Ο Έλληνας που σατιρίζει την επικαιρότητα με... Playmobil και οι φωτογραφίες του έχουν γίνει viral!

Αν είσαι από αυτούς που αγαπάς τα Playmobil ή έχεις τέτοιους φίλους, σίγουρα έχει περάσει κάποια στιγμή από το timeline σου κάποια φωτογραφία της σελίδας Plasticobilism. Μετρά ήδη 18,5 χιλιάδες likes και πρόσφατα, κατάφερε να κερδίσει και την προσοχή τουGuardian. Την διαχειρίζεται ο Νίκος Παπαδόπουλος, ο οποίος μίλησε στην βρετανική εφημερίδα για το γεγονός ότι χρησιμοποιεί τις αγαπημένες φιγούρες, μικρών και μεγάλων, για να περάσει τα πιο δυνατά κοινωνικοπολιτικά μηνύματα. 

Εκπροσωπεί την “ιδεολογία της πλαστικής σάτιρας”με τη βοήθεια των παιχνιδιών, των δικών του και των γιων του. Αυτό, ξεκίνησε κάπου στο 2013. Μέχρι σήμερα, έχει επενδύσει αρκετά λεφτά για τις δημιουργίες του. Για τον ίδιο, τα Playmobil συμβολίζουν την αθωότητα και αναπαριστώντας με αυτά μία σκηνή της πραγματικής ζωής -τις περισσότερες φορές σκληρή- θέλει να θυμίσει στους μεγάλους το χαμένο αυτό συναίσθημα. 

Οι γιοι του αντιμετωπίζουν με αυτή την αθωότητα τα παιχνίδια τους και ελπίζει πως όταν μεγαλώσουν και αρχίσουν να καταλαβαίνουν την πραγματικότητα, θα είναι πιο ανθρώπινη για εκείνους. Το TLIFE τον συνάντησε θέλοντας να μάθει περισσότερα για εκείνον και για το μοναδικό του project!



Ποιος είναι ο Νίκος Παπαδόπουλος που κρύβεται πίσω από το Plasticobilism;
Βασικά δεν κρύβομαι πίσω από πουθενά, γιατί ποτέ δεν έκρυψα ποιος είμαι ούτε διατήρησα κάποιο μυστήριο σχετικά με την ταυτότητά μου. Είμαι, λοιπόν, ένας 36χρονος πατέρας δύο παιδιών, σεναριογράφος στο επάγγελμα και αστροφυσικός στις σπουδές, που ζω και εργάζομαι στη Θεσσαλονίκη.

Πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα του blog και της σελίδας; 
Η ιδέα ξεκίνησε παίζοντας playmobil με τον μεγαλύτερο πλέον γιο μου. Εκεί που αναπαριστούσαμε με τις φιγούρες τον τρόπο με τον οποίο κοιμόμαστε οικογενειακώς τα βράδια στο κρεβάτι, μου γεννήθηκε η ιδέα να διευρύνω τους ορίζοντες της αναπαράστασης αυτής σε στιγμές που δεν αφορούν μόνο εμένα, αλλά ολόκληρη την κοινωνία, τη χώρα, ακόμα και τον πλανήτη. Και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το project, το οποίο ευτυχώς με την πάροδο του χρόνου εξελίχθηκε σε κάτι πιο ώριμο και ουσιαστικό. Στην πραγματικότητα, ακολούθησε τη δική μου εξέλιξη.

Να φανταστώ διαθέτετε μεγάλη συλλογή από φιγούρες, σωστά;
Δεν θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα μεγάλη, δεδομένου ότι δεν είμαι συλλέκτης και ότι όσες φιγούρες έχω αγοράσει το έχω κάνει μόλις τα δύο τελευταία χρόνια. Νομίζω πως τα παιδιά μου έχουν περίπου όσες φιγούρες έχουν τα παιδιά που το αγαπημένο τους παιχνίδι είναι το playmobil. Απλώς των δικών μου παιδιών ακόμα δεν είναι.


"Το μόνο πτυχίο εν Ελλάδι."


Τα παιδιά σας έχουν «κληρονομήσει» την αγάπη σας για τα Playmobil;
Ο δεύτερος είναι μόλις 6 μηνών. Ο μεγαλύτερος, που κοντεύει τα 4, ασχολείται όσο με βλέπει να ασχολούμαι εγώ, δηλαδή όσο διαρκεί το στήσιμο και η φωτογράφισή του θέματός μου. Όταν τελειώσω, το αναπαράγει κι αυτός, χωρίς φυσικά να αντιλαμβάνεται το νόημα αυτού που κάνει, αλλά μετά από λίγη ώρα χάνει το ενδιαφέρον του, μέχρις ότου ανανεωθεί, όταν με ξαναδεί να ψάχνω τις φιγούρες που θα χρησιμοποιήσω στο επόμενό μου θέμα.

Πόσο χρόνο της ημέρας σας αφιερώνετε σε αυτό το project;
Εξαρτάται από την απαίτηση του θέματος. Έχει συμβεί να πετύχω με την πρώτη το αποτέλεσμα που θέλω και να τελειώσω μέσα σε 20 λεπτά, έχει συμβεί μια λήψη να με παιδέψει για περισσότερο από δύο ώρες. 




"Sorry, did I ruin your vacation?"


Περιμένατε αυτή την ανταπόκριση και τα τόσα likes; 
Όταν έφτιαξα τη σελίδα και το blog το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να εκφράζομαι ελεύθερα. Και αυτό εξακολουθεί να με ενδιαφέρει και σήμερα. Προφανώς, όταν εκφράζεσαι δημόσια θέλεις να σε «ακούσουν» όσο πιο πολλοί άνθρωποι γίνεται. Αλλιώς δεν θα το έκανες δημόσια, θα κρατούσες όσα ήθελες να πεις για τον εαυτό σου. Αλλά αυτά τα αυτιά που σε «ακούν» πραγματικά δεν αντιστοιχίζονται ποτέ στον αριθμό των likes. Υπάρχουν σελίδες με απείρως περισσότερα likes από τη δική μου. Το κυνήγι και το μέτρημα των likes δεν έχει κάποιο νόημα ούτε θεωρώ ότι ποσοτικοποιεί την πραγματική ανταπόκριση του κόσμου. Την πραγματική ανταπόκριση του κόσμου την ένιωσα όταν η γερμανική Playmobil έκλεισε τη σελίδα μου και αυτοί, οι άγνωστοι σε μένα, άνθρωποι έσπευσαν να με στηρίξουν στην επαναλειτουργία της. Η αλήθεια είναι ότι αυτή την ανταπόκριση δεν την περίμενα, αλλά μου έμαθε με τον καλύτερο τρόπο ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μην τους γνωρίζεις προσωπικά, αλλά είναι έτοιμοι να σε βοηθήσουν και να σου σταθούν αλληλέγγυοι. Οπότε είναι πολύ καλύτερα να μη μετράμε τα likes, αλλά τις πράξεις αλληλεγγύης.

Πρόσφατα, έγραψε για εσάς και ο Guardian. Το θεωρείται σαν «επιβράβευση»;
Ήταν μεγάλη μου τιμή, αλλά, ειλικρινά, είναι το ίδιο μεγάλη με αυτή που μου έχουν κάνει μικρά ή μεγαλύτερα ελληνικά sites όλον αυτό τον καιρό. Ή την τιμή που μου έχει κάνει το Νόστιμον Ήμαρ να αναδημοσιεύει καθημερινά τις φωτογραφίες μου. Γι’ αυτό και παρουσίασα στη σελίδα τη συνέντευξη του Guardian με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που παρουσιάζω τον καθένα που μου κάνει την τιμή να ασχοληθεί μ’ αυτό που κάνω. Δεν νιώθω πως επειδή ήρθε και με βρήκε ο Guardian ότι ξαφνικά κάνω κάτι σημαντικότερο από αυτό που έκανα νωρίτερα, ωστόσο αυτό ίσως είναι κάτι που το νιώθουν κάποιοι άλλοι γι’ αυτό που κάνω. Όμως, νομίζω ότι είναι παγίδα να μυθοποιούμε κάποια media group του εξωτερικού και να θεωρούμε ότι αφού αυτά ασχολούνται μαζί σου σημαίνει ότι είσαι κάτι πιο σημαντικό, γιατί τότε είναι σαν να λέμε, αντιστρόφως, πως αν δεν ασχοληθούν ποτέ μαζί σου σημαίνει ότι δεν αξίζεις και τόσο. Και αυτό δεν ισχύει καθόλου. Σαφώς και η συγκεκριμένη συνέντευξη/αφιέρωμα είχε ως αποτέλεσμα να γνωρίσουν τη δουλειά μου μαζικά πολλοί άνθρωποι, αλλά όπως είπα και παραπάνω, αν αυτό οδηγήσει απλά και μόνο σε μια προσωρινή ραγδαία αύξηση των likes, δεν έχει και πολύ νόημα. Για να μην πω ότι δεν έχει καθόλου.


"Democracy in Greece. Choose Angela's next pet", έγραψε στη λεζάντα αυτής της φωτογραφίας




"Yanis arrives for Eurogroup."



Κάποιες από τις φωτογραφίες που δημοσιεύετε είναι πολύ εύστοχες και σίγουρα εκφράζουν ξεκάθαρα την στάση σας απέναντι στα πράγματα. Σας έχει δημιουργήσει αυτό ποτέ πρόβλημα;
Όχι, κανένα. Και αυτό γιατί δεν θεωρώ καν πρόβλημα τα υβριστικά και απειλητικά μηνύματα κάποιων χρυσαυγιτών. Σιγά μη φοβηθώ, σιγά μην ασχοληθώ.

Υπάρχει κάποια εικόνα που να σας δυσκόλεψε αρκετά ως προς το αποτέλεσμα;
Είναι αρκετές. Είναι αυτές του «δίωρου» που έλεγα παραπάνω. Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο μία θα ήταν η παρακάτω φωτογραφία.

Εδώ το νερό δεν είναι κάποιο εφέ, είναι πραγματικό νερό, η βάρκα με τη φιγούρα πάνω της επιπλέουν στα αλήθεια και οι δύο παιδικές φιγούρες βυθίζονται σε πραγματικό χρόνο. Μπορεί να μου πήρε ώρες, αλλά τελικά βγήκε το αποτέλεσμα που είχα φανταστεί. Και εικαστικά, αλλά κυρίως νοηματικά.

By TLIFE

Φάνης Μουρατίδης: “Μπορεί στο θίασο να μην έχουν να πάρουν τα χαρτάκια για τα τσιγάρα τους, αλλά το αψηφούν και λένε πάμε παρακάτω”

Σήμερα και αύριο, παρουσιάζεται στην Επίδαυρο η πολιτική κωμωδία “Αχαρνής” του Αριστοφάνη. Οι συντελεστές της παράστασης “τόλμησαν” να κάνουν πρεμιέρα σε αυτή τη δύσκολη πολιτικοοικονονική συγκυρία για τη χώρα στέλνοντας έτσι ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Ελπίζουν ότι η “αυτοθυσία” τους θα πιάσει τόπο και θα καταφέρουν να ολοκληρώσουν την προγραμματισμένη περιοδεία τους σε όλα τα θέατρα της Ελλάδας. Τουλάχιστον, στα περισσότερα από αυτά. 

Το TLIFE συνάντησε, λίγες ώρες νωρίτερα, έναν από τους πρωταγωνιστές του έργου, τονΦάνη Μουρατίδη. Ο ηθοποιός κατάφερε να μας κάνει να δούμε λίγο διαφορετικά τα πράγματα, μας μετέδωσε λίγη από τη δική του αισιοδοξία και μας μίλησε για το έργο, το συγχρονισμό του με το σήμερα αλλά και τους συνεργάτες του. 



Η καλή ομάδα και το καλό κλίμα ήταν σημαντικά για την απόφασή σας να “τολμήσετε” το ανέβασμα του έργου;
Η απόφασή μου ξεκινάει πρώτα από μένα. Τι εννοώ; Ξεκινάει από το ποιος είσαι εσύ και μετά πάει στο σύνολο. Όταν το σύνολο, βέβαια, είναι στο ίδιο μήκος κύματος με εσένα είναι υπέροχο. Δηλαδή αν εσύ είσαι “όχι” μέσα σου, τότε τι σημασία έχει αν οι άλλοι είναι “ναι” κι εσύ είσαι “όχι”. Ξεκινάμε από το ότι εσύ είσαι “ναι” και όλοι είναι “ναι” κι αυτή η συγκυρία είναι υπέροχη. Γιατί αισθάνεσαι ότι στο όνειρο πάμε μαζί. Βρίσκουμε την πρωταρχική λειτουργία της δουλειάς που κάνουμε, του θεάτρου.

Νιώθετε μια μεγαλύτερη ευθύνη για αυτό το έργο;
Εγώ έχω το εξής πρόβλημα, νιώθω πάντα την ίδια ευθύνη για όλα τα έργα που κάνω. Απλά, κάθε φορά, το διαφορετικό είναι οι παρέες. Εδώ η παρέα, σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, λέει όλη ότι “το τολμώ”. Ο παραγωγός μας, που είναι πολύ σημαντικό γιατί είμαστε ένας ιδιωτικός θίασος, οι άνθρωποι που βοήθησαν οικονομικά, σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, ώστε να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε το όνειρο. Γιατί είμαστε ένα μεγάλο σχήμα, δεν είναι δύο και τρεις άνθρωποι, και έχει γίνει ήδη, όλο αυτό το διάστημα, μια τεράστια επένδυση και σε δουλειά και σε χρήματα που είναι κρίμα να τα πετάξεις όλα αυτά μέσα σε μία στιγμή. Αν μη τι άλλο, να μας δώσει την ευκαιρία να παρουσιάσουμε σε έναν χώρο, που αυτή τη στιγμή αποκτά για μένα τεράστια σημασία, ξαναβρίσκει τη σχέση με την ιερότητά του. Γιατί, όπως είναι τα πράγματα στη χώρα, βρισκόμαστε σε “κατάσταση πολέμου”. Αν σκεφτείς ότι το έργο το δικό μας γίνεται κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τα πράγματα αποκτούν μια άλλου τύπου διάσταση από ντοκιμαντέρ, ένα ντοκιμαντέρ για κάποτε, πριν από κάποια χρόνια, πώς ζούσαν κτλ... Όχι, αυτό έχει μία άμεση αναγωγή στο σήμερα. Ο συντονισμός στη συγχρονικότητά του είναι τεράστιος. Όχι του συγκεκριμένου έργου, όπως είπε στη συνέντευξη Τύπου ο Γιάννης (Κακλέας), όλων αυτών των κειμένων που έρχεται ένας θίασος να τα αφηγηθεί, να τα εξιστορήσει, να τα δραματοποιήσει στην Επίδαυρο. Το αρχαίο θέατρο, ουσιαστικά, κάνει αυτό το παιχνίδι με το χρόνο. Σταματάει πια ο χρόνος μέσα σε αυτό το θέατρο. Δεν είναι 2015. Ο θεατής μπορεί να φανταστεί ότι είναι σε οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου, από το 470 μέχρι σήμερα.

Είναι “τρελό” το ότι αν και είναι τόσο παλιό, είναι τόσο κοντά στην εποχή μας!
Είναι τρελό! Αυτό το συνειδητοποιήσαμε πιο καλά τώρα και το αντιλαμβανόμαστε. Αλλά, θέλω να σου πω ότι, αν κανείς διαβάσει όλη την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία θα δει ότι αυτού του είδους η επικαιρότητα είναι από τα βασικά οργανικά στοιχεία των κειμένων. 


Με τον σκηνοθέτη της παράστασης, Γιάννη Κακλέα

Η συγκεκριμένη παράσταση, αλλά και η τέχνη γενικά, μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά για το κοινό;
Δεν ξέρω. Δεν μπορείς να ξεκινάς με την πρόθεση ότι θα λυτρώσει τον κόσμο. Αυτό είναι ανάλογα με το τι είδους φόρτιση θα δημιουργηθεί μέσα στην παράσταση. 

Η τέχνη είναι μια διέξοδος για τον κόσμο σε δύσκολες εποχές;
Κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν με ορισμούς, εμένα λίγο με ζορίζουν. Για μένα, πάντα, οι ορισμοί κάπου με απομακρύνουν από τον στόχο. Εμένα με ενδιαφέρει ότι συμβαίνει κάτι. Κάτι που κινεί το συναίσθημα, τη σκέψη. Κάτι που σου αφαιρεί την παρουσία σου και την συνειδητοποιείς όταν τελειώνει. Έχεις χαθεί, δηλαδή, την ώρα που βλέπεις κάτι και ξανάρχεσαι. Αυτό που ξανάρχεσαι και κάποια στιγμή ξέχασες τον εαυτό σου και τον ξαναβρίσκεις, αλλά τον ξαναβρίσκεις διαφορετικό. Είσαι πιο γεμάτος με συναισθήματα, με σκέψεις, ίσως με λύσεις σε πράγματα που σε απασχολούν. Μπορεί να βρήκες κι έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει μέσα από μία παράσταση, έναν που να ταυτίστηκες. Είναι πάρα πολλές οι λειτουργίες κι αυτό έχει να κάνει με το ζωντανό. Εμένα με ενδιαφέρει αν η τέχνη είναι ζωντανή. Αν μπορεί και ερεθίζει, αν μπορεί και κινητοποιεί, συναρπάζει, μαγεύει...

Εσάς, σας κάνει άλλο άνθρωπο κάθε παράσταση;
Ε, βέβαια! Εξυπακούεται! Καλύτερο και χειρότερο, άλλο άνθρωπο. Αυτή η δουλειά, είναι μια δουλειά που δεν έχει να κάνει μόνο με τα κείμενα που είναι αυτή η περιπέτεια που είναι να γνωρίσεις τον συγγραφέα, να βρεις την ιστορία που πρέπει να αφηγηθείς στον κόσμο. Το μεγαλύτερο από όλα είναι με ποιους. Το “με ποιους” είναι πολύ βασικό. Γι' αυτό είπα ότι νιώθω τυχερός που είμαι με αυτούς. Θα μπορούσα την ίδια χρονική στιγμή να είμαι με άλλους, να συμβαίνουν τα ίδια και να μην αισθάνομαι το ίδιο. Τα πρόσωπα είναι κάτι τρομερά καθοριστικό για μία παράσταση. Αυτή η ενέργεια αυτής της παρέας με κάνει να νιώθω ευλογημένος. Με αυτούς τους ανθρώπους, με αυτό το μεγαλείο ψυχής, με αυτή την τάση για υπέρβαση, με αυτό το αίσθημα συνεργασίας, με την ευθύνη αυτή που αναλαμβάνουν την εργασία τους και πως άνθρωποι, που μπορεί στο θίασο να μην έχουν να πάρουν τα χαρτάκια για τα τσιγάρα τους, το αψηφούν και λένε πάω παραπάνω. Ναι, τελικά, μπορεί να είμαστε και πάνω από την πραγματικότητα! Όχι μόνο να την ξέρουμε, αλλά να ξέρουμε και πως θα την υπερβούμε.

Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει ένα παραθυράκι για φως, μια ελπίδα.
Ξέρεις και κάτι ακόμα; Ναι, είμαστε δίπλα σε μία καταστροφή. Φλερτάρουμε με ένα φόβο. Όλα μπορούν να συμβούν. Αν θέλουμε όμως να τιμήσουμε την ιστορία μας -και κάνω μια αναγωγή στο χρόνο- δεν υπήρχαν μόνο καλές στιγμές. Υπήρχαν και οι δύσκολες. Υπήρχαν και οι κατοχές, εμφύλιοι, δικτατορίες. Δεν ήταν όλα μια παρατεταμένη ρόδινη γραμμή. Δεν μπορούμε εμείς, ακόμα κι αν το σενάριο είναι αυτό, να αψηφήσουμε την ιστορία μας και να θέλουμε ντε και καλά να ζούμε σε έναν ονειρεμένο, παιδικό κόσμο και μόνο. Η εποχή της ανεμελιάς για όλους μας, τελείωσε. Πάμε τώρα στο παρακάτω. Δεν ζούμε το παρόν αν σκεφτόμαστε τι ωραία που ήταν πριν. Μπορεί κι αυτό που ζεις τώρα να είναι πιο ωραίο και να μην το έχεις καταλάβει. Δεν είναι σίγουρο ότι είναι άσχημο. Γιατί έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με την πραγματικότητα πώς την αξιολογούσες και σε τι έδινες υπεραξία μέχρι τώρα. Αν αλλάξεις όμως την προτεραιότητα των αξιών σου κι αυτά που εκτιμάς και στους ανθρώπους είναι διαφορετικά από αυτά που εκτιμούσες πριν, μπορεί οι ποιότητες που θα ανακαλύψεις να είναι πιο ουσιαστικές από αυτές που νόμιζες ότι είχες. Πραγματικά, μπορεί όταν πας στη Σαντορίνη τώρα πια να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα και να μη βγάζεις τη φωτογραφία να τη βλέπουν οι φίλοι σου στο facebook. 

By TLIFE

Βασίλης Χαραλαμπόπουλος: “Αν δεν μπορούμε να φτιάξουμε, τουλάχιστον, να μην καταστρέφουμε ζωές άλλων”

Η πολιτική κωμωδία “Αχαρνής” κάνει πρεμιέρα αυτή την Παρασκευή στο Φεστιβάλ Επιδαύρου. Οι συντελεστές της, μουδιασμένοι από όσο συμβαίνουν στη χώρα μας, κάνουν μία πράξη “αυτοθυσίας”. Αποφάσισαν να “ταξιδέψουν”με την παράσταση για την οποία δούλεψαν επί τρεις μήνες, και να πάνε βήμα βήμα, σε μία προγραμματισμένη περιοδεία. 

Λίγο πριν την πρώτη τους παράσταση, το TLIFE συνάντησε έναν από τους πρωταγωνιστές της, τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και μας μίλησε για το έργο του Αριστοφάνη που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία Γιάννη Κακλέα. 



Καταλαβαίνω, ότι θα είναι μία παράσταση συναισθηματικά φορτισμένη.
Σίγουρα! 

Ξεκινάει με άλλα δεδομένα σε σχέση με οποιαδήποτε παράσταση σας μέχρι σήμερα.
Ναι. Πώς τα φέρνει η ζωή! Έτσι κι αλλιώς, η σκηνοθετική υπογραφή του Κακλέα σκάβει βαθιά στον Αριστοφάνη. Όταν, λοιπόν, τα φέρνει η μοίρα και κάνουμε ένα έργο όπου είναι, πραγματικά, από μόνο του τόσο επίκαιρο. Και με όλα αυτά που συμβαίνουν αυτό τον καιρό στη χώρα μας και στις ζωές μας, καθιστά το έργο τόσο συναισθηματικά φορτισμένο και για εμάς που το κάνουμε αλλά και για τον κόσμο που θα έρθει και θα συνειδητοποιήσει αυτό που λέει ο Αριστοφάνης. Είναι πολύ μοναδική στιγμή και δεν ξέρουμε πώς θα την διαχειριστούμε. 

Θα είναι μία λύτρωση για εσάς, αλλά και για το κοινό, μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση που βιώνει η χώρα;
Θα είναι λύτρωση κατ' αρχή το ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να βγάλουμε όλο αυτό που χτίζουμε μέσα μας τόσο καιρό και που αφορά τον κόσμο, τη ζωή μας, τη χώρα μας. Είναι κάθε φορά σαν να δημιουργούμε το επόμενο βήμα. Εμείς από τη μεριά μας κάναμε ένα βήμα μπροστά καταφέρνοντας να μπορούμε να έχουμε τη δυνατότητα -πρώτα ο Θεός, αν δε γίνει κάτι δραματικό σε αυτή τη χώρα- να μπορούμε να πάμε Παρασκευή και Σάββατο στην Επίδαυρο και να παίξουμε. Από εκεί και πέρα θα δούμε αν μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα μετά την Επίδαυρο, για να μπορούμε να συνεχίσουμε την περιοδεία με έναν τρόπο. Παλεύουμε βήμα το βήμα.



Έχει και μια ομορφιά αυτό το “βήμα το βήμα”. 
Ναι είναι. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις την αυτοθυσία ανθρώπων και συναδέρφων και ηθοποιών που ουσιαστικά το μόνο που κυνηγάμε όλοι είναι να μπορούμε να έχουμε τουλάχιστον τα έξοδα διαμονής και τα έξοδα μετακίνησης και τίποτα άλλο. Και βλέπουμε...

Μιλάμε, πάντως, για ένα έργο που αν και γράφτηκε πολλά χρόνια πίσω, είναι εξαιρετικά μέσα στην εποχή μας.
Ναι, τρομερή σύνδεση με το σήμερα.

Δεν σας δημιουργεί λίγο την αίσθηση ότι, σαν λαός, επαναλαμβάνουμε τα ίδια και δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας;
Ναι, είναι τελικά πολύ περίεργο όλο αυτό που μας συμβαίνει. Οπότε μήπως θα πρέπει να δεχτούμε ότι είμαστε έτσι σαν λαός; Ότι είμαστε ένα γαλατικό χωρίο, όπως στον Αστερίξ, που δεν μπορεί να αλλάξει; (γελάει) Έχει και τα καλά του, έχει και τα άσχημά του φυσικά. Αν δεν μπορούμε να φτιάξουμε, τουλάχιστον να προσπαθούμε να μην ενοχλούμε τους άλλους, να μην ενοχλούμε τους γύρω μας. Με τις αποφάσεις μας να μην καταστρέφουμε ζωές άλλων. Φανταστείτε ότι ο Δικαιόπολις, μία μονάδα, ένας άνθρωπος που όταν δεν τον ακούνε, δεν τον καταλαβαίνουν λόγω πολιτικών συμφερόντων και κανείς δεν αποφασίζει για ειρήνη, αποφασίζει μόνος του να κάνει ειρήνη μόνο για αυτόν. Μόνο για τον εαυτό του και την οικογένειά του. 

By TLIFE

Ex-Girlfriend's Perfume: Η μπάντα που θα ανοίξει τη συναυλία του Robbie Williams συστήνεται

Η είδηση ότι ο Robbie Williams έρχεται στη χώρα μας για μία και μοναδική συναυλίασίγουρα έφερε μεγάλη χαρά στους Έλληνες θαυμαστές του. Ακολούθησε πανικός για την αναζήτηση του πολυπόθητου εισιτηρίου που θα τους δώσει την ευκαιρία να δουν από κοντά ένα από τους μεγαλύτερους σταρ της εποχής μας.

Για 6 συγκεκριμένα παιδιά όμως η συναυλία που γίνεται στο πλαίσιο του Rockwave festival αποτελεί ένα όνειρο ζωής που γίνεται πραγματικότητα και αναφέρομαι στους Ex-Girlfriends Perfume. 

Είναι το συγκρότημα που θα “ζεστάνει” στη σκηνή του TerraVibe Park στη Μαλακάσα πριν εμφανιστεί ο Robbie. To TLIFE τους συνάντησε λίγες μέρες πριν τη μεγάλη συναυλίακαι μοιράστηκαν μαζί μας τα συναισθήματά τους, το “άρωμα” που θέλουν να αφήσουν με τα τραγούδια τους αλλά και τα όνειρά που κάνουν για το μέλλον. 



Πώς νιώθετε πού θα είστε αυτοί που θα ανοίξουν τη συναυλία του Robbie Williams; 

Μαίρη: Νιώθουμε μεγάλη χαρά! Είμαστε πολύ τυχεροί που θα παίξουμε λίγο πριν από έναν τόσο μεγάλο σταρ. Νομίζω, δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα.
Γιώργος: Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα σε καμιά περίπτωση. Ακούγεται σαν ψέμα! Θα είναι ένα όνειρο που μακάρι να διαρκούσε πολύ περισσότερο. Θα θυμόμαστε για πάντα αυτό που θα αντικρίσουμε στο Rockwave.
Γιάννης: Είναι πραγματικά απίστευτο! Νιώθουμε πολύ τυχεροί και ανυπομονούμε να έρθει η στιγμή που θα ανέβουμε στη σκηνή.
Κώστας: Δεν το έχω πιστέψει ακόμα! Θα είναι πραγματικά η καλύτερη εμπειρία που έχω ζήσει ποτέ μου!
Δημήτρης: Νιώθουμε μεγάλη χαρά και συγκίνηση και ανυπομονούμε να ζήσουμε αυτή την μοναδική εμπειρία!
Ιωάννα: Στην πραγματικότητα, κάνεις από εμάς δεν έχει συνειδητοποιήσει το καταπληκτικό αυτό γεγονός που έχουμε τη χαρά να ζήσουμε. Σίγουρα νιώθουμε μεγάλη ευγνωμοσύνη αλλά και υπέρτατη χαρά για το μεγάλο αυτό γεγονός.

Αλήθεια, πώς γνωριστήκατε;

Συγκυριακά. Αρχικά μέσω κοινού γνωστού γνωριστήκαμε με τον Γιώργο και φτιάξαμε ένα ακουστικό σχήμα. Ύστερα είχαμε την ανάγκη να γράψουμε δικά μας κομμάτια και βρήκαμε τον Κώστα, ο οποίος έφερε τον Γιάννη και τον Δημήτρη μέχρι που η παρέα μεγάλωσε περισσότερο με την Ιωάννα.

Τι κάνετε τις υπόλοιπες ώρες που δεν ασχολείστε με τη μουσική; 

Μαίρη: Όταν δεν δουλεύω ή δεν έχω πρόβα με τα παιδιά, βγαίνω βόλτες στο κέντρο της Αθήνας με τους φίλους μου και περνάω χρόνο με την οικογένειά μου. Επίσης, μου αρέσει να ακούω μουσική και να γράφω ιστοριούλες 
Γιώργος: Λατρεύω τα ταξίδια με καλή παρέα. Με την πρώτη ευκαιρία φεύγω για εξωτερικό ή όμορφα ελληνικά νησιά! Παίζω, επίσης, μπάσκετ και μου αρέσει να διαβάζω βιβλία.
Γιάννης: Τον ελεύθερο χρόνο μου συνήθως θα τον περνάω με τους φίλους κάνοντας βόλτες. Επίσης, ακούω μουσική και όποτε μπορώ πηγαίνω και για μπάσκετ. 
Κώστας: Στον ελεύθερό μου χρόνο παίζω video games και βρίσκομαι με τους φίλους μου.
Δημήτρης: Μου αρέσει να βλέπω ξένες σειρές και να πηγαίνω περίπατο με τον σκύλο μου!
Ιωάννα: Τον ελεύθερο χρόνο γυμνάζομαι και πηγαίνω βόλτα για καφέ με φίλους, κοντά στη θάλασσα. 

Πώς προέκυψε αυτό το ιδιαίτερο όνομα της μπάντας;

Το όνομά μας βγήκε πάνω στην πλάκα και τελικά δεν το αλλάξαμε ποτέ. Το άρωμα της πρώην δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα όπως χαρά, νοσταλγία, μελαγχολία. Όλα όσα θέλουμε να περάσουμε μέσα από τα τραγούδια μας, τα οποία περιέχουν διάφορα είδη μουσικής.



Τι είναι για σας μουσική; 

Μαίρη: Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αγαπάει τη μουσική. Μπορεί να είναι συντροφιά, παρηγοριά τρόπος να μοιραστείς συναισθήματα και τρόπος να επικοινωνήσεις χωρίς λόγια.
Γιώργος: Είναι ο καλύτερος τρόπος να ξεκουράσεις το μυαλό σου. Μετά από μια καθημερινή στη δουλειά και με πολλές έννοιες η μουσική σε ταξιδεύει και σε χαλαρώνει. Είναι δείκτης νοημοσύνης, φοβερός τρόπος να εξωτερικευτείς και να επικοινωνήσεις με άλλους ανθρώπους. Η μουσική μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.
Γιάννης: Η μουσική είναι πολλά. Σχεδόν τα πάντα! Ειναι τρόπος να εκφράζεσαι, να επικοινωνείς με άλλους ανθρώπους και πάρα πολλά ακόμα που δεν χωράνε σε λίγες γραμμές...
Κώστας: Η μουσική για μένα είναι τρόπος έκφρασης. Επίσης είναι και ένας τρόπος να χαλαρώσεις μετά από μία κουραστική ημέρα.
Δημήτρης: Μουσική είναι η έκφραση των συναισθημάτων οπού το κάθε άτομο μπορεί να εκφράσει με δικό του τρόπο.
Ιωάννα: Για μένα η μουσική είναι ο λόγος που έχω έρθει στη γη. Είναι περισσότερο από τον εαυτό μου μια δύναμη πάνω από τις δικές μου δυνάμεις και θα ήταν πολύ λίγο αν έλεγα μόνο ότι δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτή.

Ποιο είναι το πιο ωραίο live που έχετε κάνει μέχρι σήμερα;

Το πιο ωραίο που έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα είναι το live session στο En lefko. Ήταν όλα άψογα και full επαγγελματικά! Από την άλλη βέβαια, το πιο ωραίο live θα είναι αυτό που έρχεται στο Rockwave!

Ποια είναι η χειρότερη εμπειρία που είχατε στο stage;

Αμήχανη και δύσκολη στιγμή ήταν όταν λόγω τεχνικών προβλημάτων σε κάποιο μικρό φεστιβάλ δεν υπήρχε καθόλου καλός ήχος.



Τι όνειρα έχετε για το μέλλον και με ποιον καλλιτέχνη της εγχώριας ή της παγκόσμιας σκηνής θα θέλατε να δουλέψετε; 

Μαίρη: Λέμε για τα τραγούδια και το άλμπουμ μπλα μπλα. Μεγάλο όνειρο-τρέλα θα ήταν να συνεργαστώ ή έστω να κουβεντιάσω για λίγο με τον Robert Smith των Cure, το μόνο συγκρότημα που ακούω από την εφηβεία μου μέχρι σήμερα σχεδόν κάθε μέρα. Τον θεωρώ πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Γενικά θαυμάζω τους ανθρώπους που δημιουργούν τολμώντας να ξεφύγουν από τα πρότυπα της εποχής τους.
Γιώργος: Δεν κάνω όνειρα. Όλα έχουν έρθει ιδανικά μέχρι στιγμής και δεν το περιμέναμε ποτέ. Απλά κάνουμε αυτό που μας αρέσει με μεράκι, θα συνεχίσουμε να αφιερώνουμε χρόνο και απίστευτη διάθεση στη μουσική και στις συνθέσεις μας και πάντα τα καλύτερα έρχονται!
Γιάννης: Το όνειρο μου είναι να αγαπήσουν τη μουσική μας όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται και να παίξουμε live σε όλο τον κόσμο. 
Οι καλλιτέχνες που θαυμάζω είναι πάρα πολύ και δεν θα μπορούσα να διαλέξω μόνο ένα.
Κώστας: Το μεγαλύτερο όνειρό μου θα ήταν να γνωρίσω/συνεργαστώ με τον Michael Jackson. Κατά την γνώμη μου ήταν ο μεγαλύτερος σταρ που υπήρξε ποτέ. Είναι κρίμα που δεν ζει πια (όπως και άλλοι τεράστιοι καλλιτέχνες) αλλά η μουσική του θα ζει για πάντα.
Δημήτρης: Το όνειρό μας είναι να συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και να εκφραζόμαστε μέσα από την μουσική. 
Είναι πολλοί οι καλλιτέχνες που θα θέλαμε να συνεργαστούμε αλλά προσωπικά θα ήθελα με τους Maroon 5!
Ιωάννα: Θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ με την Βeyonce γιατί μου αρέσει η μπάντα της όπου αποτελείται από γυναίκες αλλά και ως καλλιτέχνη τη θαυμάζω πολύ.
Σίγουρα θα ήθελα να είχα τη χαρά να συνεργαστώ και με τον Bruno Mars που είναι από τους αγαπημένους μου.

By TLIFE

Θεόδωρος Ορφανίδης: Ο μαέστρος που επέλεξε τον Σάκη Ρουβά, λίγες μέρες μετά το “Άξιον εστί”, μιλάει για τη συνεργασία τους!

Ο Θεόδωρος Ορφανίδης ήταν αυτός που επέλεξε τον Σάκη Ρουβά να ερμηνεύσει το “Άξιον εστί”, στην πολυσυζητημένη συναυλία που πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες μέρες στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. Το σπουδαίο έργο του Μίκη Θεοδωράκη παρουσιάστηκε με αφορμή τη συμπλήρωση των 90 χρόνων του και από τις πιο ωραίες ατάκες που ακούστηκαν εκείνη τη βραδιά ήταν μιας μητέρας που σχολίασε με συγκίνηση“τα παιδιά μας τραγουδάνε Θεοδωράκη”.

Η εντυπωσιακή προσέλευση του κόσμου -οι αρχές έκαναν λόγο για 20.000- και το θερμό χειροκρότημά τους ήταν η καλύτερη επιβράβευση για τον κορυφαίο Έλληνα σταρ. Ήταν όμως και η δικαίωση του διεθνούς φήμης μαέστρου. 



Μιλώντας στο TLIFE, εξηγεί αν είχε δεύτερες σκέψεις για την επιλογή του αλλά και τι εντυπώσεις του άφησε η συνεργασία του με τον Σάκη. Τον συναντήσαμε λίγο πριν από μία ακόμα συναυλία στην οποία συμμετέχει η 18μελής ορχήστρα εγχόρδων Orchestra Mobile. Αυτή τη φορά, θα τη διευθύνει ο διάσημος μαέστρος της κρατικής φιλαρμονικής ορχήστρας της Αρμενίας Ρουπέν Ασατριάν. 

Πείτε μας δυο λόγια για τη συναυλία που ετοιμάζετε το ερχόμενο Σάββατο για τα 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Αρμενίων.
Θέμα πάντοτε επίκαιρο και διαχρονικό, η γενοκτονία των Αρμενίων - όπως και αυτή των Εβραίων και των Ποντίων- είναι κάτι το οποίο επουδενί δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσει στην λήθη.
Για εμένα προσωπικά είναι μεγάλη χαρά, μιάς και για πρώτη φορά την Ορχήστρα μας θα διευθύνει ο Αρμένιος Μαέστρος Ρούπεν Ασατριάν και είμαστε εξαιρετικά χαρούμενοι να τον έχουμε μαζί μας.
Η Σόνια Θεοδωρίδου θα πεί 4 υπέροχα τραγούδια απο την Αρμενία, ενώ θα έχουμε και ένα κομμάτι με Ντουντούκ (αρμένικο παραδοσιακό όργανο) το οποίο θα παίξει ο Σολίστ Βαχάν Γκαλεστιάν.



Θεωρείτε ότι το είδος της μουσικής που υπηρετείτε είναι παρεξηγημένο από μεγάλο μέρος του κοινού; 
Κατ' αρχάς θα μου επιτρέψετε να πω, πως υπηρετώ μονάχα την Μουσική. Αρεσκόμαστε να βάζουμε ταμπέλες, να είμαστε απόλυτοι σε πολιτιστικά ζητήματα και να καταφέρνουμε έτσι να χωριζόμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα, ενώ ο ρόλος της Μουσικής είναι ενωτικός και ουμανιστικός. 
Όσο για το κοινό - το οποίο είναι ένα - οφείλουμε να το εκπαιδεύουμε και να είμαστε κοντά του αρωγοί και αγωγοί της Μουσικής που θα το παιδεύσει, θα το κάνει καλύτερο και θα το πάει παρακάτω, μαζί με εμάς.

Συνεργάζεστε σε πολλές από τις συναυλίες σας με την σύζυγό σας, Σόνια Θεοδωρίδου. Είναι για σας εκτός από στήριγμα στην προσωπική ζωή και στήριγμα στην επαγγελματική;
Με την Σόνια είναι ένα θαύμα. Μοιραζόμαστε τόσο πολλά μαζί προσωπικά και καλλιτεχνικά. Είναι εάν θέλετε το άλλο μου μισό, αλλά σε πολλά επίπεδα.
Το γεγονός πως κοντά της γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, αλλά και μουσικός έχει πολλαπλά οφέλη. Και σε προσωπικό αλλά και καλλιτεχνικό επίπεδο.



Ποιο ήταν το πιο επικριτικό σχόλιο που ακούσατε πριν τη συναυλία του “Άξιον εστί”: Σας έκανε να έχετε δεύτερες σκέψεις για την επιλογή του Σάκη Ρουβά; 
Είμαστε ένας λαός αντιθέσεων και θέλουμε να έχουμε άποψη για τα πάντα. Είναι χαρακτηριστικό της φυλής μας και θα πρέπει να το αποδεχτούμε.
Θα πρέπει να σας πω, πως ήμουνα τόσο απορροφημένος από το ίδιο το έργο, τις πρόβες και την γενικότερη προετοιμασία που δεν είχα πραγματικά τον χρόνο για να ασχοληθώ με το τί λέγεται για το ''Άξιον Εστί''.
Ήμουν σίγουρος πως θα λέγανε διάφορα - καλά και κακά. Αλλά ήμουν σίγουρος και για το αποτέλεσμα το οποίο με δικαίωσε πανηγυρικά.

Οι 20.000 κόσμου που πλημμύρισαν την πλατεία της Νέα Σμύρνης πιστεύεται ότι ήταν η πιο δυνατή απάντηση στους επικριτές σας; 
Η Τέχνη πρέπει να είναι χρηστική, ειδάλλως ο ρόλος της ασθενεί, και καταντά κάτι το μουσειακό που αφορά ελάχιστους. 
Πάντοτε ήμουν της γνώμης πως έργα όπως το ''Άξιον Εστί'' πρέπει να πηγαίνουνε στον κόσμο - ανεξαρτήτου ηλικίας - και πως θα πρέπει να βρίσκουμε πάντοτε τους σωστούς αγωγούς, έτσι ώστε να πηγαίνει αυτή η σπουδαία τέχνη στο κοινό μας. Να το εκπαιδεύει και μέσα από όλη αυτήν την διαδικασία να εκπαιδευόμαστε και εμείς.
Όταν αυτό πετυχαίνετε, όπως στην Νέα Σμύρνη, επικρίσεις, σχόλια και κριτικές αναιρούνται και ακυρώνονται μιας και αυτή η αίσθηση πως κάτι σπουδαίο όντως καταφέρθηκε, δεσπόζει πάνω από όλα.



Θα ξανακάνετε κάτι αντίστοιχο με τον Σάκη Ρουβά; Πώς ήταν η συνεργασία σας; 
Είναι μία εξαίρετη συνεργασία με τον Σάκη. Σοβαρός, μελετηρός και εξαιρετικά επαγγελματίας, δεν μου άφησε κανένα περιθώριο αμφιβολίας πως η συνεργασία μας αυτή έχει παρόν και μέλλον... 

By TLIFE

Αλκίνοος Μπουνιάς: Το νέο του βιβλίο και η βιογραφία μιας μεγάλης σταρ που ετοιμάζει!

Ο Αλκίνοος Μπουνιάς είναι γνωστός στο ευρύτερο κοινό ως δημοσιογράφος. Στο χώρο του έχει αφήσει τη σφραγίδα του μέσα από τα αποκλειστικά ρεπορτάζ του στην εφημερίδα Espresso αλλά και τις lifestyle εκπομπές στις οποίες συμμετείχε. Αυτή τη φορά όμως μας αποκαλύπτει μία άλλη πλευρά του, αυτή του συγγραφέα. Στις αρχές Απριλίου πραγματοποιήθηκε και η παρουσίαση του νέου του βιβλίου με τίτλο “Νύχτα στην Πανεπιστημίου” όπου έδωσαν το παρών πλήθος επωνύμων. Μιλώντας στο TLIFE, εκμυστηρεύεται πώς εμπνεύστηκε το συγκεκριμένο βιβλίο, ποια ανάγκη των κάνει να γράφει, ενώ αποκαλύπτει ότι ετοιμάζει τη βιογραφία μιας μεγάλης σταρ.



Πώς προέκυψε η ανάγκη για να γράψετε ένα βιβλίο; Την είχατε από παλιά ή γεννήθηκε στην πορεία της καριέρας σας;
Γράφω βιβλία από τα πρώτα χρόνια της δημοσιογραφικής μου πορείας. Όπως είναι η πρώτη- μη εξουσιοδοτημένη -βιογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη, (βγήκε το 1984, είναι η μοναδική βιογραφία που γράφτηκε ενώ ζούσε η αείμνηστη «Εθνική Σταρ», ολα τα άλλα βιβλία που γράφτηκαν για εκείνη κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατό της...), το παραμύθι «Η κυρία Φιλία»,(1987) και ένα χρόνο μετά το βιβλίο «30 χρόνια πίσω από την κάμερα της Φίνος- Φιλμς» με ιστορίες από τα παρασκήνια των γυρισμάτων της θρυλικής κινηματογραφικής εταιρείας. Η ανάγκη για να γράψω ένα βιβλίο προκύπτει πάντα από το δημοσιογραφικό υλικό που συγκεντρώνω – να θυμίσω ότι είμαι καλλιτεχνικός ρεπόρτερ εδώ και 38 χρόνια- και λόγω έλλειψης χώρου η ακόμη κι επειδή συναντάω αντιρρήσεις από τους προϊσταμένους μου δεν μπορεί να δημοσιευτεί στα εκάστοτε έντυπα που εργάζομαι. Έτσι προέκυψαν οι βιογραφίες που έχω γράψει ( εκτός από τη βιογραφία της Αλίκης κυκλοφόρησα το 2006 και την -επίσης μη εξουσιοδοτημένη- βιογραφία της Άννας Βίσση ) καθώς και το βιβλίο για την «Φινος- Φίλμς». Όμως το παραμύθι, τα τρία μυθιστορήματα που έχω γράψει αλλά και η ποιητική συλλογή «Νύχτα στην Πανεπιστημίου», που βγήκε πρόσφατα, προέκυψαν από εσωτερικές ανάγκες έκφρασης, τις οποίες είχα από τα εφηβικά- για να μην πω κι από τα παιδικά- μου χρόνια. Γράφω ποιήματα από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού... 

Σε ποιες φάσεις της ζωής σας ή της μέρας σας νιώθετε έντονη τη διάθεση να εκφραστείτε στο χαρτί;
Μάλλον όταν δεν είμαι καλά και ειδικά τα βράδια, που υπάρχει περισσότερος ελεύθερος χρόνος αλλά και η διάθεση είναι πιο χαλαρή και ...γεννάει εικόνες, σκέψεις, ιδέες αλλά και αποκαλύπτει πράγματα, που είναι καλά κρυμμένα στα εσώψυχα. Το γράψιμο είναι η καλύτερη ψυχανάλυση, αρκεί να είσαι αληθινός σε αυτά που γράφεις. Προσωπικά νομίζω πως είτε μιλάω είτε γράφω- και ιδιωτικά και δημόσια- λέω τα πράγματα με το όνομά τους. Κι αυτό με γλιτώνει από τους ψυχολόγους και τους ψυχιάτρους ...Ελπίζω αυτοί που με ακούνε και με διαβάζουν να μην...τρελαίνονται και να παίρνουν κάτι θετικό από τα γραφόμενα-λεγόμενά μου!
Για να καταλάβετε τι εννοώ θα σας πω ότι το μυθιστόρημα μου «Σπέρμα φάλαινας», που βγήκε το 1999 από τις εκδόσεις «Αστάρτη» ( και μια πιο βελτιωμένη και ολοκληρωμένη εκδοχή του κυκλοφόρησε το 2009 από την Espresso της Κυριακής με τον τίτλο «Το βατερλό ενός κοσμικογράφου») ήταν για μένα το φάρμακο που με έσωσε από τα ψυχοφάρμακα. Όταν το έγραφα στα τέλη της δεκαετίας του 90 ήμουνα πολύ down από την πολύ «σοουμπιζνίτιδα»- έτσι λέω εγώ την αρρώστια των ανθρώπων που ανακατεύονται πολύ στο χώρο της σόου μπιζ από διάφορες πλευρές- και βγάζοντας στο χαρτί πραγματικές ιστορίες και αληθινά συναισθήματα, που είχα ζήσει και βιώσει, ένιωσα ανακουφισμένος. Λες και έκανα την πιο βαθιά εξομολόγηση στον πιο αυστηρό παπά... Άδειασα από όλα αυτά τα άσχημα που κουβαλούσα μέσα σαν βιώματα δικά μου η βιώματα μέσω τρίτων. Αυτό το μυθιστόρημα είναι πέρα για πέρα αληθινό και βασισμένο σε πολύ γνωστά πρόσωπα της εγχώριας σόουμπιζ, που μεσουρανούσαν στις δεκαετίες του 80 και 90 και αρκετά ζουν και δραστηριοποιούνται και σήμερα.



Από που εμπνευστήκατε τον τίτλο «Νύχτα στην Πανεπιστημίου»;
Για όσους δεν το ξέρουν το «Νύχτα στην Πανεπιστημίου» είναι καταρχήν ο τίτλος ενός τραγουδιού που έχω γράψει τους στίχους του και το ερμηνεύει η Ελένη Δήμου (κυκλοφόρησε το 1987 σε μουσική Λάκη Παπαδόπουλου και συμπεριλαμβάνεται στο δίσκο της τραγουδίστριας «Κατά βάθος αλεπού»). Το εμπνεύστηκα ένα χειμωνιάτικο βράδυ, στα μέσα της δεκαετίας του 80, που βρισκόμουνα σε ένα ταξί και κατηφόριζα την οδό Πανεπιστημίου. Εντελώς ξαφνικά ο οδηγός του ταξί- ο όποιος, όπως αντιλήφθηκα αργότερα, ήταν ένας νεαρός ηθοποιός της εποχής και έκανε τον ταξιτζή γιατί εκείνο το διάστημα δεν είχε δουλειά στο θέατρο- άρχισε να μου αφηγείται μια πολύ προσωπική του ερωτική ιστορία, που με ενέπνευσε να γράψω αυτό το τραγούδι. Δεν θα ξεχάσω πόση μοναξιά αλλά και καταπίεση από το σπίτι του ένιωθε αυτός ο άνθρωπος και ήθελε κάπου να μιλήσει και να τα πει. Μάλιστα ένα χρόνο μετά από εκείνη την συνάντηση μας έμαθα ότι έπαθε βαρύ έμφραγμα και σώθηκε από θαύμα.



Σε ποιον αφιερώνετε αυτή την ποιητική σας συλλογή;
Σε αυτούς «που φοράνε ριχτό σακάκι τη νύχτα και τ΄ άστρα γύρω από τον λαιμό, ψάχνοντας στο διάστημα για την Ιθάκη και για τον άλλο- τον βαθύτερό τους- εαυτό...». Αυτή η αφιέρωση υπάρχει και στο βιβλίο και είναι ένας στίχος από το ποίημα μου «Απόψε στη ζωή μου βάζω ενοικιαστήριο».

Υπάρχει κάποιο ποίημα που είναι γραμμένο για κάποιον πολύ συγκεκριμένο άνθρωπο;
Όλα τα ποιήματα μου έχουν προσωπικό ύφος και κρύβουν μέσα τους συγκεκριμένους ανθρώπους της ζωής μου. Του παρελθόντος και του παρόντος. Υπάρχουν όμως και ποιήματα που είναι γραμμένα για άγνωστους ανθρώπους που πέρασαν από μπροστά μου και – για κάποιο λόγο, που τις περισσότερες φορές είναι μεταφυσικός και ανεξήγητος- με επηρέασαν θετικά η αρνητικά. Όπως αυτό το ποίημά μου :
«Σε είδα να βγαίνεις από το καθαριστήριο / με τα ρούχα σου σε πλαστικές σακκούλες / Σακκάκια σειδερωμένα / παντελόνια με τσάκιση / πουκάμισα κολλαριστά / Όλα πεντακάθαρα / Για να τα φορέσεις σε κοσμικές εξοδους / και λουκούλεια δείπνα / με ατσαλάκωτους συνδαιτημόνες / που φοβούνται το κόκκινο κρασί / γιατί λερώνει τους κυριλέ γιακάδες / κι αφήνει ανεξίτηλο το στίγμα του / στα πλυντήρια της ματαιοδοξίας/ Αχ, πόσο θα΄θελα ένα γιγάντιο βαρέλι με μπρούσκο κρασί / να πέσει πάνω απ΄ την Εκάλη / κι οι πιτσιλιές του να φτάσουν μέχρι το Κολωνάκι!»



Έχετε και κάτι άλλο στα σκαριά;
Ετοιμάζω την βιογραφία μιας μεγάλης σταρ. Δεν θα σας αποκαλύψω ποια είναι γιατί θα βγει- όπως έγινε και με την Βουγιουκλάκη και τη Βίσση- χωρίς την έγκρισή της και θέλω να το μάθει και η ίδια την τελευταία στιγμή... 

By TLIFE

Άντα Λιβιτσάνου: Mιλά, πρώτη φορά μετά το “μυστικό” γάμο της, για τις δύο τούρτες, την πρόταση και το ταξίδι του μέλιτος!

Η Άντα Λιβιτσάνου έζησε το δικό της παραμύθι στο πλευρό του αγαπημένου της, Στάθη Σπηλιωτόπουλο. Το πρωί της περασμένης Δευτέρας, η Wendy παντρεύτηκε τον Peter Pan της! Η όμορφη ηθοποιός και πλέον επιχειρηματίας (αφού είναι ιδιοκτήτρια του Ada's little kitchen στη Γλυφάδα) έζησε το γάμο της έτσι όπως τον ονειρευόταν κι ακόμα καλύτερα, όπως εκμυστηρεύεται στο TLIFE. Στην πρώτη της συνέντευξη μετά τον “μυστικό” γάμο στη Σαρωνίδα, μας περιγράφει πώς το οργάνωσε, μας μιλάει για τις δύο τούρτες που έφτιαξε με τα χεράκια της και για τα επόμενα σχεδιά της... ως νιόπαντρη! 



Πώς το πήρες απόφαση να παντρευτείς;
Δεν χρειαζόταν να το πάρω απόφαση γιατί οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Ο γάμος είναι ένας εορτασμός της αγάπης και θέλαμε να το κάνουμε.

Σου έκανε παραδοσιακή πρόταση γάμου;
Θα ήθελα να μου εξηγήσεις τι εννοείς παραδοσιακή! 

Εννοώ να γονατίσει και να σου δώσει το μονόπετρο, όπως στον κινηματογράφο.
Ειλικρινά, πιστεύω ότι η κάθε πρόταση γάμου κρύβει την μοναδικότητα της. Ήταν πάντως πολύ όμορφα.

Έγιναν όλα έτσι όπως τα ονειρεύτηκες;
Καλύτερα! Με υπέροχη ενεργεία από τις οικογένειες και τους φίλους μας. Ήρεμα και χαρούμενα.


Πώς κατάφερες να το κρατήσεις “μυστικό”;
Με πολύ κόπο και οργάνωση! (γέλια) Αλλά οι δικοί μας άνθρωποι δεν υπήρχε περίπτωση να διαρρεύσουν το νέο γιατί ήξεραν ότι θέλαμε να απολαύσουμε το μυστήριο με τον δικό μας τρόπο.

Το νυφικό και το styling ήταν δικές σου ιδέες;
Το νυφικό έγινε σε συνεργασία με τους Celebrity Skin φυσικά με την αίσθηση που ήθελα να του δώσω, είμαι και λιοντάρι μην ξεχνάς - control freak, και το αποτέλεσμα ήταν μαγικό.
Όσον αφορά τα μαλλιά και το make up με κλειστά μάτια αφέθηκα στον Ρένο Πολίτη που για άλλη μια φορά έκανε το θαύμα του. Ωραία, ρομαντικά μαλλιά και beauty make up χωρίς πολλά πολλά. Γενικά θεωρώ ότι στην εκκλησιά πρέπει να πηγαίνεις ο εαυτός σου. Όχι μια εκδοχή που ο άλλος δεν έχει δει ποτέ. (δες εδώ περισσότερες φωτογραφίες από το νυφικό)


Να φανταστώ τα γλυκά και τις τούρτες τα έφτιαξες μόνη σου.
Εννοείται και σύντομα θα επανέλθω με φωτογραφίες και από τις 2 τούρτες!

Σε άγχωσε περισσότερο το να φτιάξεις γλυκά για σένα και ειδικά την τούρτα του γάμου σου;
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι να πρωτοφτιάξω! Η γεύση ήταν φυσικά red velvet και στις δυο. Η πρώτη ήταν με όλα τα κατοικίδια μας επάνω και η άλλη με τον Peter Pan και την wendy ντυμένη με χρυσό glitter (pixie dust). Eίμαι μεγάλη φαν του retro μίνιμαλ.
Γλυκά, εκτός από τις τούρτες, υπήρχαν πολλά και ανάμεσα τους του επιτυχημένο Auntie Marys, το τιραμισού , η bitter rum mouse, lavender cupcakes και πολλά ακόμα.

Ο γάμος σημαίνει και άμεσα σχέδια για οικογένεια;
Αυτό είναι κάτι που μόνο ο Θεός γνωρίζει άρα περιμένουμε να μας εκπλήξει με τα σχέδιά του.

Ταξίδι του μέλιτος έχετε αποφασίσει πού θα πάτε;
Δεν θα πάμε άμεσα λόγω μαγαζιού αλλά ελπίζω το Φθινόπωρο να φύγουμε οδικώς και σίγουρα θα πάμε Ευρώπη. 

By TLIFE

Βασίλης Δημητρίου: Ο μοναδικός σε όλη την Ευρώπη που ζωγραφίζει αφίσες για τον κινηματογράφο!

Υπάρχει ένας ζωγράφος που συναντάς καθημερινά περνώντας από την περιοχή των Αμπελοκήπων. Ο Βασίλης Δημητρίου. Συναντάς, για να ακριβολογούμε, το έργο του, αφού πρόκειται για τον άνθρωπο που ζωγραφίζει τις αφίσες στον κινηματογράφο «Αθήναιον». Ο μοναδικός άνθρωπος σε όλη την Ευρώπη -και ίσως και στον κόσμο- που φτιάχνει αφίσες για τον κινηματογράφο με το πινέλο του, στην εποχή που ο ψηφιακός κόσμος έχει κατακλύσει τα πάντα.

Δεν ξέρω αν το έχουν όλοι οι ζωγράφοι σαν γνώρισμα, δεν είχα την τύχη να συναναστραφώ πολλούς, αλλά ο κύριος Βασίλης ζωγραφίζει ακόμα κι όταν μιλάει. Σου δημιουργεί εικόνες με τον τρόπο που περιγράφει. Εικόνες γεμάτες χρώματα και όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα. Γιατί πάνω απ’ όλα για εκείνον είναι η οικογένειά του. Η γυναίκα του Αγγελική, τα παιδιά του και τα τρία του εγγόνια. Κι ένα σκαλί πιο κάτω αλλά εξίσου σημαντική είναι η τέχνη του. Άλλωστε σε ολόκληρη τη ζωή του δεν έκανε τίποτα άλλο πέρα από το να ζωγραφίζει . Κάπως έτσι κατάφερε να είναι σήμερα ο «τελευταίος των αφισών».



Το TLIFE τον συνάντησε στο ατελιέ του στην Αγία Παρασκευή και μας μίλησε για την ιστορία της ζωής του και την σπουδαία πορεία του. Χωρίς καμία έπαρση και χωρίς να νιώθει ότι έχει καταφέρει να πιάσει την κορυφή –κι ας την έχει πιάσει μέσα σε αυτά τα 60 χρόνια καριέρας- δηλώνει: «Στεναχωριέμαι που δεν έχω αντίπαλο. Αν υπήρχε σήμερα κι άλλος ένας ζωγράφος στην ίδια δουλειά που κάνω εγώ, θα έφτιαχνα καλύτερα πράγματα.»



Από ποια ηλικία ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη ζωγραφική;
Από την Γ’ Δημοτικού. Τότε μου είπαν ότι ζωγραφίζω και κατάλαβα ότι κάτι κάνω, διαφορετικό από τα άλλα παιδιά. Όταν έβρισκα χαρτί και μολύβι μπροστά μου όλο κάτι έφτιαχνα, κάτι σχεδίαζα. Δεν γινόταν να μην κάνω κάτι.

Είχατε από τότε στο μυαλό σας ότι η ζωγραφική θα ήταν αυτό που θα κάνατε στο μέλλον;
Όχι. Όταν έγινα 14, πέθανε ο πατέρας μου κι έπρεπε να δουλέψω κι εγώ και τότε είπα «εγώ θα γίνω ζωγράφος». Στη γειτονία, σε όσα πεζοδρόμια υπήρχαν πλακάκια ζωγράφιζα με κιμωλίες. Πέρναγε ο κόσμος και έκανε στην άκρη για να μην το πατήσει και το χαλάσει.
Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε ένα μανάβικο. Και στο μανάβικο όμως πάλι ζωγράφιζα. Έπιανα τα καρπούζια και με ένα ξυλαράκι ξυσμένο σχεδίαζα επάνω ένα καραβάκι, μια γατούλα, ένα ψάρι, διάφορα πραγματάκια… Ερχόντουσαν οι νοικοκυρές μετά για να ψωνίσουν και λέγανε στο αφεντικό: «Κύριε Άγγελε μου πιάνεις αυτό με το καραβάκι;». Πήγαινα να το πιάσω εγώ και μου έλεγε: «Ασ’τα εσύ αυτά, εσύ ζωγράφιζε».

Ανέβαιναν και οι πωλήσεις δηλαδή;
Ναι, βέβαια! Τα βλέπανε και τους αρέσανε έτσι όπως ήταν. (γέλια)



Το «Αθήναιον» είναι ο μοναδικός κινηματογράφος σήμερα που έχει τέτοιες αφίσες, σωστά;
Σίγουρα στην Ευρώπη. Κι αυτό το ξέρουμε καλά. Έχω ασχοληθεί πολλά χρόνια με την πυγμαχία. Ήμουν προπονητής στην εθνική ομάδα κι έχω κάνει πολλά ταξίδια στο εξωτερικό. Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Αίγυπτο, Τουρκία… Πάντα το μάτι που πήγαινε στους κινηματογράφους και έβλεπα τις αφίσες που έκαναν. Αλλού μου άρεσαν, αλλού δεν μου άρεσαν. Όλοι αυτοί οι ζωγράφοι, μόλις βγήκαν οι αφίσες με τα κομπιούτερ, σταμάτησαν. Ο μόνος κινηματογράφος που δεν σταμάτησε είναι το «Αθήναιον».
Στο «Αθήναιον» λένε όταν δεν θα μπορεί ο Βασίλης, τότε θα σταματήσουμε κι εμείς. Όσα χρόνια δουλεύει ο Βασίλης, θα τα φτιάχνει ο Βασίλης. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Η πυγμαχία δεν είναι λίγο οξύμωρη με την ιδιότητα του ζωγράφου;
Δεν είναι φαινόμενο. Και χορευτές μεγάλοι έκαναν πυγμαχία και ποιητές, συγγραφείς και τραγουδιστές έχουν κάνει.

Η ζωγραφική δεν λειτουργεί σαν εκτόνωση;Δεν έχω παρατηρήσει να εκτονώνομαι. Δεν ζωγραφίζω για να εκτονωθώ ή αν είμαι αγχωμένος θα ζωγραφίσω για να μου φύγει. Ίσα ίσα που μου δημιουργεί άγχος. Επειδή όχι μόνο έχω να παραδώσω αλλά είναι και το θέμα αν θα το πετύχεις. Σήμερα το έφτιαξες, αύριο θα μπορείς; Πήγα 80 χρονών. Ξέρεις πολλούς που να δουλεύουν σε αυτή την ηλικία; 

Υπάρχει κάποια αφίσα που να θυμάστε ότι σας δυσκόλεψε πιο πολύ;
Είναι και οι στιγμές αλλά και το θέμα που παίζει ρόλο. Είναι πολλές φορές που μια αφίσα με ενθουσιάζει και έχω μια χαρά την ώρα που την φτιάχνω κι άλλες φορές που την βαριέμαι. Τώρα τελευταία, ας πούμε, έχει τύχει να φτιάχνω μόνο ασπρόμαυρες. 



Μας διακόπτει η σύζυγός του, Αγγελική. Βάζει διακριτικά το κεφάλι της στην πόρτα του ατελιέ και του λέει αυτό που θέλει. Φεύγει και ο κύριος Βασίλης σχολιάζει: «Η πιο καλή γυναίκα του κόσμου!» «Ήμουν τυχερός», μου λέει για εκείνη στη συνέχεια και όταν του λέω θα ρωτήσω μου εξηγεί πώς θα πει μόνο καλά. «Εκείνη με βλέπει ακόμα πιτσιρίκο», μου λέει και γελάει. 

Πόσα χρόνια είστε μαζί; 
57. Παιδάκια ήμασταν. Μου έλεγε ο αδερφός μου «ρε σεις τρελαθήκατε που θέλετε να παντρευτείτε; Σπίτι θα ανοίξετε ή φτωχοκομείο;» Και τα δύο φτωχά.

Έπαιξε ρόλο, στην δημιουργικότητά σας ότι είχατε μια γυναίκα που σας έδινε δύναμη, κρατούσε την ισορροπία και δεμένη την οικογένεια; 
Πολύ. Πάρα πολύ. Ο ζωγράφος δουλεύει πολύ κι όταν κουβεντιάζει μαζί σου. Αυτός μπορεί να δουλεύει στο μυαλό του κάτι το οποίο δεν φαίνεται, το βλέπει μόνο αυτός. Για αυτό πρέπει να υπάρχει ένας άνθρωπος… Να στο πω αλλιώς για να το καταλάβεις. Εγώ, στις 3 τη νύχτα μπορεί να έχω στο μυαλό μου κάτι και πρέπει να σχεδιάσω πέντε γραμμές πάνω σε αυτό για να μην το ξεχάσω. Και σηκώνομαι και πάω στο εργαστήριο μέσα για να φτιάξω αυτό που έβλεπα. Αν ήταν μια άλλη γυναίκα, θα με είχε διώξει από το σπίτι. 

Εκείνη έχει σχέση με τη ζωγραφική;
Όχι, αλλά έχει μάτι. Να δεις τι φτιάχνει με τα λουλούδια, τους στολισμούς που κάνει, θα πάθεις! Φτιάχνει ωραία πράγματα.

Σας δίνει ιδέες για τους πίνακές σας;
Όχι, ιδέες δεν μου δίνει. Δεν δέχομαι. Εκείνο που κάνει είναι να έρχεται που και που και να ρίχνει μια ματιά. Κι άμα τη δω να ξινίζει λίγο τη μούρη της τής λέω «τι τρέχει ρε γυναίκα;» Και μου λέει το μάτι του τάδε είναι λίγο μικρότερο το ένα από το άλλο. Μέτρα το! Και το μετράω και πράγματι. Έχει μάτι γερό, πολύ γερό.

Έρχεται εδώ όταν δουλεύετε;
Κανέναν δεν θέλω μέσα εδώ. Μπορεί να είσαι εδώ, όπως κάθεσαι τώρα και να βλέπεις εμένα να δουλεύω, δεν με νοιάζει. Μη μου μιλάς! Δεν μπορώ να μου μιλήσεις και να γυρίσω να σου απαντήσω. Είμαι συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνω.



Υπάρχει κάποια αφίσα που να σας άρεσε πιο πολύ από αυτές που έχετε φτιάξει;
Είναι πολλές! Στην τελευταία έκθεση που έκαναν ήταν 6 αφίσες με μέγεθος τρία μέτρα επί δυο η καθεμιά με θέματα από παλιές ταινίες. 5 ξένες και μία ελληνική, "Τα κόκκινα φανάρια". Ήταν πάρα πολύ ωραίες. Θα μου πεις πούλησες; Θα σου πω όχι, δεν πούλησα καμία. Γιατί όμως; Δεν μπορεί ο άλλος να πάρει τρία μέτρα μήκος επί δύο. Να το κάνει τι; Να το βάλει στο σπίτι του;

Στην συγκεκριμένη έκθεση είχε φτιάξει ένα πολύ ωραίο πορτρέτο της Ζέτας Μακρυπούλια κι ένα δικό του. Και πήγαν και ρώτησαν την υπεύθυνη γιατί αυτός ο πίνακας δεν έχει τιμή επάνω και πόσο πουλιέται. «Μα αυτός είναι ο ζωγράφος, δεν πουλάμε τον ζωγράφο,», απάντησε εκείνη. 

Άλλες εκθέσεις έχετε κάνει εκτός από αυτήν;
Πολλές!

Άρα ζωγραφίζετε κι άλλα πράγματα πέρα από τα κινηματογραφικά. Τι σας αρέσει πιο πολύ να ζωγραφίζετε;
Ναι, βέβαια. Τα πάντα μου αρέσει να ζωγραφίζω. Από λουλούδια μέχρι πρόσωπα.



Υπάρχει κάποιος ζωγράφος που σας αρέσει πολύ ή να εμπνέεστε από τα έργα του;
Να εμπνέομαι όχι, αλλά μου αρέσει ο Vincent van Gogh. Και για την πρωτότυπη δουλειά που έκανε αλλά και το τι πέρασε για να φτάσει εκεί που έφτασε. Αυτό μου λέει και οι γυναίκα μου «εσύ είσαι τυχερός και να λες δόξα το θεό, γιατί άλλοι πεθαίνουν πρώτα και μετά αναγνωρίζονται. Εσύ που αναγνωρίστηκες πριν πεθάνεις πρέπει να είσαι ευτυχισμένος»

Ξεκινάει να μου λέει ιστορίες για τα εγγόνια του. Γελάει και σηκώνεται για να μου δείξει μια ζωγραφιά στον τοίχο του ατελιέ. Είναι ένα έργο της μικρής από το νήπιο. «Μοντέρνα τέχνη», μου λέει. «Η μικρή έχει μεγάλη πλάκα. Είναι λες και δεν έχει βγει από την οικογένειά μας. Άγριο παιδί. Αυτή έπρεπε να ήταν αγόρι να την έκανα βοηθό μου.»

Σήμερα η «μικρή» του, η μεσαία από τα εγγόνια, είναι 31 ετών. Και μου περιγράφει μία ακόμα ιστορία από την παιδική της ηλικία. «Όλο μου έλεγε ‘παππού δείξε μου κανένα κόλπο’. Εγώ έχω και μαύρη ζώνη στο Ziu Zitsu. Και της έδειχνα. Και δώσ’του εκείνο, και δώσ’του το άλλο, και της έλεγα ότι πρώτα πρέπει να μάθεις άμυνα και μετά επίθεση. Μετά συνδυάζεις άμυνα, κόντρα, επίθεση στον αντίπαλο. Σιγά σιγά τα χώνεψε. Καμία φορά την έπαιρνα και στο γυμναστήριο. Ο γενικός γραμματέας, ένα γεροντάκι του συλλόγου μας είδε που κατεβαίναμε. «Καλώς τον Δημητρίου με την εγγόνα του.» Δεν πιστεύω, της λέει, κι εσύ να ξέρεις από πυγμαχίες και τέτοια πράγματα. Ξέρω, του λέει. Και της κάνει έτσι αυτός ότι θα τη χτυπήσει και τραβιέται πίσω αυτή ένα βήμα και δεν τη χτυπάει. Του λέω ξαναχτύπα την. Άντε ρε, μου λέει, είσαι χαζός, να χτυπήσω το μωρό. Χτύπα τη, του λέω, και να προσέχεις. Πάει να τη χτυπήσει. Του κάνει άμυνα. «Μπαπ» μια μπουνιά στο στομάχι, γιατί δεν τον έφτανε και παραπάνω, και ξεράθηκε. «Ρε, παρ’ το από εδώ το παιδί. Θα μας τρελάνετε η οικογένεια Δημητρίου».

Τους δίνεται συμβουλές όταν τους βλέπετε να ζωγραφίζουν; Τους μαθαίνετε πράγματα;
Ε, βέβαια! 

Παρόλα αυτά, μου εξηγεί ότι έχει πολύ συγκεκριμένη άποψη σε αυτό το κομμάτι. «Εγώ έχω την εντύπωση, κι έτσι έμαθα, ότι δεν πρέπει να σου δίνω πολλές συμβουλές. Για να βγάλεις τον εαυτό σου. Άμα σε καθοδηγώ εγώ, επειδή εγώ το κάνω έτσι να το κάνεις κι εσύ έτσι, θα γίνεις ένα αντίγραφο του Βασίλη Δημητρίου. Δεν λέει τίποτα αυτό. Ούτε στον ίδιο.»



Στη γειτονιά μας, στην Κυψέλη, είχαμε ένα ζωγράφο. Βάλιας Σεμερτζίδης. Μεγάλος ζωγράφος, Λευκορώσος. Αυτός, λοιπόν, έμενε κοντά στο σπίτι μας και καμία φορά που χρειαζόταν κάτι φώναζε. «Βασιλάκη, ρε συ, πήγαινε να μου πάρεις λίγο σαλάμι ας πούμε» Πήγαινα εγώ και του ψώνιζα ότι ήθελε. Μια μέρα μαζί με τα ψώνια του πήγα και σχέδια που είχα φτιαγμένα με μολύβι. Τα είδε αυτός και μου λέει «ποιος τα έφτιαξε αυτά;» Του λέω εγώ. Και μου λέει. «Σοβαρά; Μπράβο ρε Βασίλη και φτιάχνε, φτιάχνε». «Φτιάχνε, φτιάχνε αλλά δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για χρώματα, ούτε για μπλοκ» του λέω. «Αυτά εγώ». Και μου έφερε τα μπλοκ και χρώματα και δούλευα. Θα ήμουνα 17 χρονών, 18. Πήγαινα τα απογεύματα, όταν είχα χρόνο και ήταν κι αυτός και ζωγράφιζε στο εργαστήριο και καθόμουν και τον κοίταγα αμίλητος. Την ώρα που ζωγράφιζε. Έτσι μαθαίνεις, όταν βλέπεις.
Μέσα όμως όταν μπήκα βρήκα άλλους τρεις ανθρώπους και ντράπηκα κι έκανα μεταβολή για να πάω να φύγω με το μπλοκ κάτω από την μασχάλη. «Πού πας; Έλα εδώ Βασίλη. Γιατί φεύγεις;»,μου λέει. Συγνώμη, λέω, αλλά έχετε κόσμο και θα είμαι εγώ μέσα στα πόδια σας. «Τι λες ρε παιδί μου; Εγώ θα έστελνα τώρα να σε φωνάξουνε. Θέλω να γνωρίσεις τους ανθρώπους. Από εδώ ο καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών, τάδε, από εκεί ο άλλος». Μου λέει ο ένας «για να δούμε τι μαστορεύεις εδώ». Κι ανοίγουν το μπλοκ και κοιτάνε κι αυτοί κι ενθουσιάστηκαν. Έχεις τελειώσει, μου λένε, το γυμνάσιο; Όχι, λέω, γιατί με διώξανε από το σχολείο. Γιατί ήμουν λίγο ζόρικος και άτακτος. «Τι να το κάνεις το Γυμνάσιο; Να τον περάσετε σαν έκτακτο ταλέντο», είπε ένας από τους τρεις. Μίλησαν μεταξύ τους και είπαν «βεβαίως, να τον περάσουμε σαν έκτακτο ταλέντο». Και λέει ο Σεμερτζίδης: «Σας γελάσανε, δεν θα γίνει έτσι. Θα παραμείνει έτσι όπως είναι, μόνος του θα εξελιχθεί.» Του λένε «γιατί;». «Γιατί δεν θα αντέξει ούτε μια βδομάδα μέσα στη σχολή σας. Κάτι θα σπάσει, κανένα θρανίο. Κάτι θα γίνει, μια φασαρία και θα σηκωθεί να φύγει. Πριν φύγει και πριν γίνει κακός, να τον αφήσετε εδώ πέρα όπως είναι. Μόνος του θα γίνει αυτός ζωγράφος. Η βοήθεια που θα μπορούσατε να του κάνετε είναι να πείτε μια καλή κουβέντα σε κάποιον φίλο σας, να έρθει να δει κι αυτός τι φτιάχνει, να πουληθεί κάποιο του εργάκι. Ένα σχεδιάκι δικό του, για να μπορεί να νιώθει ότι κάτι κάνει.» Κι έτσι κι έγινε! Μου έφερναν πελατεία.

Οπότε είστε αυτοδίδακτος.
Ναι. Αν και, σου είπα, δεν υπάρχει αυτοδίδακτος. Όταν πας και βλέπεις τον Σεμερτζίδη να ζωγραφίζει και κάθεσαι με τις ώρες, δεν σπουδάζεις εκείνη την ώρα;

Πρέπει κάποιος να έχει ταλέντο ή να δουλευταράς;
Πρώτα ταλέντο πρέπει να έχει. Άμα δεν έχει ταλέντο όσο και δουλευταράς να είναι, δεν θα πετύχει σίγουρα. Εγώ έτσι το νιώθω.



Όλα αυτά τα χρόνια που ταξιδεύατε στο εξωτερικό. Σκεφτήκατε ποτέ να μείνετε έξω να εξελίξετε το ταλέντο σας;
Ναι, με ένα φίλο μου. Ζωγράφος κι αυτός. Θέλαμε να πάμε στο Παρίσι και να ζήσουμε στην Μονμάρτη. Σαν τους παλιούς ζωγράφους. Ψωνάρες! Η μάνα του με πολλά λεφτά κι όταν της το είπαμε μας κυνήγησε. «θα πάτε να γίνεται αλήτες στην Μονμάρτη. Θα πεθάνετε εκεί πέρα…»
Ήμουν 22 χρονών. Εγώ δεν φοβόμουν να πάω έξω. Και του έλεγα του Γιώργου: «Ρε συ άμα πεινάσουμε, κάτι θα κάνουμε. Δεν θα κάτσουμε έτσι με τα χέρια σταυρωμένα και να φτιάχνουμε μόνο πίνακες. Εσύ κάτσε και φτιάχνε πίνακες. Εγώ θα πάω να βρω δουλειά κινηματογραφική, που την ξέρω και θα δουλέψω εκεί πέρα και θα βγάζουμε το μεροκάματο.» Αλλά η μάνα του δεν μας άφησε. Για καλό μας δηλαδή γιατί ποιος ξέρει τι ρεμάλια θα είχαμε γίνει.

Δεν επιδιώκετε την προβολή σας. Δεν θα θέλατε να σας γνωρίσει περισσότερος κόσμος;
Δεν με απασχολεί. Αρκετά έχουν πει για μένα. Νιώθω ικανοποιημένος από την αναγνώριση. Όταν είσαι στο Αθήναιον και πίσω σου, πολλές φορές, είναι 10 άτομα και περιμένουν να σηκωθεί η αφίσα για να κάνουν το σχόλιό τους ή να έρθουν να σου που συγχαρητήρια, δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερος έπαινος. Πρέπει να είναι ο άλλος καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών για να σου πει συγχαρητήρια;
Έρχεται ένα παλικαράκι, καμιά 20αρια χρονών, με μία μεγάλη φωτογραφία μου και μου λέει «Σας παρακαλώ πάρα πολύ κύριε Δημητρίου, μπορείτε να μου την υπογράψετε;» Πήγα να βάλω τα κλάματα. Ναι αγόρι μου, του λέω, θα στην υπογράψω. Και του την υπογράφω. Τον ρώτησα που βρήκε τι φωτογραφία και μου είπε από το ίντερνετ. «Είσαι φανατικός του Βασίλη Δημητρίου;» «Από 11 χρονών», μου λέει. Ήταν Αμπελοκηπιώτης αυτός κι έβλεπε τις αφίσες. Εγώ το «Αθήναιον» το κάνω 30 χρόνια.



Έχετε περάσει περίοδο που να μην έχετε δουλειά;
Ποτέ στη ζωή μου! Αφού απορούσα που λέγανε «βρε τον καημένο, αυτός είναι άνεργος».

Η ζωγραφική, στην εποχή που μεγάλωσε εκείνος, δεν θεωρούνταν κανονική δουλειά. Οι δικοί σας δεν αντέδρασαν όταν τους είπατε ότι θα γίνεται ζωγράφος;
Μάχη μεγάλη. Μου έλεγε η μάνα μου:«Ζωγράφος; Θα πεθάνεις στην ψάθα. Που όλοι γίνονται αδερφές οι ζωγράφοι…» Να μου λέει, να μου λέει… Είχα τον αδερφό μου τον συγχωρεμένο που έφερνε την ισορροπία. Η μάνα μου ήταν Ηπειρώτισσα, τσαούσα γυναίκα. Εγώ άγριο παιδί κι ο Γιάννης ήταν πράος και ήσυχος. Αυτός έφερνε την ισορροπία μέσα στο σπίτι. Μεγαλύτερος 4 χρόνια. Και της έλεγε: «Ρε συ μάνα, μη φωνάζεις και μη λες όλα αυτά που λες στον Βασίλη. Αφού τον ξέρεις τον Βασίλη. Είπε ότι θα γίνει ζωγράφος. Διάλεξε αυτό που θέλει να κάνει στη ζωή του. Όσο και να φωνάζεις, αυτός θα γίνει ζωγράφος. Ασ’ τον λοιπόν! Σταύρωσέ τον και πες του ‘άντε παιδάκι μου να γίνεις ζωγράφος’ και τελειώνει η ιστορία». Ε, το σκέφτηκε και η μάνα μου και είπε ότι έχει δίκιο.

Όταν είδε ότι καταφέρνετε πράγματα σας είπε «μπράβο»;
Η μάνα μου; Η μάνα μου ήθελε να γίνω χασάπης. «Να τρώνε τα παιδιά σου ένα κομμάτι κρέας», μου έλεγε. Τότε, ήταν δύσκολες οι εποχές.
Δεν ήταν καλλιτεχνικός τύπος. Μια γυναίκα από το χωριό, από την Ήπειρο, πάνω από το βουνό. Πού να ξέρει εκείνη από ζωγραφική και τι θα πει ταλέντο;
Ήταν όμως από τα καλύτερα μοντέλα μου. Έχω ένα έργο φτιαγμένο, εκεί στα 17 θα ήμουν, ένα πορτρέτο της.

Είναι πάντως πολύ ωραίο μήνυμα αυτό, ότι όποιος θέλει κάτι και του αρέσει πολύ, τελικά τα καταφέρνει. «Ναι, τα καταφέρνει!» μου επιβεβαιώνει. Και είναι αυτό που θέλω να κρατήσω –και να κρατήσεις κι εσύ- από αυτή τη συνάντηση μου με τον κύριο Βασίλη.            



Ο ζωγράφος μας περιγράφει την σημαντικότερη ιστορία του
Ήμουν 15 χρονών. Στην Κυψέλη που γεννήθηκα και ζούσα. Στην Βελβενδούς έμενα. Από τη μία μεριά ήταν σπίτια, ένα πεζοδρόμιο και μετά ένα ρέμα. Έβγαινες από την πόρτα και έπεφτες στο ρέμα. (γέλια) Παρακάτω ήταν ένας κινηματογράφος, το «Αττικόν». Για αυτόν γράφτηκε και το τραγούδι «Τα θερινά σινεμά» του Κηλαηδόνη. Γέννημα θρέμα Κυψελιώτης κι έμενε λίγο πιο κάτω από μένα.
Στο «Αττικόν», λοιπόν, θέλαμε να δούμε ταινίες. Πώς θα βλέπαμε όμως αφού δεν είχαμε λεφτά να πληρώσουμε; Σκαρφαλώναμε σε κάτι δέντρα που ήταν στο πλάι στη μάντρα του κινηματογράφου και βλέπαμε από τα δέντρα το έργο. Εκεί, ήταν ένας θυρωρός που μας κυνηγούσε. Περισσότερο για να μην πέσει κανένας από εκεί και γίνει καμιά ζημιά. Ήταν καλός άνθρωπος αλλά τις βιτσιές τις έδινε.
Μια μέρα λοιπόν έπεσε το λαχείο σε εμένα να φάω βιτσιές. Εγώ όμως ήμουν παλικάρι. Αντί να πηδήξω κάτω από το δέντρο και να φύγω, πήδηξα μέσα στο σινεμά και είδα και το έργο. Όταν άναψαν τα φώτα με πιάσανε. Με αρπάζουν και μου λέει αυτός: «Έλα εδώ ρε. Γιατί το κάνετε αυτό και κρέμεστε από τα δέντρα; Θα σκοτωθείτε καμιά μέρα. Να έρχεστε το απόγευμα, κατά τις 6, να κάνετε δουλειές που χρειαζόμαστε. Να ποτίζετε, να κουβαλάτε τον πάγκο και τις γκαζόζες και να βλέπετε μετά το έργο άνετα και με την ησυχία σας.» Και κόλλησα εκεί! Όταν τελείωνα, λοιπόν, πιο μπροστά τη δουλειά πήγαινα στις φωτογραφίες και προσπαθούσα να ζωγραφίσω τον πρωταγωνιστή πάνω σε χαρτί. Προσπαθούσα, δεν το έφτιαχνα τέλεια. Με είδε, που σχεδίαζα, αυτός που με είχε μαλώσει και μου λέει «Ρε συ, έχεις ταλέντο! Πρέπει να γίνεις ζωγράφος». Κι εγώ το θέλω, του λέω, αλλά πώς θα γίνει; Θα σε πάω εγώ αύριο, μου λέει, σε ένα ζωγράφο να συμφωνήσετε να δουλέψεις εκεί πέρα. Έφτιαχνε γιγαντοαφίσες. Καλός άνθρωπος, μέτριος ζωγράφος. Είχε όμως ένα κακό ελάττωμα. Ήταν αθυρόστομος. Με το παραμικρό κατέβαζε… τι να σου πω! Εγώ δεν βρίζω από τη φύση μου και ούτε μικρός που ήμουνα που όλα τα παιδάκια λένε, εγώ δεν έλεγα. Ένα, δύο μήνες και πάω στη μάνα μου και της λέω «μάνα, θα σταματήσω τη δουλειά». Γιατί παιδάκι μου, μού λέει, τι σου έκανε; Δεν μου έκανε τίποτα, είναι ο καλύτερος άνθρωπος αλλά βρίζει. «Ωχ, στη χειρότερη περίπτωση», μου λέει. Με ξέρανε στο σπίτι. Και σταμάτησα. Ο ίδιος όμως, που με είχε πάει σε αυτόν, με πήγε σε έναν άλλον. Τον Βικέντιο Μπέγκνερ. Αυτός ήταν μουρλός. Ήταν 25 κι εγώ 15, αλλά ήταν ένα παιδί κύριος. Μου έλεγε «Βασιλάκη, σε παρακαλώ, μου δίνεις το μαύρο χρώμα;» Και του έλεγα εγώ: «Μα κύριε Νίνο –ήταν το χαϊδευτικό του- γιατί μου λέτε όλα αυτά για να σας φέρω ένα κουτί χρώμα; Πες μου πιάσε το μαύρο, να στο δώσω αμέσως, να ξεμπερδεύουμε. Όχι, μου έλεγε, έτσι θα μιλάς κι εσύ. Και μιλάγαμε έτσι. Μας άκουγες και έλεγες πού βρίσκομαι.
Έζησα 9 χρόνια μαζί του. Εκεί εξελίχθηκα. Όταν ήρθε η ώρα να πάω φαντάρος, είχαμε πει ότι αφού γυρίσω θα δουλέψουμε μαζί σαν συνεταίροι. Στο εντωμεταξύ παντρεύτηκε αυτός κι όταν της είπε πως όταν γυρίσει ο Βασίλης θα κάνουμε συνεργασία, αυτή αντέδρασε. «Τον Βασιλάκη που τον έχεις από μικρό παιδί, θα τον κάνεις συνεταίρο;» «Μα ο Βασίλης είναι καλλιτέχνης, θα αναπτύξουμε τη δουλειά, θα κάνουμε ζωγραφικές αφίσες σε μεγάλους κινηματογράφους». Τίποτα αυτή. Φωνή και φασαρία η κυρία Καίτη. Απολύομαι και επιστρέφω. Περνάει μια βδομάδα, περνάνε δυο βδομάδες και τίποτα. Και του είπα «θα κάνουμε αυτό που είπαμε, τη συνεργασία;» Μου λέει, όχι ρε Βασίλη γιατί η Καίτη δεν θέλει και τα λοιπά. Του λέω εντάξει, αυτό ήθελα να μάθω. Εγώ μέχρι το Σάββατο θα δουλέψω. Τη Δευτέρα θα φύγω οπότε κανόνισε για βοηθό. Πράγματι, τη Δευτέρα έφυγα και άνοιξα δικό μου μαγαζί. Μόλις έμαθαν ότι ο Βασίλης έκανε δικό του εργαστήριο, ερχόντουσαν πελάτες του Νίνου σε εμένα. Κι εγώ δεν ήθελα. Έλεγα αυτή την αφίσα που θέλεις εσύ τη φτιάχνει ο Νίνος, πώς θα τη φτιάξω εγώ. Δεν μπορώ να τη φτιάξω εγώ, ντρέπομαι. Όχι και τι σημασία έχει αυτό και το ένα και το άλλο.
Έκανα μια συνεργασία με 6-7 κινηματογράφους κι έφτιαξα ένα ωραίο ατελιέ στου Γκύζη όπου και έμεινα πολλά χρόνια. Με έμαθε μετά όλη η Ελλάδα.

By TLIFE