Εν τω μεταξύ

Είναι αυτή η φάση της ζωής σου που έχεις όλη την εικόνα. Βλέπεις και αναλύεις μέσα σου, κομμάτι κομμάτι, όλα αυτά που σε κράτησαν (ή δε σε κράτησαν). Δε λέω "πίσω" γιατί δε θα ήταν κάτι που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όχι στη δική μου. Αυτά που με κράτησαν, με κράτησαν στο "τώρα". Σε ένα όμορφο και γεμάτο "τώρα" που το έζησα αχόρταγα. Χωρίς ανάσα και πολλές φορές χωρίς δεύτερες σκέψεις. Μα οι δεύτερες σκέψεις ήρθαν. Πάντα έρχονται. Και ζητάνε απαντήσεις που δεν είσαι έτοιμη να δώσεις γιατί βρίσκεσαι στο "εν τω μεταξύ" σου.

Από εδώ, το μόνο που μπορείς να πεις με σιγουριά είναι ότι κάτι καλύτερο έρχεται. Η φαρέτρα σου γέμισε με βέλη. Το καθένα από αυτά αποκτήθηκε με κόπο. Δε σου χαρίστηκε. Δούλεψες σκληρά για να το αποκτήσεις.

Από εδώ, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να περιμένεις. Τι;

Περιμένεις να μπουν όλα τα κουτάκια στη θέση τους. Να κλείσεις με χρυσή κορδέλα αυτά που δεν θα ανοίξεις για πολύ καιρό και να τα βάλεις κάτω κάτω και να αφήσεις πιο πάνω χώρο για όσα δεν έχεις γεμίσει ακόμα. Για όσα χωράνε και κάτι τελευταίο.

Περιμένεις να δεις τι γίνεται όταν εσύ απλά περιμένεις. Πώς κινείται ο κόσμος γύρω σου εν τω μεταξύ; Ποιος θα σταθεί δίπλα σου στην αναμονή; Τι ήταν αληθινό και τι απλά το δημιούργησες μόνη σου από ανάγκη;

Η παγίδα είναι ότι μπορεί να είναι και οι άλλοι στην αναμονή. Απλά όχι στην ίδια σειρά. Μπορεί να περιμένουν κι εκείνοι να δουν πώς κινείται ο κόσμος. Απλά όχι γύρω σου. Η παγίδα όμως είναι και η πρόκλησή σου για να μην περιμένεις κάτι που δεν θα έρθει.

Εν τω μεταξύ, όμως, εσύ έχεις να φροντίσεις εσένα.

Γιατί αγαπάμε τους "λάθος" ανθρώπους

Αγαπάμε χωρίς να ξέρουμε, ευθύς εξ αρχής, ότι είναι "λάθος". Γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν μαζί και οδηγίες χρήσης με όσα πρέπει ή δεν πρέπει να κάνεις για να μην αντιμετωπίσεις δυσλειτουργικές καταστάσεις. Τους αγαπάμε χωρίς να ξέρουμε τίποτα άλλο πέρα από το "τώρα". Αυτό που ζούμε μαζί τους και που μοιάζει κάποιες φορές ασήκωτο φορτίο αλλά άλλες φορές με παράδεισο. Παράδεισος και κόλαση μαζί, στην πιο συνηθισμένη του εκδοχή.

Γι' αυτό δεν μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις την ουσία και μένεις να κοιτάς το πλαίσιο. Το πλαίσιο που εσύ έχεις βάλει. Και μένεις και επιμένεις σε κάτι που ξέρεις την κατάληξή του. Ελπίζεις όμως.

Ελπίζεις πως δεν είναι αυτό που νομίζεις. Εύχεσαι να είναι εκείνη η μοναδική φορά που το ένστικτό σου αποπροσανατολίστηκε, που χάλασε η πυξίδα της διαίσθησής σου. Τι κι αν δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά; Παραμυθιάζεσαι πως για όλα υπάρχει πρώτη φορά.

Τα σημάδια ερμηνεύονται αλλιώς και συνεχίζεις να επενδύεις στον ίδιο άνθρωπο και να ζεις το "τώρα". Αυτό το παραδεισοκολασένιο. Με όποιο κόστος. Δεν το έχεις υπολογίσει και μέχρι να φτάσεις στο ταμείο ούτε θέλεις να το κάνεις. Το ζεις.

Γιατί ελπίζεις. Ελπίζεις πως θα τα αλλάξεις όλα και θα φέρεις τα πράγματα στο σημείο που χρειάζεται, για να αρχίσουν να γίνονται λειτουργικά. Γιατί αγαπάς με τέτοια ένταση που πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μόνο και μόνο επειδή αγαπάς.

Και ζεις το "τώρα" σε μια διαρκή μάχη. Μια μάχη με την αλήθεια σου. Που προσπαθείς να καταπιέσεις για να μην παραδεχτείς δυνατά, στον εαυτό σου κυρίως, ότι έδωσες πολλά χωρίς να το αξίζει ο άλλος. Χωρίς να το αξίζει τη δεδομένη στιγμή. Χωρίς να το αξίζεις κι εσύ. Δυσκολεύεσαι ακόμα κι αυτό να πιστέψεις, για να έχεις το πλεονέκτημα της ανατροπής. Κάνεις τα στραβά μάτια για να μη δεις. Ότι μόνο εσύ δόθηκες άνευ όρων, χωρίς πισινές και ανταλλάγματα. Δόθηκες και έδωσες ακούραστα.

Μα και να ήξερες από την αρχή ότι είναι "λάθος", εδώ που τα λέμε, σίγουρα θα το έκανες. Γιατί φτάνοντας στο ταμείο και μετρώντας τη χασούρα, καταλαβαίνεις ότι κάπου, κάπως άξιζε. Γιατί για όλα κάποιος λόγος υπάρχει. Ή και πολλοί λόγοι αλλά ο σημαντικότερος είναι η συνειδητότητα.

Γιατί έχεις μάθει μέσα από αυτό να εκτιμάς τους "σωστούς". Τους ανθρώπους που είναι, με έναν μαγικό τρόπο, πάντα εκεί. Όχι απαραίτητα με τη φυσική τους παρουσία.

Θα βρεις ένα χέρι απλωμένο να σε περιμένει κάθε φορά που θα τρέξεις προς το μέρος τους. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν εκεί και πριν μπεις στη δίνη του "τώρα" και θα είναι εκεί και μετά από αυτό. Γιατί οι "σωστοί" άνθρωποι της ζωής σου έχουν τη χρυσόσκονη που χρειάζεσαι.

Ξέρεις πως θα πεις μία πρόταση και θα έχουν διαβάσει στα μάτια σου ολόκληρη την παράγραφο. Δεν θα κουραστείς εξιστορώντας πράγματα γιατί είτε τα ξέρουν ήδη είτε απλά δεν τα χρειάζονται για να σταθούν δίπλα σου. Αυτοί οι άνθρωποι ξεχωρίζουν από τους άλλους.

Αυτοί οι άνθρωποι σε κάνουν να νιώθεις ο εαυτός σου και θέλουν από σένα μόνο την καλύτερη εκδοχή του. Κι ας σε δέχονται με όλα σου τα "κουσούρια".

Δεν θα τους καταλάβεις με την πρώτη, αλλά αν είσαι τυχερός και τους εντοπίσεις, αυτοί οι άνθρωποι θα γιατρέψουν κάθε πληγή από τους "λάθος". Αυτοί οι άνθρωποι θα σε μάθουν να αγαπάς. Κυρίως τον εαυτό σου.

Giusy Ferreri: Μιλάει για την εμφάνισή της στον τελικό του X Factor, για τον Θοδωρή Μαραντίνη και το νέο της album!

Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της Ιταλίας έφτασε πριν από λίγες μέρες στη χώρα μας. Η Giusy Ferreri ήταν η επίσημη καλεσμένη στον τελικό του X Factor.Eρμήνευσε στο 10ο live του παγκοσμίως επιτυχημένου μουσικού show το νέο της τραγούδι “Come un’ora fa” καθώς και το πολύ αγαπημένο για το ελληνικό κοινό “Novembre”, ενώ στη συνέχεια μοιράστηκε τη σκηνή με τον Γιώργο Θεοφάνους που την συνόδευσε στο πιάνο με ένα κομμάτι δικής του σύνθεσης. 

Το TLIFE τη συνάντησε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της στην Ελλάδα, στο κεντρικό ξενοδοχείο όπου έμεινε και είχε την δυνατότητα να θαυμάσει την Ακρόπολη! Με ένα μόνιμο χαμόγελο και ενθουσιασμένη από την φανταστική υποδοχή που γνώρισε στην Ελλάδα. 

"Είναι μια πολύ όμορφη χώρα", μας λέει επιβεβαιώνοντας ότι έχει έρθει αρκετές φορές και ειδικά στην Αθήνα. Σε μία από τις προηγούμενες επισκέψεις της είχε κάνει και πάλι μια εντυπωσιακή εμφάνιση. Η σκηνή του X Factor δεν ήταν η πρώτη συνεργασία με Έλληνα καλλιτέχνη και μάλλον ούτε και η τελευταία. 

Την πρώτη φορά την είχαμε δει σε ένα από τα Mad Secret Concerts να τραγουδάει μαζί με τους Onirama και τον Θοδωρή Μαραντίνη. Τον ανατρεπτικό frontman τον συνάντησε ξανά στο show αλλά ως κριτή αυτή τη φορά. Φυσικά, έχει να πει μόνο τα καλύτερα για τη συνεργασία τους το 2007.

Την ρώτησα, λοιπόν, αν θα ήθελε να βρεθεί και πάλι στη σκηνή με το δυναμικό συγκρότημα ή με κάποιον άλλον Έλληνα καλλιτέχνη. "Είναι κάτι που με αφορά πολύ, οι συνεργασίες με καλλιτέχνες από άλλη χώρα", απαντά και αναφέρει πως θα ήθελε μελλοντικά να κάνουν μαζί με τους Onirama ένα τραγούδι.

Μπορεί στην Ελλάδα να μην ξέρει πολλούς καλλιτέχνες αλλά όταν την ρωτάω για διεθνή ονόματα έχει μία τεράστια λίστα. Ειδικά σε αυτούς που θαυμάζει. Δύο από τα πρώτα ονόματα που της έρχονται στο μυαλό και με τα οποία θα ήθελε να συνεργαστεί είναι η Pink και ο Nick Cave.

"Το τραγούδι μου δίνει τη σκέψη με ποιον θα το πω και όχι τόσο το άτομο", μου εξηγεί για να τονίσει το ρόλο ενός κομματιού στην ενδεχόμενη συνεργασία.

Όσον αφορά για τη συνεργασία της στη σκηνή του X Factor, υπογράμμισε τον πολύ καλό φωτισμό του show που δημιουργεί μία ατμοσφαιρική ατμόσφαιρα! Κάτι που είναι πολύ θετικό και για την ψυχολογία των παικτών.

Η Giusy είχε βγει δεύτερη στο X Factor της δικής της χώρας, το 2008 οπότε γνωρίζει καλά τα συναισθήματα των παικτών του μουσικού show. Πριν έρθει στην Ελλάδα, μας αποκαλύπτει, είχε δει πολλά βίντεο στο YouTube για να έχει μια εικόνα και την εντυπωσίασαν πολλές γυναικείες φωνές. Ξεχώρισε και τη Νωαίνα αφού της έκανε εντύπωση το χαρακτηριστικό μουστάκι.

Αν γυρνούσαμε το χρόνο πίσω, θα ξαναπήγαινε στο X Factor; "Εννοείται θα το ξαναέκανα. Ζούσα και ήμουν στη μουσική και πριν από αυτό. Είχα κάνει ήδη ένα επιτυχημένο τραγούδι. Την ώθησε και την αναγνωσιμότητα που μου έδωσε το παιχνίδι δεν θα μπορούσε να μου τη δώσει τίποτα άλλο για να προχωρήσω", μου λέει και συμπληρώνει πως θα το πρότεινε σε κάθε νέο καλλιτέχνη αλλά σε όποιον είναι ανοιχτόμυαλος και έτοιμος να μπει στους κανόνες ενός τέτοιου παιχνιδιού.

Η ίδια μέχρι τα 20 της δεν θα έμπαινε στη διαδικασία να το κάνει, μου εξηγεί. Μέχρι τότε ο χαρακτήρας της ήταν πιο κλειστός και έγραφε διαφορετικά κομμάτια, λιγότερο εμπορικά για τα ιταλικά δεδομένα. Στη συνέχεια όμως λόγω ωριμότητας ανοίχτηκε και ήρθε η σωστή στιγμή. "Αυτό που ζω τώρα, η αναγνωσιμότητα, μου δίνει περισσότερες επιλογές παρά με περιορίζει", τονίζει.

Τον εαυτό της δεν θα μπορούσε να τον δει σε κάτι άλλο πέρα από την τέχνη. Ακόμα κι αν δεν ασχολούνταν με τη μουσική, μου αποκαλύπτει πως θα ήθελε να ζωγραφίζει. Αν δεν ηταν λίγο τεμπέλεα, μου λέει αστειευόμενη, κατά τη διάρκεια των σπουδών της, θα είχε γίνει ψυχολόγος. Το τραγούδι είναι όμως η μεγάλη της αγάπη. Γι'αυτό και ασχολείται με αυτό αποκτώντας μια ευρύτερη παιδεία. Γράφει μουσική και έχει μάθει να παίζει μουσικά όργανα. Θεωρεί σημαντικό για έναν τραγουδιστή εκτός από το ταλέντο να έχει και γνώσεις στη μουσική.

Πώς φαντάζεται τον εαυτό της σε μερικά χρόνια από τώρα; "Θέλω να πιστεύω ότι θα είμαι χαρούμενη και ότι αυτό που θα έχω κάνει θα έχουν αποδώσει." Ένα ακόμα που θα ήθελε για το μέλλον είναι να έχει μάθει αρκετές ξένες γλώσσες. Μου αναφέρει τα ελληνικά, τα ισπανικά και τα ολλανδικά.

Αυτό θα την βοηθούσε αρκετά στην επιθυμία που έχει να γυρίσει τον κόσμο και να τραγουδάει. Να κάνει συναυλίες από χώρα σε χώρα. Εϊναι άλλωστε ένα από τα κομμάτια της δουλειάς που αγαπάει πολύ. Τα live στο εξωτερικό!

Προς το παρόν, ταξιδεύει στην Ιταλία και παρουσιάζει το νέο της τραγούδι. Κάπως έτσι θα περάσει το καλοκαίρι της και στη συνέχεια θα ετοιμάσει το νέο της album.

By TLIFE

Ένα μαλταστικό ταξίδι με τον ιππότη της Playmobil!

Σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Αυτό προσπαθεί να μας πει ο Καβάφης μέσα από την "Ιθάκη" του. Μια αλήθεια που θα την συναντήσεις σε πολλές φάσεις της ζωής σου. Μια πραγματικότητα που εγώ την έζησα στη Μάλτα. Έναν προορισμό που δεν του έδωσα -δίκαια ή άδικα- μεγάλη σημασία γιατί έκανα ένα μαλταστικό ταξίδι! Και θα σου εξηγήσω τι και πώς. Παραλείποντας ωστόσο κάποιες λεπτομέρειες που θα μείνουν για πάντα ανάμεσα σε εμένα, τους συνταξιδιώτες μου και τη μικροσκοπική χώρα που επισκεφτήκαμε! 

Ο λόγος του ταξιδιού μας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "μη επαγγελματικός". Πήγαμε στη Μάλτα για να παίξουμε! Μια ομάδα από ανθρώπους που γνωρίστηκαν για πρώτη φορά στο Ελευθέριος Βενιζέλος, κατάφερε να περάσει δύο 24ωρα σε ένα νησί απολαμβάνοντας κάθε στιγμή. 8 δημοσιογράφοι, 2 επικεφαλής της δημοσιογραφικής αποστολής και ένας ιππότης που τον έλεγαν Wilson.

Πρόκειται για μία από αυτές τις φανταστικές φιγούρες της Playmobil που όλοι θέλουμε να πάρουμε σπίτι μας. Εμείς, την είχαμε για παρέα σε όλη τη διάρκεια της ξενάγησής μας στη μικροσκοπική αυτή χώρα που βρίσκεται στην καρδιά της Μεσογείου. 

The one in Malta by Slidely Slideshow

Μια μικρή αναζήτηση στο χάρτη θα σε κάνει να απορήσεις γιατί αποφάσισαν να χρίσουν εκεί ένα από τα δύο εργοστάσια της Playmobil όπου γίνεται η κεντρική παραγωγή (το δεύτερο βρίσκεται στη Γερμανία και υπάρχουν ακόμα εργοστάσια στην Τσεχία και την Ισπανία). Σίγουρα πάντως είναι ένας από τους σημαντικούς λόγους για να ταξιδέψεις μέχρι εκεί και να δεις από κοντά πως κατασκευάζονται οι αγαπημένες φιγούρες μικρών και μεγάλων. 

Playmobil factory @ Malta by Slidely Slideshow

Για την ιστορία, το πρώτο Playmobil δημιούργησε ο Hans Beck, το 1971. Η μαζική παραγωγή τους ξεκίνησε τρία χρόνια αργότερα, ενώ κομβική ημερομηνία είναι το 1976 που κατασκευάστηκε η πρώτη γυναικεία φιγούρα. Έκτοτε εκατομμύρια μικρά ανθρωπάκια, με πολλά και διαφορετικά χαρακτηριστικά, έχουν πλημμυρίσει τον πλανήτη μας σκορπώντας χαμόγελα.

Μέσα στα 42 χρόνια ζωής της Playmobil έχουν κατασκευαστεί τόσες φιγούρες που πλησιάζουν τον πληθυσμό της Κίνας και της Ινδίας μαζί. Σκέψου το εξής: Αν όλες οι φιγούρες πιανόντουσαν χέρι χέρι θα περικύκλωναν τη Γη περίπου 4 φορές!

Ίσως αυτό να είχαν κατά νου όταν στα 40α τους γενέθλια σκόρπισαν 40.000 φιγούρες σε όλο τον κόσμο (θυμήσου εδώ). Ήταν κάπου εκεί, που συνειδητοποίησα το μυστικό που κρύβουν αυτά τα μικρά ανθρωπάκια. Ποιο είναι αυτό; Η χαρά!

Έχεις δει ποτέ θλιμμένο Playmobil; Η απάντηση είναι όχι! Γιατί από τη γέννησή τους είχαν ως σκοπό να προσφέρουν χαμόγελα. Έχεις δει ποτέ άνθρωπο που κρατάει Playmobil να είναι θλιμμένος; Η απάντηση είναι και πάλι όχι.

Και θα σου φέρω ως απόδειξη τον μικρό μας φίλο από τη Μάλτα που έσβησε το κεράκι γενεθλίων του σε ένα φανταστικό cupcake με φάτσα Playmobil και ενθουσιάστηκε! Μπορείς να το καταλάβεις στο πρόσωπο του μπαμπά του.

Εμείς, βέβαια, περισσότερο κι ας ήμασταν απρόσκλητοι στο "party" του, στο Fun Park! Και απαθανατίσαμε τη στιγμή και αργότερα είχαμε τη χαρά να γευτούμε τα παρακάτω!

Μεταξύ μας όμως -sorry Μαλτέζοι φίλοι μου- το δικό μας Playmobil Fun Park στην Κηφισιά είναι πολύ καλύτερο! Θα σταθώ όμως στην ουσία του παιχνιδιού και της χαράς που προσφέρουν και τα δύο.

Στην ουσία του προσωπικού μας "fun park". Αυτό που στήνει ο καθένας με τις φιγούρες που ο ίδιος έχει επιλέξει. Εκεί που γεννιέται η χαρά μέσα από το παιχνίδι και αποτυπώνεται σε χαμόγελα. Σαν το δικό μου, σαν της Ανδρονίκης, της Λίνας, της Μαργαρίτας, της Μάτας, της Σοφίας, της Τασσούλας και του Βασίλη.

Από την ξενάγησή μας, πιστεύω όλοι θα συμφωνήσουν σε αυτό, λατρέψαμε το εργοστάσιο! Ωστόσο, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και μερικά -όσο προλάβαμε- από τα ξακουστά σημεία της χώρας.

Την πρώτη μέρα, φάγαμε εκπληκτική ψαρόσουπα στο γραφικό Marsaxlokk, ένα ψαροχώρι με τις χαρακτηριστικές χρωματιστές του βάρκες. Περπατήσαμε στους δρόμους της Valletta για να απολαύσουμε τη θέα από το Upper Barrakka Gardens. Εντυπωσιαστήκαμε στον St John's Co-Cathedral από τους περίφημους πίνακες του Ιταλού ζωγράφου Caravaggio και φτάσαμε, αργά το απόγευμα, στο ξενοδοχείο μας με όλη τη δημιουργική κούραση που έφερε η άφιξή μας στο νησί.

Η δεύτερη μέρα ήταν πιο γενναιόδωρη καθώς βρεθήκαμε σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της Μάλτας, τη Medina. Ειναι γνωστή και ως "Σιωπηλή Πόλη". Η ατμόσφαιρα που επικρατεί είναι... επική! Το βλέμμα μας τράβηξε αμέσως η μεσαιωνική πύλη η οποία "πρωταγωνιστεί" και στη σειρά Game Of Thrones αλλά και εκείνη που φέρει την ονομασία "Greeks Gates".

Όλοι μας φύγαμε από τη Μάλτα γεμάτοι συναισθήματα. Φυσικά, φροντίσαμε να αγοράσουμε και μερικές ακόμα φιγούρες για τις συλλογές μας που στολίζουν ήδη τα ράφια στη βιβλιοθήκη, τα γραφεία μας ή αυτά των φίλων μας. Και όλοι μαζί υποσχεθήκαμε να κρατήσουμε ένα μικρό μυστικό. Μέχρι τον Σεπτέμβρη. Τότε που το #PlaymobilTurnsGreek που συνόδευσε τις αναμνηστικές μας φωτογραφίες στα social media θα ξεδιπλωθεί μέσα από δύο νέες φιγούρες. Ανυπομονώ να σου μιλήσω γι' αυτές!

P. S. Κι επειδή "τίποτα δεν είναι τυχαίο" στο You Tube πρέπει να ψάξεις το "Ghostbusters" του  Ray Parker Jr. για να προετοιμαστείς για κάτι ακόμα που έρχεται! Spoiler alert!

By TLIFE

Όλα όσα μου έμαθε ένα μπαλόνι!

Τα μεγαλύτερα μαθήματα στη ζωή τα παίρνεις από τα πιο απλά πράγματα. Από αυτά βασικά που νομίζεις ότι είναι τα πιο απλά πράγματα. Στην πραγματικότητα, κουβαλούν μέσα τους όλη τη σοφία που χρειάζεσαι. Αρκεί να μάθεις να τα παρατηρείς. Για μένα, αυτό ήταν πάντα το αγαπημένο μου παιχνίδι. Να δίνω σημασία στα μικρά και καθημερινά που άμα τα ενώσεις όλα μαζί σου δίνουν μία ολοκληρωμένη εικόνα. Μία εικόνα που πάντα ήταν εκεί αλλά δεν μπορούσες να τη διακρίνεις. Θα μπορούσα να σου εξηγήσω το γιατί, αλλά δεν έχει νόημα να το κάνω σε αυτό το blog. Ο ρόλος του είναι άλλος. Να σου δώσει από έναν μέχρι πολλούς λόγους να χαμογελάσεις και να κοιτάξεις ψηλά! Εκεί, στον ουρανό. 

Στον ουρανό που άλλωστε πετούν και τα μπαλόνια. Ανάμεσά τους κι αυτό της ταινίας του Albert Lamorisse που θα δεις παρακάτω. Ο Γάλλος σκηνοθέτης υπέγραψε το "Le Ballon Rouge" το 1956. Η μικρού μήκους ταινία -έχει διάρκεια μόλις 34 λεπτά- κατάφερε να αποσπάσει Χρυσό Φοίνικα αλλά και βραβείο Όσκαρ καθώς και διθυραμβικές κριτικές από τους ειδικούς της 7ης τέχνης. Πρωταγωνιστές της είναι ο 10χρονος Πασκάλ και ένα κόκκινο μπαλόνι. 

Το μπαλόνι αυτό ακολουθεί το μικρό αγόρι πιστά και δίνει χρώμα στη μονότονη ζωή του και στις γειτονιές του Παρισιού της δεκαετίας του '50. Είναι ο καλύτερός του φίλος και είναι ένα μόνιμο reminder για να είναι χαρούμενος. Ένα μπαλόνι έχει αυτή τη μαγική ικανότητα να σου φτιάξει τη διάθεση. Φαντάσου, λοιπόν, τι γίνεται όταν μιλάμε για περισσότερα!

Δεν μπόρεσα να μην κάνω στο μυαλό μου σύνδεση με την ταινία της Pixar ,"Up" όπου τα μπαλόνια δεν αποτελούν απλά το όνειρο, αλλά το "όχημα" για να φτάσουν οι πρωταγωνιστές της σε αυτό.

Ο 78χρονος Καρλ Φρέντρικσεν αποφάσισε να δέσει το σπίτι του σε χιλιάδες μπαλόνια και να πραγματοποιήσει το ταξίδι της ζωής του. Στη διάρκεια της απογείωσης αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι μόνος!

Ο συμπαθητικός γεράκος παίρνει τα δικά του μαθήματα κι εμείς τα δικά μας. Τα μπαλόνια σου δίνουν αυτή την αίσθηση της ελευθερίας και της παιδικής αφέλειας που τίποτα δεν φαντάζει αδύνατο. Αρκεί να μπορείς να το ονειρευτείς και θα γίνει πραγματικότητα.

Κάπως έτσι σκέφτηκε και η Σοφία Σιάφα και αποφάσισε να καθιερώσει την Παγκόσμια Ημέρα Χαρίσματος Μπαλονιού! Όχι, δεν σου κάνω πλάκα! Η μέρα αυτή υπάρχει. Βέβαια, δεν θα τη βρεις κάνοντας αναζήτηση στη Google. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

"Είναι μια ιδέα που είχα στις 31 Μάϊου το 2013 για πρώτη φορά", μου εξηγεί η νεαρή φοιτήτρια που το ξεκίνησε όλο αυτό, μια μέρα σαν και τη σημερινή, στην Πάτρα. Η μικρή νεράιδα της ιστορίας μου!

"Είχα πάρει μπαλόνια από το σούπερ μάρκετ για να δώσω ένα σε έναν φίλο μου, καθώς θα ήταν η πρώτη φορά που θα τον συναντούσα από κοντά. Eν τω μεταξύ τα υπόλοιπα μου είχαν μείνει στην τσάντα. Οπότε λέω τι να τα κάνω; Άρχισα να τα φουσκώνω και να τα μοιράζω με αυτόν τον φίλο μου σε κεντρικούς δρόμους της Πάτρας και σε όσους βρίσκαμε και επειδή μας ρωτούσαν "Γιατί να το πάρω;" Αρχίσαμε να τους λέμε "Γιατί είναι Παγκόσμια Ημέρα χαρίσματος μπαλονιού". Εμένα μου φάνηκε εξαιρετική ιδέα αυτό! Οπότε είπα να το καθιερώσω κυρίως γιατί είδα πόσο σφιγμένοι ήταν όλοι ... Φοβόντουσαν να πάρουν ένα μπαλόνι που είναι ό,τι πιο αθώο."

Η Σοφία κατάφερε να κάνει μια ιδέα πραγματικότητα κάνοντας πολλούς ανθρώπους γύρω τους, που αρχικά ένιωσαν αμήχανα ή καχύποπτα, να χαμογελάσουν. Αυτό θέλει να κάνει και φέτος!

Η αλήθεια είναι ότι η "Παγκόσμια Μέρα Χαρίσματος Μπαλονιού" ή "Give Away A Ballon Day" δεν έχει καταφέρει να πάρει τη διάσταση που και η ίδια θα ήθελε. Πέρα από την πόλη της Πάτρας, που γνώρισε τη μεγαλύτερη ανταπόκριση, έχουν σηκωθεί κάποια μπαλόνια στον ουρανό της Αθήνας, της Λάρισας αλλά και στην Ιταλία και την Αγγλία. Μπορείς αυτή τη φορά να συμβάλεις κι εσύ. Δες εδώ πώς!

Τη ρώτησα τι περιμένει από αυτή τη χρονιά και σίγουρα η απάντησή της ήταν ακόμα καλύτερη από αυτό που περίμενα εγώ. "Τι περιμένω. Κάθε χρόνο να ξέρεις στέλνω mail στην Ellen Degeneres ΜΠΑΣ ΚΑΙ γίνει παγκόσμιο. Αλλά δεν μου έχει απαντήσει ποτέ η αλήθεια είναι."

"Περιμένω προφανώς κάθε χρονιά να είναι καλύτερη από την προηγουμένη... Μέχρι στιγμής το 2014 ήταν η καλύτερή μας χρονιά. Ίσως επειδή το είχα προωθήσει και φουλ εγώ. Τώρα δουλεύω, τρέχω και δεν έχω τον χρόνο να το τρέξω όσο θα ήθελα", μου λέει.

Πάντως, θα τιμήσει τη μέρα αυτή και φέτος αλλά από το Λονδίνο. "Ξέρω ότι θα το κάνουν σιγουρά και Λάρισα οι φίλοι μου από musica radio και σίγουρα οι καλοί μου φίλοι από Πάτρα και Κέρκυρα."

"Για μένα τα μπαλόνια συμβολίζουν την αθωότητα της παιδικής μας ηλικίας. Και κυρίως θεωρώ πως μέσα από αυτή την ημέρα προσπαθώ να θυμίσω και σε όλους τους "μεγάλους και σοβαρούς" πώς ένιωθαν όταν ήταν μικροί χωρίς χρήματα, υποχρεώσεις, κρίση, προβλήματα κτλ. Αυτό είναι για μένα τα μπαλόνια. Χρώμα, χαρά και γέλιο", μου λέει κλείνοντας και θα με βρει απόλυτά σύμφωνη.

Άλλωστε μια από τις αγαπημένες μου ατάκες από παιδικό είναι η εξής: "Nobody can be uncheered with a balloon." Είναι από τον Winnie the Pooh που έχει ταυτιστεί εκτός από το μέλι και με ένα κόκκινο -αν κι εγώ προτιμώ την εκδοχή του γαλάζιου- μπαλόνι.

Και δεν είναι η μοναδική εικόνα που έχουμε ταυτίσει με μπαλόνι. Μια ακόμα πολύ αγαπημένη  μου είναι και το graffiti του Bansky που δείχνει ένα κοριτσάκι με ένα μπαλόνι σε σχήμα καρδιάς. Σύμβολο της ελπίδας και του να αφήνουμε ότι μας βαραίνει.

Αν παρατηρήσεις πόσο ελεύθερα πετούν τα μπαλόνια στον ουρανό και προσπαθήσεις να "αντιγράψεις" αυτό το ανάλαφρο πέταγμα, ίσως καταφέρεις να βάλεις στη ζωή σου λίγη παραπάνω χαρά. Κι αν αυτή τη χαρά στη συνέχεια τη μοιραστείς και με τους άλλους, τότε γίνεται ακόμα μεγαλύτερη! 

Δεν είναι τυχαίο που τα μπαλόνια είναι το σήμα κατατεθέν για τα party. Σε όλα τα σχήματα, τα μεγέθη και τα χρώματα. Ακόμα και τα σκασμένα μπαλόνια θυμίζουν γιορτή που τελείωσε ή είναι στη μέση της. Τα μπαλόνια έχουν αυτή τη μαγική ιδιότητα να σε κάνουν να χαμογελάς. Όχι;

Γέμισε τον ουρανό (σου) με μπαλόνια και μάθε από αυτά τη σημασία της χαράς!

P. S. Ψάξε στο You Tube το νέο τραγούδι των Coldplay με τίτλο "Up and Up" και ραντεβού... ψηλά στον ουρανό!

By TLIFE

"Κολλάω" στους ανθρώπους που έχουν φως

Θυμάμαι πάντα να αγαπώ τα φώτα. Τα φώτα των Χριστουγέννων που αναβοσβήνουν ρυθμικά, τα φώτα των δρόμων και της πόλης τη νύχτα. Ακόμα έλκομαι από αυτά και κολλάω χαζεύοντάς τα. Το φως των κεριών είναι επίσης κάτι που με μαγεύει, το φως των αστεριών και ακόμα περισσότερο το φως των ανθρώπων. Αυτό που υπάρχει μέσα τους και πολλές φορές δεν είναι ευδιάκριτο από όλους. Για μένα, λειτουργεί λίγο όπως και στις πεταλούδες της νύχτας που είναι φωτοτροπικοί οργανισμοί. Γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο!

Η αντίδραση ενός οργανισμού με κίνηση προς το φως λέγεται φωτοτροπισμός ή φωτόταξη. Υπάρχουν, λοιπόν, οι θετικώς φωτοτροπικοί οργανισμοί που μετακινούνται προς τις πηγές φωτός. Επεμβαίνει με κάποιο τρόπο στον προσανατολισμό τους. Οι πεταλούδες για παράδειγμα χρησιμοποιούν το φως του φεγγαριού ή των άστρων για να προσανατολιστούν. Κρατούν τα σώματά τους σε μία συγκεκριμένη γωνία με την πηγή του φωτός. Όταν μιλάμε για μικρότερες πηγές φωτός, έχουν την τάση να πέφτουν πάνω τους και γι' αυτό πολλές φορές τις βλέπουμε να κινούνται γύρω γύρω από μία λάμπα.

Ακριβώς όπως κινούμαι κι εγώ γύρω από τις δικές μου πηγές φωτός. Οι άνθρωποι που έχω επιλέξει στη ζωή μου, στην πλειοψηφία τους, είναι τέτοιες πηγές. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που καταφέρνουν να ενεργοποιήσουν στο έπακρο τον φωτοτροπισμό μου.

Με κάνουν να "κολλάω" με αυτό που εκπέμπουν. Με το φως που βγαίνει από μέσα τους, τόσο έντονο. Ακόμα και το σκοτάδι που υπάρχει γύρω τους δεν μπορεί να πνίξει τη φωτεινή ψυχή τους. Είναι σαν τα αστέρια που λάμπουν περισσότερο σαν πέσει η νύχτα. Ποιος δεν έχει χαζέψει μια έναστρη νύχτα και να μην ένιωσε τουλάχιστον μαγεμένος;

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι μια έναστρη νύχτα από μόνοι τους! Σβήνουν και ανάβουν τα αστέρια τους ανάλογα με το πότε πιστεύουν ότι χρειάζονται "φόρτιση". Ακόμα και όταν δεν τους βλέπεις, είναι εκεί. Όταν όμως το φως τους ανάβει, τότε είναι μαγικά!

Τότε, εμπνέεσαι από αυτούς για να χαράξεις το δικό σου δρόμο. Παίρνεις δύναμη για να διεκδικήσεις αυτό που θέλεις. Λούζεις τα πιο σκοτεινά σου σημεία με το φως τους. Τότε, γίνεσαι κι εσύ φως!

Ας σταθούμε απέναντι!

Από τον εαυτό μας. Ας βγούμε από το σώμα μας και να κοιτάξουμε αυτό που είμαστε ή αν θες, αυτό που γίναμε και τον περιβάλλοντα χώρο. Αν σταθούμε απέναντι, θα διαπιστώσουμε πολλά πράγματα που χειριζόμαστε άστοχα. Και δεν χρησιμοποιώ τη λέξη "λάθος" γιατί πραγματικά, δεν την πιστεύω. Δεν είναι λάθος κάτι που νιώθεις μια δεδομένη στιγμή ούτε αυτό που κάνεις επειδή νιώθεις έτσι. Και υπάρχει και κάτι μαγικό με αυτά τα "λάθη", το γεγονός ότι διορθώνονται. Ημιτελείς πράξεις, που δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί. Αυτός είναι ο ορισμός που τους δίνω εγώ.

Όταν, λοιπόν, δεις από απόσταση αυτές τις πράξεις μπορείς και να καταλάβεις γιατί δεν είναι λειτουργικές και να αλλάξεις ρότα. Το να σπαταλάς ενέργεια σε κάτι που δεν σου τη διατηρεί δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.

Κάπου εδώ, σου σκάνε όλα αυτά που έμαθες στο σχολείο για την αρχή διατήρησης της ενέργειας. Όταν δίνεις ενέργεια σε κάτι ή κάποιον, θα πρέπει να τη βλέπεις να πηγαίνει κάπου. Αλλιώς απλά πετάς μπαλάκια σε τοίχο. Και στην αρχή δεν σε πειράζει, αλλά στην πορεία διαπιστώνεις το άδειασμα. Το κενό. Τη σιωπή. Κάπου εδώ, θα πρέπει να ενεργοποιήσεις την "αρχή διατήρησης του εαυτού σου".

Είσαι το πιο σημαντικό πράγμα μέσα στον μικρόκοσμό σου. Το να σε φροντίζεις (θα έπρεπε να) είναι  η προτεραιότητα σου και το να καθαρίζεις τον περιβάλλοντα χώρο σου από τα σκουπίδια είναι υποχρέωσή σου ως προς εσένα.

Μια φίλη μού έδωσε το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα πάνω σε αυτό. Φαντάσου τον εαυτό σου ως διοργανωτή ενός πάρτι. Πέρασες φανταστικά με την παρέα σου, γνώρισες κόσμο, βίωσες συναισθήματα και έζησες μια εμπειρία που θα μιλάς για μέρες για αυτή ή θα θυμάσαι για πάντα. Η επόμενη μέρα όμως σε βρίσκει με ένα σπίτι άνω κάτω και πεταμένα πράγματα παντού. Τι κάνεις; Παίρνεις μια σακούλα και πετάς τα σκουπίδια. Clean up your mess!

Σε αυτή τη διαδικασία μπορεί να σε βοηθήσει και κάποιος που σε νοιάζεται αλλά και πάλι, εσύ κρίνεις τι κρατάς και τι πετάς. Γιατί εσύ θα συνεχίσεις να ζεις με ό,τι μείνει. Γι' αυτό αποφάσισε με ψυχραιμία παίρνοντας το χρόνο σου. Άλλωστε, είναι πράγμα σχετικό...