Όλα έχουν έναν λόγο ύπαρξης;

Περίεργοι είναι οι άνθρωποι ή οι καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται; Περιέργα τα βλέπουμε εμείς ή όντως είναι; Είμαι πολύ περίεργη να μάθω...

Όλα υποτίθεται ότι έχουν έναν λόγο ύπαρξης. Και κάθεσαι εσύ τώρα να βρείς για κάθε τι που γίνεται αυτό τον "ιδιαίτερο" λόγο. Κι όταν δεν τον βρίσκεις κάτι που να σε διευκολύνει να δώσεις την δική σου ερμηνεία προφασίζεσαι πως είναι η μοίρα.

Άλλωστε δεν είναι πιο εύκολο να λες ότι κάτι είναι μοιραίο. Αποφεύγεις έτσι τις πολλές σκέψεις και την κατανάλωση φαίας ουσίας.

Το να γράψω αυτό το κείμενο για παράδειγμα ήταν μοιραίο. Έπρεπε να το γράψω, κάτι "μαγικό" και ανώτερο με οδήγησε ώστε να πληκτρολογήσω τούτες εδώ τις λέξεις. Κάτι "μαγικό" και ανώτερο που τώρα με οδηγεί να σταματήσω...

Είναι πολύ σημαντικό να λες: Καλημέρα!

Ακόμα κι αν δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στις επικρατούσες συνθήκες. Σε βοηθάει να ξορκίσεις λίγο το κακό, να διώξεις μακριά τις κακές σκέψεις και να ανοίξεις χώρο για κάτι καλό.

Το να προσπαθήσεις να χαμογελάσεις στον συνάνθρωπό σου και να του ευχηθείς καλημέρα είναι σίγουρα πολύ καλύτερο από το να γυρίσεις την πλάτη και να τον προσπεράσεις σιωπηλά. Η καλή μέρα είναι κάτι που φτιάχνεται από εμάς τους ίδιους.

Ας μην αφηνόμαστε έρμαια σε ένα ορισμένο κλίμα που ίσως επικρατεί κι ας το αντιστρέψουμε θετικά. Ας χαμογελάσουμε και να πούμε μέσα από την καρδιά μας "καλημέρα", κι έτσι θα γίνει...

Νιώθω οργή και θυμό

Νιώθω οργή και θυμό. Για όσα έγιναν κι όσα πρόκειται να γίνουν. Για όσα δεν κατάφερα να αντιμετωπίσω και για όσα θα έρθουν αλλά δεν θα έχω όπλα για να τα κατευνάσω.

Ο κόσμος οδεύει στο χειρότερο. Άλλοι ξεκινώντας από το καλό, άλλοι από το κακό. Σε μια ξέφρενη πορεία είναι η ζωή μου. Δεν ελέγχω και δεν κυριαρχώ πάνω σε τίποτα. Ούτε καν πάνω στον ίδιο μου τον εαυτό και τις επιθυμίες μου. Γίνομια απλός παρατηρητής. Βιώνω τις καταστάσεις σαν αυτόπτης μάρτυρας αλλά με τον πόνο του θύματος και έχοντας επίγνωση των συναισθημάτων του θύτη. Συναισθηματικό χάος, λογική του παραλόγου και αντίληψη κληρονομικού χαρίσματος. Μου έχει άραγε στρίψει; Έχει πάρει το μυαλό μουλάθος κατεύθυνση με προορισμό το ανύπαρκτο; Μήπως πρέπει να φωνάξω βοήθεια;

Και πάλι! Ποιός μου εγγυάται ότι θα ακουστώ; Ποιός θα έρθει να με σώσει; Ποιός και για ποιό λόγο; Όλοι είμαστε βυθισμένοι στο απόλυτο ΕΓΩ μας. Και όχι άδικα. Η καθημερινότητα μας προσπερνά κι εμείς τρέχουμε ξωπίσω της. Που να βρεθεί χρόνος για άλλους όταν δεν υπάρχει ούτε καν για μας τους ίδιους. Ποιός ασχολείται με το τι θες εσύ, αφού δεν ξέρω ακόμα τι θέλω εγώ. Να φύγω θέλω, αλλά δεν έχω που να πάω...

Δεν υπάρχει τόπος υπαρκτός ή νοητός να με χωρέσει. Ειδικά τώρα που νιώθω οργή και θυμό. Για το σήμερα, για το χθες και για το αύριο, αν έρθει.

Όταν πέφτεις από ψηλά...

Όσο πιο ψηλά είσαι, τόσο πιο πολύ πονάει η πτώση, τόσο πιο εκωφαντικός ο θόρυβος και είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητη.

Ανεξάρτητα από τα "γιατί" και τα "πως" αυτό που μένει είναι το τίποτα. Το οποίο εξαργυρώνεται με ψυχική οδύνη, με σωματική αδράνεια και πνευματική και υλική στειρότητα.

Μα, στο τέλος νικήτης είναι αυτός που αναγενάτει από τις στάχτες και τα αποκαϊδια. Αυτός που καταφέρνει να χτίσει έναν υγιή οργανισμό και στραγγίζοντας κάθε σταγόνα δύναμης που κρύβει στην ψυχή, κάνει ένα νέο ξεκίνημα, φέροντας όμως τα τραύματα της εκωφαντικής πτώσης.

Με το "για πάντα" απλά νιώθουμε ασφαλείς

Τίποτα δεν κρατάει για πάντα τελικά και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Οι αιώνιες αγάπες, οι παντοτινές φιλίες και τα εφ'όρου ζωής είναι μια ουτοπία. Το "για πάντα" είναι ένα ψέμα που σκαρφιζόμαστε για να νιώσουμε ασφαλής μέσα στο περοβάλλον μας.

Αν καταγράψεις μέσα στο μυαλό σου τις σταθερές που έχεις στη ζωή, τότε μπορείς να κοιτάξεις με σιγουριά μπροστά. Χτίζεις μόνο σε στερεό έδαφος. Ξεχνάς όμως πως η ζωή έχει της άγραφους κανόνες, όπου ούτε τα υλικά ούτε τα πνευματικά αγαθά διαρκούν παντοτινά.

Μπορεί να χρειάζεσαι τις πάγιες αξίες σου αλλά μην φτάσεις στα όρια της αχαριστίας. Όλα μπορεί να μεταβληθούν, να διαφοροποιηθούν και να αλλάξουν ριζικά. Πράγματα, συναισθήματα ακόμα και άνθρωποι.

Η λύση της φυγής

Είναι φορές που έχεις τόσα πολλά μέσα στο κεφάλι σου, που φοβάσαι πως θα εκραγεί...Τόσες πολλές πληροφορίες που δεν μπορείς, ούτε ξέρεις να τις διαχειριστείς!

Φυσάς,ξεφυσάς. Σε πιάνει πονοκέφαλος. Σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα. Σκέφτεσαι να φύγεις. Κι αυτή η σκέψη σε αιχμαλωτίζει. Οξύμωρο δεν είναι να σε αιχμαλωτίζει η σκέψη της φυγής;

Και βρήκες τη λύση αλλά πάντα το θέμα σου είναι η πράξη. Πως πρακτικά θα συμβεί αυτό που σκέφτηκες; Να φύγεις μεταφορικά ή κυριολεκτικά; Να φύγει από κάπου ή από κάτι; Να φύγεις από σένα ή από κάποιον; Να φύγεις για να φύγεις ή να φύγεις για να μείνεις;
Χάθηκε πια το νόημα...

Η ουσία βρίσκεται στην πίστη

Είναι φορές που αναρωτιέσαι αν έχεις κάνει κάτι κακό και πρέπει να το ξεπληρώσεις υποφέρωντας κάτι ανάλογο.Και κάθεσαι και αναλογίζεσαι τη ζωή σου...

Τους ανθρώπους που γνώρισες, αυτούς που αγάπησες, αυτούς που παράτησες, αυτούς που έχεις κρατήσει.Τίποτα!Οσα έχεις πάρει τα έχεις δώσει πίσω και μάλιστα με το παραπάνω. Δεν χρωστάς σε κανέναν και κυρίως δεν σου χρωστάνε. Άρα που βρίσκεται η γέννηση της εκάστοτε δοκιμασίας; Στο γεγονός ότι κάτι άλλο την ζωή μας εξουσιάζει και μας κάνει test drive; Στην τύχη; Στις επιλογές που μας καθορίζουν;

Σε ένα συνοθύλευμα από όλα αυτα! Σε ότι ο καθένας έχει την ανάγκη να πιστεύει. Γιατί η ουσία βρίσκεται στην πίστη, η οποία δίνει το νόημα της ύπαρξής μας.

Ό,τι κι αν είναι αυτό που πιστεύουμε, αποτελεί κινητήριο δύναμη για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να εξελισόμεθα. Έγώ πιστεύω στο Θεό, εσύ στο Βούδα, αυτός στον Αλλάχ, εμείς στον Δια, εσείς στον Ιεχωβά, αυτοί στο τίποτα.