συστατικό που κάνει τα live τους μοναδικά. Ο Θοδωρής Μαραντίνης χορεύει, τραγουδά και δεν σταματά ποτέ να πηγαίνει πέρα δώθε στη σκηνή. Κάποιες φορές νομίζεις ότι θα πετάξει πάνω από τον κόσμο ως άλλος Πίτερ Παν. 




Η Chali Jennings στον ρόλο της Tinkerbell!
Να σου πω όμως γιατί μου άρεσε πιο πολύ απ’όλα αυτό που έζησα όσες φορές πήγα (προφανώς δεν ήταν μόνο μία);

Γιατί ο Σάκης, σε αυτή τη φάση της ζωής του, καλλιτεχνικά ώριμος, έχοντας κλείσει τα 44 του χρόνια (μόνο ημερολογιακά εδώ που τα λέμε), είναι πιο συνειδητοποιημένος από ποτέ. Ξέρει τι θέλει για το μέλλον του και το χτίζει, διεκδικώντας ότι του ανήκει στο παρόν και με το δικό του μοναδικό τρόπο μας κάνει όλους συμμέτοχους σε αυτό. 


Κι από το γενικό, προκύπτει και το ειδικό. Ο Σάκης Ρουβάς ξέρει να σε κάνει να διασκεδάσεις πραγματικά, να σε απογειώσει, να αισθανθείς τη θετική του ενέργεια, να χαμογελάσεις. Σου μεταφέρει -και το επιδιώκει συνειδητά- τη θετική του ενέργεια από το stage. Δίνει ουσία στη στιγμή. Στο τώρα. Σε αυτό που ζει με τον κόσμο που βρίσκεται από κάτω.

Στο συναίσθημα που θα μοιραστεί. Στα βλέμματα που θα ανταλλάξει. Μία δυνατή ένεση αισιοδοξίας, ρυθμού, χαράς. Σε μεταφέρει -και σε αυτό συμβάλει καταλυτικά ο θρυλικός χώρος του Estate- σε άλλη διάσταση… 



Σα να στήνει ένα θρόνο που υπάρχουν μονάχα Δύο Θεοί. Ο Σάκης κι εσύ. Γιατί αυτό που σε κάνει να νιώθεις, είναι σίγουρα θεϊκό. Σε κάνει να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από το βλέμμα ενός ερωτευμένου. Ξέρεις τι σου λέω! Αυτό που για τον άλλον είσαι μοναδικός. 



Αυτό που είναι και η ουσία της ζωής. Αυτό που χρειάζεται όλοι μας να πιστεύουμε. Αυτό που πιστεύει έντονα κι εκείνος και που σε κάνει να το βιώσεις όταν βρεθείς απέναντί του.



Λες και κάθε φορά, σε κάθε live, ερωτεύεται τον κάθε ένα ξεχωριστά. Σίγουρα πάντως, εσύ τον ερωτεύεσαι κάθε φορά και κάθε φορά είναι για σένα Α Night To Remember! 

P.S. Ψάξε στο You Tube το νέο τραγούδι του Σάκη με τίτλο "Δυο Θεοί" για να νιώσεις λίγο από όλα αυτά που σου περιγράφω παραπάνω!

By TLIFE

Μαριέλλα Φασούλα: Οι συμβουλές του μπαμπά της, Παναγιώτη και η απόφαση να παίξει μπάσκετ στην Αμερική!

Αποφάσισε το καλοκαίρι να ταξιδέψει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού κυνηγώντας τα όνειρά της. Η Μαριέλλα Φασούλα παίζει μπάσκετ στους Eagles και σπουδάζει σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής. 

Βέβαια, πλέον πρέπει να ζει μακριά από τους γονείς της Παναγιώτη και Μάσα και τον αδερφό της Γιάννη, αλλά η επικοινωνία τους είναι καθημερινή. Παρά το φορτωμένο της πρόγραμμα, που περιλαμβάνει πολλές μα πάρα πολλές ώρες προπόνησης, πάντα βρίσκει χρόνο να μιλάει μαζί τους στο τηλέφωνο! Άλλωστε είναι το μεγαλύτερό στήριγμά της, σε όλα!

Αυτό εκμυστηρεύεται στο TLIFE, ενώ μοιράζεται μαζί μας τις συμβουλές που της δίνουν και δηλώνει πως ο μπαμπάς της είναι το πρότυπό της! 



Είσαι η κόρη του Παναγιώτη Φασούλα. Όλοι το θεωρούν επόμενο να σε παρακίνησε εκείνος να ασχοληθείς με το μπάσκετ. Ισχύει;
Η αλήθεια είναι πως ο πατέρας μου πότε δεν με πίεσε να παίξω μπάσκετ. Αυτή την ιστορία την λέω παντού αλλά... τον πέτυχα έξω και έπαιζε με τον αδερφό μου για πλάκα. Σαν μικρο παιδί και εγώ ήθελα να μάθω και τον ρώτησα πως παίζετε. Μου λέει: «Ξέρεις τι είναι το ριμπάουντ;» Από τότε έχω κολλήσει με το μπάσκετ και βέβαια έχω τους γονείς μου να με υποστηρίζουν και να με βοηθάνε σε όλους τους τομείς. 

Τον είχες σαν πρότυπο; Ποιον άλλο παίκτη θαυμάζεις;
Εννοείται, τον είχα και έχω σαν πρότυπο. Ήταν τεράστιος παίχτης. Αυτή την στιγμή μ' αρέσει πολύ ο Curry και από γυναίκες θα έλεγα την Elena Delle Donne.

Σου δίνει συμβουλές ή δεν τον ακούς γιατί είναι υπερπροστατευτικός;
Ένα πράγμα που δεν έκανε ποτέ, είναι πως δεν πήρε τον ρόλο του προπονητή. Μου δίνει πολλές συμβουλές για το πώς να φέρομαι στον μπασκετικό χώρο, τα μυστικά του, το πώς να βελτιωθώ και όλα μου τα λάθη πριν μου πει τα καλά. Χαίρομαι πάρα πολύ που με βοηθάει σε τέτοια θέματα μαζί με τη μαμά μου. Τους παίρνω πριν από κάθε αγώνα και μου λένε αυτά που πρέπει να βελτιώσω και να θυμάμαι εκείνη την βραδιά. 



Το μπάσκετ σου στέρησε πράγματα; Αν ναι, πιστεύεις ότι άξιζε τον κόπο;
Αν θέλεις κάτι πάρα πολύ και αφιερώνεις όλο σου τον χρόνο σε αυτό το πράγμα, τότε ναι, στέρησε πολλά πράγματα. Το μπάσκετ για μενα ξεκίνησε σαν χόμπι αλλά μετά απο πολύ δουλειά και πολλές ώρες στο γήπεδο, μόνη μου και με την ομάδα μου, έγινε ένα από το πιο σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου. Δεν παραπονιέμαι όμως. Εγώ διάλεξα αυτό το άθλημα και μαζί του έρχονται δυσκολίες, ταλαιπωρίες, ήττες, χαρές, αμέτρητες φιλίες και αναμνήσεις. Εγώ επέλεξα τα καλά και τα άσχημα. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρότερη δεν μπορούσα να πηγαίνω σε εκδρομές, τετραήμερες, σε πάρτι κτλ. Όσο μεγάλωνα έπρεπε να βρω φίλους που θα κατανοούσαν το πρόγραμμά μου και δεν θα υπήρχε τρομερό πρόβλημα αν δεν βγω την Παρασκευή επειδή θα έχω αγώνα την επόμενη μέρα. 
Στερείσαι πολλά όταν αφιερώνεις όλη σου την ενέργεια για να είσαι σπουδαίος σε κάτι και πιστεύω πως άξιζε τον κόπο επειδή με πολύ δουλειά βρέθηκα σε ένα από τα καλύτερα ακαδημαϊκά πανεπιστήμια με το μπάσκετ να είναι στο πιο υψηλό επίπεδο της Αμερικής. 

Σε μικρότερη ηλικία αντιμετώπισες αρνητικά σχόλια λόγω του ύψους ή της ενασχόλησης με το συγκεκριμένο άθλημα;
Ναι, σε κάθε τάξη μου, ήμουνα η ψηλότερη από όλους (κορίτσια και αγόρια). Η ερώτηση «πόσο ύψος εχεις;» παρέα με το σχόλιο «ουάου, κοίτα πόσο ψήλη είναι» ήταν πολύ γνωστό και πια αναμενόμενο για μένα. 
Το περίμενα να υπάρχουν αρνητικά σχόλια για την ενασχόληση με το άθλημα επειδή πολλές φορές η απάντηση μου ήταν «δεν μπορώ, έχω προπόνηση». Δεν υπήρχε πρόβλημα όμως, με τον καιρό ξεκαθάρισε το ποιοι πραγματικά ήθελαν να είναι δίπλα μου και ποιοι με υποστήριξαν και βρήκαν τρόπο να ενσωματωθούν στο πρόγραμμά μου. 



Τα αγόρια πώς σε αντιμετωπίζουν; Τους “κομπλάρει” το 1.97; (σ.σ. αυτό το ύψος της αποδίδουν τα αθλητικά sites)
Ειμαι 1.95. (γέλια) Ελπίζω πως όχι. Υπάρχουν και ψηλότερα αγόρια. 

Πώς είναι αλήθεια να παίζεις μπάσκετ στις ΗΠΑ;
Το μπάσκετ εδώ είναι πολύ διαφορετικό. Δίνουν απίστευτη έμφαση στο να είσαι αθλήτρια πάνω από όλα. Το «pre-season» είναι η πιο κουραστική σεζόν που έχω ζήσει σαν αθλήτρια. Το τρέξιμο που κάνουμε ξεπερνάει όλα τα όρια. Οι αμέτρητες ώρες στο γυμναστήριο και μετά στο γήπεδο για προπόνηση είναι κάτι καινούργιο για εμένα. Το παιχνίδι εδώ είναι πολύ πιο γρήγορο και εννοείται έπρεπε να προσαρμοστώ σε μια καινούργια ομάδα, τακτική, αντιπάλους, πρωτάθλημα και διαφορετικές αντιλήψεις του παιχνιδιού. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι στην Ελλάδα και γενικότερα στην Ευρώπη παίζουμε πιο οργανωμένο μπάσκετ. Αυτό, μαζί με της εμπειρίες μου στην Εθνική ομάδα, με έχει βοηθήσει πολύ στο παιχνίδι μου.



Σε τρόμαξε η απόφαση του να φύγεις από τη χώρα σου για να κυνηγήσεις τα όνειρά σου στο εξωτερικό;
Η απόφαση μου ήταν ξεκάθαρη και δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξω γνώμη για μια τέτοια τεράστια ευκαιρία. Εννοείται με τρόμαξε η ιδέα να αφήσω την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τα γνωστά μου μέρη και το καθημερινό μου πρόγραμμα αλλά μου δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσω στην Αμερική και να παίζω μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο. (σ.σ. παίζε με την ομάδα των Eagles) Μέχρι στιγμής περνάω πολύ καλά, έχω καινούργιους φίλους, καινούργια αγαπημένα μέρη και καινούργιο καθημερινό και μπασκετικό πρόγραμμα. 

Οι γονείς σου σε στήριξαν σε αυτό ή αγχώθηκαν πιο πολύ από σένα;
Δε νομίζω να έχει αγχωθεί κανείς περισσότερο από εμένα. Είχα πολύ άγχος για να έρθω στην Αμερική επειδή δεν είμαι πολύ καλή στη διαχείριση μιας τεράστιας αλλαγής. Οι γονείς μου με στήριξαν πιο πολύ από όλους, συνέχεια μου έλεγαν και ακόμα το λένε, οτι θα είναι τα τέσσερα καλύτερα χρόνια της ζωής μου και πως θα περάσω υπέροχα. Η μεγαλύτερη συμβουλή που την εκτιμώ πολύ είναι:“να είσαι σίγουρη πως δεν πρόκειται να είναι εύκολο και θα κουραστείς και θα ζοριστείς αλλά μόνο έτσι θα βελτιωθείς και θα προετοιμαστείς.”



Όταν δεν παίζεις μπάσκετ, τι κάνεις;
Συνήθως διαβάζω επειδή χρειάζεται μεγάλη αφοσίωση και χρόνος για να τα πας καλά και στα μαθήματα αλλά και στο μπάσκετ. Οι προπονήσεις περνούν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ημέρας μου, 6 ώρες το λιγότερο, όποτε δεν μας μένει πολύς χρόνος να διαβάσουμε και είμαστε και πολύ κουρασμένες και από την προπόνηση. Αλλιώτικα, όταν βρω χρόνο, που είναι σπάνιο, μ' αρέσει να κρατάω την παράδοση του να πίνω καφέ με φίλους μου. Όταν έχουμε ρεπό, μαζευόμαστε με φίλους μας και να περνάμε καλά.

By TLIFE